0,001

ისე დაემთხვა, რომ პატრიაქრის ექისტოლისას მეტერლინკს ვკითხულობდი, სადაც აღწერილი ექსპერიმენტი სიმბოლური მეჩვენა მოწმუნე და ანარქისტის შედარებით: თავახდილ ქილებში ცალ-ცალკე ფუტკრებისა და ბუზებს მოვათავსებთ, ისე, რომ ქილის ძირი ნათელი ფანჯრისკენ იყოს მოქცეული, ხოლო ღია ნაწილი სიბნელისკენ, ფუტკრები იმდენჯერ მიარტყამენ თავს დახურულ სინათლეს, სანამ არ მოკვდებიან, ხოლო ბუზები, რომლებსაც არავითარი სინათლის რელიგია არ აქვთ, ინსტინქტებით მოახერხებენ გასასვლელი ადგილის პოვნას, ამიტომ ფუტკრები სულელ მწერებად წარმოიდგინეს, – თურმე რაში ყოფილა საქმე: ამას წინათ სასულიერო პირმა ხელოვნურ განაყოფიერებაზე საუბრისას უშვილო ოჯახისთვის გამოსავლად ტაძარში სიარული დაასახელა. ვინაიდან ჩვენს ქვეყანაში წყვილს სუროგაციის მიმართვა კანონით მოკვეთილი საშვილოსნოს შემთხვევაში შეუძლია, იმედი აქვთ, რომ ლოცვის ძალით მისი ნატურალური აღდგენაა შესაძლებელი. ბუნებრივია, ეკლესიას მრევლის მოკლება არ სურს, ისე, როგორც სუიციდის აკრძალვით, პოტენციურ მლოცველს იძენენ, ჭარბად დემოგრაფიული აზიისგან განსხვავებით, მაგალითად, იაპონიაში, თვითმკვლელობის რამდენიმე სახეობა პატივად ითვლება, ან ინდოეთში, როცა მედიტაციით ტოვებენ სხეულებს, ევროპული ქვეყნებისგან განსხვავებით. ზოგადად, რელიგიაც ხომ დემოგრაფიული, სოციალური თუ ეკონომიკური ფარგლებიდან მოდის.

ჩათვალო ეპისტოლე პოლიტიკური შანტაჟის მსხვერპლად, ისეთივე გულუბრყვილო სურვილად მეჩვენება, როგორც ბერია სტალინს ’37 წლის ამბებს უმალავდა. სინამდვილეში ეს დიდი ხნის წინათ დაიწყო, როცა არქაულ წერილებში დაცემული ანგელოზების შესახებ დაიწერა: ლუციფერი ანგელოზებს განუდგა, ხოლო რამდენიმე მათგანმა ალტერნატიული გზა აირჩია და მატერიალურით ტკბობის სურვილით ადამიანებს გამოყვა, შეირთეს მათი ქალიშვილები და ასწავლეს მედიცინა, ხელოვნება თუ მეცნიერების სხვადასხვა დარგი, რითიც მოკვდავებს აჯერებდნენ ღვთისგან დამოუკიდებლად არსებობას. სინამდვილეში ეს ამბავი მაშინაც გაგრძელდა, როცა პლატონს თავისივე მოწაფე არისტოტელე დაუპირისპირდა, განაცხადით, რომ ხელოვნური ვარდი შეიძლება უკეთესიც აღმოჩნდეს ბუნებრივად შობილზე და უარყოფდა მასწავლებლის ე.წ. “ხატის ხატის” თეორიას: ჭეშმარიტი ღმერთის მსგავსის ანუ ადამიანის არსებობას მხოლოდ ჭეშმარიტების კოპიოდ, ხოლო ამ ასლისგან გადაქსეროქსებული შესაბამისად უფრო მეტად იყო დაშორებული ჭეშმარიტებასთან. თეორია ისე მოვიდა ჩვენამდე, რომ გააგრძელა ველურისა და შინაურის, ლონდონისა და პარიზული ბაღების შედარებამაც, მინიმალური სექსით მაქსიმალურ რეპროდუქციამდე.

მეტი რა არის პენტაგრამა, ფაუსტის სახურავზე დახატული გამოსახულების გარდა, მეფისტოფელემ სიმბოლოს მცდარი გამოსახვის გამო შენობაში რომ შეაღწია. ერთი თელემისტური ჯვარის თანახმად, მუხლზე გადაჯვარედინებული ფეხით დაკიდებული ქრისტე, ემოციით, რომ პენტაგრამას ცალი ფეხი აკლია, ანდაც კათოლიკური ჯვარცმა ავიღოთ, ტერფი ტერფზე გადადებული ქრისტეს მაგალითად. ახლა მართლმადიდებლური ჯვარცმა გაიხსენეთ, კვადრატული პენტაგრამას, ადამიანურობის სიმბოლოს, უფრო უახლოვდება. თავიდან ხომ ეს ორსახოვნება იყო ჩაფიქრებული.

ამჯერად, ჩემს ოჯახში ბუნებრივად გაჩენილი ბავშვი იზრდება, მასზე არასდროს ამბობენ, რომ, სიტყვაზე, ნული მთელი ერთი დღისაა, დაბადებას აღნიშნავენ ერთისა თუ ორმოცი წლის იუბილესგან განსხვავებით, მაგრამ არასდროს აღიარებენ ნულობას. ნულობას, ჩვეულებრივ, -280 დღიდან მიღებულს, საიდანაც სხვა ციფრების სვლა იწყება და საწყისს უსახელო ასაკივით გაურბიან.
სიმართლე ვთქვა, ძალიან მინდა სუროგატი ქალი რომ ვიყო, წეროდ უშვილო წყვილებისთვის გადავიქცე და სისხლი გავაგრძელო, რადგან ვფიქრობ, ორსულობა სამსახური არ არის, არამედ მადლი. და თუ სამოთხე მართლა არსებობს და სამსჯავროდან ვინმე მკითხავს, სიკეთე რა მიქნია, – ვეტყვი: ოჯახები გავამრავლე, შეუძლებელია სულის დაბადება იყოს ცოდვა.
ჩანაწერს ხელოვნების შესახებ ნეოარისტოტელური დიალოგით გავაგრძელებ:
” – დედა, ღმერთი მართლა ყოვლის შემძლეა?
– კი.
– მაშინ შეუძლია თავისზე სრულყოფილის შექმნა?”

სიმონა

“ყველაზე რთული იცი რა არის? როცა დილით იღვიძებ და მიზეზს ეძებ გასაღვიძებლად. ზოგჯერ იგონებ, მაგრამ ამ ბოლო დროს ძილს იბრუნებ. ძილის დაბრუნებაა ყველაზე ცუდი, – ღამე შეგროვილ ენერგიას სულ ძილში ხარჯავ. მერე წყალს ვივლებ”, – მერამდენედ მიტრიალებს დილით თავში ეს აზრი. და მერე წყალს ვივლებ.

სადღაცას წავიკითხე, ფიქრები წყლის მეშვეობით შემოდიან სხეულში და მოძრაობენო. ვიბადებით მასე, სითხით და მერე ვაკვირდებოდი წყლების კრისტალებს, ვერაფრით წარმოვიდგენდი, რომ სხვადასხვა რელიგიებში ლოცვებისას მათი ფორმა სტერეოტიპულად განსხვავდებოდა.

ჯერ ერთი ადამიანი იყო, ფერების ვიზუალიზაცია რომ მოახდინა და ამბობდა: “ახლა იმას კი არ ვიცვამ, რაც კარგად გამოიყურება, არამედ რაც კარგად ჟღერსო”. ამ ფრაზაზე გავიღიმე და მეგობარს ვაჩვენე და იმასაც გაეღიმა.

ერთი ესსეს პაროდია რომ გავაკეთო, ხატი, არჩევნების გამო მოწყობილი მიტინგების, სახალხო გამოსვლების დღეს, ცარიელ მონიტორთან მჯდარი ადამიანის პოზისა, ოდესღაც ოცდამეერთე საუკუნის ანთროპოლოგიაში დამსახურებული ადგილით შევა.

ხოლო ნებისმიერი სახის კომუნიკაცია, იძულებითი სცენარია მხოლოდ, სიცარიელის შესავსებად მიმართული უწყვეტი ფიქცია, არა მხოლოდ ეკრანის სიცარიელიდან, არამედ, გონებრივ მონიტორს მიჩერებულები სიცარიელეში რომ ვუცდით გამოსახულებას.

ეს მაღლიდან, მაგრამ ერთხელაც მე და ჩემმა მეგობარმა ერთმანეთის შესწავლა მოვინდომეთ და გადავწყვიტეთ მიკროსკოპი გვეყიდა.

მანამდე კონფერენციებზე გამოტანილი ტვინის რუკა დავათვალიერეთ. ის ჩიზბურგერს ამერიკანოს აყოლებდა, მახსოვს, როცა დაავადებათა ნამდვილსა და ილუზიურ გამოვლენებზე მითხრობდა:

“ტვინი სულ რომ ნაწილებად დაჰყო და მიკროსკოპით უჩხიკინო, შიგნით მაინც ვერაფერს ნახავ, ცარიელია. მაგრამ ინჟინერია, სიცარიელე, როგორც გამოსახულების შემოქმედი”.

“სიცარიელე და ღმერთი ბევრ რელიგიაში ერთ ცნებად აღიქმება, ისევე, როგორც შემოქმედი და ღმერთი განსხვავდება ერთმანეთისგან”, – გამახსენდა და ქალაქის შუაგულში სულ ყავის გემოთი ვათრიეთ გიტარა, მერე თქვა, რომ მწვანედ შეიღებავს ისედაც მოკლე თმას. გავიცინე, რადგან მიმიკები არ ჰქონდა და უმოძრაო სახეზე უცხო პლანეტიდან ჩამოსულს დაემსგავსებოდა. მერე სხვაც შეგხვდა და სამივემ ვიცინეთ.

“ვეღარ ვწერ, – ისევ ამოიღო ხმა, – რადგან ჩემი ფიქრები დღის მანძილზე ფინანსური პრობლემებით შემოიფარგლება, გონებაში ბანკების გადასახადების ქსელები იხაზება: სად შევიტანო, რომ მერე გავიტანო, რომ მერე შესატანი იყოს, ოღონდ გატანა ხერხდებოდეს და ა.შ. და როცა თითოეულ ლარზე ვფიქრობ, ფიქრები იმდენად იტოტებიან, რომ მომიცავენ და მე სხვა რამეზე უკვე ვეღარ ვწერ.”

“მაგაზე დაწერე. საინტერესო მოთხრობა გამოვა ადამიანზე, რომელიც არ არსებული ფულით, კრედიტით ცხოვრობს და იქსაქსება”.

“კარგი აზრია,” – ენთუზიაზმი გამომდის ხოლმე, მე კი ორი კაცის, ბოდრიარისა და ჭილაძის, ენა მომწონს: როცა პირველმა ოქროს ვერძი იმას შეადარა, კაცმა რომ ბავშვს პირველად ხელი გაარტყა და ცოლმა ქმარი გააღვიძა, რომელსაც თმაში ჭაღარა გამოერია და ეს იყო პირველი ჭაღარა, რომელიც ნახა.

ბოდრიარმა კი მოქალაქეები ბევრ ტვინებად დახატა, ინტელექტუალურ სიცარიელეში მცხოვრებ სივრცეებად, ხოლო ისინი, დროთა განმავლობაში ვინც გაირიყა, ე.ი. მანამდე მასობრივი ინფორმაციის სხვა მხარეს მოხვდა.

მერე ისინი უსაქმურები გახდნენ, ხოლო უმუშევართა შთამომავლობას იმ ქალაქში დაასახლებენ, სადაც ინფორმაციული ქსელები იმატებს და გარიყულნი ხდებიან შრომის სამყაროდან. მაგრამ ყველაზე უარესი ის კი არ არის, რომ ისინი ჩვენ გამოვკეტეთ, არამედ ის, რომ ისინი ვხდებით.

“სიმონა” ალბათ გინახავთ, მშვენიერი ფილმია კაცზე, რომელსაც საკუთარი “ქალი პულტით” სულ უღებს ბოლოს, სხვის სამართავად შექმნილი კომპიუტერი მას აკონტროლებს და სიკვდილამდეც კი მიჰყავს ბოლოს.

“ჩემი სიზმრები გამახსენდა, სადაც გამოცანებს მისვამენ, მე კი ვფიქრობ და ვფიქრობ, პასუხს ძლივს ვპოულობ. რომ ვიღვიძებ მიკვირს შეყოვნება, კითხვა ხომ ჩემივე მოფიქრებული იყო ძილში”.

“ანუ ცხოვრებაშიც ასეა? თუ ცხოვრების ინჟინერი ტვინია, ხშირად ისეთ პრობლემებს გვახვედრებს, რასაც ვერ ვუძლებთ და ვხლართავთ, როცა მისივე გადაწყვეტა წინასწარ ვიცით?”

“მოდი, დღეს ისევ ვისნობებ და მომავალი ვნახოთ. ნეოპლატონიზმიდან მიღებული რელიგიები ვნახოთ: სამყაროს ოთხივე ელემენტი ადრე აბსტრაქცია იყო, ხელშეუხებელი იდეები, მერე კი მატერიად იქცა. იქნებ შესაძლებელია სხვა აბსტრაქციის ფიზიკურად აღქმაც?”

“ანუ ფიქრობ, რომ სიყვარული, სიძულვილი თუ ნებისმიერი აბსტრაქტული საგანი დროთა განმავლობაში მატერიალურ ფორმად გარდაისახოს?”

“თუ წინა თეორია სიმართლეა, ეს მომავლის სავსებით შესაძლებელი გზაა. შეიძლება აურაც მიებათ ადამიანებს და აზრები ეწეროთ შუბლზე. ეს ნებისმიერი იდეის ფიზიკურად ქცევის მაქსიმალიზაციაა”.

“ანუ მწვანეთა მოწოდებები, რომ დავუბრუნდეთ ბუნებას და აბსტრაქციას, წარსულში უკანსვლით წავსლაა და მსგავსი უკიდურესობა ადამიანს დაბოლოების მორიგ მცდელობაში მოხვედრილ დასაწყისად აქცევს? ადამიანია, რომელიც წარსულში ცხოვრობს?”

“ჰო, წარმოიდგინე აბა, საუკუნეების მიღწევები გააქრო და ახლიდან დაიწყო ცხოვრება მერე, ისევ მატერიალიზმისკენ არ წაგიყვანს? მერე სადღაც შუა გზაზე მიატოვებ და ახლიდან დაიწყებ. იდეების სამყაროში მოხვედრა ისედაც გექნება, უბრალოდ, გავიჭრათ წინსვლისკენ, კოსმოსისკენ, იქნებ მართლა აღმოვაჩინოთ შემოქმედი და როცა კითხვებზე პასუხს მივიღებთ, მატერიებს სულ ამოვწურავთ, იდეებისკენ მერე დავბრუნდეთ. არ ვიცი. არ ვიცი.”

მე კაბაზე ჩამოვისვი ხელი და ბოლოებში მოვჭმუჭნე, ნაკეცები მის ხელებს გადავაფარე, გაურკვევლობისგან რომ კანკალებდა:

“მე ამაზე პასუხი ვიცი, ჩემი ტვინი ხომ ამ კითხვების ინჟინერია, უბრალოდ დამავიწყდა.”

“ახლა პასუხები წიგნის ბოლო ფურცელზე გვეწერია, ცხოვრება ალგებრის სახელმძღვანელოს ჰგავს, შეიჭყიტე”.

რას იღებდნენ ქალი ფოტოგრაფები მეცხრამეტე საუკუნეში?

ანა ატკინსი რევმატიზმიანი და პარალიზებული იყო, რომ მოკვდა. (ვიკიპედია-გალერეა)
ჯულია მარგარეტი გაცივდა, მაგრამ მრავალწევრიანი ოჯახი ჰყავდა. (ვიკიპედია-გალერეა)
ანა ატკინსის დედა მშობიარობას გადაჰყვა, მამამ გაზარდა და ბოტანიკა ასწავლა.
მერე მეგობრები გაიჩინა და გათხოვდა.
ჯულია მარგარეტი ვირჯინია ვულფს ზრდიდა.
ანა ატკინსს ხშირად იხსენიებენ პირველ ადამიანს, ფოტოებით ილუსტრირებული წიგნი რომ დაბეჭდა.
ზოგი წყარო იმასაც ამბობს, რომ პირველი ქალი ფოტოგრაფი იყო.
მერე ბევრისთვის ავტორიტეტად იქცა.
ხანდახან მრცხვენია აღიარება, რომ ავტორიტეტები მყავს.
ოღონდ არა ადამიანი, უფრო ეპოქა, ხოლო ფოტოებს არა მხოლოდ სივრცის და დროის მანქანის ფუნქცია აქვს, ისინი შეიძლება დაკარგო.
დაკარგავ და გადაწყვეტ, რომ მინიშნება იყო, წარსულის მოჭმას თავი ანებო და ახლები იღო, რომლებსაც ასევე დაკარგავ.
ჩემი ყველაზე დიდი ტრაგედია კი მათ დაკარგვას უკავშირდებოდა, როდესაც აზრის მატერიალური სახე წარსულში დამრჩა, წინაპართა ცხოვრება კი მხოლოდ სისხლში დარჩა, რომლებსაც ახალი ფოტოებისთვის გამოვიყენებ.
ისიც იქამდე, სანამ ქრისტე მეორედ მოვა და გაგვაფრთხილებს, რომ თუ ცუდად მოვიქცევით, შემდეგშიც მოვა, იმის შემდეგშიც და დაკარგვაა რასაც ვპოულობთ:
ჩემი და შენი რამ გაყო.
ამ დღეებში კი ეს ძველი ფოტოები ვიპოვნე, დაკარგული რომ მეგონა.
მართალია, მათ შორის ანა ატკინსი ან ჯულია მარგარეტი არ იყო, მაგრამ სიძველით ერთი თაობით თუ ჩამორჩებოდა. იმდენი მტვერი ედო, მიწერილ წლებს რომ ამართლებდა.
ამ დღეებში ძველი ავეჯები გადავყარეთ. კი არ გადავყარეთ, მეზობელმა წაიღო: ამბობენ, დედამთილი მოკვდომია და სასახლედ გამოიყენებსო.
ეს იმ საწოლში, სადაც ბებიის ბებია ჩაისახა, ბებია ჩაისახა, დედა და შეიძლება მეც.
ფოტოაპარატიც ვიპოვნეთ, ძველ კარადაში იდო და შთამომავლობას ჩიტებს უფრენდა.
ანა ატკინსი ნატურალისტი იყო.
აი, ის,სიცოცხლეს ცხოვრებისეულად რომ აღწერს, – ეს ლამაზი ფრაზა გამომივიდა.
ლურჯ ქაღალდებზე მცენარეებს თეთრად ინახავდა.
იცით, როგორ იღებდნენ ადრე?
ანუ ფოტოქიმიური მეთოდებით გამოსახულებას იღებდნენ.
ქაღალდზე ან ფირზე საგნებს დებდნენ და ლამპრით ისე ანათებდნენ, რომ ფოტომატერიალზე ჩრდილი რჩებოდა.
ერთხელ მასე მინდა ვცადო.
როგორც ბავშვობაში მოვიმარაგებ გაზეთებს, ასანთის ღეროებს და ლუპას. მზე რომ დაარტყამს და დაწვავს.

მამაო ჩვენოზე

ტრადიციული ვერსიით, ”მამაო ჩვენო”, ლოცვა, რომელიც სხვადასხვა ქრისტიანულ მიმართულებებს აერთიანებს, იესო ქრისტემ წარმოთქვა. მისგან იღებს სათავეს მას შემდეგ შექმნილი სხვა ლოცვები. ითვლება, რომ იგი შეიცავს შვიდ თხოვნას და სამყაროს შვიდ საწყისს აერთიანებს.

სამკუთხედით აღნიშნულია ღვთიური საწყისი და ამ მხრივ მსგავსია ინდური ღვთაებრივი სამკუთხედის: ბუდას, ვიშნუს და შივას კუთხეების, როგორც სიყვარულის, იმედისა და რწმენის. ქალური ელემენტის არსებობა ღვთიურ კუთხეებში ქრისტიანობის ზოგ მიმართულებებში მკრეხელობად ითვლება. ღმერთი მამრობითი არსის მატარებელია და მდედრობითი საწყისი შუამავალია. სულიწმინდა, როგორც ქალური ბუნების ინტერპრეტაცია მწვალებლობად ითვლებოდა. თუმცა არსებობს ვერსია, რომლის თანახმადაც, ღვთისმშობელი არა მხოლოდ წმინდანია,  არამედ სამებას განეკუთვნება და სამყაროში ნებისმიერი მოვლენა სქესობრივი ურთიერთობის შედეგია.

კვადრატს  ენერგიის შესვლა-გაცემა ეხება. ლოცვაში გათვალისწინებულია ადამიანური ბუნების ოთხი ძირითადი ნაწილი. ყურადღება გასამახვილებელია, რომ ადამიანის ”მე” ითვლება ყოველგვარი ბოროტების სათავედ. ასევე შეიცავს ფიზიკურ სხეულს, ღმერთმა ადამ და ევას რომ მისცა ტყავის სახით, მას შემდეგ, რაც აკრძალული ხილი მიიღეს. შედგება ასტრალური სხეულისგან, ანუ გულისთქმისგან, განსაცდელისგან და ეთერული სხეულისაგან.

მატერია და არსი

არ მგონებია, რომ მატერიისა და არსის დაპირისპირება ჩემთვის ქათმისა და კვერცხის საკითხად განიხილებოდა. მეტიც, ვერც კი წარმომედგინა, თუ მათი გაყოფა ჩემთვის ნორმა იქნებოდა და უტოლდებოდა კითხვას: ქალში სულს აფასებ თუ სხეულსო. მაგრამ ხანდახან დუალიზმის აღმოჩენამდე იმ გზის დაღეჭვა მიწევს, რომელსაც პარალელური ცხოვრებები ჰქვია. ოპოზიციურ შეგრძნებებს უკვე არსებულ ემოციებთან, და პირიქით, იმ ჩიხში შევყავარ, სადაც ჰელუინის კოსტუმში გამოწყობილი ტიპი გეუბნება: ან ტკბილი ან სულიო. მე ორივე მინდა. გესმით? ორივე! მაგრამ ცხოვრება სამართლიანია. გაერთიანების არ ქონის შემთხვევაში მდევრისა და კურდღლის ამბავს მივიღებთ.

ჩემს ცხოვრებაში ორი ადამიანია. ერთი მიყვარს როგორც მატერია. მინდება, როგორც საგანი, პატარა ბავშვს რომ სათამაშო აეკვიატება, ისე. თუ ვერ მიიღებს, კაპრიზული ტირილი ეწყება. ვამბობ, ჯანდაბას, თუ არ მექნება ისეთი ურთიერთობა, როგორიც მინდა, ისეთი ცხოვრება, როგორიც მინდა, მთავარია ის იყოს ჩემთან. არის და მის გამო ვცვლი წარმოდგენილი კონტაქტის არსს, ვაბიჯებ ყველა არსებულ ნორმას. თუ მისი თვისება არ მომწონს, საძირკველს ვუმყარებ და სახურავს ვუცვლი. საბოლოოდ მრჩება უფუნქციო საგანი. არ გაიგოთ ისე, რომ აზარტი მამოძრავებდეს, მისგან ყველაფერი მაქვს მიღებული და საგანი მაინც ძვირფასად ფასობს.

მეორე არასდროს ყოფილა ფასეული ჩემთვის როგორც მატერია, მაგრამ დასათმობად მენანება. შეჩვეული ხარო, ამბობს. ვუარობ. საქმე კი ისაა, რომ მისი არსება მენანება, ფუნქცია რაც ჩემთან ჰქონდა, რადგან არასდროს გვიგვრძნია თავი ამდენად შერწყმული სხვებთან. ყველაზე მეტად მასთან ვგრძნობ სიტყვა – ”ჩვენს”. მაგრამ ამ ”ჩვენში” იკარგება მისკენ, როგორც  სუბიექტისადმი ლტოლვა. მთავარია, მქონდეს ისეთი ურთიერთობა როგორიც მასთან და არ აქვს მნიშვნელობა ვისთან.

მაშასადამე, ჩემს ცხოვრებაში ორი ადამიანია: რომელიც მიყვარს და რომელსაც ვერწყმი. და მე არ ვიცი რომელი ავირჩიო.  აჰ, ვიცი: ღმერთი სამობითაა 😉

შავი ხვრელი

 შავ ხვრელში ვარ. დრო იყო მეტი სივრცე იყოო. დრო იყო ღმერთი. წარმოშვაო სივრცე ერთი წერტილიდან და დაიწყო სამყაროს გაფართოვება. შემცირდა მისი სიმკვრივე. სივრცე გამჭირვალე გახდა. თავისუფალი ელექტრონების გაქრობით, სინათლე არაფერთან ურთიერთობდა. ქსელებში თავს იყრიდა მეტი მატერია.

ჩემი პლანეტა ათასეული წლის წინ შავ ორმოში მოხვდა. ფართობითობის თეორიის მიხედვით, ნებისმიერ დიდ მასას თუ შევკუმშავთ მცირე მასად, შავ ხვრელად ვაქცევთ.  აქ მცხოვრებლებმაც მტვერი შეკუმშეს და ღერძი მისცეს. შექმნილი ხვრელი ჩვენს პლანეტასთან ერთად მოზრდილმა ხვრელმა შეჭამა. ახლა აქ პერსონალური დრო და სივრცეა ახალი სამყაროსთვის.

 ჩვენც ვაგრძელებთ ცხოვრებას შიგნით. ასეულ წელიწადში ხვრელი აორთქლდება, გვარწმუნებენ მეცნიერები, და მიკრო სამყარო გალაქტიკისთვის გათავისუფლდება. მე კოსმონავტი გამოვალ და ვიმოგზაურებ ჩახშული სივრციდან უტოპიაში, რომელსაც ირმის ნახტომი ჰქვია.