მე მსურს

(სანამ ახალი წელი მოვა)

ჩემ შესახებ? ყველაფერი ისე არ არის.
არა, ყველაფერი ისეა, როგორც სხვებთან, მაგრამ არა ისე, როგორც მინდა.
მე მინდა,,
მე ვიცი რა ჩავუთქვა ასანთს, მაგრამ ხანგრძლივობა ექნება მოკლე.
მინდა ჯადოსნური ღეროები გამრავლდეს და მახსოვდეს სად დავდე.
გალამაზდეს საკუთარი ანატომია.
მინდა ფსიქიკა ქვეცნობიერთან გაერთიანდეს.
და სხვა.

ჩემ თავს უჭირს შეჩერება ერთ ემოციაზე, მას ყოველთვის ზედმეტი შეგრძნება სჭირს, იმდენი, რომ ქაოტური მდგომარეობები ქაოტურ სამყაროში არ მილაგდება.
ყოფილხართ ერთ წამს სამ ციფრიანი ემოციებით დატვირთულნი? ჰაჰა და არც იცით არსებობს თუ არა ეს ემოციები. და მერე უკვირთ, დაბნეულიო. ერთდროულად მოგდომებიათ ცხელი და ცივი წყლის მიღება? ორივე ტემპერატურის წყალს ისხამთ პირში ორი ჭიქით და გრძნობთ როგორ გტკივდებათ ოცდარაღაცა რაოდენობის კბილი. გადაამრავლეთ ეს შეგრძნება რამდენიმეჯერ და მიიღებთ ჩემს გულს. როგორ იტევს? ორგული ვარ. გულსაც ვუბრძანებ. როგორ? მე ყოველთვის ვმართავ ემოციებს. ოღონდ არა ემოციური მდგომარეობისას. ყველა ემოციას ვამჟღავნებ, სანამ არ დაბერდებიან და დასუსტდებიან. და მერე ვმართავ. მარტივია.
ვგრძნობ. იცით რას?
როცა სიკვდილი მოკვდა, სიცოცხლე დაიბადა.
შვილი მომიკვდა.
არ ვიცი არსებობდა თუ არა, მაგრამ მომიკვდა. სხეულით არ ვგულისხმობ.
ყველანი ერთად მოკვდით ბარემ თუ კვდებით. ხალხი ყოველთვის მიდის. მაგრამ ზოგჯერ ხალხში მე ვარ.
დაო, ფერმკრთალდები და ქრები. სანამ გაქრები, უნდა მოვასწოთ არაფერი.

 

(2010)

 

ჩემი მეთვრამეტე რეინკარნაცია

ვმოგზაურობ დროში და სივრცეში სიბრტყეზე.

ვტრიალებ წრეზე, ოთხკუთხედზე, მრავალკუთხედზე.

ვთამაშობ. მეთვრამეტედ მინდა სუიციდი. მეჩვიდმეტედ მოვკვდი. კომპიუტერული თამაშის პერსონაჟი ვარ.

დაკლიკებით ამირჩიეს სქესი – მდედრობითი,

სხეულის ფორმები – 88–64–92,

ხასიათი და ცხოვრება.

ჩემი ემოციებიც ჩამონათვალის გრძელი სიიდანაა: მგრძნობიარე, ეჭვიანი, ღრმა.

ვკლავ, მაგრამ არ მინდა მოვკლა. ვბომბავ. ვახრჩობ. ვაწამებ. მინდა მომკლან, დამბომბონ, დამახრჩონ.

თუმცა შნურის მეორე მხარეს მამაჩემი ზის, დაკლიკებით ის მაკონტროლებს.

მან პროტესტი გამოუთქვა ცხოვრებას.

თავის მეგობართან ერთად თამაშობს. სულ თამაშობს.

მასაც ყავს შვილი – ჩემი მტერი.

როცა გამოგვრთავენ, მე და ის ალბათ მეგობრები ვართ. ალბათ უნდება მაკოცოს, მაგრამ არ აქვს ამის მონაცემი. მე არ მახსოვს რას ვაკეთებთ, რომ გამოგვრთავენ.

მრთავენ. ვვარდები ორმოში, ვძვრები ორმოდან.

უგულო არ ვარ. ორგული დავიბადე. ახლა ორზე მეტი გული მაქვს. პირდაპირი გაგებით რამდენიმე.

მე ის ტყეში ვიპოვნე, ქუჩაში, შენობაში, მოკლულ ადამიანებს ბრონთან ერთად წავართვი.

ყველაზე გამაღიზიანებელია პერიოდი სიკვდილიდან დაბადებამდე, როცა თქვენთან წარწერები გადის და მუსიკა.

მიყვარს მუსიკა. სტილი ხასიათის მიხედვით იცვლება.

ის მუსიკა მომწონს, სიკვდილის წინ რომ ჟღერს, მაგრამ მიმიკა მოწყენილი მაქვს.

ჩემი მიმიკები არეულია.

ერთხელ ჩემი მტერი თუ მეგობარი მეკითხება ციფრების ენაზე (მას უყვარს ლაპარაკი) :

„ადამიანებიც ტრიალებენ წრეზე?“

ვპასუხობ, რომ არ ვიცი. მე ის უფრო მაინტერესებს, რამდენ ჯერზე კვდებიან.

„ადამიანებსაც აცხოვრებენ კლავიატურით?“
მე მეთვრამეტე რეინკარნაციისას მეგობარი სულ მოვკალი. ჩემი მიმიკა იყო ღიმილის.