ინტერესების მიმომხილველი პროგრამა

ბარი შვარტზი გახლავთ არჩევანის სტრესის განხრით მომუშავე ფსიქოლოგი, განთქმული თავისი მერყეობებით. პირადად კი, წლების წინ გავიცანი როგორც TED მიმომხილველი. თქვა, რომ ცხოვრობს დროში, სადაც ექიმი პაციენტს უხსნის მისაღები წამლების სარგებელსა და შესაძლო უკუჩვენებებს, რითიც არჩევანის პასუხისმგებლობას იშორებს და პაციენტს აკისრებს. ამაზე კი ბატონი ბარი იმდენად წუხდა, რომ მიუძღვნა წიგნი, სტატიები, ლექციების კურსი, New York Times-ში რუბრიკა აწარმოა.

დავფიქრდი, რომ ჩემი ათწლოვანი სრულწლოვნობის მანძილზე არ მახსოვს საქართველოში ექიმი არჩევანი ჩემთვის მოენდო, ყოველთვის საექიმთაშორისო ანბანით ჩამწკრივებულ წამლებს ისე ვყიდულობდი, გვარიანად ვერ ვიგებდი რას ვმკურნალობდი. თქვენ თუ გქონიათ მსგავს ექიმთან ურთიერთობა, მითხარით. სანამ ბატონ ბარის წერილს მივწერ და საქართველოში დავპატიჟებ. აქაურობა ნამდვილად მოეწონება, რადგან მისთვის ეგზოტიკაა, მერყევი კაცისთვის კომფორტის დოზა (ზონა).

როდესაც მარტო ყოფნა მინდება, სადღაც დღეგამოშვებით, ბარში მივდივარ. ავითქვიფო მასაში, ვიგრძნო თავი ურბანული სამყაროს მოლეკულად, უჯრედად. ეს ისაა, რაც სიმარტოვეს მიმძაფრებს და ამავე დროს მცლის მისგან. კვადრატული იდეების შეჯვარების ოსტატი ვარ, ამიტომ რაც უფრო მეტად მეშინია უარყოფის, მეტად შემაქვს განაცხადი იმ ვაკანსიებზე, თავიდანვე რომ ვიცი განწირულობა. ჩვევაა ასეთი. სამაგიეროდ, გამოვიარე ძალიან ბევრი ინტერვიუ hr-თან, ძირითადად, ისეთი შეკითხვებით, რაზეც პასუხი უკვე რეზიუმეში მქონდა მითითებული და მწყინს, რომ გამსაუბრებლები საინტერესო შეკითხვებს არ სვამენ, არ მაფიქრებენ.

საინტერესო შემთხვევაა კოლექტიური ინტერვიუ, თუ გამოცდილი გაქვთ, მიხვდებით. ძირითადად, მულტიქსელიანი კომპანიები აწარმოებენ, შეყრიან რა მაძიებლებს დილით საერთო ტესტირების ოთახში, საღამოს საერთო გაცნობას აწარმოებენ. და ერთხელაც კოლექტიურად დაგვისვეს უინტერესო, ისედაც რეზიუმეში ჩასაწერი შეკითხვა, თუ რა იყო ჩვენი ჰობი. და იქ ოცდაათამდე ადამიანი დაიბნა. და ოცდაათამდე ადამიანმა უპასუხა, რომ ლაშქრობა, მთაში ხეტიალი, გზა: “აი, შარშანწინ შატილში ვისვენებდი კომფორტის გარეშე” ან “წინა ზაფხულს..” ერთი ჩემი მეგობარი ამას “მთაში დასვენება მიყვარს, მანგლისში”-ს სინდომს ეძახის.

მეც კი, როცა მთლიანად ურბანული ინტერესები მაქვს, მთიანი რაჭის ფოტოებითაც კი არ აღვფრთოვანებულვარ, უფრო ხშირად ვხეტიალობ მთაში. გამოდის, რომ ჩემი თანატოლი არასტუდენტი, უმუშავარი ადამიანები ნამდვილი გატაცებით წელიწადში ერთხელ თუ კავდებიან ან იმდენად არ იციან რა აინტერესებთ, რომ პირველი მთქმელის ვერსია გაამეორეს. თეორია მაშინ გამიმძაფრდა, როცა გამოსაცდელი პერიოდი მოგვცეს, დღეში ორიოდე საათით მისვლა, ქაღალდების, საბუთების, წიგნების თაროებიდან ჩამოღება, აღწერა და გადახარისხება. და, აი, მაშინ ვნახე სასწაული: ერთ კვირაში თაროებზე წიგნების დაწყობით ადამიანებმა წონაში დაიკლეს. მაშინ მივხვდი ბარი შვარტზის წუხილს, რომ ინტერესის არჩევაც რთულია.

StrengthsFinder 2.0 გახლავთ წიგნისა და პროგრამის სახელი, ჩემი აზრით, (არა მარტო) სამსახურის მაძიებლები და შემთავაზებლები რომ უნდა იყენებდნენ. პროგრამა ახერხებს ინტერესებისა და შესაძლებლობების დახარისხებას. რაც პიროვნებას საკუთარ თავს წარმოაჩენინებს, აპოვნინებს მათი გადაკვეთის წერტილს, რომელიც შეიძლება არ იცოდეს. დამსაქმებლები კი სიმპათიის მიხედვით, შემთხვევითი ადამიანებით კადრების დაკომპლექტებას შეამცირებენ. რადგან, როგორც პროგრამის ავტორი იტყოდა, მხოლოდ რეზიუმეს ინჟინერიის გამო მუშაობა პოსტსექსუალურ ასაკში სექსის მცდელობას ჰგავს.

სტატიას კი კიდევ ერთი TED მიმომხილველის თეორიით დავასრულებ, რომ ადამიანი პროდუქტიული დასვენების დროსაა. თუ 25 წლამდე პიროვნება დროს სწავლას უთმობს, შემდგომი 40 წელი მუშაობს, ხოლო ბოლო 15 წელი პენსიაზე ისვენებს, ბატონი სტეფანი ფიქრობს, 40 წლიანი მუშაობა შუაში 5 წლიანი პენსიით გაჩეხოს. არ მგონია ვინმემ აიტაცოს, მაგრამ კარგი საჭორაო თემაა.

შიზოფრენიის უპირატესობა

როგორც აუტისტებზეა ტენდენცია, რომ გენიოსები არიან, თითქოს ისევე მოელიან შიზოფრენიით დავადებულთაგან მაღალ შინაგან ლოგიკას (ინტუიციას). თეორია 2012 წელს პოპულარული აქცია ჯერ კიდევ ელინ საკსმა (Elyn Saks) პრეზენტაციით “ზღაპარი მენტალურ ავადმყოფობაზე” (“A Tale of Mental Illness”), სადაც ტრადიციული მკურნალობა უარყო. “თქვენი ანგელოზები არ მინდა, ჩემი დემონები მირჩევნია”. ერთი წლის შემდეგ კი ელინისგან საფუძველჩაყრილმა ასევე შიზოფრენიკმა და ფსიქოლოგმა ელეანორე ლონგდენმა (Eleanor Longden) ტედისთვის წაიკითხა ლექცია სახელად “ხმები ჩემს თავში” (“The Voices In My Head”). ჯერ პიროვნების გაორებასა და შიზოფრენიას შორის განსხვავება ახსენა, – გაორების შემთხვევაში თუ პიროვნება გახლეჩილია, შიზოფრენიის შემთხვევაში – დამსხვრეულია. შესაბამისად, მისი ჰალუცინაციები აწყობას საჭიროებს და არა წამლებისგან ჩახშობას. ნათქვამის მიხედვით ჰალუცინაცია განხილული არაა როგორც შიზოფრენიის სიმპტომი, არამედ პიროვნების დამსხვრეული კადრები, საჭირო მასალა მთლიანის ასაწყობად, პაზლი, “შემოქმედებითი და მოხერხებული გადარჩენის სტრატეგია”. შეიძლება ეს გამოსვლა გახსოვდეთ, – 20 ონლაინ საუბარში, რომელიც თქვენს ცხოვრებას შეცვლის, – შევიდა.

ამავე პერიოდში Star Trek-ებისა და Smallville-ების მწერლებმა დაიწყეს ახალ სატელევიზიო შოუზე მუშაობა სახელად “აღქმა” (“Perception”). შოუ არ გახდა იმდენად წარმატებული როგორც მისი წინამორბედები, თუმცა ესეც ამერიკული დეტექტივის კლასიკურ საზღვრებშია: დენიელ პირსი, გენიოსი და შეშლილი გამომძიებელი, ვისი მოსაზრებებიც იმდენად გიჟურია, რომ თავიდან არავინ უჯერებს, სარკასტულია, მიზანთროპია, ჰყავს ერთგული თანაშემწე, ვისაც მუდამ ამცირებს, მაგრამ მიეჯაჭვა, პირად კავშირებში გულქვაა, რადგან ურთიერთობების ეშინია, ჰყავს საკუთარი “უოტსონი” დედუქციური გადათამაშებისთვის, ოღონდ იგი მისი წარმოსახვის ნაწილია. ჰოპ, დიახ, ჩვენი FBA-ის აგენტი პარანოიდული შიზოფრენიითაა ავად, ჰალუცინაციებით კი ქვეცნობიერი ეხმარება ხელახლა ხედავდეს მოვლენებს, სანამ მოვლენებში დამალულ გასაღებს არ შეამჩნევს. იმისთვის, რომ ამ პირველი ხარისხის ფსიხის დენიელის მდგომარეობა მთლად ხელიდან არ წავიდეს, გამოცანების ამოხსნა სჭირდება, ტვინის მუდმივი მზადყოფნა ჰალუცინაციების დეტალებზე კონცენტრაციაში.  ეს კი ელეანორე ლონგდენის ამბავს ჰგავს, ფსიქოლოგიის გამოცდაზე წარმოსახვითი ხმები რომ კარნახობდა პასუხებს. სპოილერი: რეალობა ეს ილუზიის ერთ-ერთი სახეობაა.

1987 წელი არის თარიღი, საიდანაც დაიწყო აქტიური ბრძოლა ფსიქიატრიულების წინააღმდეგ ჰალუცინაციების სასარგებლოდ. ხმოვანი მოძრაობა (“Hearing Voices Movement”) ვერბალურ, აუდიო ჰალუცინაციებზე ორიენტირებული ექსპერიმენტული მკურნალობის შემომთავაზებელი ორგანიზაციაა, რომელიც უარს ამბობს ხმების წამლებით ან სხვა ხერხებით ჩახშობაზე და გვთავაზობს შინაგან ხმებზე კონცენტრაციას; იცავს ჰალუცინაციებით შეპყრობილ ადამიანთა უფლებებს, ცდილობს გაუწიოს ფსიქოლოგიური კონსულტაცია, აარიდოს ბულინგი, თანასწორუფლებიან დასაქმებას მოითხოვს შრომის კოდექსში, ეწევა ფსიქოლოგთა გადამზადებას და აწარმოებს ტრენინგებს, ყოველ 10 ოქტომბერს მსოფლიო მენტალური ჯანმრთელობის დღეს აჯამებს წლიურ შედეგებს და სხვა. მას დღეისობით უკვე სხვადასხვა ქვეყანაში აქვს ავტორიტეტი. კომუნა HVM პაციენტს სამ საფეხურიან მკურნალობას სთავაზობს: ა) ინიციაცია, ემოციური ქაოსი, შიში; ბ) ორგანიზება, საგანი/მიზანი/ამოცანის პოვნა, დაკოპირება და ჩასმა ჰალუცინაციების ყოველდღიურ ცხოვრებაში; გ) ჩასმულის გაწონასწორება, პაზლის აწყობა, მიღებულის გამყარება.

Dr. Marius Romme მოძრაობის თეორიტიკოსი, Dr Sandra Escher-თან ერთად კომუნის დამფუძნებელი, მაგალითს ისტორიიდან იღებდა. ძველ ცივილიზაციებში ჰალუცინაციები განიხილებოდა როგორც ნორმა. ისედაც, შინაგანი მეტყველება შედარებულია ბავშვის თავისთვის საუბართან იგივე ლინგვისტური კონსტრუქციის გამოყენებით, რასაც მშობლები აწვდიან. ეს მას კონცენტრაციაში ეხმარება, თუნდაც თამაშისას პაზლის აწყობაში. ასეა შიზოფრენიის შემთხვევაშიც. იგივე დოქტორი თვლის, რომ არავითარი სამეცნიერო დამამტკიცებელი საბუთი არ არის, რომ შიზოფრენია ტვინის ავადმყოფობაა. მისი კოლეგა ბეიკერი წიგნში “შინაგანი ხმა, ხმების დაკოპირების პრაქტიკული გზამკვლევი” (“The Voice Inside, A Practical Guide To Coping With Hearing Voices”) ასევე მოითხოვს ხმებთან საუბარში შესვლას. ამავე წიგნში გვიყვება როგორ დაიბადა მოძრაობის იდეა: დრ. მარიუსს პაციენტი ეკითხება, თუ შენ ღმერთის გჯერა, ვისიც არ გესმის, რატომ არ უნდა მჯეროდეს მისი ვისიც მესმის? რაც შეეხება კრიტიკას, მოძრაობას ბევრი მოწინააღმდეგე ჰყავს, ვინაიდან უარს ამბობს წამლებზე და მედიტაციას მიმართავს. თან არის შემთხვევები, როდესაც ხმა პაციენტს ამორალური ქმედებისკენ უბიძგებს, – ქურდობა, მკვლელობა, სუიციდი.. მოძრაობა ყველა ინდივიდუალურ შემთხვევას ბოლომდე ვერ გააკონტროლებს და დამამშვიდებლებზე უარის თქმის გამო დაავადებული ფორსმაჟორ სიტუაციაში ხშირად აღმოჩენილა.

კაცი მოთამაშე

ის აზიური სოციალური რეკლამა თუ გახსოვთ, მკითხავთან შესული ხალხი რომ ოცდება, ჩვენზე ამდენი საიდან იცისო, ბოლოს კი კულისების ფარდა ეშვება და კლიენტურის ფეისბუქში შესული პროგრამისტები ჩანან ტიტრებად დაწერილი ფრაზით: “დაფიქრდი, სანამ რამეს დაწერ სოციალურ ქსელში”. ან ის რეიჯი, ახლა არ მომაძებნინოთ, ფასთ ფუდში შესულ ობამას პატარა ბიჭუნა რომ ეკითხება: “მამა ამბობს, რომ გვითვალთვალებ”. და პასუხი: “ის მამაშენი არაა”.
ტედის კონფერენციას ვუყურე, ერთი ჩემნაირი მოცლილი, პოლიტიკურად არაფრით გამორჩეული კაცის შესახებ, რომელსაც იმის გარკვევა მოუნდა, რა იცის მთავრობამ მასზე. მოთხოვნითი წერილების გზავნამ სტრუქტურებში შედეგი რომ არ გამოიღო და პროკურატურაში სარჩელი შეიტანა, რადგან ყველა მოქალაქის უფლებაა, იცოდეს, რა ინფორმაციას ფლობს მთავრობა მის შესახებ. აი, მაშინ მიუვიდა ფოსტა საქაღალდეების დასტით, რომლის მიხედვითაც კაცმა ტედზე დიაგრამა დახაზა: მისი სატელეფონო საუბრები მეტყველებდნენ მის დღის განრიგსა თუ რაციონზე, ყოველ ნაბიჯზე.
ტოტალიზატორში ვმუშაობ, ანუ სადაც ადამიანები ინტუიციის გავარჯიშებისთვის და იღბლის გამოსაცდელად მოდიან. ჰაიზინგას არ იყოს, “საპიენსების” ნაცვლად “ჰომო ლუდენსები” ვართ, რიტუალებით აწყობილი თაობა. საკუთარ თავთან იმის დასადასტურებლად რომ გონებაში არსებულ მომავალზე ფლობენ ინფორმაციას. ერთ დღესაც გადავწყვიტე ეს ჩემი შინაგანი ლოგიკა  გამეგო და ცოდვა ჩავიდინე: მეილ.რუს პაროლების ტეხვა დავიწყე. უცნობი ხალხის მიტოვებული და დაუცველი ფოსტის. არა, არ მაინტერესებს როგორ ატარებენ დროს თანამედროვეობაში და შესვლის შემთხვევაში წერილები არც წამიკითხავს. უფრო კონკრეტულად, საიდუმლო კითხვებს ვიცნობდი: რა ერქვათ მათ საყვარელ შინაურ ცხოველებს ან რა იყო ქართველების საყვარელი საკვები და სხვა. სადღაც ორმოცდაათიდან ორიოდე ქულა მივიწერე და იმ მეგობარს ვახარე, ვისაც ვეჯიბრებოდი.

მითი და ინფრასტრუქტურა (ანიმაცია)

ერთი კინემატიკური ცდა თუ როგორ შეგვიძლია ანიმაციაში ვიცხოვროთ, მონიტორზე ზღაპარი რომ მიდის და ჩვენ მასზე ვირეკლებით. ეს ერთი ანიმატორის მედიტაციური ტედის კონფერენციაა. მსგავსი ანიმაციები შეგიძლიათ ნახოთ აქ.

ცხოვრება ნულოვანი მოსახლეობით

სუნს ვერ ვგრძნობო, – ჯერ ერთი პაციენტი გამოჩნდა აკვიატებული იდეეით. საგანგებო არ იქნებოდა, მაგრამ მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყანაში ანალოგიური შემთხვევებიც დაფიქსირდა. ვირუსს დააბრალეს, მაგრამ დარწმუნებით არ იცოდნენ როგორ ვრცელდებოდა. სცენარში აღქმის შეწყვეტა ყნოსვით დაიწყო, უფრო სწორედ, ჯერ განვლილ ცხოვრებაში ნაყნოსი მასალა ერთბაშად იგრძნეს, მათი ერთიანობით კი მომავლის ფობიები დაეწყო ქალაქს. შემდეგ ყნოსვა შეწყდა, როგორც განგაშის პირველი ნიშანი. შინაარსი საავადმყოფოსა და რესტორნის ირგვლივ მიმდინარეობდა. ხალხმა პირში ყველაფერი ჩაიტია და გემოვნებაც შეწყდა. ექიმები პანიკას არ ტეხდნენ, ცდილობდნენ კორექტულობა შეენარჩუნებინათ, მზარეულები კი მაინც ამზადებდნენ კერძებს იმ კლიენტთათვის, რესტორნები თავშეყრის ადგილად რომ აქციეს, იკრიბებოდნენ და საუბრობდნენ. ერთხელ იჩხუბეს. ექიმები ყნოსვასა და გემოს ერთმანეთს უკავშირებდნენ, თავს იმშვიდებდნენ, მეტ ორგანოს აპოკალიფსი აღარ შეეხებაო, მაგრამ უყვიროდნენ ერთმანეთს და სმენა დაკარგეს, პირდაპირი გაგებით მათ მოსმენა აღარ შეეძლოთ. სამაგიეროდ, ხედვა გაუმძაფრდათ, უყურებდნენ ერთმანეთს და თვალებში შესციცინებდნენ, მერე ხედვაც დაკარგეს. ეკრანი გაშავდა. გაშავდა, მაგრამ ვხვდებით, როგორ კონტაქტობენ ადამიანები, შეხებაში ატარებენ ცხოვრებას. ფილმი სრულდება. მაგრამ ლოგიკური დასასრულის საზარელი შეგრძნება დამრჩა, რომ ტკივილამდე შეეხებიან, იქამდე, სანამ უკანასკნელი ადამიანი მიკარების აღქმას დაკარგავს. ასე ადამიანები ვეღარ დაიბადებიან. ეს აპოკალიფსია.

სცენარი რეპროდუქციულად გამოუსადეგარი და მექალთანის სასიყვარულო კავშირის ირგვლივ მიმდინარეობდა, რომელიც სიყვარული არც ყოფილა, მე თუ მკითხავდით. არა და ზედმეტად რომანტიკულ ტალღაზე ჩანდა. უბრალოდ, სამყაროს დასასრულის შეგრძნება იმდენად გამძაფრდა, რომ მარტოობის გამო მათზე ძლიერ სამყაროში ადამიანებმა ერთმანეთი ხელოვნურად ირგძნეს, გაერთიანების შანსი აღიქვეს. ამით სცენარი რომანტიკულ იდეად შემოსაზღვრეს და გაერთიანების სხვა ხაზი მოსპეს. დედამიწის მოსპობის უამრავი იდეაა შემუშავებული, ჯერ კიდევ ქრისტეს თანამაცხოვრებლებს სწამდათ, რომ დესტრუქცია მათვე დაემუქრებოდათ, ციდან ჩამოფრენილი ანგელოზების სახით კოსმიური შეტაკებების, ეკოლოგიური თუ ომის მიზეზით, მაგრამ სამყაროს აღქმის დაკარგვა, ვფიქრობ, ყველა მიზეზს აერთიანებს. მეტიც, შეიძლება სწორედ აღქმის სურვილია ცხოვრების საფუძველი. ამ საკითხს კვანტური ფიზიკის კუთხით თუ მივუდგებით და შეხების არ არსებობაზე ვისაუბრებთ, თუ არც მატერია, როგორც ასეთი არ არსებობს და ის ენერგიის სახეობრივი გამოვლინება, მისი შეგრძნება  აღქმაზეა დამოკიდებული. აღქმაზე, რომელსაც თავისთავად მიმღეობა და პასიურობა ახასიათებს სიცარიელეში. სიცარიელეში იმიტომ, რომ არაფერი ეხება ერთმანეთს, ყველაფერი სიცარიელეა, ენერგიის ანუ ღმერთის სიმულაცია და მატერიას მას ანიჭებს გონება. თუ სამყარო ღვთისგან მისი პრაქტიკაში გამოცდის გამო შეიქმნა, რათა ღმერთს ენერგია მატერიად ეგრძნო, აღქმათა ლიკვიდაცია, თავისთავად მოიცავს დასასრულს. თუ საკითხს რელიგიური თვალსაზრისით მოვეკიდებით, ღმერთი/ები რომ მოკვდეს/ნენ, ეს კი დასაშვებია მისი/მათი ყოვლისშემძლეობის გამო, ალბათ შეუძლია(თ) თავის ლიკვიდაციაც, მთელი მისი სამყაროები განადგურდება. პირველ რიგში მისი აღქმა, რადგან რელიგიები იმაზე თანხმდებიან, რომ მატერიალური სამყარო შეცნობის, აღქმის გამო შეიქმნა.  მენდელბორტს აქვს სამყაროს გრაფიკული ანალიზი მოყვანილი, რომელიც იმ იდეას ემხრობა, რომ მატერია, როგორც ასეთი, არ არსებობს და ის ენერგიის გამოვლინებაა, აღქმის საშუალებით რომ სახეს ვაძლევთ. თეორიის მიხედვით სამყაროს გრაფიკული ანალიზი მოგვცა და მის შრეებს გაუსვა ხაზი. საბოლოო აპოკალიფსი ამ შრეთა გაქრობით თუა დასაწყისი.

ამ ბოლო დროს კი ძველად ნანახი სატელევიზიო შოუს ყურება განვაახლე, რომელსაც ”ცხოვრება ადამიანების შემდეგ” ჰქვია. ფილმი პოსტ-აპოკალიფსური სამეცნიერო ფიქციაა და ორიენტირებულია კაცობრიობის ამოწყვეტის შემდგომ მდგომარეობაზე. თითო სერიაში თითო საკითხია დასმული, მაგალითად, თუ ერთ სერიაში საუბარია შენობათა მდგომარეობაზე ადამიანთა შემდეგ, მეორეში საუბრობენ ცხოველების არსებობაზე უადამიანო სივრცეში. შექმნილია მოვლენათა განვითარების ვირტუალური დრო, რომელიც ასევე, სამეცნიერო ფიქციას წარმოადგენს. სამაგიეროდ, არ არის ნაჩვენები ადამიანთა განადგურების მიზეზები, არამედ – შედეგები. პროცესი ბოლო ადამიანის ამოწყვეტით იწყება და ამის გამო შეიძლება წინა ნახსენები ფილმის გაგრძელებად ჩავთვალოთ. მასში ნაჩვენებია ადამიანთა მხოლოდ გვამები და მათი გახრწნის შედეგები. იგი სტრუქტურულ-ბიოლოგიური ნგრევის მაგალითებს გვთავაზობს სპეც.ეფექტთა გამოყენებით და, როგორც მივხვდი, ძირითადად, ამერიკაზეა ლოკალიზებული, თუმცა მსოფლიოში მომცველია. ფილმისთვის მაბრუნებელი ფრაზაა: ”კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება დედამიწაზე ნულოვანი მოსახლეობით”. მოდი, ერთად ვადევნოთ თვალი:

1 საათის შემდეგ ჰიუსტონში (და სხვა ადგილებში) ნავთობის ტერმინალი ნადგურდება. ერთ ცისტერნაში მაინც გათავდება ნავთი, რის გამოც რეაქტორში წნევა მოიმატებს. მოხდება აფეთქება და განადგურდება მიმდებარე ტერიტორია. ხანძარი 1 თვის განმავლობაში იქნება.

 

1 დღის მერე ელექტრო სადგურების უმეტესობა მუშაობას შეწყვეტს და დენი ყველგან გაითიშება. ქარის გენარატორები აგრძელებენ მუშაობას, თუმცა დროთა განმავლობაში კომპიუტერული პროგრამები ბიძგის გაგზავნას წყვეტს და ქარის ტურბინი იმსხვრევა.
ჰუვერის კაშხალზე წყალი ახდენს ზემოქმედებას, ამის გამო მეთვალყურეობის გარეშე დიდხანს (თვეები, წელიწადიც) ძლებს. ასე რომ, ლას-ვეგასი ერთადერთი განათებული ადგილი იქნება და ეს კოსმოსიდანაც გამოჩნდება. მხოლოდ წყლით მოწოდებული ადგილები გადაურჩება დენის შეწყვეტას. მაგრამ დრო გავა და ბოძებიც ჩამოინგრევა.

 

2-3 დღეში ბევრი ქალაქის მეტრო სადგურები წყლით დაიფარება, რადგან მიწის ქვეშა წყლებს ვერავინ გააკონტროლებს.
ნავთობი უკონტროლოდ გაედინება მილებში და როცა ნაკადად მოაწვება, მილს გახეთქავს და ოკეანეს მოეფინება.
ფეთქვას დაიწყებს დენის გარეშე დარჩენილი ქარხანები.
მუზეუმებში ფიტულები ვენტილაციის სისტემის მოშლის გამო ჩამოიფშხვნება.
ალბათ ლამაზი სანახავი იქნება, შაქრის ქარხნის შეფერხება: შაქარი პუდრად იქცევა და ცაში აიფანტება. იმ დღეს მიწა გატკბილდება.

 

1 კვირაში – 10 დღეში საკვები გაფუჭდება.
შინაური ცხოველები და ფრიველები ნარჩენების ჭამას იწყებენ, სვამენ მაცივრებიდან გამოჟონილ წყალს, მერე ორი ვარიანტი აქვთ: გარეთ გააღწიონ ან შიმშილით მოკვდნენ.
ბუკინგემის სასახლეში სამეფო ძაღლები უფრო დიდ ხანს დარჩებიან.
ზოოპარკებიდან ცხოველები ვერ აღწევენ.წყლის სისტემა მწყობრიდან გამოვა. მილები დალბება და წყალი გამოჟონავს. რაც გზების დაშლას გამოიწვევს.
და აი, ბიგ ბენის საათიც გაჩერდება. გაჩერების მერე საუკუნე გაძლებს.
ატომურ სადგურებში წყალი შევა და დაიწყება სისტემატიური აფეთქებები.

 

1-2 თვის მერე გაუხრწნელად შენახული გვამებიც იწყებენ გახრწნას.
მარადიულ ცეცხლში ნავთობი გათავდება და პირველივე წვიმა ჩააქრობს მარადიულ ცეცხლს.
კომპიუტერით მარად მოძრავი მანქანებიც შეწყვეტენ გაკვალულ გზაზე სიარულს.

 

6 თვეში თაგვები და ხვლიკები ხრწნად მასალას შეჭამენ და ქალაქიდან გავლენ, ქალაქში ბინას მტაცებელი ცხოველები დაიდებენ.

 

ერთ წელში მცენარეები სკვერებში და შენობებზე ხრწნას დაიწყებენ. ადამიანებისგან დაცული კუნძულები წყლით დაიფარება.

 

2-3 წელში ელექტრონული საათებიც გაჩერდება.
ცხოველებსა და ქვეწარმავლებში დაიწყება კანიბალიზმი. შეუვალი ადგილებიდან  ავადმყოფური ფორმის ბალახები მოედება მიწას.

 

10-50 წელში ბალახები შენობებშიც ამოვა. მანქანები და თვითმფრინავები ნგრევას დაიწყებს. ამინდის გამო ინგრევა შენობები. ჩამოიშლება მხატვრული ხელოვნების ნიმუშები, ფრესკები.

თუთიყუში დამახსოვრებულ ლაპარაკს განაგრძობს. 

 

100 წლის მერე უკანასკნელი თუთიყუშიც მოკვდება, რომელიც ადამიანის ენაზე ილაპარაკებს.

 

1000 წლის მერე გამოქვაბულები მთლიანად დაკარგავენ თავიანთ იერსახეს.
გადაშენდებიან ბოლო ოჯახები, რომლებიც სიკვდილს დაემალნენ.
წყლით გაფართოვდებიან არხები.
წყლით დაფარულ დედამიწაზე ჩამოვარდებიან თანამგზავრები.

 

მილიონი წლების მერე დამარხული მიცვალებულები დაკარგავენ თავიანთ ჩონჩხსაც და მისი არსებობის თითქმის არანაირი კვალი აღარ შეინიშნება. ადამიანი ბუნებასთან აითქვიფება. ერთადერთი რაც დარჩება ადამიანს რომ გაახსენებს სამყაროს, ეს პლასტმასი იქნება.

 

 

ფილმი ან სერიალი თავად შეგიძლიათ ნახოთ, უფრო მეცნიერულად და წვრილად გადმოსცემს განადგურების თითოეულ ეტაპს. იმას წააგავს, ზღაპრებში ბოროტ ჯადოქარს თუ მოკლავდი, მთელი მისი ქმნილებები რომ ქრებოდა. როცა  შობადობისა და სიკვდილის საკითხებზე მეგობართან ვსაუბრობდი, კინო დარბაზში ვიყავი, პოპკორნი და კოლა მეჭირა, ტედის კონფერენციაზე ჰანს როსლინგის გამოსვლაზე მიამბო, რომ ადამიანთა რაოდენობა ათ ბილიონს არასდროს გადააჭარბებს, რომ პოლიტიკოსთაგან დაგეგმილი პანიკაა ის, რომ შიგადაშიგ სამყაროს ჰიგიენა ანუ ომი სჭირდება. ასე, რომ საერთაშორისო ურთიერთობის ლექციაზე მოსმენილი ფრაზა: ფუტურისტულ სამყაროში ადამიანები შიმშილისგან ერთმანეთს შევჭამთ, კიბერ ლიტერატურას რჩება. ავტორს თეორიის დასამტკიცებლად, რელიგიათა კლასიფიკაცია მოჰყავს, სხვადასხვა დროსა და სივრცეში შობადობის დონის აღნუსხვით და აღნიშნავს, რომ ადამიანები მოცემულ ზღვარს, ძალიანაც რომ უნდოდეთ, მომაკვდავი ბუნების გამო, ვერ გადააჭარბებენ. საინტერესოა, წარსულსა და აწმყოზე დაკვირვებით, მომავლის თეორია. პოსტი რომ 500 სიტყვაში ჩამეტია, დაზღვევის კონკურსზე წარვადგენდი. 🙂