ვინც ჩინურ მაღაზიაში შესულა და იქიდან ყურში ზინზილაკების ხმით გამოსულა, მონდომებია, თავისითაც აეწყო გამოუსადეგარი ნითებითაც ნივთები. ყოველ შემთხვევაში, თავად მომდომებია და მომწონებია მინიატურული ადამიანების ნდომა, სამყაროში არაფერი იკარგებოდეს.
ლოცვაც კი პრაქტიკული აქვთ: ღმერთო, შვილი დამიბრუნე ავადმყოფობისგან და სამაგიეროდ, მე მინდორს შეგწირავო. წლების მერე კი აგრძელებენ: შვილი მაინც მომიკვდა და მინდორს ხომ ვერ დამიბრუნებდიო. ამაზე ძველქართული დაკრძალვის ტრადიცია მახსენდება. ცოლის სიკვდილის შემთხვევაში მამას მზითვებს რომ უბრუნებდნენ: ამან მაინც გაგამხნევოსო.
ან სხვა რა უნდა ქნან, ანეგდოტის არ იყოს, რაც რეზინა ჰქონდათ კეტებში დახარჯეს და გამრავლდნენ. დასავლეთისა და აღმოსავლეთის დაპირისპირება კი დროისა და სივრცის ჭიდილად მიმაჩნია. ისაო ესაო და მათი ფილოსოფიაც დუალიზმის წერტილს ეფუძვნება, უკიდურესობის გადაფსკვნა რომ ხდება და რომ არაფერია სამყაროში შეურეველი სახით. ხალხებს ლამაზ აკვარიუმებში მოთავსებულ ახალი ჯიშის თევზებს აჩვენებდნენო. ჩინელები კი ინდივიდუალობაზე მეტად პირველად ჯერ აკვარიუმს ამჩნევენო.
არა, ყველაფერი დაიწყო ღმერთიდანო. საინტერესოა გენეზისის თეორიები. იცით, ფუ-სი და ნიუ-ვას შესახებ? – ასე ერქვათ ჩინელ ადამ და ევას. მანამდე კი ღმერთი გაკეთდა, გაიპო და იქიდან ინი და იანი შვა. იყო და არა იყო რა.
Merz AnnA Blume 