კაცი მოთამაშე

ის აზიური სოციალური რეკლამა თუ გახსოვთ, მკითხავთან შესული ხალხი რომ ოცდება, ჩვენზე ამდენი საიდან იცისო, ბოლოს კი კულისების ფარდა ეშვება და კლიენტურის ფეისბუქში შესული პროგრამისტები ჩანან ტიტრებად დაწერილი ფრაზით: “დაფიქრდი, სანამ რამეს დაწერ სოციალურ ქსელში”. ან ის რეიჯი, ახლა არ მომაძებნინოთ, ფასთ ფუდში შესულ ობამას პატარა ბიჭუნა რომ ეკითხება: “მამა ამბობს, რომ გვითვალთვალებ”. და პასუხი: “ის მამაშენი არაა”.
ტედის კონფერენციას ვუყურე, ერთი ჩემნაირი მოცლილი, პოლიტიკურად არაფრით გამორჩეული კაცის შესახებ, რომელსაც იმის გარკვევა მოუნდა, რა იცის მთავრობამ მასზე. მოთხოვნითი წერილების გზავნამ სტრუქტურებში შედეგი რომ არ გამოიღო და პროკურატურაში სარჩელი შეიტანა, რადგან ყველა მოქალაქის უფლებაა, იცოდეს, რა ინფორმაციას ფლობს მთავრობა მის შესახებ. აი, მაშინ მიუვიდა ფოსტა საქაღალდეების დასტით, რომლის მიხედვითაც კაცმა ტედზე დიაგრამა დახაზა: მისი სატელეფონო საუბრები მეტყველებდნენ მის დღის განრიგსა თუ რაციონზე, ყოველ ნაბიჯზე.
ტოტალიზატორში ვმუშაობ, ანუ სადაც ადამიანები ინტუიციის გავარჯიშებისთვის და იღბლის გამოსაცდელად მოდიან. ჰაიზინგას არ იყოს, “საპიენსების” ნაცვლად “ჰომო ლუდენსები” ვართ, რიტუალებით აწყობილი თაობა. საკუთარ თავთან იმის დასადასტურებლად რომ გონებაში არსებულ მომავალზე ფლობენ ინფორმაციას. ერთ დღესაც გადავწყვიტე ეს ჩემი შინაგანი ლოგიკა  გამეგო და ცოდვა ჩავიდინე: მეილ.რუს პაროლების ტეხვა დავიწყე. უცნობი ხალხის მიტოვებული და დაუცველი ფოსტის. არა, არ მაინტერესებს როგორ ატარებენ დროს თანამედროვეობაში და შესვლის შემთხვევაში წერილები არც წამიკითხავს. უფრო კონკრეტულად, საიდუმლო კითხვებს ვიცნობდი: რა ერქვათ მათ საყვარელ შინაურ ცხოველებს ან რა იყო ქართველების საყვარელი საკვები და სხვა. სადღაც ორმოცდაათიდან ორიოდე ქულა მივიწერე და იმ მეგობარს ვახარე, ვისაც ვეჯიბრებოდი.