მაფიოზობანა

მაფიოზობანას თამაში ეჭვიან ადამიანს უნდა მოეფიქრა, რათა სამეგობროსთვის თვალყური ედევნა. ამიტომ არაა გასაკვირი, რომ საბჭოთა თხელი კედლების შიგნით გამოიგონეს. თამაში ყოველთვის პატიოსანი მოქალაქის (სამართალდამცავის) მხარესაა, რადგან ასწავლის როგორია მისი ამხანაგი ტყუილის თქმისას, აქვს თუ არა რამე ინდივიდუალური სტილი. და როცა მორიგ რაუნდში სამართალდამცავი მაფია ხდება, წრეში საკუთარ თვისებებსაც ისე გამოამჟღავნებს, რომ ერთმანეთის ტყუილებზე გაწვრთნილნი რეალურ ცხოვრებაში თავს გაყიდიან.

სულ მაინტერესებდა მითებად ქცეული ტყუილები, რომ თითქოს არმსტრონგმა გორსკის ორალურზე იზრუნა, დელონი დეპრესიიდან ვაჟა-ფშაველამ გამოიყვანა, ბექჰემმა ვიქტორია თბილისში შეიყვარა (არ დადასტურებულა და სულ მაინტერესებს), ადამიანი ტვინის 7%-ს იყენებს, ჯორდანო ბრუნო დედამიწის ბრუნვამ დაღუპა, ედისონმა ნათურა გამოიგონა, რომ ნაპოლეონი დაბალი იყო, თმა და ფრჩხილები სიკვდილის მერეც იზრდება, – როგორმა ტიპაჟებმა გამოიგონეს.

და კიდევ, როგორც ბავშვის ფეხის ადგმას იმახსოვრებენ მშობლები, ისე უნდა იმახსოვრებდნენ მათ პირველ ტყუილებს. სადღაც ორი წლის ასაკში როგორ გამოიმუშავეს კრეატიული აზროვნების უნარი. აი, ჩემი ძმის შვილი რომ წაიქცა და უფროსები ბავშვს ნატკენ ხელზე კოცნიდნენ, ამან ჭკუა იხმარა და უტკენი ადგილი მომიშვირა, აქაც მტკივა, მაკოცეო. ამჟამად კი “მაფიის” თამაშის მეშინია: მგონია, რომ ვასწავლი მეგობრებს ჩემი ტყუილის მიმიკებს, და მივიღებ იმედგაცრუებას მათი დაჟინებულ-დამაჯერებელი ტყუილის შემთხვევაში.

ტიკინა პატარა ბიჭი

მინდა გიამბოთ ცისფერ თმიანი გოგოს ამბავი, სიმართლეს ილუზიისგან რომ ანსხვავებდა და პინოქიოს ცხვირი ეზრდებოდა. ფსიქოდელიურ ტყეში ცხოვრობდა მატყუარა ბიჭის ლოდინით და ზრუნვით ფერია. ლეგენდის თანახმად, სევდისგან დაიცალა და მოკვდა, მოკვდა, ოღონდ როგორც მისი მფარველი და გაჩნდა ქალი, დედა. ხის კაცის ადამიანად ქცევის პირობით. მერე დაიწერება მეცნიერული ფიქციები რობოტის ჰუმანურობაზე, ცისფერთმიანმა იაპონელმა ოცნება რომ მისცა, ფენტეზები, ხეთა სულიერებაზე, ტყის ალქაჯის შვილობილებზე, მაგრამ ორასი წლის წინ პაპა კარლომ წარმოიდგინა ცისფერთმიანი ქალის ხის ტიკინა პატარა ბიჭი.

დილაობით ჩემს ქუჩაზე დაცვარული ფოთლები ყრია, ოღონდ ფანჯრიდან ფოთლებს ვერ ამჩნევ და გგონია, რომ სერ ასფალტზე ფოთლის ფორმები თეთრად ხატია. იისფერია სახურავებზე თოვლი, როცა მზე ხვდება, თავზე ამინდი მემჩნევა, – ცისა ფერს, თმისა ფერს. დილაობით უნებურად დამჩემდა პარკებში ხეტიალი და უცნობებთან მოხუცი ქალივით საუბრები, სახლში შვილიშვილებს პენსიის კვირას კალთაში დამალული მამალოებისთვის რომ უყვართ და მტრედების დაპურება. ერთხელაც ერთი ბიჭი ცისფერ თმაზე მიყურებს და ცრემლებით მეკითხება: – ცხვირი მართლა გამეზრდება? – ვიღიმი.

მოღალატე წმინდანი

დრო მოედინება უწყვეტად წარსულიდან მომავლისკენ და თუ ოდესმე დროის მანქანით წარსულში წავლენ, სვლა მაინც მომავლისკენ იქნება.

მზე აღმოსავლეთიდან ამოდის, სინათლე მარცხნიდან მარჯვნივ ნათლიდან ბნელის მიმართულებით.

ძველ საბერძნეთში თვლიდნენ, რომ თეთრის საშუალებით, შეეძლო ადამიანს ფერების მიღება.

არისტოტელემ, ფერები თეთრისა და შავის შერევით მოხდაო.

იოგის დროს ”ა” ასვენებს, სითეთრესთან ასოცირდება.

ყოველთვის მაინტერესებდა ფერთა ისტორიები.

ემბრიონის პოზაში მძინავს, მუხლები ლამის ნიკაპთან მივიდო. მეუბნებიან, ხერხემალი მომეღუნება. რომ ვსწორდები, – მცივა.

მე მახსოვს ჩემი დაბადება. გამოვიგონე, რომ მახსოვს.

ფასკუნჯი მახსოვს. აი, როგორიც ალფია, ისეთ ბანჯგვლიან არსებად წარმოვიდგენდი. დედამ შთამაგონა. ახლა ისიც ემბრიონის ფორმით წევს და მამა მეუბნება, გავხართო.

შემოდგომაა.

ჩემ წინაშე ხელებჩაქნეულები დგახართ. თქვენი რაოდენობა პროცენტულად სრულია.

დიახ, გღალატობთ.

გატყუებთ და დაგცინით.

მაგრამ ამას იმსახურებთ და არ ვნანობ.

წარსულში რომ დამაბრუნა, უფრო მეტად გიღალატებდით.

უფრო სასტიკად და ბევრთან.

ერთმანეთთან.

არა, არ ნიშნავს, რომ არ მიყვარხართ.

უთქვენოდ მოვკვდები :*

ბოლო მწამს, ფიცი მაკვირვებს

ერთ ფილმში, როცა პერსონაჟმა დის სატელეფონო საუბარი მოისმინა, შენიშვნა მისცა: რატომ იცრუე რომ მოდელი ხარო. ტყუილი არ მითქვამს, ჩემი გარეგნობა ბიჭებისთვის გასაგებ ენაზე ავღწერეო, – უპასუხა მან.

ერთი მეგობარი მყავს: სულ სიმართლეს ამბობს, მაგრამ სანახევროდ.
მეორე მეგობარი მყავს: იმდენ სიმართლეს ამბობს, რომ არ სჯერათ.
გაგებული მაქვს, ტყუილის დროს ცხვირი ეფხანებათო და არ იფხანს.

რა არის ტყუილი?
როგორც ვიკიპედიამ აღნიშნა ცბიერების ერთ-ერთი სახეთაგანია, ავრცელებს ცრუ ინფორმაციას.
ხოლო მატყუარა არის ადამიანი, ვინც ამბობს ტყუილს, უთქვამს და მიდრეკილია ამ ქმედებისკენ ხელმეორედ – მაშინაც კი, როდესაც არ არის საჭირო.

მატყუებდნენ, თოვლის ბაბუა არსებობსო და მეც მდიდარ ბაბუას ვეძებ, საჩუქრები რომ მომიტანოს.
მატყუებდნენ, გუდიანი კაცი წაგიყვანსო და მეც იმ ბომჟს მივყვები, ცუდად რომ მომექცევა.

ვიტყუები. უფრო სწორედ, ბევრ რამეს ვმალავ. მაგალითად, ერთი საიდუმლო მეგობარი მყავს. თუ მყავდა. მისი არსებობის შესახებ არც თავად იცის. მეტიც, ხანდახან ეჭვი მეპარება, რომ არსებობს. ჰო, ერთი პრობლემა მაქვს, – გამოგონება ვიცი.
ვიგონებ საგნებიდან დაწყებული ყველაფერს, სიზმრის სცენარასაც კი ძილის წინ თავად ვთხზავ. ამას წინათ, ტკივილები გამოვიგონე. უფრო სწორედ, მჯერა, რომ მართლა მტკიოდა, ექიმები კი მეუბნებოდნენ, არაფერი გჭირსო.
მაგრამ ჩემი მეგობარი ვიცი, რომ არსებობს. ის ორი – სამი წლის წინ შემხვდა. ყველაფერი კოცნით დაიწყო. ვეუბნები: რომ არ გვეკოცნა, არ ვიმეგობრებდით. მერე კოცნა ჩვევაში გვექცა. ეს უვნებო კოცნები იყო, – აი, საკუთარ ტუჩებს რომ ადებ ერთმანეთს. ურთიერთობა მარტივი იყო. არც თამაში გვიწევდა ერთმანეთთან და არც ტყუილებს ვამბობდით, – დასაკარგი არაფერი გვქონდა.
ზოგადად, შეხებას ყოველთვის ვუფრთხოდი, მაგრამ ჩვენ ერთმანეთს მუდამ ვეხუტებოდით. თავიდან ცდილობდა, საერთო ენა გამოენახა, მაგრამ მერე არ ვსაუბრობდით, შუბლს ნიკაპზე ვადებდი, ხელებს ვკიდებდი და ვთიშავდით ტვინს. ერთმანეთს ვთიშავდით.
არც ერთ სოც. ქსელში არ მყავდა დამატებული, არც ტელეფონში მეწერა მისი ნომერი. უბრალოდ ერთი და იგივე დღეს ამოჩემებულ ადგილას ვხვდებოდით.
– რომ მოვკვდე, გაიგებ?
– ვერა.
მერე შეყვარებული გავიჩინე. როგორც ვიცი – მანაც. ისინი ჩვენს გაუჩინარებას საეჭვოდ აღიქვამდნენ და რამდენიმე დაძაბული კამათიც გადავიტანე. ერთ დღესაც მოვატყუე და გავეპარე. მაგრამ ჩემს სანახავად არ მოვიდა. იქნებ, მოკვდა.