იგავი 99 ბატკანზე

ანუკის ლუთერანულ ტაძარში ლიტურგიის სინქრონული თარგმნა შესთავაზეს გერმანულიდან ქართულ ენაზე. ბევრი ვიმსჯელეთ თუ რამდენადაა საკმარისი მართლმადიდებლური ტაძრისთვის ეკლესიიდან განკვეთა თუ სხვა აღმსარებლობის ეპისკოპოსთან ერთად ფაქტობრივად ლიტურგიას აღავლენ. ვიმსჯელეთ მსგავსებებსა და განსხვავებებზეც. ჩემი აზრით, ქართულსა და გერმანულ ტაძარ შორის პირველი განსხვავება, რაც ზედაპირზევე გხვდება, კვირა დილის წირვის აღსრულების დროა, – ქართველები წირვაზე იმაზე ერთი საათით ადრე უნდა გამოვცხადდეთ, ვიდრე სამსახური გვეწყება სხვა კვირის დღეებში, ანუ ათზე არა და ცხრაზე. მაგრამ გერმანელები წირვას სამსახურის სასტარტო საათიდან ერთი საათის მერე ანუ 11-ზე იწყებენ. მენიშნა.

გვენიშნა ისიც, რომ გერმანული ღმერთი ტიპური კაცია, – იგავის თანახმად, 99 ბატკნის მიტოვება შეუძლია თუ ერთი დაკარგული ბატკნის საძიებლად წავა. ან რა მაგალითს აძლევს ამ 99 ბატკანს, რომლებსაც მწყემსის ყურადღება უნდათ და დამჯერად ძოვენ ბალახს, იწველებიან, ქოჩორს აკრიჭინებენ? დავფიქრდი და ეს ისტორია უკვე კინოა. არავის აინტერესებს მწყემსის პერსონაჟი, რომელიც 99 ბატკანთან დარჩება, რადგან თუ ერთ ბატკანს გაეკიდები, სათავგადასავლო სიუჟეტის პერსპექტივაა. ან რას ფიქრობდა ერთი ბატკანი რომელიც გაიქცა? სავარაუდოდ არაფერს, მწვანე ტრამალს გაყვა და ხრამში გადავარდა. მაგრამ იქნებ მწყემსის ყურადღების მოპყრობა უნდოდა? გამორჩეულად უყვარდეს მაინც იმ ღმერთს ეს ცალი ბატკანი, მაგრამ ღმერთისთვის ხომ ყველა ბატკანი ერთნაირია, სიყვარულის კუთხით თანასწორი. რა დაემართათ იმ 99 ბატკანს, რომლებიც მწყემსის გარეშე დარჩნენ? იქნება გაიფანტნენ, მგლებმა დაგლიჯეს, თავიდან ჯერ გარიყულა ბატკნები დაძიძგნეს და ღამეში მთელი ფარა გაწყვიტეს? ხომ ვამბობდი უკვე კინოა.

ამიტომ ლიტურგიის მერე წავედით ფაბრიკაში უგემური პროსეკოს დასალევად, ვინილების გასამიქსად და ცოლიან გერმანელ ბიჭუნებზე საოცნებოდ. იქნება ღმერთი გამოგვკიდებოდა, ჩემგან მარტო ლიტურგია გინდათო. იქნება ჩვენი ცოდვებიც ღმერთთან ფლირტია, პლატონური, ადამიანურ-ღვთიური? მიმოვიხედეთ და წირვაზე მყოფი მთელი 99 გერმანელი არ დაგვადგა ფაბრიკაში? ამ ქალაქში ხომ ვერსად გაიქცევი. და მაშინ მივხვდით რომ ურბანული პაბები ღმერთის მოფიქრებაა, გაქცეული ბატკნები რომ ერთად შეგვყაროს.

ლიმნის ტესტი: ტეკილა თუ ჩაი?!

როცა მეგობარმა შუადღის სტუმრობისას ოთახში ლიმონები შემოიტანა, სანამ ჩაიდანს შევამჩნევდი, გავიფიქრე: “ტეკილას მასმევს თუ ჭაჭას?” – ჩაიზე არც მიფიქრია. აი, მაშინ მივხვდი, რომ ლატენტური ალკოჰოლიკი ვარ. თქვენ როგორ გაივლიდით ლიმნის ტესტს? მერე მოვისმინე თეორია ლუდის სიყვარულის სტოკჰოლმის სინდრომში მოთავსებაზე, – თავიდან ლუდის გემო არავის მოსწონს, მაგრამ როცა ალკოჰოლი მოგწამლავს, მოძალადესადმი სიმპათიას იგრძნობ, ლუდის სმას სწორედ გემოს გამო იწყებ. მოცემული თეორია სხვა სასმელებზეც ვრცელდება. ზოგადად, ალკოჰოლთან შეხვედრის პირველი დღიდან ვიდრე დღემდე ტრანსფორმაცია განვიცადე, მისადმი ჩემი დამოკიდებულება შეიცვალა.

მაგალითი: სტუდენტობა რომ გავიხსენო, პირველი თრობა, იპოდრომზე გაზავებული სპირტების სმა, მერე გადაწოლა და ვარსკვლავების თვლა, ვარსკვლავების რა, მარტო დიდი დათვი, პატარა დათვი. არ ჰქონდა მნიშვნელობა რამდენად ხარისხიან ალკოჰოლს ვიღებდით, ყოველთვის ვაზავებდით კოკა-კოლით, კამპათი, ხიდან მოწყვეტილი ვაშლის ცხელ წყალში გახსნით, ბოლო-ბოლო ტერაფლუში ვხსნიდით არაყს. პირადად მე, ვერ ვსვამდი მისატანი წვენის გარეშე ღვინოსაც კი. მერე მიკვირდა ნაბახუსევი არ ვიცი მეთქი. და ჩემს ასაკში არავინ იცოდა ნაბახუსევი. ასაკი ალბათ თავისას შვრება, მაგრამ არავინ კვდება სიბერით, ხომ? სიბერეშიც ავადმყოფობებით ვკვდებით. უბრალოდ ახლა როცა ვისკის ვსვამთ, ხშირად ყინულებსაც არ ვუშვრებით, ტეკილას დროს მარილიან ლიმონს თუ მივადებთ ენას, მაგრამ წვენებს აღარ ვაყოლებთ. ნაბახუსევი კი სითხის ნაკლებობაა ორგანიზმში, სპირტისგან აორთქლებული სითხის მონატრება.  და როცა მეგობარმა შუადღის სტუმრობისას ოთახში ლიმონები შემოიტანა, არა თუ ჩაიზე არ მიფიქრია, იცით რა ვიფიქრე? რა საჭირო იყო მისატანებელი მეთქი.

კოლექცია როგორც იმედი

ჩემი ღვინისადმი სიყვარული არა კახეთში ან რაჭაში, არამედ აჭარაში სოლო გასეირნებით დაიწყო. ბათუმში, სადღაც ბავარიული პაბის  შესახვევში ხულოელ გლეხს ჰქონდა მაღაზია გახსნილი, ჩვეულებრივი სურსათი, – პური, სიგარეტი, კევი, მაკარონი, – თან საკუთარ დაწურულ ღვინოებს ყიდდა ჩამოსხმით. თითოეულს თავისი ხასიათი ჰქონდა, მაგრამ გამოვარჩიე ერთი, ვენას სისხლისფერი, შავში გადასული მუქი წითელი ღვინო, რომლის ყურძენსაც თითქოს კანი სათითაოდ გააცალესო, თხელ კანიანი იყო, სულიერი ანუ უსხეულო, ზამთარში დარიჩინით მოსახარში.

შევყევით საუბარს, შემოვიცნაურე მისი დინოზავრული ოჯახი და არც კი ვიცი მეორე დღეს აჭარისწყლებისკენ როგორ გამიყოლეს ან მე როგორ გავყევი ეს უფულო და უზურგჩანთო გოგო 90კმ-ით მაღლა, მუსლიმურ დასახლებაში. იქაური მუსლიმები ქრისტიანებს იმდენად არ ერჩიან, რამდენადაც ვაზებს. შესაბამისად, ეს გახდა მიზეზი აჭარული ღვინის გაიშვიათების ანუ გაძვირფასების. თანაც იმდენად სულიერია ანუ უსხეულო, დიდხანს არ ინახება, შორ მანძილზე გადატანა ასუსტებს. ანუ ისეთი ღვინოა, რომ იტყვი, ამ ღვინოს თავისი ასაკი აქვსო. მხოლოდ ახალგაზრდებს აქვთ ნება დალიონო. პლუს მხოლოდ აჭარაში.

დროთა განმავლობაში გემოვნება შემეცვალა, ჯერ ტკბილი წითლიდან მშრალ წითელზე გადავედი, ბოლოს კი მშრალი ვარდისფერი და თეთრი შევიჩვიე. ღვინოც და სხვა საკოლექციო სასმელებიც დავიგროვე, ჯერ ჩემი ძმა მაძლევდა ტრადიციისამებრ ქორწილებში მოპარულ ღვინოებს. მანამდე ლამის ჩემი დაბადებიდან მაჩუქეს ვისკი Cardu. ღირშესანიშნავ დღეს გახსენიო. გამიჩუქებია კიდეც, მაგრამ მაგნიტივით მაინც ჩემთან დაბრუნდებულა. იმის მერე მნიშვნელოვან დღეებზე სულ მინდა გავხსნა, მაგრამ თავს ვიკავებ, მეთქი ამაზე მნიშვნელოვანიც უნდა მოხდეს ჩემს ცხოვრებაში. ასე მგონია, Cardu-ს რა მოვლენაზეც გავხსნი, იმის მერე იმ დღეზე მნიშვნელოვანი ამბავი აღარ შემემთხვევა, ამიტომ თავს ვიკავებ.

ერთი ფილმი ვნახე ღვინის კოლექციონერზე, დაღვინებულ ასაკში მყოფ ორ მამაკაცზე, შუა ხნის კრიზისი რომ აქვთ, ერთს მოახლოებული ქორწინების გამო, მეორე კი განქორწინების გადალახვას ცდილობს. ჰო და ეს ერთი პერსონაჟი ფილმის ბოლოს საკოლექციო ღვინოს ჩვეულებრივ, რიგით საღამოს გახსნის სწრაფ სასადილოში. ალბათ მეც მასე მომივა იმ ვისკზე. როცა აღარაფერ მნიშვნელოვანს აღარ დაველოდები და უბრალოდ აწმყოთი ტკბობას დავიწყებ. აი, როგორც წუხელ, თამარი მესტუმრა, აბაზანა ცხელი წყლით და ქაფით გავავსეთ, პირდაპირ კაბიანები ჩავწექით. ბათუმში ბოლო სოლო მგზავრობისას ნაყიდი ღვინო მოვიდგით. ეს ვითომ რომ პროდიჯის ლაივზე ვიყავი და ბრბოსგან ცხვირის დალეწვის სცენაც კი არ მახსოვს არა თუ კონცერტი. ჰო და გუშინ მივხვდი, რომ ღვინო გადამიყვარდა. წავალ ჯინოში, ჩავწვები ღვინის აბაზანაში და დავემშვიდობები.

ღვინისა და ყველის წვეულება

საღამოობით მაღაზიასთან გავლისას, სადაც სუვენირებს, ღვინოსა და ყველს მთავაზობდნენ, წვეულების მოწყობაზე დამაფიქრა. აი, შემეკრიბა სალონური საუბრების მოყვარული მეგობრები გალობის ხმებში და გვესაუბრა ქართულ სამზარეულოზე. მაგალითად იმაზე, რომ ისტორიულად გუდას ღვინოში ცვლიდნენ ხოლმე.
ჩემი აზრით, წითელი ღვინო მაინც ხორცისაა, რომელსაც ჯერაც სისხლი აქვს შემხმარი. ხოლო ყველი თეთრი ღვინის გამფორმებელია. თუმცა ამაში ნაცნობებიდან იშვიათად თუ ვინმე დამთანხმებია და მათდამი ისეთი მადლიერებით ვივსები, რომ ვახშამზე დავპატიჟე. თეთრი ღვინიდან სატრაპეზო მწვანე ავირჩიე, რბილ ტანინიანი ჯერ კიდევ მკვახედ დაკრეფილი ყურძნიდან, ქვევრში შენახული და გუდის ყველი შევუხამე, ჭინჭრის არომატით. ოღონდ ნაღებგამოხდილი გუდის ყველი ავიღე, რადგან ცხიმიანობა ღვინოს ხელოვნურ სიმძიმეში გადაზიდავდა. ამიტომ ისეთ გუდის ყველს ვეძებდი, შუაში სიყვითლე რომ არ უნდა ჰქონოდა. ასე მგონია, დეკორატიული ცხვრის ყველებიც მოუხდება, ბურთებად რომ იყიდება ხოლმე, ქიშმიშებივით ობებით.
როგორ უნდა მართო ქვეყანა, სადაც 246 სახეობის ყველი მოიპოვებაო, – გაგანია მსოფლიო ომისას გასჩენია ფრანგ გენერალს შეკითხვა. მშვენიერი ქვეყანაა საფრანგეთი, კულინარიაზე ნაშენები პოლიტიკით. თუ დააკვირდებით, ქართული პოლიტიკაც სწორედ რომ საჩვენო სამზარეულოს წააგავს, თუმცა ეს სხვა თემაა, სხვა დროისა და სივრცის. ერთმა გერმანელმა მარქსისტმა კი ეგზისტენციალური შეკითხვა დასვა: რა ემართებოდათ ნაჩვრეტებს ყველის დამთავრებისას.
თემამ მოიტანა და ჩემს საიდუმლო გემოვნებასაც გაგნდობთ: ვინ თქვა რომ ზეთში? კვერცხი მდნარ ყველში უნდა შეიწვას! წარმოიდგინეთ და, ხშირ შემთხვევაში ზეთს მეტი კალორია აქვს. ქართული ყველი, როგორც წესი, ჰოლანდიურსა და შვეიცარიულ ყველებზე ნაკლებად კალორიულია. ცხვრის ყველი კი ძროხის ყველთან შედარებით. ხოლო ას გრამ ღვინოს საშუალოდ კიტრზე ოთხჯერ მეტი, მაგრამ პურზე ოთხჯერ ნაკლები კალორია აქვს. თუმცა ზოგიერთი ჭიქა ღვინის კალორია სამასამდე ადის თუ ალკოჰოლი ჭარბობს. ამიტომ ხშირად ჭორია, რომ ტკბილი ღვინო მაღალ კალორიულია, რადგან კალორია შაქარს უფრო ნაკლები აქვს, ვიდრე – ალკოჰოლს. კალორია, კალორია, კალორიის ტავტოლოგია.
საღამოს საუბრებიდან რამდენიმე დასკვნა გამოვიტანე: ა) მარილიანი ყველი მჟავე ღვინოს უხდება; ბ) კვერცხის გემოიანი ყველი ტანინიან ღვინოზე მიდის; გ) რომ გეტყვიან, რომ ღვინოს მწარე ყველი ან ზოგადად, მწარე საკვები უხდება, ე.ი. ეს ღვინო ახალბედა და უბრალოა; დ) რაც უფრო ცხიმიანი და მძიმეა ყველი მით უფრო ძლიერი ღვინო ეხამება. ბუნებრივია, რომ ერთმანეთი არ დაჩაგრონ.
და შეუძლებელია ყველსა და პიცაზე არ ისაუბრო მარგარიტას ხსენების გარეშე, ხაჭაპურის მაინც. რამდენიმე დასკვნა რაც მარგარიტასთან ღვინის შეხამებისას გამოვიტანე: ა) ძელშავთან პიცისა და ხაჭაპურის შეხამება უნივერსალურია; ბ) მარგარიტას უხდება რბილი იტალიური ყაიდის ღვინო; გ) ღვინოსთან კავშირი არაა, მაგრამ მარგარიტას ძალიან უხდება ცოტაოდენი შაქარი ცომში. აი, მჭადსაც კი ვეღარ ვჭამ მიზერულად დანამატები შაქრის გარეშე, რომელიც ტკბილი გემოს ნაცვლად მხოლოდ არომატს აძლევს; და დ) ხილის გემოიანი ღვინო გამოკვეთს ტომატისა და ყველის სიტკბოს.
ყველაზე მნიშვნელოვანი რჩევაა ნებისმიერი გემოვნებითი რჩევის უკუქცევა. თორემ აგერ თეთრი და წითელი ღვინის კონკურენცია ყველისადმი უხსოვარ დროს ითვლის. რაც აღქმის რეცეპტორებზე უფროა დამოკიდებული ვიდრე ობიექტურ შეწყობაზე და ქერა ქალს წითელ ტუჩსაცხსაც კი მოახდევინებს. მაგრამ, აი, ქვევრში შენახულ ღვინოს გუდის ყველი როგორ ვერ უნდა შევუხამო, ვერ ვხვდები, ხის სოკოს კი – მუხის ღვინო. მნიამ.
ახლა კი ანეგდოტები რაც იმ დღიდან დამამახსოვრდა: რომელია ყველაზე სევდიანი ყველი? ლურჯი ყველი. რომელია ყველაზე რელიგიური ყველი? შვეიცარული ნაჩვრეტებიანი ანუ holy cheese. როცა ცხოვრება გაძლევს ლიმონს, გაყიდე და ღვინო იყიდეო. 

ორსული დედის მუცელზე

ხანდახან გამოღვიძების მიზეზებზე ვფიქრობ. აი, გუშინ ჩემი მაქცია ხელები, მთელი ღამე ბალიშად რომ იყვნენ ქცეულნი, ამტკივდა და ამიტომ გამეღვიძა. თვალებამდე აწეული ტომარა წელამდე ჩავიწიე, ძვლები გავიტკაცუნე, თანაკარველები დავათვალიერე. ღმერთებმა ნათლობისას ფხიზელი ძილი დამაწყევლეს, ხასიათი ბოლომდე ძილშიც კი არ გაგეთიშება, შენ ღრმა სამყაროში რა გესაქმებაო, ლევიატაციის პირველ სართულებზე დარაჯობა თუ გამოგივაო. სახლში დარჩენილი დედაჩვენები წუხდნენ, ვეფხვიო, აფთარიო. დედა მეთქი, მაქსის მგელი ჰყავს მოკლული თუ ნაცემი, ძლიერია მეთქი, კუნთიანი. არა და წვრილძვლიანი და ცხოველთმოყვარეა, ამიტომ თამუნამ: ჰა-ჰა-ჰაო.

რადგან ღმერთებმა ფხიზელი ძილი დამაწყევლეს გემოვნებიანი უძილობით ვიცი, რომ წუხელ მაქსის ზურგზე ეძინა, თამუნა კი ჩემსავით ზედაპირულია, ძილზეც კი უჭირს კონცენტრირება და გვერდიდან გვერდზე ბრუნავდა. ვწრიალებდით ორნი კარავში, მაქსი კი: “ხფშშ..” – და კოღოს ნაკბენს იფხანდა. იმ კოღოს ნაკბენს, მე რომ კარავში შემოპარული ბუზი მეგონა და მაქსმა ძილში სწორედ მაშინ დაიფხანა ნაკბენი, როცა თამუნამ კოღოს კედელზე სისხლი გააფრთხობინა. თამუნა წიპა: “ეე, მაქსის სისხლი დავღვარე”. დაძინებამდე კი ნამცეცებმოგდებულ ჭიანჭველებს ტვირთის გადატანაში ეხმარებოდა, მიწოლითაც და მორალურადაც: “ასწიე, ჭიანჭველა ხარ თუ პროპკა”. მე და მაქსი: “ჰა-ჰა-ჰა”.

ტყეებში შეგიძლიათ იპოვნოთ გვირილები და ჩაი მოიხარშოთ, ნაყენი თავზე გადაივლოთ, დამამშვიდებსო, სახე გამისუფთავდებაო, თმა გამიღიავდებაო. გვედგა ქვაბი და ვხარშავდით, დაკრეფილი ტყემლით საწებელას ვამზადებდით,  სოკოს მოუხდებაო, ხეებში ამოსული ნორჩი მარწყვებიო, ათას ორასი წლის ხეო, თამარ მეფეს რომ დაუწყევლია, ამის ხელის მხლებსო ასე და ისეო, ვიღაცას დაუწვავსო, იქიდან აქლეტილი ქერქიც კი მოვხარშეთ, ბრძენი მცენარე დავლიოთო, თბილისიდან ჩატანილი ღვინოო. თამუნამ, თევზებმა დამკბინესო. თი-თიო, – თუ რაღაცა შეძახილით აფრთხობდა. მე კიდევ: “ჰა-ჰა-ჰა”.

თუ წყლისგან აჩქარებული გულით ხმელეთზე აბობღდები, მიწაზე პირქვე დაემხობი, ისეთი შეგრძნება გექნება, თითქოს დედამიწამ ჯერ ქვესკნელისკენ წაგიღო და მერე დაბლიდან მაღლა აგაგდო. ანუ შენი გულის ცემა იმდენად გიუცხოვდება, იბნევი და გგონია, შენ არა და, ასე დედამიწა სუნთქავს, დიადი მეძავის გაბერილ მუცელზე მოკალათებულხარ და უსმენ როგორ ხდება ფონი პორტრეტი. ისეთი ილუზიაა, მიმავალი მანქანიდან რომ გგონია, რომ ეს შენ კი არა, ხეები მიდიან. დედამიწა გავიგე მეთქი და ახლა თამუნამ და მაქსიმ: “ჰა-ჰა-ჰა”.

ღვინო როგორც გემოს ხელოვნება (შესავალი)

ღვინო სერსეისავით უნდა სვა და ობერინივით უნდა შეიყვაროო, – თამბლერმა. მართლაც, მიმზიდველი გრაციოზულობით უპყრია ჭიქა.
ხოლო ერთ სიტკომში როცა შელდონ კუპერმა პენის ჰკითხა, რა ზებუნებრივი ძალა გინდა რომ გქონდესო, – ბიბლიას დავესესხები და წყლის ღვინოდ გადაქცევა მინდა შემეძლოსო. ამ ეპიზოდზე შეზარხოშებული ქრისტე მახსენდება, მე ვკისრულობო, რომ აიტეხა.
ის იცით? მარიამი რომ იესოს ეკითხება: მართლა აქციე წყალი ღვინოდო? – შენ კიდევ მართლა ქალწულმა ჩამსახეო, – კითხვას უბრუნებს. არა და მხოლოდ ღვინოზე უნდა მესაუბრა.
სანამ დოლარის კურსი ჩემს სურვილებზე მაღალი აღმოჩნდებოდა, ერთი გატაცება მქონდა, სხვადასხვა ქვეყნის ღვინო დამეგემოვნებინა, მაგრამ ნახევარი წელია შეფერხდა. აქამდე მოვასწარი მხოლოდ ავსტრალიური, ფრანგული და ბერძნული თითო ბოთლი ღვინის მიღება.
ერთხელაც ამ სასმელზე ლიტერატურას მოვიძიებ და თავიდან ვისაუბრებ, მაგრამ ამჟამად მოგიყვებით ღვინის შესახებ ამ ეტაპზე რაც ვიცი და მახსენდება.
ღვინო როგორც ა) ვიზუალური ხელოვნება:
ცქერისას, სასურველია ჭიქა თეთრ ფონზე გვეჭიროს, რომ არ მოხდეს ფერების მცდარი დიაგნოზი. მაგალითად, თუ თეთრ ღვინოს მუქი ყვითელი ფერი დაჰკრავს, შეიძლება მეტი მუხაა (მგონი ასე ჰქვია) შეყოლილი ან ბოთლის გახსნამდე ჰაერმა გაჟონა და ჟანგვის პროცესია დაწყებული.
ღვინოს ჭიქაში დატრიალება უხდება, იმედით, რომ მსუბუქად ილივლივებს, კედლებზე ფხვნილად არ დარჩება. ყოველ შემთხვევაში, აქამდე ასე მეგონა, მაგრამ მხოლოდ ეს მიზეზი არ ყოფილა, სითხის მოძრაობის მანძილითა და სილაღით ღვინოში ალკოჰოლისა და შაქრის შემცვლელობას ხვდებიან.
აქამდე ბანალურად მეგონა, რომ წითელი და თეთრი ღვინის სხვაობა ყურძნის ფერზე იყო დამოკიდებული, არა და ხშირად ფერმენტაციული პროცესი მუშაობს. ისიც კი მეგონა, რომ ღვინო მხოლოდ ყურძნისგან მზადდებოდა.
ღვინო ბ) ყნოსვითი ხელოვნება:
შესუნთქვამდე ღვინო აუცილებლად უნდა დატრიალდეს ჭიქაში. ყნოსვით ხვდებიან თუ რა არის დაწურული. სულ ცოტა სამიოდე დატრიალება და შესუნთქვა მაინც სჭირდება ხოლმე ზუსტი დიაგნოზისთვის. მაგრამ იმდენად არ მაქვს ცხვირი განვითარებული, რომ მე ვერასდროს მივხვდები.
ღვინო როგორც გ) გემოს ხელოვნება:
ზოგადი რომ ვიყო, თეთრ ღვინოს ჩაციება უხდება, წითელი კი მზეზე ჩათბუნებისას გვაძლევს სიამოვნებას. გავაზვიადე, ოთახის ტემპერატურა ოპტიმალურია. ჩემი აზრით, კი კრიმინალიზირებული უნდა იყოს წითელი ღვინის ჩაციება. აი, საფრანგეთში ღვინოში შაქრის დამატება თაღლითობის ბრალდებით სამართლდება.
პირველი ყლუპი პირში ისე უნდა დავატრიალოთ, რომ ღვინით მთლიანი ენა გავჟონოთ. გემოს კი მას შემდეგ უნდა დავაკვირდეთ, რაც ღვინიან ენას ჰაერზე გამოვყოფთ. აქ უკვე ეტყობა ღვინო რომელ მინერალს შეიცავს.
მნიშვნელობას აქცევენ, არა მხოლოდ პირველ შეხებას ღვინოსთან, არამედ, ბოლოს დატოვებულ გემოს პირში.
ჭურჭელი:
წითელი ღვინის ჭიქას, თეთრთან შედარებით, მოკლე ყუნწი, მაგრამ განიერი სათავსო აქვს, ბუთქუნაა.
თეთრი ღვინის ჭიქა გრძელფეხა და წვრილტანაა.
ბორდოს ტიპის ჭიქა ორივე ფერის ღვინისთვისაა განკუთვნილი.
მეტიც, ჩემი აზრით, წითელი ღვინის ჭიქას მოკლე ფეხი იმიტომ შეუქმნეს, რომ დაჭერისას ხელი ყუნწუდან თასზე გადავიდეს და მეტად ჩათბილდეს. ხოლო თეთრი ღვინო ჩაციებული ამჟღავნებს არომატს, ამიტომ ცოდვაა ყუნწის ზემოთ მისი დაჭერა.
მაგრამ ჯერ ვერ მომიფიქრებია რატომაა უფრო მსუბუქი თეთრი ღვინის ტანინი წითელისაზე.
ღვინის სხვადასხვა სახეობას სხვადასხვა ფორმის ჭიქა სჭირდება, თუმცა ჯერ თავადაც ვერ ვანსხვავებ და შეცდომაში შეგიყვანთ. ამიტომ ზოგად მიმოხილვაზე შევჩერდები.

Beaujolais Nouveau ბურგინდიიდან. ფრანგული ღვინებიდან ავირჩიე, რადგან დამწყები ვარ და ესეც ახალგაზრდული დასალევია. რთველიდან მოკლე დროში დასაწურია. მწიფე ყურძნიდან ტკბილი ღვინო ვის დაუწურავსო. თავად წარმოებაც ახალია.
წურავენ ნოემბერში და ორ კვირაში უკვე ისმევა. ბარემ აქვე დავწერ, რომ თურმე სხვადასხვა ქვეყანას ვაზის მოშენებისა და ღვინის გამოწურვის სხვადასხვა სეზონი ჰქონია. მაგალითად, ტრადიციული ფრანგები ღვინოს სველ და ცივ ამინდებში ამზადებდნენ.
მზადდება გამე ყურძნის ჯიშიდან და წითელი ღვინის კატეგორიაა, უფრო კონკრეტულად რომ ვთქვა, წითელი კი არა, ლურჯში გარდამავალი შავია.
ადვილი დასალევია, არ შეიცავს მძიმე ტანინს. ამიტომ წვეულებისა და სიმსუბუქის შეგრძნება დამიტოვა.
ფრანგული ჰიპსტერული მუსიკა რომ მოუხდება, ისეთია.
ჭეშმარიტება ღვინოშია, სიბრძნე კი – მისაყოლებელშიო. ამიტომ, სანამ გამოვიწერდი, ვეძებდი თუ რას უხდება და თითქმის ყველა ფორუმზე წიწილას ურჩევდნენ. ბოლოს პატარა პომიდორები და კაკლის პიურე (ჩვენთან მგონი ბაჟეს ეძახიან) შევუხამე. სხვა ბურგუნდიული და თან ვეგეტარიანული მე ვერაფერი მოვუფიქრე.
Boutari Kretikos White საბერძნეთიდან, კრიტიკოდან, კუნძული კრეტადან. ეტიკეტზე მითოლოგიური მეფეა გამოსახული. ლურჯი ქაღალდი ჰქონდა მიკრული და მგონია, რომ ზაფხულში, ზღვაზე დასალევი ღვინოა.
თეთრი ღვინის კატეგორიაში გადის, უფრო ზუსტად კი მოთეთრო-მოყვითალო ფერისაა.
თან მშრალია და პირში ხანგრძლივად ტოვებს გემოს.
თეთრი ყვავილების გემო აქვს.
საბავშვო დასალევია, შვილებისთვის არ დამენანებოდა.
რომანტიკული ფოლკლორის ფონზე ვსვამდი.
სხვადასხვა ყურძნის ნაზავიდან მზადდება და ასევე შეიცავს ატამს, მანგოს, გარგარს, ანანასს. ამიტომ მე ხილთან ერთად მივირთვი. თუმცა მსუბუქი სალათებისა და სოუსების ღვინოა. რახან მშრალია, მეგობარმა ლიმონი და ალუჩა (თუ ტყემალი, არ მახსოვს/ვერ ვარჩევ) შეატანა.
yellow tail (Sauvignon Blanc) ავსტრალიური წარმოშობის ბრენდია. თუ წინა ჩამოთვლილი ნაწარმი ქართული გემოვნებისთვის უცხოა, გაგიკვირდებათ და ავსტრალიური ღვინო უფრო მექართულა.
ბრენდი სხვადასხვა სახეობისა და ფერის ღვინოს აწარმოებს, მაგრამ მე არაყისფერმა ბოთლმა დამაინტერესა. არა და მწვანე მცენარეები ურევია. პირში ბალახების გემოს ტოვებს.
ჩემი აზრით, ტიპი, ვინც ამ ღვინოს ეტანება, ოკეანის სანაპიროზე სილაში ხელბურთის მოთამაშე ახალგაზრდაა, ჯერ კიდევ რომ დღეა და ბუნგალოში ბოთლითვე დალევს.
კენგურუს ძუძუებიდან მიღებულ რძეს ვეძახი.
ამ ღვინისთვის მუსიკის შეხამება გამიჭირდა. ყველაზე მეტად მომეწონა და მგონია, გარემო სწორად ვერ შევუქმენი.
რჩევებში ეწერა, რომ მარილთან და პილპილთან (წიწაკასთან) ერთად ისმევა. მაგრამ ამგვარად ღვინის დალევას არ ვარ შეჩვეული და უბრალოდ სალათის ფოთლები და სოკო შევუხამე. არა მხოლოდ შევატანე, სულმა წამძლია და ზემოდან გადავასხი კიდეც. ყველაზე ვეგეტარიანული ღვინოა, რაც კი აქამდე გამისინჯავს.

მარტოობა და სხვა ნაკლოვანებები

ალბათ ყველა გოგოს გვახსოვს უდარდელი ბავშვობიდან ჰორორამდე მისასვლელი ზღვარი, როცა გოგონა იძულებულია იმ სოციალურ რიტუალებს შეუერთდეს, სადმე წაყოლა რომ ჰქვია. სახლის ტელეფონზე საათობით საუბრისას მეზობელმა ბავშვებმა აღმოვაჩინეთ, რომ მშობლებმა მაღაზიაში ჩაგვაგზავნეს, – კოლექტიური ნაბიჯების ათვლა იმ დღიდან იწყება და იქამდე ვეცემით, რომ ორასი მეტრის გავლა მაკიაჟის გარეშე აღარ შეგვეძლო. ო, ღმერთებო, როგორ მეზიზღებოდა დაქალობის წესის ის ვალდებულება, ერთმანეთს საჯარო საპირფარეშოში გაყოლას რომ სთხოვდა. დედოფლები საპირფარეშოში მარტო არ დადიან. შემხედე, უკან რამე ხომ არ მიჩანის მერე. ასევე მნიშვნელოვანი წესია, რომ სხვა სამეგობრო წრეს არ ვესალმებით და ერთნაირი ტანსაცმლით არ დავდივართ. მოზრდილ ასაკში კი ადამიანების ერთმანეთით ჩანაცვლება ვისწავლეთ, რადგან მარტოობა ძალიან გვიჭირდა. და ყველაფერი იმით დაიწყო, რომ მეზობელმა პურზე ჩაყოლა მთხოვა. ამიტომ სადილზე გამოსული კაფეში ეულად ვზივარ და ვფიქრობ, რომ ყველაზე მეტად პატივს იმათ ვცემ, ვისაც მარტოობა შეუძლია, ეკონომიურად მცხოვრები ადამიანების მერე, რა თქმა უნდა. აი, თუნდაც კაფეში სადილზე გამოსვლა დამოუკიდებლად შეუძლია.
მე სიმფსონების ოჯახი მაქვს. ასე ერთობლივად შარში გახვევის გამო გვეძახიან, ან უბრალოდ იმიტომ, რომ სასაცილოები ვართ. მაგალითად, დილით ჩემი რძალის განწირული ყვირილი მაღვიძებს: “იკაა, ვანაში ტარაკანაა, გადაარჩინე, თორემ დაიხრჩობაა”. ჩემი ძმა ნახევრად მძინარე შევიდა აბაზანაში და მთქნარებით პასუხობს: “არ იხრჩობა, წყლისგან შორსაა”. და მაშინ მარი ისევ განწირული ხმით პასუხობს: “მაშინ მოკალიი”. ან მაგალითად იმიტომ, რომ ბებიაჩემის სასაფლაოს სააღდგომოდ ვიღაც ალაგებს, ია-ვარდებით მორთავს ხოლმე და აზრზე არა ვართ ვინაა. ხოლო შარშან ჩარჩოში ჩასმული ქალის ფოტო ვიპოვნეთ, ბებიის მეგობარს მივამსგავსეთ, რომელიც მკვდარია, სახლში მემკვიდრეებს დავადექით ნამცხვრებით და აღმოჩნდა, რომ არაფერი იცოდნენ, ამიტომ ზრდილობიანად გამოგვისტუმრეს. მამა მეუბნება, რომ ჩემით მაშინ ამაყობს, როცა დამოუკიდებლობა შემიძლია: შვებულებას მარტო ვატარებ, საცხოვრებლად მარტო გადავდივარ და სასიყვარულო პარტნიორი არ მყავს. ირონია კი ისაა, რომ რუტინულ ცხოვრებაში მამა ყოველთვის ჩემთანაა, პაემანზე ამ ასაკშიც კი მივყავარ და მოვყავარ, ან კაი ხანია არ ვყოფილვარ, თორემ წამიყვანდა, პანკ კონცერტებზეც, ან ზოგადად, სადაც ოჯახებით არ დადიან. ან მაინც ვყოფილვარ:
მყავდა ერთი მეგობარი ბიჭი, რომელმაც რომანტიკული ჟესტი ჩაიდინა და შეყვარებულს ხელი ლოტრის ბეჭდით სთხოვა. გოგო დათანხმდა, მაგრამ იმ პირობით, რომ ამ ბეჭედს არასდროს, არასოდეს გაიკეთებდა. კამათისა და სექსის (ალბათ) მერე თამაში წამოიწყეს და ბეჭდები გააჩუქეს, იდეით, რომ მფლობელები ერთმანეთს იპოვნიდნენ. რამდენიმე თვე დადიოდა ვიღაცა ბიჭი გულზე დაკიდული ბეჭდით და მეორე ბეჭდის მფლობელს მეძებდა. თამაშმა ისე გაგვიტაცა, რომ გამოცანა დავტოვე, ამოხსნის შემთხვევაში ერთმანეთის ადგილსამყოფელს რომ გვამცნობდა. დეკემბრის საღამოს ბეჭდები “ინტერსტელარზე” შევახვედრეთ, “ვარშავაში” ქაღალდის გორგოლათი მაგიდის ფეხბურთი ვითამაშეთ, როცა ნამდვილი ბურთი თურმე საბურთეში ეგდო და ამის ძალიან შეგვრცხვა. მერე იქამდე ვსაუბრობდით ნერდულ თემებზე, სანამ ბარმენმა, ვიკეტებითო, არ თქვა, და დამშვიდობებისას ვარდი მოგვაწოდა. მაშინ ჩემმა თანამებეჭდემ ყვავილი ყველაზე რომანტიკული ფრაზით გადმომცა, რაც კი მსმენია: “რომელიმე მკვდართან დადებ,” –  მაშინ მორგში ვმუშაობდი. მერე ხელჩაკიდებულები დავდიოდით ლიანდაგებზე, ვცდილობდით მატარებლების ქარხანაში შეპარვას, განვიხილავდით ანიმეებს იაპონურ რესტორანში. მაგრამ მაინც ვერ ვიმეგობრეთ, ერთმანეთი არც კი მოგვწონდა რეკლამების გარეშე, პიარის იქით, თორემ მორგში მომუშავე მწვანეთმიანი გოგო ხომ ისედაც ყველას მოსწონდა. მისი არ ვიცი და ჩემი ნამდვილი მიზეზი იყო, რომ მარტო ყოფნა მინდოდა, ჯერ კიდევ არ მქონდა ამოწურული.
არაფერი უხდება თეთრ ღვინოს როგორც სოკოს წვნიანი, ღვინის გრძელფეხა ჭიქა და სოკოს დაბალი თეფში. სულ მაინტერესებდა რას ფიქრობდნენ ადამიანები, რომლებიც კაფეში მარტო სხედან. ზოგი წიგნს კითხულობს ხოლმე, ზოგი მეილებს აგზავნის. მაგრამ, ჩემი ჩათვლით, რატომ უნდათ ადამიანებს საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილზე უწყვილოდ მოხვდნენ, სრულ ასკეტიზმს კიდევ გავიგებდი. თუ გაზრდა ნიშნავს, რომ მარტო იქნები, რამდენად ნიშნავს მარტო ყოფნა გაზრდას. კი არა და.. ზედმეტად ვართ ოჯახი ერთმანეთზე მიჯაჭვული, ჩემმა ძმამაც კი ცოლად ჩვენი ბავშვობის მეგობარი მოიყვანა. ვუყურებ კაფის ბოლოში ჩემხელა გოგოს, როგორ მიირთმევს ორ პორცია ნამცხვარს სამხარზე და ვფიქრობ, რომ იქნებ მეგობრის გაჩენის დროა. რომ მშვენიერი ვარიანტია ეს ტკბილეულის მოყვარული გოგო, უმუშევრობის გამო ინტერვენცია მომიწყოს, ამბებს მოვუყვები ხოლმე, თორემ ბლოგებს აღარავინ კითხულობს. გამბედაობა მოვიკრიბე და გასაცნობად მივედი. ვერ წარმოიდგენთ ნამცხვრის რეცეპტების მერე რა იკითხა: “აუ, მომივიდა და უკან ხომ არ დამესვარა?” მეშინია ასეთი გოგოების, წავიდეს საპირფარეშოში მარტო და სარკეში ჩაიხედოს. ა ჰო, დედოფლები მარტო არ დადიან.

დღიურების კითხვის ცოდვაზე

 

თუ ერთხელაც ქალაქიდან პატარა ხელჩანთით გახვალ, თანაც სამიოდე დღით ლამის უცნობ ადამიანებთან მიტოვებულ სახლში მოთავსდები, ჰამაკიანი ეზოთი, მოშიებული კატებითა და ჩემოდნებში, ლამპებში, ნათურებში, ჩაიდნებში ჩალაგებული მცენარეებით, ცდილობ ანაკომის სუპები კეჩუპითა და ჩიფსებით გაახალისო, რომელიც უკვე იმდენად გეზიზღება, რამდენადაც მოკრძალებულია თქვენი ჯიბეები, მთავარია ღვინის თამაშობანი მეტაფიზიკურ საუბრებად არ აქციო, ამგვარად სახლის იმ იდუმალ კუნჭულს მიადგები, რომელსაც მიტოვებული წიგნების კარადა ჰქვია.
დიასახლისს ისტორიული ლიტერატურა და სამეცნიერო ფანტასტიკა ჰყვარებია. მაგრამ კითხვასთან ერთად თურმე, სტუდენტობისას კალამსაც ამოძრავებდა. დიახ, ისაა: აწ გარდაცვლილი ქალის დღიური ვიპოვნე და წავიკითხე კიდეც. ჩემი ცოდვები სინდისმა მაშინ დამიმძიმა, როდესაც მწერალი შემიყვარდა. 80-იანების მაგარი გოგო, რომელიც ქალთა თავისუფლებისთვის იბრძვის, 9 აპრილს გვიყვება, არის ვინმე კაცზე უიმედოდ შეყვარებული, წონის პრობლემა აწუხებს და.. უცებ აუპატიურებენ. მერე მშობლები და ნათესავები მის დღიურს იპოვნიან, წუწუნი პირადი ცხოვრების გაქრობაზე, შიგადაშიგ ლექციების ცხრილი და სასწავლო პროგრამების მსუბუქი გაშარჟება. ის ხვრელი, რომელიც გრჩება საიდუმლოს ამოთქმის დროს და სრულდება ახალი ენთუზიაზმის პოვნით. დღიურის წერისას ხომ ყველას, თუნდაც გულის პატარა კუნჭულში, გვაქვს მკითხველიან მწერლად ქცევის ამბიცია.
ამჟამად, რუტინულ ცხოვრებას დავუბრუნდი და დროდადრო საახალწლო გადაკარგვას ვიხსენებ, როცა მეგონა, რომ არ არსებობდნენ ადამიანები გარდა ამ სახლისა, ოთხი ლოთი გოგო-ბიჭისა, რომლებიც ვხატავდით, მტვრიანი ფირით სურათებს ვიღებდით, გიტარაზე ვუკრავდით და ირგვლივ მაგარი ქალის აჩრდილი დადიოდა. და როცა სამსახურში დღევანდელზე მკითხეს რა უნდა მესაუზმა, ვუპასუხე, რომ ანაკომის სუპი კეჩუპით. ვაი და რა, წყალწაღებული რომანტიკოსი ვარ.

vol.11.

 

როდისმე ნისლში დაგილევია?
უღრან ტყეში ფოთლების გუნდაში რომ ჩასხდებით, და ბოთლიანი ხელები გიჩანს როგორც ჰორიზონტზე დანახული უღრანი ხეები, როგორც მანქანის ჩაორთქლილი მინები. იორთქლებ, რომ შემატო ხელებს ნისლები.
თეორია მაქვს: ნაღველს იმდენი სითხე უნდა დავუმატო, რომ აორთლდეს. ბოღმიანი ქალების შედედებული ნაღველი დავალბო და ფრიი.. გავქრეთ.

 

გოგონა, რომელსაც მცენარედ ყოფნა უნდოდა

მე რომ მწვადი არ ვჭამო, დედაშენმა ყავა არ დალიოს, ირაკლიმ – კოკა-კოლა, შენ კი – ღვინო, – რაა ოჯახიო, – მამამ. მას მერე, რაც ძამიკომ სახლში არც მარხული, არც ვეგეტარიანელი, არამედ ვეგანი სტუმარი მოგვიყვანა. აქამდე არასდროს შევხვედრივარ ადამიანს, რომელიც მოუთუშავი, მოუხარშავი, საღი და უმი ბოსტნეულით იკვებება და ამტკიცებს, ქრისტეც ვეგანი იყო, უბრალოდ თევზი იმ დროინდელი სადილის კრებითი სახელიაო.
თავის დროზე მშობლების მშობლებმა ჩემი აღმოცენების შესაწირად მსხლის ხე დანერგეს. მამამ კი დაკარგული ლეკვი ქუჩაში იპოვნა და ვიშვილეთ როგორც თანატოლი შვილი, მეგობარი, მამასახლისი. ვიცოდი, რომ დაახლოებით, თექვსმეტი წლის რომ გავხდებოდით, ის დაბერდებოდა და მოკვდებოდა. ამასობაში წვრილძვალა მსხალი, რომელსაც ნაყოფი ჯერ არ გამოეღო, სიმაღლეში მისწრებდა.
სევდიანი ისაა, რომ მცენარეს ცისკენ წადილით მალევე ვაჯობე და ხეზე მაღალი გავიზარდე. ზაფხულობით სოფელში ჩასული ბებიაჩემს ვეკითხებოდი მსხალმა ნაყოფი თუ გამოიღო მეთქი, ისე მინდოდა თანატოლი ხის დაგემოვნება. მაგრამ ყოველ წელს ორიოდე მკვახე მსხალი ემშობიარა, ცრემლივით რომ ჩამოეკონწიალებინა თვალების ფორმიან ფოთლებზე. ერთ ზაფხულამდეც მოჭრეს. ისეთი დისტროფიკი იყო, ტოტები ლამის მიწიდან ეწყებოდაო. ჩრდილადაც არ ვარგოდაო ჩემი უშვილო ხე. იმ ადგილას გოგრები დათესეს, არ მიყვარს ოქტომბერი.
ძაღლს კი ღვინიანი ადამიანები არ უყვარდა. თექვსმეტის რომ გავხდი, უკვე შემეძლო დაღვინება. იმის მერე ძაღლი არ მყვარებია. მონოგამიის მოქადაგე ქვრივად ვიქეცი. მცენარეები მაინც მხიბლავდა, იმდენად, რომ ვჭამდი. ცხოველები რომ მყვარებოდა, ვეგეტარიანელი კი არ ვიქნებოდი, მაჩვენე ორგანიზმში რას იღებ და გეტყვი ვინ ხარ შენო, და გემრიელად ვისადილებდი უმად. კაცი რომ ვიყო, ალბათ მოძალადე ქმარი ვიქნებოდი.
ბავშვობიდან მეზიზღებიან კატები, თავნებები, თავისუფლები. თანაც იმდენად, რომ მათი მოკვლაც არ შემიძლია, არ უნდა გავისვარო მათში ხელები. იმდენად მეზიზღებიან, რომ ვინმე ჰომოფობივით სიძულვილის მიზეზის თქმაც კი არ შემიძლია. ჩემი სიძულვილი კი მაშინ ორკეცდება, როცა გოგოები მადარებენ ხასიათით კატას. ერთმანეთი გაიცნეს? პირი შეკრეს?
იცით, წმინდანები მალე რატომ არ იხრწნებიან? იმიტომ, რომ მარხულობენ და მცენარეებით იკვებებიან. მცენარეები ნახშირ(ის)წყლებისგან შედგებიან და ამიტომაც ნელა იხრწნებიან.
ერთი ძაძიანი შენაკადი აქვს ივრის მდინარეს. ამ ზაფხულს იქვე ოჯახმა დრაფტი მოვაწყეთ, რომ მანქანის ნომერი წყალში ჩაგვივარდა. შევცურე და ძალიან ლამაზი კუროს ქალა ვიპოვნე, სურათი გადავუღე, მუხლებზე დავისვი, მოვეფერე. თვალებში მცენარეები ჩადგმოდა, ძვალი დელფინივით სრიალებდა. რა ლამაზია წყალში გახრწნილი სხეული. მე თუ მოვკვდები, როდისმე მაინც, წყალში დამმარხეთ.
რამდენიმე დღის მერე აუზიდან სახლში ვბრუნდებოდი როცა ვაკეში მკვდარი ძაღლი ვიპოვნე. წარმოიდგინეთ კადრი, ცხოველია გახსნილი პირით, დიდი კბილებით. ასო მოეკვეთათ და ექვე ფეხებთან მიეგდოთ, ჭრილობაში კი მცენარეები ჩაებღუჯათ. მე არ ვიცოდი ვის დასჭირდა ამის გაკეთება და რატომ. ეს არ გავდა სექტის ნამოქმედარს. შეიძლება ბავშვები.. პირველი რაც გავაკეთე, ვეტერინარი კლასელი მყავს და ვურეკავ, ვეკითხები რჩევას, რა გავაკეთო. “არსებობს რაიმე ცხოველთა დაცვის კანონი, რომელიც დამნაშავეებს დასჯის?” “სახელმწიფოში, სადაც ადამიანების უფლებები არაა დაცული, ცხოველისას როგორ დაიცავ?!”
მახსოვდა ინფორმაცია ძაღლების ჩხუბის შესახებ, სადაც პატრონი სერიოზულად უნდა დასჯილიყო, მაგრამ ამბავი მსუბუქი შეშინებით დასრულდა. ცხოველთა დაცვის ორგანიზაციას მივმართე და ჩვენ შორის ასეთი საუბარი შედგა: “არსებობს რაიმე რეაქცია მსგავსი ქმედებების წინააღმდეგ მიმართული საქართველოში?” “ასეთ შემთხვევებში სამართალდამცავი ორგანოები უნდა ჩავრთოთ, ჩაუტარდეს ცხოველს ექსპერტიზა და ყველაფერი ფაქტებზე და მტკიცებულებებზეა დამოკიდებული”. ანუ როგორც ადამიანის წამების შემთხვევაში, მაგრამ დასძინეს, რომ ათეული საქმეა სასამართლოს გადაცემული, თუმცა უშედეგოდ. მე მაინც ვცდილობ მასალების მოძიებას.
ამ დღეებში სახლში ხვლიკი და სხვა ქვეწარმავალი აღმოვაჩინე. ისინი ჩემი ლოგინის ირგვლივ დარბიან და წერისას შთამაგონებენ მიძღვნას. ეძღვნებათ ხვლიკებს, მცენარეებს და ცხოველებს, კატებსაც კი. და მგონი ამდენი ბალახის ჭამით ყვავილად ვიქეცი, ფოთლად ვიქეცი, დესტრუქციის უუნარო, არაფრის მოკვლა რომ არ შეუძლია, თვალების ფორმის ფოთლები თუ უწითლდებათ და სცვივათ, მათზე დაკიდებულ მკვახე ცრემლად. ჩემი ოთახი არის თეთრი ხისგან. რემონტი რომ გავაკეთეთ, დავატოვებინე. იყოს. ეს ის კუროა: