vol.9.

ერთი ელენე დარიანი იყო თუ არ ყოფილა და მეორე ანნა ბლუმი.
დავიხურე ბებიაჩემის წვრილი ქვებით მორთული ბერეტი, დავიჭირე ბაბუაჩემის ჩიბუხი და ამგვარად ვიქეცი დადაისტების დასაცინ მოძველებურ მერცად, მაშინ მე ვიქნები მეთქი ანნა ბლუმი, – მენ რეის ეპოქის ქალი, მთელი ჩემი ოცდაშვიდი გრძნობით მიყვარხარო, ჯერ კიდევ საკუთარ თავს რომ ეუბნება და საპასუხოდ ტიტასავით წითლდება. ოცნებისგან გავიცინე თუ ლოდინისგან წელში მოვიხარე, მელანდაღვრილი ფირით საკუთარი სახელი გადავიღე, წარსულს რომ ელოდება.
ერთხელ კარლ იუნგს ღრმად მოხუცებული ბიძა შეხვედრია: იცი, სიკვდილის მერე ადამიანები როგორ იტანჯებიან? ელოდებიან.. სახლში მისულმა ფსიქოლოგმა შინაურული რეცენზია დაწერა: ჯოისის “ულისე” არის 720 დღიანი ლოდინი, რომ რაიმე მოხდეს.
ასე რომ, ყოველ ჯერზე, როცა რაიმეს ელოდებით, თქვენ “ულისეს” კითხულობთ.

 

 

 

გასეირნება ზოოპარკში

მელიქიშვილის გამზირიდან ვარაზისხევზე მოვდიოდი, როცა ზოოპარკში დათვების თამაში დავინახე, როგორ აგორებდნენ ერთმანეთს და ეხუტებოდნენ. მომინდა მაშასავით ღვეზელები გამომეცხო და მრგვალი ფუმფულა სათამაშოსავით ჩავხუტებოდი. თუმცა მისთვის სათამაშო ალბათ მე ვიქნებოდი. მეც თავი “ნაციონალური გეოგრაფიის” წევრად მივიჩნიე და ცხოველთა გადასაღებად გულმოღერებული შევედი.
ვნახე რუხი მგლები, სტარკებივით რომ ჩაეწყვნენ ერთმანეთს და ბოლოს მეხუთე სერი მგელი რომ გამოჩნდა. ალბათ რამდენი ცხოველი იკვლება, რომ მტაცებლები შეინახონ. ლომთან მივედი და სურვილმა გამიტაცა, შევჯდომოდი, ფაფარზე ხელი მომეჭირა და გავექროლებინე. მეგობარმა დამცინა, ლილე იროელი არ იყოო. ძალიან მომწონდა, როცა ჯიხვები ენას მიყოფდნენ და მეც ვიღებდი, ბევრს ვიღებდი. ერთ საათში ფირი და კიდევ ნახევარი დავცალე, ფოტო ატელიისკენ ისევ მელიქიშვილს მივაშურე და გამჟღავნებას უნებისყოფოდ ველოდებოდი.
ამჯერად, სამსახურში ვარ, სტატიებს თავგადასავლების შესახებ ვკითხულობ და ბოლო დროინდელ მშვიდად განვლილ თვეებს ვიხსენებ. დღეს სამი წელი შეუსრულდა ჩემს ამბებს რაც ბლოგზე ვწერ. სამი წელი გავიდა და იმ ასაკიდან გამოვედი ზოოპარკში ატრაქციონისთვის რომ დავდიოდი და არა ცხოველებისთვის. გაზრდისას ზრუნვის კონდიციამდე მივედი. მინდება ავდგე, მეგობარს ხელი ჩავჭიდო და ვუთხრა: “მოდი, ტყეებში წავიდეთ და ცხოველები ვიღოთ, გვეშინოდეს და მაინც,” – თუმცა ვიცი, არ წამომყვება და ვწერ: “მოდი, კურდღელი ვიყოლიოთ და მესაათე დავარქვათ”. ხელში დავაძინებდით. ცდებს ჩავატარებდით. არა და არაა ცუდი სახელი მესაათე, ხო?

მშვიდობაში

გქონიათ შემთხვევა, როცა სახლიდან გასულს აღმოგიჩენიათ, რომ მარშუტი უნდა შეიცვალოს? კი? მე კი ასე ვცხოვრობ. “how will i die” ლისტში ერთი პუნქტი გადახაზულია: პუნქტუალობით ნამდვილად  არ მოვკვდები.
მოვითხოვ, საავადმყოფოებში მოსაცდელთა გაუქმებას, ამდენი სევდიანი სხვაგან ვერასდროს შეიყრება. აღრენილ ხასიათზე დავდექი, ექიმთან აღარ შევედი, ფული მაინც დამრჩა მეთქი და წიგნის მაღაზიას მივაშურე. გავცდი. ტანსაცმლის მაღაზიაში შევედი და გამოვედი. მეგობართან წავალ მეთქი და წამოვედი.

მაგრამ ბოლოს მივხვდი რა მინდოდა: შინ “ქენონ ეოს 300”-ით დავბრუნდი, – ზუსტად ზეგ შეუსრულდება “ზენიტს” ნახევარი წელი რაც ჩემს სიმთვრალეს შეეწირა (1 ოქტომბერი დამამახსოვრებელი თარიღია).
თან ქენონი იმიტომ, რომ სახლში მისი ობიექტივების კოლექციაა და გადამყვანი არ დამჭირდება და თან იმიტომ, რომ ბუნების გადაღება მაინც არ მიყვარს, ოთახი მირჩევნია. მიყვარს, მაგრამ იხტიბარს არ ვიტეხ, ამბობენ, იხტიბარს ბასრი ნამსხვრევები აქვსო. მაგრამ ფირი იმიტომ, რომ უპიქსელნაკერებ კვართს ჰგავს, მთლიანია.  მაგრამ “ეოს 300” იმიტომ, რომ საფულემ მოითხოვა.
მზით გადაღებაში მე. თუ მზით გადაღებაში არა, ღია დიაფრაგმით გადაღებაში მაინც.

სპირტი

თავის ტკივილმა გამაღვიძა.
ტკივილმა არა, უფრო შეგრძნებამ, რომ თავი მაქვს.
უცნაური შეგრძნებაა, რომ გრძნობ, რომ თავი გაქვს.
მერე გუშინდელი საღამოდან წყვეტილი კადრების აღდგენა ვცადე, რა სასაცილო იქნებოდა ცხოვრება, წყვეტილი რომ იყოს: გახსოვს, როგორ იღებ ბოთლს, ასხამ ისე, რომ ცდილობ ყველგან თანაბრად იყოს, მერე თეთრი კატა მახსოვს. თეთრი იყო, მაგრამ სახეზე შავი ხალები ჰქონდა. შიგადაშიგ გზა მახსოვს.
ხშირად ვსვამ იმის გამო, რომ მეორე დღეს ნაბახუსევზე ვიყო.
რომ განვავრცო, თუ რომელიმე დღეს ვიცი რომ ენერგიული უნდა ვიყო, წინა დღისით ალკოჰოლს ვიღებ.
თავს ასე ახალშობილივით ვგრძნობ.
ეტყობა, სპირტი ორგანიზმში წარსულს მიწვავს და სწორედ წარსულის დაწვა ისაა, რაც ახალშობილად მაქცევს.
მაგრამ დღეს თავის შეგრძნებამ გამაღვიძა.
ამან კი შიში მოიტანა, რომ დროთა განმავლობაში ასაკი თავისას იზამს და დროთა განმავლობაში ვეღარ დავლევ.
ნამდვილად არ დავემსგავსები მათ, ვინც ერთი საღამოს სიამოვნებისთვის შემდგომ დღეებს იფუჭებს, თავწაკრული გლოვობს სადღაცას ამოვარდნილ ფულზე, წუხანდელ შეცდომებზე და იმაზე, რომ თავს გრძნობს.
ჰო, შეიძლება ასაკი მამძიმებს, შესაბამისად, ორგანიზმში არსებული გამოცდილება.
ხშირად მეკითხებიან, რატომ ვსვამ.
მაგრამ პირველად ვხსნი. რადგან თუ კიდევ მკითხეს, ამ ნაწერს ვაჩვენებ.
კიდევ იმიტომ ვსვამ, რომ დალევის რიტუალური პროცესი მხიბლავს.
ბოთლს კი აქსესუარად ვთვლი სამაჯურს ან სიფრიფანა კაბებს რომ უხდება.
მთელი ცხოვრებაა შეუმჩნევლის შეხამებას ვცდილობ.
აი, ხანდახან მგონია, რომ თუ ადამიანებს დანიშნულების მიხედვით დავყოფთ, იმ ჯგუფში მოვხვდები, სიმახინჯესაც ლამაზი მხრიდან რომ იღებს.
გადასარევი აღქმა მაქვს, სიამოვნებით ვიმუშავებდი ისეთ ადგილას, სადაც აღქმა მუშაობის პირდაპირი გზაა.
ალბათ ამიტომ ყველგან მიჭირავს კამერა და ვიღებ.
გუშინ სხვა მიზნითაც ვიღებდი: მეორე დღისით გამეხსენა მომხდარი.
დღეს ვერ ვნახავ: ფირია და სკანერი მჭირდება, ციფრულზე გადაყვანა რომ ვცადო.
კიდევ იმიტომ, რომ ცარიელი კადრებიც დამრჩა.
ჰოდა, ვმკითხაობ: ფოკუზი გავასწორე-არ გავასწორეს.
მახსოვს, ვასწორებდი. აი, ზუსტად მახსოვს ვასწორებდი. მაგრამ ვერ ვიხსენებ სიჩქარე რაზე მეყენა.
კიდევ იმიტომ ვსვამ, რომ მომწონს როგორ ბჟუიან კიდურები. და ვერ ვხვდები, მათ მეტად ვგრძნობ თუ მათ მეტად ვერ ვგრძნობ.
კიდევ ის გამყიდველი გამახსენდა, ჩიფსები რომ ვიყიდე, კიდევ ყველას სახეები მახსოვს.
რაღაც მძიმედ ვარ.
იქნებ გუშინ რამე მძიმე მოხდა.
დავასკანერებ და მივხვდები.

გეძინოს კურდღელივით

– ანტონიუს!
მას შემდეგ, რაც კითხვა დაებადა, როგორ ხედავდნენ ცხოველები, რომელთა თვალებიც სხვადასხვა სიბრტყეზე იყვნენ გათავსებულნი, მაგალითად, კურდღელი, ყურების ადგილებზე მოთავსებული თვალებით, გადაწყვიტა ჯიბის ფული მოექუჩა და ზოომაღაზიაში წავიდა. მისმა მშობლებმა ჯერ არ იცოდნენ, რომ პოტენციურ კინორეჟისორს ზრდიდნენ და ანტონიუსი თავის გატაცებას სხვენში სამოყვარულო კამერასთან და სარკეებთან ერთად მალავდა. ოცნებობდა ხოლმე და ოცნებების დაფიქსირება სურდა, მაგალითად, როგორ ეძახდნენ:
– ანტონიუს! გადაღება იწყება!
მალე აღმოაჩინა, რომ ცალი თვალის ხედვის არე 160 გრადუსი იყო, ორივე თვალით კი კურდღელი მთლიანად ჭვრეტდა ტერიტორიას, მთელ 360 გრადუსს. მალე ისიც აღმოაჩინა, რომ ჩანჩქერის დიდხანს ყურებისას საგნებს ამოტრიალებულს ხედავდა. ამიტომ ახალი კითხვები დაებადა: ხედავდა ყველა ერთნაირად თუ ისევე, როგორც ხასიათი, ხედვაც ინდივიდუალურ შესაძლებლობებს ფლობდა. ოცნებობდა:
– კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება ჩვენს სატელევიზიო შოუში: ”ადამიანი კამერით”. თქვენი იდეა, ზაზუნებისთვის ტელერეცეპტორები შეგეერთებინათ, წარმატებით დასრულდა და სხვა ცხოველებშიც ჰპოვა ასახვა, იცოდით მაშინ, რომ თქვენი მიზანი გაცილებით ფართო დანიშნულებისთვის იყო?
– პირველ რიგში, მადლობა უნდა გადაგიხადოთ მოწვევისთვის. მიხარია, რომ თეორიული მასალის გარდა, თქვენი მეშვეობით საზოგადოება ინფორმირებულია ლინზების იქნება თუ ობიექტივების სფეროში მიმდინარე პრაქტიკული სიახლეებით, რაც შეეხება თქვენს შეკითხვას, მიუხედავად იმისა, რომ მაინტერესებდა ინდივიდის ქცევის არე და მიმაჩნდა, რომ ის უშუალოდ ხედვასთან უნდა ყოფილიყო კავშირში, იდეა, შემექმნა მიწისქვეშეთში პროექტი ძველი არ არის. მას შემდეგ დამებადა, რაც ძველი პროექტის ამოწურვაზე დავფიქრდი. მას აშკარად ჰქონდა ხარვეზი იმ მხრივ, რომ ცოდო ყოფილიყო ფინალისათვის.
– და ლოგიკურ დასასრულამდეც მიხვედით.
– დასასრულამდე, ან პირიქით, დასაწყისში ამოვყავით თავი.
– შეგიძლიათ ზუსტი დრო გვითხრათ, დასაწყისი როდის დაიწყო ანუ როდის გადაწყდა კამერა ადამიანზე გამოგეცადათ.
– მაშინ, როდესაც მშობლებთან ერთად ჩანჩქერის სანახავად წავედი. მშობლები კამერის ტარებას მიშლიდნენ, რადგან მაშინ შინა პატიმრობა მქონდა. მე კი საოცარმა სურვილმა ამიტანა პეიზაჟის დაფიქსირების. ზრდასრულ ასაკში კი ხელოვნური განაყოფიერებით მიღებული მასა პრაქტიკისთვის გამოვიყენეთ. მაშინ ის არალეგალური იყო და წლებმა გასტანა, სანამ არ დავიკანონეთ. ამისთვის უფრო მოქალაქეებს უნდა ვუთხრათ მადლობა.
– მაყურებელი შოკში ჩააგდო იმ გოგონას ტრაგიკულმა ცხოვრებამ, სიცოცხლე თვალების ამოჩიჩქვნით რომ დაასრულა. იყო  საპროტესტო აქციებიც, მაგრამ თქვენ არც ერთხელ გაგიკეთებიან კომენტარი. ადანაშაულებთ თავს მის სიკვდილში?
– (დუმს) ადამიანს ყოველთვის აქვს თავისუფალი ნება. შეუძლებელია დაადანაშაულო მოვლენა, როცა შეგიძლია დანკიცხო არჩევანი. ამ შემთხვევაში სუიციდი. ეტყობა, წინა ცხოვრებაში ძალიან ჭორიკა ვინმე იყო. (დუმს) ჩვენ ჩანასახშივე ტელერეცეპტორები დავამონტაჟეთ, რამაც ორსულობის დროს ქალის შიგნით მიმდინარე პროცესები ვიხილეთ. მშობიარობის შემდეგ კი გოგონას ყოველი ხედვა ჩვენი დაკვირვების სფერო იყო. 10 წლისას კი უკვე ტვ პროექტში შესთავაზეს გამოქვეყნება. მის ხედვას მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყანა ერთდროულად ადევნებდა თვალს. ამან მოიზიდა სპონსორები და მას არაფერი გასჭირვებია. რეკლამის გამო უძლიერეს სკოლებში, უნივერსიტეტებში, სამსახურებში სთავაზობდნენ მიწვევას. იკვებებოდა უფასო საკვებით, რაც მისთვის მოჰქონდათ პროდუქტის პიარისთვის. ფაქტობრივად, საზოგადოებად გახდომით, საზოგადოება გახდა მისი. რამდენჯერმე მის მოკვლას შეეცადნენ აქტივისტები. განსაკუთრებით, იმის გამო, რომ კამერა თვალში იმგვარად იყო დამონტაჟებული,  რომ სიზმრეები და ოცნებები ხდებოდა ხილული. ზოგიერთს კი მათი შინაარსი გულზე არ ეხატებოდა. ამის გამო ვუწოდეთ ჩვენს პროექტს დასაბამშივე ”გეძინოს კურდღელივით”. ბავშვი ზედმეტად ფრთხილი გახდა, კურადღების ცენტრში ყოფნის გამო.
– მას შემდეგ, რაც პროექტი პოპულარული გახდა, მან მომავალი გამჭირვალე გახადა. შეიცვალა სისხლის სამართლისადმი მიდგომაც..
– არა და მე მხოლოდ ჩანჩქერის გადაღება მინდოდა. (დუმს) მაგრამ აღმოჩნდა, რომ უკამეროდ, ნებისმიერ დროს გადაღების, სიზმრების და ოცნებების დაფიქსირების შანსი ბევრს უნდოდა. სპეც. სამსახურებმა კი თვალში აპარატთან ერთად იმგვარი მოწყობილობები ჩაუდგეს, რომ ნებისმიერი დანაშაული მათ ბაზაში ხვდებოდა. არქივში ამ ბოლო დროს შემცირდა დანაშაულთა რიცხვი მისი გარდაუვალი აღმოჩენის გამო.
– გმადლობთ, გულახდილი საუბრებისთვის, რეკლამის შემდეგ აუცილებლად დაგიბრუნდებით ახალ სტუმართან. არ გადართოთ, ჩვენ ამას გავიგებთ.
ანტონიუსმა პროჟექტორებს შეხედა, შემდგომ დარბაზში მსხდომ ხალხს დაუწყო თვალიერება, მას უკვე ჰქონდა მისი სახის მილიონობითი ფორმა. დარბაზი აპაჭუნებდა თვალებს, ყველას სურდა რამდენიმე მეტრის მანძილზე მდგომი ანტონიუსი დაეფიქსირებინა, ამჯერად ჩანჩქერის ფუნქციას რომ ასრულებდა.
– ანტონიუს, გადაღება დამთავრდა.
მაგრამ თვალში კამერა ჯერ არ იყო გამოგონილი, ასე რომ შექმნა ბლოგი და ოცნებების დაფიქსირება დაიწყო.