წერილი მფარველ ანგელოზს!

ძვირფასო სარა!
მომართვის მრავალჯერადი წაშლის შემდეგ, იმდენი ხანი ვიფიქრე, როგორ დამეწყო, დრო უკან გადაიწია და ტრადიციული მიმართვა – ”ძვირაფასო” – შემრჩა.
იდეები იგივე დამრჩა.
უშედეგოდ ვცდილობ, ისინი საგნებად ვაქციო და ვხვდები, მხოლოდ ”ლუზერები” აჩენენ ბავშვებს, აუხდენელი აზრებისთვის საუკუნეები რომ ჰქონდეთ დრო.
ისევ ვფიქრობ, რომ რაც უფრო სახალხოა კეთილი ზრახვები, ეგოისტურ სურვილებს მეტად ემსახურება: ნატვრა, რომ ყველა კარგად იყოს, დედამიწაზე სიმშვიდე სუფევდეს, გამოწვეულია სურვილით, დაისვენო სხვების წუწუნისაგან.
და იმ დღის მერე აღარ გამოჩენილხარ. მე კი გონებაში ყველა შესაძლო აზრი დავღეჭე და მათ შორის ყველაზე ოპტიმისტურ ვერსიაზე შევჩერდი: უბრალოდ ცვლა შეიცვალე და საკუთარ მორიგეობას დამყოლად უცდი.
ადამიანები დღესვე მოვიკლავდით თავს იმედის გარეშე: სულ ვამბობთ – დღეს-ხვალ, დღეს-ხვალ – და იმდენს ვმერყეობთ, ინფარქტს ვიკიდებთ და ვკვდებით.
იმედის გარეშე და იმ მეორეს რა ჰქვია? ა ჰო, ცნობისმოყვარეობა.
ინტერესი სამყაროსი, სადაც ადამიანები პერსონაჟებთან ერთად თანაარსებობენ.
იმ პერსონაჟების, სარკეების პრინციპით, მათაც თავიანთი პერსონაჟები რომ დაჰყვებათ და ერთმანეთში იქსაქსებიან. რომ გგონია, ადამიანს იცნობ, აღმოაჩენ, რომ მხოლოდ პერსონაჟია.
ამბობენ, არსებობს სამყარო, სადაც მხოლოდ პერსონაჟები ცხოვრობენ, პეროიანი ტიპები არ დაჰყვებათ, ყოველ გაფაჩუნებას რომ იწერენ (მთლად შენზეც ნუ მიიღებ). ეს კი რთული წარმოსადგენია, ისევე როგორც ადამიანებს არ ჰყავდეთ პერსონაჟები.
ძვირფასო სარა!
მწერალი ღმერთია. ღმერთი კი სხვა თვისებებთან ერთად ყოვლისშემძლეა.
მწერალი საწყისია ანუ აბორტი.
მწერლები რომ არა, გაცილებით მეტი ბავშვი გაჩნდებოდა სამყაროში დარჩენის სურვილით.
იმ სამყაროში, სადაც თანადროული კარიკატურის მსგავსად, ღმერთის არსებობაც წარმოუდგენელია, სოციალურ ქსელში თუ არაა დარეგისტრირებული, შემუშავებული არაა მისი ციფრული ვერსია.
მათვე გაავრცელეს სამიჯნურო ისტორიები და კაცობრიობა ჯვარს ეცმის იმ ქვეთავში მოხვედრის გამო.
ჩვენი დრო კი ერთგვარი პოსტმოდერნიზმი, დანამატი ანუ განვლილი საუკუნეების პოსტსკრიპტუმია.
მე – პასს.
თუნდაც თავის ლიკვიდაცია იმდენად არ შემიძლია, რამდენადაც პერსონაჟების.
ამიტომ არიან სხვადასხვა სენშეყრილნი ჩემი გმირები.
მიდრეკილი ვარ დესტრუქციის უუნარო დაავადებისკენ.
რა მკაფიოდ ჟღერს ”გმირები”.
ამაზე ჩემი გუშინდელი მეგობარი მახსენდება: სიკვდილზე იმდენი წერე, ხელოვნურად მიიწეპებ და თავსაც მოიკლავ სხვებში.
ვიცი, მარტოობა არ მემუქრება და ყოველთვის გამოჩნდება იდიოტი, ვისაც ვეყვარები, მაგრამ ეს სიყვარულებიც იმდენად რიზომულია, რამდენადაც თავად გახლავართ.
ჰოდა, მეგობარი რომ მშორდებოდა, შენ გამახსენდი, ვიფიქრე, მისი პირით მწერდი, რადგან პირდაპირ მოსვლას ვერ შეძლებდი, საკუთარ ცვლას უცდიდი.
ხომ ცოცხალი ხარ?
ისიც კი ვიფიქრე, რომ გაქრი. ჩემი თავი შენში მოვკალი და აღარ დარჩი.
შემომიარე ხოლმე.
მაშინდელი ღვინო სანამ დაძმარდა.
მოდი, ჩავუსხდეთ.

ჩემი სხვა ღია წერილები:
მოხუც მეგობარს
ჩარლის
პეპის
ჩემგან წერილია