მაფიოზობანა

მაფიოზობანას თამაში ეჭვიან ადამიანს უნდა მოეფიქრა, რათა სამეგობროსთვის თვალყური ედევნა. ამიტომ არაა გასაკვირი, რომ საბჭოთა თხელი კედლების შიგნით გამოიგონეს. თამაში ყოველთვის პატიოსანი მოქალაქის (სამართალდამცავის) მხარესაა, რადგან ასწავლის როგორია მისი ამხანაგი ტყუილის თქმისას, აქვს თუ არა რამე ინდივიდუალური სტილი. და როცა მორიგ რაუნდში სამართალდამცავი მაფია ხდება, წრეში საკუთარ თვისებებსაც ისე გამოამჟღავნებს, რომ ერთმანეთის ტყუილებზე გაწვრთნილნი რეალურ ცხოვრებაში თავს გაყიდიან.

სულ მაინტერესებდა მითებად ქცეული ტყუილები, რომ თითქოს არმსტრონგმა გორსკის ორალურზე იზრუნა, დელონი დეპრესიიდან ვაჟა-ფშაველამ გამოიყვანა, ბექჰემმა ვიქტორია თბილისში შეიყვარა (არ დადასტურებულა და სულ მაინტერესებს), ადამიანი ტვინის 7%-ს იყენებს, ჯორდანო ბრუნო დედამიწის ბრუნვამ დაღუპა, ედისონმა ნათურა გამოიგონა, რომ ნაპოლეონი დაბალი იყო, თმა და ფრჩხილები სიკვდილის მერეც იზრდება, – როგორმა ტიპაჟებმა გამოიგონეს.

და კიდევ, როგორც ბავშვის ფეხის ადგმას იმახსოვრებენ მშობლები, ისე უნდა იმახსოვრებდნენ მათ პირველ ტყუილებს. სადღაც ორი წლის ასაკში როგორ გამოიმუშავეს კრეატიული აზროვნების უნარი. აი, ჩემი ძმის შვილი რომ წაიქცა და უფროსები ბავშვს ნატკენ ხელზე კოცნიდნენ, ამან ჭკუა იხმარა და უტკენი ადგილი მომიშვირა, აქაც მტკივა, მაკოცეო. ამჟამად კი “მაფიის” თამაშის მეშინია: მგონია, რომ ვასწავლი მეგობრებს ჩემი ტყუილის მიმიკებს, და მივიღებ იმედგაცრუებას მათი დაჟინებულ-დამაჯერებელი ტყუილის შემთხვევაში.

საურონი როგორც ლინგვისტი

ბნელი ენის შექმნას წინ აუთვისებელი სამყარო უძღოდა:
თავდაპირველად იყო მუსიკა და მუსიკა იყო ერუსთან, რომელსაც არდაში ილუვატარს უწოდებდნენ. თავად უხმო იყო და შექმნა აანურნი, რომლებსაც მიეცათ თემა მუსიკის შესათხზველად. ჰარმონიულად ამღერდნენ ისინი, სანამ მეამბოხე მელკორმა მელოდიაში წარმოსახვის ჩადება დაიწყო: დადიოდა სიცარიელეში და მარადიულ ცეცხლს ეძებდა, რათა საკუთარი შემოქმედებისთვის სიცოცხლე შთაებერა, ხოლო ნაწილი აზრებისა, რაც სიმღერაში ჩააქსოვა, არაკეთილხმოვან სიმღერად იქმნა.
და მაშინ თქვა ერუმ, რომ აანურნი თავისუფალ ნებას მოკლებულნი არიან და ყოველი განდგომა წინასწარაა დაგეგმილი. მელკორი სირცხვილის გრძნობამ მოიცვა, რამაც ფარული ბრაზი მოჰგვარა. ასკეტურად გამოეყო რასას და იმსახურა გორთაურ სასტიკი, საურონი ანუ საზიზღარი სული, როგორც ელდარნი უწოდებდნენ მას, აულეს მაიართაგანი აღმატებული ცოდნითა და მჭერმეტყველებით, – აქედან იწყება ტოლკინისთვის არა მხოლოდ ქვეყნიერების დასაბამი, ჩანს, რომ ბოროტების საწყისი მონობის გაცნობიერებაა. ნაწარმოები ერთგვარად მორალისტურია: თუ ვიცით, რომ ნეგატიური საქციელიც კი ერუსგან ანუ ღმერთისგანაა დაგეგმილი, მელკორს ანუ სატანას სურს გაიგოს, სადამდე შეიძლება გაგრძელდეს მისი ნეგატივის თვალსაწიერი. პასუხს კი, თეოსოფიური მორალის თანახმად, წიგნების პოზიტიური დასასრულიდან ვიგებთ.
ტოლკინს არ მოსწონდა ბნელი ენა:
ჩემთვის ტოლკინი, პირველ რიგში, ფილოლოგია, რომელსაც ენების გამოგონების გასამართლებლად ზედ ამბების დაშენება დასჭირდა. ამით თუ აიხსნება მისი ავტორობით შექმნილი ოცამდე ენა, რომლებსაც გამართული მორფოლოგია და სინტაქსი გააჩნდა, ანუ შეუძლია დამოუკიდებლად ფუნქციონირებდეს. მისთვის ენას ფსიქოლოგიური მნიშვნელობა აქვს. მაგალითად, ისეთი მდაბიური მეტყველება, როგორიც ორკებისაა დაბალი მოთხოვნილებების ხალხის აღმნიშვნელად გამოიყენა. როცა ელფებისთვის ენა არა მხოლოდ ინფორმაციის გადაცემის საშუალება, არამედ კულტურული ფენომენია. შეიძლება ითქვას, საუბრების მიხედვით რასის განვითარების დონის გაგება შეგვიძლია.
თუ “სილმარილიონში” ბრტყელი დედამიწის შექმნის ტრანსფორმაცია აღიწერება დამრგვალებამდე, “ჰობიტსა” და “ბეჭდების მბრძანებელში” მრუდე გზათა ამბებია მოთხრობილი. ლინგვისტური თვალსაზრისით “სილმარილიონია” საბაზისოდ განსახილველი, რადგან სწორედ აქედან იწყება ენათა შობა. შეიძლება ითქვას, “სილმარილიონი” ხელოვნური სიტყვებითაა აწყობილი, რისი მოფიქრება ტოლკინს ჯერ კიდევ მოსწავლეობისას დაუწყია. შეცდომაა იმის წარმოდგენა, რომ ავტორს შემოქმედების მიმართ უეჭველი სიყვარული ამოძრავებდა. ერთ წერილში მოუხსენიებია თაყვანისმცემლისგან ნაჩუქარი ჭიქა, რომელსაც ამოკვეთილი ჰქონდა შავ ენაზე დაწერილი ცნობილი ბეჭდის სიტყვები, რისიც ისე შეეშინდა, მისგან წყალი არ დაულევია. ჩემთვის ეს ფაქტი ავტორზე ბევრის მიმნიშნებელია.
საურონის განადგურების მერე ბნელი ენის სიცოცხლე გაურკვეველია:
შეიძლება ამიტომ მოიფიქრა ისე, რომ მთავარი პერსონაჟის, საურონის, გადამწყვეტი იარაღი მეტყველება გახლდათ, ორატორული ნიჭი, რომლითაც სასურველ წრეში აღწევდა და სიცრუეს აფრქვევდა. ბუნებრივია, რომ ერთხელაც საურონმა თავისი პოლიგლოტურობა მსახურებისთვის ახალი ენის შექმნისთვის გამოიყენა. მაგალითად, ორკებისთვის, რომლებსაც საკუთარი ენა არ ჰქონდათ, სხვადასხვა ენიდან რაც შეეძლოთ იმას იღებდნენ და გემოვნებისამებრ ჟარგონებად აქცევდნენ. საქმე კი ისეთ არეულობამდე მიდიოდა, რომ სათქმელს ერთმანეთსაც ვერ აგებინებდნენ. ამიტომ საურონმა დრო მოიმედე ენის შექმნას დაუთმო. გნომთა ჟესტიკულაცია რომ არ ვიგულისხმოთ, არდაში ეს ერთადერთი ხელოვნური ენა გახლდათ. არდა სამეფოა, სახელი დედამიწისა, რომელიც მანუეს (მიქაელ მთავარანგელოზის ანალოგის) სამეფოდ ითვლებოდა.
საურონმა შავი ენა ბნელ პერიოდში შექმნა, მაგრამ მისი პირველი მარცხიდან დავიწყებას მიეცა და მხოლოდ ნაზგულებმა ანუ ბეჭდისმსახურებმა შემოინახეს. აღზევებისას ბარად-დურისა ანუ შავბნელი კოშკისა და მორდორის სასაუბრო გახდა. ასევე ოლოგ-ჰაიმ, ტროლთა რასამ, რომელიც საურონმა მესამე ეპოქაში გადაიყვანა, არ იცოდა სხვა ენა გარდა ბნელეთისა და ბნელეთიდანაა მათი სახელიც. მკვლევართა ნაწილი თვლის, რომ თავად შავი ენის დასახელება საურონს არ უბოძია და სხვა ხალხებმა მისდამი ნეგატიური ასოციაციით უწოდეს. თუმცა ნაწილი ემხრობა საურონის სიყვარულს მუქი ფერებისადმი, აკვირდებიან რა მისი მეომრების სახლებსა თუ ტანსაცმელს. შესაბამისად, ენისთვის ამ სახელის მიცემით შავი თავის ოფიციალურ ფერად აღიარა.
ბნელი ენის შექმნისთვის საურონს ძირითადად მაღალ ელფთა და ვალარიანთა ენის ცოდნა დასჭირდა:
ვალარები უმაღლესი ძალა იყო არდაში, საიდანაც იყო მელკორი, ამიტომაც საურონს არა მხოლოდ ესმოდა მათი საუბრის, არამედ შეისწავლა და ენის შექმნისთვისაც გამოიყენა. მაგალითად, ბეჭედი – ნაზგ – შეიძლება აღებული იყოს ვალარინთა მსგავსი სიტყვისგან – ნასკად. მეტიც, შეიძლება ვალარიული საურონის მშობლიური ენაა ან გაიცნო მაშინ, როდესაც ტყვედ ჩავარდა. ნებისმიერ შემთხვევაში, მსახურებს კორექტირებული ფორმით მიაწოდა. შემქმნელმა გამოიყენა მაღალი ელფური, ოღონდ ხმოვანობა მოაკლო და სიუხეშით დატვირთა, რაც მან რთული თანხმოვნების გამოყენებით მოახერხა. თავად ელფებმა კი ვერაფრით აითვისეს შავი ენა და მას მძიმედ და ზიზღით წარმოსათქმელად აღიქვამდნენ. არსებობს რამდენიმე ვარაუდი თუ საიდან უნდა სცოდნოდა საურონს ელფური. მაგალითად, მათი ორკებად ქცევის გენურ ინჟინერიამდე შეისწავლა, რადგან მაია იყო არ გაუჭირდებოდა მათი გაგება. არცაა გამორიცხული სიტყვათა გამოგონების შემთხვევითი პრინციპები.
ბნელი ენა ფონეტიკურად საშიში არაა, მისდამი დამოკიდებულება სუბიექტურია:
ბნელი ენის ფონეტიკა შედგება ხშულებისაგან: b, g, d, p, k, t;
ნაპრალოვნებისგან: th, gh, შეიძლება f და kh-ისგან, რადგან ორკთა სახელებში გამოიყენება არ ვიცით რამდენად ამ ენის კუთვნილებაა;
ლატერალი l-ისგან;
ვიბრანტებისგან: r;
ნაზალები n და m-ისგან;
ასევე s, z, sh-ისგან.
შეიძლება მოცემული ასო-ბგერები სრული არ არის ამ ენის გასაიდუმლოების გამო.
ხმოვნებიდან ვიცით a, i, o, u, თუმცა o იშვიათად ცოცხლობს.
ასევე გვხვდება â და û (ან ú). დიფთონგი au იხმარებოდა ორკთა სახელებში, ხოლო დიფთონგი ai ფართო მოხმარების იყო. სამწუხაროდ, ორკთა სახელების ანალიზი, წარმოშობა არ წერია.
ის კი ვიცით, რომ საურონს ხმოვნებისადმი სიყვარული არ ახასიათებდა და სიტყვებს, ძირითადად, თანხმოვნებით ტვირთავდა.
ცნობილია, რომ ორკები ხშირად აცოცხლებდნენ ოვულარულ r-ს, რომელიც წარმოითქმის ფრანგულ-გერმანული აქცენტით, რაც ელფებს განსაკუთრებით ეზიზღებოდათ. მკვლევართა ნაწილი ამ ბგერას არქაული შავი ენის გადმონაშთად მიიჩნევს ორკულ დიალექტში.
რაც შეეხება სიტყვების წინა ნაწილში შერწყმულ თანხმოვნებს, ესენია: sn, thr, sk. ხოლო სიტყვის ბოლოს შერწყმული თანხმოვნებია: rz, zg.
ფრაზა ბეჭედზე ბნელ ენაზეა დაწერილი:
“აშ ნაზგ დურბათულუკ, აშ ნაზგ გიმბათულ, აშ ნაზგ თრაკათულუკ აღ ბურზუმ-იში კრიმპათულ”, – ამგვარად ჟღერს შელოცვა ბნელ ენაზე, რასაც ქართულად ასე თარგმნიან: “ერთი ბეჭედი მოძებნის ყველას, ერთი ბეჭედი მოიყვანს ყველას, ერთი ბეჭედი ბნელში შეჰკრავს ყველას”.  ახლა განვიხილოთ თითოეული სიტყვა:
აშ – ნიშნავს ერთს. მკვლევარები თვლიან, რომ ბნელი ენის არსებით სახელს მრავლობითი ნიშანი არ ჰქონია, ან იგივენაირად გამოითქმოდა, როგორც მხოლობითი. ამიტომ არსებით სახელებს წინ რაოდენობის აღმნიშვნელ სიტყვებს მიაწერდნენ.
ნაზგ – ბეჭედი. არსებობს ვერსია, რომ ეს სიტყვა დაკავშირებულია ვალარიანთა სიტყვასთან, რომელიც ბედის ბეჭედს ნიშნავს და გამოითქმის ასე: მაჩანანასკად, – საიდანაც ნასკად ბეჭედია. იგი ასევე გვხვდება რთულ სიტყვაში: ნაზგულ, – და ითარგმნება როგორც ბეჭდის აჩრდილი. ამიტომ ეძახდნენ საურონის მსახურებს ნაზგულებს.
აღ – კავშირი და, რომელიც სკანდინავიურ ოგ-ს წააგავს.
ბურზუმ – ბნელი, საიდანაც მოდის რთული სიტყვა ლუგბურზ ანუ ბნელი ციხე-სიმაგრე. ასე იმ ადგილის აღსანიშნად ხმარობდნენ, რასაც ელფები ბარად-დურს ეძახდნენ. აქედან გამომდინარე -უმ შეიძლება აბსტრაქციის მომცემი სუფიქსი იყოს, ქართველებს რომ გვაქვს -ობა.
-იში – სუფიქსი -ში. ბურზუმ-იში ანუ ბნელ-ში. ტრადიციულად ძირეულ სიტყვას დეფიზით გამოეყოფა, თუმცა ბეჭედზე ერთიანად წერია. ამის გამო ზოგი ვარაუდობს, რომ გეოგრაფიული ადგილის აღმნიშვნელი სიტყვები სუფიქსებთან მიბმულია და დეფიზს აღარ საჭიროებს.
დურბათულუკ – დურბ- თ- ულ- უკ – წარმოადგენს რთულ სიტყვას და რომ მართო ისინი ყველას ნიშნავს. ზოგი ამ სიტყვას შემდეგნაირად შლის: დურბ-ა-თულ-უკ.
მსგავსად იშლება სხვა ზმნებიც, მაგალითად, გიმბ-ათ-ულ (იპოვნო ისინი), თრაკ-ათ-ულ-უკ (მოიყვანო ყველა ისინი), კრიმპ-ათ-ულ (შეაერთო ისინი). ზმნები, რომლებიც მთავრდება სუფიქსით -ეთ, ითარგმნება ქართულში განუსაზღვრელი ზმნებისნაირად. აქვე მდგარი -უკ ნაწილი აღნიშნავს სიტყვებს: ყველა, ყველას, ყველასი.
დამატებითი სიტყვები რომ მოვაშოროთ ფრაზას და მხოლოდ ზმნები დავტოვოთ, უნდა გამოდეს, რომ ბეჭედი შეიქმნა იმიტომ, რომ იპოვნო, მოიყვანო და შეაერთო. შესაბამისად, ფრაზა მწყობრი სახით უნდა ითარგმნოს: იპოვნო, მოიყვანო და შეაერთო.
ბნელ ენაზე ნათქვამი წყევლა სუფთა სახით არ შემონახულა:
“უგლუკ უ ბაგრონკ შა პუშდუგ სარუმან-გლობ ბუდჰოშ სკაი”, – ამგვარად ჟღერს წყევლა ბნელ ენაზე, რაც კრისტოფერ ტოლკინმა ასე გადათარგმნა: “Uglúk to the cesspool, sha! the dungfilth; the great Saruman-fool, skai!” სხვა მკვლევრებმა კი შემდეგნაირად: “Uglúk to the dung-pit with stinking Saruman-filth, pig-guts, gah!” ვარაუდობენ, რომ აზრთა გაყოფა იმ გარემო პირობებმა გამოიწვია, რომ ბნელი ენა სუფთა სახით არ არსებობდა და მსახურები სერიოზულად არ ეპყრობოდნენ გრამატიკას. უკვე ვიცით, რომ ასო-ბგერა “ო” ბნელ ენაში არ გამოიყენებოდა, შეიძლება მისი შემცვლელი ასო-ბგერა “უ” ყოფილიყო.  რაც შეეხება “აშ”-სა და “სკაი”-ს, ისინი არ ითარგმნება.
ბნელი ენა საიდუმლო ენას წარმოადგენდა, ამიტომ რამდენიმე სიტყვის მნიშვნელობა ვიცით:
ოლოგ-ჰაი და ურუგ-ჰაი ერქვათ ხალხებს, რასებს, სავარაუდოდ, საურონმა რომ შექმნა. ამიტომ ფიქრობენ, რომ ცალკე “ჰაი” ნიშნავს ხალხს ან რასას.
რადგან მხოლობითსა და მრავლობითს შორის განსხვავება არსებით სახელებში არ გვხვდებოდა, ნაზგულები რაოდენობით სახელებს ურთავდნენ, მაგალითად, აშ ნაზგულ ან ნაზგულ-ჰაი, ერთი ბეჭდის აჩრდილი ან ბეჭდის აჩრდილთა რასა.
დღეისთვის ბნელი ენის თაყვანისცმემლები ერთიდან ათამდე შემდეგნაირად ითვლიან: აშ, კრულ, გახ, ზაგ, კრააკ, რუთ, უდუ, სკი, კრით, გალ.
ახლა უკვე არის მცირე, ორგვერდიანი ლექსიკონი შედგენილი, სადაც ბნელი ენა გაშიფრული სახით გვაქვს, სხვა ენებთან არეულობის გამო. მაგალითად, წერია, რომ “მორ” ნიშნავს შავს, “გორ” – სიმაგრეს და სხვა, რაც სხვა ენებიდანაა ნაწარმოები.
შემდეგ სიტყვებს, თვლიან, რომ ბნელები იყენებენ, თუმცა დიდი ნაწილი საურონისგან მოფიქრებული არ არის:
კაშაგ – ფრენა; ზეკნურზ – ხტომა;
ბარლუგ – ხმალი; დენზურ – შუბი; გოშურ – ფარი;
დეზნუშ – შთამომავლობა; გოლუგ – ელფი; უნგოლ – ობობა; კუზუ – გოლიათი; ოლოგ – ტროლი; ურუკ – ორკი; შარა – კაცი ადამიანი; ფუნგა – ვაჟი; გოგუ – ძველი; შარკუ – მოხუცი კაცი;
შარ – არა; აკნუ – სიცარიელე; დული – უკან; ზირფონ – წინ; სუნდუგა – სწრაფად;
დუმპუგა – მოკვდა; მოკუმ – სიძულვილი; უფუმ – შიში;
შაჰბურზ – ბნელი ლორდი; მაუ – მეომარი; ნაშ – სისხლი/ხორცი; ბაგვა – სახე; ღაშ – ცეცხლი;
-იზგ – მე სუბიექტურ პირში; -იზიშ – მე ობიექტურ პირში; -იზუბ – ჩემი; ლათ – შენ; ლაბ – შენი;
სილმარილთა როლი ბნელი ენის შექმნაში:
ამბობენ, რომ შუამიწეთი არა დედამიწის ჰორიზონტალურ ცენტრს, არამედ, ვერტიკალურ მდებარეობას ჰქვია, რომელიც დედამიწის სიღრმეშია განლაგებული და ატლანტიდის ალეგორიას წარმოადგენს, შანგრილაა. ანუ არსებობს სამი ფენა დედამიწაზე: გარე, სადაც ჩვენ ვცხოვრობთ; ხვრელი, არხი, რომელიც ვიღაცამ გაიყვანა, შუახმელეთი დაარქვა; და უფრო ღრმა შრე.
ამ შუა ხმელეთში ბრწყინავდა სამი იშვიათი ქვა, სახელად სილმარილი. იგი ფეანორმა, ფინიუსის ძემ, ფეანურული დამწერლობის გამომგონებელმა, იგივე ცეცხლის სულმა, ვალინორის ორი ხის გახმობამდე დაამზადა და შიგ ხეთა შუქი მოათავსა. არავინ უწყოდა ნივთიერება, რომლისგანაც ისინი შეიქმნა, ბრილიანტის კრისტალებს ჰგავდნენ, ოღონდ ანდამანტზე მტკიცენი იყვნენ და განადგურებას არ ემორჩილებოდნენ. მაგრამ კრისტალი მხოლოდ ჭურჭელია სილმარილთათვის, როგორც სხეულია ჭურჭელი ილუვატარის შვილებისთვის, შიგნიდან ცხოველმყოფელი ცეცხლი ანათებდა, რაზეც არდას ბედი ეკიდა.
შეიყვარა მელკორმა სილმარილები, როგორც ბნელმა ნათელი და მათი დაუფლება მოინდომა. იდეისთვის საურონი, როგორც ლუციფერი, იმსახურა სატანამ. საურონმა მსახურებად აჩრდილები შემოიკრიბა, ბეჭდის ირგვლივ ენის საშუალებით შეკრიბა. ყველაფერი კი იქიდან დაიწყო, რომ მელკორი სამყაროს შექმნამდე სიცარიელეში მარადიული ცეცხლის საძიებლად დაეხეტებოდა, იარა, იარა და არდაში სილმარილები აიკვიატა.
ის.

გეორგია როგორც ჰოგვარტსი და ყვავილების შხაპი

კიკნაძის ჩაწერილებში სააღდგომო კვერცხების ქართული წარმომავლობა მოვიძიე, ამბავი ძმებისა, დიდი მარხვის პირველ კვირაში კვერცხებს ცეცხლზე რომ შედგამენ და ორმოცი დღით ჩაეძინებათ, გაღვიძებულზე კი აღმოაჩენენ, რომ კვერცხები წითლად შებრაწულიყვნენ. მე არ ვარ იუნგი მითებისგან არქეტიპები რომ შევქმნა და არც ლევი სტროსი, არქეტიპებს შევეწინააღმდეგო და ისინი სინქრონიულ-დიაქრონიულ ასპექტში განვიხილო, მაგრამ როგორც მოყვარული კომპარატივისტი, ამ პროფესიის განსაზღვრებას საყვარელ წინამორბედს დავესესხები: ნაკლებადაა ჩემი ინტერესის სფერო კერძოდ სამოთხე ან კერძოდ ჯოჯოხეთი, არამედ, მათი ურთიერთმიმართება, – ამიტომ ასე დუალისტურად მაღფრთოვანებენ მითები, რომელთა გაგებისთვის დამატებითი თქმულებებია საჭირო, იქნება ეს წითელ კვერცხებზე ამბების დაკრეფა თუ სხვადასხვა რელიგიური დღესასწაულის ერთმანეთით ჩანაცვლება.
ამიტომ დავხატე გოლუმის გარეგნობის მქონე ნოე, რომელმაც ათი საუკუნე განვლო და ქედივით თეთრწვეროსან კაცად ვეღარ წარმოვიდგინე; წმინდა გიორგი, რომელსაც ჰარი პოტერის ჯადოსნური შუბი აქვს და სამძიმირის ნაცვლად ჰერმიონას იხსნის გველისგან. (ინსტაგრამი) გაგიკვირდებათ და მე სულაც არ მსურდა ქრისტიანობის შეურაცჰყოფა, პირიქით, ქრისტიანობის პოპ კულტურასთან ადაპტირება. ავხსნი: ეკლესიისა და მრევლის სიჭარბის მიუხედავად, იმ სივრცეში სადაც ყოველდღიურად მიწევს ცხოვრება, იქნება ეს სამეზობლო წრე, სამუშაო ადგილი, სანათესაო თუ სამეგობრო, ათეიზმი უკვე კომფორმიზმია და თუ როდისმე ვნახავ ადამიანს, ვინც ტაძარში წაყოლას მთხოვს, ჩემთვის საკმაოდ უცხო, მასისგან გამორჩეული ნაბიჯი იქნება. მაგრამ ჩემი საზოგადოების დიდი ნაწილი ხშირად საუბრობს რელიგიის ზღაპრულობაზე უარყოფითი კუთხით, როდესაც ფენტეზი მათი საყვარელი ჟანრია  ეს ორმაგი სტანდარტები კი ისეთივე ალოგიკური მგონია, როგორც ბერიკაობის მომხრეთაგან ჰელოუინის კრიტიკა, მხოლოდ იმიტომ, რომ ერთს არ აქვს ეროვნული ფუძე. ეს კი იმის ფონზე, რომ ორივე რიტუალი მკვდრების ერთი მიმართულებით აღდგენას ეხმიანება. პირადად მე, იმდენად მხიბლავს კოსტუმირებული წვეულებები, თანაც თუ ჰორორის ფონზე მიმდინარეობს, რომ შემიძლია ნებისმიერ აქტივობას შევუერთდე, მითუმეტეს, თუ გადაცმული საღამოები დასაშურებელია საქართველოში. ხოლო როდესაც ვუყურებ ამ ჩემს ქვეყანას ვხედავ ადამიანებს, რომლებსაც მაგია არ აინტერესებთ, სანახევროდ ადამიანებს და სანახევროდ მაგებს და მაგებს; მაგებს ანუ მრევლს რომლებიც უკვე თავის მხრივ იყოფიან კეთილებად და ბოროტებად. მე ხომ არ მაინტერესებს ტოლკინის, როულინგის და სხვა ფანტაზიორთა სამყარო რამდენად არსებობს და ისე მხიბლავს, შესაბამისად, თომას, იოანეს და სხვა მოციქულთა ამბების სინამდვილე ნაკლები ინტერესის საგანია.
აღდგომა ვახსენე და დღესასწაულებისადმი პროტესტის მიუხედავად, ჩემი საყვარელი დღე სულთმოფენობაა. ის, რაც დავითაშვილთან არის აღწერილი, მჭედლების გრდემლზე დაკვრა სწორედ ამ მოძრავ თარიღთანაა დაკავშირებული. შეიძლება იმიტომ, რომ ჩემი მჭედლიძეობის გამო სისხლის ყივილს ვგრძნობ; ან მთიულეთში ხშირი ქეიფის გამო, როცა ნებისმიერი ვახშმის დროს, როგორც გურულებს აქვთ მშვიდობის სადღეგრძელო პირველ ადგილზე, ჩვენთან იძახიან “მივაგებოთ”-ს, “მათ ხელთ ყოფს” და სვამენ; ქორწილის რიტუალებშიც კი წინაპრების სულების მოგონებითაა სუფრა გაჭედილი და კაი სინტოელივით ტაძრის ნაცვლად გვარის სალოცავებში ლოცულობენ, გენეტიკაა ორივესთვის მთავარი ღმერთი და სულთმოფენობა ვეგანური დღესასწაული, ბუნების ზეიმი. ამიტომ მიკვირს ხალხისგან, ვისაც სინტოისტური ფილოსოფია ხიბლავს, ჩვენთან აღნიშნულ წინაპართა და მცენარეთა დღეს რომ ვერ ამჩნევენ. დღეს, როცა ყვავილების დაჭერისას ვლოცულობთ, თაიგულებს ერთმანეთს ვუნაწილებთ და სხეულს ამ მცენარეებისგან ვიბანთ, მერე ჩვენთან შერწყმულ ყვავილების ნახარშს ბუნებას ვუბრუნებთ და მცენარეებს მოვრწყამთ, ჩვენს სხეულებთან ერთად რომ ამოიზარდონ. ქრისტიანობამ თუ ადამიანი მიწა-ბუნებას მოაშორა, მზისა და ზეცისკენ სწრაფვა მისცა, სულთმოფენობაზე გამონაკლისი დაუშვა და გაამიწიერა. პატრიარქს აკრიტიკებენ, რომ მაგიური რიტუალებისკენ მოწოდება დაიწყო, ბოლო დროინდელი ქადაგების გარდა, მანამდე ისაუბრა თანადროული სიტყვების აღვლენაზე და სხვა. მაგრამ ჩახედულმა პირმა იცის, რომ მაგიას აქვს განხრაც, როგორც წრეებში უწოდებენ “საეკლესიო მაგია”. მაგალითად, ნალოცავი სანთლის ტაძრიდან სახლამდე მიყვანა და კარის ჯვარის ფორმით ამოწვა. და თუ კლასიკურ განსაზღვრებას დავეშურებით რელიგიისა და მაგიის განსხვავებებზე, რომ რელიგიისას ადამიანი მიიწევს ღვთაებრივისკენ და მაგიისას ღთაებრივი მოიწევს ადამიანისკენ, სულთმოფენობა ორივეს ნაზავია, ბუნებრივისა და ადამიანის ნაზავია. მე კი ძალიან მწყდება გული, ამ დღესასწაულის არასათანადოდ დაფასების გამო. ვწუხვარ იმიტომ, რომ ამ დღეს მე არავინ მაჩუქებს მინდვრის ყვავილების თაიგულს და არავინ მეტყვის რომ შევერწყა ჩემს წინაპარ ბუნებას.

ძალიან წითელი დღეები

Smoking Cigarettes can kill a woman’s eggs and cause menstrual periods to stop prematurely, – აი, რა უნდა ეწეროს რეალურად სიგარეტის კოლოფებს.

ძველი ქართველების აზრით, ჩვენ ყველანი მენსტრუაციას ვჭამდით და ვაი თუ ორსულ ქალს სისხლი წამოსვლოდა, ბავშვი მუცელში ხომ შიმშილისგან მოკვდებოდა. თავად პროცესი კი იმდენად უწმინდური იყო, მთაში ქალები იმ დღეებისთვის სოფლისგან შორს ცალკე იშენებდნენ სახლუკას, იმ სახლუკას გვერდით მეორე სისხლიანი კოშკი იდგმებოდა, და სოფლის შენებასაც მეტი რა უნდა: საბოლოო ჯამში ცალკე ქალაქი გვქონდა თვიურად, – გამობერილ მუცლებზე მუთაქებს შევიწყობდით და ვჭორაობდით სისხლებზე, ხინკლის ცომებსა თუ სხვა ქალურ, ძალიან ქალურ ამბებზე წითელი ლობიოთი, შავი მუხუდოთი, პიტნითა და თაფლით.

..და მე ვიფიქრე, რა კარგი იქნებოდა, ერთი პატარა, მიყრუებული სოფელი ავიშენოთ ბლოგერმა ქალებმა. ქალებმა, რომელთა ცოდვებს ღმერთი სერიოზულად არ უყურებს, სანამ კაცებს არ შევაცდენთ. თვეში ერთხელ მივატოვოთ ჩვენი ექსპრესიული ცხოვრება და თავი ორგანიზმებს დავუთმოთ. იმ დროს, როცა ყველაზე მეტად გვესმის მათი არსებობა, ვიცით ყოველი ნაწლავის ფორმა და ზომა, შეუხედავად შეგვიძლია დავითვალოთ ყოველი კაპილარი გულამდე, გვესმის ფილტვების შინაგანი აკუსტიკა, როდესაც ხორხიდან ჰაერი ჩაგვდის და.. და კიდევ გვტკივა საკუთარი მკვდარი შვილები, ორგანიზმი, რომელიც ჩამოიშალა.

სტუდენტობისას ირანელი ქალის ფილმი ვნახე ეპილაციაზე. ქალები თავიანთი ინტიმური საათების განმავლობაში გულახდილად საუბრობენ: ერთ გოგოს მონოპაუზა აქვს, მეორემ აპკი უნდა გაიკეროს და სხვა. რაღაც დრამატული კადრი მახსოვს, – საპირფარეშოში შესული შუა ხნის ქალი, ქაღალდზე ტუჩსაცხს რომ წაუსვამს და ურნაში ჩააგდებს, ისე, გამოსაჩენად. იმის მერე მეშინია დაბერების. მეშინია დაბარების, რომ სხვანაირად ვეღარ ვიგრძნობ ჩემს ამ ელიფსურ ქირონულ მუცელს.

 

მურმანის სინდრომის ძიება

“უკვდავების წყალსა
ცხრაწყაროსას მომაწვდინე”.
– აბესალომი.
“იგრძენი ბნელი მხარის ძალა”.
– დარტ ვეიდერი

ამ კვირაში საკუთარი სახელის შესახებ ძიებებმა, თემას გადამახვევინა და ფაუსტურ პარადიგმებთან მიმიყვანა: ქართულ ფოლკლორში თინათინის (მზის სხივის) გამო ღმერთი ეშმაკს ებრძოლება. სახელი გზაჯვარედინზე მდგარ ადამიანს განასახიერებს, როგორც ეთერული სხეულისგან წარმოშობილი სახელი ეთერი.
აღსანიშნია, რომ დემნა შენგელაია და ნიკო მარი იზიარებდნენ ეთერის დაკავშირებას ბაბილონურ ღვთაებასთან “იშთართან” და “უშტარსაც” მათთან აახლოვებდნენ, ხოლო ეთერს იზიარებდნენ აბესალომის ერთდროულად დედად და ცოლად, რასაც ფოლკლორის ჩანასახში ოიდიპოსის კომპლექსთანაც მივყავართ. თუ თვალს წინარე ზღაპრებს გადავავლებთ, მურმანის პირველწყაროებად შეგვიძლია მივიჩნიოთ: შერევლო, შირალი, შარამბლა, აშირალომა.
ვიცით, რომ ფაუსტმა სიყვარული სრულად ვერ განიცადა და პასიურ კაცად აღვიქვით, რომელმაც თავის თავში ბოროტი შეუშვა, ხოლო მურმანსა და ეშმაკს ერთსულოვანი ზრახვები ჰქონდათ და ის სიხარულით შეეგება შესაძლებლობას, ცხოვრების მეორე მხარის გაცნობისას კი საწყისი არ დაუკარგავს.
ჩემი ტერმინით, მურმანის სინდრომი იმ კონდიციას განასახიერებს, რომელშიც პიროვნება ნათლის გარეშე იმყოფება და გადის ბნელ საშუალებას სასურველი მიზნის მისაღწევად. მე არ ვაპირებ საკითხის მორალურ ჭრილში განხილვას, ნათლით უუნარო აბესალომისა და ბნელით მებრძოლი ტიპაჟის შედარებას. რადგან ამბავი ზედმეტად რეალურია მორალის განხრით საუბრისთვის. “ეთერიანი”, კიკნაძის თქმით, იმითაა საინტერესო, რომ ამბავი ზღაპრის ფაბულადან ამოვარდნით იწყება: იქ, სადაც, წესით, ზღაპარი უნდა მთავრდებოდეს, დრამა იწყება, – ნაგულისხმევია “ეთერიანის” ამბის ქორწილით დაწყება.
მე მახსენდება ცოდვით შეგროვილი სურვილები. და სურვილები, რომლებსაც არ უნდოდათ ყოფილიყვნენ ჩემნი. საუბრების მიუხედავად, რომ მთავარია სხეულთან შედარებით სულის პატიოსნება, მე და ჩემი თინათინი იმ სულიერ მეძავებს ვგავართ, სიბნელესა და სინათლეს, როგორც კურდღლებს, თანადროულად რომ ეთაყვანებიან და მაქსიმალიზმი უჭირთ, შუალედურ პოზიციაზე მდგომ “დიად მეძავ ბაბალონს” კი ღალატისთვის ორივე მხარე დაგვსჯის.

სამზარეულოდან ვწერ

ქართული ფოლკლორი ამბობს, როცა მათხოვრის სამოსში გადაცმული ქრისტე აბრაამთან პირველად მივიდა, მასპინძელმა სტუმარი გამოაგდო. დაისაჯა აბრაამის ოჯახი ორმოცი დღით სტუმრის მიუსვლელობით. წყევლამ უწია და მარტოსულმა სუფრა ვეღარ გაშალა, პირში ლუკმა ვეღარ ჩაიდო, პირს იხოკავდა და პატიებას ითხოვდა. როცა ქრისტე მეორეჯერ გამოჩნდა, სტუმარი მონატრებით მიიპატიჟა, ღვინო და ბატკანი გამოიტანა, შვილის დაკვლასაც დათანხმდა. სიმბოლური ამბავია სტუმარ-მასპინძლობითა და აბრაამის სინდრომით, ღმერთთან მოლაპარაკე კაცის და ღვთის სახელით მკვლელობით.
ჩემი ამბავი თავისუფალ დროს არქივში მაცხოვრებელი ქალისაა, სადაც ნაფტალინად ქცეული წიგნი თავადაა ბიოგრაფიის მატარებელი ინფორმაცია. ორი წელია გენეალოგიური ხის წერა დავიწყე, თავიანთი ორალური/წერითი ისტორიებით. და ეს პერიოდი იმდენად ასოციალური გავხდი, ხშირად მთელი დღე ისე გადის, ხმას არ გავიღებ. ცოტა უსამართლობას ვგრძნობ ხალხის მიმართ რომლებსაც მეგობრობა უნდათ, საუბრები, სითბო, ერთ საათიანი სტუმრობის მერე ხშირად თავად რომ ვეუბნები, წავიდნენ, ბოლოს ის კაცი გავაგდე, წლების წინ სიკვდილის შემდეგ ერთმანეთთან გამოცხადების პირობა რომ დავდეთ, სიკვდილის დროსაც ერთმანეთზე უნდა გვეფიქრა, მაგრამ მწყინდება.
დროდადრო მეტად არ მიყვარს ხალხთან, მითუმეტეს, მათი შეხება, განსაკუთრებით სამსახურის დილა არ მიყვარს, სველი ტუჩებით მისასალმებლად რომ მოცურავენ, წარმოვიდგენ როგორ შემეხებიან და დაზეპირებულ ფრაზას ვიშველიებ: – არ გადამკოცნო, გაციებული ვარ, – და ვიღაც მაინც გამოიწევა: გადატანილი მაქვს, – ამ დროს ვკივივარ, თითქოს გაძარცვას აპირებდნენ, ამ დროს ყველა შეშდება. შეხების შიშით მიკრო ავტობუსის მძღოლს ხურდას ვერ ვართმევ, მაგრამ თუ ვინმემ დაიჟინა, ვყვირი: აუცილებლად უნდა შემეხოთ? ნაცნობებმა უკვე იციან და არავინ მეხება. მერე მესმის ზურგს უკან ხმები: ბავშვობის ტრამვას აბრალებენ ან თვითგამოხატვის სპეციფიკურ სურვილს.
პატარა ოთახი ვიქირავე, ლოჯის გარეშე, სააბაზანოთი და სამზარეულოთი, ლოგინითა და სკამით. ჭიქაში ამეთვისტო ჩავაგდე და გამავალ წყალს შევუშვირე, მზეზე გავათბე და ვსვი. მერე პიცის პირველი წინაპარი გავაკეთე, ჯერ კიდევ სქლად დაჭრილი მასალით. ადრე გადაცემაში ვნახე სპეციალური აზოტისგან როგორ ამზადებნენ ნაყინს პირდაპირ ესპანურ სანაპიროებზე და მომეწონა მინის ირგვლივ წარმოქმნილი ღრუბელი, მეთქი გავაკეთო. მაგრამ აზოტის შოვნა გამიჭირდებოდა და დავივიწყე. საბოლოოდ ბროწეულის სალათა გავაკეთე, სანთლები ჩამოვქანი.
ერთი ტიბეტური ვეგენატიანული წვნიანის რეცეპტს გთავაზობთ: ჟასმინის ან მარილიან ჩაიში მრგვლად დაჭრილ გამომშრალ კარტოფილს მწვანილებთან ჩავყრით და რძეს მოვასხამთ. ტიბეტელები არასდროს ამატებენ შაქარს ჩაიში, მხოლოდ – მარილს, ხანდახან – სოდას. მცენარეულ კარაქს ისინი კი არ ატანენ, ნატეხებად ჩეხავენ და წყალში ყრიან. კიდევ ყველისა და ხორცის შემცვლელი ფარშის წვნიანი ვიცი, კიდევ ტიბეტური წვნიანი გავაკეთე ფქვილითა და წყლით, თითებს ჩაიკვნეტთ. მომოს ამზადებენ, რომელიც გარეგნობით ჩვენს ხინკალს ჰგავს, ისეთივე ნაოჭები აქვს, მაგრამ თავში ღიას ტოვებენ, ბოსტნეულით ამოვსებული მუცლით, ჩილის სოუზს ატანენ.
მეზობელი, რომელიც მესტუმრა, კარებიდან დავინახე და მოვიგონე, რომ სახლში არ ვარ, მე, დედამ ისააკისამ. ჩემგანაც წავიდოდა ქრისტე. და თუ დაბრუნდება შვილის მოკვლას მომთხოვს, სოფელში გაზრდილი ვერძის.

ლუდით დალოცვის შესახებ

მას შემდეგაც, რაც პატრიარქმა ლუდი აკურთხა, ზოგი ქართველი, ადანაშაულებს რა ქართველობისგან გადაგვარებას, ლუდით დღეგრძელობას მაინც გაურბის: აი, რა გვიქნა დასავლურმა ცივილიზაციამო, – მაგრამ, მოდი, გავიგოთ რა არის  ქართული და რა შეძენილი, ამისთვის გავიხსენოთ ლეგენდა ხახმატის წმინდა გიორგის შესახებ, როცა ქაჯეთიდან ადამიანებს ფურის რქა ამოგვიტანა, გვითხრა, ლუდი ჩაგვესხა და ლოცვით მადლობა გადაგვეხადა, მეტიც, ლუდის შექმნა  წმინდა გიორგის სახელს უკავშირდება.
“ი ცალ რქა ძროხა რო მაუყვანავ, იმისთვის რქაი მაუტეხავ, უთქვამ ი წმიდა გიორგის, რო ჩემს ლუდს რო მახარშავთო, ამ ქაჯვეთური ფურის რქით არწყევით სალუდე ფორიო,” – და სხვა მრავალი მაგალითია ქართულ ფოლკლორში, ასევე, ის ქართული ჯვრის დღესასწაულის მთავარი ელემენტია.
პირადად მე, იმ სასმელებს არ ვსვამ, სწრაფად დალევის კატეგორიაში რომ გადიან, ლუდიც ასეთია და ქაფიან ფსელს ვადარებ, მაგრამ ალბათ ამ შაბათ-კვირას ფესტივალზე მიხვალთ და როცა ლუდითა და თევზით გაგრილდებით, გახსოვდეთ, რომ ამისთვის თავის დროზე მეტალისტმა გიორგიმ, მძიმე ლითონზე მუშაობა რომ გვასწავლა, ლუდისთვის ბევრი ბაყბაყ დევიც მოკლა.
გადავხედავ რა ჩემი ბლოგის ინტერესებს, სულ ვამბობ, ფენტეზის უნდა ვწერდე, მაგიურ რეალიზმს მაინც, უფრო ნაცადია.

შავ ხვრელამდე, დიდო დედაო, დემესთვის!

საინტერესო ოჯახში მოვხვდი, რამდენადაც რელიქვიური ქარქაში ვნახე სატურნისა და მთვარის ეზოთერული სიმბოლოებით. ერთი შეხედვით ერთმანეთთან დაუკავშირებელი პლანეტები შეერთებაში იმყოფებოდნენ და გარშემო ოთხქიმიანი ვარსკვლავები ერტყათ წრიულად. პარალელურად ტელევიზიით მსოფლიო არქეოლოგი დასკვნას აკეთებდა: “ძვლებს ტყუილი არ შეუძლიათ”, – ჩონჩხით აღწერა რა გარდაცვლილის ფიზიკური ცხოვრება და ცოტა ემოციურიც. იქვე, როცა ტელევიზიით ყოველდღიურ ასტროლოგიურ პროგნოზებს ისმენ, მომავალში შესაძლო მისაღებ ტრავმებსა თუ გაჯანსაღებაზე /ფიზიკურ თუ მორალურ პლანში/, ხშირად ბარტის სიტყვები მახსენდება, თავის “მითოლოგიებში” ახსენა, სადაც თანამედროვე ყოფას სიმბოლური დატვირთვა მიანიჭა, მაგალითად, სარეცხი საშუალებების რეკლამებისთვის გამოყენებული სიღრმე და ქაფიანობა, სიღრმეზე ქვეცნობირად ღირსების და იდუმალების განცდას რომ გვიტოვებს, ხოლო ქაფიანობაზე მარკეტოლოგები ფუფუნების უჯრედებს გვიაქტიურებენ. “როგორც ჩანს, საფრანგეთში “მისნობისთვის” წლიური ბიუჯეტი დაახლოებით სამასი მილიარდი ფრანკია. ეს კი ღირს იმად, რომ თვალი გადავავლოთ კვირის ასტროლოგიურ კალენდარს…. მოლოდინის საწინააღმდეგოდ აქ არ გვხვდება რაღაც ფანტასტიკური სამყარო. პირიქით, აქ არის ზუსტი რეალისტური აღწერა იმ სოციალური გარემოსი, რომელსაც მიეკუთვნებიან ამ ჟურნალის მკითხველები,” – ასტროლოგია არ წინასწარმეტყველებს ცხოვრებას, არამედ – აღწერს, – როცა ხელში მთელი კვირის პროგნოზი გიჭირავს, მოცემულ სფეროებს ვერ შევაჯერებთ ერთმანეთთან, ვერ გავიაზრებთ ცხოვრების ტოტალურ გაუცხოებას. პატიმრები გადაჰყავთ ერთი კამერიდან მეორეში, მაგრამ ამ კამერებს ვერ შევადარებთ ერთმანეთს. ვარსკვლავები არასდროს იუწყებიან წესრიგის დარღვევას.

მაინც მგონია, რომ ასტროლოგია მისნობად ამგვარმა ჟურნალებმა აქცია, უარესი კი ის არის, რომ ჟურნალისტთა მსგავსად იქცევიან, არ დავასახელებ და, ცნობილი ასტროლოგებიც, ადამიანთა ნახვის, პირისპირ კონტაქტის, საცხოვრებელი სივრცის და დროის გათვალისწინების გარეშე, როგორც ინკუბატორში გამოყვანილ წიწილებზე იწყებენ მუშაობას. ცალკე საკითხია წითელი თუ მწვანე, ნეგატიური და პოზიტიური დღეების შესახებ. ერთხელ, როცა ერთ ასტროლოგს ტრანზიტულ რუკაში სიკვდილის ნიშნის შესახებ ვკითხე, როგორ ამომეცნო ზუსტი თარიღი და სივრცე, მიპასუხა: დიდი ხანია ვაკვირდები და იცი რა ვნახე? ადამიანები უფრო ხშირად პოზიტიური დღეებისას კვდებიან, – ანუ თითქოს ლატარიაში ჯეკპოტი უნდა მოიგო და კვდები. შესაბამისად, ზედმეტად სიმბოლურია კარგი და ცუდი, ვინაიდან, შეჯამებით რომ ვთქვათ, ტრანზიტული წითელი ხაზი ენერგიის დახარჯვას ემსახურება, ხოლო მწვანე ნიშანი პიროვნების მიმღეობაზე, მის პასიურობაზე მიუთითებს. ასე რომ ნეგატიური დღის შემთხვევაში, სახლიდან გასვლას ნუ შეშინდებით, სავსემთვარეობა არა მხოლოდ ორგანიზმში სისხლის მიმოქცევას აღგიგზნებთ, თქვენში ჩადგმულ პოტენციას გამოამჟღავნებს და შეეცდება პასიური მკვდარი არ იყოთ.

სიკვდილზე ლირიკული ჭრილისთვის, ტელევიზიით ისიც გადმოსცეს, რომ ამ დღეებში ბავშვი დაიღუპა, – ფანჯრიდან გადავარდა და სასხვათაშორისოდ ახსენეს, რომ პატრიარქის ნათლული იყო. ადამიანის თვისებაა თავდაცვის ინსტინქტი, ვერ გამოტყდნენ რა მშობლის დაუდევრობაზე, მემკვიდრეობით ცოდვებს გადააბრალეს. პოსტმოდერნიზმი ხომ ის პერიოდია, სადაც უმაღლესი წესები არის ბუნების  კანონები და მათი შემეცნება ჭეშმარიტებასთან მისასვლელი გზა, ხოლო მიდგომა “ათი მცნების” მიმართ უკვე ინდივიდუალურია. თანაც ისე,  რომ ღმერთი კი არ დაკნინდეს, არამედ  ყოვლისმომცველი სამყარო გახდეს, მისი პოვნა ერთდროულად მარსზეც შეიძლება და ხეებშიც. ვისაც რუნები დაუთლია, ნებისმიერი ხეც მოყვება შენს ისტორიას. ინფორმაცია ხომ მანამდე ინახება სანამ შავ ხვრელში მოხდება, ადამიანი კი მაშინაც აგრძელებს ცხოვრებას როცა მკვდარია, დამოკიდებულ მოღვაწეობას საფლავქვეშ და თანდათან ქვეწარმავლებში გარდაისახება, ისინი კი თავის მხრივ ფრინველებში და არაფერია ახალი, – მეტი რა არის რეინკარნაცია, ევოლუციის გზაზე ალქიმიაც ქიმია ხდება, ხოლო “სამეცნიერო ფანტასტიკა – სამეცნიერო ფაქტი”. შავი ხვრელი კი ერთხელ შექმნილი სამყაროს გარდასახვის, ნებისმიერი ტოტალური ენერგიის ანუ ტოტალური სულის განადგურებად წარმოგვიდგება, ანუ მორიელის ხანაში მცხოვრების (შავი მატერია ხომ მკვდარი მზეების შემდეგ შეიქმნა, აქ პარალელია “მზე დაცემულ” სასწორის ნიშანთან) ანუ შავი ხვრელის პირდაპირი თუ მითური გაგებით, სადაც ნებისმიერი გარდაცვალებით გაგრძელებული ცხოვრება შიგნით ატომების დონეზე ნადგურდება. ირონია კი იმაშია, რომ სამყარო შავი ხვრელიდან აფეთქდა.

სადღაც ერთი თვის წინ, სასაცილო სიტუაციაში აღვმოჩნდი, როცა ძველმა ჯგუფელმა, პირველად ლინგვისტიკის ლექციაზე რომ ვნახე და ახლა ბავშვებს ქართულ ენას ასწავლის, ჩაის სმისას შვილის მონათვლა მთხოვა. მორიდების გამო ყურადღება არ მიმიქცევია და თემა შემიცვლია. მაშინ არც მიფიქრია, რომ სწყინდა. ლამაზი ჯვარი ვიყიდე კიდეც და ერთი კვირის მერე ვნახე წერილი, რომ გადაიფიქრა. გადაიფიქრა? ნუ კაი. არც გავამხილე რომ ვიყიდე. დავივიწყე. მერე დამირეკა და მერე რაო, რა რომ ბავშვები არ მიყვარს, “პამპერსი” “ოლვეისის” მსგავსი მგონია და ბავშვის სქესი ყოველ ჯერზე მავიწყდება, ვიცი, რომ მისი ზოდიაქო მორიელია, და რახან კეთილი მეგობარი ვარ, ამიტომ ნათლია უნდა რომ ვიყო. ამბობენ, იყო მონათლული ეს საშვია სამოთხეში მოსახვედრად, იყო ნათლია კი შენთვისაც ერთგვარი სარეკომენდაციო წერილია. მე დემე მოვნათლე, ჩემი მეგობრის მეორე და დაუგეგმავი შვილი. ტაძარში, სადაც კვეთებულის მოსმენა ნორმაა, მაღლიდან თოლიების ცეკვას უყურებ და.. და ძვირია. იმხელა პასუხისმგებლობაა, რამდენადაც ჩემთვის შემდგარი სულის ხელახალი ყოფნა მორიელის ტრანსფორმირებული ნიშნით. მაგრამ არ ვიცი, შვილი თუ მეყოლება რამდენად მომინდება მისი მონათვლა, მითუმეტეს, ბავშვობაში და გაუაზრებლად. რასაც ყოველთვის ვეძებდი იმას, ანუ რიტუალებს მინდა მოვაკლო. მაგრამ ძილის წინ ქართული, მშობლიური ფოლკლორიდან წავუკითხავ უხმოდ ერთ პატარა ლოცვას, რომელიც საქართველოში “მამაო ჩვენოს” შემოსვლამდე არსებობდა:

“დიდო დედაო,
ცაო მშვენიერო,

მომცველო ყოველივესი,

შემქმნელო და დამბადებელო უსასრულო სამყაროში,

დაუტეველო, უმცირესში ჩატეულო,

უწონ-უმანძილოვ,

ცარიელა და სავსევ,

უჟამო,

უძრაო,

წყვდიადო ცაო,

სივრცეში, დროში ნათლით გამოვლენილო,

ერთა და ერთთა ერთობაო, მომეც უფლება უფლებათა,

დავრჩე მართალი ჩემ თავ-უფალთან და სამართლიანი სხვათა მიმართ,

რათა დავიცვა ცის სიწმინდე და ვიყო თავისუფალი,
ვითარცა შენ, ცაო თავნებაო”.

ლოცვით პირველივე ნახვისთანავე ხიბლში ჩავვარდი, ვუყურებ ნეგატიურისა და პოზიტიურის შეერთებიან იარაღს და ვიხსენებ პრექრისტიანურ ეპოქაში შექმნილ ლოცვას: შენდობის ნაცვლად სიმართლეს სთხოვდა და პურის ნაცვლად – თავისუფლებას. ლოცვაა, რომელიც,  ეტყობა ქართული ხასიათიდან გამომდინარე, გამორიცხავს მუხლის ჩოქვით საუბარს, არამედ მიმართებას შვილის მშობელთან. თანაც მაშინ, როცა სამყაროს მეორე მხარეს, ღმერთი აღიქმებოდა არა როგორც მამა მხსნელი, არამედ ძველი აღთქმის უძღები შვილის მამა.

მე უკვე ვიცი დემე როგორ აღვზარდო: ბღუჯა წიგნებს დავიჭერ თეოსოფიაზე, ანთროპოსოფიაზე, თორაზე, ბიბლიაზე, ყურანზე და როცა მეგობართან ჩაიზე გავალ, დემეს ვუკითხავ და ვეტყვი: “მასწავლე. ჯერ კიდევ შარშან მასთან იყავი. შენ უფრო გახსოვს რა არის ღმერთი”.