ცაციების პირველ მტრად ქრისტე გამოცხადა. მას შემდეგ, რაც თავად ღვთისგან მარჯვენა სკამი გაიმზადა, ხოლო ადამიანები ცოდვა–უცოდველობის მიხედვით მარჯვნივ თუ მარცხნივ გაანაწილა. აღმოსავლეთში მარცხენა ქალურ ანუ დემონურ საწყისთან ასოცირდება და სიმამაცეს განასახიერებს. მარცხენა ხელით ჩატარებული ტანტრა “შაკტაიზმის” გავლენას განიცდის და შივას მეუღლეს ემსახურება. ამ თეორიის მიხედვით, ღმერთი მხოლოდ მაშინ ხდება ღმერთი, თუ საკუთარ “შაკტას” – მეორე ნახევარს იპოვნის.
ზოგადად კი ტიბეტური ტანტრა ოთხ ნაწილად შეგვიძლია დავყოთ:
1) რიტუალების მეშვეობით სრულყოფილების მსურველი მოქმედების ტანტრა;
2) შესრულების ტანტრა, სადაც რიტუალი და მედიტაცია გაერთიანებულია;
3) იოგურ მედიტაციაზე დაფუძვნებული იოგური ტანტრა;
და 4) მაღალი იოგის ტანტრა, უკიდურესობის გაერთიანებით და, როგორც ამბობენ, სამყაროს მცოდნეობის პრაქტიკაში დაგეგმვაა.
ეს უკანასკნელი შეეხება მხოლოდ იმ ბერებს, რომლებმაც სულიერ სფეროში მიაღწიეს მაღალ საფეხურს, იგივე ქალთან ურთიერთობაში მაღალ საფეხურს. თითქოს ქალებს იგივე საფეხურზე ასვლა არ შეუძლიათ, მაგრამ “ანუტტარა–იოგის ტანტრა” ამას უარყოფს. ვაჯაიოგინის მთავარ ღვთაებას ქალის სახე აქვს.
ანუტტარაიოგის ტანტრა” ის მაღალი კლასის ტანტრაა, სადაც აქცენტი შინაგანობის პრაქტიკაზე ტარდება და ენერგეტიკულ სისტემისკენაა მიმართული.
ხოლო “გუჰიასამაჯას ტანტრას” თვლიან ქალისთვის მთავარ დამხმარედ, რომ ერთ ცხოვრებაში მიაღწიონ მთავრების მთავრობას.
არ იყო სხვა არაფერი… მან გაიფიქრა: ”ახლა მე შევქმნი სამყაროებს”… მან შექმნა სამყაროები… მან გაიფიქრა: ”აი, სამყაროები. ახლა მე შევქმნი სამყაროს მცველებს”. (უპანაშვიდები)
ძირითადი განსხვავება ბუდიზმსა და ქრისტიანობას შორის დუალიზმის რაობაში მევლინება. ყოველ შემთხვევაში, მე ასე ვფიქრობ: ქრისტიანის დებულებას, – ჩემკენ თუ არ ხარ, მათკენ ხარ, – ბუდიზმში დუალისტური, შუალედური პოზიცია უჭირავს. უძველეს ხანაში, როცა არაფერი იყო, ჩვენ ერთნი ვიყავით არაფერში, მერე ნაწილებად დავიშალეთ და რაღაცასთან ერთად ასე ვიქეცით. არსებობს ერთიანი სამყარო, ისინი მიზიდულობის კანონით ერთმანეთს უკავშირდებიან. შესაბამისად, მოქმედების ძალაში ერთიანობა დევს. ერთი სული იყო და ერთი თიხა, შემდგომ სხვადასხვა სახე რომ მიიღო. აი, ამიტომ, ადამიანები უნდა გვიყვრდეს. ჩემსა და შენს შორის არაფერია. კარმის კანონიც აქედან მოდის: სხვას თუ უშავებ, შენს ნაწილს უშავებ, უბრალოდ, სხვა რაღაც აცვია, ამიტომაც, არ შეგერგება და იგივე დაგემართება. ქრისტიანს შეუძლია ქრისტეზე მთელი დღე ილოცოს, ცოდვები გულწრფელად მოინანიოს, მაგრამ კარმის კანონის თანახმად, ამით ბედს ვერ შეცვლის, კარმა მისი საქმეებითაა აწყობილი. ის მაშინაც იწყობა, როცა ადამიანი არაფერს აკეთებს. თავად სიტყვა წარმოსდგება სანსკრისტული სიტყვისგან და კეთებას ნიშნავს. ის არაა შურისძიება, არამედ შრომაა. იწყება იმ მომენტიდან, როცა სული და მატერია ერთმანეთს უწონასწორდება და მთავრდება, როცა სული ხელმეორედ უთანაბრდება მატერიას.
ტანტრა აჩვენებს რა გამოცდილებას განიცდის პიროვნება შუამავლურ პერიოდში ყოფნისას, გარდაცვალებისა და ხელახლა დაბადებას შორის. მხატვრულად რომ ვთქვა, სამომზადებლო პერიოდია მოსამზადებელი ხანისთვის. ტანტრას ლოცვის სახე აქვს, რომელშიც ბუდა მოწაფეებს გადასცემს თავის დოქტრინას. ვინაიდან, ბუდიზმი რელიგიაა ღმერთის გარეშე, სადაც ღვთისა და ეშმაკის საწყისი ადამიანის გონს წარმოადგენს, შესაბამისად, სამოთხეც და ჯოჯოხეთიც სიცოცხლეშივეა, მათი შუალედური პოზიცია კი ეგრეთ წოდებული, ნირვანა, გასხივოსნება. მათი რწმენით, სამყაროს სქესობრივი კონტაქტი ამოძრავებს, არა მხოლოდ მატერიალურ, მის აბსტრაქტულ გამოვლინებებშიც. შავისა და თეთრის შერწყმით (აქ ინი-იანურ პოზიციაზე მივდივართ), ღმერთებად ვიქცევით და თუ ჩვენში უპირატესი ძალაა, ის-ღა დაგვრჩენია, ვილოცოთ ერთმანეთზე. სექსთან მივდივართ. სექსთან ადამიანური გამოვლინებებით და ბუნების მოვლენების შეჯვარებასთან. ტანტრას დროს იქ ხარ, სადაც არ არსებობს არც დადებითი, არც უარყოფითი. რადგან დადებითი და უარყოფითი მხოლოდ მათი ურთიერთკავშირით ისაზღვრება, ხოლო სექსის დროს მამრობითისა და მდედრობითის ცალკეული აღქმა არ ხდება. არც ღმერთია სხვადასხვა და ცალკეული. მაგალითად, რამაკრიშნა ამბობდა, რომ ღვთის ბუნებაზე არანაირი სხვადასხვა შეხედულება არ არსებობს. ყოველი ჩვენგანი რამდენადაც წვდება ღვთის ბუნებას, იმდენადვე აცნობიერებს მას და სახავს თავის წარმოდგენაში. ამჯერად, ბუდიზმზე მინდა გესაუბროთ, ტიბეტის ბებერ მუხებს შორის, ჰიმალაის მთებში.
მზისა და მთვარის ტანტრა ეზოთერულ სწავლების წრეში ერთ-ერთია და მზესა და მთვარეს აუღლებს. ფსიქიურისა და გონების შერწყმაზე მიუთითებს. პლიუს, თითქოს ერთმანეთთან დაპირისპირებული ცნებები, ეზოთერიკთა სიტყვებით რომ ვისაუბროთ, სპირიტიზმი და მატერიალიზმი ერთი და იგივეა, ისინი მხოლოდ განსხვავებულ ფაზებს წარმოადგენენ, რომლებშიც თანმიმდევრულად იმყოფება ერთიდაიგივე ადამიანი. მათი კავშირი იმაზე ღრმაა, ვიდრე თითოეული ცალ-ცალკე. ბუნების ერთიანობის კანონთან მივდივართ, სადაც ყოველი ქვა, პლანეტა თუ ადამიანი ერთმანეთზე მიჯაჭვულია და შეერთებას საჭიროებს. მზისა და მთვარის ტანტრა ლექსად დაიწერა და დასაწყისში იოგის მიღებისთვის ამზადებს, საუბრობს რა ”არსით მოსულსა და არსით წასულზე”, რითიც უკვე ძლევამოსილი ვაკუუმის განდიდებას წარმოადგენს. იმისთვის, რომ ტანტრაზე მეტი ვისაუბროთ, ჯერ იოგის შესახებ გეტყვით ორიოდე სიტყვას.
პატარა ჭრილი რომ გავაკეთოთ და იოგაზე რომ ვთქვა ორიოდე სიტყვა ზოგადად, რთულია, თუ არ ვიცით მისი სახეობები ცალ-ცალკე. მაგალითად, ჰათჰა იოგა დადებითი და უარყოფითი მუხტების, მზისა და მთვარის სუნთქვის (მოჰამარის თემაში რომ აქვს აღწერილი) ცოდნაა. იმისთვის, რომ სულს მივხედოთ, ჯერ ანატომია უნდა შევისწავლოთ დევიზით, – მე თვითონ ვარ ჩემი ორგანიზმი. სუნთქვის ვარჯიშებით გამომუშავდება ”პრანა” ანუ სასიცოცხლო ძალა. იოგით მიიღწევა ჰიპნოზური ტრანსიც. ამით ვაღწევთ არა მხოლოდ ორგანიზმის კონტროლს, არამედ ნებისყოფას ვიმუშავებთ. ორგაზმის კონტროლზე კამა იოგა ზრუნავს. რაჯა იოგას ჰათჰა იოგისგან განსხვავებით პიროვნების სული აინტერესებს. ”მეს” შემეცნებით ხდება შემდგომ ”მეს” გაფართოება. მისი შეცნობა იწყება მედიტაციის მდგომარეობაში გადასვლით, როცა ყურადღება კონცენტრირდება საკუთარ ინდივიდუალობაზე. ხდება სხვათა აზრების განდევნა ირგვლივ და თავის ”მედ” აღქმა, რომლის ირგვლივაც ბრუნავს სამყარო. ამ დროს ”მე” აღიქმება, როგორც თვისებათა სახლი მთლიანობაში და არა ცალ-ცალკე. კონცენტრაციით ვცდილობთ, რომ აზრები მოდიოდეს ”მედან”. კი არ უნდა ითქვას, – ”მე ასე ვფიქრობ”, არამედ, ”მე ვარ”. ვარჯიშის მეორე სტადიაა ყურადღებიანობა, როცა ვცდილობთ, დეტალურად შევისწავლოთ ნივთები. თვალის ხეტიალიდან დეტალურ მზერაზე გადავერთოთ. ხდება მოვლენენების თანმიმდევრობით დამახსოვრება. ვიღებთ თემას და ვმსჯელობთ, სანამ არ ვიგრძნობთ, რომ საკითხზე ყველაფერი ვიცით. შემდეგ უინტერესო თემას ვიღებთ და ვაკეთებთ უსიამოვნო საქმეს, მისი გამოსვლის შემთხვევა თავდაჯერებულობას მატებს. ჰათჰა იოგას დასკვნითი პოზაა სავასანა. ვჭიმავთ და ვადუნებთ კუნთებს, იმ იდეით, რომ ზოგ რამეს ვერ მივხვდებით, თუ არ შევიგრძნეთ. კრიტა იოგა ეს კავშირია მომავალთან. ამ დროს ენერგიას იღებ არარსებულიდან, არამედ, მომავალში არსებულიდან. იგი ეტიმოლოგიურად და შინაარსითაც უკავშირდება ქრისტეს. იოგას შეუძლია კარმა ააჩქაროს ან აანელოს. მთლიანობაში რომ განვიხილოთ, იოგა გათავისუფლებაა მიჯაჭვულობისგან. მიჯაჭვულობა ხომ არის ის, რაც სიამოვნებას ემყარება. ზიზღი კი ისაა, რაც ტკივილს ეფუძვნება. მასში სიძულვილიც განხილულია, როგორც მიჯაჭვულობის სახე.
დავუბრუნდეთ თემას, მზისა და მთვარის ტანტრის მეორე ნაწილში სიკვდილის მანიშნებელ სიმბოლოებს (ჭეშმარიტება ანუ ღმერთი ქვეყნად ხომ ისედაც სიმბოლოებით ეძლევა ადამიანს, ირიბი სახით, რაც საშუალებას იძლევა ჩვენივე განვითარების დონის მიხედვით იყოს აღქმული) აღწერს და მისი დაძლევის ცდაა, იმ შემთხვევაში, თუ პიროვნება აღნიშნულ სიმბოლოებს ამჩნევს. აღწერს ადამიანის გარეგნულ ნიშნებზე დაყრდნობით, ცხვირის ფორმითა თუ ენაზე მკითხაობით. ასწავლის სიკვდილის, როგორც რადიკალური წერტილიდან, საწინააღმდეგო მხარეს სიარულს. მეთოდები აღმოსავლურ მედიცინაში აქტიურად გამოიყენება, თუმცა, მიხვდებოდით, ექიმბაშური სახე აქვს დარჩენილი. ტანტრაში სიკვდილის მატერიალური პროცესები წარმოდგენილია სამყაროს ოთხი ელემენტის ერთმანეთში გახსნად: მიწა მიწაშია, წყალი წყალშია, ცეცხლი ცეცხლშია, ჰაერი ჰაერშია. შემადგენელ ნაწილებად მათი დაშლის თანმხლებია ტემპერატურის დაცემა და კიდურების გაშეშება. ვასკვნით, რომ სიკვდილის მომენტში ხდება შემდგომ შესაძლო ვარიანტთა წარმოდგენა და უნიფიცირება. ტანტრაში იგავ-არაკთა მსგავსად არის ცხოველები თუ უსულო სხეულები გამოყვანილი, როგორც რეალურად სულის მქონენი.
მზისა და მთვარის ტანტრის მესამე ნაწილში საუბარია ბარდოს (სულის მდგომარეობა სიცოცხლიდან ხელახლა დაბადების შორის) მორგებაზე განუყოფელ რეალობასთან. ამ მდგომარეობაში პიროვნება ხედავს მანდალას, ანუ სამყაროს წრის სახით, შეკრულ სამყაროს, ათვლის წერტილი რომ არ გააჩნია. იგი ვიბრაციისა და ნაპერწკლების სახით იხილება. მულტი ფერიანი, ყველაფერიანი სინათლე არის, გულიდან გამოსული. პიროვნებას მისი შეგრძნება ასტრალური სხეულითაც შეუძლია, თუ მას ფიზიკურ ტანს მოაცილებს, ანუ იმ ტანს, ქრისტიანული თვალსაზრისით, რომლითაც ღმერთმა შემოსა ადამ და ევა, შიშვლად რომ აღიქვეს თავი, მაშინ. ბუდისტური ტანტრა მსგავსია, რაც ქრისტიანისთვის ფსალმუნია. არსებობს თვალსაზრისი, რომ ასტრალურ სხეულს ადამიანი ძილის პერიოდში გრძნობს, ოღონდ ისინი, ვისაც განვითარებული აქვთ მასზე კონცენტრირება. მოცემულ ტანტრაში განიხილება იმ ნაგრძნობი, მულტი სინათლის აღქმის რვა გზა. გათავისუფლების შესაძლებლობას იძლევა, თუ პიროვნება გააცნობიერებს ამ სინათლის ისედაც მასში ყოფნას. როგორც მიხვდით, ის სინათლეა აღწერილი, მომაკვდავებს რომ ევლინებათ გვირაბის ბოლოს. თუ პიროვნებამ ეს სინათლე ვერ აღიქვა, შიში იცავს და შემდეგ ბარდოში, არსებობის მდგომარეობაში გადადის.
ტანტრას შემდეგი ეტაპი არსებობის ბარდოს განხილვაა. ის პროცესი, რა სამზადისსაც გადის სული ახალი სხეულისათვის. სულიერი სამყაროს გამოცხადებას უნდა ვუწოდოთ ინტუიცია, იმავე გაგებით, რომ სხეულებრივი სამყაროს გამოცხადებას ვუწოდებთ შეგრძნებას. ეტაპს არსებობის ბარდო იმიტომ ჰქვია, რომ პიროვნება საწყისის ექვს ტიპს ხედავს: ღმერთსა და ნახევარ ღმერთებს, ცხოველებსა და მშიერ სულებს, ჯოჯოხეთის არსებებსა და ადამიანებს. ასევე ზოგი ნახავს ტაძრებს, ხალხის მარაგს, უფსკრულებს, უდაბნოებს, ციხეებს, შენობებსა და ჟლეტვას. ეს სამი ხილვა განაპირობებს ადამიანის შემდგომ დაბადებას, მისი მომავალი საშვილოსნოს არჩევას. დავსძენ, რომ იმას, თუ რას ვნახავთ ბარდოს მდგომარეობაში ვედების შეხედულებით, დამოკიდებულია სიკვდილის უკანასკნელ სურვილზე, უკანასკნელი სურვილი კი ყალიბდება მთელი ცხოვრების მანძილზე. ხედავთ, რომ აქ ერთგვარი წრე იკვრება და ამ მანდალურ წრეზე ვსაუბრობდი წეღან. ამ ტანტრაში მოცემულია ემბრიონის განვითარება, მისი გასავლელი მანძილი, რომელსაც თავისუფალი ნება აქვს შეიქმნას ისეთი ცხოვრება, რომელიც უფრო აწყობს, შეიძლება მტანჯველი, მაგრამ პიროვნების ფუნქციაა გააცნობიეროს, რომ ეს ტანჯვა მას აწყობს. ეს იდეა ბევრი თანამედროვე რელიგიისთვის მისაღებია, განსაკუთრებით ექსისტენციალური პერიოდისას. აქ უკვე გასარკვევია: რატომ ავირჩიეთ თავისთვის ტანჯვა? ბევრისთვის საძულველი ფრაზა, რომ ყველაფერი უკეთესობისკენაა და ყველაფერი კარგად იქნება, ამ მხრივაც შეგვიძლია განვიხილოთ. ბრძენი კი ის ადამიანია, რომელიც ცხოვრებაშივე ხვდება იმას, რასაც სიკვდილის მერე მიხვდება სხვა.
ამ ტანტრაში ძირითად თემად სიცოცხლე-სიკვდილისგან მკურნალობა იკვეთება. სიკვდილი, მთვარე, განხილული, როგორც უკიდურესად ნეგატიური მხარე, განხილულია, როგორც სიცოცხლისგან მარცხი. ეს, გადატანითი მნიშვნელობით ექიმის, მკურნალის, მარცხია. სიცოცხლე კი ისაა, რასაც ვეპოტინებით, ზოგ შემთხვევაში იმიტომ კი არა, რომ სიცოცხლე გვიყვარს, უბრალოდ სიკვდილი არ გვინდა და სხვა ვარიანტს ვერ ვამჩნევთ. მზე ანუ ცეცხლი, სინათლე არის როგორც პირველადი სტიქია. აღსანიშნავია, რომ საშვილოსნო არ არის ტექსტში განხილული, როგორც სიცოცხლის სიმბოლო, არამედ, როგორც საპყრობილე. ტანტრაში სიცოცხლე შედარებულია სიზმართან, ილუზიასთან, ქართან. სიკვდილისას კი გამოყენებულია შედარებები: უჩინარი, შეუჩერებელი, უეცარი. ტექსტის კითხვისას შეგრძნება გრჩება, რომ სიცოცხლის ელექსირის დასამზადებლად ცოტაოდენი სიკვდილიც აუცილებლად უნდა შეაზავო. ძენ-ბუდიზმი სვამს კითხვას: როგორ უნდა დააღწიო თავი შობა-სიკვდილის წრეს? საპირისპირო კითხვა დასვა: ვინ მომაქცია ამ წრეში? როგორ უნდა გათავისუფლდე ნაჭუჭისგან? მიხვდე, რომ თავად ხარ ნაჭუჭიც. ვისია სარკე, რომელიც მაჩუქეს: ჩემი თუ გამომგზავნის? ამ შემთხვევაში ”მეს” დაკარგვა ხდება და კოლექტიურ ცნობიერების მიღმა შევდივართ.
ეგოიზზე ვამბობდი, როგორც აზრის კონცენტრაციაზე კოლექტიურიდან ინდივიდუალურზე, აზრი კი სამყაროში ჩადებული ენერგიებიდან, რომლებსაც შემოქმედებითი თუ დესტრუქციული ენერგია თანაბრად გააჩნია, ყველაზე მკვეთრი აზრის (აქ აღსანიშნია, რომ ტვინის ფუნქცია აზრი კი არაა, არამედ აზრის დანერგვაა რეალურობაში) ენერგიაა. ამის გამო ადამიანი აზრების გამო ისევე აგებს პასუხს, როგორც მისი შედეგების, საქციელების გამო. მისი შიდა მიდრეკილებები ხომ წარსულში მისმა აზრებმა და ქმედებებმა წარმოშვეს. თუ ადამიანი ეგოისტია და საკუთარ ოპოზიციას ანტონიმად ეკიდება, თავს გამოყოფილ არსებად აღიქვამს და დიდ ყურადღებას უთმობს თავს, მაშინ მისი აზრები არსადაც არ მიდიან, მის თავზე ტრიალებენ და ისევ მას აზიანებენ, როცა პასიურ მდგომარეობაში ნახავენ. თუ ის გარკვეულ ეგოისტურ აზრებს ხშირად ეძლევა და ისეთ დასკვნამდე მიდის, რომ მისი რომელიმე სურვილის დაკმაყოფილება მისთვის იმ ერთ-ერთ საარსებო მოთხოვნილებათაგანს წარმოადგენს, რომლის გარეშეც მას ყოფნა არ შეუძლია, მაშინ ბოლოს ასეც მოხდება, მის გარეშე ვერ იარსებებს. ცნობილია, ადამიანის აუცილებელ მოთხოვნათა ძირითადი მატერიები: საკვები, წყალი, ჰაერი, ტემპერატურა. თუმცა მედიტაციის მნიშვნელობა იმაშიც ჩანს, რომ ადამიანი მათზეც ამაღლდეს. ციტატა რომ გამოვიყენოთ, ყველაზე დიდი ბოროტება ე.წ. მოხეტიალე აზრებია. ყოველი შეგნებული აზრი უკვე შეიცავს გარკვეულ ორგანიზებულობას. მაგრამ ყველაზე უარესია მცირე მოხეტიალეები, რომლებიც გზებს შეუგნებლად ანაგვიანებენ. ზოგადად, აზრებით და მათი შერწყმით საკუთარ ევოლუციას და მომავალს ვქმნით.
ამ აზრიდან ამოდის ტანტრული სექსი. თუ ტანტრა შეერთებაა, შეერთება ნიშნავს ორი ან მეტი არსების ერთ წრფეზე ისეთ განლაგებას, როცა მათ მოცემულ ადგილზე მყოფნი ერთი მიმართულებით იწყებენ აღქმას.ხოლო სადაც ორნი და მეტნი იკრიბებიან, მათი აზრები ერთიანდებიან, როცა მანამდე აღქმა ცალმხრივად ხდება.ეს იმიტომ, რომ ცნობიერების ფიქსაციის წერტილში მოვლენის მხოლოდ ის მხარეები ხვდება, რომლებიც გარკვეულ გრძნობებს იწვევს. როგორც გავიგეთ, ტანტრა არ არის მხოლოდ სქესობრივი კავშირი ადამიანებს შორის, უბრალოდ ადამიანთა შორის სექსი ერთ-ერთი შემადგენელი ნაწილია. ანუ როგორც ესმით, ტანტრასა და სექსის გასინონიმება, არასწორია. თუმცა, როგორც ინდუიზმშია კამა-სუტრა, ტიბეტურ ბუდიზმში მის მსგავსს ცოდნას ტანტრა წარმოადგენს. ტანტრას თეორიის თანახმად, შეუძლებელია სექსი ცოდვა იყოს, ანუ პროცესი, რითიც ხდება შერწყმა და ახალი სულის შთაბერვა ხდება. ცოდვა მის არასწორ გამოყენებაშია. ეს კი ოფიციალური ქორწინების მიუხედავად ხდება, ანუ არ აქვს მნიშვნელობა მის კანონიერობასა თუ ალეგალურობას. როდესაც სექსი მიზანი ხდება და არა საშუალება, ეს დეგრადაციაა, მატერიალურ სფეროში გაჭედვა. ასევე, იგი განიხილება, როგორც ენერგიის აღდგენის ეგოისტურ საშუალებად. როდესაც ერთი პარტნიორი მუდმივ გაცემაში იმყოფება და მეორე – მიმღებ მდგომარეობაში, ამით ორივე მხარე ცოდვილი ხდება. და არ აქვს მნიშვნელობა მის ლეგალურობას. მორალური მაზოხიზმიც, ისევე, როგორც სადიზმი, ბუდიზმში მატერიალური მიჯაჭვულობის სახედ ითვლება.
კაცის თვიური ქალის ციკლისგან განსხვავებით, თვიურად თესლისგან გათავისუფლებას წარმოადგენს. თუ ქალის თვიურზე მთვარეა პასუხისმგებელი, მთვარე, როგორც სიკვდილისა და ქვეცნობიერის სიმბოლო, კაცის თვიურზე მზეა კონცენტრირებული, მზე, როგორც სასიცოცხლო ძალა, ცნობიერება, მათი სასქესო ორგანოთა გარეთ და შიგა განლაგებების გამო. კაცის და ქალის ოვულაციათა მომენტში, ცნობიერი ჩადის ქვეცნობიერში, რათა ცნობიერში ამოიყვანოს ის. მამრობითის პერსონალური უმთვარო და ახალ მთვარეობისას, მამაკაცი ინტროსპექტული ხდება და განმარტოებას საჭიროებს. ეს პერიოდი ქალის მენსტრუაციის მსგავსია. ამ დროს ის შესაძლოა დაბალი ენერგიის მატარებელი იყოს და გრძნობს, რომ თავი დასვენებით გაანებივროს. შემდგომი ფაზა ოთხიოდე დღე გრძელდება და ინი-იანური პრინციპით, მასში ფემინური საწყისი ჩანს. შემდგომი 11 დღე სქესობრივი ანუ შემოქმედებითი ძალის მომატებას ემსახურება და ადის მწვერვლზე, რომელიც ქალური ოვულაციის მსგავსია. ეს მის პერსონალურ სავსე მთვარეობას ემთხვევა და ორიოდე დღე გრძელდება ახალ მთვარემდე. მისი მზის ციკლი ტესტოსტერონის ხარისხური აღგზნების დროა, რომელიც ყოველ 11 წელში იზრდება, იღებს მზის რადიაციას და მწვავდება. აღნიშნავენ, რომ ამ დროს კაცის სისხლი თხელი ხდება. მზეს 90 წლის ციკლი აქვს, რომლისგანაც პირველი 45 წელი პიროვნების აქტიურობას ემსახურება, მეორე 45 კი აქტიურობის შენელების ეტაპია. ამის მიხედვით, ასტროლოგიაში ადამიანის ცხოვრების სამი 30-30-იანი ეტაპი იყოფა, პერსონალური ჰოროსკოპის ნახვისას. მისი იარაღია განსაზღვროს მთვარისა და მზის ციკლი და ციურ სხეულთა ურთიერთობა მათ პერსონალურად მოარგონ.
დასკვნის სახით რომ ვთქვა, მზისა და მთვარის ტანტრა განხილულია, როგორც ინკარნაციის შეწყვეტის ცდები. ეს ტანტრაში ნახსენები მეტაფორებით ხდება. გიტოვებთ მზისა და მთვარის ერთობის მელოდიას. შემდეგ თვეში შევეცდებით ასტრალური სხეულის ან იოგის პრაქტიკული გამოყენება ვისწავლოთ, სხვა ტიპის ტანტრაზე ვისაუბროთ ან რეინკარნაცია მიმოვიხილოთ, ხავს მოკიდებულ მუხებს შორის, ჰიმალაის მთებში.
არასდროს მიყვარდა ცეკვა. მითუმეტეს მისი ყურება, წუთნახევარი ძლივს ვჩერდებოდი სკამზე, თუმცა მის შესახებ სიამოვნებით ვისმენდი. ქართველებისთვის ცეკვა ყოველთვის სუფრის შემადგენელი ნაწილი იყო, და კოსმიური ძალის მოხმობად ითვლებოდა, მიღებული პრექრისტიანული, ზოროასტრული და ქრისტიანული წესების გაერთიანებით, როგორც სხვა გარეგანი გამოხატულებები. მაგალითად, საკვებისა და სასმელის რიტუალი, სადაც ხინკალი შედგებოდა თავისგან-მზისგან, ნაოჭებისგან-სხივებისგან, წვენისა და გულისგან-ზღვისგან და მიწისგან, ხოლო ღვინოს თიხის ჭურჭელში ასხამდნენ, რომლისგანაც, მათი რწმენით, მოიზილნენ ადამიანები. მისგან ხელს განიბანდნენ ან მიწაზე მიაპკურებდნენ სისხლის ზემოდანაც შეგრძნების მიზნით.
ცეკვის დროს კი ენერგიის მართვა ხდებოდა. მაგალითად, სამაიის დროს მოცეკვავეები სამყაროს ზენა და შინა ძალებს განასახიერებდნენ. სამობის თეორია მიცვალებულთან ქცევის წესებშიც ვითარდება და მათ სამფეროვან სუდარას აფარებდნენ, მიცვალებულის კულტივიზირებას ეწეოდნენ. მაგალითად, მათ სახელზე წყაროს აშენებდნენ, როგორც ქვესკნელისა და შუასკნელის გამაერთიანებელს.
ქართული ცეკვა ძირითადად ომზე იყო დამყარებული. ისიც და ჭიდაობაც წრეზე სრულდებოდა. თავიდან ჯერ მზეს, ღმერთ ჰელიოსს და მთვარეს – არმაზს – სცემდნენ თაყვანს, შემდეგ კი მათი ენერგიის გაკონრტოლებას ცდილობდნენ. გრაფ სტეფანე კ. ვალევსკის კავკასიაში მოგზაურობის დროს აღწერილი აქვს ცეკვა-ჭიდაობის დროს სუნთქვის საკონტროლო ვარჯიშები და დასავლელ მედიკოსებს მათ პრაქტიკაში დამკვიდრებას ურჩევდა. ლოცვის დროს კი კავკასიელები ახდენდნენ სასიცოცხლო ენერგიის კონცენტრირებას თავში, სხეულში არსებული პოლუსების ერთმანეთისგან იზოლირებით და თავში ჩაკეტვით. ახდენდნენ სისხლის თავში დაგროვებას (რაც კავკასიელი მუსლიმებისთვისაა უფრო დამახასიათებელი), შემდეგ კი სისხლის გაწმენდას თავიდან, მუხლებზე დგომით, სხეულის უკან გადაწევით და მერე მიწაზე დახრით.
დიდი ხსნის მანძილზე კავკასიელებს სჯეროდათ სუნთქვის დაყოფა მზისა და მთვარის ენერგიის მისაღებ წყაროდ, რომ მარჯვენა ნესტოთი სუნთქვა მზის სუნთქვა იყო და ბრძოლისუნარის გაღვიძებას ეწეოდა, მარცხნიდან კი სიბრძნის მიღებას უწყობდა ხელს. ხოლო როცა კავკასიელი ორივე ნესტოთი სუნთქვადა ენერგიას იღებდა და გასცემდა. ფეხის თითები დაკავშირებული იყო სმენასთან, სმენის ნერვთან და კოორდინაციას უწევდა ჰარმონიას და რიტმს. ცეკვა-ჭიდაობის დროს კი ხელის ტრიალს იმ მომენტიდან იმ მხარეს ურჩევდნენ, რომელ სუნთქვაშიც თავად იმყოფებოდნენ. მოძრაობის დროს შეძახილები კი აძლევდა სუნთქვას საჭირო ვიბრაციას სტიქიების გასაღვიძებლად.
ცეკვა ქართველებისთვის არა მხოლოდ გასართობი სანახაობა იყო, არამედ მშვიდობის ჟამს საბრძოლო ფორმის შენარჩუნება. ბავშვები მას მცირე ასაკიდან მისდევდნენ და დიდ მნიშვნელობას ანიჭებდნენ შემობრუნების თემას: ტრიალებდნენ თეძოთი მცირე და დიდი სუნთქვის მონაცვლეობით. ჩოხის კალთა კი მთელი ცეკვის მანძილზე კაბის კალთას არ უნდა შეხებოდა, წინააღმდეგ შემთხვევაში ცეკვის მთელი არსი იშლებოდა.
თავისი მნიშვნელობა გააჩნდა, ასევე, თითების განლაგებას ცეკვისას. მაგალითად, ცერიდან ნეკისკენ რომ გადავითვალოთ, პირველი ნებისყოფას ნიშნავს, მეორე – ბედს, მესამე – მასწავლებელს, მეოთხე – სიყვარულსა და ჰუმანიზმს, მეხუთე კი – ხორციელ სიყვარულსა და ამ სიყვარულის ნაყოფს. ასე რომ, მასწავლებლები ურჩევდნენ ცეკვისას განსაკუთრებული კონცენტრაცია თითებზე მოეხდინათ, ხოლო ცერა თითი უნებურად მუშტის შეკვრის დროს სხვა თითებში არ მოექციათ. ეს ჟესტი გარემოსადმი მათი ქმედების სიცრუეს აღნიშნავდა, ანუ რაღაც ”ნიჩურტას” მსგავსი ფუნქცია ეკისრა. მუშტის დარტყმის ნაცვლად კი მარჯვენა ხელი მარცხენაზე მოეკიდათ, ისე, რომ მარჯვენა წინ წამოწეული ყოფილიყო. მარცხენა ხელის მაჯის ჩაბღუჯვის ნაცვლად, ხელი მის გარე მხარეს მოეჭირათ, მარჯვენა ხელის ცერა თითი მარცხენა ხელის მაჯას სწვდებოდა, ისე. ამის გარდა, მარჯვენა ხელის დანარჩენი თითები აწვებოდნენ მარცხენა ხელის გულის ჩაღრმავებებს. ორივე ხელის მოხრილი თითები ერთმანეთს ეჭიდებოდა, ხოლო ცერები სხვა თითების სახსრებს გარეთა მხრიდან უნდა შეხებოდა.
ჭიდაობა ცივი იარაღის გარეშე ხდებოდა და ძირითადად, ცალი ხელით. მეორე ზურგს უკან უნდა დამალულიყო და მისი წინ გადმოტანა დაცემისას შეიძლებოდა მხოლოდ ტრამვის თავიდან ასაცილებლად. მიწათმოქმედი ხალხი ვართ და მატერიალური მიმართებით, სულზე სხეულის გავლით ვზრუნავდით, ფორმაში ყოფნა კი შემონახულია სხვადასხვა გასართობ თამაშებში. ზოგი მკვლევარი ქართველთა ზრუნვას სხეულიზე ჰათჰა-იოგას თავისებურ ვარიანტად მიიჩნევს.
იოგა ამბობს, სულამდე სხეული უნდა ისწავლოო. სხეულს ვერ განაგებ და სხვას როგორო. ჯერ ხელისგულებს ვაკვირდები და გონებაში დიდხანს ვიზეპირებ ხაზებს. მოუხერხებელ პოზაში ვდგები და გამადიდებელ სარკეს ვიშველიებ. ვარჯიშის დროს იჭიმება კუნთები, რომელთა არსებობაც არ ვიცოდი. გადავწყვიტე, დავაკვირდე მიკროსკოპით სხეულს.
თავში მიელვებს აზრი, რომ მკვდარი ვარ. ვასკვნი: შეუძლებელია თავი წარმოიდგინო მკვდრად, – გონება თვალს ყოველთვის მიადევნებს წარმოდგენილ გვამს თუ მოტირალ ნათესავებს. მოკლედ, ყველაფრის წარმოდგენა შეიძლება მკვდარი თავის გარდა.
შარშან ფობიებზე უნდა დამეწერა. ვერაფერი მოვიფიქრე, უშიშარი ვარ მეთქი და ზღაპარი დავწერე ჭია მაიაზე. რეალურად არც არაფერი მაქვს, თვითსინანულის განცდას დასჯის შიშად თუ არ აღვიქვამთ. შიშების გასარკვევად სიზმრებს მივმართე. როგორი კოშმარები მესიზმრება:
მაგალითად, ორი კვირის წინ ჩემს ორგანიზმში შემოსული უცხო სხეული ცხვირიდან სისხლს მადენდა. ორ დღეში დავიცლებოდი და მოვკვდებოდი. ახალი მეზობელი იყო. ეტყობა, სიზმრისთვის გამოვიგონე. სასეირნოდ დამპატიჟა და მეც ვეპრანჭებოდი.
არა ისე, სხვა დროს პირველად რომ მენახა სამომავლო ურთიერთობისთვის, არამედ – ისე..
მკითხეს: რა გინდა სიკვდილის წინ გააკეთო?
– სკაიპის ისტორიას წავშლი.
საშინელი შეგრძნება მაქვს, რომ საკუთარ ინფორმაციას ვეღარ გავაკონტროლებ.
– ”პრიკინ”? იმაზე კი არ ვდარდობ, რომ მოვკვდები, იმაზე, რამე არ დარჩეს.
წინა კვირას დიდი თოვლი რომ მოვიდა, მე და თეო საგუნდაოდ წავედით. მერე კინოში დამპატიჟა: ეგზორციზმს ვუყურეთ. მხატვრული ფილმი იყო, რეალითი შოუს მოტივებზე: განდევნის პროცესში ფარულად დაყენებული კამერები, ინტერვიუები.. თავიდანვე მიაწერეს, ფილმი ვატიკანმა აკრძალაო. იტალია სატანიზმის ცენტრად განიხილეს, ვატიკანი კი უძლური მის მიმართ. ერთი მღვდელი ამბობდა: ცხოვრებაში ღმერთზე მეტი დემონი მინახავსო.
მეჭირა პოპკორნი და ვფიქრობდი: დემონები სხეულში შესასვლელად ნებართვას თხოულობენ, ირიბად, მაგრამ მაინც. ჯერ ცოდვებს გაახსენებდენ და ამით მათ საკუთარ თავებთან იდენტიფიცირებას მოახდენდენ. ღამით კი შეშფოთებულ ”მეს”, რომ მეორედ მოსვლისას ყველა საიდუმლო გაცხადდება, ვპასუხობდი: ეცლება შენთვის ვინმეს?
მე მახსოვს ჩემი დაბადება. გამოვიგონე, რომ მახსოვს.
ფასკუნჯი მახსოვს. აი, როგორიც ალფია, ისეთ ბანჯგვლიან არსებად წარმოვიდგენდი. დედამ შთამაგონა. ახლა ისიც ემბრიონის ფორმით წევს და მამა მეუბნება, გავხართო.
შემოდგომაა.
ჩემ წინაშე ხელებჩაქნეულები დგახართ. თქვენი რაოდენობა პროცენტულად სრულია.
:*
Merz AnnA Blume 