– ალო, ორსულად ვარ.

ფორმალისტები გაუცხოებას მძაფრად აღიქვამდნენ. წარმოდგენის გამოსახატავად ზოგმა ზაუმიც შემოიღო. ჩემი გაუცხოებაც ზაუმურია. მოკლედ, მე და სანდრო ხიდის ქვეშ გავძვერით. ის მთვრალი იყო, როგორც ყოველთვის, მე კი მას თითქოს პირველად ვხედავდი კადრებად.
რეინკარნაციის სჯეროდა.
– იცი, რეინკარნაცია ვინ მოიგონა?
– ვინ?
– კაენმა. სიკვდილის გამოგონებით სიკვდილი დაბადა, გაუცხოება და ახალი შანსი. ბიბლიაში ორი დაჩაგრული პერსონაჟია.
– მეორე ვინაა?
იუდაო, მიპასუხა. მაკოცა და გავიდა.
სანამ ადუღებდა ჩაის, მეგობრის ნათქვამი მახსენდებოდა, რომ კოცნას მუღამი მაშინ ჰქონდა, როცა თავშეკავებით იყო გამოწვეული და ქორწილის დღეს ხდებოდა პირველად. მე კი უპასუხო კითხვა გამიჩნდა, პირველ კოცნასა და ბოლო კოცნას სხვაობა თუ ჰქონდა. წრიული ემოცია მქონდა, ყოველ მომენტს აღვიქვამდი როგორც პირველად ქმნილს. და როცა ვუშინაურდებოდი, საუბრის დროს მონოლოგს უნებურად ვწყვეტდი და ვუცხოვდებოდი. მერე ისევ თავიდან. ჰო, მე შევჩვევა არ ვიცი.
ყველაფერი უკეთესობისკენ იყო. ამის დამადასტურებელია ხალხის თვალში იუდას კომპლექსი, რომელსაც გამართლებას უძებნიან: სიბოროტე რომ არ ყოფილიყო, სიკეთე ვერ იშვებოდაო. ჰოდა, ჩვენც ვცოდავთ, ან როგორ შეიძლება ცოდვა იყოს ის, რითიც ბავშვის კეთება შეიძლება. მაგრამ ეს ისე მოხდა, უნებურად.
მეორე ღამეს თერმომეტრი დამესიზმრა, სიცხეს ვისინჯავდი და 37 გრადუსს თუ მიაღწევდა, ორსულად ვიყავი. რა კარგი სიტყვაა ორი სული. დამძიმებულ ფეხს ყოველთვის მერჩივნა. თითქოს მამა დამდევდა მოსაკლავად, მე კი ბავშვის მოსაკლავად მივდიოდი, სანამ მამა დარწმუნდებოდა და მართლა მომკლავდა.
გაღვიძებისთანავე გავარკვიე სად აკეთებენ აბორტს და სად ვიყიდო ორსულობის ტესტი. მე კი გული დამწყდა, აქამდე რომ არაფერი ვიცოდი.
საღამოს მეგობარმა მომიტანა ელესდი. მეგონა აქამდე საკუთარი თავი არასდროს მენახა, მიწა კი ისე გამოიყურებოდა, თითქოს მიყვიროდა. მიწა ერთი დიდი ყური იყო. თანამედროვე დედამიწას უყვარს მაშტაბები.
მეორე დღეს მენსტრუაცია გადამიცდა. ნერვიულობისგან ჭამას ვუმატე. ერთი დღე არაფერია მეთქი, ვფიქრობდი. წარმოვიდგინე, აპკიანი თვალებით ბუნდოვნად რომ ხედავს და უცხოობას შეუხებლადაც გრძნობს. მამა მოდის და მკლავს. რეინკარნაციის მომლოდინე ბავშვები კი გაწბილებულნი რჩებიან. რიგმა არ უწიათ. რიგით პირველი კი ბოლოსკენ ინაცვლებს. ახალ ჯერს ელოდოს. ყველაფერი უკეთესობისკენაა და რომ გაჩნდება, შეჩვეული იქნება მოთმენას. სულსწრაფი არ იქნება. შემდეგ ცხოვრებაში მეც ასე მომექცევიან.
– დედა, მამა, მადლობა, რომ გამაჩინეთ. ალბათ ლოდინი ჯოჯოხეთია. მაგრამ მე მაინც ვიკეთებ აბორტს. რაოდენობა არ ნიშნავს ხარისხს. უკვე გაჩენილ ბავშვებს ავიყვან.