ვერ ვხედავ მზეს

წუთისოფელს მობეზრებული ღია კოსმოსში რომ გახვალ, მთვარესავით ციცქნა დედამიწას დახედავ და ჟანგბადს შეიხსნი, – თვითმკვლელობის ახალი სახეობა ვნახე. ერთი როკ ბენდის ვიდეო იყო და დამამახსოვრდა.
“ანდაზა გვეუბნება, ვინც ფუძიამაზე ავა, ბრძენია, ხოლო ვინც იქ მეორედაც დაბრუნდება – სულელი. ის კი ამბობდა, რომ მეორედაც ავიდოდა და ამით ორმაგად დაბრძენდებოდა,” – “Discover science”-მა კანადური სერიალი დაასრულა “Race to Mars“, ერთ უქმე დღეს ყველა სერიას ერთად რომ ვუყურეთ. სოფელში ჩემი მეზობელი გამახსენდა, წყლიან კოკას თავდაყირა ატრიალებდა და სწრაფი ბრუნვის გამო წყალი მიწაზე არ იღვრებოდა. ამ შედარებით ახსნეს ფილმშიც მარსზე წასული მფრინავი ხომალდის გრავიტაცია, რაკეტის სწრაფი ბრუნვის გამო ეკიპაჟის წევრებს არ უჯანჯღარიათ. მარსზე წყალი აღმოაჩინეს და ვირუსი შეიყარეს.
ჩემი პლანეტის ისტორია ასეთია: გალებს ერთი ტრადიცია ჰქონდათ, დედამიწის დღეს ეძახდნენ და ზაფხულს ესალმებოდნენ, რომ დემეტრამ შვილი დაიბრუნა სიძისგან. სიძე კი არც მეტი, არც ნაკლები, ჰადესი იყო. გალები დაანთებდნენ კოცონს, წრეზე შემოსხდებოდნენ და პლუტონის დაძლევას ზეიმობდნენ, – თბილ ტანსაცმელებს წვავდნენ. რიტუალურად ცეცხლის წინ შიშვლდებოდნენ და წვავდნენ.
ფანტაზიის ყურება მიყვარს: უჰაერო სივრცის ფეტიშიდან გამომდინარე მაღლა რომ აიხედავ და ცის ნაცვლად პარალელური პლანეტის მცენარეები ჩანს, ხის კენწეროდან მის მდელოს მიწვდები, მათი ბოსტანიდან სტაფილოს მოიპარავ და დიდედის მოზელილ ნამცხვარს შეურევ, სხვა გრავიტაციით დატვირთული ნამცხვარი კი ფრენას დაიწყებს. მაგალითისთვის, უბრალოდ, მიყვარს სტაფილოს ნამცხვარი. ალბათ იქ რომ მეცხოვრა, ცა მენდომებოდა.
ლევანი მეექვსე კლასელ ბიჭუნას ჰქვია, უცნაურ ვითარებაში რომ გავიცანი და უცხოპლანეტელების სჯერა. მშობლების გარეშე პატარა ქოხში იზრდება და ერთჯერად სუპებს წყლის გარეშე, მზესუმზირასავით აკნატუნებს, უქმეებზე პროდუქტებს მივუტან ხოლმე და ფილმებს ვუყურებთ. “გრავიტაციული კვირეული გვაქვს”, – ასე თქვა. ერთმანეთის ოჯახად ვიქეცით და იმდენად მივეჯაჭვეთ, გრავიტაციულ ფილმებს ვუყურებთ. ბევრ საგანს ვეჯაჭვები, სიგარეტის არ მოწევასაც იმდენად მივეჯაჭვე, არ ვეწევი. თავისუფლების სადღეგრძელოსაც არ ვსვამ, ვერ ვიტან. “ცუდად რომ არ ვიყოთ, ნეტა, რამე გვექნებოდა საერთო?” – ვეკითხები. “ჰო, კარგად ყოფნა”, – მპასუხობს. ჭკვიანი ბიჭი გაიზრდება.
ოქტომბრისთვის “გრავიტაციას” ველოდებით. ახალი ფილმია და ანონსი მოგვწონს. “არის აქ ვინმე?” – ხმა უხომალდოდ დარჩენილის ღია კოსმოსში. “მშვენიერია, არა?” “რა” “მზის ამოსვლა”.
ერთი კაცი იყო, კბილების მიხედვით ჩემი მერკურის ასპექტს რომ მიხვდა, სიარულის მიხედვით – სატურნის. ივნისია, წესით ძალიან ცხელა, მაგრამ კიდურებზე მაინც ვერ ვთბები. იოლი იქნება ბაბუაჩემ პლუტონს დავაბრალო, მინდვრად გავიჭრა, ზღვაზე, კოცონი დავანთო, თბილი ტანსაცმელი ჰადესს ჩავაბარო, გავშიშვლდე.

კაკ–კუკ

ურდული ჩამოსწიე და კარები გაიღება, ჰადეს!

მე საბნის ქვეშ
ასო–ასო ვალაგივარ ზეწარზე.
შემომიჩოჩდი!
სიბნელეს გადავაფაროთ საბანი და
ცრემლებით ვიტიროთ, –
ერთმანეთსაც ვერ დავინახავთ.

მე მოვკვდი.
5 წუთიც და აღვდგები!
და კოლიო არ დამანახოთ.