კარგი პოლიციელი და პოლიციელის ცუდი ავატარი

ალბათ ყველა ბლოგერს შეუმჩნევია როგორ იმატებს მათ საიტზე ვიზიტის რაოდენობა პაემანზე წასვლის მერე. ამასობაში კი უამრავი წყვილი შლის ერთმანეთს სოციალური ქსელიდან როგორც თერაპია – აარიდონ თავი ერთმანეთის ავატარს, რათა უპიქსელო სამყაროში დაახლოვდნენ. თითქოს ეს ნიშნავს აიხვიო თვალები სხვა გრძნობის ორგანოების გასავითარებლად. სოციალური ქსელების ხანაში კი ტყუილის წარმოება გართულდა. შეუძლებელია უღალატო, როცა გიყვარს – მოძველდა. შეუძლებელია უღალატო, როცა ჰაკერული სქილზის შეყვარებული გყავს.

პოსტ საბჭოთა ფილმების ყურებისას ყურადღებას ვაქცევ არქიტექტურას, რადგან ეტყობა უფრო დამაჯერებლად ვაიდენტიფიცირებ მიმდინარე მოვლენას საკუთარ ყოფასთან თუ ვხედავ მშობლიურ ქუჩებთან მიახლოებითს. Panama (მეორე სათაური See you for sex) 2015 წელს შექმნილი სერბული ფილმია, სადაც მთავარი გმირი იოვანი მომავალი არქიტექტორია პრიალა თმით, სანაპიროს რუჯის ქვეშ თეთრი კბილებით, მოკლედ, ჰოლივუდური ღიმილით, სანდომიანი, რაღაც მიკი მაუსის მსგავსად. პოსტი სავსეა სპოილერებით.

სურათი იწყება მეგობრებ შორის სექს პარტნიორთა რაოდენობის დატოლებით და პარალელს პოვებს სატელევიზიო შოუებში გამარჯვებულის ფეისბუქ ლაიქებით გამოვლენასთან. ზოგადად, მთელი ფილმი აწყობილია შედარებებით, მაგალითად, რეჟისორი იყენებს ტრიუკს “ფილმი ფილმში” და ფილმში არსებული სექსის სცენები იოვანსა და მაიას შორის დაპირისპირებულია პორნოგრაფიული ვიდეოების სექსთან, რასაც იოვანი უყურებს მასტურბაციისას. რაც უფრო ადვილია შემთხვევითი ღამეები, მით უფრო რთულდება გააზრებული ურთიერთობები. სხვადასხვა პერსონაჟის გამოჩენის მიუხედავად, იოვანისა და მაიას ფიზიკური კავშირი ესთეტიკური თვალსაზრისით შესრულებულია საკმაოდ ლამაზად, რაც მაყურებელს წყვილის საგულშემატკივროდ განაწყობს.

მელოდრამას დეტექტივად აქცევს იოვანის ეჭვიანობა მაიას მიმართ. ღია ურთიერთობის ქონაზე შეთანხმების მიუხედავად, მაია უარყოფს სხვა პარტნიორის არსებობას მის ცხოვრებაში, თუმცა იოვანს უჩნდება ეჭვი, რომ მაია გულახდილი არაა. რეალურ ცხოვრებაში დადებითი ურთიერთობის პარალელური ნეგატიური ურთიერთობა ინტერნეტში მიმდინარეობს. იოვანს რამდენადაც დადებითად ავსებს მაიასთან კავშირი, იმდენად ფიტავს მაიას დაგუგლვა, ჩეკინზე მიმაგრებული ფოტოების დევნება. Follow არის პირდაპირ დევნად განხილული. ამიტომ მათი ურთიერთობა ორ განზომილებაში მიმდინარეობს. თუმცა მაიას მხრიდან ცუდი და კარგი პოლიციელის გადათამაშება პოლიციისთვის ყოველთვის მომგებიანია, – იოვანს აღარ უნდა ღია ურთიერთობა.

მოკლედ, ფილმი არის პიროვნულ გაორებებზე, სადაც გაორება არ არის ფსიქიური დაავადება, არამედ, ნორმა. ფილმი არის გამორკვევის პროცესი (და არა შედეგი, პასუხი არ ჩანს), რომელია უფრო ნამდვილი, ადამიანი თუ მისი ავატარი.

პატიების როლი გადაყვარებაში

“მე შენ ისე მიყვარხარ, როგორც ღორს უყვარს ბეკონად არ ყოფნა”, – ხალხური.

ადრე უფროსმა მთხოვა, მეილზე ხალხი მარტოობის გამკლავებისთვის ფსიქოლოგიურ დახმარებას ითხოვს, ბარემ ეგ საქმეც შენ ჩაიბარე, განსაკუთრებით ქალთა ხაზის, უთანაგრძე ან გადაამისამართეო. წერილები პროექტის ფარგლებში იყო გამოგზავნილი და მიღმა დარჩენილი მომხმარებლები უნდა გამეანალიზებინა. რაც უფრო სათხრობად საინტერესოა ჩემი გასაუბრებები სამსახურების საძიებლად, მით უფრო უინტერესოა პაემნები. აი, ცხოვრების მანძილზე ფრიკ პაემნების ორი შემთხვევა მახსენდება ათ წუთზე მეტ ხანს რომ არ გასტანა: როცა კაცმა სეირნობისას მასთან ერთად ცხვრის დაკვლა შემომთავაზა რომანტიკული ტონით; როცა კაცმა ბარში დაიწუწუნა, ლეპტოპის ტარება როგორ უნდა, მაგრამ ჩანთას მხარზე ვერ გადაიკიდებს, გოგო ხომ არაა, – დანარჩენი ადეკვატური პირველი შეხვედრები იყო. აი, ის არ გამომიცდია, რესტორანში რომ დაპატიჟებენ, სახლში მიცილებისას კი ზღურბლთან შემდგარი პირველი ამბორი და “ჩაიზე შემოხვალ?” – აი, სულ მინდა ეს აბსურდული მელოდრამა გავიმეორო. ან სარესტორნო პაემნისას შესვენება ამ ფრაზით ავიღო: “მე გავალ, ცხვირს გავიპუდრი”.

ანუ რადგან შორს ვარ ურთიერთობებში მრჩევლის ტიპაჟისგან, დავალება უსაზღვრო დროით გადავდე და თანდათან მიმავიწყდა. ზოგადად, სიზარმაცე არ მჩვევია, მეგობრებისთვის მუდმივად მაღაზიაში ჩაგზავნილის იმიჯიც მაქვს. აღნიშნული სამსახურიც კი არ გამიცდენია, მიუხედავად იმისა, რომ პირველ სამუშაო დღეს გამაფრთხილეს, შემეძლო ხშირად არ მეარა. ამიტომ წარმოიდგინეთ ჩემი რეაქცია, როცა ხელმძღვანელმა მთხოვა, შენი ოთახი მჭირდება, შეგიძლია ოფისში ორი საათით დაიგვიანოო. მე, რა თქმა უნდა, სახლიდან ჩვეულ საათზე გავედი, კაფეში ჩამოვჯექი და პოტენციური საქმეების სქროლვა დავიწყე. მეთქი მშვენიერი დროა მარტოსული ხალხის მეილების საკითხავად.

და, აი, მაშინ განმიმტკიცდა ჩემი თეორია პოსტურთიერთობის შესახებ: უმეტეს შემთხვევაში აპატიო საკუთარ თავს უკვე არის ნაბიჯი გადაიყვარო ყოფილი პარტნიორი, ვისაც დაშორების მერეც ეჯაჭვები. აპატიო საკუთარ თავს, რომ პირდაპირ თუ ირიბად წაყენებული მოთხოვნები ვერ დააკმაყოფილე ან სულაც გამოგრჩა საპრეტენზიო სიისთვის მიგექცია ყურადღება. ხშირად შემხვედრია წამოცდენილი თვითგვემა სანაცნობო წრეში, რომ შეცდომა იყო სქესობრივი ურთიერთობა ამა თუ იმ დროს ამა თუ იმ პირთან. სინდისის ქენჯნას კი ავადმყოფური მიჯაჭვა წარმოუშვია სექს ობიექტის მიმართ ანუ ნდომა სიყვარულის საფარველით შეიმოსა, მორალის ფარგლებში სუბიექტი ფიზიკურ ლტოლვას დიად საქმედ წარმოაჩენს, თავს იმართლებს. მათგან ზოგი იმდენად იკავებს სითბოს სიტყვიერ თუ ქმედით გამოვლინებას, თავად სიყვარულზე რომ არიან შეყვარებულნი, არიან “მიყვარხარ”-ის გამფეტიშებლები, ოჯახის წევრებისთვისაც რომ უჭირთ ამის თქმა. იტყვიან და დაშორების მერე თავს ვერ პატიობენ ფრაზა უმიზნოდ რომ გამოიყენეს.

რამდენიმე წლის წინ მეც მქონდა მსგავსი შემთხვევა მეგობრებთან ურთიერთობისას. შენო სტაბილური არ ხარო, მეგობრობა კი არა, კონტაქტები გინდაო, არანაირი ქალური შენ არ გაგაჩნიაო, – დავკომპლექსდი. ჩემზე ცვალებადებსაც კი გაუკრიტიკებიათ ჩემი ცვალებადობა. ქალურობის კომპლექსი ისედაც მქონდა/მაქვს, სულ მგონია, რომ საკუთარ სქესს ვერ აღვიქვამ, ვერ ვიყენებ, სარკე შემზიზღდა. მოკლედ, მაზოლებზე ფეხი მაჭირეს. რა მექნა და მეგობრების გამოგონება დავიწყე, აი, ცოცხალი ადამიანები ავიღე და მეთქი მე შენზე უნდა ვისწავლო მეგობრობა, აბა რა გამომივა. დღესაც ვმეგობრობ ამ ხალხთან. მართლა შევიყვარე. დავფიქრდი და ნებისმიერი საკვების სიყვარულიც კი, მაგალითად, ღვინო რომ მიყვარს, რატომ მიყვარს, გაცნობიერებული სიყვარულია, იმიჯის ნაწილია და სხვა. მერე შეიძლება ისე შთავაგონო თავს, რომ ცრემლები ვაღვარღვარო, წიპა “ჩემი საყვარელი ჭიქა გამიტყდააა”. ანუ ღირებულება ემოციებს მაძლევს და მერე რა, თუ ყოველ საყვარელ ნივთზე თუ ვინმეზე შემიძლია მონოლოგი ვწერო: რატომ, როგორ და რამდენი ხნით. ჰო და, ვაპატიე.

ერთი მეგობარი მყავს, ამჟამად ტიპური მარტოსული ბიჭი, მარტოხელობა რომ სახეზე ატყვია, თითო ღამეების დამსახურებული ოსტატი. სანამ სამსახურში წავიდოდა, ყავისთვის შემომიერთდა, მოვუყევი ჩემი ამბები და ვორკჰოლიკობის სიმპტომები. მერე იმან დაიწყო თავის გასაჭირზე როგორ გამოფიტა ადრე რომანტიკულმა ურთიერთობებმა, როგორ გასცემდა მთელ სითბოს და უკან არაფერი უბრუნდებოდა. მოკლედ, ტიპური “ოღონდ მაწუწუნე” შემთხვევა. ჩემი აზრით, აბსტრაქტული ურთიერთობები ძალიან ჰგავს სქესობრივ ურთიერთობებს. სადაც მამაკაცი გასცემს თავის თავს ქალში, ეს უკანასკნელი კი უერთებს თავს და უბრუნებს გადამუშავებელ პროდუქტად, ბავშვად. გაცემის დაბრუნება შეიძლება არ მოხდეს მამაკაცის იმპოტენციის გამო, თუ მას შემთხვევით თუ განგებ არ მიჰყავს გაცემის აქტი ბოლომდე ან ქალის ფრიგიდულობის გამო, თუ ის შემთხვევით ან განგებ იშორებს მამაკაცის ნაწილს. ნებისმიერ შემთხვევაში ტრაგიკულია უნაყოფო ურთიერთობა, მაგრამ არანაკლებ მტკივნეულია ნაყოფიერი ურთიერთობა. ამას მე მედეას სინდრომი დავარქვი: გადაყვარებისთვის ბავშვი უნდა მოკვდეს, ბავშვი, როგორც დამაკავშირებელი ნაყოფის ალეგორია.

რამდენად მალეა ახლა?

სათაური სმიტის სავიზიტო სინგლიდან ავიღე, “ზებუნებრივის” წინამორბედი სერიალის სასაუნდტრეკე ქოვერიდან. პერიოდი იყო, როცა ინგლისურ ფეხბურთს ვგულშემატკივრობდი, ყოველ შვიდ საათზე კი რეპეტიტორთან წასვლის დრო მქონდა. ის წელი დამამასხოვრდა, როგორც ყველაზე ყინვიანი ზამთარი, რაც კი 28 წლის მანძილზე გადამიტანია. ვინაიდან ტელევიზორში სერიალიც შვიდზე იწყებოდა, ყურებას ვერ ვასწრებდი, თუმცა გასვლის წინ გასათბობად საუნდტრეკს მოვუსმენდი ხოლმე, დავიგროვებდი პირში ოთახის მოთბილო ჰაერს, რომ 10 წუთიანი სირბილის მანძილზე შემთხვევით ცივი ჰაერი არ ჩამეყლაპა. გადასალახი მანძილი მქონდა ე.წ. ცეკას დაღმართიდან ყოფილ პურის ქარხანამდე, რჩეულიშვილის ცოლმა იქ მერე სახლები რომ ააშენა. ამიტომ ყინვა რომ მომეტყუა, წარმოვიდგენდი, რომ ჯერაც გამოდიოდა ცხელ-ცხელი პურების სუნები, ლოკალურად რომ იაფად არიგებდნენ. ხოლო თუ ჩაგუბებული თბილი ჰაერი გამითავდებოდა, ვღიღინებდი: “Glory, Glory to Man Utd”-ს, “You never walk alone”-ს და ბოლოს მოსმენილ “How soon is Now?”-ს.

თუმცა მე მაშინ witch-ების პირადი ცხოვრების შეზღუდვად აღვიქვი, მოგვიანებით გავიგე, რომ სმიტის ეს ცნობილი სიმღერა გეი ჰიმნს წარმოადგენს, გადმოსცემს აკრძალული სიყვარულის ტანჯვას: “I am human and I need to be loved just like everybody else does”. კრიტიკოსები კი წერდნენ, რომ ჰეტეროსექსუალი ურთიერთობა ბანალურობამდე ამოიწურა, ჰომოსექსუალური კავშირი მალე კომფორმისტული გახდება და არქივში ჰეტეროსექსუალურობას მიუსვამენ, ხოლო ტრანსგენდერად ყოფნა ისაა, რაც სამედიცინო სფეროს ფუტურიზმს მოუტანს. მსგავსი შეგრძნება მქონდა “The Lobster”-ის ნახვისას, რომ ე.წ. ნამდვილი სიყვარულისთვის საჭიროა ნონკომფორმიზმი, მუდმივი დაძაბულობის განცდა, რადგან თითქოს ადამიანებს არ უყვარდებათ შესაყვარებლად გამზადებული პარტნიორები. ისეთივე შეგრძნება, როგორც “Reverent”-ის ყურებისას ჩამებეჭდა სხარტი რეცენზენტის სიტყვები: “ეს იყო ტკივილის პორნოგრაფია შინაარსის გარეშე”, – მთლიან ფილმს რომ ერთი ფრაზით აღნიშნავს.

ვისთანაც მისაუბრია, უმეტესობა აღნიშნავს, რომ ურთიერთობებში საერთო დაბრკოლებები აძლიერებს ვნებებს. მაგალითად, ცხვირიდან ქრონიკული სისხლდენა იქნება ეს თუ სიელმე. ხოლო როდესაც გარემო წყვილისთვის პრობლემას არ ქმნის, თავს ხელოვნურად შექმნილი დაბრკოლებები იჩენს. მაგალითად, რაიმე აზარტის გაჩენა ურთიერთობაში, ხელოვნურად შექმნილი ეჭვიანობის საბაბები და ა.შ. ალბათ ამიტომ მაშინებენ რომანტიკული ადამიანები, მგონია, რომ ურთიერთობებს ქარის წისქვილების ძებნაში გაანადგურებენ. მე არ ვიცი რამდენად მალეა “ლობსტერის” დისტოპიურ რეალობამდე, მაგრამ ალბათ სმიტი არ შემიყვარდებოდა გაყინვის შიშის გარეშე. დღემდე თუ ვინმე ან რამე მიყვარდება, მათთან არანაირი აზარტი არ მაქვს, მხოლოდ ისინი, ვინც ასოცირდება სითბოსთან და სიმშვიდესთან, მაგალითად, ვინც იყოფს ჩემთან კომუნალურ გადასახადებს, რომ სიცივით არ მოვკვდეთ, და ამ ყოველდღიურობაში არაფერია მოსაწყენი.

მარტოობა და სხვა ნაკლოვანებები

ალბათ ყველა გოგოს გვახსოვს უდარდელი ბავშვობიდან ჰორორამდე მისასვლელი ზღვარი, როცა გოგონა იძულებულია იმ სოციალურ რიტუალებს შეუერთდეს, სადმე წაყოლა რომ ჰქვია. სახლის ტელეფონზე საათობით საუბრისას მეზობელმა ბავშვებმა აღმოვაჩინეთ, რომ მშობლებმა მაღაზიაში ჩაგვაგზავნეს, – კოლექტიური ნაბიჯების ათვლა იმ დღიდან იწყება და იქამდე ვეცემით, რომ ორასი მეტრის გავლა მაკიაჟის გარეშე აღარ შეგვეძლო. ო, ღმერთებო, როგორ მეზიზღებოდა დაქალობის წესის ის ვალდებულება, ერთმანეთს საჯარო საპირფარეშოში გაყოლას რომ სთხოვდა. დედოფლები საპირფარეშოში მარტო არ დადიან. შემხედე, უკან რამე ხომ არ მიჩანის მერე. ასევე მნიშვნელოვანი წესია, რომ სხვა სამეგობრო წრეს არ ვესალმებით და ერთნაირი ტანსაცმლით არ დავდივართ. მოზრდილ ასაკში კი ადამიანების ერთმანეთით ჩანაცვლება ვისწავლეთ, რადგან მარტოობა ძალიან გვიჭირდა. და ყველაფერი იმით დაიწყო, რომ მეზობელმა პურზე ჩაყოლა მთხოვა. ამიტომ სადილზე გამოსული კაფეში ეულად ვზივარ და ვფიქრობ, რომ ყველაზე მეტად პატივს იმათ ვცემ, ვისაც მარტოობა შეუძლია, ეკონომიურად მცხოვრები ადამიანების მერე, რა თქმა უნდა. აი, თუნდაც კაფეში სადილზე გამოსვლა დამოუკიდებლად შეუძლია.
მე სიმფსონების ოჯახი მაქვს. ასე ერთობლივად შარში გახვევის გამო გვეძახიან, ან უბრალოდ იმიტომ, რომ სასაცილოები ვართ. მაგალითად, დილით ჩემი რძალის განწირული ყვირილი მაღვიძებს: “იკაა, ვანაში ტარაკანაა, გადაარჩინე, თორემ დაიხრჩობაა”. ჩემი ძმა ნახევრად მძინარე შევიდა აბაზანაში და მთქნარებით პასუხობს: “არ იხრჩობა, წყლისგან შორსაა”. და მაშინ მარი ისევ განწირული ხმით პასუხობს: “მაშინ მოკალიი”. ან მაგალითად იმიტომ, რომ ბებიაჩემის სასაფლაოს სააღდგომოდ ვიღაც ალაგებს, ია-ვარდებით მორთავს ხოლმე და აზრზე არა ვართ ვინაა. ხოლო შარშან ჩარჩოში ჩასმული ქალის ფოტო ვიპოვნეთ, ბებიის მეგობარს მივამსგავსეთ, რომელიც მკვდარია, სახლში მემკვიდრეებს დავადექით ნამცხვრებით და აღმოჩნდა, რომ არაფერი იცოდნენ, ამიტომ ზრდილობიანად გამოგვისტუმრეს. მამა მეუბნება, რომ ჩემით მაშინ ამაყობს, როცა დამოუკიდებლობა შემიძლია: შვებულებას მარტო ვატარებ, საცხოვრებლად მარტო გადავდივარ და სასიყვარულო პარტნიორი არ მყავს. ირონია კი ისაა, რომ რუტინულ ცხოვრებაში მამა ყოველთვის ჩემთანაა, პაემანზე ამ ასაკშიც კი მივყავარ და მოვყავარ, ან კაი ხანია არ ვყოფილვარ, თორემ წამიყვანდა, პანკ კონცერტებზეც, ან ზოგადად, სადაც ოჯახებით არ დადიან. ან მაინც ვყოფილვარ:
მყავდა ერთი მეგობარი ბიჭი, რომელმაც რომანტიკული ჟესტი ჩაიდინა და შეყვარებულს ხელი ლოტრის ბეჭდით სთხოვა. გოგო დათანხმდა, მაგრამ იმ პირობით, რომ ამ ბეჭედს არასდროს, არასოდეს გაიკეთებდა. კამათისა და სექსის (ალბათ) მერე თამაში წამოიწყეს და ბეჭდები გააჩუქეს, იდეით, რომ მფლობელები ერთმანეთს იპოვნიდნენ. რამდენიმე თვე დადიოდა ვიღაცა ბიჭი გულზე დაკიდული ბეჭდით და მეორე ბეჭდის მფლობელს მეძებდა. თამაშმა ისე გაგვიტაცა, რომ გამოცანა დავტოვე, ამოხსნის შემთხვევაში ერთმანეთის ადგილსამყოფელს რომ გვამცნობდა. დეკემბრის საღამოს ბეჭდები “ინტერსტელარზე” შევახვედრეთ, “ვარშავაში” ქაღალდის გორგოლათი მაგიდის ფეხბურთი ვითამაშეთ, როცა ნამდვილი ბურთი თურმე საბურთეში ეგდო და ამის ძალიან შეგვრცხვა. მერე იქამდე ვსაუბრობდით ნერდულ თემებზე, სანამ ბარმენმა, ვიკეტებითო, არ თქვა, და დამშვიდობებისას ვარდი მოგვაწოდა. მაშინ ჩემმა თანამებეჭდემ ყვავილი ყველაზე რომანტიკული ფრაზით გადმომცა, რაც კი მსმენია: “რომელიმე მკვდართან დადებ,” –  მაშინ მორგში ვმუშაობდი. მერე ხელჩაკიდებულები დავდიოდით ლიანდაგებზე, ვცდილობდით მატარებლების ქარხანაში შეპარვას, განვიხილავდით ანიმეებს იაპონურ რესტორანში. მაგრამ მაინც ვერ ვიმეგობრეთ, ერთმანეთი არც კი მოგვწონდა რეკლამების გარეშე, პიარის იქით, თორემ მორგში მომუშავე მწვანეთმიანი გოგო ხომ ისედაც ყველას მოსწონდა. მისი არ ვიცი და ჩემი ნამდვილი მიზეზი იყო, რომ მარტო ყოფნა მინდოდა, ჯერ კიდევ არ მქონდა ამოწურული.
არაფერი უხდება თეთრ ღვინოს როგორც სოკოს წვნიანი, ღვინის გრძელფეხა ჭიქა და სოკოს დაბალი თეფში. სულ მაინტერესებდა რას ფიქრობდნენ ადამიანები, რომლებიც კაფეში მარტო სხედან. ზოგი წიგნს კითხულობს ხოლმე, ზოგი მეილებს აგზავნის. მაგრამ, ჩემი ჩათვლით, რატომ უნდათ ადამიანებს საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილზე უწყვილოდ მოხვდნენ, სრულ ასკეტიზმს კიდევ გავიგებდი. თუ გაზრდა ნიშნავს, რომ მარტო იქნები, რამდენად ნიშნავს მარტო ყოფნა გაზრდას. კი არა და.. ზედმეტად ვართ ოჯახი ერთმანეთზე მიჯაჭვული, ჩემმა ძმამაც კი ცოლად ჩვენი ბავშვობის მეგობარი მოიყვანა. ვუყურებ კაფის ბოლოში ჩემხელა გოგოს, როგორ მიირთმევს ორ პორცია ნამცხვარს სამხარზე და ვფიქრობ, რომ იქნებ მეგობრის გაჩენის დროა. რომ მშვენიერი ვარიანტია ეს ტკბილეულის მოყვარული გოგო, უმუშევრობის გამო ინტერვენცია მომიწყოს, ამბებს მოვუყვები ხოლმე, თორემ ბლოგებს აღარავინ კითხულობს. გამბედაობა მოვიკრიბე და გასაცნობად მივედი. ვერ წარმოიდგენთ ნამცხვრის რეცეპტების მერე რა იკითხა: “აუ, მომივიდა და უკან ხომ არ დამესვარა?” მეშინია ასეთი გოგოების, წავიდეს საპირფარეშოში მარტო და სარკეში ჩაიხედოს. ა ჰო, დედოფლები მარტო არ დადიან.

პატრიცია უნდა დაბერდეს

შეიძლება ითქვას, რომ ჩემი ბლოგის არსებობა ანა კორძაიას დანაშაულია. მაგრამ აქ იმ დღეებზე უნდა მოგიყვეთ, როცა ინევთ ჰოლში პრეზენტაციაზე ვეწვიე, რემარკის “სამ მეგობარზე” ყვებოდა. ადრე ამბობდა, რომ ლიტერატურაში ირიბი თემები არსებობს, მაგალითად, 90-იანელი პოეტესების მელოდრამულ ლექსებში ომის ტრაგედია იდო, რადგან ქალთა მარტოობა მამაკაცთა დანაკლისით იყო გამოწვეული. რემარკის “სამი მეგობარიც” ომზეა, პოსტ საომარ ტრამვებზე, დამარცხებული ქვეყნის სიღარიბესა და ავადმყოფობაზე. უიმედო ცხოვრება დანახულია სამი განუყრელი მეგობრის თვალით.
ირონიულია, რომ ამ პრეზენტაციაზე ძველი ადამიანი ვნახე, ადრე რომ ვახსენე მწვანე თმიანობისას, ქრაში, კაცი, რომელიც დადებითად მახსოვს და მთელი წელი ვერ დავიბრუნე. გამონაკლისის გარდა ადამიანებმა პატიება არ იციანო და ყოველი შერიგების მცდელობისას ძველი ნეგატივი უმწეობის სახით ბრუნდებოდა. სწორედ იმ მომენტში დავინახე ეს კაცი სხვა ქალთან, როცა ანა ლიტერატურული პერსონაჟებისადმი ეჭვიანობაზე ყვებოდა, რობისადმი ჩემი სიყვარულის მიუხედავად, პატი ისე მომეწონა, არ მიეჭვიანია და არ გამილანძღავსო. მეც მომეწონა ის სხვა ქალი, თეთრი კანი და წითელი თმა ჰქონდა, გემოვნება წლების მანძილზე არ შეცვლია მეთქი. ლამაზი, მოკლე კაბა ეცვა, მე კი შორიდან შევხედე ჩემს მოსაწყენ ხასიათსა და ჟაკეტ შემოცმულ კაბას, აი, ისეთს, რელიგიურ კოლეჯებში რომ მინახავს.
იმ საღამოს მეგობარმა წამიყვანა ბარში, სადაც დანაკლისებზე ვსაუბრობდით, რომ დრო არაა მკურნალი როცა მნიშვნელოვანი გაკლია. პირიქით, რაც უფრო მეტი ხანი გადის, დანაკლისი კომპლექსად იქცევა, ჭრილობა თანდათან ღრმავდება და შესავსები მეტი სიცარიელეა. სახლში რომ მივედი, საკუთარი თავი რობად აღვიქვი, რომელმაც იცის, რომ პატრიცია დამთავრდა, მასთან ერთად არ დაბერდება. ჩემთვის “სამი მეგობარი” არაა ომის შემდგომი ამბავი, საერთო საცხოვრებლები და სამეგობროში არსებული ერთი მანქანა. მთავარი არც სიყვარულია, თუმცა ადგილი, სადაც რობერტი მძინარე პატის საცვალს ათვალიერებს, თვეების მერე კი სარკის დაორთქვლა უწევს, უკვე მელოდრამული ცრემლის მომგვრელია. მეგობრობაც კი ხერხია, რომ ერთი ინტერესის მქონე სხვადასხვა ადამიანი გადარჩენისთვის გაერთიანდეს. ჩემთვის “სამი მეგობარი” მეზობლისგან ნათხოვარი წიგნია, რომელმაც კითხვა შემაყვარა, კერასინკის სინათლეზე წაკითხული ამბავი ხველაზე. იმ დროის მერე, როდესაც ცუდად ვარ, ვახველებ სანამ არ ვაღებინებ და იმედი მაქვს, რომ სისხლი წამოვა.

ლოთი კაცები, მათზე შეყვარებული ქალები და დაჩაგრული სნობები

შეიძლება ითქვას, ჩემი ფობია მოდილიანებს უკავშირდება, ანუ რეალური შიში მაქვს იმ ხალხის, თავებს გარსია-მოდილიანის გამგრძელებლად რომ აღიქვამენ და ბოჰემურ რაფსოდიას შემოქმედებითი ნატურით ამართლებენ. აი, შევხვდები ადამიანს და საყვარელ მხატვრად დევისის ფილმის ყურების მერე უმუშევარი, ნარკომანი და შიშველი ქალების მხატვარი მოდილიანი ჰყავს. სავარაუდოდ, მის რამდენიმე ნახატს დაგუგლავს და საღამოობით ფილმის ცნობილ საუნდტრეკს მოუსმენს. მე თუ მკითხავთ, ფილმში ხატვის მუსიკალურ გაფორმებაზე ემოციური ეპიზოდი დასაწყისში მშობიარობის თემაა, ორსულის ლოგინზე ავეჯს რომ შედგამენ და ამ სცენით, თითქოს ბავშვის ცხოვრება სამუდამოდ გაიწირა შებრალებისთვის. ხოლო ჩემთვის ემოციის გამომწვევი პერსონაჟია სნობი პიკასო, რომელიც ფილმის ბოლოს, მოქიშპისამი დაგროვილი ბოღმის მიუხედავად, ეს ბულინგის მსხვერპლი პირველია ვინც მჩაგვრელს ტაშს დაუკრავს. ეს არის სამართლიანობის ის მაღალი აქტი, როცა მონაწილე ობიექტური ჟიური ხდება. შეიძლება ითქვას, პიკასო ჩემთვის ფილმის მთავარი პერსონაჟია, რომლის სიღრმესაც ფილმი სინამდვილეში ეძღვნება.
სხვა საქმეა უმუშევარ ნარკომანებზე შეყვარებული ქალები, რომლებიც სრულ დამცირებას განიცდიან და კაცები მთლიან კომპლექსებს მათზე ანთხევენ, რადგან იციან, რომ ეს ქალები საკუთარ ცხოვრებას პარტნიორის ნაწილად აღიქვამენ და მათ გარდა სხვა ინტერესი არ აქვთ, ამ ყველაფერს კი სიყვარულით ხსნიან. სუიციდის აქტი კი პატრიარქატული წყობის ის მწვავე გამოვნილებაა, როცა ქალწული პირველი პარტნიორის მერე მიჯნურს სარკოფაგში უნდა ჩააყოლო. ბუნებრივია, რომ ათი წლის წინ გამოსული ფილმით ქართველების დაინტერესება მოჰყვა, რადგან სიუჟეტის დრო ჩემი თაობის ჩამოყალიბების შინაარსობრივ ეტაპთანაა ახლოს, თავისი საომარი მზადყოფნებით, გაჭირვებითა თუ დისკრიმინაციით. შეიძლება დედაჩემის მშობიარობაზე ლოგინზე ავეჯი არ შეგვიწყვია, მაგრამ მამაჩემი ექიმებს ავტომატით ედგა, როგორც იხსენებს, ექიმების ანარქისტულობის გამო, ზედაპირულად მოპყრობის, ბავშვებით ვაჭრობის შიშით. მე კი ძალიან მეშინია დღევანდელი მოდილიანების, რომლებიც საკუთარ კომპლექსებში არიან დარჩენილები და ყოფითი პასუხისმგებლობის აღება უჭირთ; ქალების, თავიანთი მინიმალისტური მოთხოვნილებებით, რომლებიც უპასუხისმგებლო კაცების გავრცელებას ამართლებენ. ხოლო პიკასოს სახით მაქვს სტიმული, შიშის ობიექტებშიც კი ვხედავდე პოზიტიურს, რადგან ნეგატივმა არ შემიწიროს.

ბალახისფერი თმის ცვენის ამბავი

წარმომიდგინეთ, რომ წლების წინ თავიდან ტერფამდე ატალახებული მივედი სამსახურში და თანამშრომლების ცნობისმოყვარეობას უნდა ვუპასუხო, მე კი მათგან წამოსული ათობით სავარაუდო ვერსიის მერე თავჩარგული ვზივარ და ტუჩებს ვაცმაცუნებ, ვერაფრით ვისწავლე თავის მართლება. მაგრამ რამდენიმე დღეში დამალევინეს არაყი და მოვყევი ამბავი: ზამთარი იდგა, საბნიდან ფეხს რომ გამოყოფ და ადგილზე გიშეშდება, ჩემმა ავტობუსმა გამასწრო, მე კი იქამდე გავეკიდე, სანამ ტალახის ტალღები არ დავაყენე და სახეც კი გაწუწული მქონდა. ახლა შემოდგომის საღამოს ვზივარ ციცქნა ნაქირავებ ოთახში და ვფიქრობ: რა ჯანდაბა უნდა გავაკეთო ისევ მომავალ ზამთარში?პეტიცია რომ ავაგროვო, დასუფთავების სამსახურმა ფოთლები აღარ გადაყაროს ხოლმე? ლამაზია ქუჩები ფოთლებით.

აი, შარშან ზამთარში ძალიან მომწონდა ერთი ბიჭი, რომელიც წიგნის მაღაზიაში მუშაობდა ხოლმე. ვიჩხუბებდით ყოველდღიურ ამბებზე და მაღაზიის დაკეტვამდე უნდა შემომერიგა. ის-ის იყო ტელეფონი დამიჯდა, ელვის სისწრაფით გავაჩერე ტაქსი, მაგრამ მოვხვდი საცობში. რა უნდა მექნა, მანქანიდან გადმოვხოხდი, კაშნე კისერზე კარგად შემოვიჭირე, თასმები ფეხსაცმელზე რამდენჯერმე გავინასკვე და გავიქეცი. გავიქეცი ისე, როგორც ლოლა გაიქცეოდა ან ტიპი ადრენალინიანიდან. ამ დროს თმის სამაგრი დავკარგე, თმები გამეშალა, კილომეტრზე მეტი ხუთ წუთში დავფარე, ავირბინე რამდენიმე სართული და ჩავეხუტე. მერე რა, რომ ოფლიანი ვიყავი და მაშინ ჯერ კიდევ ცისფერ თმაზე წითელი სახე მქონდა. ოჰ, როგორ მაკოცა.. და ზუსტად ვიცი, რომ დავინახე, როგორ აკოცა სკოლამდელმა ბიჭუნამ მაღაზიაში ჩამოკიდებულ სალვადორ დალის დახატულ ქალს.

ახლა კი მოვითხოვ ურთიერთობის სტატუსებს განშორება რომ დაემატოს, სტატუსი, რომელიც არც ურთიერთობას განასახიერებს და არც თავისუფლებას, რაღაც შუაშია ყელში ეკალივით გაჩხერილი და გახსენებს, როგორ აგიხსნა ვიკიპედიაში ოხუნჯობით სიყვარული, როგორ აწყობდით პოსტ ზომბი აპოკალიფსურ სადილებს სანთლების შუქზე ნერდული სამზარეულო წიგნიდან და თან ირიბად ეკითხებოდი: “ხომ ვაკეთებ შენს ბებიაზე უკეთ?” ან როგორ დგებოდა უთენია, სამსახურში წასვლამდე, ცივ წყალში ჭურჭლის გარეცხვა რომ მოესწრო და არასდროს დაზარებია ჩაის მოდუღება, მერე მაისურს შარვალში ჩამიტანებდა, ფეხსაცმლის თასმებს შემიკრავდა, ჩავეხუტებოდით და გავრბოდით. არა ისე, როგორც “კარტების სახლის” ბოლო სერიაში, განტვირთვისთვის ფეხაწყობილი სირბილი ჰქონდათ, მთელი პოლიტიკური რომანტიკა მანდ ჩაექსოვათ. ჩემგან შემოდგომაზე ნაშვილები ბროწეულის ხე დარჩა, ქოთანში დატოვებული კართან, როგორც პლუტონისგან პროზერპინას დარჩა, და უვლის.

ამ დღეებში რაღაც უცხოურ ბლოგს ვკითხულობდი, სადაც ნეფე საკურთხეველთან პატარძალს ერთ საქორწინო პირობას აძლევდა: სიტყვას გაძლევ, რამდენი წიგნიც არ უნდა იყიდო, და რამდენი მოგზაურობაც არ უნდა მოგვიწიოს, სიმძიმის მიუხედავად, არაფერს დავტოვებთ და ყველას წავიღებთო. მე თუ მკითხავთ, ესაა ნამდვილად შესაშური ოჯახი, როდესაც საყვარელი ადამიანის ინტერესი დააფასე და იცავ, როდესაც ადამიანები ერთმანეთს ასწავლიან, ზრდიან. ამ წინადადებაში სწორედ ეს პატივისცემა ამოვიკითხე, და იცით, მე ხომ გამომიცდია ეს ურთიერთზრუნვა, და როდესაც ურთიერთობის დეგრადირება წავიდა, კარფურში მარტო სეირნობისას იმ ნივთებს რომ აწყდები, რასაც ერთად არჩევდით, იგივენაირი განცდაა, თითქოს დილით კოცნით გაღვიძებას რომ ველოდები და ბალიშზე მხოლოდ საკუთარი ჩამოცვენილი თმა მხვდება, შემოდგომაზე რომ მცვივა ყვითელი და მწვანე ფოთლებივით ჩემი ბალახისფერი თმა. გინდა მისი საყვარელი კარამელიანი ბურბუშელა იყიდო, ფილმების ყურებისას რომ გართობდათ, ან თეთრეული, რომელზეც აღმოჩნდა, რომ მისი მეტსახელი აწერია. გინდა იმ სიმღერას მოუსმინო, პირველ შეხვედრაზე რომ უსმენდით. ან ბლოგი გაავსო მასზე წერილებით, მაგრამ იცი, რომ აღარ გედევნება და ვეღარ ნახავს, არა და თავის დროზე იმიტომ გაგიცნო, რომ შენი ნაწერები მოსწონდა.

ბოლოს წიგნის დღეებზე ვნახე, რვა საათიდან აქ ვმუშაობ და დავიღალეო. რამე წიგნი მირჩიე, შემთხვევით ყოფილი რომ შეგხვდება, მერე საკითხავი მეთქი. გაეცინა, მასეთი არ ვიციო. საყვარელი სიცილი იცოდა ყოველთვის, მეამიტური, ბავშვური, აი, ჯერ რომ არ გაფუჭებულა და დამძიმებულა, მხარსა და ბეჭზე დედამიწა ჯერ რომ არ შემოუდია. მომინდა ჩავხუტებოდი და მეთქვა: რომ ეს ჯემპრი საერთოდ არ უხდება, ორი ერთნაირი რომ ჰქონდა და კაი ხანი მეგონა, რომ მუდამ ერთი ეცვა. ვის გაუგია ერთნაირი ჯემპრების ქონა? მაგრამ მაინც მენატრებოდა. იმდენად, რომ საკუთარი ცხოვრება არ მაქვს. მინდოდა მეთქვა: ა’მ ინ ლესბიანს ვიზ იუ, – როგორც იმ კომიქსში, რომლის პერსონაჟსაც მადარებდა, თმის ფერივით რომ ცვლიდა ურთიერთობებს. ჰო და გამოფენიდანაც გავიქეცი. პეტიცია რომ ავაგროვო, დასუფთავების სამსახურმა ფოთლები აღარ გადაყაროს ხოლმე? უფრო ლამაზი იქნებოდა თოვლივით მოჭრაჭუნე და მუხლებამდე ფოთლებში სირბილი, არა? ეს ის სუფრაა:

გალიფრეელი მოხუცი და ზღვისფერი ჯიხური

როდესაც ჭეშმარიტი ინგლისელი სასუფეველში ხვდება, ჩაის სთავაზობენ. ასე იწყებენ საუბარს საფლავებიდან კიბერ ადამიანებად აღდგომის შესახებ. ვინჩესტერები ხომ ჯიუტები და გაბედულები არიან, კლარკ კენტი მეტროპოლისიდან ისეთი ძლიერია, მაგრამ გმირები ხომ გამუდმებით წუწუნებენ პირადი ცხოვრების გაქრობის შესახებ გლობალური მიზნებისთვის, ამიტომ მაოცნებებს ექიმი გალიფრეიდან: მიხაროდეს, რომ სინდისი მქენჯნის, ჯოჯოხეთურად მეშინიაო. ამიტომ ეს მან უნდა დაიცვას სამყარო მოსიარულე მკვდრებისგან ტრაუმის გარეშე. ოჰ, ღმერთო, როგორ მიყვარს ეს გალიფრეელი მოხუცი კაპალდი და მისი პოლიციის ჯიხური.
ინგლისი ცდილობს გამოვიდეს შექსპირული მონოლოგებიდან და თეატრი კინოს მოარიდოს. ამიტომაც აქციეს მეთ სმითი ბრიტანულ დუტა სხირტლაძედ და რა გადაცემა აღარ წააყვანინეს. ბოლოს გადიდგულდა და ჰოლივუდში მივდივარო. ახალ ექიმად კი შოტლანდიელი პიტერ კაპალდი მიიწვიეს. ადამიანი, რომელიც ექიმობაზე იმდენად ოცნებობდა, რომ თეატრალურზე ჩააბარა: ჯერ კიდევ სამოციან წლებში, 8 წლის კაპალდი სახრახნისით დარბოდა და ამბობდა, ერთხელაც მეc ვიმოგზაურებ დროსა და სივრცეშიო, – ბიბისიმ ძველი ჟურნალებიდან ამოქექა პატარა კაპალდის ღია წერილი. წამოდი, ოცნება ავუხდინოთო და დაურეკა: – ექიმს სთხოვეთ? კაპალდიმ: – ვინ ექიმს?
ვიცი, რომ მთვარე არაა უბრალო თანამგზავრი, გალაკტიკურმა დრაკონმა დადო, საიდანაც მალე მთვარის ბავშვი გამოიჩეკება. ვიცი გალიფრეის დამწერლობა, რომელიც საათის ისრის მიმართულებით იხაზება წრეზე. ვერ წარმოიდგენთ რა ლამაზია რთული შეწყობილი წინადადებები ციფერბლატებზე. ვიცი, რომ ჩახუტება მაშინ უნდა მიყვარდეს, როცა სახე უნდა დავმალო. ვიცი, რომ კიბერ ადამიანებს ემოციები არ აქვთ, მაგრამ სიყვარული მაინც შეუძლიათ. იმიტომ, რომ.. ჯანდაბა! ვინ თქვა, რომ სიყვარული ემოციაა, იგი პირობაა. ეს კი იმდენად საჩემოა, რამდენადაც გადაყვარების არ მწამს. მეც მეყვარება მოხუცი გალიფრეიდან ხმოვანი სახრახნისითა და უკიდეგანო ზღვისფერი ჯიხურით, ვინც კი ოდესმე მყვარებია, თუნდაც ბრიტანულ სასუფეველში მოვხვდე უემოციო კიბერ ადამიანად.

მოგზაურობა მზიანი საქართველოდან მთვარიან აჭარაში

ალბათ იმდენი სათავგადასავლო ფილმი მაქვს ნანახი, მგონია, კონტროლიორი შემოვა და ბილეთის წარდგენას მთხოვს, მე კი ვერაფრით ვიპოვნი, ხან ჯიბეებში ვნახავ, ხან ჩანთას ამოვაქოთებ, ხან სავარძლების ქვეშ ვიბოდიალებ. მერე ეს კონტროლიორი უცხო პლანეტელის ნაბიჭვრად გადაიქცევა, საერთო გონი რომ ამოძრავებთ, პირზე რვა ხორთუმი რომ ჩამოუკონწიალებიათ და უბილეთო მგზავრებს ძალიან შორეულ გალაკტიკაში უშვებენ. სამწუხაროდ, ბილეთი აღმომაჩნდა.
მანამდე ვაგზლის სალაროში რომ მივედი, ლამაზი ბაქოელი ბიჭი ვნახე, ქერა და ხორბლისფერკანიანი, თაფლისფერთვალებიანი. ჰოლივუდის ვარსკვლავს გავდა. მერე გაიღიმა და ოქროს კბილები გამოაჩინა.
ლამაზ და უცხოელ გოგოებთან მოხვედრამ მიმანიშნა, რომ სხვათა ოცნებებს უაზროდ ვხარჯავ.
პატარა ბავშვის თვალების დანახვამ, თუ როგორ უყურებდა დედას, რომელიც დაკარგული ეგონა, გამახსენა, რომ დიდი ხანია ასე არავისთვის შემიხედავს.
თავი რომ ემოციურად გაძარცვულად ვიგრძენი, ვიფიქრე, რომ ტრაგედია მხოლოდ ის კი არ არის, თუ საკუთარი მეობა დაკარგე, ისიც, რომ მეებში ქურდი გყოლია.
ხანდახან ჩაძინებული მგზავრის გადაჯვარედინებული ფეხი მეხება. ფანჯრიდან ვუყურებ როგორ იცვლებიან შენობიდან ხეებამდე, ბოძებიდან სატელეფონო მავთულხლართები, ადამიანები, რომლებიც სეირნობდნენ და მატარებელი დაინახეს.
ღამის ცენტრში გაწოლილი ძაღლი, რომელიც თენდება და ეს ესაა ჩნდება.

მე ვიმოგზაურე მზიანი საქართველოდან მთვარიან აჭარაში, სადაც სუნიტები და შიიტები ერთად ლოცულობენ, სადაც ალკადრის ღამეს ხდება ადამიანის ბედის განსაზღვრა. ჩვენთან რომ ბედობა იციან, თევზები და ლობიანები, საყვარელი ადამიანები, მუსლიმებმა ლოცვა იციან. ისე, ყავის ფსკერზე დამალული მომავალივით.
“თქვენი რელიგია გაცილებით რთულია, ამდენი დოგმებია. ჩვენთან მარტო ლოცვებია და ლოცვები”, – ჩემი სათქმელი გაიმეორა ხულოელმა ბიჭმა, რომლის სოფლიდანაც გავრცელდა ქრისტეს რჯული და ბოლო ადგილი იყო, რომელიც გამუსლიმანდა.
“ჩვენზე ამბობთ, რომ თათრები ვართ, არა და თქვენ პირველებმა მიგვატოვეთ, – ამ დროს ქრისტიანის კრებითი სახელი ვარ და საუბარში პასუხისმგებლობას ვგრძნობ, – თქვენი კუთხეები ერთმანეთს ეხმარებოდნენ, ამიტომ გაუძელით, ჩვენ უფრო ცოტანი ვიყავით, მოგვერივნენ. უნდა აგვერჩია სარწმუნოება თუ ენა და ჩვენ ენა ავირჩიეთ. მოღალატეები არ ვართ, ვიცით, რა არის ერთგულება, დღემდე ოჯახებისთვის არ გვიღალატია და ცოლების გარდა სხვა ქალები არ შეგვირთავს. მერე დავინახეთ, სინამდვილეში როგორ არ არის თქვენში ქრისტეს რწმენა. თქვენგან შედარებით ორივე რელიგია ვიცით, ვიცით და ვარჩევთ.”
რამდენიმე დღე გასტანა ჩვენმა საუბარმა, ფხიზლებზე, მთვრალებზე, სახლში დაბრუნების წინა საღამოს მორიდებით ვეკითხები: “მონათვლა გეტკინა?”
“გამოიბერა და უფრო დიდი გახდა”, – ეღიმება.
სინამდვილეში ერთი ქრისტიანი გოგო ყვარებია, მაგრამ რელიგიის გამო მოწამეობრივად დაშორდნენ.
ტურაშვილის ერთი ჩანაწერი მახსოვს, უცხოელი გოგონა რომ აფხაზეთზე ეუბნება: ვერ დაიბრუნებთ, სანამ თქვენთვის კურორტი იქნებაო. იქნებ ეს მოხდა და ხდება აჭარის შემთხვევაშიც? უფროსი თაობისგან ხშირად გამიგია: ბათუმში ვინ მიდიოდა, როცა გაგრა შეგვეძლოო; სოხუმში ისეთი კარგი ამინდები იყო, ქობულეთის ნესტიანი ჰავა ჭირიანიაო. სანამ აჭარისგან მარტო ზღვა გვინდა, ზაფხულობით ხმელეთზე რუჯისთვის წამოწოლა, მისი მთიანეთი და ზამთრობით იგი სულ ცალ ფეხზე გვკიდია, გვიყვარს, როცა ტურისტები მოდიან და ადგილობრივებთან კონტაქტი არა გვაქვს და თათრებს ვეძახით, დიახ, ჩვენ არ გვიყვარს აჭარა როგორც სამშობლო.
და კიდევ ამ ხულოელი მეგობრის მსხვერპლად გაღებულ სიყვარულზე გამახსენდა, ერთხელ ერთმა მოაზროვნემ მკითხა, რომ თუ სიძულვილი მხოლოდ სიძულვილს ბადებს, ხოლო სიყვარული სიყვარულს ამრავლებს, მაშ არ არსებობს წმინდა მოწამეები, მხოლოდ ბედნიერი წმინდანების სჯერა. ტკივილი ხომ მხოლოდ ტკივილს ამრავლებს, რა არის ამაში წმინდა?
და კიდევ თუ ღმერთი მართლა სიყვარულია და ამ სამყაროს სიყვარული ატრიალებს, რატომ ამბობენ ადამიანები რელიგიის გამო ღმერთზე უარს?

მეო

“რა არის კოცნა გემოს გარეშე და ბაწარი ტკივილის გარეშე?”
მე. სარკე. წითელი ღვინისგან დალაქავებული თეთრი კაბა.
ამ ბოლო დროს სარკის ანარეკლი ისე დამემსგავსა, ეჭვი გამიჩნდა რომ ნამდვილია და ეს მე ვგავარ.
არა, სულ უფრო ხშირად ვხატავ ქალებს რომლებიც მგვანან.
რიტუალი მაქვს: თავმოყვარე ქალივით გასახდელებში მეტ დროს ვხარჯავ, ვიდრე შეძენილ კაბას ვატარებ.
სამეცნიერო ფანტაზიებს ვკითხულობ, სადაც სხეულებს კაბებივით იცვლიან. ერთხელაც მოვესწრები.
გაინდიფიცირებული ვარ, მეო, იცი, სამწლიანი პაუზის შემდეგ მოწმობა ავიღე. შთაგონება კი მინაწერმა გამოიწვია რომ ორნი მგვანან.
ერთხელაც, განგებ.. შემთხვევით..
რომ შევხვდე, ვაკოცებ სადაც მინდა მკოცნიდნენ. იქნებ დაემთხვას.
კაბის ბოლოებს ავუწევ, საფეთქელს ფეხებზე მივადებ და ვკითხავ,
ნოტიო სუნთქვით, წამწამებშეთამაშებით:
– სარკეო, სარკეო, ვინ არის ყველაზე ლამაზი?
– მე.
და დავმშვიდდები.

თანწასაკითხი ჩანაწერია:
ნარცისი