დღიურების კითხვის ცოდვაზე

 

თუ ერთხელაც ქალაქიდან პატარა ხელჩანთით გახვალ, თანაც სამიოდე დღით ლამის უცნობ ადამიანებთან მიტოვებულ სახლში მოთავსდები, ჰამაკიანი ეზოთი, მოშიებული კატებითა და ჩემოდნებში, ლამპებში, ნათურებში, ჩაიდნებში ჩალაგებული მცენარეებით, ცდილობ ანაკომის სუპები კეჩუპითა და ჩიფსებით გაახალისო, რომელიც უკვე იმდენად გეზიზღება, რამდენადაც მოკრძალებულია თქვენი ჯიბეები, მთავარია ღვინის თამაშობანი მეტაფიზიკურ საუბრებად არ აქციო, ამგვარად სახლის იმ იდუმალ კუნჭულს მიადგები, რომელსაც მიტოვებული წიგნების კარადა ჰქვია.
დიასახლისს ისტორიული ლიტერატურა და სამეცნიერო ფანტასტიკა ჰყვარებია. მაგრამ კითხვასთან ერთად თურმე, სტუდენტობისას კალამსაც ამოძრავებდა. დიახ, ისაა: აწ გარდაცვლილი ქალის დღიური ვიპოვნე და წავიკითხე კიდეც. ჩემი ცოდვები სინდისმა მაშინ დამიმძიმა, როდესაც მწერალი შემიყვარდა. 80-იანების მაგარი გოგო, რომელიც ქალთა თავისუფლებისთვის იბრძვის, 9 აპრილს გვიყვება, არის ვინმე კაცზე უიმედოდ შეყვარებული, წონის პრობლემა აწუხებს და.. უცებ აუპატიურებენ. მერე მშობლები და ნათესავები მის დღიურს იპოვნიან, წუწუნი პირადი ცხოვრების გაქრობაზე, შიგადაშიგ ლექციების ცხრილი და სასწავლო პროგრამების მსუბუქი გაშარჟება. ის ხვრელი, რომელიც გრჩება საიდუმლოს ამოთქმის დროს და სრულდება ახალი ენთუზიაზმის პოვნით. დღიურის წერისას ხომ ყველას, თუნდაც გულის პატარა კუნჭულში, გვაქვს მკითხველიან მწერლად ქცევის ამბიცია.
ამჟამად, რუტინულ ცხოვრებას დავუბრუნდი და დროდადრო საახალწლო გადაკარგვას ვიხსენებ, როცა მეგონა, რომ არ არსებობდნენ ადამიანები გარდა ამ სახლისა, ოთხი ლოთი გოგო-ბიჭისა, რომლებიც ვხატავდით, მტვრიანი ფირით სურათებს ვიღებდით, გიტარაზე ვუკრავდით და ირგვლივ მაგარი ქალის აჩრდილი დადიოდა. და როცა სამსახურში დღევანდელზე მკითხეს რა უნდა მესაუზმა, ვუპასუხე, რომ ანაკომის სუპი კეჩუპით. ვაი და რა, წყალწაღებული რომანტიკოსი ვარ.

ქინდლის რომანტიკა

შაბათ–კვირის ამინდია:
ბუხართან რომ ზიხარ, მუხლებში ჩაის ფინჯანი რომ გაგიჩხირავს და წიგნში საინტერესო ადგილებს ნიშნავ: ამას დავუბრუნდებიო.
დაბრუნება კი მომავალ ქარიშხალს, მაგნიტურ დღეს ან მთვარეობას შეგიძლია, – გარემო აქტიურობისთვის რომ გფიტავს და შიგნით იკეტები.
ისეთი ამინდია, მეგობრებთან წასვლას დაგაზარებს, კიდევ უფრო მიუახლოდები გამათბობელს და წერ.
წერა კი შეიძლება სახლშიც და გარეთ.
ამას წინათ გარეთ ძველ ლექტორს შევხვდი:
ჩინეთის სკოლებში შემოქმედებითი წრეაო გახსნილი: მწერლების პირადი დეტალების გავლით, ეპოქის სულიდან დაწყებული სტილისტური წყობით დასრულებული, ასწავლიან სხვადასხვა მწერალს.
საკონტროლო წერისას კი მათნაირად დაწერას სთხოვენ:
“დაწერე ისე, როგორც დაწერდა ჯოისი გლობალურ დათბობაზე”,
“დაწერე ისე, როგორც დაწერდა კაფკა დაბალ პენსიებზე” და სხვ.
პლაგიატი.
შენ დაგიწერია პლაგიატით?
სინამდვილეში, ამაში ცუდი არაფერია: ცდილობ ბოლომდე შეხვიდე მწერალში, გახსნა ის და შენს თავზე განიცადო სხვა.
მერე რა, რომ ჩინურად, მთავარია არ აითქვიფო. ალბათ.

თქვენი არ ვიცი და მე წიგნის წაკითხვამდე ძალიან მხიბლავდა ავტორის პირადის მოძიება.
წიგნის კითხვა ისტორიის გარეშე რიზომული კონტაქტია.
ამასობაში გავიგე, რომ ტერენტი გრანელი ომში ყოფილა, “მემენტო მორი” კი საბჭოთა ხელისუფლებას მიუძღვნა, ცოცხალი ადამიანები მიწაში რომ ჩამარხა:
ამდენი სხეულისგან თურმე მიწა იძროდა. ის კი საფლავებთან საათობით მდგარი, ტიროდა და მერე უთქვამს: სიკვდილი არც თქვენ აგცდებათო.
ტერენტი აუცილებლად იქნებოდა ბლოგერი.
დღიურად გაგვაცნობდა პირად ცხოვრებას. იწუწუნებდა: “აქ სხვები წერენ ქალის ფეხებზე, მე კიდევ ვუწერ უსაზღვროებას”.
მისნაირად რომ მეწერა, შევეცდებოდი გარკვევას, სად მთავრდება უსასრულობა.
სამაგიეროდ, მოთხრობებს ვერ ამთავრებდა ალ. ყაზბეგი.
სულიერად იყო ავად. წერდა და წერტილს ვერ სვამდა.
აი, უბრალოდ ვერ ამთავრებდა.
იმასაც ამბობენ, არავის დარჩენია ამდენი დაუსრულებელი ნაწარმოებიო.
მისნაირად რომ მეწერა, თუთიყუში რომ ყავდა, მოთხრობაში მის დიალოგებსაც ჩავურთავდი. გამოვიდოდა თითქოს ორი პიროვნება წერდა. ახლა მოდაშია ისტერიები.
ისტერიისგან შორს იქნებოდა ვაჟა.
იცი, სტალინისთვის გაურტყამს.
ჰო, ოღონდ სტალინი ჯერ ბავშვი იყო. ვაჟა სკოლაში მუშაობდა.
ისე გაარტყა, კიბიდან გადავარდა.
მერე საბჭოთა კავშირში კაი ხნით ვაჟას სწავლება აკრძალული იყო.
მე რომ მისნაირად მეწერა, აუცილებლად გამოვიდოდი წიგნის, როგორც ქაღალდთა კრებულის, წინააღმდეგ.
მწვანეთა რიგებში ჩავეწერებოდი და დავწერდი ხეებზე, რომლებსაც აჩანაგებენ მორიგი წიგნის ან ჟურნალის შექმნისთვის.
დავწერდი ხეზე, რომელსაც ჩეხავენ, ფართო მკრედიანი ქალი რომ დაახატონ.
ან თუნდაც ხეები დაახატონ და დაწერონ: “ტყე შეუნახე მამულსა”.

რა კარგი გამოგონებაა ქინდლი.
არც ხეს ჭრი, ისე კითხულობ.
რა კარგი გამოგონებაა გაზი.
არც ხეს წვავ, უბრალოდ თბები.
ძველ დროში როცა გაზეთის ან წიგნის რამდენიმე ეგზემპლარი გამოდიოდა, ახლა ათასობით ტირაჟით იბეჭდება.
მალე ხეზე შექმნილი პერიოდიკაც იწყებს გაქრობას.
მეგობრების მოთქმა კი წიგნის ვირტუალური სისტემით ჩანაცვლებაზე, ცაცხვების რომანტიკას გავს, რომ ქინდლს გადაფურცვლისას სუნი არ ასდის, რომ ნამდვილი წიგნი ქაღალდისაა და ა.შ.
როცა მათ ვეკითხები, რატომ ურჩევნიათ ქაღალდის ვარიანტი, პასუხობენ, რომ ხიბლი აქვს. ეს კი ისეთი პასუხია, გოგონებმა მონარქიაზე რომ მიპასუხეს: რომანტიკულია, წარმოიდგინე პრინცი და პრინცესა, როგორც ზღაპრებშია..