“დიდებულო, წმინდა გიორგი, შენ შეეწიე შენს მრევლს, შენ მიეცი ძალა და ღონე და შეძლება, შენ გაამარჯვებინე აწინდელს ბურთის თამაშში”, – დროებაში ქექვისას საინტერესო ლოცვა ვიპოვნე, სადაც ფეხბურთის მფარველად კაპადოკიელი წმინდა გიორგი ითვლება. მეტიც, წირვის შემდეგ მთავარი მღვდელი ეკლესიაში ბურთს აკურთხებდა და მოედანზე ამ შელოცვით ააგდებდა. ლელოსთვის იკერებოდა ბურთი ტყავისგან, რაშიც ჩატენილი იყო თმა, საქონლის ბალანი, მატყლით ხავსი ან ბზა.
ოღონდ ქიქოძემდე, როცა გოგებაშვილი იყო სემინარიის ინსპექტორი, თამაშობანი გარდაუვალ ბოროტებად ითვლებოდა. პოლიცია უმანკო ვარჯიშსაც კრძალავდა. ქიქოძე კი თვლიდა, რომ თამაშობანი ამცირებდა ბავშვთა “საიდუმლო ბიწიერებანს” დახურულ სასწავლებლებში თავი რომ ეჩინა. რას უნდა ნიშნავდეს ” საიდუმლო ბიწიერება”?
ვარჯიშებსა და თამაშობზე უკვე 60-იანი წლებიდან იწერება ქართულ პრესაში. ხოლო აკაკის “თავგადასავალი” უკვე ახლებურად განვიხილე. მაშინ ფიზიკურად ქალაქელი ბიჭები ჯობნიდნენ სოფლელებს. სწორედ 60-იანელებისგან მოდის საახალწლო სროლები: შობის ღამეს თოფის ტყვიით უნდა ჩაგვექრო სანთელი, როცა ბავშვები ისრებით თამაშობდნენ. წაგებული მთელი წელი ხელში თოფს აღარ დაიჭერდა.
Merz AnnA Blume 