შიში და სიყვარული

ფლირტი მენატრება. აი, პეპლების ტრიალი მუცელში, ქუჩაში რომ აგაცეკვებს, ხელებს რომ ერთმანეთს არ უშვებთ, მეგრული საწებლის დამზადებას რომ გასწავლის, ლეპტოპში ოპერატიულ სისტემას რომ შეგაცვლევინებს, ისეთი, უფრო შრომისუნარიანს რომ გხდის შესვენებაზე მისი 5 წუთით დანახვა. ფლირტი მომენატრა, რომელიც გამზრდის, გამავითარებს, არ დამაჭაობებს.

გუშინ ვისმენდი თეორიას, რომ ჰეტეროსექსუალური პენეტრაციისას ქალის ორგაზმი სტოკჰოლმის სინდრომს ჰგავს, ერთგვარი თავდაცვის მექანიზმია ტკივილის გასაყუჩებლად. ჯერ იყო და ლუდის სტოკჰოლმის სინდრომთან შედარებამ დამაინტერესა. ალკოჰოლის მავნებლობაზე საპასუხო რეაქცია მისით ტკბობა გახდა. შიში შეიქმს სიყვარულსაო.

შიშისა და სიყვარულის სინთეზის საუკეთესო მაგალითი ჩემთვის დაბურძგვლაა. ზოგიერთი ცხოველი მეტოქის დანახვისას ზომაში იმატებს. მაგალითად, უშხამო გველსაც უდიდდება თავი ადამიანის ნახვისას. ლომს კიდევ თავი ეფოფრება. ადამიანებში ეს ინსტინქტი დაბურძგვლაში ვლინდება.

კუნთები, რომლებიც ბურძგვლაზეა ორიენტირებული შიშის, სიცივის ან აღგზნების დროს, მაგარი ტრაბახა ტიპია. სხეულის მოცულობითად წარმოჩენის იმედით იბურცება. დარვინის მიხედვით, დროთაგანმავლობაში დაბურძგვლაზე ორიენტირებული კუნთები ადამიანს მოსცილდება. მაგრამ მანამდე ისეთი ფლირტი მენატრება, ჩემი სულელი კანი რომ გადიდებით გაიპრანჭება.

ლუდით დალოცვის შესახებ

მას შემდეგაც, რაც პატრიარქმა ლუდი აკურთხა, ზოგი ქართველი, ადანაშაულებს რა ქართველობისგან გადაგვარებას, ლუდით დღეგრძელობას მაინც გაურბის: აი, რა გვიქნა დასავლურმა ცივილიზაციამო, – მაგრამ, მოდი, გავიგოთ რა არის  ქართული და რა შეძენილი, ამისთვის გავიხსენოთ ლეგენდა ხახმატის წმინდა გიორგის შესახებ, როცა ქაჯეთიდან ადამიანებს ფურის რქა ამოგვიტანა, გვითხრა, ლუდი ჩაგვესხა და ლოცვით მადლობა გადაგვეხადა, მეტიც, ლუდის შექმნა  წმინდა გიორგის სახელს უკავშირდება.
“ი ცალ რქა ძროხა რო მაუყვანავ, იმისთვის რქაი მაუტეხავ, უთქვამ ი წმიდა გიორგის, რო ჩემს ლუდს რო მახარშავთო, ამ ქაჯვეთური ფურის რქით არწყევით სალუდე ფორიო,” – და სხვა მრავალი მაგალითია ქართულ ფოლკლორში, ასევე, ის ქართული ჯვრის დღესასწაულის მთავარი ელემენტია.
პირადად მე, იმ სასმელებს არ ვსვამ, სწრაფად დალევის კატეგორიაში რომ გადიან, ლუდიც ასეთია და ქაფიან ფსელს ვადარებ, მაგრამ ალბათ ამ შაბათ-კვირას ფესტივალზე მიხვალთ და როცა ლუდითა და თევზით გაგრილდებით, გახსოვდეთ, რომ ამისთვის თავის დროზე მეტალისტმა გიორგიმ, მძიმე ლითონზე მუშაობა რომ გვასწავლა, ლუდისთვის ბევრი ბაყბაყ დევიც მოკლა.
გადავხედავ რა ჩემი ბლოგის ინტერესებს, სულ ვამბობ, ფენტეზის უნდა ვწერდე, მაგიურ რეალიზმს მაინც, უფრო ნაცადია.

როგორ გავხდი ხელოვნების ნიმუში?!

ვერ ვიტან ლუდს. მარტო იმიტომ, რომ გაზიანი ფსელის გემო აქვს და ადეკვატურ სუნს ტოვებს პირშიც. კიდევ იმიტომ, რომ მას უყვარს.

რომ მივუტანე, გაუხარდა. გამოხატა. არ გიყვარვარ მეთქი და წამოვედი. სისულელეა, იეჭვიანო ნივთზე ან ღმერთზე, მაგრამ კიდევ კარგი, მორწმუნე არ არის.

 მისთვის ყველაფრის გამოცვლა მინდა: კაშნეს, საფულის, მაისურის, – ანუ რაც ძველ ცხოვრებასთან დააკავშირებს, რაც კი სხვამ აჩუქა. სიმ-ბარათსაც შევუცვლი და მისი კონტაქტების რიცხვი შემცირდება.

 არა, ეგოისტი არ ვარ, ვერ გამიგეთ. არ მაქვს ერთადერთობაზე პრეტენზია. მშიშარა ვარ. მეშინია, რადგან ყველაფერი შემიცვალა: მეგობარი, ნაცნობი, გამვლელი, ჩემი წერის და სალაპარაკო ობიექტი გახდა. უბრალოდ უსამართლობაა, ცალმხრივი თავდადება. მეც ეგოისტს ვთამაშობ. ხანდახან ისე, რომ თავს დავაჯერე, რომ ვარ.

თავიდან ვეხვეწებოდი მივეღე როგორიც ვიყავი. თვისებებს ჯაჭვის ეფექტი აქვს, ერთს ამოიღებ და დომინოსავით დაინგრევა მეთქი. ხელოვანად მოჰქონდა თავი. თან გულწრფელად მიკვირდა, როგორ შეიძლებოდა ამდენ რამეზე ეეჭვიანა ან რატომ უნდოდა მხოლოდ მისი ვყოფილიყავი. მერე მივხვდი: უკან დასახევ გზას მიჭრიდა. როცა შევბრუნდი და მის გარდა არავინ მყავდა. მას ისეთი დიდი ნებისყოფა აქვს, მე ის გავხდი.

და ახლა ხედავს, როგორ გამოდის მწყობრიდან მისი ხელოვნების ნიმუში და ბრაზობს როცა სუნთქვის საშუალებას არ ვაძლევ. ვჩხუბობ. ჩხუბობს, მაგრამ ჩემგან მაინც არ მიდის. აღფრთოვანებული ვარ, რომ მიძლებს – რამხელა ნებისყოფა აქვს.