გრინვეის ფილმი მახსენდება, ადამიანები პირად დღიურებს ერთმანეთზე რომ წერენ. საბოლოო ჯამში ”წიგნისთვის” საქმე კანის აფხეკამდე და მის შენახვამდე მივა. ადამიანები ხელოვნების ნიმუშები არიან. ისინი მუზეუმში ინახებიან, არ კვდებიან.
ფაქტში, რომ იყო დოკუმენტური, ცუდი არაფერია, მაგრამ ზოგს მხატვრული ლიტერატურა ურჩევნია. სინამდვლეში, მხატვრულობა შეიძლება სიყალბე არც იყოს, როგორც ანტიკურ ხანაში იტყოდნენ, ეს არის არა ის, რაც ხდება/მოხდა, არამედ ის, რაც შეიძლება მომხდარიყო. ამას წიგნებიდან თუ ცხოვრებიდან გამომდინარე მივხვდი.
ცხოვრებიდან გამომდინარე იმასაც მივხვდი, რომ თუ მინდა ადამიანს ბოროტება გავუკეთო, სურვილები უნდა შევუსრულო. როგორც წესი, მათ აქვთ დუმილის უფლება, მაგრამ არც პოლიციის ინსპექტორები აყენებინებენ რამეში და არც მე. მეც ვაფრთხილებ: ნებისმიერი სიტყვა მათ წინააღმდეგ გამოიყენება. ჩემთან სიტყვიერი სურვილებისგან ფრთხილად.
საიდუმლო თვისება მაქვს. სიტყვებს პატივს ვცემ იმაზე მეტად, ვიდრე ქმედებებს. მეწინააღმდეგება, თუ ფაქტი სიტყვის მცდარობას ამტკიცებს და პირიქით, უპირატესობა მაინც სიტყვა როგორ აქვსო. ამაზე მერე.
ვეძებ მასთან დიალოგის შესაძლო გზებს. ჩემს საქციელებს ბუნებრივობით ვხსნი.
მირჩევს, ნუ ვარ ბუნებრივი, რომ მას ხელოვნება ხიბლავს. ეს უკვე ძველი, კეთილი ჯინის ლამპისთვის ხელის მიფათურებაა. ეშმაკები თვალებში მითამაშდებიან და ვფიქრობ:
”რქიანი ნიღაბი თუ შეიძლება”.
Merz AnnA Blume 