ოქროს საწმისი და ცნობიერების ხე

 

გიფიქრიათ ლილიტისა და ადამის მედეასა და იასონთან დაკავშირება?
რაც უფრო ხშირად ვეცნობი ნაწერებს მითების ერთმანეთისგან წარმომავლობაზე , – მით უფრო ხშირად.
წარმოიდგინე, ბაღი უამრავი ხილით, მოჩხრიალე ნაკადულით. ცენტრში აღმართული ხით, მასზე შემოხვეული გველით. ხემ ვაშლი გამოიღო ან ტოტზე კიდია ცხვრის ტყავი. ეს სამოთხეა ან კოლხეთი. რაღას არ ფიქრობენ, რა იყო აკრძალული ხილი.
თვლიან, რომ ბაღში არა ოქროს ვაშლები, არამედ ოქროს ცხვრები იმყოფებოდნენ. მეტიც, ეს ორი სიტყვა ერთნაირად იწერება. ეს ვარიანტი სამოთხის მითს უახლოვებს კოლხეთის ბაღს, სადაც გველი იცავს ხეს. ხეზე ცხვარი კიდია.
ცხვარი პირველი ცხოველია, რომელიც ადამიანმა მოაშინაურა. მის საწმისს ინახავდნენ იმიტომ, რომ ჰქონოდათ წმინდა რელიქვია, რომელიც თავისთავში შეიცავდა ღვთაებრივი არსების ნაწილს.
ბერძენ და რომაელ ავტორებს კოლხეთი და იბერია მიაჩნდათ ქვეყანად, სადაც განსაკუთრებით განვითარებულია სწავლება შხამებზე, საწამლავებზე, რამაც შემდგომი განვითარება ჰპოვა. კოლხური მედიცინა კი მსოფლიო მედიცინის დასაბამი იყო.
შტაინერმა რომ დაწერა კაცობრიობის განვითარების გზაზე, მის მიხედვით, მითი არგონავტებზე აგვიღწერს მესამე რასიდან მეოთხე კულტურულ პერიოდზე გადასვლას. გადასვლა იმას ნიშნავს, რომ საკაცობრიო კულტურის მანამდე ერთიანი ნაკადი ორად გაიყო: მისტერიათა სიბრძნედ და გარეგნულ განსჯით მეცნიერებად. ანუ ჯერ ადამიანი იყო მხოლოდ ინსტინქტებით, მერე მახსოვრება გაუჩნდა და ბოლოს განსჯის უნარი (ცუდისა და კარგის გარჩევის, საამაყოსა და სასირცხვილოს და სხვ.). სწორედ ეს მოხდა სამოთხეში ვაშლის მიღებისას.
ამბობენ, რომ სიყვარულსა და შემეცნებას ადრე ადამიანი ერთიანად აღიქვამდა ანუ პირველად სიბრძნეს ფლობდა. ვერძი სიყვარულისაა და შემეცნების სიმბოლო იყო. მისტერიათა სიბრძნე კი სიყვარულს უკავშირდება. ეს იმგვარი სიბრძნეა, რომელიც ნებათაგან ვერ მიიღწევა. კამასეულ ძალთაგან განწმენდის გარეშე. განსჯითი მეცნიერება კი მისგან განწმენდის გარეშეც მიიღწევაო.
იმასაც ამბობენ, პირველად იყო მითი და როცა აღარაფერი იქნება, მითი დარჩებაო. ვიმკითხავებთ: არსებობს? – არ არსებობს? არსებობს? – არ არსებობს? მე ბლოგი მაქვს, სოციალური ქსელები და სხვა. რამე დარჩება ჩემი არსებობის დამამტკიცებლად. მითად დარჩენა გამიჭირდება. მოსაწყენია. სიკვდილამდე მოვიფიქრებ რამეს.

ჩემგან წერილია

წერილი დედას!

როგორ ხარ?
ყველაფერი კარგადაა და
არაფერი მტკენს.
ბეღურებს ვაჭმევ.

ამაოდ
ათწლეულების ნათრევი სიჩუმე,
რამდენჯერმე გადამრავლებული ჩვენი სიჩუმე,
მომიკლეს.
მომიკითხე მოხუცი მამა.

სიყვარულით, თაი.

წერილი შვილს!

ერთხელ მამაჩემის ზურგზე შევდექი. მის მალებზე ვხტუნაობდით მე და ჩემი ძმა. ფეხაუწევლად და სხეულთან მჭიდროდ. დედა თეფშით ხელში დაგვდევდა: “თუ შეჭამთ, გაიზრდებით.” ჰო, ძნელი დასაჯერებელია ახლა ჩვენი სისუსტე.
შვილო, მაპატიე, ვერ შეგიყვარე. მუცელნაფერები თითებით ვერ შევეხე გარედან შიგნით შენს მუცელს და არ მეხერხება ზღაპრების ყოლა. შვილო, მაპატიე, რომ ვერ ჩაგსახე.

სიყვარულით, დედა.

წერილი იასონს!

როცა მარტო ვრჩები, ხმამაღლა ვიღიმი. არასდროს მიმეწვება ბავშვისთვის ფაფა. არ შემეზიზღება მისი ბინძური თეთრეული. გპირდები. მაგრამ თუ მიღალატებ, მე მოგკლავ!

შენი მედეა.

როგორ გა(ვ)ხდი უდარდელი?!
(მ–იკას)

უბრალოდ ბევრი იდარდე და მოკვდა.
ნონსენს: გაგიკვირდა რომ წყენა შემიძლია? მეც.
ახლა შენგან ვსწავლობ, ისევე როგორც შენ სწავლობდი ჩემგან.
ან იმ უდარდელ ბავშვებთან რომ ატარებდი დროს, გადმოგდეს.
მარტივია: ჩვენ ხომ ერთი ადამიანი გვიყვარს. მასზე ვივარჯიშებ.
და ნუ წაიღეთ ტვინი რომ ორგული ვარ. ორგული ნიშნავს ორმაგად მგრძნობიარეს.