ვინც ამბობს, რომ ქართველებს ინდივიდუალობის შეგრძნება არ გვაქვს, ის ქართულ მეტროში არ ჩასულა. არ დაკვირვებია მათი პრობლემებისა და კმაყოფილების ამსახველი სიარულისთვის, სადაც ზედმეტად მკვეთრადაცაა გამოხატული თითოეულის ხასიათი. ყოველ ჯერზე როცა მეტროში ჩავდივარ მახსენდება ბრბოს წრფივი რიგის ამსახველი კადრი პოსტ ცუნამური იაპონიიდან. ამ ფოტოდან გავიაზრე რატომ აყვა იაპონია გერმანულ ფაშიზმს და იტალიური ტემპერამენტი რატომ გამორიცხავს ფაშისტური ჯარის სწორხაზოვან მარშირებას. ხოლო მეტროში მოხვედრისას ვხვდები, რატომ ვერ ხდება პოპულარული ტვიტერი საქართველოში.
ტვიტერი სამეცნიერო წრეებში კოლექტიური ცნობიერების საბაზისო სოციალურ ქსელად ითვლება. საქართველოში კი ინდივიდუალური ცნობიერება მეტადაა განვითარებული ვიდრე კოლექტიური თვითშეგრძნება. ტვიტერის და სხვა ანალოგიური sms მიკრობლოგინგის დანიშნულება მომენტალური აზრის გაზიარება და მიღებაა, რასაც ტელეპატიის მოთელვით სამუშაოებს უწოდებენ ფუტურისტულ პროქტებში. ასე რომ, თუ ფუტურისტულ დროში ტელეპატია გახდება სამყაროს უნივერსალური ენა, კავკასიელი ხალხი იქამდე გვიან მივა.
ჩემი აზრით, მიზეზი პირად სივრცეში უნდა ვეძიოთ. ქართული მიწა მოსახლეობის კვალობაზე ვრცელია. ბოლო წლებში რაიონებიდან ურბანულმა მიგრაციამ მასობრივი ხასიათი განიცადა. ამ დროს ქართველი უდაბნოს მასშტაბებში გაზრდილ ლომს გავს რომელიც ქალაქის ზოოპარკში გამოამწყვდიეს. რაც მეტროში ინდივიდუალურად მოსიარულე მოქალაქეზეც აისახება. სხეულის გარშემო გარკვეულ სივრცეს თავისად აღიქვამს. გამოკითხვის თანახმად, პატიმრები, რომლებიც პირადი საკუთრების და სივრცის დათრგუნვას ხანგრძლივად განიცდიდნენ, პირადი სივრცის გაძლიერებულ გრძნობას განიცდიან.
ტვიტერზე ხშირად მხვდება წუწუნი რომ ქართველი დამოუკიდებელი ტრანსპორტით მგზავრობას არჩევს საზოგადოებრივ ტრანსპორტს, რის გამოც ქალაქის ცენტრში საცობები წარმოიშვა. საქმე პრიორიტეტშია. პირადად მეც ბინის კვადრატულობასთან პროპორციულად დიდ ოჯახში ვცხოვრობ. ასე რომ სახალხო ტრანსპორტით მგზავრობას დამოუკიდებელი ტრანსპორტით მგზავრობა მირჩევნია. საცობში მანქანის გაჭედვა, ვიდრე მეტროში ადამიანურ საცობში გამეჭედოს პირადი სივრცე.
Merz AnnA Blume 