ტომ!

მღალატობს ხოლმე.
აი, ზუსტად ვხვდები, რომ მღალატობს. დილით დარეკა, შეხვედრაზე უარი ვთქვი და თუ ამ დღეებში შემთხვევით ვნახე, ქალის ხელებისგან დასერილი ზურგი ექნება. რომ მოკვდე, არ გამოტყდება, ალერგიას ან ეკლებს დააბრალებს. აი, ახლაც ეხება. მე კი, რადგან მისი მოძრაობები ზეპირად ვიცი, წარმოვიდგენ მის ღალატს: ჯერ მაჯაზე მოკიდებს ხელს, მერე კაბის უკანა მხარეს შეაცურებს, თან ტუჩებში კოცნას არ წყვეტს და ამბობს: გაიხადე. მაოცებს, – ყოველთვის რა ადვილად გამოსდიოდა ბიუსღალტერის გახსნა.

მე კი ტომი მყავს. იმ კაცთან ბევრი ვქექე თუ ცოტა ვქექე, ამგვარად გამოვქექე კატა. პირველად კარის ტილოზე მოკუნტული ვნახე, ხელი კისრის ბეწვში შევუცურე და ავწიე სახლის მიმართულებით. მას შემდეგ მე და ტომი ერთად ვიძინებთ: მე ზეწარში ვიკუნტები, ის კი ჩემი მუცლის ღრუს ნიკაპს ადებს და ღრუტუნებს. დროდადრო მკაწრის. დროდადრო შევამჩნიე, რომ გასუქდა. მუცელი ჩამოებერა და მივხვდი, ჩემამდე რა გარყვნილ ცხოვრებას ეწეოდა. ინტერნეტში ვეძიე კიდეც, კატებს ტოქსიკოზი თუ სჭირდათ.

კედლის ღრმულების გასწვრივ სათაგურები მედგა, აღარ დამჭირდება მეთქი, ავიღე. ჩემმა ტომმა გაორმაგებით უნდა იკვებოს. სათაგური ძველ ყუთში პირქვე შევინახე და დავაფინე ტილო ტომისთვის. წინა თვეში ერთჯერად ცხვირსახოცებზე მორბენალი თაგვები დავინახე, რიგობის მიხედვით დამწკრივებულიყვნენ და სოროდან სოროში გადადიოდნენ. მათ შორის ყველაზე პატარა მილიმეტრების თუ იყო. პირველად სწორედ მაშინ ამოვიღე ძველ ყუთში პირქვე შენახული სათაგური და კედლის ღრმულების გასწვრივ დავდგი, სიტყვებით: აბა, დამაცადეთ!

მაგრამ ხშირად ცნობილი დასაწყისი დასასრულისთვის მეტად გამოდგება.
– ტომ!
პასუხი არ არის.
– ტომ!
პასუხი არ არის.
– რა დაემართა ამ კატას?
თურმე ტომისა და ჯერის ერთმანეთისთვის შვილები მოუნათლავთ.
მე ცხვირზე ჩამოვიშვი სათვალე და სათვალის ზემოდან მოვათვალიერე ოთახი:
– რას ვამბობდი ქატო და ფქვილიო?

მოღალატე წმინდანი

დრო მოედინება უწყვეტად წარსულიდან მომავლისკენ და თუ ოდესმე დროის მანქანით წარსულში წავლენ, სვლა მაინც მომავლისკენ იქნება.

მზე აღმოსავლეთიდან ამოდის, სინათლე მარცხნიდან მარჯვნივ ნათლიდან ბნელის მიმართულებით.

ძველ საბერძნეთში თვლიდნენ, რომ თეთრის საშუალებით, შეეძლო ადამიანს ფერების მიღება.

არისტოტელემ, ფერები თეთრისა და შავის შერევით მოხდაო.

იოგის დროს ”ა” ასვენებს, სითეთრესთან ასოცირდება.

ყოველთვის მაინტერესებდა ფერთა ისტორიები.

ემბრიონის პოზაში მძინავს, მუხლები ლამის ნიკაპთან მივიდო. მეუბნებიან, ხერხემალი მომეღუნება. რომ ვსწორდები, – მცივა.

მე მახსოვს ჩემი დაბადება. გამოვიგონე, რომ მახსოვს.

ფასკუნჯი მახსოვს. აი, როგორიც ალფია, ისეთ ბანჯგვლიან არსებად წარმოვიდგენდი. დედამ შთამაგონა. ახლა ისიც ემბრიონის ფორმით წევს და მამა მეუბნება, გავხართო.

შემოდგომაა.

ჩემ წინაშე ხელებჩაქნეულები დგახართ. თქვენი რაოდენობა პროცენტულად სრულია.

დიახ, გღალატობთ.

გატყუებთ და დაგცინით.

მაგრამ ამას იმსახურებთ და არ ვნანობ.

წარსულში რომ დამაბრუნა, უფრო მეტად გიღალატებდით.

უფრო სასტიკად და ბევრთან.

ერთმანეთთან.

არა, არ ნიშნავს, რომ არ მიყვარხართ.

უთქვენოდ მოვკვდები :*

დედაჩემი

მივისაკუთრე
დედა, რომელიც მიკერავს ვილვეტის შარვალს
გარღვეულ ჯიბესთან,
ვეუბნები, რომ მაინც მიატოვებს მამა,
რადგანაც თავად ტანსაცმელი არ შეიკერა,
დარღვეულ შარვალს
ნაოჭიანი ხელები მალავს,
ფარავს საკუთარი უსუსურობით.

მივისაკუთრე
ბინა, რომელიც ჩატყდა,
მოქუჩებულ ჭიანჭველებს თავზე დაეცათ,
სპილო ამდენს ვერ გაუძლებდა.

მივისაკუთრე
ქმარი ვნებიანი წაჩურჩულებით
და რამდენიმე მსუბუქი ჟესტით.
მე გავუღიმებ,
როდესაც წასვლას დააპირებს
უნაოჭებო ადამიანთან
და დედაჩემს არ ვემსგავსები.