თორი, ნოე და გარეული მხეცი

ყველა საქართველოს მოქალაქეს აქვს უფლება იცოდეს რა იცის მასზე სახელმწიფომ. ეს ინფორმაცია ინდივიდუალურად საჯაროა და, თუნდაც, სამთავრობო საიტზე აიდი პირადობის დასკანირებით არის პროსპექტიული. მაგალითად, ჩემზე სახელმწიფოს ჰგონია, რომ ა) არ მყავს ძმა, რომელიც რეალურად ახლა გვერდზე მიზის და ქილიკობს რომ მემკვიდრეობა არ დარჩება; და ბ) მამაჩემი ჩემს გაჩენამდე მოკვდა, სანამ დედაჩემს შეხვდებოდა, დაბადებისას, სიკვდილი იგივე წელს უფიქსირდება როცა დაიბადა. ანუ უკვე მემკვიდრე ვარ. სახელმწიფო მაწოდებს, რომ მამაჩემი შავი ხვრელია და სახელმწიფო სტრუქტურაში მისი მუშაობის 50წლიანი სტაჟი არაფერს ნიშნავს, არჩევნებში კანდიდატს მკვდარი სული აძლევდა ხმას და მემკვიდრეც მკვდარმა გააჩინა. არა, მე არ მჯერა, რომ სახელმწიფო არ მიცნობს, საქმე ალბათ ინფორმაციის თავმოყრაშია.

ყველა თაობას თავისი სპეციფიკური ფობია გააჩნია, ჩემს თაობას კი მასონური რეჟიმის ეშინია ანუ ლავკრაფტის ურჩხულები, საწოლის ქვეშ დამალული ჩონჩხები მოითელა და ახლა კარიერისტი ხალხისგან მართულობის გვეშინია. ჩემი აზრით, ეს იგივეა რაც ნეო ღმერთის შიში, ზემდგომის შიში, რომელიც გვაკონტროლებს და საჭიროა ჩვენი ეგზოფილიური მოთხოვნილებების დასაკმაყოფილებლად. მაგრამ ვუძალიანდებით, მაღალი სიხშირის კომპიუტერებს ვყიდულობთ, ჩვენს IP მისამართებს რომ ვერ დაგვეწიონ ახლობლები მაინც, რომ არ გაიგონ სინამდვილეში სად დავდივართ, ვიდეო თვალებს და მიკროფონებს იზოლენტათი ვფარავთ ან დისკონექციას ვაწვებით, სუფთა ვებს ვერიდებით, პორნოს თორის ბრაუზერით ვუყურებთ, თან ისე, რომ ბრაუზერის ზომა არ შევცვალოთ და მანამდე ჯავასკრიფტი გვქონდეს ოფლაინ, არ ვუსმენთ მუსიკას ონლაინ, მხოლოდ გადმოწერის მერე, ისიც ანტივურულ დეტექტორებს თუ გაივლის, არ ვხსნით მეგობრებისგან გაზიარებულ ლინკებს სადაც ავტორიზაციის გავლაა საჭირო, ვაი და პაროლი დაინახონ, სხვადასხვა საიტებზე სხვადასხვა მეილებით ვრეგისტრირდებით და ა.შ.

და ჩვენ რეალურად გვეშინია, ოღონდ არა დემონი მედუზების, არამედ ბიბლიაც როგორც ჰორორი ლიტერატურა ისე მოვირგეთ. აიდი ბარათების აღების ფობია ანტი გლობალისტების წრეში. კონტროლიზაციის შიში, რომელიც მცირე შემთხვევაში მხეცის ნიშნის სიმბოლიკით იყო გამოხატული. ამის გამო სახელმწიფო უმნიშვნელო დათმობაზე წავიდა, აიდი პირადობის ბოლო სამი ციფრი 666 მოხმარებიდან ამოიღო და 665-დან 667-ზე გადახტა. ეს 667 მე შემხვდა. ანუ მხეცი მე უნდა ვყოფილიყავი, მაგრამ გადავრჩი, გავხდი ბლოგერი, ოფისის მენეჯერი. არა, ეშვი კი მაქვს, დამატებითი კბილი ამომივიდა ერთ ღრძილზე ორი, მაგრამ თუ გავითვალისწინებთ ჩემს პრიორიტეტს ურბანული ცხოვრებისადმი, უფრო შინაური ცხოველი ვიქნებოდი, ვიდრე გარეული მხეცი. და ახლა როცა ვკითხულობ ჩემს მრავალავტორიან, ოფიციალურ ბიოგრაფიას, ცოტათი მწყინს კიდეც: რა მოსაწყენი 30 წელი გამივლია. აი, მხეცი რომ ვყოფილიყავი, ხომ ავიდოდი გრინვიჩზე ან მკვდარი ზღვის ნულოვან ზღვის დონეზე და სამყაროს შევაზანზარებდი. გამოვიდოდა ვინმე კეთილშობილი ნოე და სანათესაოს თუ სხვადასხვა ცხოველების რობოტებს პოსტ მეტროს მიწისქვეშაში შეაფარებდა. ნამდვილი რაინდები ქვეყნად არ დარჩნენო. მაგიტომ. მხეცი არ არსებობს და მისი ანტონიმიც არ იარსებებს თუ დონ კიხოტი არ გინდა. იტყოდა ნოე მიწისქვეშაში: მოდი დავიწყოთო თავიდან, სიგნალი ვაფრინოთო, – და თუ ვაი ფაი დაიჭერდა, ამოვიდოდნენ. და ვერ მიხვდებოდნენ, რომ ეს ჩემი ხრიკია, რომ ვაზი მოვაყვანინო, დავათვრო და გავაშიშვლო ისინი.

მარტოობას უპირატესობა არ აქვს

წელს პაპაჩემს ორგანოებში წყალი ჩაუდგა, ინფაქტი გადაიტანა და საავადმყოფოში წევს. ჭის წყალი მომიტანეთო, აიკვიატა, არა და მხოლოდ მშრალი საკვები უნდა მიიღოს. მისი თანაპალატელები მალევე გავიცანი. ერთი კაცი ამტკიცებს, რომ მთავრობას მისი მოწამლა უნდა. ასე ხსნის მედდისგან მიწოდებულ წამლებს. ექიმის ასისტენტობა წავითამაშე და მოვიტყუე, რომ მისმა შვილმა დარეკა, კლინიკის მთლა უფროსები შეაწუხა, რომ ამ კაცს მხოლოდ კარგი წამლები მიეღო. მე არ ვიცი თუ მართლა ჰყავს შვილი, მაგრამ მოლბა, წამალი ჩემი ხელიდანვე მოსვა და ჩაეძინა. პაპაჩემი დასცინოდა ამ კაცს. გინახავთ ოდესმე მოხუცების ბულინგი? საბჭოთა ფილმებში პიონერები რომ ერთმანეთს დასცინოდნენ ოღონდ მშობლებზე დაცინვა შვილებისათი შეიცვალა. იმის მიუხედავად, რომ ამ კაცს პაპაჩემის ჩათვლით ყველა დასცინოდა, წამლების მიღების ყველას ეშინოდა. პალატაში ეჭვები სუფევდა და მარტოობა.

ჩემი აზრით, ადამიანს სამოთხე და ჯოჯოხეთი სამოცი წლის მერე უდგება. პაპაჩემის ღალატები დაჯამდა და ეჭვებმა უწია. ცოდვები ტბის წყალივით დაუგროვდა, ტყუილები ქვეყნის წინაშე თუ ქალების. “პაპჩიკ, ცოდვიან ტბაზე მომიყევი რა, ინტერნეტში მასალები არ დევს.” “მერამდენედ უნდა მოგიყვე, ცირკული ტბაა, სუბალპურ ზონაში”, – მიხსნის და მერე მამაჩემს ჩემზე უჩურჩულებს რომ ალცჰეიმერი მაქვს, ერთიდაიმავე ტბაზე მაყოლინებსო. ბოლო წელია ცოდვიანი ტბის დალაშქვრა ავიკვიატე, მაგრამ ჯერ არავინ მომყვება. პ.ს. მიხდებოდა იმ დღეს ექიმის ასისტენტობა, მაგრამ კლინიკაში ახალგაზრდა არავინ იყო რომ შეეფასა.

საღამოს პაბში შევედი ღვინის დასალევად. ბარმენად ახალგაზრდა, ლიტველი გოგონა დამხვდა ფერადი კიკინებით. საქართველოში სასწავლო გრანტით ჩამოსულა, თან ხელნაკეთობებს ყიდის ონლაინ. ისე აღტაცებით საუბრობდა საკუთარ თავზე, და ქვეყნებზე, სადაც უწევს დარჩენა, მისით მოხიბლულ საზოგადოებასთან, რომ მე ძალიან მომინდა მქონოდა რამე სატრიპაჩო საქმიანობა. მაგალითად, გამომეძერწა თიხისგან რამე ეგზოტიკური ფრინველების ფრთები და თმის სამკაულებად გამეყიდა. ან რამე არაპოპულარულ ქვეყანაში, მაგალითად, ნამიბიაში წავსულიყავი სტუდენტად და საღამოობით ბარმენად სამუშაოდ. თორემ პირველ პაემანზე, როცა ყმაწვილი ღვინოზე დამპატიჟებს და მკითხავს, როგორ გავატარე დღე, უბრალოდ უხერხულია რომ ვუთხრა: ჯერ კრემაციურ სხეულს ვუღებდი ფოტოებს პოლიციის განყოფილებაში და მერე პროსტატიანი კაცი მიამბობდა თავის ჩივილებს ველოსიპედის მიმართ.

“ანდროიდის დამტენი ხომ არ გაქვს?” – ფიქრებიდან გამომაფხიზლა გიკური ღიპის მქონე ბიჭმა რატომღაც. “არა, არ მაქვს”. “არაუშავს, მაინც მარტოობა მხიბლავს, ხანდახან მობილური სამი დღე არ მაქვს ჩართული. და რომ ვრთავ ვფეთქდები ხოლმე შემომავალი ზარებით”, – არ ვიცი რატომ ეგონა რომ წაიტრიპაჩა, მაგრამ მინდოდა მეყვირა, რომ მარტოობა ისაა, როცა სამ დღიანი გათიშულობის მერე რთავ ტელეფონს და ელიტ ელექტრონიქსს სპამებს თუ ახსენდები. როცა იმდენად მარტოსული ხარ, რომ გინდება პიროვნულად გაიხლიჩო, გაიყო, გაორდე. მაგრამ გავიღიმე. შეიძლება სმიტის საუნდტრეკების მოსმენის ფონზე მარტოობას რომანტიკული ელფერი აქვს. შეიძლება ცოდვიან ტბაზე რომ მარტო წავიდე, ვიღაცისთვის გაბედული ვიყო.

პაბიდან კლინიკამდე გზაში ერთი მათხოვარი ქალი გავიცანი. სკვერში მარტო იჯდა და ტუჩებს ოდნავ აცმაცუნებდა. ეტყობა ხალხისთვის ამბის მოყოლას გეგმავდა. რამდენჯერ დამიჭერია თავი მსგავს უხერხულობაში, როცა ტუჩები თავისით იცმუცნება და ამ დროს ნაცნობი შემხვედრია. მარტოობას რა უპირატესობა აქვს მეთქი და,  შეგიძლია არ დაიბანოო. მეო ფიზიკოსის ქვრივი ვარო, მეტრომშენელი კაცისო, ციურიხში ჰქონდა სამუშაოო. კოლაიდერის ამბები მომიყვა. მე კიდევ მოვუყევი ჩემი ხელნაკეთი თმისამაგრების შესახებ, რომლებსაც მანჯურიული წეროს ფორმა აქვთ. კლინიკაში რომ მივედი, პაპაჩემს მივუწექი, მაჯაზე წვეთოვანი ჰქონდა შეერთებული და ლამის გამოვუძრე. “პაპჩიკ, ცოდვიან ტბაზე ასულხარ?” “დაეტიე სახლში”.

როცა მამა პატარა იყო

ხნიერი ნათესავის გარდაცვალების მერე ქელეხი არაა იმდენად გლოვა მიცვალებულზე, თუ რა გვეშველება მომავალში, არამედ წარსულის გახსენება უფროა. ალბათ ძალიან სევდიანია როცა თაობაში ბოლო დარჩენილი წევრიც კვდება მარტოობაში. მაგრამ მამხიარულებს აღმოჩენა, რომ ახალგაზრდობის ასაკიც გამოიარა და თიხისგან სტატიკურ ასაკში არ ჩამოსხმულა. მაგალითად, აწ გარდაცვლილი პირადი მოცეკვავე ყოფილა 60-იანი წლების მამაკაცებში. არა და ჩემს ცხოვრებაში მუდამ ელარჯთან ასოცირებული ბებია იყო. კიდევ აღმოვაჩინე, რომ 50+ ასაკის ნათესავები ჰიპსტერები მყოლია. მეკითხებიან: “სოციალურ ქსელში ხარ?” ვპასუხობ: “ფეისბუქში არ ვარ.” “ფეისბუქში არც ჩვენ ვართ, გოსტზე, ლინკედინზე, თამბლერზე ან ტვიტერში?” – სასიამოვნოდ გამაოცეს მოხუცებმა. მაგრამ ის შეკითხვა მაინც დამისვეს: დედა გიყვარს თუ მამაო. დედაჩემმა იეჭვიანა, ოჰ, ეს მამიკოს გოგოაო. ამასობაში აღმოვაჩინე რომ დედაჩემი ახალგაზრდობაში ბიძაშვილებთან ერთად ავტოსტოპით მგზავრობდა. ვერ წარმომიდგენია დედაჩემი მოლაშქრე, მგონია, რომ უკვე ორ შვილთან ერთად დაიბადა.

სათაური საბავშვო წიგნიდან ავიღე, სადაც მამა ავადმყოფ შვილს ზღაპრების ნაცვლად პირად ამბებს უკითხავს. მე კიდევ ზღაპრების გოგო ვარ, მშობლებთან დისტანციით აღზრდილი ფაიფურის თოჯინა, რომელიც სერვანდზე დადეს და მინის მიღმა რეალობას მოწყვიტეს, ტიპური მამიკოს გოგო. სანამ ნათესავები საუბრობდნენ როგორ ძლიერ და დამოუკიდებელ ქალად ვიქეცი, თვალებს ვნაბავდი და ვიხსენებდი თუ როდის გადავწყვიტე მამის კალთიდან გამოყოფა. საქმე ისაა, რომ მამაჩემს ორივე ომი აქვს გადატანილი საკუთარ ტყავზე. მაგალითად, გალში, სადაც არა რიგით ჯარისკაცად, არამედ ტყვეების გასათავისუფლებლად გაუშვეს, მტრის ბანაკიში შესაპარებლად. რომ ვერ გაიგეს რომელი მხარე იყო, აფხაზებიც და ქართველებიც ორივე უშენდა ტყვიებს. ჩამოვიდა კაცი ნახევრად ინვალიდი, სმენის პრობლემებით და პირველად ვნახე ასე ერთ კვირაში გაჭაღარავებული ადამიანი. მეორე დღეს დაისვენა და მესამე დღეს სამსახურში გავიდა, რადგან ოჯახს შენახვა უნდოდა. სამართალდამცავი იყო, წარმოიდგინეთ, 90-იანების ანარქიულობაში სამართლის დაცვა. მაშინ მივხვდი, რომ ძალიან კარგად უნდა მესწავლა, უნდა მემუშავა ძალიან ბევრი, რომ ერთხელაც მამას დაესვენა. ჩემი აზრით, ძირითადად, ფემინიზმი მამების სიყვარულია, პასუხისმგებლობაა კაცების მიმართ. ეს არაა ბრძოლა კაცის წინააღმდეგ, არამედ სიყვარულის მოპოვების ცდაა. მინდა ვუთხრა, რომ მომცეს მისი ტვირთი, ცოტათი დაასვენოს ბეჭები, რადგან იმსახურებს.

დაჩიპული ბრინჯი

“ადამიანის თავისუფალი ნება სიმაღლიდან ვარდნას ჰგავს. შეგიძლია დრო გადაახვიო და არ ჩამოვარდე? არა. შეგიძლია დრო გაყინო და აღარ დავარდე? არა. ადამიანს მაქსიმუმ დავარდნის პოზიცია შეუძლია აარჩიოს.”
პელევინი

მე და თამარა შესვენებებზე მუშტაიდის ბაღში ვსადილობთ, სახლიდან წამოღებულ საკვებებს პიკნიკივით შევექცევით, ვკატაობთ კარუსელებზე და სამსახურებს განვიხილავთ. ერთხელ გაზონზე, ასფალტიდან 2 მეტრში ხეზე დაკიდული ქაღალდი შევატყვეთ. დაგვაინტერესა რა ეწერა წერილში და გაზონზე გადავედით. წერილში ეწერა, გაზონზე არ გადახვიდეთო.

თამარამ მოყვა თანამშრომელზე, ვისაც სჯერა რომ ბრინჯი არის დაჩიპული. მისმა მოძღვარმა ასე იქადაგა, მრევლს თეთრ ბრინჯზე შავი წერტილი აჩვენა. მართლა, არ ვიგონებ. მეთქი ბრინჯი საუზმეზე მივირთვი და რობოტული ცეკვა დავიწყე. თამარამ მოიფიქრა, რომ თანამშრომელს ჩემი ქცევა მოუყვეს. უფრო შევაშინოთ, – ჩემმა მეგობარმა რაც ბრინჯის ჭამა დაიწყო უცნაურად იქცევა, რაც არ უნდა იმას აკეთებსო.

ბევრი ვიცინეთ თუ ცოტა ვიცინეთ, სამსახურებისკენ დავიშალეთ. გავნაგრძეთ იმის კეთება, რაც არ მოგვწონს. ვფიქრობ, რა საჭიროა ჩიპი საკვებში თუ პირადობის მოწმობებში, როცა ისედაც მართულები ვართ. მე მაინც. არ მახსოვს ბოლოს როდის მქონდა თავისუფალი ნება: An ounce of freedom. ან ვინ ჭკვიანმა მოიფიქრა შუა გაზონზე წერილის დატოვება? რამე ფსიქოლოგიური ექსპერიმენტია: კანონი თუ ცნობისმოყვარეობა?!

პატიების როლი გადაყვარებაში

“მე შენ ისე მიყვარხარ, როგორც ღორს უყვარს ბეკონად არ ყოფნა”, – ხალხური.

ადრე უფროსმა მთხოვა, მეილზე ხალხი მარტოობის გამკლავებისთვის ფსიქოლოგიურ დახმარებას ითხოვს, ბარემ ეგ საქმეც შენ ჩაიბარე, განსაკუთრებით ქალთა ხაზის, უთანაგრძე ან გადაამისამართეო. წერილები პროექტის ფარგლებში იყო გამოგზავნილი და მიღმა დარჩენილი მომხმარებლები უნდა გამეანალიზებინა. რაც უფრო სათხრობად საინტერესოა ჩემი გასაუბრებები სამსახურების საძიებლად, მით უფრო უინტერესოა პაემნები. აი, ცხოვრების მანძილზე ფრიკ პაემნების ორი შემთხვევა მახსენდება ათ წუთზე მეტ ხანს რომ არ გასტანა: როცა კაცმა სეირნობისას მასთან ერთად ცხვრის დაკვლა შემომთავაზა რომანტიკული ტონით; როცა კაცმა ბარში დაიწუწუნა, ლეპტოპის ტარება როგორ უნდა, მაგრამ ჩანთას მხარზე ვერ გადაიკიდებს, გოგო ხომ არაა, – დანარჩენი ადეკვატური პირველი შეხვედრები იყო. აი, ის არ გამომიცდია, რესტორანში რომ დაპატიჟებენ, სახლში მიცილებისას კი ზღურბლთან შემდგარი პირველი ამბორი და “ჩაიზე შემოხვალ?” – აი, სულ მინდა ეს აბსურდული მელოდრამა გავიმეორო. ან სარესტორნო პაემნისას შესვენება ამ ფრაზით ავიღო: “მე გავალ, ცხვირს გავიპუდრი”.

ანუ რადგან შორს ვარ ურთიერთობებში მრჩევლის ტიპაჟისგან, დავალება უსაზღვრო დროით გადავდე და თანდათან მიმავიწყდა. ზოგადად, სიზარმაცე არ მჩვევია, მეგობრებისთვის მუდმივად მაღაზიაში ჩაგზავნილის იმიჯიც მაქვს. აღნიშნული სამსახურიც კი არ გამიცდენია, მიუხედავად იმისა, რომ პირველ სამუშაო დღეს გამაფრთხილეს, შემეძლო ხშირად არ მეარა. ამიტომ წარმოიდგინეთ ჩემი რეაქცია, როცა ხელმძღვანელმა მთხოვა, შენი ოთახი მჭირდება, შეგიძლია ოფისში ორი საათით დაიგვიანოო. მე, რა თქმა უნდა, სახლიდან ჩვეულ საათზე გავედი, კაფეში ჩამოვჯექი და პოტენციური საქმეების სქროლვა დავიწყე. მეთქი მშვენიერი დროა მარტოსული ხალხის მეილების საკითხავად.

და, აი, მაშინ განმიმტკიცდა ჩემი თეორია პოსტურთიერთობის შესახებ: უმეტეს შემთხვევაში აპატიო საკუთარ თავს უკვე არის ნაბიჯი გადაიყვარო ყოფილი პარტნიორი, ვისაც დაშორების მერეც ეჯაჭვები. აპატიო საკუთარ თავს, რომ პირდაპირ თუ ირიბად წაყენებული მოთხოვნები ვერ დააკმაყოფილე ან სულაც გამოგრჩა საპრეტენზიო სიისთვის მიგექცია ყურადღება. ხშირად შემხვედრია წამოცდენილი თვითგვემა სანაცნობო წრეში, რომ შეცდომა იყო სქესობრივი ურთიერთობა ამა თუ იმ დროს ამა თუ იმ პირთან. სინდისის ქენჯნას კი ავადმყოფური მიჯაჭვა წარმოუშვია სექს ობიექტის მიმართ ანუ ნდომა სიყვარულის საფარველით შეიმოსა, მორალის ფარგლებში სუბიექტი ფიზიკურ ლტოლვას დიად საქმედ წარმოაჩენს, თავს იმართლებს. მათგან ზოგი იმდენად იკავებს სითბოს სიტყვიერ თუ ქმედით გამოვლინებას, თავად სიყვარულზე რომ არიან შეყვარებულნი, არიან “მიყვარხარ”-ის გამფეტიშებლები, ოჯახის წევრებისთვისაც რომ უჭირთ ამის თქმა. იტყვიან და დაშორების მერე თავს ვერ პატიობენ ფრაზა უმიზნოდ რომ გამოიყენეს.

რამდენიმე წლის წინ მეც მქონდა მსგავსი შემთხვევა მეგობრებთან ურთიერთობისას. შენო სტაბილური არ ხარო, მეგობრობა კი არა, კონტაქტები გინდაო, არანაირი ქალური შენ არ გაგაჩნიაო, – დავკომპლექსდი. ჩემზე ცვალებადებსაც კი გაუკრიტიკებიათ ჩემი ცვალებადობა. ქალურობის კომპლექსი ისედაც მქონდა/მაქვს, სულ მგონია, რომ საკუთარ სქესს ვერ აღვიქვამ, ვერ ვიყენებ, სარკე შემზიზღდა. მოკლედ, მაზოლებზე ფეხი მაჭირეს. რა მექნა და მეგობრების გამოგონება დავიწყე, აი, ცოცხალი ადამიანები ავიღე და მეთქი მე შენზე უნდა ვისწავლო მეგობრობა, აბა რა გამომივა. დღესაც ვმეგობრობ ამ ხალხთან. მართლა შევიყვარე. დავფიქრდი და ნებისმიერი საკვების სიყვარულიც კი, მაგალითად, ღვინო რომ მიყვარს, რატომ მიყვარს, გაცნობიერებული სიყვარულია, იმიჯის ნაწილია და სხვა. მერე შეიძლება ისე შთავაგონო თავს, რომ ცრემლები ვაღვარღვარო, წიპა “ჩემი საყვარელი ჭიქა გამიტყდააა”. ანუ ღირებულება ემოციებს მაძლევს და მერე რა, თუ ყოველ საყვარელ ნივთზე თუ ვინმეზე შემიძლია მონოლოგი ვწერო: რატომ, როგორ და რამდენი ხნით. ჰო და, ვაპატიე.

ერთი მეგობარი მყავს, ამჟამად ტიპური მარტოსული ბიჭი, მარტოხელობა რომ სახეზე ატყვია, თითო ღამეების დამსახურებული ოსტატი. სანამ სამსახურში წავიდოდა, ყავისთვის შემომიერთდა, მოვუყევი ჩემი ამბები და ვორკჰოლიკობის სიმპტომები. მერე იმან დაიწყო თავის გასაჭირზე როგორ გამოფიტა ადრე რომანტიკულმა ურთიერთობებმა, როგორ გასცემდა მთელ სითბოს და უკან არაფერი უბრუნდებოდა. მოკლედ, ტიპური “ოღონდ მაწუწუნე” შემთხვევა. ჩემი აზრით, აბსტრაქტული ურთიერთობები ძალიან ჰგავს სქესობრივ ურთიერთობებს. სადაც მამაკაცი გასცემს თავის თავს ქალში, ეს უკანასკნელი კი უერთებს თავს და უბრუნებს გადამუშავებელ პროდუქტად, ბავშვად. გაცემის დაბრუნება შეიძლება არ მოხდეს მამაკაცის იმპოტენციის გამო, თუ მას შემთხვევით თუ განგებ არ მიჰყავს გაცემის აქტი ბოლომდე ან ქალის ფრიგიდულობის გამო, თუ ის შემთხვევით ან განგებ იშორებს მამაკაცის ნაწილს. ნებისმიერ შემთხვევაში ტრაგიკულია უნაყოფო ურთიერთობა, მაგრამ არანაკლებ მტკივნეულია ნაყოფიერი ურთიერთობა. ამას მე მედეას სინდრომი დავარქვი: გადაყვარებისთვის ბავშვი უნდა მოკვდეს, ბავშვი, როგორც დამაკავშირებელი ნაყოფის ალეგორია.

ინტერესების მიმომხილველი პროგრამა

ბარი შვარტზი გახლავთ არჩევანის სტრესის განხრით მომუშავე ფსიქოლოგი, განთქმული თავისი მერყეობებით. პირადად კი, წლების წინ გავიცანი როგორც TED მიმომხილველი. თქვა, რომ ცხოვრობს დროში, სადაც ექიმი პაციენტს უხსნის მისაღები წამლების სარგებელსა და შესაძლო უკუჩვენებებს, რითიც არჩევანის პასუხისმგებლობას იშორებს და პაციენტს აკისრებს. ამაზე კი ბატონი ბარი იმდენად წუხდა, რომ მიუძღვნა წიგნი, სტატიები, ლექციების კურსი, New York Times-ში რუბრიკა აწარმოა.

დავფიქრდი, რომ ჩემი ათწლოვანი სრულწლოვნობის მანძილზე არ მახსოვს საქართველოში ექიმი არჩევანი ჩემთვის მოენდო, ყოველთვის საექიმთაშორისო ანბანით ჩამწკრივებულ წამლებს ისე ვყიდულობდი, გვარიანად ვერ ვიგებდი რას ვმკურნალობდი. თქვენ თუ გქონიათ მსგავს ექიმთან ურთიერთობა, მითხარით. სანამ ბატონ ბარის წერილს მივწერ და საქართველოში დავპატიჟებ. აქაურობა ნამდვილად მოეწონება, რადგან მისთვის ეგზოტიკაა, მერყევი კაცისთვის კომფორტის დოზა (ზონა).

როდესაც მარტო ყოფნა მინდება, სადღაც დღეგამოშვებით, ბარში მივდივარ. ავითქვიფო მასაში, ვიგრძნო თავი ურბანული სამყაროს მოლეკულად, უჯრედად. ეს ისაა, რაც სიმარტოვეს მიმძაფრებს და ამავე დროს მცლის მისგან. კვადრატული იდეების შეჯვარების ოსტატი ვარ, ამიტომ რაც უფრო მეტად მეშინია უარყოფის, მეტად შემაქვს განაცხადი იმ ვაკანსიებზე, თავიდანვე რომ ვიცი განწირულობა. ჩვევაა ასეთი. სამაგიეროდ, გამოვიარე ძალიან ბევრი ინტერვიუ hr-თან, ძირითადად, ისეთი შეკითხვებით, რაზეც პასუხი უკვე რეზიუმეში მქონდა მითითებული და მწყინს, რომ გამსაუბრებლები საინტერესო შეკითხვებს არ სვამენ, არ მაფიქრებენ.

საინტერესო შემთხვევაა კოლექტიური ინტერვიუ, თუ გამოცდილი გაქვთ, მიხვდებით. ძირითადად, მულტიქსელიანი კომპანიები აწარმოებენ, შეყრიან რა მაძიებლებს დილით საერთო ტესტირების ოთახში, საღამოს საერთო გაცნობას აწარმოებენ. და ერთხელაც კოლექტიურად დაგვისვეს უინტერესო, ისედაც რეზიუმეში ჩასაწერი შეკითხვა, თუ რა იყო ჩვენი ჰობი. და იქ ოცდაათამდე ადამიანი დაიბნა. და ოცდაათამდე ადამიანმა უპასუხა, რომ ლაშქრობა, მთაში ხეტიალი, გზა: “აი, შარშანწინ შატილში ვისვენებდი კომფორტის გარეშე” ან “წინა ზაფხულს..” ერთი ჩემი მეგობარი ამას “მთაში დასვენება მიყვარს, მანგლისში”-ს სინდომს ეძახის.

მეც კი, როცა მთლიანად ურბანული ინტერესები მაქვს, მთიანი რაჭის ფოტოებითაც კი არ აღვფრთოვანებულვარ, უფრო ხშირად ვხეტიალობ მთაში. გამოდის, რომ ჩემი თანატოლი არასტუდენტი, უმუშავარი ადამიანები ნამდვილი გატაცებით წელიწადში ერთხელ თუ კავდებიან ან იმდენად არ იციან რა აინტერესებთ, რომ პირველი მთქმელის ვერსია გაამეორეს. თეორია მაშინ გამიმძაფრდა, როცა გამოსაცდელი პერიოდი მოგვცეს, დღეში ორიოდე საათით მისვლა, ქაღალდების, საბუთების, წიგნების თაროებიდან ჩამოღება, აღწერა და გადახარისხება. და, აი, მაშინ ვნახე სასწაული: ერთ კვირაში თაროებზე წიგნების დაწყობით ადამიანებმა წონაში დაიკლეს. მაშინ მივხვდი ბარი შვარტზის წუხილს, რომ ინტერესის არჩევაც რთულია.

StrengthsFinder 2.0 გახლავთ წიგნისა და პროგრამის სახელი, ჩემი აზრით, (არა მარტო) სამსახურის მაძიებლები და შემთავაზებლები რომ უნდა იყენებდნენ. პროგრამა ახერხებს ინტერესებისა და შესაძლებლობების დახარისხებას. რაც პიროვნებას საკუთარ თავს წარმოაჩენინებს, აპოვნინებს მათი გადაკვეთის წერტილს, რომელიც შეიძლება არ იცოდეს. დამსაქმებლები კი სიმპათიის მიხედვით, შემთხვევითი ადამიანებით კადრების დაკომპლექტებას შეამცირებენ. რადგან, როგორც პროგრამის ავტორი იტყოდა, მხოლოდ რეზიუმეს ინჟინერიის გამო მუშაობა პოსტსექსუალურ ასაკში სექსის მცდელობას ჰგავს.

სტატიას კი კიდევ ერთი TED მიმომხილველის თეორიით დავასრულებ, რომ ადამიანი პროდუქტიული დასვენების დროსაა. თუ 25 წლამდე პიროვნება დროს სწავლას უთმობს, შემდგომი 40 წელი მუშაობს, ხოლო ბოლო 15 წელი პენსიაზე ისვენებს, ბატონი სტეფანი ფიქრობს, 40 წლიანი მუშაობა შუაში 5 წლიანი პენსიით გაჩეხოს. არ მგონია ვინმემ აიტაცოს, მაგრამ კარგი საჭორაო თემაა.

როცა მეგობარი ქალები დარდობენ

“გარეთ ხარ?” – დავაკვირდი, რომ ყველაზე ხშირად გამოგზავნილი შეტყობინებაა ჩემს ტელეფონში.  აი, “როგორ ხარ?”-ს რომ იკითხავ და პასუხს აღარ მოისმენ, რეაქციას ვარაუდობ, ისეთი.

ჩემი დილა წინა ღამის ანალიზით, შესაბამისად, ახალი დღის დაგეგმით იწყება: ორიოდე მეგობარი მყავს, ვისაც ჩემნაირად უყვარს სამსახურამდე ფეხით გასეირნება. ჰო, კაი, გზის რაღაც ნაწილის მაინც. გზაში კი ერთმანეთს შემართებით ვმუხტავთ. რამდენი მეგობარიც გყავს, იმდენი სამსახური გაქვსო, ვიტყოდი. იწყებ მათი სამუშაო პროცესების აღქმას. ბუნებრივია, მაინც პროლეტარიულია ჩემი სამეგობრო წრე. შეიძლება რომელიმეს სამსახურთან ახლოს სკვერში ან კაფეში სასაუზმოდ ჩამოვსხდეთ, რომ დღის გეგმა ისე დეტალურად განვიხილოთ, თითქოს უკვე მომხდარ ისტორიებს ვთხრობდეთ. მათ შორის ისიც ითქმება, რომ შესვენებაზე განვიხილავთ გეგმა როგორ მიმდინარეობს: “გარეთ ხარ?” – წვნიანისა და ჭიქა ღვინის ფონზე, კამერით – დედა ენის სკვერში, დანკინში – ვრაპით. ისევე როგორც საღამოს: “მოზაიკაში” ვარ და შენ გარეთ ხარ?”

იშვიათად, სადღაც წელიწადში ორჯერ, ჩემი ცხოვრება ვინტაჟით იფარება და ბავშვობის მეგობრებსაც ვხვდები. გაუცხოების გარეშე ექვსი თვის წინანდელზე იუმორით ვკითხულობთ: “რაზე გავჩერდით?” და მერე, სიტყვაზე, ჰო და ჩემს ნინიკოს კბილი რომ ასტკივდა, ეგ დავუპლომბეთ, ამოღებისთვის შეგვეცოდა ბავშვი და ბლაბლა, – აი, ხუთივეს გვახსოვს სად გაჩერდა წინა თემა. აი, თითქოს ისევ ყმაწვილი გოგოები ვიყოთ, ჯეელი, ერთმანეთის სახლის ტელეფონის ნომრები ახლაც კი ზეპირად გვახსოვს. იმ დღეს ვიხსენებდით, და მე, სკოლაში ან სადმე რომ მივდიოდით, მაშინაც “სან სეტთან” ვხვდებოდით, მაშინ ვინც აგვიანებდა, ახლაც იმან დააგვიანა მეთქი, და მერე მოვაყოლეთ ნომრებზე.

ეგ “სან სეტი” ეროტიკულად ლამაზი თეთრეულის მაღაზია იყო, მგონი შევარდნაძის დროს, სადღაც ვაჟაზე ასათიანის კუთხეში სანამ აუხვევდი. ნაწარმით სადღაც “ვიქტორიასა” და ჰიპსტერულ “ურბანს” შორის იყო. იმ ადვილას ახლა ვისკი იყიდება თუ რაღაც მსგავსი. ერთმანეთს რომ დავურეკავდით, გამოდი, შევიკრიბოთო, უთქმელად ვიცოდით, რომ სან სეტთან შევხვდებოდით, ვინაიდან ჩვენი საცხოვრებელი ადგილების, პლიუს-მინუს, შუა წერტილი გახლდათ. მერე სასაუბროდ რომელიმეს სახლში წავიდოდით, მაშინ სახლებში ვსაუბრობდით ხოლმე, შინ.

ამ შეხვედრებით ისე შემოგვეზარდა ერთმანეთი, რომ თითქოს მათ ნაცვლად შეცდომებსაც მე ვუშვებ, ხოლო ჩემი შეცდომები მათი კუთვნილებაა. ამ უკონტაქტო წლების მანძილზეც თითქოს ერთად ვაცდენდით სადიპლომოებს, თითქოს ერთად ვინგრევდით ჯანმრთელობას უბედური შემთხვევებით, თითქოს ერთად ვატყუებდით ერს მედიით, თითქოს ერთად გვღალატობდნენ ქმრები, ერთმანეთის კაცებს ვიყოფდით ან სხვებს ვურევდით ოჯახებს, თითქოს ერთად მოგვიკვდა შვილი, თითქოს ერთად დაგვაკავეს ფსიქიატრიულში, თითქოს ერთად გვიკითხავდნენ კვეთებულს, თითქოს ერთად ვარღვევდით კანონს, თითქოს ერთად ვიღებდით ვალებს.

და, აი, ახლაც, როცა “ეტამში” შევხვდით, თითქოს პატარა გოგოები ვიყოთ, თასმებიანი ჩულქები რომ პირველად ნახა და მაქმანებიანი ტრუსიკები. აი, მაჯაზე რომ საკონტროლო წერის “შპარგალკა” უწერია და თან ცდილობს კონსულტანტს თავი უფროსად მოაჩვენოს. აი, ტანსაცმელს რომ მშობლები მხოლოდ სემესტრის დასაწყისში ან დღესასწაულებზე ყიდულობენ, ზოგ ჩვენთაგანს კერტები რომ დაებერა, მაგრამ თვიური ჯერ არ წამოსვლია; შეკოწიწებული ფულით რომ ვიყიდეთ “ანჟელიკა” ლიფები, პიჟამოების ქვეშ ჩუმად ჩასაცმელი. დღეს სამსახურში თეთრეულის ხაზი ჩამომაქვს, სათხრობ ხაზებთან ერთად შუბლზე ნაოჭის ხაზები იმატებს, ხანდახან ვფიქრობ, რომ მეგობრობა ისევ შემიძლია. ხანდახან თავს ქალად აღვიქვამ. ხანდახან მგონია, რომ შინ ვარ.

თხრობის ინსტინქტებზედ

შეიძლება ერთხელაც, როცა პენსიაზე გავალ და შვილიშვილთა ერთადერთი სადარდებელი ჩემი წვალება იქნება, გავთალო ფანქარი და მემუარები ვწერო იმ დრამატულ დროზე, როცა სამსახურის საძიებლად გასაუბრებებზე დავდიოდი. გასაუბრებების ადგილი ზოგჯერ მრავალფეროვნებით გამოირჩეოდა და გასცდენია ოფისურ ფარგლებს: ჩატარებულა ქალაქგარეთ, ექსტრემალური სიტუაციების შექმნისთვის; კაფეში, რადგან სჯეროდათ, რომ მეგობრული აურის მიღებისას სამსახურის მძიებელი იდეებით აღივსებოდა; აი, დღეს მაკდონალდსშიც დამპატიჟეს ყავაზე, სადაც ინტერნაციონალური შთაბეჭდილების შექმნას შევეცდები და სხვა.
რუტინული შეკითხვებისგან განსხვავებით, ხშირად დაინტერესებულან სარწმუნოებით, ბავშვობის დეტალებით, არ დამავიწყდება შესავსები ბლანკი, სადაც ასაკის გასვრივ ზოდიაქოს მითითება იყო საჭირო. თუმცა სამსახურის დატოვება არასდროს მქონია პომპეზური ან რამენაირად აღსანიშნი, გარდა ბავშვობაში პიცერიაში ჩადენილი საიდუმლოსი, წამოსვლის წინ რომ უზარმაზარი პორციები მივირთვი და ისე გამოვიპარე. თავი ონავარი გოგო მეგონა, ნიავებით თვალებში.
გამომიცდია ფილმის პერსონაჟივით გასაუბრებაზე შემთხვევით დამგზავრებული დამქირავებელი, ვისაც იმდენი ველაპარაკე საკუთარ თავსა და მიმავალ ვაკანსიაზე, წარმოიდგინეთ, როგორ მომერიდებოდა საკრალური ფრაზისას: “მე იმ ორგანიზაციის დირექტორი ვარ”. რა თქმა უნდა, სამსახური მაინც შემომთავაზა და ახლაც კომედიით ვიხსენებთ ამბავს. მორგში ბავშვებთან წუწაობის დროსაც კი გამომიცდია სამსახურის მიღება, თავი რომ სველი გაქვს და მიცვალებულივით ლურჯი. მაგრამ ამბავი, რომელიც ბოლოს შემემთხვა, ყველაზე კომიკური მგონია:
წარმოიდგინეთ, მივდივარ იმდენად სოლიდურად ჩაცმული, რომ ჩემი სერიოზულობა გამოიხატოს, სახლში დაბრუნებისას კი თითქოს ლოგინის კიდეზე დაღლილი უნდა ჩამოვჯდე, წვივები ერთმანეთზე გადავაჯვარედინო, ქუსლიანი ფეხსაცმელი გავიძრო და თითებთან მასაჟი გავიკეთო, – აუცილებელი რიტუალია. ამ დროს კი გამსაუბრებელი მიყვება თავისი ოჯახის ისტორიებს 40 წუთის მანძილზე ტირილით და მისი დაწყნარება მიწევს. მერე იყო დადევნებული წერილები, რომ არავის მოვუყვე და თავის მოკვლის მუქარა.
მეც, რა თქმა უნდა, ვაჯერებ, რომ საიდუმლოს შენახვა ვიცი, და ამავე დროს ვითომ ვაჯერებ თავს, რომ ბლოგერებს სულაც არ გვიყვარს თხრობა. არა და ძალიან მიყვარს თხრობა. შეიძლება ერთხელაც, როცა პენსიაზე გავალ და ჩემი დამქირავებლები მკვდრები იქნებიან ან შვილიშვილთაგან ნაწამებნი, გავთალო ფანქარი და მემუარები ვწერო იმ კომიკურ დროზე, როცა სამსახურის საძიებლად გასაუბრებებზე დავდიოდი. თან მიხაროდეს, რომ პენსიაზე ვარ და აწი რასაც მინდა იმას ვაკეთებ.

ჰიკიკიმორი რუი მურაკამისთვის არის იაპონური ცხოვრების წინააღმდეგ

რუი მურაკამი არის მწერალი, ვინც თავის წიგნებში აერთიანებს რიტუალურ მკვლელობებს, ბიოტექნიკას, ტერორიზმისა და ჰაკერთა თავდასხმებს. ამიტომ გასაკვირი იქნებოდა ჰიკიკიმორთა ცხოვრებისთვის გვერდი აევლო და “პარაზიტებში” რიგითი იაპონელი სოციოპათის ცხოვრება გვიჩვენა, ოთახში ინტერნეტთთან ერთად ჩაკეტვის მერე ჭკუიდან როგორ იშლება. მაგალითად, ჯერ ახალგაზრდა უიჰარა დარწმუნებულია, რომ მის ორგანიზმში პარაზიტი ცხოვრობს, თანაც ერთადერთი მისიით: მოკლას ის ვინც სიკვდილისთვის დააპროგრამა. ოჯახი, რა თქმა უნდა, აშინებდა, ზრუნავდა, ინტელექტუალური საუბრებით დაწყებული ყოველდღიურ თემებზე ესაუბრებოდა.  ექიმები, რა თქმა უნდა, ტრანკვილიზატორებს ატენიდნენ იმდენს, რომ სიარულიც აღარ შეეძლო და ხოხავდა. მაგრამ როცა გამოფხიზლდებოდა, პერიოდულად სქესობრივი სურვილები იმდენად მოწოლილი ჰქონდა, გამალებით ანძრევდა, არც იმის ერიდებოდა, რომ დედამისი ხედავდა, არა თუ იმის, რომ გამალებისგან ფალოსზე კანს იზიანებდა. მურაკამმა კი ისტორია იმით დაძაბა, რომ უიჰარამ ტელევიზიით ნანახი ქალი აიკვიატა და მივიდა პარაზიტის ბრალეულამდე. პარაზიტების, რომლებმაც შექმნეს ისეთი, როგორიცაა და, სხვათაშორის, იაპონურ სუბკულტურაში იმ ადამიანებს, რომლებიც არ მუშაობენ და სხვების ხარჯზე ცხოვრობენ პარაზიტები ჰქვიათ.

მურაკამისნაირი მწერლები კი გვაჩვენებენ არა იმ იაპონიას, სადაც ჰაერია ასეთი და ყველა ადამიანი ტექნიკური გონებით იბადება და ჭიანჭველასავით შრომობს, არამედ საზოგადოების, სოციალური ქსელების, ეთენშენ ჰორული ცხოვრებისადმი ფობიას, იაპონელებს ნულოვანი მათემატიკური ნიჭით და როგორ ადვილად შეუძლიათ გადევნონ იაპონელებმა მათთვის უცხო, კალაპოტიდან ამოვარდნილი წევრი. მაგრამ საქმე იმ უტოპიურ მდგომარეობამდე მიდის, რომ მასა თავად ხდება უცხო, ჰიკიკიმორი, და საბოლოოდ, ადამიანები ოთხკედელშუა იკეტებიან და აღარ კონტაქტობენ, ანუ სუბკულტურა კულტურა ხდება, მიღებული ფორმა, მოდა. რაც ვნახეთ ფილმში “ტოკიო”, პიცის დამტარებელი რობოტის სახე, იდეალურად მოწყობილი სახლი, მიწისძვრა ანუ ამ იდეალურად მოწყობილი სახლების ზანზარი, რაც ერთადერთია ადამიანები სახლებიდან ქუჩებში რომ გამოიყვანა, ამ სახლების თავზე დამხობისგან თავდაცვამ. ზოგადად, ეს “ტოკიო” საინტერესო ფილმია, არა მხოლოდ ჰიკიკიმორის თვალსაზრისით, პირველ ორ ნაწილში განხილულია 1) სარგებლის თემა, როცა ისმევა საკითხი რამდენადაა სასარგებლო რომელიმე ნივთი ადამიანზე და 2) უცხოობის თემა, როგორ არიან ტოლერანტები არატოლერანტები არატოლერანტების მიმართ.

აი, არის ასეთი მანგა/ანიმე იგივე თემატიკით “კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება NHK”, სადაც ჰიკიკიმორი უიჰარასგან განსხვავებით, ათლეტი და კეთილი ადამიანია. იმედი რომ აქვს, გეიმებით ფულს ვიშოვნიო, ქსელურ მარკეტინგშიც გაეხვევა, სადაც წამლები უნდა გაყიდოს. “პარაზიტებისგან” განსხვავებით, ჰეფი ენდური მანგაა. არ ვიცი, რამდენად რეალურ ფაქტებზე დაწერა მურაკამმა, მაგრამ დღეისობით იაპონიაში 50 ათასზე მეტი ჰიკიკიმორია, მათში იყო ერთი ოტაკუ (მანგასა და ანიმეზე შეშლილი ტიპი), კლასიკური ჰიკიკიმორი ბავშვი, რომელიც 10 წელს გადასცდა და სერიული მკვლელი გახდა, ცნობილი თავისი პორნოგრაფიული ოთახით. ეს ერთი მაგალითი ბევრიდან, მაგრამ ზოგადად, მურაკამი ასეთ მანიაკ ჰიკიკიმორებზე წერს. მაგალითად, ტიპზე, ვისაც ფორუმი არ უყვარს და ჰაკავს, ადმინებს კლავს და ა.შ. რომანი მეილების ფორმით მიმდინარეობს, ერთგვარი მეილური დიალოგია. და გვასწავლის, რომ: მიუხედავად იმისა, რომ ყოველი მეორე მეტყვის, ლოდინი არ უყვარს, იმედი მაინც აქვს. იმედი არის ლოდინი, ლოდინი არის იმედი. იმედი არის პიროვნული პრობლემა. იმედი ისეთი საზარელი ინსტინქტია, რომ მთავრობა უნდა ჩაერთოს, ადამიანებს ბოლო იმედიც რომ გაუქრონ, იმუშავონ ბიო მეცნიერებმა, რომ იმედის პარაზიტები ამოძირკვონ.

მე აღარავის მოვახატინებ თაბაშირს

დამისპოილერეს, რომ ლი ტრამვების მერე გახსნის ლოტუსს, მე კი გაარასთან შედარებით, რა მიჭირს, დამიწებულია მხოლოდ ცალი ფეხი. ამგვარად, ოთხი კედელი გავარღვიე და ორი ყავარჯნით სიარული ვისწავლე. რაც თავის თავზე იღლიებმა იტვირთეს, ერთი შეხედვით, ყველაზე გამოუსადეგარმა სხეულის ნაწილებმა, სუნი აქვს, ეღუტუნება და ეპილაციისას თუ დაუწყებ ყურებას, კრიტიკულ სიტუაციაში კი მთელი სხეული ასწიეს. პირველი პრობლემა, რასაც მკურნალობისას წავაწყდი, სამსახური იყო. სამუშაოს გაცდენებმა უხელფასობა წარმოშვა, ხოლო მთელი დანაზოგი ჯანმრთელობაზე წავიდა.
მეორე პრობლემა მოტეხილობისა და ჰემატომის გამო დახურულ სივრცეში მშობლებსა და მეგობრებზე დამოკიდებულება გახლდათ. მიუხედავად იმისა, რომ მამშვიდებდნენ, აწი ნარუტოსთვის მეტი დრო დაგრჩებაო, და მეც თავს ვიმშვიდებდი, რომ თაბაშირი მშვენიერი ეპილატორია, ლოგინში საკვების მორთმევისა და ხელში აყვანით გადაადგილების მომენტი ორივე მხარისთვის დისკომფორტულია. მაგრამ ანნა ბლუმი რის ანნა ბლუმი არის მეთქი, ყავარჯნებზე აზიდულს ტყეში არ ერბინა და მთიულეთში თოვლში მოპენტილი ენძელების მოსატანად გავიქეცი. დისკომფორტის კომფორტში გადასატანად კი მეგობრებმა ყავარჯნებზე ჯოხები დამიტაკეს და ულაზერო ვარსკვლავური ომები გავმართეთ.
მესამე პრობლემა, რასაც ქუჩაში გასვლისას მეგონა წავაწყდებოდი, თბილისური ინფრასტრუქტურა და ხალხი იყო. საბედნიეროდ, ზოგი დაწესებულება და მადლობა მათ, ჩემნაირი პირებისთვის უკიბო მისადგომს გვთავაზობს, რადგან ჯერ კიდევ მიჭირს ყავარჯნებით კიბეებზე ასვლა, განსაკუთრებით ისეთ წვიმიან ამინდში, თან ღამე, როგორიც გუშინ იყო. ამ დროს ყავარჯნების სიმაღლე იღლიებთან შედარებით მაღალ საფეხურზეა და რეზინა ჯოხების ბოლოებში შეიძლება ისე გაცურდეს, ვერ დავინახო. რაც შეეხება ქუჩაში ხალხს, ჩემი ტანჯული სიარულის ჟამს ბევრი მათგანი გავიცანი, თურმე ზოგს გამოუცდია ტრამვული მდგომარეობა და ყავარჯნებთან დაკავშირებით რჩევებსაც მაძლევდნენ. კარგებსაც და ასეთებსაც: თურმე საქართველოში ჩაი, როგორც კონტრაბანდა, ნიკო მარის შემოუტანია აღმოსავლეთიდან და ეს აკრძალული ბალახი ყავარჯენში ედოო, – პაპაჩემმა. მესამე სურათზე, თუ კარგად დააკვირდებით, კავკასიონი ჩანს.