წლების წინ დაწერილი ორი ლექსი ვიპოვნე, ჰაიკუსავით პატარა და ვიწრო.
სახეზე ხაზები აღმოვაჩინე, წიგნის სანიშნესავით ნაოჭებში ჩაკეცილი ომი.
მანიშნებს, საიდან გავაგრძელო.
ვიპოვნე და ვაანალიზებ:
“1. ირგვლივ ღრუბელი ომისფერია.
მე კიდევ ვფიქრობ ეგოისტურად, –
მშია”.
მახსოვს სამ დღეში გაჭაღარავებული მამა.
ფიცი:
– არ ვთვლი გმირებად და არ ვუყურებ ტელევიზორს.
“2. გამოიღე ყურებიდან ბამბა
და თვალებზე ხელი აიფარე, –
დამთავრდა ომი”.
მაგრამ, ცოი, ნაოჭები მაინც გამიჩნდა.
