ტინდერი

იყო დრო, როცა დეითებზე დავდიოდი. ადრე ტინდერში ბიჭი გავიცანი, აი, ისეთი, ჯერ ცოლი რომ არ ჰყოლია და თან რომ საყვარელია. ერთმანეთს საკმაოდ ნორმატიულად შევხვდით, საბურთალოს “4სეზონში”, პოსტსამსახურეობრივი გარეგნობებით. იქვე ვმუშაობო, თან ჩემს კოლეგებს გაგაცნობო. დეითის ბოლოს ანგარიშის გადახდა თავად მოითხოვა, ქალებს ისედაც მცირე ხელფასები გაქვთო. გჯერა? და ფაქ? ჯერ ერთი: იმ ქალებს, რომლებიც თან დედები არიან და თან მუშაობენ, აქვთ მცირე ხელფასი კარიერული ზრდის ტემპის გამო. მაგრამ მათ სტატისტიკაში უშვილო ქალებიც ვხვდებით და ყველას ჰგონია რომ მენსტრუაციის საკომისიოს გვაჭრიან. მეორე რიგში გამახსენდა, სტენდაფერის ხუმრობა, რომ კაცებს ქალებთან შედარებით მეტი ხელფასი უნდა ჰქონდეთ, რადგან უსამართლობაა თანაბარი შემოსავალი იმ პირობებში, სადაც ყოველთვის კაცები იხდიან ანგარიშს. მახსოვს, რაღაც პერიოდი ხშირად წერდნენ სტატიებს, თუ რამდენი უჯდებათ კაცებს ურთიერთობები. დაიწერა სადმე იმ ირიბ ხარჯზე, რასაც საშუალო სტატისტიკური ქალები იხდიან ურთიერთობებისთვის? თუნდაც სვუპზე ნაყიდი ეპილაციის ვაუჩერი, ვარცხნილობა, შილაკი უბნის სალონიდან და წიწაკის სპრეი ტანის გასაპრიალებელ-გასამკვრივებლად კოლმეურნეობის მიწისქვეშიდან – 200ლარამდე ადის. არა და კაცმა “4სეზონში” შეიძლება მაგის მესამედი დატოვოს.

ამიტომ გვაქვს ქართველებს მეგობრული დეითები. ქართული დეითები უბრალოდ შემოერთებაა ახალი ადამიანის იმ სივრცეში სადაც ისედაც ვართ. “გამო, მეგობრები მონოპოლიას ვთამაშობთ”, ან “გამო ამბავში და იქიდან ჩემი და მშობიარობს ჩაჩავაში”, ვთფ? მაგრამ შინაურულია, ნაცადია. არა ისეთი, როგორიც ჰოლივუდურ ფილმებშია, სადღაც ბილტმორის რესტორანში რომ უნდა შევხვდეთ 4 დღის მერე და ამ 4 დღის განმავლობაში რომ ვნერვიულობთ და განვიცდით და მეგობრებს შემოვიხვევთ ცალ-ცალკე და ისინი რომ თავიანთ ტანსაცმელს გვაზომებენ კომედიური მუსიკის ფონზე ან საშოპინგოდ დავდივართ, პეპლები მუცელში ფრიალებენ და რომ ვმეცადინეობთ უნარებში, ისტორიაში, კომიქსებში, ნერდოლოგიასა თუ ნიუსფიდიზმში, რავი, ცხოვრებაში, რომ სასაუბრო თემა იმ 40 წუთში არ დაგველიოს ანუ დეითამდე მისასვლელი გზა რომ უნდა ავიაროთ, მანდ მთელი რიტუალია. თან მობილურებში რომ სფიჩებს ვალაგებთ: “რა პროფესიის ხარ? აა, ფინანსისტი? ფინანსისტებზე ის ხუმრობა იცი? სიყვარულის ახსნა სხვადასხვა ენაზე. რა იქნება შემდეგი? ალიმენტები სხვადასხვა ვალუტაში? ჰიჰიჰი”. ან “ვა, პროგრამისტი ხარ? ბარში რომ შემოხვედი და 2 ლუდი შეუკვეთე, ბარმენს რამდენი თითი აჩვენე? ჰიჰი”. და ასე წინასწარ რეპეტიცია ყველა შესაძლო პროფესიაზე, რადგან მხოლოდ ჭკვიანები კი არა, მხიარულებიც უნდა გამოვჩნდეთ. კი, ვიცით, რომ ამ დეითისთვის მთელი თავისუფალი დრო, ენერგია და ფული დავხარჯეთ, მაგრამ არაუშავს, არა იმიტომ, რომ ერთმანეთი მოგვეწონება, არა, შეიძლება რომელიმე ჩვენგანი მოძალადეც აღმოჩნდეს ან დამაბულინგოს რომ ღარიბი ვარ, უბრალოდ ტრადიციაა ასეთი, უნდა დაგვეხარჯა.

აზრიანი და უაზრო ბილიკები

ალბათ ვიღაცამ, თავის დროზე, მდინარეზე გადასასვლელად რომელიმე სარწეველა ხიდი მთიდან მთაზე რომ გასდო, ის ღამე ხიდზე მწოლიარემ გაათენა. გადაიფარებდა რამე ცხვრის ტყავის ადიალას, უყურებდა ნისლიან მთებსა და ვარსკვლავიან ცას, ხოლო თუ პირქვე გადაბრუნდებოდა, თვალწინ მდინარე ჩაუქროლებდა. დილით ცოლთან და წვრილშვილებთან წავიდოდა, დაჭრიდა ცხვრის ტყავის ადიალას, ორ ხეს შორის გადებდა და ჰამაკს ასე გამოიგონებდა. პრეჰამაკში ჩაყრიდა ამ წვრილშვილებს ერთიანად, ცოლი კი იდარდებდა რომ ადიალა აღარ აქვთ.

მე მძინებია მდინარის თავზე აჭარაში თამარასთან და მაქსისთან ერთად. სიცივე ძვლებში გვატანდა და არც მდინარის ხმაური გვაძინებდა. ეს მოხდა აჭარაში. ახლაც მახსოვს დილით გადაკრული თაფლის არყის გემო და საზაკუსკო ნიგოზი, ნერვები რომ მომილბო. ერთხელ ვუღალატე თამარას და კარავში სხვასთან ერთად დავრჩი. წვიმას კარავში რომ შევასწარი და კარს შიგნიდან ვლუქავდი, ქარიშხალი მიძალიანდებოდა და ელვა გაგვიფუჭდა. არც თვითონ კარავი ვარგოდა, წვიმას არ აჩერებდა და დილით გუბეში გავიღვიძე, ტივტივებდა ჩემი თმა და ტელეფონი. არც მეწყვილე მივარგოდა, რადგან თავისი კარვით კმაყოფილი იყო. მე კიდევ ნერვები მეშლებოდა: არა, კარგი კარავი წვეთსაც არ უნდა ატანდეს მეთქი. მაგრამ ისეთი კმაყოფილი იყო რომ არ დაიხრჩო. მე არ ვიცი როგორ უნდა გავხდე უპრეტენზიო. ეს მოხდა თრიალეთზე.

გუდამაყარი არ გინახავთ, თუ ფეხსაცმლით გივლიათ. მოკლედ, გუდამაყარში ვარ, სადღაც დევების გამოქვაბულში, აქაურ რაპუნცელებს სადაც გამოამწყვდევდნენ ხოლმე. შეუსწავლელი მღვიმეა, რადგან მაგნიტური ველია და ტექნიკა სათანადოდ ვერ მუშაობს. აქაურებს კი სჯერათ, რომ ვინც მიუახლოვდება, დაიწყევლება. მაგალითად, მე დაშვებისას ცალი ბათინკი გამძვრა. შიშველი ფეხით ჩამოვედი ქვებზე, ხევზე, ეკლებსა და ჭინჭრებზე. მარტო პირველი წუთი იყო მტკივნეული. ბოლო კილომეტრზე ბიჭებმა დახეული ბათინკიდან ქოში შემიკერეს. თავი მოლაშქრე კონკია მეგონა. დანარჩენი არაფერი მომეწონა გუ&მაყრიდან. საღამოს მკერავი ბიჭი ვიღაცა გოგოსთვის გიტარაზე უკრავდა: ვერაფრით ვიპოვნე მიწა, სადაც დამავიწყდებიო.

თამარას ალპური ზონა უყვარს, ნაყარ ქვებზე ძრომიალი და კამკამა ტბები, დღისით არეკლილ ღრუბლებში რომ იცურავებს და ღამით – არეკლილ ვარსკვლავებში. ტბას, ცალ მხარეს გადასაჩეხი კალთა რომ აქვს, როგორც ამ ფოტოზე, თამარამ ტობაზე რომ გადაიღო. მე კი ჭაობები მიყვარს, ნაყოფიერი ჭაობები. ტანსაცმლიანად რომ შევალ ერთმანეთზე გადახლართულ მცენარეებში, ისეთი ტბები, საიდანაც ხეები იზრდება. რუკაზე ვცდილობდი ასეთი ადგილები შემენახა და მერე თავად დამეზვერა. მარიამჯვარის ტბაა მეთქი ასეთი. თან ჩემი სისუსტეა, ინტერნეტში ფოტოსურათებით დაკმაყოფილება. მაგრამ მარიამჯვრის მხოლოდ ორიოდე ფოტო ვიპოვნე და დავინტრიგდი დაუკმაყოფილებლობისგან. დღედაღამე მარიამჯვარზე ვფიქრობდი. მოვიკიდე გუდა-ნაბადი და წავედი. თამარა გამომყვა. არასდროს მყვარებია ეს გოგო ასე ძალიან როგორც მაშინ. ეკლიან ტყეში ვიარეთ, მდინარის ხრეშზე ვიარეთ, ნაყიდი წყალი დაგვიმთავრდა და წყალს მიწიდან ვწუწნიდით. ტიპური კახური გვალვა იდგა. თამარას მაშინ პრობლემები ჰქონდა, მაგრამ სიარულმა საკმაოდ გაახალისა. კოღოებმა დაგვკბინეს, ჭაობი ვაპოზიორეთ და წამოვედით. უკანა გზაზე თამარამ ისევ მოიწყინა, ტელეფონიდან სახე არ ამოუღია. ნეტა, რამე ადგილი თუ არის მიწაზე, რომელიც პრობლემებს დაგვავიწყებსო.

ავდექი და ხევში სალაშქროდ მარტო წავედი, მთის ყველაზე მკვეთრ ბილიკს გავუყევი. გაწყდა. მიმიყვანა ჭინჭრებამდე და ეკლებამდე. სახემდე მწვდებოდნენ და ვერ ვიგერიებდი. დამესერა კანი და დამესუსხა. დაუსუსხიხართ ჭინჭარს ჭრილობაში? არშემდგარი კაქტუსი ხარ მეთქი, ეკლებს ვაჯავრებდი. ჭინჭრები და ეკლები რომ გადავიარე, რომელ ბილიკს გავყვე მეთქი და ისევ ყველაზე მკვეთრი ბილიკი ავირჩიე. გაწყდა. გადასაჩეხთან მიმიყვანა. ჩავბობღდი. დასუსხვისგან და შიშისგან ფეხების კანკალით. არწივებმა გადამიფრინეს და თავბრუ დამეხვა. როცა ჩავბობღდი რამდენიმე ბილიკი გამოჩნდა. მათ შორის შედარებით სუსტი ავირჩიე და სოფლამდე მიმიყვანა. ალბათ ძველად მებილიკეს პროფესია არსებობდა. დადიოდნენ წინ და უკან და მცდარ, უაზრო ბილიკებს ტკეპნიდნენ მეზობელ მტერს რომ გზა აბნეოდა. ბილიკები შუაში გაწყვეტილიყვნენ და მტერი დაეღალათ. ნამდვილ ბილიკს კი მხოლოდ ოჯახის წევრებს ეუბნებოდნენ. ან უბრალოდ ბოლთას სცემდნენ ყოველგვარი მიზეზგარეშე. ამიტომ ამდენი უაზრო ბილიკი გვაქვს.                                                                        

მეცადინეობა თავისუფალ ვარდნაში ნ1

არაცნობისმოყვარე ხალხი მაკვირვებს, წარსულში რომ დავბრუნდე, მაინც არაფერს შევცვლიდიო, რომ ღადადებენ. ბიტკოინს მაინც არ იყიდიდნენ? პარადოქსისთვის თავიანთ ბაბუებს არ მოკლავდნენ? და კიდევ ბუდას ფოლოუერები მაკვირვებენ. გაქვთ ისეთი რელიგია, რომლის რთული არქეტიპი თქვენ იქნებოდით? ჩემთვის ასეთია ბუდიზმი. აი, მე ეთერით თუ დანარჩენი არაასტრალური ტანით რიგითი, მედიუმ სტატისტიკური ქრისტიანი ვარ ვნების განსაცდელში “ცეცხლითა და მახვილით” მორკინალი. ბუდა მეუბნება, თუ გინდა ბედნიერი იყო, სურვილი არ უნდა გაგაჩნდესო. ქრისტე მეუბნება, თუ გინდა ბედნიერი იყო, მე უნდა გსურდეო. ამიტომ ქრისტეს ფოლოუერებს სურვილების მიმართვა უფრო გამოგვდის მათ დეზოლუციაზე მეტად. მგრძნობელობის ნაკადი სიარულშიც მეტყობა, რაშიც დაუკვირვებელი პირიც ამოიცნობს ჩემს ოჯახურ თუ კარიერულ სიტუაციას იმ ლოკალურ დროში: სწრაფი ნაბიჯებით, წაქცევებით, შუა გზაზე გაჩხერვით. აი, თამარამ, მყინვარის მეტეომდე ბასანოჩკებით ავდივარ ხოლმეო. მე კიდევ ჩემი სალაშქრო ტიპის ფეხსაცმლით ბორჯომის გოგირდის აუზებამდე ძლივს მივაღწიე მდინარის ქვები ისეთი მოყინული იყო. ჩამიქროლეს პენსიონერებმა ძაღლებით, ორსულებმა “კალიასკებით”, ჰოკინგიც კი იდრიფტავებდა თავისი სმარტ სავარძლით.

ამ ზაფხულს კოგნიტიური ფსიქოლოგიის თერაპევტს ვეწვიე, ვინც თავის პრაქტიკაში სხეულის ენას იყენებს სამკურნალოდ. ცდილობდა სხეული ზედმეტი დაჭიმულიობისგან ეხსნა, მაგალითად, ბუმბულით დაღუტუნების დროს იმდენად უნდა გამეთიშა ლოკალური ნერვებისგან ყურადღება, რომ აღარ გამცინებოდა. პრაქტიკას ტკივილზეც გავდიოდით, ხელოვნურად ვიღებდი და განვიზიდავდი მას. სეანსის დასაგვირგვინებელი ფაზა კი ერთდროულად ყველა კუნთის იმ დონეზე მოდუნება იყო, რომ წავქცეულიყავი. ინსტრუქტორმა მირჩია, როდესაც რაიმე საშიშის გაკეთება მიწევდა, რაიმე სასიამოვნო გამეხსენა ჩემი წარსულიდან. ანუ სასიამოვნო მოვლენის წარმოდგენის ქვეშ წავქცეულიყავი. თქვენ რა მოვლენას წარმოიდგენდით? აი, მე არაფრით წარმომედგინა რამე იმდენად სასიამოვნო, რომ წაქცევის დროს მუხლი ოდნავ მაინც არ შემეტეხა. შემრცხვა და ახალი გამოსავალი ვიპოვნე. ვარდნის დროს ოთახის ერთ-ერთი ჩუქურთმიანი აქსესუარი ამოვიჩემე და გონებაში იმ ჩუქურთმების ხაზვა დავიწყე. გამომივიდა. ესეც სუფთა ქრისტიანული მიდგომაა, როცა აბსტრაქციის მატერიალიზაციას ვახდენ.

ბორჯომის გოგირდული აუზი ტყიურ პირობებში საკმაოდ კომფორტულია, თუ გრილ წყალში ბანაობა გხიბლავთ. რადგან თოვლით გარშემორტყმული ცხელი წყალი საკუთარ ფარენჰეიტს ვერ ინარჩუნებს და ცივდება. აბასთუმანში გოგირდის ავზებს საბჭოთა არქიტექტურა ახურავს, ძველი სანატორიუმების მოზაიკები აგია და საღამოობით, მთვარის შუქი ჩაბნელებულ ინტერიერში სარკმელებიდან შემოდის, ისიც ხეთა ტოტები თუ განეფარებიან. შიგადაშიგ გვერდითა აუზიდან სომეხი ქალების ყიჟინა გაისმის, რომლებიც ტანსაცმლიანად შემოდიან წყალში, მაგრამ შებინდებისას შემიძლია ისე ვიწვე ამ ღვთისგან დალოცვილ ქიმიურ წყალში, რომ უქარო დაბაში საკუთარი ექოც არ მეყურადებოდეს. ვარ ამგვარ სიმშვიდეში, მოდის მირიანი და მახრჩობს, წყალში სამჯერ მაყურყუმელავებს. მერე ეგ და სანდრო წყალზე წოლას მასწავლიან. სანამ პირში ჰაერი გაქვს დაგუბებული, არ დაიხრჩობიო. მე კიდევ ძალიან მეშინია და იქამდე ვცურავ, სანამ ჰაერის შეკავება შემიძლია. სანდრო ჩემი რუმმეითია, მისი საწოლი ჩემგან ოთახის მეორე ბოლოშია. ოთხ საათზე, მაინც უნდა ავდგეთ, ამიტომ საუბრებით გაგვაქვს თავი. სიტყვა მიცვალებულებზე ჩამოვაგდეთ და ჩემი მორგის სოლო გამოცდილებები მოვუყევი, მერე სოლო ღამის ლაშქრობებიც. მთელი ღამე ეშინოდა, მგონი ჩემიც. უკვე მეჩვენებოდა მისგან აქა-იქ “მამაო ჩვენო”. როგორი უშიშარი ხარო, წარმოიდგინეთ, მე და უშიშარი. ტყუილია, მაგრამ ამის მოსმენა მაინც მესიამოვნა. რა ვიგრძენი? სიამოვნება? ხვალ ავდგები და სიამოვნების ქვეშ გავცურავ მეთქი. თბილისში რომ ჩავალ, სიამოვნების ქვეშ წავიქცევი მეთქი. შექებისგან გამოწვეული სიამოვნება უნდა დავიმახსოვრო მეთქი.

ყელიწადის გზა

როცა სამი მეგობარი ზღვის დონიდან 3800 მეტრიან უღელტეხილზე დაძინებას ვცდილობთ, რელიეფი კი მხოლოდ ორი ალპური ნაბიჯის სიგრძეზე არაა დამრეცი, ზაფხულის თხელი ქვეშაგებიდან ვგრძნობ, როგორ მეცლება ჯიხვებისგან აყრილი ხრიოკი ქვები ზურგიდან, ხოლო თამარას გაბედული ვერსია მამხნევებს: “არაუშავს, აქედან არშაში ჩავიდეთ და ხაჭაპურები ვჭამოთ”.

ღამე უმთვაროა და ბნელი, მაგრამ მე თეთრად ვათენებ. უჰაერობა თავბრუს მიხვევს და ტომარაში ქანდაკებასავით ვწევარ. მგონია, თავი იმხელაზე გამებერა, გამყინვარებისდროინდელ კლდეებს ჩაიტანს, რადგან მიწა თავისას მოითხოვს, ნიუტონის ვაშლებივით დაცვენას. ვფიქრობ როგორ აღვმოჩნდით 3800 მეტრიან უღელტეხილზე დასაძინებლად და სად დავუშვით შეცდომა.

თრუსო. ორი დღის წინ:

თრუსოს გადასახვევთან, სამხედრო გზიდან უკვე ფეხით რომ შემოვუხვიეთ, ცალი თასმა მეორის სათასმეში ამებლანდა და დავეცი. ნიკაპი, იდაყვები და მუხლები გადავიყვლიფე, შუბლზე კოპი დავიდე, კამერა გავტეხე, ერთადერთი რედ ბული დავღვარე. ჭრილობა თერგის წყალში დავიმუშავე, თერგი დავლიე, თერგდალეული გავხდი. მორალი: თასმები ენის ქვეშ შევიკრა. მორალი მეორე: ტექნიკა გულით არ უნდა ვატარო. მორალი მესამე: სასმელი ჩანთაში შევინახო და არა ჩანთაზე მიმაგრებულ ბადეში.

მგონი თავი ისე დავარტყი ან მზემ ისე დამაჭირა, რომ მირაჟი დამეწყო და ტურისტულ ზონაში უმგზავრო დელიკები მეჩვენებოდა. მაქსი ხუმრობდა, რომ ყაზბეგელებს აქვთ მანქანები და დელიკები. დელიკას არც თვლიან მანქანად, დელიკა ცხენია. სასაზღვრო ზონის საშვები არ გვქონდა, ამიტომ ავტოსტოპსაც ვერ ვრისკავდით. თან გავსებული დელიკების გარდა მხოლოდ რუსულნომრიანი მანქანები მოძრაობდნენ, მძღოლს კი სახეზე ეწერა, რომ ალუდა ან ალნახსიტი ერქვა.

მაქსმა მოგვიყვა ამერიკელების გადაჩეხვის ისტორია საქართველოს სამხედრო გზაზე. მეორე მსოფლიო ომის დასაწყისში ფოთიდან შემოსულან აშშს ბატალიონები ჯიპებით და დარიალიდან აპირებდნენ რუსეთში გადასვლას. მაშინდელ საურმე გზაზე ვერ დატეულან და გადაჩეხილან. მორალი: ამერიკა ომში თავიდანვე მონაწილეობდა. მეორე მორალი: საქართველოს სამხედრო გზას რუსულად ირონიული სახელი ჰქვია, Военно-Грузинская дорога. მორალი მესამე: ძლიერია ადამიანი ვისაც ლაშქრობის დროს სუნთქვა საუბარზეც ჰყოფნის.

თრუსოში ოსების საფლავები დავათვალიერეთ. თურმე ქართული საგარეო პოლიტიკა კრძალავს ოსი ჭირისუფლების თრუსოში შემოსვლას საფლავების ან მიტოვებული კერების მოსანახულებლად. ადგილობრივების თქმით, ოსების თრუსოში შემოსვლა უფრო მკაცრად კონტროლდება, ვიდრე ოსების თბილისში შემოსვლა, გასაგები მიზეზის გამო. მითუმეტეს, თუ სტუმარს ლოკაციასთან წინაპარი აკავშირებს.

ადგილობრივები კი სადღაც აბანოსთან გავიცანით, სიონელი და ყაზბეგელი ბიჭები ზაფხულში თრუსოში დასახლებულან ტურისტული სტარტაპის იდეით. პიონერების დათესილ ხეებში ტურისტული თავშესაფარი აუშენებიათ, სადაც ქართველებს კოტეჯებში უფასოდ ტოვებენ, აჭმევენ, ასმევენ, კოცონით ათბობენ, მეორე დღის საგზლად ჩაისა და ყავას ატანენ. მომავალი წლისთვის თერგზე ჯომარდობის ტურებს აპირებენ, ყელიწადის მიმართულებით ნიშნულების გაბმას და ა.შ.

ადგილობრივებთან ვიჭორავეთ კიდეც. ჯერ მთელ სოფელში მარტოხელა მუდმივ მაცხოვრებელს დასცინეს. ოსი ქვირი ქალიაო, რომელიც ქართველებს ვერ იტანს, შეშლილიაო ჭკუიდანაო. ეჩვენება, რომ ებრძვიან და აუპატიურებენო. სიგიჟიდან თვითმკვლელობაზე გადავმისამართდით, და თურმე სუიციდური აქტივობის მაღალი ნიშნული ყაზბეგის მუნიციპალიტეტში სნოსა და ქოსელში დაფიქსირებულა. მიზეზი კი სნოსწყალში უნდა ვეძიოთ, ორთავე სოფელს ერთი მდინარე ჩამოუყვება. უცნაური ხმა აქვს ამ წყალსო, დიდხანს ვინც უსმენს, ჭკუიდან შლისო. დავაფასეთ მუსიკის ძალა.

სამაგიეროდ, თავს აბანოში ვერ დაიხრჩობდით, გაზიანი წყლების გროვაში, რომელიც ისე ბუყბუყებდა, ავხსენი თერგდალეულ რუსებს ბაყ-ბაყდევებს რატომ ეძახდნენ მაგიური რეალიზმის წარმომადგენლები. ან ზოგადად, რატომ შემოვიდა წყალს დაპატრონებული ბაყ-ბაყ დევის პერსონაჟი ქართულ ფოლკლორში ხევიდან. არა, ამ ტბაში მართლა ვერ დაიხრჩობით. თამარას კამერა ჩამივარდა და კამერამ ზედაპირზე ტივ-ტივი დაიწყო. ჩემი არ მეყო და იმ დღეს სხვისი კამერაც გავაფუჭე. ველურ ბუნებაში უკამეროდ დავრჩით. კამერა კიდევ წყალივითაა. დავუშვათ და მოკვდით, თითქმის შავი ყუთია.

ღამე ცივი იყო და ქარიანი. საათში ერთხელ ბალიშად დადებული ჩანთები იჩუტებოდა და ტანსაცმელი საძილე ტომრის შიგნით თავსდებოდა. ღამე სამივემ თეთრად გავათენეთ. გათენდა და ადგილობრივებმა ყელიწადზე მისასვლელი ისეთი უღელტეხილი დაგვანახეს, საიდანაც სასაზღვრო ზონაში უსაშვოდ მოვხვდებოდით. თან შორი მანძილიდან შემოვლას, პირდაპირ აჭრა ვარჩიეთ. მახსოვს, ერთმა ადგილობრივმა სასხვათაშორისოდ ისიც დასძინა, რომ რაღაც ვიღაცამ დრონით ვიდეო გადაიღო, იმის მერე ყელიწადს მნახველები მოუმრავლდაო. მწვანე ზებრა იგულისხმა ალბათ და ლეონს რომ ვუთხარი ერთხელ, ჩაიცინა და “კაია მერე”. ჩვენი ამ გზაზე წამოსვლის მიზეზი კი მაქსია. არშასა და ვლადიკავკაზშია გაზრდილი და აინტერესებდა ეს მხარე.

იმ დღეს ვფიქრობდი ჰაიკინგში პოსტმოდერნიზმის ძალაზე. როდესაც რაღაც ნიშნულამდე ადიხარ, ეს არა მხოლოდ შენი ნაციის სიძლიერეზე მეტყველებს, არამედ იმ ქვეყნების მადლობელი უნდა იყო, შენი აღჭურვილობა ვისი ნაწარმიცაა. მაგალითად, მადლობა ვიეტნამს ჩემი ფეხსაცმლისთვის, ნორზ ფეისის ჩანთისთვის და ცალი სალაშქრო ჯოხისთვის. მადლობა იტალიას მეორე სალაშქრო ჯოხისთვის. მადლობა ამერიკას ჩემი თეთრეულისთვის. გერმანიას – ჩემი შარვლისთვის. თურქეთს – ჩემი მაისურისთვის. საქართველოს – ალტერ სოქსის წინდებისთვის. ინდოეთს – საწვიმარი ქურთუკისთვის.

ავდიოდი მჟავე წყლებზე, საფლავებზე, დეკაზე, ხრიოკ ქვებზე ვხტუნაობდი და ვფიქრობდი, რომ ძალიან სუსტი ვარ და პატარა, ბუნებისთვის სრულიად უმნიშვნელო გოგო. მენატრებოდა ტელეფონის ზარები, ჰენგაუთის ნოთიფიკაციები, დონალდ ტრამპის ტვიტები, ჰიპსტერული ბლოგები, ვიზუალური თეოლოგიის დიაგრამები, ამაზონ პრაიმი, ლონდონური ტექნოს არტისტები, ონიონის არალეგალურ ბაზარში ექსკურსიები, “ჩვენი სუფრას” კომპოტები, რომელსაც არასალაშქრო შეფუთვა აქვს და იძულებული ვარ მიწიანი, მჟავე წყლები ვსვა. თამარა უფრო ბუნების შვილია. ნაკლებად ენატრება ურბანული გარემო. ეს ჩემი პირველი გასვლაა ალპური ტბებისკენ. აბუდელაურზეც კი არ ვყოფილვარ.

დათვიჯვრისხეობაში გზაჯვარედინთან, სანამ ციცაბო აღმართები დაიწყებოდა, სამივემ ერთად შევისვენეთ ოფლის მოსაწმენდად, მზის კრემის წასასმელად და დარჩენილი მჟავე წყლის დასალევად. ჩვენ წინაშე ორი უღელტეხილი იყო, ერთი რამდენიმე მეტრით დაბალზე და სალაშქრო ჯოხებით შევძლებდით ასვლას, მეორე მაღალი საფოფხი უღელტეხილი გახლდათ. გავიხსენეთ ადგილობრივების დარიგება და მაღალი უღელტეხილით წავედით. ვხედავდით როგორ ნავარდობდნენ ჯიხვები. და როგორც თამარა იტყოდა, დამცინავად დაგვყურებდნენ ზემოდან.

უღელტეხილამდე გაგვიწვიმდა, ქლიავისხელა სეტყვები ცვიოდა, მე კი დარწმუნებული ვიყავი, რომ ცოტაოდენი ფაფუკი ფიფქიც შევამჩნიე კლდეებზე. ავდივარ ამ ნაყარ ქვებზე და სეტყვა უკან მაბრუნებს. თითქოს გაისაპნა ეს ქვები. სამ ნაბიჯს რომ ვდგავ, ორი ნაბიჯით უკან ვიხევი. თან 3000+ მეტრზე თავი წნევისგან გამისივდა, ვახველებ თუ ვაღებინებ ვერ ვხვდები. სიცივისგან ვკანკალებ თუ შიშისგან. შარდისგან გებერილი მუცლით დავდივარ, არა და როგორ უნდა განვმარტოვდე სალ კლდეებზე? ან როგორ უნდა მოშარდო, როცა ფეხებს ვერ ათანასწორებ და ბობღვა გიწევს? თან რაც უფრო მაღლა ავდივარ, გულის რევის შეგრძნება მიმატებს.

წვიმის დამთავრებამდე გაჩერება ვარჩიეთ. წვიმამ კი მაშინ გადაიღო, როცა მზემ თავისი დღიური ვადა ამოწურა. რა გვექნა, უღელტეხილზე ასვლა სიბნელეში გავაგრძელეთ. თითქოს ტრანსში ვიყავი და ფეხები თავისით დადიოდა. ბოლოსკენ სამივე იმდენად დაქსაქსულები ვიყავით ერთმანეთისგან, მარტოობამაც ძალიან დამთრგუნა. ყვირილი ან ტირილი მინდოდა, როცა რაღაც მომენტში, ჩემს აკანკალებულ ზურგს მაქსი მოეკრო და დამამშვიდა. აქეთ თამარა მელაპარაკებოდა ხაჭაპურებზე, ხვალ ყელიწადის დანახვისას მშობიარობის ტკივილისავით დავიწყებულ დღევანდელ გზაზე, მატყუებს, რომ ასეთი გზები თოვლიან მყინვარწვერზე უფრო რთულია.

უკვე იმდენად დაბნელდა, ფანარი დაგვჭირდა. უმთვარო ღამე იყო და წყვდიადი სუფევდა. ახლავე დათვის ბუნაგში საძილე ტომრებით დარჩენას, ორიოდე საათი აღმართი და უღელტეხილზე კარვის გაშლა ვარჩიეთ. ალბათ ორ საათზე მეტი მოვუნდი 80 მეტრის გავლას. ჯერ მაქსი მიდიოდა წინ და მერე ფანარს მინათებდა უკან. თამარა ჩამკეტი იყო და ცალკე ის მეშინოდა, ქვა უკან არ გამესხლიტა. დროდადრო შესასვენებლად ვჩერდებოდი, ოღონდ ფეხები მქონდა შპაკატში. რამდენჯერმე იმიტომ შევჩერდი, რომ სხეულს ქანცი გაუწყდა და უბრალოდ ლოდზე დაეცა. თან თითები სიცივისგან ისე გამეფშიკა, ლოდსაც ვერ ვეჭიდებოდი. აი, ფეხები შპაკატშია, ხოლო ხელები ნაყარ ლოდებს კი არ ებღაუჭება, უბრალოდ აგდია. მაგ დროს ვისწავლე ის, რაც საცოცმა კედლებმა ვერ მასწავლა. ენერგიის მოდუნება ხელებიდან ფეხებში. ან საერთოდ, რატომ დავდიოდი ამ ცოცვაზე?

უღელტეხილზე რომ ავცოცდით, მაქსმა და თამარამ თასმები მოიძრეს და კარავი გაშალეს. მახსოვს კადრი, უღელტეხილიდან ყელიწადისკენ რომ ჩავიხედე და უკუნითი წყვდიადი იდგა. სამარისებულ სიჩუმეში აქა-იქ ქვები ხოხავდა. არავითარი გენდერული განსხვავება ან ზრდილობა მე არ მახსოვდა და ნახევარი დღის ნაგროვები შარდი იქვე გავუშვი, შორს არ წავსულვარ. მაქსი კი იყო მაინც მხნედ და ყველაზე მორიდებულად ჩვენ შორის, ისედაც წყვდიად ღამეში მოსაშარდად ლამის მეზობელ უღელტეხილზე გადავიდა.

იმ ღამით, როცა ტომრებში შევიფუთეთ, ვგრძნობდი, როგორ ვცურავდი დამრეცი რელიეფის გამო უკან, თრუსოსკენ. სამმა მეგობარმა ალპური ჰაერი გაიყოო. ის ღამეც თეთრად გავათენე. და როდესაც მეორე დილა გათენდა და უღელტეხილიდან გადავიხედეთ, ყელიწადი ვერ დავინახეთ. ირონიით, გზაჯვარედინთან რომ შევრჩერდით, თურმე მეორე, მარტივი და დაბალი უღელტეხილი უნდა გადაგველახა რომ ყელიწადზე მოვხვედრილიყავით. და სულ ამაოდ ჩაიარა ბობღვამ.

ღუზა

“ყველა ცარიელი ბოთლი სავსეა მოგონებებით”.
ფოტო აღებულია ღვინის სახლიდან.

მე დაშორება მიყვარს, როგორც ურთიერთობის იდენტიფიკატორი და პარტნიორის გასაზღვრის საშუალება. რადგან თუ ამ პარტნიორთან ცხოვრებას ვაპირებ, ნეგატივის კულმინაციის მომენტი უნდა გავიაროთ ერთმანეთის ამ კუთხით გაცნობით. პირადად მე ყველაზე დიდ შეცდომებს ამ მომენტში ვუშვებ და ვიღებ. ამიტომ მაინტერესებს სად მიდის სიყვარული დაშორების მერე, რამდენად ხარისხიანია დაშორებისას სიმწარე, კომპლექსები მოგვარებადი, ურთიერთობაში დაბანდებული ენერგია ადეკვატური. კიდევ სიყვარული პატარა საწოლზე დატევით უნდა გამოსცადო, რადგან ამ დროს მთელი არაცნობიერი პრობლემები იგრძნობა. ჯერ შენმა წრიალმა და კოშმარებმა უნდა შეგაწუხოს და ახლა სხვისი წრიალი და კოშმარები უნდა აიტანო. რაღაც ჰორორ ფილმის იდეა მაქვს, რამდენად მზად ხარ ამ ადამიანს ინსომნიაში შეეწყო?

ბამბუკის ტყეში არის ხის სახლი, წვიმისას სველი ხის სუნი რომ ასდის. შიგნით ერთი წყვილი ცხოვრობს, ვინც მიატოვა თბილისი. ფერმერები გახდნენ, ბავშვი ჩასახეს და სამი წლის მანძილზე არც კი უკამათიათ. ერთ უქმეებზე სხვა წყვილებს გაგვიმასპინძლდნენ. ორი გოგონა იყო ურთიერთობის საწყის ეტაპზე, არცერთი აღიარებდა დაქრაშულობას და თბილისში ორივეს კაცები ელოდებოდათ. მე ყოფილ კაცთან ერთად ვიყავი, განვითარების სხვადასხვა საფეხურზე რომ ვართ, – ის ექსტრავერტული პაემნებით არის დაკავებული, მე კიდევ მის მერე პაემანი სიზმარშიც არ მქონია. ასე შევიკარით სამი აბსოლუტურად განსხვავებულ ეტაპზე მდგარი წყვილები უკომფორტო სახლში.

წასვლამდე ერთმა ჭკვიანმა მეგობარმა მირჩია: “ბიჭისთვის თავის მოწონება თუ გინდა უნდა წაიქცე რომ დაგიჭიროს”. ვუპასუხე: “ერთ სახლში რომ ვიცხოვრებთ ეგ არაა საკმარისი?” მერე განვიხილეთ რომ ურთიერთობაში არსებული კომპრომისი ბასიანზე გადის, ვერაფრით ეგუება იმ აზრს, რომ ერთხელაც შეიძლება შეყვარებულს იქ გაყვეს. ბევრი ვისმინე თუ ცოტა ვისმინე ჯერ იყო და წყვილებმა მატარებელზე დავაგვიანეთ, ავტოსტოპში შეჯიბრებისას ბე პუნქტში ბოლო მივედი და ჩემს მეწყვილეს მასპინძლების კატები ეარშიყებოდნენ. ესეც ნებდნებოდა მათ და კბენის უფლებას აძლევდა. არ მიყვარს კატები. მათთან კონკურენციას ვგრძნობ. თუმცა პატივს ვცემ ინტერნეტის განვითარებაში შეტანილი წვლილისთვის. ერთ საწოლში ვიწექით მე, ის და კატა. და არა მხოლოდ კაცთან, კატასთან შეწყობაც მიწევდა. უძილობის მერე ციხისძირთან ტოლკინის სამყაროში მოვხვდით, საიდანაც ბებერ ხეებს ფეხები აედგათ. კლდოვან მდინარეებთან ბანანიანი ღვინო გავსინჯეთ ბუხართან შეყუჟულებმა. ორივე წყვილი ჩემზე ბედნიერი იყო, პლუს ჩემი ყოფილი – კატასთან.

მე დაშორება მიყვარს, რადგან ძალიან რთულია მასთან ურთიერთობა ვინც თავს შენზე მეტად გრძნობს. ადამიანები ხომ მაშინ შორდებიან ერთმანეთს, როცა ფიქრობენ რომ მეტს იმსახურებენ. ვუყურებდი იმ ფილმებს, რაც მას მოსწონდა, ვიყენებდი მის ფავორიტ ოპერატიულ სისტემას თავის მოსაწონებლად. მჩვევია პიროვნების ნაცვლად პიროვნების ინტერესების სიყვარული. დაშორების თვეების განმავლობაში რაღაც ღუზად მექცა, ჩემში რომანტიკა რომ გააჩერა. ვერ ვიტყვი რომ სიყვარულის გამო, უფრო იდეალური დაშორების ძიებაში. ჩვეულებრივი მწერლის კომპლექსი, ვისაც თავისი რომანისთვის საინტერესო დასასრული უნდა, არა და მხოლოდ დასაწყისში მოხდა კულმინაცია. და იცით ჩემი რომანი როგორ დასრულდა? წავიქეცი. ოღონდ არასპეციალურად. ამჯერად კოჭლი ვარ, გადაქლეტილი მუხლებით და ხელისგულებით, სახეზე შრამები მადევს, ისე მრცხვენია ყოფილ კაცს ხელსაც ვერ ვკიდებ, ალბათ აღარასდროს მოვეწონები და ჩემს ჭკვიან მეგობარს მივმართავ: ანუკი, თუ შენ ამ პოსტს კითხულობ, ბასიანზე მუშაობას გისურვებ.

იქ, სადაც გადამფრენი ფრინველები დაისვენებდნენ

იქ, სადაც გადამფრენი ფრინველები ისვენებენ, შორია, მიწა წყალდება და შმორის სუნი აუდის. არ მინდა, რომ თქვენ ნამყოფი იყოთ, ვიეჭვიანებ და ბოღმისგან დამიჭაობდება კუჭი. არ მითხრათ ეს ამბავი, იყოს.
პალიასტომის ტბაზე ლეგენდა მოვიგონე: როცა დედამიწა ჯერ კიდევ დედაწყალი იყო და ეს-ესაა უნდა დამიწებულიყო, ადგილობრივი სამკავიანი მინისტრები გადადგნენ და დამიწება შუა გზაში შეაჩერეს. ასე შეიქმნა ფხვიერი ქანი, განაყოფიერდა წყალმცენარეები და გადამფრენი ფრინველებისთვის ფეხის ფრთის მოსასვენებელი შეიქმნა.
ინსტაგრამზე ერთ გოგონას გადავეყარე, ფოთის სახლების ფოტოებს აქვეყნებს. წლების მანძილზე პირველად მომინდა რომ ინტერნეტით ვინმე გამეცნო. თუ იცნობთ, არ უთხრათ, იყოს.
არასდროს მინახავს ფოთის შავი ზღვა, ასე მგონია შავია, ჩაღვრილია ბენზინი და მაზუთი, გემების სადგურზე კი ის მეოცნებე ადამიანები მუშაობენ, ცურვისგან ერთი ბეწო თმა რომ არა აქვთ ფეხებზე. და მერე ლოგინშიც ძალიან ბევრს სველდებიან, ოფლიანდებიან და იცრემლებიან. ჩემივე სტერეოტიპების გუდა რომ გავიზარდე, არ მითხრათ, იყოს.
ამბობენ, რომ შემოდგომის ზენიტში ზოგჯერ ჭაობზე იმდენი ფრინველი ჯდება, შორიდან კუპრივით ჩანს და გგონია ტბა შავია. იქნებ ამიტომ დაარქვეს შავ ზღვას შავი ზღვა? ფოთი კი გიორგი მედვედევის გარეშე ვერ წარმომიდგენია უკვე.
ჩვენ გავიცანით კაცი, რომელიც ლევ ტოლსტოის გავდა. თანდართული სურათი მისი პორტრეტია. გიორგი პაპას სახლიც გრუნტზე აშენდა. ჩვეულებრივი მეგრული ოდა გათანამედროვებული, მაგრამ უკანა ეზოს ტალახიან ჭიშკარს რომ გააღებ, ზღაპრულ სივრცეში შედიხარ, უკნიდან კი გიორგის კოკროჭინა შვილიშვილები გაცილებენ. გიორგი პაპა პირჯვარს იწერს და მშობლიურ ენაზე ლოცულობს.
გეფიცებით, მეგონა, რომ ფოთში ჩასვლისას, უფრო ზუსტად, ტალახიანი ჭიშკრის გაღებისას, მე გადავედი ფენტეზ სამყაროში ჩემს მეგობრებთან ერთად. იმიტომ რომ აქ ნისლში შესვლისას შემოდგომის მჭახე ფერებს ხედავ, ჭაობებზე დაშენებულ სახლებს, საიდანაც ადგილობრივები ეგრევე ფანჯრებიდან თევზაობენ, სანაპიროზე მოსწავლეები, შავ-თეთრ უნიფორმებში ჩაცმულები, ანტიკური არქიტექტურის ფონზე თითქოს ჰოგვარდის სტუდენტები არიან. წყალმცენარეები კი, ფრინველების დაწოლას რომ უძლებენ, თითქოს შენამდე თავისით იწევიან, დამეყრდენიო.
მახსოვს ვიბრაციის შეგრძნება ნავით სეირნობისას გამვლელი ნავის ტალღებზე რომ გასრიალდები. ლურჯფეხა ჩიტები მახსოვს და მაქსის ჯადოსნური იღლია, საიდანაც დაუტენელი ელემენტი დატენილი გამოდიოდა.
ერთი ბიჭუნა მახსენდებოდა კიდევ, თურმე მარიამსაც. ორივეს გვინდოდა რომ მისთვის ეს ადგილი გაგვეზიარა. ჭაობები ძალიან მიყვარს და იქ იშვიათად მინდება ვინმესთან ერთად წასვლა. მაგრამ იმდენად მომინდა ამ ბიჭს ენახა, მთელი ჩემი ეგოიზმი გავაქრე და მარიამს ვუთხარი ოდესმე, თუნდაც უჩემოდ წაიყვანოს. და მერე ძალიან ბევრი ვიტირე რომ არ წაიყვანა. იმედია, არ ეტყვის.
ეროვნული პარკებიდან ყველაზე მეტად კოლხეთის ნაკრძალი მომეწონა. სამწუხაროდ, იქ შესვლის უფლება მხოლოდ ვიზიტორთა ცენტრიდან გვაქვს. ამ ცენტრში კიდევ ჩაწერებითაა და რომელ დღეს მოგიწევს რიგი არ იცი, ადგილი წასვლამდე, თბილისიდან უნდა დაჯავშნო. სისტემა ძალიან კორუმპირებულია. რაც ყველაზე მეტად მაინტერესებს, ჭაობის თხილამურების პრაქტიკა დახვეწის პროცესშია.
ნადირობაზე რჩევას ვერ მოგცემთ, მაგრამ ფირით ფოტოების გადაღების შემთხვევაში ლომოგრაფის ან ზოგადად ვადაგასული ფირის წაღებას გირჩევთ, ან ისეთის, სადაც შემოდგომის ფერები თავიანთ მჭახეობას გამოხატავენ.

საიუბილეო იდენტიფიცირება

როცა შენში არსებულ პიროვნებას სახელს არქმევ, ცალკე რესპუბლიკად აღიარებ. თუმცა ისტორია ჩიხში მაშინ შედის, როცა ამ სახელით სხვებიც მოგმართავენ. როცა შენში არსებულ მეორე პიროვნებასაც არქმევ სახელს და ამ მეორე სახელითაც მოგმართავენ სხვები..

სოციალური ქსელები გაორებას ლეგიტიმაციას უწევს. ბუნებრივია რამდენიმე პიროვნებად ქცევა ისე რომ თეთრ კედლებს გაექცე.

მე თინათინი მქვია. ჯერ ჩემში არსებულ ბავშვს თაი დავარქვი, მერე ჩემში არსებულ თევზს – ანნა. ისე მოხდა, რომ ნამდვილ სახელს აღარავინ მეძახის და მენატრება. დიახ, თევზს. თუმცა ეს ცალკე ისტორიაა.

გუშინ დაბადების დღე მქონდა. ჯერ მარტო ვიჯექი “მოზაიკაში”, თაფლიან და საფერავიან ყველს სანთელი ჩავარჭე, ბაქტერიები შემოვაფხიკე, მშრალ ღვინოს ვწრუპავდი და ვათვალიერებდი საჩუქრებს ჩემს თავს რომ ვაჩუქე, – ჯემპრს ლიკვიდაციური მაღაზიიდან და ბუკინისტების წიგნს სოლომონის ბეჭედზე.

ვფიქრობდი, ცხოვრებაში სამი გარდატეხა მქონდა. მესამე ტრანსფორმაციისას დაბადებული ადამიანი უსახელოა. ანნამ თებერვალში გადაიჭრა ჭიპლარი, ჩემგან განსხვავებით მერწყულია, თაია – თხის რქა, დეკემბრის ბოლოს. სამივე ცივი სეზონის ქალები ვართ. ეტყობა არასდროს მიგრძვნია ჩემში კაცი.

ვფიქრობდი, რომ კარგი იქნებოდა სხვადასხვა სახელით გაცნობილი მეგობრები ერთმანეთისთვის გამეცნო. აი, სკოლის მეგობრები, კურსელები, თანამშრომლები, მეზობლები, ინტერნეტ გაცნობილები. აი, ყველა ჩემი მე ერთ ოთახში შემეკრიბა და მეთქვა: “სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა ჰმ ერთმანეთისთვის”.

მაგრამ იმ დღეს ათიოდე ადამიანმა თუ მომილოცა, ანუ გაახსენდა და მოუნდა დარეკვა ან გაახსენდა და მიცემული მქონდა მისთვის ნომერი (სადღაც 20 ადამიანამდეა ვისაც ჩემი ნომერი აქვს). ასე რომ გეგმა მომავლისთვის გადავდე და ყველს შევუბერე სული.

პ.ს. ყველი ყველის ვაჭრების გამო, ტრადიციის თანახმად ეგენი სულ იციანიან ხოლმე, კრემის ჭამა კი სევდიან ადამიანებთან ასოცირდება. პ.ს.ს. ვგიჟდები ჩემს აიდი ფოტოებზე, ვაიდენტიფიცირებ თავს.