დანა-ჩანგლის როლი მარტოობისთვის

წიგნები უფლისწულისა და გლეხი გოგოს მელოდრამული ურთიერთობის შესახებ შეიძლება რომანტიკულია, მაგრამ კლასთა შორის განმასხვავებელ ფაქტორებს მალავს. მაგალითად, იმას, რომ გლეხი ჭამისას დანა-ჩანგალს არ იყენებს, საჭმელზე აცემინებს და შეუძლია საწოლშივე დაანერწყვოს. როცა უფლისწული სუფრასთან ჯდება და თეფშთან სამი სახეობის ჩანგალი ხვდება, მთლად პაზოლინი თუ არ ხარ არ აღწერ, რომ გლეხი გოგო წაკუზულია და წყალს შუა გუბიდან თქვლეფს. თან წარა-მარა საზარდულს იქავებს, რადგან საცვალი არ აქვს და კოკებოვანი დაავადებები სჭირს. როცა უფლისული მიჯნურს ეუბნება რა ლამაზი ღიმილი გაქვსო, გულწრფელობის ენაზე რომ გადავთარგმნოთ, ლამაზი ძაღლის, ვირის და პრუჟინის კბილები გაქვსო. რადგან სტომატოლოგიაში ადამიანური პროტეზი მხოლოდ მაღალი ფენის პრეროგატივა გახლდათ. სამაგიეროდ, ავტორი ხაზს უსვამს, რომ გოგონა კეთილია და პრანჭია სეფე ქალებს არ ჰგავს.

კლასთა შორის განმასხვავებელი ნიშანი, პირველ რიგში ეტიკეტი იყო, მითუმეტეს, სქესთა შორის დისბალანსის გამო, ქალების საზოგადოებისგან მოწყვეტის და განათლების ნაკლებობის გამო კონკიები ელემენტარულ ჰიგიენურ სტანდარტებში დაგვიანებით ჩასხდნენ. ეტიკეტმა მიღწეული სტანდარტი მაშინ დააფიქსირა, როცა სოციალური ცენტრიდან პერიფერიაში გადავიდა. არ იფიქროთ, რომ რომანტიკოსი არ ვარ, მწერალი რომ ვიყო ასეთ მელოდრამას დავწერდი: უფლისწულმა გლეხ გოგოს აკოცა, გლეხ გოგოს უფლისწულის კბილები მოეწონა და მას მერე კაკალი კბილებით აღარ ჩაუმტვრევია. იდიალური happy end.

რარიტეტულ წიგნებში რომ ვიტრიალოთ, როცა ბატალურ წიგნებს ვკითხულობ, სადაც სამამულო ან რომელიმე ომის თავგანწირვებია აღწერილი, სულ მინდა ვკითხულობდე ბიჭებზე, რომლებმაც აბჯარი აისხეს, ავანტგარდში დაეწყვნენ, მაგრამ ომში გრიპის ვირუსით მოკვდნენ ან უბრალოდ იმ დღეს კბილი სტკიოდათ და სუფთა დარიშხანი ჩაიდეს. სტატისტიკურადაც, ომებში ჭირიანობით უფრო იღუპებოდნენ, ვიდრე პირდაპირი შერკინებისას. ესეც იმ ელემენტარული ჰიგიენური ნორმების უცოდინრობით, რაც საზოგადოებამ გვიან გაითავისა. მხატვრულ ლიტერატურას რაღაც კაზუალ თემები აკლია, რის გამოც მთელი ეს მორალური ბატალურობები სადევ-გმირო რომანებად ან სულაც ჰაგიოგრაფიებად მევლინება.

თანამედროვეობაში ომი პირდაპირი შერკინებიდან ირიბ იმანენტურობაში გადავიდა, ბიოლოგიურ თუ კიბერნეტიკულ შერკინებებს მტერთან სხეულებრობრივი კავშირები მინიმუმამდე დაჰყავს. მტერზე ხელის გასვრა არ გვინდა, ხშირად არც მოყვარეზე და ამის დამადასტურებელია ჩანგალი. ჩანგალი პოსეიდონის ჯოხივითაა, ის მფლობელის კუთვნილება უნდა იყოს. დანა-ჩანგლით ჭამა ნიშნავს ადამიანის ინსტინქტურ შიშს, რომ თანამემსუფრე ავად არის. პლუს, შთანერგილი გვაქვს დასვრილობის შიში სისუფთავეზე კულტივირებულ საზოგადოებაში, რაც საკუთარ თავთან გვატისტანცირებს. მაგალითად, გასაგებია რატომ არ ვძიძგნით ხელებით სინაზე დადებულ გოჭს ერთდროულად, მაგრამ თეფშზე გადმოღებულ ულუფასაც ჩანგლით შევექცევით, რადგან არა თუ სხვისი, საკუთარი კიდურებიდანაც კი შეიძლება ავიკიდოთ ჭირი. ჩანგალი, ეს არის პრივატიზებით ლამის კბილის ჯაგრისისთან გათანაბრებული ატრიბუტი, რომელიც სიმბოლოა ადამიანების ნერწყვების განმაცალკევებელი და საკუთარი ნერწყვისგანაც დამაშორებელი. ჩანგლის რეკლამა სტუდიაში.

აღდგომა სვანეთში, ცხენისწყლის ხეობაში გავატარე. ასეთი ტრადიცია აქვთ: დააგდებენ სასაფლაოზე თონეში მთლიანად შემწვარ გოჭს ან ბეკეკას, ხოლო ირგვლივ იმა წლის სამზარეულო მიღწევებს შემოულაგებენ. ერთ კვირიანი კულინარიული დუელი ტარდება. მაგალითად, ჩემი მასპინძლის სუფრაზე სნიკერსის ტორტისა და სუშის როლების შუაში თონეში გამომცხვარი გოჭი გააწვინეს. ტრადიციაა, რომ გოჭი ხელებით გვეძიძგნა დანა-ჩანგლის გამოყენების გარეშე. მაგრამ სვანები ამას მხოლოდ დღესასწაულებზე სჩადიან, აქ შემონახულია წინაპრების ის წესები, რაც კულტურამ დავიწყებას მისცა. თუ ევროპული რენესანსი ჰიგიენის ნორმატიულობის განსამტკიცებლად ლიტერატურას ლიტერატურაზე ქმნიდა, ქართულ კულტურას ჰიგიენის აპოლოგეტი არ შეუქმნია. სუშის ხსენებაზე გამახსენდა, რაც შეეხება ჩინურ სამზარეულოს, აქ დანაა მონოპოლისტი. მე თუ მკითხავთ, ამ კუთხის კულინარიული პოპულარობა ცხოველთა სამყაროსადმი სინდისის ქენჯნით განისაზღვრება. თევზი იქნება, ქათამი თუ ძროხა, ისეთი მონდომებით გვინაწევრებენ ჩინელები საკვებში ბრინჯთან თუ კომბოსტოსთან ერთად, რომ შეგვიძლია სინდისი მოვატყუოთ, მაქსიმალურად დანაწევრებული ცხოველების მიღებით ცხოველურები აღარ ვართ, აი, როგორც სვანები დღესასწაულებზე.

დანა-ჩანგალი, როგორც ლეველური ეგალიტარისტი მიღებულ ცივილიზაციაში შეიძლება დამნაშავეა, რადგან ყველგან ჩვენს ნერწყვებს აღარ ვავრცელებთ, მაგრამ მარტოობაშიც აქვს ბრალი. ჩანგალში ადამიანის იზოლირება გამოიხატება სხვისი ან საკუთარი ნერწყვისადმი, როცა დანაში ილუზიის მორგება სინდისის ქენჯნის გამო. ჰიგიენის ნორმების დაცვისთვის საჭირო ყოფილა გარკვეული სახით იზოლაცია, მაგრამ იზოლაციას თითქოს მუხრუჭი აქვს სუსტი. ოჯახში თითქოს ყველას საკუთარი ჭურჭელი გვაქვს გარეცხვის მერეც კი. თანამედროვეობაში შეიძლება ჭირიანობის რიცხვმა იკლო, მაგრამ ფსიქიკურმა ავადმყოფობებმა იმატა. საუკუნეების მანძილზე ჩადებული სხვებისა და საკუთარი თავის შიში უკვალოდ არ გაქრა. ხანდახან კი ინსტინქტურ ლეველებზე ურთიერთობების დროს ჩვენი ქვეცნობიერი გვახსენებს რომ იყო დრო, როცა კოლექტივიზაციის პერიოდი იდგა, ინდივიდუალურობა გვაკლდა და ძალიან ვგავდით ერთმანეთს. აბა სხვანაირად როგორ ავხსნა, ცოლი რომ ქმარს ბასიანზე გაუშვებს და გულში ყველა რეივერ გოგოზე ეჭვიანობს, თავს სხვებთან აიგივებს და რახან ქმარი თვითონ მოსწონს ყველას უნდა მოეწონოს. უეჭველი კოლექტივიზაციის ნოსტალგიაა მიზეზი, სხვა რა უნდა იყოს.

ფასკუნჯი და მელაკუდა

ჯავახეთში არის პუნქტი, ზედმეტსახელად, ვინდოუსის ხედი, რადგან ძალიან ჰგავს მაიკროსოფტის შპალიერს. მე კიდევ იშვიათად მინახავს ამდენად ჰიპერაქტიური ღრუბლები, რომელიღაც თაიმ ლეფსის აპლიკაციით იხვეოდა მეგონა. სამხრეთის ალპური ქარის ენერგია დენით ფართო რეგიონს მოემსახურეობდა.

ჩემთვის ჯავახეთი არის მხარე, სადაც სტერეოტიპებს ვადა გაუვიდა. მაგალითად, ნაკელის ესთეტურობაზე, რომ პირამიდებს საქართველოშიც აშენებდნენ. ვნახე სახლები რუსული ფოლკლორიდან, ივანუშკას ამბების სათხრობად რომ უნდა გამოეხედა მოხუც მეზღაპრეს, სალათისფრად შეღებილი ფანჯრებიდან და ეთქვა: жили били старик со старухои. სანამ პანდას თვალებივით ამოღებილ სარკმლებს ვუყურებდი, თოლიები ფეხებში ისე მეჩრებოდნენ, როგორც კოლორადოს ჭიები კარტოფილის სეზონზე. ძაღლების ნაცვლად კი ოჯახებს ყარყატები მოეშინაურათ, მოსახლეობა რომ მათ მოფრენა-გამრავლება-გაფრენას უყურებს კალენდრის ნაცვლად. დაუმაგრებელი თივის ზვინები ფრინველებივით დაფრიალებდნენ, მათ შორის კი ერთი სლავური გარეგნობის თივისფერი გოგონა ველოსიპედის ბორბალს ჰაერით ტენიდა, გარეგნობით სალი მანის ქალიშვილს ჰგავდა. ალბათ ყველა დედა სალიმანია.

სახლიდან რომ გავდივარ, დედაჩემსაც ეშინია ჩემი. უკრაინაში მივდივარ მეთქი და ვინმეს სააკაშვილთან არ ეგონო და პოლიტპატიმარი არ გახდეო. ხევსურეთში მივდივარ მეთქი და სვანეთში წვიმამ მდინარე გაიტანაო. ჯავახეთში მივდივარ მეთქი და, მანდ ფასკუნჯები ბუდობენ, ჭრილობა ხომ არ გაქვს რომ სისხლზე მოვიდნენო. “ჭრილობა არა, მაგრამ თვიური ითვლება?” – ავკუნტრუშდი და როცა ჯავახეთში მეორედ მოვხვდი, ჩინური კიმონოსგან შეკერილი წითელი ფერის კაბა ჩავიცვი, იქნებ მიმეზიდა რომ დამენახა ეს ზღაპრული ძუძუმწოვარა. მთის კენწეროში ავედი და პლედზე დავწექი, რომ ფასკუნჯის ნაცვლად მელაკუდა მივიზიდე. ვინმეს გუგლიდან დედამიწისთვის რომ დაეხედა, ვინდოუსის შპალერის ყვითელ სივრცეში ორ წითელ წერტილს დაინახავდა.

რატომა აქვს სათამაშო ბოჩოლას სევდიანი თვალები?

რატომა აქვს სათამაშო ბოჩოლას სევდიანი თვალები?
იმიტომ, რომ მარტო სათამაშოდ უნდათ.
შეკითხვის სათავე იმ უახლესი წარსულიდან მოედინება, როცა მეგობრის ქმარმა ცოლთან და სკოლამდელ ბავშვებთან ერთად ცოლის მეგობრები ქალაქგარეთ დაგვპატიჟა. ვინაიდან განქორწინებაზე ფიქრს მშობლები ისტერიამდე მიჰყავს და ბავშვები სათქმელს მავნებლობით გამოხატავენ, ვიკისრე მოვალეობა და ჩემი მცირეწლოვანი მეგობრებისთვის თამაში გამოვიგონე: ყოველი მოწყენის შემთხვევაში ვიღებდით სათამაშო ცხოველს და საკუთარ წყენებზე მესამე პირში ვყვებოდით. ზოგადად, ბავშვის დატვირთვა აუცილებელი გვგონია, რადგან როგორც კი დაუსაქმებლები არიან, მოწყენისგან მავნებლობენ.
რატომა აქვს სათამაშო ბოჩოლას სევდიანი თვალები?
იმიტომ, რომ ქარის ეშინია.
თორნიკე ორი წლისაა და ძალიან ეშინია ქარის. პირველად ვნახე ადამიანი ჰაერისადმი შიშით. არა და მისი კულულა თმა სიარულისას ხტუნაობს და ტიტლიკანა თუ გაიქცევა, რენესანსული ფერწერის ანგელოზებს ჰგავს. მეთქი ნათლია ვარ, ჩემი ვალია ქარი შევაყვარო. ამიტომ გამოვიგონე ზღაპარი კეთილ ქარებზე, როგორ გადაჰქონდათ ყვავილებიდან ყვავილებზე სიცოცხლე ნანატრი და მოიმედე, რომ მხოლოდ ქარისას შეიძლებოდა სხვა დროს მდუმარე ფოთლების მოსმენა. და, ჰოი, საოცრებავ, ყურები ლეღვთა ფოთლებთან მივატანინე შრიალის მოსასმენად. რა არ ვიღონე, რომ ჩემი გეოგრაფიული ცოდნა ზღაპრებად მექცია, მაგრამ ქარი ვერ შევაყვარე. საღამოს დედამისი მეუბნება: ეს შიში მას შემდეგ დასჩემდა, რაც ეზოში ჩასვლაზე ქარის გამო უარს ვეუბნებიო. ჭირი იქა, ქატო აქა, გაციებისგან გადარჩენის სანაცვლოდ დაფობიებული ბავშვი მიიღო, დედის კალთაში ჩარგული სახით.
ბავშვის აღზრდაში მკაცრად განსაზღვრული წესების მომხრე ვარ. მიუხედავად იმისა რომ მგონია, ბევრი დამოუკიდებელი ლეველი უნდა განვავითარებინოთ, ამ ასაკში თავისუფლებას ვერ მივცემ. მაგალითად, არ მომწონს, რომ არც ერთი ჩემი მეგობრის შვილს საბავშვო სავარძელი მანქანისთვის არ უხმარია. ეს ბავშვებიც ისე იზრდებიან, რომ მცირე წუწუნის მერე მშობლები წინა სავარძელში დაჯდომის ნებას აძლევდნენ. უფრო ლიბერალურად დიქტატორიზმის მომხრე ვარ. ვიცი სხვა ორი წლის ბავშვი, ლოგინში შესაძლო დასველებით ისეთი შეშინებული, რომ ძილი ერღვევა და ყოველ საათში ერთხელ ეღვიძება. გადაუწიეს მშობლებმა ღამის ძილი – არ უშველა, შუადღის ძილი მოუშალეს – არ უშველა. სანამ არ წაიღეს დამსჯელობითი სიტყვები უკან, ნორმალურად ვერ დააძინეს.
რატომა აქვს სათამაშო ბოჩოლას სევდიანი თვალები?
იმიტომ, რომ გოგოა.
ნატალი ოთხი წლისაა და ძალიან აკვირვებს ჩემი ცისფერი ჯემპრი, რომ ჩემს ნახატებში ბიჭებსა და გოგონებს ერთი ფერის აცვიათ, რომ რეალურ, საისტორიო წიგნებში დედოფლები დისნეის მულტფილმებივით გამოთლილნი კი არ არიან, გადაბმული წარბები და განიერი ბეჭები აქვთ. ეს ის ასაკი აქვთ, სასქესო ორგანოების დემონსტრირებას რომ ახდენენ ერთმანეთთან, ექიმობანას თამაშის ცნობილი მიზეზია, მაგრამ პირველად გავიგე, რომ ამ ხნისები ერთმანეთს სქესის განმასხვავებელი ნიშნებით მიმართავენ. დედამისი მეუბნება, რომ ცისფერისა და ვარდისფერის ფენომენი სათამაშოების გაყოფიდან დაიწყო. ბიჭური და გოგოური ნივთების კლასიფიკაცია საკუთრებას უკამათოდ უწყვიტავდა.
არა და როგორ გინდა უთხრა, რომ დედამისი ცდება, რომ კომფლიქტის გადაწყვეტის მარტივი ხერხია, ატყუებს, რადგან ეუბნება რისიც თვითონაც არ სჯერა. ან მაქვს საერთოდ უფლება დიდარქტიკული მოძღვრებები ვუკითხო. ან იქნებ ღირს ფანტაზიის გაღვივებისთვის ძილის წინ ატომების ატმებივით ხლეჩვისა ან ჭიანჭველათა შრომისმოყვარეობის ამბების ნაცვლად რაინდებზე, დევებზე ან ფასკუნჯებზე ვუყვებოდე. იქნებ თოვლის ბაბუის დაჯერებით გამომგონებლური ნიჭი უვითარდება. ან გვაქვს თუ არა მორალური უფლება წესების დარღვევისთვის ვტუქსავდეთ, როცა საღამოობით ხელებში ჩაძინებულ ბავშვებს ლოგინებს მივაბარებდით და სასაცილო ბალახებს ვეწეოდი. არა რა, არ შემიძლია ზრუნვა საკუთარ თავზეც კი. სამეგობროში კიდევ ერთი დედა გვყავს, ისეთი ისტერიულია, ძუძუებიდან რძე უკვე თვითნებურად უსხამს, ერთ დვრილს ჩაუდებს და მეორიდან გამოედინება. ჩემი აზრით, მეგობარი ლაქტაციის პერიოდში უნდა შეიცნო. არა და ვერც მისი ქმარი ხვდება რა სჭირს, უბრალოდ ქალები ვხვდებით.
რატომა აქვს სათამაშო ბოჩოლას სევდიანი თვალები?
იმიტომ, რომ ძალით აჭმევენ.
ოო, კვება ხომ ის პირველყოფილია დასაწყისში შვილს დედას რომ მოანატრებს. გამიგია, თავიდან შვილებს დედა კვების გამო უყვარდებათო. ისედაც, ბავშვები ყველაფერს პირში იტაკებენ და ამით საგნებს აღიქვამენ. ერთხელაც ძილის წინ ნატალიმ მომიყვა ზღაპარი, რომელიც ჩემს თვალში ჰორორი უფრო იყო: იყო და არა იყო რაო, ერთი გოგონა ცხოვრობდაო, საჭმელს არ ჭამდაო, ამიტომ დედამ ფანჯრიდან მოისროლაო, მერე ის გოგო მგელმა შეჭამაო. დასასრული. მეთქი, მეგობრულად, როგორც დაქალები ჭორაობენ, რა უნდა გავაკეთოთ უფროსებმა, რომ ბავშვებს მოსაწყენი სადილები შევაყვაროთ? დედა ძალიან ბევრს მაჭმევს და კვებისას ამიტომ ვტირივარო. სინამდვილეში სადილამდე ბავშვები კანფეტებით ძღებიან და კერძებისთვის მადა აღარ ჰყოფნით. დედა მაინც უყვება ხოლმე სადილობისას ზღაპრებს და თამაშით იკვებებიან, ეს მომწონს. ხანდახან ჭამობანას ვთამაშობთ, სხვადასხვა ოთახში დავსხდებით თეფშებით და აუცილებლად უნდა შევუსწროთ ერთმანეთს პირში კოვზის ჩადებისას. ან ვუყურებთ ზღაპრებს  პროდუქტების მითიურ წარმომავლობაზე. ან ვულაგებთ სავარაუდო ბოსტნეულს და ნებას ვრთავთ, რომ თავად მიიღონ მონაწილეობა მზადებაში.
აი, როგორც ბავშვს მოსწონს ძუძუს წოვის პროცესი და საქმე მხოლოდ კვებაში არაა, ხელოვნური პროდუქტების მიღებისას  იგივე უნდა გაგრძელდეს, უნდა მოსწონდეს როგორ ჭამს, რომ ჭამოს. მაგალითად, გაგანია ზაფხულში, მე არ დავაძალებდი ცხიმიანი საკვების დიდი რაოდენობით მიღებას. და კიდევ ერთი: მე მივაჩვევდი ღეჭვას. ბავშვი უნდა მიაჩვიოს ღეჭვას. არ უნდა გავიადვილოთ საქმე ბლენდერებით. აი, ნატალი ოთხი წლისაა და დაბლენდერების ან გამალებით ჩაზელვის გარეშე მგონი არ უჭამია. ხოლო რძეს რაც შეეხება, შვილიანი მეგობრების სახლში როცა შევდივარ, ცოტა ხანშივე ვატყობ ბუნებრივ კვებაზეა ბავშვი თუ ხელოვნურზე. რითი და მათი დასვრილი საფენის სუნით. დიდი ქონიანი კაცი რომ დააყენებს, ისეთი სუნი ასდით ხელოვნურებს. ეს მომწონს, რომ ძმის შვილს, დედაჩვენის ხელში, საფენი არ უხმარია სამი თვიდან. გამოთვლილად იცოდა კვება და წუთობით ხვდებოდა როდის სჭირდებოდა ბავშვს მონელება. ზოგადად, მოზრდილისთვის შეიძლება, მაგრამ ბავშვისთვის დაუგეგმავი კვება ისედაც სახიფათოა, მაგალითად, ხშირი კვებისას მომნელებელი სისტემა რომ არ გამოვიდეს წყობიდან და ა.შ.
რა სასაცილო სიტყვაა “ბოჩოლა” და თან მოსაწყენი.
ბავშვების სახელები შევცვალე.
ახლა კი ისევ ზღვარზე ვფიქრობ: მე რომ მეგობრების შვილებისადმი ურთიერთობა არ მომწონს, როდის შეიძლება ჩავერიო უცხო ადამიანი ოჯახში? თორემ უცემიათ ბავშვი და მე მხოლოდ ჩემი თეორიებით ვდგარვარ და მისთვის ცხვირ-პირიდან სისხლი თუ მომიბანია. ასე ბლოგიდან მაქვს დიდი გული და ვიტყვი: ნუ გააჩენთ ბავშვებს ოჯახის გასამტკიცებლად, საახლობლოში მე მხოლოდ ამ მიზეზით გაჩენილ ბავშვებს ვიცნობ და ვვარაუდობ, რომ კიდევ იქნებიან.

გეორგია როგორც ჰოგვარტსი და ყვავილების შხაპი

კიკნაძის ჩაწერილებში სააღდგომო კვერცხების ქართული წარმომავლობა მოვიძიე, ამბავი ძმებისა, დიდი მარხვის პირველ კვირაში კვერცხებს ცეცხლზე რომ შედგამენ და ორმოცი დღით ჩაეძინებათ, გაღვიძებულზე კი აღმოაჩენენ, რომ კვერცხები წითლად შებრაწულიყვნენ. მე არ ვარ იუნგი მითებისგან არქეტიპები რომ შევქმნა და არც ლევი სტროსი, არქეტიპებს შევეწინააღმდეგო და ისინი სინქრონიულ-დიაქრონიულ ასპექტში განვიხილო, მაგრამ როგორც მოყვარული კომპარატივისტი, ამ პროფესიის განსაზღვრებას საყვარელ წინამორბედს დავესესხები: ნაკლებადაა ჩემი ინტერესის სფერო კერძოდ სამოთხე ან კერძოდ ჯოჯოხეთი, არამედ, მათი ურთიერთმიმართება, – ამიტომ ასე დუალისტურად მაღფრთოვანებენ მითები, რომელთა გაგებისთვის დამატებითი თქმულებებია საჭირო, იქნება ეს წითელ კვერცხებზე ამბების დაკრეფა თუ სხვადასხვა რელიგიური დღესასწაულის ერთმანეთით ჩანაცვლება.
ამიტომ დავხატე გოლუმის გარეგნობის მქონე ნოე, რომელმაც ათი საუკუნე განვლო და ქედივით თეთრწვეროსან კაცად ვეღარ წარმოვიდგინე; წმინდა გიორგი, რომელსაც ჰარი პოტერის ჯადოსნური შუბი აქვს და სამძიმირის ნაცვლად ჰერმიონას იხსნის გველისგან. (ინსტაგრამი) გაგიკვირდებათ და მე სულაც არ მსურდა ქრისტიანობის შეურაცჰყოფა, პირიქით, ქრისტიანობის პოპ კულტურასთან ადაპტირება. ავხსნი: ეკლესიისა და მრევლის სიჭარბის მიუხედავად, იმ სივრცეში სადაც ყოველდღიურად მიწევს ცხოვრება, იქნება ეს სამეზობლო წრე, სამუშაო ადგილი, სანათესაო თუ სამეგობრო, ათეიზმი უკვე კომფორმიზმია და თუ როდისმე ვნახავ ადამიანს, ვინც ტაძარში წაყოლას მთხოვს, ჩემთვის საკმაოდ უცხო, მასისგან გამორჩეული ნაბიჯი იქნება. მაგრამ ჩემი საზოგადოების დიდი ნაწილი ხშირად საუბრობს რელიგიის ზღაპრულობაზე უარყოფითი კუთხით, როდესაც ფენტეზი მათი საყვარელი ჟანრია  ეს ორმაგი სტანდარტები კი ისეთივე ალოგიკური მგონია, როგორც ბერიკაობის მომხრეთაგან ჰელოუინის კრიტიკა, მხოლოდ იმიტომ, რომ ერთს არ აქვს ეროვნული ფუძე. ეს კი იმის ფონზე, რომ ორივე რიტუალი მკვდრების ერთი მიმართულებით აღდგენას ეხმიანება. პირადად მე, იმდენად მხიბლავს კოსტუმირებული წვეულებები, თანაც თუ ჰორორის ფონზე მიმდინარეობს, რომ შემიძლია ნებისმიერ აქტივობას შევუერთდე, მითუმეტეს, თუ გადაცმული საღამოები დასაშურებელია საქართველოში. ხოლო როდესაც ვუყურებ ამ ჩემს ქვეყანას ვხედავ ადამიანებს, რომლებსაც მაგია არ აინტერესებთ, სანახევროდ ადამიანებს და სანახევროდ მაგებს და მაგებს; მაგებს ანუ მრევლს რომლებიც უკვე თავის მხრივ იყოფიან კეთილებად და ბოროტებად. მე ხომ არ მაინტერესებს ტოლკინის, როულინგის და სხვა ფანტაზიორთა სამყარო რამდენად არსებობს და ისე მხიბლავს, შესაბამისად, თომას, იოანეს და სხვა მოციქულთა ამბების სინამდვილე ნაკლები ინტერესის საგანია.
აღდგომა ვახსენე და დღესასწაულებისადმი პროტესტის მიუხედავად, ჩემი საყვარელი დღე სულთმოფენობაა. ის, რაც დავითაშვილთან არის აღწერილი, მჭედლების გრდემლზე დაკვრა სწორედ ამ მოძრავ თარიღთანაა დაკავშირებული. შეიძლება იმიტომ, რომ ჩემი მჭედლიძეობის გამო სისხლის ყივილს ვგრძნობ; ან მთიულეთში ხშირი ქეიფის გამო, როცა ნებისმიერი ვახშმის დროს, როგორც გურულებს აქვთ მშვიდობის სადღეგრძელო პირველ ადგილზე, ჩვენთან იძახიან “მივაგებოთ”-ს, “მათ ხელთ ყოფს” და სვამენ; ქორწილის რიტუალებშიც კი წინაპრების სულების მოგონებითაა სუფრა გაჭედილი და კაი სინტოელივით ტაძრის ნაცვლად გვარის სალოცავებში ლოცულობენ, გენეტიკაა ორივესთვის მთავარი ღმერთი და სულთმოფენობა ვეგანური დღესასწაული, ბუნების ზეიმი. ამიტომ მიკვირს ხალხისგან, ვისაც სინტოისტური ფილოსოფია ხიბლავს, ჩვენთან აღნიშნულ წინაპართა და მცენარეთა დღეს რომ ვერ ამჩნევენ. დღეს, როცა ყვავილების დაჭერისას ვლოცულობთ, თაიგულებს ერთმანეთს ვუნაწილებთ და სხეულს ამ მცენარეებისგან ვიბანთ, მერე ჩვენთან შერწყმულ ყვავილების ნახარშს ბუნებას ვუბრუნებთ და მცენარეებს მოვრწყამთ, ჩვენს სხეულებთან ერთად რომ ამოიზარდონ. ქრისტიანობამ თუ ადამიანი მიწა-ბუნებას მოაშორა, მზისა და ზეცისკენ სწრაფვა მისცა, სულთმოფენობაზე გამონაკლისი დაუშვა და გაამიწიერა. პატრიარქს აკრიტიკებენ, რომ მაგიური რიტუალებისკენ მოწოდება დაიწყო, ბოლო დროინდელი ქადაგების გარდა, მანამდე ისაუბრა თანადროული სიტყვების აღვლენაზე და სხვა. მაგრამ ჩახედულმა პირმა იცის, რომ მაგიას აქვს განხრაც, როგორც წრეებში უწოდებენ “საეკლესიო მაგია”. მაგალითად, ნალოცავი სანთლის ტაძრიდან სახლამდე მიყვანა და კარის ჯვარის ფორმით ამოწვა. და თუ კლასიკურ განსაზღვრებას დავეშურებით რელიგიისა და მაგიის განსხვავებებზე, რომ რელიგიისას ადამიანი მიიწევს ღვთაებრივისკენ და მაგიისას ღთაებრივი მოიწევს ადამიანისკენ, სულთმოფენობა ორივეს ნაზავია, ბუნებრივისა და ადამიანის ნაზავია. მე კი ძალიან მწყდება გული, ამ დღესასწაულის არასათანადოდ დაფასების გამო. ვწუხვარ იმიტომ, რომ ამ დღეს მე არავინ მაჩუქებს მინდვრის ყვავილების თაიგულს და არავინ მეტყვის რომ შევერწყა ჩემს წინაპარ ბუნებას.

თანამეწიგნეები და სხვები

ხომ არსებობენ სქულმეითები, სოულმეითები (რა კარგი სიტყვაა თანამესულეები), ასევე არსებობენ ბუქმეითები.
როგორც ყველა სოციალური ქსელის შემთხვევაში მოხდა, გუდრიდშიც გვიან დავრეგისტრირდი. ავიყოლიე ჩემი თანამშრომელი და ჩელენჯი მოვნიშნეთ ასამდე. საზიარო მაგიდაზე დავიწყეთ კითხვა და გამისწრო. არა, რაც არ უნდა გამიჭირდეს და ვაგებდე, რიცხვს მაინც არ შევცვლი. აღმოჩნდა, რომ ჩემი წასაკითხი წიგნები, ბევრი არაა დარეგისტრირებული. იმისთვის, რომ ატვირთვა შევძლო, უნდა წავიკითხო და იმისთვის, რომ წავიკითხო, უნდა ავტვირთო. ჰო და, ბოლო პერიოდია მე და ჩემი თანამშრომელი სტიმპანკურ რომანებს ვეცნობით. მაგალითად, მექანიკურ საათიან კონკიას. “სატახტო თამაშებიც” ვერ მივიყვანეთ ბოლომდე.
ზაფხულში შვებულება რომ მქონდა, ჩემი ციფრული მეს პარალელურად ხანდახან საჯარო ბიბლიოთეკაში მივდიოდი. ვერანდაში ჩავჯდებოდი და ბალახებმოსხმული კედლების ფონზე ვკითხულობდი. აქ შეიძლება გენახათ ლექტორები, რომლებიც ცდილობდენ სტუდენტებისთვის სისხლი გაეშროთ და რაც შეიძლება მეტი სცოდნოდათ; იყვნენ წვერმოშვებული ბიჭები სასულიერი სემინარიიდან, რომლებსაც სახარების ქვეშ ანთროპოსოფიური ლიტერატურა ეწყოთ; ბავშვები, რომლებიც ბაბუებმა მოიყვანეს და უცხოპლანეტელებზე აკითხებდნენ წიგნებს.
იმ დროს მე ბლავატსკაია ელენა მაინტერესებდა, შტაინერის მოძღვარი, იმ შტაინერის, რომელიც ტოლკინის პლატონური მოძღვარი გახლდათ. საბოლოო ჯამში მოსწავლე რომ განუდგა ელენას, აქაო და ქრისტე ნუ ჩამოაქვეითეო. საინტერესო ლოგო ჰქონდათ თეოსოფებს და ამან მიმიზიდა. ელენას კი ისეთი თვალები, ერთი ეგ დაგამახსოვრდებოდა და მეორე ის ავღანელი გოგონა, ნაციონალურმა გეოგრაფიამ ფოტო რომ გადაუღო. იყო ქალი, რომელიც პროლოგში დაწყებულ დრედებივით ჩახუჭუჭებულ წინადადებას ლამის წიგნის ბოლოს ამთავრებს. ვკითხულობდი, რომ ევულუცია ემბრიონის განვითარების ფორმებში უნდა ვეძიოთ და ერთმა ძველმა ფორუმელმა დამირეკა, წამოდი ნაფარაულზე პიცა ვჭამოთო. აქამდე მარტო ორჯერ მენახა და სიხარულით დავთანხმდი, რადგან უცნობებთან საუბარი მიყვარს: თითოეულზე მგონია, რომ ის ის არის, დაბალანსებურ თემებზე ვისაუბრებთ და მეგობრობის რადიკალიზმში არ გადავვარდებით. ადვილია.
სასაცილოა, მაგრამ თავიდან მამაჩემის გამო გამიცნო, პოლიციელის შვილები მიყვარსო და ერთად გადაღებულ საოჯახო ფოტოებს ვაჩვენებდი. თვითონაც თანამშრომელია. მოკლედ შეჭრილი თმიანი ქალი იარაღით. ორივე გამოეჭვიანებული ნატურაა, ერთი პერიოდი ვგეგმავდი, ერთმანეთს გავაცნობ მეთქი. სხვა ჩვენ რა საერთო უნდა გვქონოდა?! დის შვილთან ერთად მოვიდა და უხერხულობის დასაფარად, ბავშვს ვეფერებოდი. დაკარგულ მეგობრებზე ვჩიოდით. ბოლოს სიჩუმის დასარღვევად ვიკითხე: – კითხულობ რამეს?
– ბლავატსკაიას…არ გეცოდინება.
მე კი ჩემი წიგნი ამოვიღე ჩანთიდან: – მეც.
დამამახსოვრდა ის დღე.

მურმანის სინდრომის ძიება

“უკვდავების წყალსა
ცხრაწყაროსას მომაწვდინე”.
– აბესალომი.
“იგრძენი ბნელი მხარის ძალა”.
– დარტ ვეიდერი

ამ კვირაში საკუთარი სახელის შესახებ ძიებებმა, თემას გადამახვევინა და ფაუსტურ პარადიგმებთან მიმიყვანა: ქართულ ფოლკლორში თინათინის (მზის სხივის) გამო ღმერთი ეშმაკს ებრძოლება. სახელი გზაჯვარედინზე მდგარ ადამიანს განასახიერებს, როგორც ეთერული სხეულისგან წარმოშობილი სახელი ეთერი.
აღსანიშნია, რომ დემნა შენგელაია და ნიკო მარი იზიარებდნენ ეთერის დაკავშირებას ბაბილონურ ღვთაებასთან “იშთართან” და “უშტარსაც” მათთან აახლოვებდნენ, ხოლო ეთერს იზიარებდნენ აბესალომის ერთდროულად დედად და ცოლად, რასაც ფოლკლორის ჩანასახში ოიდიპოსის კომპლექსთანაც მივყავართ. თუ თვალს წინარე ზღაპრებს გადავავლებთ, მურმანის პირველწყაროებად შეგვიძლია მივიჩნიოთ: შერევლო, შირალი, შარამბლა, აშირალომა.
ვიცით, რომ ფაუსტმა სიყვარული სრულად ვერ განიცადა და პასიურ კაცად აღვიქვით, რომელმაც თავის თავში ბოროტი შეუშვა, ხოლო მურმანსა და ეშმაკს ერთსულოვანი ზრახვები ჰქონდათ და ის სიხარულით შეეგება შესაძლებლობას, ცხოვრების მეორე მხარის გაცნობისას კი საწყისი არ დაუკარგავს.
ჩემი ტერმინით, მურმანის სინდრომი იმ კონდიციას განასახიერებს, რომელშიც პიროვნება ნათლის გარეშე იმყოფება და გადის ბნელ საშუალებას სასურველი მიზნის მისაღწევად. მე არ ვაპირებ საკითხის მორალურ ჭრილში განხილვას, ნათლით უუნარო აბესალომისა და ბნელით მებრძოლი ტიპაჟის შედარებას. რადგან ამბავი ზედმეტად რეალურია მორალის განხრით საუბრისთვის. “ეთერიანი”, კიკნაძის თქმით, იმითაა საინტერესო, რომ ამბავი ზღაპრის ფაბულადან ამოვარდნით იწყება: იქ, სადაც, წესით, ზღაპარი უნდა მთავრდებოდეს, დრამა იწყება, – ნაგულისხმევია “ეთერიანის” ამბის ქორწილით დაწყება.
მე მახსენდება ცოდვით შეგროვილი სურვილები. და სურვილები, რომლებსაც არ უნდოდათ ყოფილიყვნენ ჩემნი. საუბრების მიუხედავად, რომ მთავარია სხეულთან შედარებით სულის პატიოსნება, მე და ჩემი თინათინი იმ სულიერ მეძავებს ვგავართ, სიბნელესა და სინათლეს, როგორც კურდღლებს, თანადროულად რომ ეთაყვანებიან და მაქსიმალიზმი უჭირთ, შუალედურ პოზიციაზე მდგომ “დიად მეძავ ბაბალონს” კი ღალატისთვის ორივე მხარე დაგვსჯის.

ტიკინა პატარა ბიჭი

მინდა გიამბოთ ცისფერ თმიანი გოგოს ამბავი, სიმართლეს ილუზიისგან რომ ანსხვავებდა და პინოქიოს ცხვირი ეზრდებოდა. ფსიქოდელიურ ტყეში ცხოვრობდა მატყუარა ბიჭის ლოდინით და ზრუნვით ფერია. ლეგენდის თანახმად, სევდისგან დაიცალა და მოკვდა, მოკვდა, ოღონდ როგორც მისი მფარველი და გაჩნდა ქალი, დედა. ხის კაცის ადამიანად ქცევის პირობით. მერე დაიწერება მეცნიერული ფიქციები რობოტის ჰუმანურობაზე, ცისფერთმიანმა იაპონელმა ოცნება რომ მისცა, ფენტეზები, ხეთა სულიერებაზე, ტყის ალქაჯის შვილობილებზე, მაგრამ ორასი წლის წინ პაპა კარლომ წარმოიდგინა ცისფერთმიანი ქალის ხის ტიკინა პატარა ბიჭი.

დილაობით ჩემს ქუჩაზე დაცვარული ფოთლები ყრია, ოღონდ ფანჯრიდან ფოთლებს ვერ ამჩნევ და გგონია, რომ სერ ასფალტზე ფოთლის ფორმები თეთრად ხატია. იისფერია სახურავებზე თოვლი, როცა მზე ხვდება, თავზე ამინდი მემჩნევა, – ცისა ფერს, თმისა ფერს. დილაობით უნებურად დამჩემდა პარკებში ხეტიალი და უცნობებთან მოხუცი ქალივით საუბრები, სახლში შვილიშვილებს პენსიის კვირას კალთაში დამალული მამალოებისთვის რომ უყვართ და მტრედების დაპურება. ერთხელაც ერთი ბიჭი ცისფერ თმაზე მიყურებს და ცრემლებით მეკითხება: – ცხვირი მართლა გამეზრდება? – ვიღიმი.

ფილიური გრიმების თეთრი გოგო

გრიმები ფიფქიას პირველ გამოცემებში სილამაზის აღქმის დედა-შვილურ კონფლიქტზე წერდნენ, სადაც პრინცი მამის ყრმობის ალეგორიაა. მერე ელექტრას დატვირთვა მოაშორეს და თეთრი გოგოს სინდრომი შეგვრჩა, ვინც იმისთვის კვდება, რომ სიყვარული დაიმსახუროს. შვიდი წლის გოგონაზე პედოფილიურ სურვილებს ხალხის ნეკროფილია ენაცვლება, აღიარონ სიკვდილის მერე. მე კი მათაც ნეკროფილებს ვეძახი, ერთმანეთის მიღება მოძრავ მდგომარეობაში რომ არ შეუძლიათ და დათმობას ითხოვენ.
როცა ფიფქიამ თავი მოიკლა, პრინცმა არ აკოცა. უხსოვარ ზამთარში, ზღაპრები ზამთრით იწყება ხოლმე, ერთი ორსული დედა ცხოვრობდა, ჯერ კვერცხი რომ მოიპარა, ლოყები ვენერასავით ჩაეჩხვლიტოსო. მერე სამების ფერები მისცა, შავ ტყეში თოვლზე სისხლი დააქცია და მოზილა, ფითქინა სახეზე სისხლისფერი ტუჩები ჰქონდეს და შავი თმა გარს ეხვეოდესო.
ძველებს ეგონათ, რომ ეთერული სხეული სარკისებურ ანარეკლში ჩნდება, ადამიანის ზესხეული, როგორც ფიზიკური ტანის არქიტექტორი, შენთვის შესაფერის ცხოვრებას რომ გიგეგმავს, მისი ხილვა კი სარკის რიტუალისას შეიძლებოდა. ვაშლის ხესთან მდინარე ჩამოდიოდა, სადაც იხედებოდა და მასში ჩაკეტილ სულთან ლაპარაკობდა, სხეული არ ჰქონდა და ტყუილი არ შეეძლო. ნიღბიანი ანარეკლის სახით კი ფიფქიაზე თავისი ქმარი და შვილის მამა ესაუბრებოდა, რაც სასიყვარულო სამკუთხედს ქმნიდა, – კაცს შვილში წარსული უყვარს, რომელიც მომავალია.
ამიტომ დედამ შვილის სიკვდილი ბრძანა და ფილტვების მიტანა, მისი ჭამა რომ შესძლებოდა, როგორც სულშთაბერული სიმბოლოსი, ენერგია რომ დევს. ორგანოთა ევოლუციის გზაზე ფილტვების განვითარება ქრისტესგან წყალზე გავლის სასწაულთან ასოცირდება. გრიმთა ცხოვრების პერიოდში ითვლებოდა, რომ ფილტვები ეროტიკული ოცნებების დაბადების საწყისი იყო, ხოლო ქალწული ორგანოს მიღება – მისი განახლების მაგიური რიტუალი.
მაგრამ გოგონას ნაცვლად ტახის ნაწილები შერჩა, როგორც გულადობისა და ჟინის სიმბოლო. ბიბლიის თანახმად, გარეულ ღორებში ექსორცირებული დემონები შევიდნენ, ხოლო ჩრდილო-ევროპის მითებში ვნებისა და ნაყოფიერების ფერიები მფრინავ ღორებად წარმოგვიდგებოდა.
ფიფქიას გარდასახვა ტყეში მოხდა, ტყე ფსიქოდელიური განვითარების ადგილია და ცნობადაკარგულობას გამოსახავს, იმ ველს, საიდანაც სულის დამაბრძენებელი განსაცდელი იწყება. ამის მერე მიქაელიდან დაწყებულ შვიდ ანგელოზს გაიცნობს ჯუჯების სახით, რომლებიც არაფორმალურობის გამოხატულებაა, სქესობრივად არამოწიფულობისა და უნაყოფობის სიმბოლოები. მისტერ გრიმი კი ანგელოზთა პიროვნულობას არ აღწერს ბრძენი მიქაელიდან მარსიანელი სამუელის ადეკვატამდე, ეს წარმოდგენა პოსტ გრიმების პერიოდში გაჩნდა, სინამდვილეში კი ფიფქიას ჯუჯები პრე ინდივიდუალურ პერიოდში შექმნილი უფორმალები არიან, რომლებსაც განმასხვავებელი სახელებიც არ აქვთ. ფიფქია მათთან კოლექტიური ცხოვრებით პიროვნულობის, მეობის დაკარგვას სწავლობს, ჩახშობილი სურვილებით მარხულობს და დიდგვაროვნიდან მოახლეს როლს ითვისებს, – დიასახლისობაში გადადის.
ამასობაში დედამ ხსნარებში ყვითელი, როგორც სულის ფერი, წითელი, როგორც სისხლის ფერი და ლურჯი, როგორც სიბრძნის, ინდიგოური ფერი შეურია და მოხუცი გახდა. მოხუცი იმ ადამიანს გამოხატავს, ვისაც ბევრი უნახავს, თან ამავე დროს იმას, ვისი შეხედულებაც გაცვდა. გრიმები აღნიშნავენ, რომ დედამ სუნთქვა შეწყვიტა და გონება დაკარგა, ფილტვების გადაკეტვის ჟესტით სქესობრივი სურვილები მოიშორა და სულის სახით ფილტვებში ღმერთი აღარ შეუშვა.
მოხუცმა დედამ მოწყვიტა ბაღში დარგული ვაშლი, როგორც აფროდიტეს სასიყვარულო შუღლის სიმბოლო და შვილი აკრძალული ხილის გასინჯვით გველივით შეაცდინა. ბიბლიის თანახმად, ვაშლის მიღება ადამიანს მომაკვდავად აქცევს, ზღაპარი კი სამოთხის მითის ალტერნატივაა, იმ შემთხვევაში რა მოხდენოდა, ადამიც რომ არ გადაჰყოლოდა ევას და მისი მარადიულობისთვის ებრძოლა. ჩვენ კი გვაწვება სუიციდური სიყვარულის ცოდვები. ევამ თავი მოიკლა, ადამმა არ აკოცა, არამედ – ჩაყვა.

პრინცესა რომის ბაჭია

ერთ სოფელში ცხოვრობდა პატარა ბაჭია, რომელიც ძალიან მსუნაგი იყო. კომბოსტოსა და სტაფილოსთვის ბოსტანში გადაძვრა, ბოსტნეული დაღრნა და გასუქდა, ისე გასუქდა, რომ ღობეში უკან ვეღარ გამოეტია: თავი ეტეოდა, მუცელი კი ვერაფრით გაკვეხა. იდარდა პატარა ბაჭიამ, დიასახლისი რომ წაასწრებდა და დაკლავდა. ო, როგორ იდარდა. ბევრი ეწვალა, როგორ–ღა არ მიუდგა, თუმცა მუცელი კომბოსტოსავით გაბერვოდა. სად იყო და სად არა, დედა დაინახა, ფათხა–ფუთხით  მისკენ რომ მორბოდა, შეუმჩნევია შვილის არ ყოფნა და მოიწყინა. საშველად ღობეში თვითონაც გადაძვრა, უკნიდან ზურგით მიაწვა და გამოაძვრინა. ამ ზღაპარს ორი დასასრული ჰქონდა: დედა ღობის იქითა მხარეს რჩება და კლავენ, – მაგრამ ეს ვარიანტი მარტო ერთხელ გავიგე, ისე კი ბედნიერი დასასრული აქვს.

პატარა რომ ვიყავი, ბაჭიაზე ზღაპარს მამა მიყვებოდა ხოლმე. იცოდა, მამიკოს გოგო რომ უფრო ვიყავი და ცდილობდა დედა შემეყვარა.  როცა ეგონა, რომ მეძინა, დედა მამას ეფერებოდა და ეუბნებოდა: – აღარ ვიცი როგორ დავიმეგობრო, – ამაზე კი მამა ეუბნებოდა: – აცალე, – მერე ჩემთან მოდიოდა, მე კისერს დაბლა გადავწევდი, – ძველი ჩვევაა დღემდე გამოყოლილი და მიღუტუნებდა. მერე მუცელზე შემისვამდა, საოცარია, მაშინ მუცელზე ვეტეოდი. მე კი ვითომ ვერ ვხვდებოდი რატომ მოვიდა: – მამა, ის ზღაპარი მომიყევი რა შენ რომ გამოიგონე! – სულ მგონია რომ გამოიგონა. ტელევიზორში მაშინ მულტსერიალი გადიოდა და თავის პრინცესა რომს მეძახდა. მაფიცებდა, რომ სიგარეტს არ მოვწევდი და არასდროს გავთხოვდებოდი.

ამჯერად, აღარ გავათენებ ღამეს, რომ ვიგრძნო, ყოველდღიურად როგორ მეზრდება ხერხემალი და სიმაღლეში ისე გავიწევი, რომ საბნიდან ფეხებს გამოვყოფდი, თავს კი საწოლის კიდეს მივარტყამდი. ამჯერად, მამაზე მეტად დედა უფრო მიყვარს და არც საიუბილეო გეგმებისთვის მიმიღწევია: ისევ არასდროს გამიბერავს კევი, არც ბუშტი გამიბერავს, არც მეგობრებთან მიჩხუბია როდისმე, არც არასდროს ჩამოვსულვარ გაჩერებაზე “ელ–დეპო”, არ მომიწევია და არც ლუდი დამილევია. არც კი ვიცი შემდეგ იუბილემდე ამდენს თუ მოვასწრებ. მაგრამ რაღაცა მაინც შეიცვალა.

გამთენიისას სარკეს მივუვარდები, რომელიც თვალებს არ დაუჯერებს როგორ გავიზარდე: სამ დღეში ჩემი დაბადების დღეა. საიუბილეო სანთლების ნაცვლად სამსახურში გავიქცევი და იქიდან შუა ღამეს მოვალ, თუმცა თვალსისხლიანი, ღობეში გაკვეხილი ბაჭიასავით დაქანცული თვალები მექნება, მაგრამ სარკეს მაინც გაუკვირდება და თვალებს არ დაუჯერებს, იტყვის: ერთ ღამეში აუყრია ტანი.

ისტორია გასაყარისა

ინდური ზღაპრის მოტივზე, სიამაყით აღვნიშნავ, რომ მე პირველი ვარ სამი ამოსუნთქვითა და ამდენიმე კივილით. თუმცა პირველობას ჩემი და იბრალებს, – ერთმანეთს ვგავართ, – ავერეოდითო. ერთდროულად არც კი ვახველებთ. ოჯახს უტანსაცმლოდ მივუწვენივართ და ერთმანეთს დავაგლიჯეთ ღინღილა თმები. ხელების შეგვეშინდა და რაც მეტად გვეშინოდა, მეტად ვაგლეჯდით.
– გოგო რომ გაჩნდეს? – ისე ეშინოდა ოჯახს, მშიშარას არ მოუგვიანდესო და ორი გოგო გავჩნდით, ორი ისტორიკოსი. თუ ვიცით, რომ ისტორია ერის შერცხვენაა, ოჯახურ ჭრილში მშობლები იმიტომ აჩენენ ბავშვებს, რომ თაობიდან თაობას გადაეცეს ოჯახის შერცხვენის ისტორიები. გოგოს დაბადებას კი იმიტომ შიშობენ, რომ შერცხვენის ამბავი დახურული სივრციდან სხვა ოჯახში გავა. ხოლო თუ დაბადების გაუგებრობას რელიგის მასშტაბით ვნახავთ, დედას სიცოცხლისთვის კი არ უნდა ვუთხრათ მადლობა, არამედ სიკვდილისთვის, მომაკვდავობა რომ გვაჩუქა.
საჩუქარზე გამახსენდა, დედაჩემი მამაჩემის იუბილეზე მოკვდა. ტორტი გამოუცხო და სანამ გაჭრიდნენ, შიგნით ჰაერი აღარ ეყო და გაიგუდა. ისედაც მზითვი იყო. ნამდვილი მზითვი. თავის დას მიჰყოლია ბატონების ოჯახში. მანამდე, სიამაყით აღვნიშნავ, რომ მსოფლიოში ყველაზე ძველ ხელობას მისდევდა.
სამაგიეროდ, ოჯახში მუდამ სიყვარული და დემოკრატია სუფევდა. ყური მომიკრავს, დემოკრატია ისაა, დიქტატორს შენი ნებით რომ ირჩევო. სიყვარული კი თავად მივხვდი, ბულვარში მეყვავილეს ყვავილები რომ გაასაღებინო, შემდგომ სახლის გასაღების გამო, ბოლოს მწვანილები შენზე რომ გაასაღოს.
ერთხელაც დას ყმაწვილი შეუყვარდა. ვიღაც ვიგინდარა, თანაც ლოთი. ბიჭი პირად გრძნობებზე მიჯაჭვული იყო, ეგოისტებს რომ ეძახით. ისეთი, ვნებასა და სიყვარულს, მხოლოდ ონანიზმისას რომ აერთიანებს. სამაგიეროდ, დამახასიათებელი ნაკვთები ჰქონდა. თუმცა მეტროთი მგზავრობისას მისი სახეც პასპორტის ფოტოს ჰგავდა.
დები გავიყავით, გუდა-ნაბადი ავიკიდეთ და აბრიან გზაჯვარედინთან დავდექით: ”იქით – სიკვდილი, აქეთ – ჩამოხრჩობა”. იქ, სადაც დები იყოფიან, ინდივიდუალურ ზღაპრებს ქმნიან.
ფული არც ერთს გვყოფნიდა: ორი ადამიანისას ვჭამდით და ვმუშაობდით ნახევარ-ნახევარ განაკვეთზე, მასში არასდროს ჩაგვიდია მთელი გული. ჩვენ ის ვართ, ვისზეც მასწავლებელი ამბობდა, უნიჭოები არიან, მაგრამ არა ზარმაცებიო. ხალხთან ორგულნი არ ვყოფილვართ, უბრალოდ გული ნახევარ-ნახევარი გვქონდა. ერთმანეთის დადებულ პირობებს ვარღვევდით და მათ აქეთ ვადანაშაულებდით: თუ ერთმანეთისგან ვერ გაგირჩევივართ, ჩვენი ღირსი არა ხართ მეთქი. ამიტომ მეგობრები თითქმის არ გვყავდა და როცა ერთმანეთს ვხვდებოდით, საკუთარი გაყრის ისტორიებს ვყვებოდით. ხალხს კი ეგონა, საკუთარ თავთან ვსაუბრობდი.
წარმოდგენა არ მაქვს ისტორია როგორ დავამთავრო. პირველ პირში არ ვწერდე, თავს მოვიკლავდი.