ქრისტეს ტკივილგამაყუჩებლები

ერთხელ მაცხოვარი ბეთანიაში სვიმონ კეთროვანის სახლში სტუმრობდა. მასთან ერთი ქალი მივიდა და მიიტანა ლავანდის ზეთისგან დამზადებული ნელსაცხებელი. ამ ნელსაცხებელს იყენებდნენ თმისა და კანის ლოსიონად, ტკივილგამაყუჩებლად, ლუბრიკანტად, ჩრჩილის გასაქრობად, სოკოსა და ალერგიების სამკურნალოდ, დიაზეპამის ნაცვლად და ა.შ. ანუ იმის თქმა მინდა, რომ საკმაოდ მდიდრული ნელსაცხებელი იყო. როგორც თვითონ მარკოზი ამბობს, სუფთა ლავანდი (ძველქართულად, ნარდი) იყო მოტანილი მინარევების გარეშე. ნელსაცხებელი ესხა ალაბასტრის ჭურჭელში. ქალმა გატეხა ალაბასტრი და ლავანდის ზეთით მორწყა მაცხოვარი. ანუ რამდენიმე ადამიანისთვის განკუთვნილი წამლის თვიური მარაგი ერთ ადამიანზე ერთჯერადად დახარჯა. ფარისევლები გაწყრნენ ქალზე, გაგეყიდა და აღებული ფული ღარიბებისთვის დაგერიგაო.
ა) მხოლოდ ალაბასტრის ჭურჭელი მარმარილოზე ძვირფასი იყო, რომ არ გაეტეხა;
ბ) ლავანდის ნელსაცხებელი ყველაზე ძვირად გაყიდვადი ნელსაცხებელი იყო, რომელსაც მხოლოდ არომატიზატორის კი არა, სამკურნალო თვისებებიც ჰქონდა.
მაგრამ იესომ ფარისევლები გააჩუმა, აცადეთ ქალს, ასე გამოხატავს თავის სიყვარულსა და ერთგულებასო. ეტყობა ამ დროს უკვე დაწყებული ჰქონდა ნელსაცხებელს დიაზეპამური მოქმედება.
ა) კი, იესო იყო ნარცისი;
ბ) არა, ბიბლია არ გვეუბნება, რომ მოძღვარმა უნდა გაყიდოს აიფონ12 ფულის ღარიბებისთვის დასარიგებლად თუ ამ აიფონ12-ით ქრისტეს სიყვარულს დაამტკიცებს.
ამ ამბის მერე მარკოზთან უკვე ჯვარცმაა აღწერილი, რაც ისტორიას უფრო საინტერესოდ აქცევს. ქრისტეს უკვე აქვს რამდენიმე ადამიანის რამდენიმე თვის სამყოფი გამაყუჩებული მიღებული. ანუ იცის როგორ მოქმედებს ადამიანზე. შეიძლება ამიტომ, როცა ჯვარცმის წინ მურგარეული ღვინო მიუტანეს როგორც ტკივილგამაყუჩებელი საშუალება, არ დალია, საღ აზრზე მინდა მოვკვდეო.
ლავანდას ეზოთერული მნიშვნელობა რომ გავიაზროთ, ძველ აღთქმას უნდა მივმართოთ, იმიტომ, რომ რთულია ძველი აღთქმის გარეშე ახალი აღთქმის გაგება. სერიალის მეორე სეზონის ნახვას გავს პირველი სეზონის ნახვის გარეშე. ლავანდის ნელსაცხებელს ცერემონიული მნიშვნელობა აქვს, ღმერთი გვირჩევს, რომ ლოცვის დროს არომატიზატორად გამოვიყენოთ.
დღევანდელ პირობებში სურნელებზე მეტად ვიზუალური ზეთოვანი კონცენტრატორები გვაქვს სალოცავად. მაგალითად, ხატები, ფრესკები. მამა გაბრიელის მაგალითზე, უკვე ფოტოგამოსახულებები.
ქართული ხატები იაპონური მანგების პერსონაჟებს მაგონებს მინიმალისტური ცხვირ-პირით, უშველებელი თვალებითა და უსუსური სხეულით. შეიძლება იმიტომ, რომ ქართულმა და რუსულმა კულტურამ რენესანსი გამოტოვა. სანამ პოსტ ბიზანტიელები სხვა ევროპელებთან კოლაბორაციით ნატურალისტურ ფორმებს ქმნიდნენ, იგონებდნენ საღებავებს, რომლებიც დღევანდელ რგბ ფერებს სიკაშკაშით წააგავს, სწავლობდნენ ანატომიასა და შუქ-ჩრდილების გამოყენებას, ჩვენი არჩილ მეფე ერწოს აძეძში თევზაობდა და ვეფხისტყაოსნის ფანარტით ერთობოდა, ვექტორებისა და სკეჩების სრულმქმნილ სურათად (შუქ-ჩრდილებით, ფონის ათვისებით, ფერთა თამაშით და ა.შ) გადაკეთების დრო არ ჰქონდა.
დაკვირვებული ხართ რანაირი ყელი აქვთ ჩვენს ხატებს? თითქოს ყველა წმინდანს თავი აქვს წაჭრილი და ტანს უბრალოდ ადევს. არ ვიცი ეს ექსპრესია რას ემსახურება, მაგრამ მაშინებს, არ ვიყიდიდი. რუსული ხატებიც მასეა. თითქოს ყველა წმინდანს ლავანდის ლოსიონი აქვს გადავლებული, მურგარეული ღვინო დალეული და მალავს, რომ ჭკუიდან იშლება. წმინდანებს თვალები უსივდებათ, ყელი ეღრიცებათ თითქოს კეტამინი გაიყნოსესო და მაინც ამაყად გვაჩვენებენ ცერა თითს არათითზე.

ქურდის ქუდი

საკუთრების შეგრძნება არ მაქვს.
ბავშვი რომ საკუთარ თავს სახელით მიმართავს, პირველს მესამე პირში რომ აღიქვამს და სარკეში გაკვირვებით უყურებს თავის ტყუპისცალს, ისე ვარ. ოღონდ, რა თქმა უნდა, კონტექსტის გადატანით პლანში. საკუთარ სახელს იშვიათად წარმოვთქვამ და სარკეშიც შეგნებულად ვიყურები, თუ მაღაზიის კარის მოპირდაპირე მხარეს არ ჰკიდია და გასასვლელი მგონია და გავდივარ, რა თქმა უნდა. იმედია, თქვენც დაგმართნიათ. უხერხული მომენტია, ვერაფერს იტყვით.

კარებზე გამახსენდა, ეგოისტურ არქიტექტურაზე გსმენიათ ალბათ, გია სუმბაძემ რომ დაარქვა, თბილისური ბინების მიშენებებს, კომუნიზმის დანგრევის შემდეგ მოქალაქეებმა ერთბაშად რომ გამოიჩინეს დიზაინერული ნიჭი: ფანჯრები ამოქოლეს, აივნები შემოსაზღვრეს, კედლებიდან ოთახები საჯდომივით გამობერეს და სხვა. პროექტის ავტორი არ მახსოვს, გულმავიწყობას მიაწერეთ, საკითხი წამოჭრა, ყველა მოქალაქისთვის გარკვეული თანხის მიცემა, რათა ყველას შესძლებოდა ინდივიადუალური დიზაინით ბინა შემოესაზღვრა. პროექტი, რა თქმა უნდა, არ დაუფინანსეს, თუმცა იდეის ფარგლებში კონკურსის ჩატარება, ვფიქრობ, სანახაობრივი გამოვიდოდა.

კომუნიზმს დავუბრუნდეთ და საკუთრების შეგრძნება, ეტყობა, მას შემდეგ არ მაქვს, რაც კლასელებს ვუწერდი თემებს, იმათ დებს, მეზობლებსა და ნაცნობებს. ცოდვა გამხელილი სჯობს და თუ თემების პლაგიატით ვერა, ალგებრის გადაწერით მაინც ”დავიკვეხნი”, თამასუქად რომ ვიღებდი, კეთილი დაბანდება ჩანდა. დროთა განმავლობაში საკუთარი პროფესიები ვარჩიეთ, თუმცა ნაშრომების სხვათათვის დაწერა, თანაგრძნობის გამო მოვიდა და მემრკანტილური ზრახვები არ მქონდა.

წლების მერე შევამჩნიე, რომ თანდათან მიჩნებოდა მზარდი სურვილი, საკუთარი აზრი თუნდაც სხვათა თემებში მომექცია, რომელსაც ”კოპი-რაიტი” მოკლებული ჰქონდა, აი, ის, ფრჩხილებში ჩასმული ლათინური ცე და საავტორო უფლებები სხვისთვის დამეთმო. ამჯერად, ვეჭვობ, რომ ეგოს უგულველყოფით ზედაეგოისტური შრე გამოვხატე. თუმცა თავად კონსპექტებსაც ჩემი სიტყვებით ვყვებოდი და მეგობრები დამცინოდნენ, ამ კვაჭაძის მორფოლოგიას  ისე ჰყვები, თითქოს მეზობლის თავგადასავალიაო.

სხვა სახის პლაგიატს დროთა განმავლობაში შევეჩეხე, როცა კამერა ხელში დავიჭირე და გადაღება დავიწყე. საიტებზე გამოქვეყნებას ვერიდებოდი, არა იმიტომ, რომ წართმევის მეშინოდა, თავმდაბლული მოსაზრებები მქონდა და მიჭირდა. ამიტომ ფოტოების შესახებ მხოლოდ მე და ჩემმა მოდელებმა ვიცოდით, სანამ სოციალურ ქსელებში არ ვიპოვნე სხვათა ავტორობით. მაშინ მე ყურადღება არ მიმიქცევია, თუმცა მოდელთან საუბრებში ახსენეს, რომ ცნობილი ფოტოები იყო და არც ქართული. ვერ ვიტყვი, რომ თავი შეურაცჰყოფილად ვიგრძენი და საკუთრების დაბრუნება მომინდა, არც დავინტერესებულვარ, გამეგო ვინ იყვნენ. პირიქით, კომპლიმენტად მივიღე და საიტი შევქმენი. როგორც ჩანს, ქურდობა ზოგჯერ ბიძგია საკუთრების დასაფასებლად. მერე პიროვნებაც მიითვისეს და სოციალურ ქსელებში ჩემი სახელით დაიწყეს წერა.

მე კი ისევ გავნაგრძობდი გაოცებას მეგობრებზე, რომლებიც ერთმანეთზე ეჭვიანობდნენ ან მესაკუთრე წყვილებზე, რომლებსაც ვნება აერთიანებთ, და მივხვდი: ეგოისტი მას შემდეგ გავხდი, რაც ამბიციის პლიუსებზე მაფიქრებინეს. ანუ ძალით ვქაჩე, ვქაჩე და ცხოვრებისგან მაქსიმალურის მიღებისთვის ბრძოლა ნულიდან დავიწყე. ეს კი დიდი ხნის მერე მოხდა, როცა ჰაერში სანგვინიკის ”მკიდია” ფარფატს საგნებთან მჭიდრო კონტაქტი მარჩევინეს და შეძახილმაც ხე გაახმო. თავიდან ეგოისტის მხოლოდ როლი მოვირგე, თუმცა ხანდახან მგონია, რომ თვისების მიძინებული სახე გამოვაღვიძე. დავიბენი.

 ისე კი საინტერესო ისტორია აქვს პლაგიატიზმს. თუ არ ვცდები, ლათინური სიტყვაა და მიტაცებას ნიშნავს. უკავშირდება მონურ პერიოდს, როდესაც თავისუფალ ადამიანს ყიდიდნენ. დღეს მას დამამცირებელი ქვეტექსტით ხმარობდნენ, თუმცა ყოველთვის ეს ასე არ იყო. ეს პერიოდი საქართველომაც გაიარა რენესანსული ყვავობის ხანაში, როცა ვინცა რუსთველსა არ ბაძავდა, პოეტი არ იყო. დამოკიდებულებამ წრეზე ტრიალს რომ ანება თავი, პიონერი სულხან-საბა აღმოჩნდა თავისი მოგზაურობის დღიურებით და სხვა ნიმუშებით. პროზით მან საქართველოს რუსთველის სტილი დროებით მიავიწყა.

 პლაგიატიზმის წრე ბევრმა ქვეყანამ განვლო, თუმცა დღეს, არა თუ ის, ავტორირეტის ყოლაც კი დასაძრახად ითვლება. განსაკუთრებით იმ პერიოდიდან, როცა აწ მიღებული განათლება განათლების მიღებაში დამაბრკოლებელი გახდა და მოდერნიზმის ხანაში საკითხის ფუტურისტული დამოკიდებულება გამოიხატა. პოსტმოდერნიზმის ხანაში კი ზოგნაირი პლაგიატიზმი, როგორც ცალკე ჟანრი, ისე იქნა დახასიათებული.

 ბონუსად, ფოტოგრაფების საყურადღებოდ დავწერ. ერთი საიტის ლინკს შემოგთავაზებთ, რომლის მეშვეობით, შეგიძლიათ სასურველი სურათი იპოვნოთ. შევამჩნიე, რომ იწერება იმ პროგრამების შესახებ, რომელიც გამოქვეყნებულ ნაწერებს ეძებს. ვფიქრობ, საინტერესო იქნება საკუთარი ფოტოების უცნობ ადგილებში აღმოჩენის ცდაც. დღეს მსგავსი დანიშნულების ბევრი საიტი თუ პროგრამაა, თუმცა კმაყოფილი არ ვიცი რომლით ვარ. ძებნას გავნაგრძობ, უფრო იმის გამო, რომ ბევრი ნანახი საიტის მისამართი შევიხსენო. წარმატებას გისურვებთ.