გალიფრეელი მოხუცი და ზღვისფერი ჯიხური

როდესაც ჭეშმარიტი ინგლისელი სასუფეველში ხვდება, ჩაის სთავაზობენ. ასე იწყებენ საუბარს საფლავებიდან კიბერ ადამიანებად აღდგომის შესახებ. ვინჩესტერები ხომ ჯიუტები და გაბედულები არიან, კლარკ კენტი მეტროპოლისიდან ისეთი ძლიერია, მაგრამ გმირები ხომ გამუდმებით წუწუნებენ პირადი ცხოვრების გაქრობის შესახებ გლობალური მიზნებისთვის, ამიტომ მაოცნებებს ექიმი გალიფრეიდან: მიხაროდეს, რომ სინდისი მქენჯნის, ჯოჯოხეთურად მეშინიაო. ამიტომ ეს მან უნდა დაიცვას სამყარო მოსიარულე მკვდრებისგან ტრაუმის გარეშე. ოჰ, ღმერთო, როგორ მიყვარს ეს გალიფრეელი მოხუცი კაპალდი და მისი პოლიციის ჯიხური.
ინგლისი ცდილობს გამოვიდეს შექსპირული მონოლოგებიდან და თეატრი კინოს მოარიდოს. ამიტომაც აქციეს მეთ სმითი ბრიტანულ დუტა სხირტლაძედ და რა გადაცემა აღარ წააყვანინეს. ბოლოს გადიდგულდა და ჰოლივუდში მივდივარო. ახალ ექიმად კი შოტლანდიელი პიტერ კაპალდი მიიწვიეს. ადამიანი, რომელიც ექიმობაზე იმდენად ოცნებობდა, რომ თეატრალურზე ჩააბარა: ჯერ კიდევ სამოციან წლებში, 8 წლის კაპალდი სახრახნისით დარბოდა და ამბობდა, ერთხელაც მეc ვიმოგზაურებ დროსა და სივრცეშიო, – ბიბისიმ ძველი ჟურნალებიდან ამოქექა პატარა კაპალდის ღია წერილი. წამოდი, ოცნება ავუხდინოთო და დაურეკა: – ექიმს სთხოვეთ? კაპალდიმ: – ვინ ექიმს?
ვიცი, რომ მთვარე არაა უბრალო თანამგზავრი, გალაკტიკურმა დრაკონმა დადო, საიდანაც მალე მთვარის ბავშვი გამოიჩეკება. ვიცი გალიფრეის დამწერლობა, რომელიც საათის ისრის მიმართულებით იხაზება წრეზე. ვერ წარმოიდგენთ რა ლამაზია რთული შეწყობილი წინადადებები ციფერბლატებზე. ვიცი, რომ ჩახუტება მაშინ უნდა მიყვარდეს, როცა სახე უნდა დავმალო. ვიცი, რომ კიბერ ადამიანებს ემოციები არ აქვთ, მაგრამ სიყვარული მაინც შეუძლიათ. იმიტომ, რომ.. ჯანდაბა! ვინ თქვა, რომ სიყვარული ემოციაა, იგი პირობაა. ეს კი იმდენად საჩემოა, რამდენადაც გადაყვარების არ მწამს. მეც მეყვარება მოხუცი გალიფრეიდან ხმოვანი სახრახნისითა და უკიდეგანო ზღვისფერი ჯიხურით, ვინც კი ოდესმე მყვარებია, თუნდაც ბრიტანულ სასუფეველში მოვხვდე უემოციო კიბერ ადამიანად.

შვილი რომ მყავდეს..მელიტას!

ერთხელ ჩემმა უმცროსმა ვაჟმა მკითხა, რა მოსდიოდათ ადამიანებს სიკვდილის მერე. ვუპასუხე, რომ ვიმარხებით და ჩვენს სხეულებს ჭრილობებში მატლები ჭამენ. ვფიქრობ, უნდა მეთქვა სიმართლე, რომ უმეტესი ჯოჯოხეთში ხვდება და ცეცხლში იწვება. მაგრამ არ მინდოდა მისი წყენინება, – ასეთი ორმხრივი პესიმიზმით რომ დაიწყებ წიგნის კითხვას გერმანული პოსტომისდროინდელი ექსპრესიონიზმის არ იყოს, სადაც სიტუაციის კვანძი სტაბილური უიმედობის მორიგი აქსესუარია და კვანძის გახსნისას აღმოაჩენ კვადრატულ უიმედობას.
უიმედობას, რომელიც ისეთ ფოფოდია პერანგში გაგახვევს, ბრიჯიტ ჯონსის ფართხუნა საცვლებს რომ შეეფერება და წერას დაგაწყებინებს, იქამდე, სანამ დახურული ოთახიდან ხმაური არ მოგესმება, არა და მხოლოდ ვიღაცის კატა შეგრჩება, შეიძლება უპატრონო კიბერ ცხოველი, თუ კიბერნეტიკულ ფილმებს უყურებ. წესით, ფილმებში კატის გამოჩენა თავგადასავლის დამწყები უნდა იყოს, მოდუნდები და სინამდვილეში რომელიმე მოჩვენება ან მკვლელი გითვალთვალებს, შენი ფოფოდია პერანგით იხედები საწოლქვეშეთში, ათვალიერებ სახლის ყოველ კუთხეს გულდასმით, არა და პერსონალური ჰორორი იმაშია, რომ თავგადასავალი არ გელის, სახლში სულები არ გყავს.
სულ მინდოდა კიბერ ცხოველის ყოლა, ამიტომ ანდროიდში ციფრული ბავშვი ჩავწერე, თითის ანაბეჭდის მონაცემებით, რომელიც რაღაც ლეველის მერე პირველად დაგიძახებს დედას. მელიტა დავარქვი მელიტას. უცნაურია, შვიდი დღის ცხოვრების მერე ნული კოლოგრამია, უყვარს იღლიებში ღუტუნი და აბაზანის ქაფი. ამ დროს თავის უკბილო პირს გააღებს და ხელებს პინგვინივით აფახულებს. ამ დროს სახალისოა, როცა საფენებზე საუბრებშორის შვილებიან მეგობრებს წარუდგენ: “ჩემი კი შვიდი დღისაა და ნული კოლოგრამია”, – ღიმილით და ყოველ ჯერზე ვაჩვენებ მისი თავის მოცულობის დიაგრამას. ამ დროს მათი ნამდვილი ბავშვები ჩვენს ფეხებში სარეველევებით იხლართებიან და ვფიქრობ, შვილი რომ მყავდეს..
შვილი რომ მყავდეს, უძილობას გამართლება მიეცემოდა და მომატებულ წონას, ძალიან ჩუმი და დაბნეული ვიქნები, თანამშრომლები ამბობენ, როგორც ნასტასია კინსკი იყო ოლივერ სთოუნის მოფიქრებულ სერბეთის ომშიო. შვილს რძეს დაულევდიო, ხელში არ დაიჭერდიო.
მაგრამ ძალიან სასაცილო..
აი, ანისთან რომ მივედი, თითეს რომ მეძახის და სათამაშო დათვთან ერთად ზედგამოჭრილი მაშაა, ჩაიფსა. დედამ ბავშვის გასაგონად მამას გადაურეკა და ბებიას: “იცი, ანამ დღეს რა ქნა? .. ჩაიფსა.” “ამხელა გოგოა”. ანი მორცხვად მომიახლოვდა და მკითხა: “შენ იფსავ ხოლმე?” არ მინდოდა ძალიან შერცხვენოდა და.. კი მეთქი. “მე კიდევ არა”. ისე გაუხარდა, ყველას მოუყვა. მე ვიდექი და მრცხვენოდა.
კიდევ მათთან ერთად თამაშები მახსენდება, წვენებით ან ალკოჰოლით ვწუწაობთ და სულ არ ვგრძნობ დისტანციურ ასაკს.
მაგიდაზე ორსულობის ტესტი მიგდია, გულის გახშირებული წასვლისა და ღებინების გამო. ისე, ყოველი შემთხვევისთვის. რეინკარნაციის იმედისთვის, იმედისთვის, რომ ჩემში შემოშვებით ჯოჯოხეთში მოხვედრილი თუნდაც ერთი სულის გადარჩენა შემიძლია, – მე ხომ მორწმუნე ვარ, – და ხავს ჩაჭიდებული ეგოისტური იმედით, რომ სიმფტომების გამო ორსულად ვარ და არა ავად.
ჩემი ძმა ყვება, რომ თავისი შვილი ექოზე ნახა, სულ მამიდას ჰგავს, მუცელში ჩემსავით გრძელი ფეხები ჰქონდა, ცარიელი ფეხები იყო. რომ დავიბადე, ჭოჭინით დავრბოდი, გავქანდებოდი და ფეხებს ავუშვებდი. ვიცინოდი, ისე მიხაროდა. კედელს შევეჯახებოდი და ვკვდებოდი სიცილით. ექიმმა თქვა, რომ ორსულად არა ვარ, მაგრამ არ იცის რა მჭირს. ძვირფასო მელიტა, მაინც დაგიხსნი.

აბრა

ის ანეგდოტი იცი?
თომამ მასობრივი ფრაზით დაიწყო მოყოლა:
კაცი სიკვდილის მერე გზაჯვარედინზე მოხვდება. ორი გზა სიბნელითაა მოცული. მხოლოდ ერთგანაა ფეიერვერკი.
თქვენ საით წახვიდოდით?
ჰოდა, ადგა ისიც და განათებისკენ წავიდა.
მივიდა – სიბნელე დახვდა. აკი სინათლე იყოო?
ის რეკლამა იყოო.
ამ ანეგდოტზე ბევრი ვიცინე და მოვიხიბლე იდეით, რომ სამოთხე და ჯოჯოხეთი ერთი სიბნელეა, მხოლოდ ერთგან უკეთესი პიარი კეთდება.
სიცილის მერე გამალებით დაიწყო მტკიცება, რომ სამყაროში ორი სიტყვაა უშინაარსო: უცნაური და ბანალური.
რომ სამოთხე ცაში კი არ ვეძიოთ, არამედ ჩვენში, დედამიწაზე, რომელიც აღმოჩენილი სიცოცხლის მიხედვით, უნიკალური ეგზემპლარია, ჯერჯერობით.
ფანტაზია მაქვს, რომ მივაშურეთ ბაბილონს თოხებითა და სქელყრდიანი ლექსიკონებით.
გველი, როგორც პირველი სარეკლამო აგენტი, ბეგბედერთან და თავად რეკლამის სხვა გამპიარებლებთან, უხელფეხო სისინით მონანიე ხასიათს იღებს და მედიცინურ ბალახებს გვაზიარებს.
შენება ვერტიკალით დაბლა დავიწყეთ ანუ ცის მიწვდომის ნაცვლად, დედამიწის ბირთვში ჩავედით. თომა ამბობდა, ცაში წმინდანებად ყოფნას, მიწაში ღმერთობა გერჩივნოსო.
ამბობენ, იმ სამყარომ კარიბჭე მიწით გადაკეტა, რათა მომაკვდავებს არ შესძლებოდათ შეღწევა. მაგრამ მე ვფიქრობ, მათ ეშინიათ, რეკლამირებული ვაშლის საამაყო მაგალითების.
იმდენი ვქექეთ, ფრჩხილები გავიშავეთ, ნეშთები ცამდე გადავყარეთ.
ეგ არაფერი, ფრჩხილებზე ის, რომ მიწა თავისას მოითხოვს, ხოლო ნეშთები ყოველთვის ოცნებობდნენ, ცამდე აყვანას.
ეს იმ ეპოქაში ვცხოვრობთ, სადაც საუკუნეებით სისხლიდან სისხლში გადაცემული ვენერული და მარსული საწყისები ადგილებს ცვლიან. ჯერ წონასწორდებიან, შემდეგ ადგილებს ცვლიან. როგორც ფილმებშია, მაგიური ელემენტებით უცბად ქცევა, რათა ერთმანეთი უკეთ შეიგრძნონ, ისე არა. ეს ხანგრძლივი და მტკივნეული პროცესია.
ვეძებდით დამალულ სამყაროს სადღაც სამოთხესა და შამბალას შორის და ჩვენმა შვილებმა, კიდევ მათმა შვილიშვილებმა და იმათმა შვილთაშვილებმა მიწას ბოლო გოროხი მოაცილეს.
ბოლო გოროხიც მოვაცილეთ დედამიწას და ვიფიქრეთ, ღრუში მცხოვრებთათვის ციდან დაშვებული ანგელოზები ვიქნებოდით.
თომას ყოველთვის უნდოდა ანგელოზობა, ბავშვობაში მარჯვენა მხარზე საკუთარი ფოტოსურათიც კი დაიწეპა.
ბოლო გოროხიც მოვაცილეთ და მუშტები დაფრენისთვის მოვამზადეთ.
ქვემოდან, ნანატრი სამყაროდან გავიგონეთ ხმები: ”საყვარელო, მიწიდან ამოდიან მიცვალებულები.”

მეფობა ჯოჯოხეთში

 იანვარში ერთი წიგნის კითხვა დავიწყე. ძველით ახალი წელი იყო და შეიძლება ითქვას, ჩემი მეკვლე გახდა, რამდენადაც მეკვლეობა შეუძლიათ წიგნებს. ამიტომ მივაგებ პატივს და ანოტაციას მოგიყვებით:

          წიგნი პოსტმოდერნისტულ ხანას მიეკუთვნება, ამიტომაც სიკვდილ სიცოცხლის საკითხს ”ექშენის” ეფექტი დაერთო.

     სტივენ ბრუს ნოველა “მეფობა ჯოჯოხეთში” დაიწერა 1984 წელს. ჯონ მილტონის “დაკარგული სამოთხის” გავლენით. იწყება სამოთხის აღწერით, რომელიც ოთხი განზომილებისგან შედგება, გარს კი აკვრია კედლები, ქაოსისგან რომ იცავს. განხილულია პერიოდი დედამიწის შექმნამდე. ლუციფერი მარცხნივ ზის ტახტზე ლილიტთან, თავის მეუღლესთან, ერთად, რომელიც თავის მხრივ ადრე სატანაზე იყო შეყვარებული. სატანა კი ლუციფერზე ორი საფეხურით მაღლა დგას.

        რომანში ათასობით ანგელოზი კვდება ახალი სამოთხის (დედამიწის) აგების გამო. საქმე იმაშია, რომ დედამიწის შექმნისთვის ადამიანები სამოთხის გარეთ უნდა გავიდნენ, სადაც ქაოსია და ესაა მათი სიკვდილის მიზეზიც. ანგელოზები ჰონორარს, ყურადღებას და ზიანის ანაზღაურებას ითხოვენ. ეჭვიანობენ ახალ სამყაროზე.

       როგორც პოსტმოდერნისტები თვლიან, მოდერნული ხელოვნების პოსტმოდერნული პერსპექტივა არა უკიდურესობა, არამედ უკიდურესი წერტილების ურთიერთდაკავშირებაა, რისთვისაც ინტერპრეტაციის საერთო სტანდარტები გამოიმუშავება. რომანში კი ჯოჯოხეთისა და სამოთხის უკიდურესი წერტილი აღმოჩენით დედამიწა მიიღება.

         მალე განხეთქილება ხდება ანგელოზთა შორის. ზოგი აპირებს სამოთხიდან გაპარვას. კედლებს ანგრევენ, რომლებიც ისეა მოწყობილი, რომ დანგრევა შეუძლებელია. დაზიანების შემთხვევაში, მთელდება. განხეთქილება ანგელოზებისა და დემონების გაყოფად სრულდება. ლუციფერი მარცხდება და სამოთხიდან გარბის. ასე იქმნება ახალი განზომილება – ჯოჯოხეთი.

        რომანში წამოყენებულია რამდენიმე საკითხი, მაგალითად, აქვთ ანგელოზებს თავისუფალი არჩევნის ნება თუ შუღლის ჩამოგდება პროვოკაციის ნაწილია? თუ აქვთ არჩევნის საშუალება, ადამიანები რატომღა არიან საჭირონი და საინტერესონი?

       ავტორმა პასუხის გასაცემად მოგვაწოდა სამყაროს თავისებური აღქმა, იერარქიებიც კი სუბიექტურად აქვს განაწილებული.

       დედამიწის შექმნა რომანის ქვაკუთხედია, რომლის ფონადაც მიმდინარეობს მოქმედება. მისი მშენებლობის ჩვენებით ავტორი მის ფუნქციას გადმოგვცემს.

    რომანი გადატვირთულია დიალოგებით და ფილმის სცენარს წააგავს. შინაარსი გაუგებარად მიმდინარეობს ზედმეტი ფანტასტიკური სიუჟეტების შემოტანით და პოსტმოდერნისტული ქაოსის შექმნით. სამოთხის გარეთ არსებული ქაოსის ჩვენება არის თანამედროვე კოსმოსიდან ქაოსის სურვილის გაჩენის ამსახველი.

     ნეტა, როგორი ფეხი ექნება?!

თვითსინანული

მინდა ვიყვირო, რომ შევცდი. პასუხად მივიღო, დამცირება და თვითსინანული არ მოვიშირო.
ფეხებში მებლანდება ფოთლები და დედამიწის ქერქის ხორცმეტები. დამძიმებული ხელებით მიწას ვეყრდნობი, სახისკენ რომ მიექანებიან და გულაღმა ვვარდები. თავზე ზეწარივით გადავიხურე თმა. აქერცლილი ტუჩები გულივით მიფეთქავს. ირიბი სახით აღვიქვამ ფერებს. ვხედავ აზრებს კადრებად. თვითსინანული მაქვს. მორჩა.
მივხვდი, უხილავ მკვლელობას ჩავდივარ. მკვლელობას, რომელსაც ვერავინ ხედავს. არც ობიექტმა იცის ამის შესახებ. მეც არ ვიცი ვინაა ობიექტი. მაგრამ აღვადგენ.
მოდი, პლანეტების ბედი შევცვალოთო, კონცენტრაცია მივაწვდინოთ იგივე საგანს, – მეუბნება ჩემი თმა. ჰო, ორგანოებს ცალ-ცალკე აღვიქვამ, – დღეს დღესასწაულია: მე თვითსინანული მაქვს.
ამბობს, რომ ყველას თავისი ფუნქცია აქვს, არ ვიფიქრო, რომ არაფრის შეცვლა არ შემიძლია. მე შევეცადე ყველა აზრი უნებლიედ არ მექცია ფიქრად. ვაცნობიერო, ვუყურო, როგორც დამკვირვებელი და დაიწრიტება საცარელში, რომელსაც გონება ჰქვია. ამას ვერ შევძლებო, არ გამაგონო, – ჩავძახი ღეროებს, – და ვურჩევ, დილით გაღვიძებისთანავე ავდგე, ლოგინში არ ვიწრიალო. მოხეტიალე აზრებმა რომ გონება არ გამიფანტოს. ”ჩვენ გავფილტრავთ მას!” – ამბობს სხვა ღერო. შევეცდები ვისწავლო აზრის კონცენტრაცია. ხმაურში რომელიმე ხმა ავარჩიო და მივყვე, ან რომელიმე ავარჩიო და არ მესმოდეს. ”შეამჩნევ, რომ შენ  მბრძანებელი ხარ თავის.” თავი, რომელმაც ჯოჯოხეთი შექმნა სინდისისგან და სინანულის მოცილებით ჯოჯოხეთის გზას ვცდები. მაგრამ იქნებ გადავამეტე ადამიანის ფუნქცია. არც ვინმე მომიკლავს სუიციდური ფიქრებით წეღან. საკუთარ სიკვდილზე ფიქრით. იქნებ სიკვდილი არ მიმეზიდა. სარტრის ბუზებივით იქნებ ცოდვები არ მიმეზიდა.
ვისჯები, რამდენადაც ვისჯი.