მათემატიკა ფსიქოლოგიაში: შეხება

შევამჩნიე, რომ ბოლო დროს ხშირად ნეგატიურზე ვწერ. შეიძლება განწყობის ბრალია. ხელში შარშანდელი დღიური ჩამივარდა. რა არხეინი ოქტომბერი მქონია.

როგორ გავხდი ხელოვნების ნიმუში?!

ვერ ვიტან ლუდს. მარტო იმიტომ, რომ გაზიანი ფსელის გემო აქვს და ადეკვატურ სუნს ტოვებს პირშიც. კიდევ იმიტომ, რომ მას უყვარს.

რომ მივუტანე, გაუხარდა. გამოხატა. არ გიყვარვარ მეთქი და წამოვედი. სისულელეა, იეჭვიანო ნივთზე ან ღმერთზე, მაგრამ კიდევ კარგი, მორწმუნე არ არის.

 მისთვის ყველაფრის გამოცვლა მინდა: კაშნეს, საფულის, მაისურის, – ანუ რაც ძველ ცხოვრებასთან დააკავშირებს, რაც კი სხვამ აჩუქა. სიმ-ბარათსაც შევუცვლი და მისი კონტაქტების რიცხვი შემცირდება.

 არა, ეგოისტი არ ვარ, ვერ გამიგეთ. არ მაქვს ერთადერთობაზე პრეტენზია. მშიშარა ვარ. მეშინია, რადგან ყველაფერი შემიცვალა: მეგობარი, ნაცნობი, გამვლელი, ჩემი წერის და სალაპარაკო ობიექტი გახდა. უბრალოდ უსამართლობაა, ცალმხრივი თავდადება. მეც ეგოისტს ვთამაშობ. ხანდახან ისე, რომ თავს დავაჯერე, რომ ვარ.

თავიდან ვეხვეწებოდი მივეღე როგორიც ვიყავი. თვისებებს ჯაჭვის ეფექტი აქვს, ერთს ამოიღებ და დომინოსავით დაინგრევა მეთქი. ხელოვანად მოჰქონდა თავი. თან გულწრფელად მიკვირდა, როგორ შეიძლებოდა ამდენ რამეზე ეეჭვიანა ან რატომ უნდოდა მხოლოდ მისი ვყოფილიყავი. მერე მივხვდი: უკან დასახევ გზას მიჭრიდა. როცა შევბრუნდი და მის გარდა არავინ მყავდა. მას ისეთი დიდი ნებისყოფა აქვს, მე ის გავხდი.

და ახლა ხედავს, როგორ გამოდის მწყობრიდან მისი ხელოვნების ნიმუში და ბრაზობს როცა სუნთქვის საშუალებას არ ვაძლევ. ვჩხუბობ. ჩხუბობს, მაგრამ ჩემგან მაინც არ მიდის. აღფრთოვანებული ვარ, რომ მიძლებს – რამხელა ნებისყოფა აქვს.

თეორიულად მიყვარს

მე თეორიტიკოსი ვიყავი, ის – პრაქტიკოსი.

ერთმანეთი ერთი ნახვით შეგვიყვარდა. უფრო სწორედ, ყოველთვის ერთი ნახვით გვიყვარს, უბრალოდ ხშირად ის ერთი დანახვა რამდენჯერმე განმეორებულ ნახვაზეა შესაძლებელი. სანამ ვნახავდი, ქვეცნობიერში იბადებოდა, ყალიბდებოდა და როცა მის ასლს ცხოვრებაში ვხედავ – მიყვარდება. თუ განწყობა წინ უსწრებს ყოველგვარ აზროვნებას და გრძნობას, წინ უსწრებს მოვლენებსაც, ჩვენც სწრაფად გადავლახეთ  ფორმალობები, მაგრამ გავიჭედეთ, იქ, სადაც ინტუიცია და განწყობა აცდა.

აცდა და დაიბადა ეჭვიანობა. წინ, რა თქმა უნდა, მოვლენათა უხეში განვითარებები უძღოდა. ინტუიცია მისტიური ძალებით ხომ ვერ იბადება: არ ჰქონია ხანგრძლივი ურთიერთობა, არ იყო ერთგული და სხვა. მის ფიქსირებულ განწყობებს ვადგენდი პროგნოზისთვის. ჰოდა, დამებადა აზრი: მიღალატებს!

მეუბნებიან, ”ეჭვიანობა ცუდია”, ”თავი აკონტროლე” და სხვას, მე კი ამაზეც მეშლება ნერვები და ვამბობ: ”ვიცი”. ლოგიკა არ ჭრის. ამ შემთხვევაში ლოგიკა მხოლოდ თავის მოტყუებაა და ”მოხდეს რაც მოსახდენია” და ”ბედის იმედზე ყოფნა” – აბსურდი. საჭიროა ფიქსირებული განწყობის შეცვლა. საჭიროა იმ რეალობის შეცვლა, რამაც განწყობა გამოიწვია. ჩავეძიე.

ჩავეძიე და აღმოვაჩინე: ნებისყოფა საზღვრავდა ცხოვრებას. როგორ ვთქვა: ……….. ნებისყოფა ფსიქიკური ძალაა და ამოძრავებს ცხოვრებას. განწყობა კი – მიმართულებას თუ აძლევდა მას. დავიწყეთ ნებისყოფებით თამაში, ის, რასაც ფლირტს ვეძახით. ამან კიდევ მეტად დამაეჭვა: მისი ნებისყოფა და განწყობა შეერთებული იყო, ჩემი – ერთმანეთს აცდენილი. მე თამაშს ძალით ვეწეოდი, ის – სიამოვნებით. უთანასწორო ურთიერთობაა, ვერაფერს იტყვი.

გავითიშე შინაგან მისწრაფებებსა და რეალობაში. მგრძნობელობა გაიყო. ნახევრად მიყვარდა, ნახევრად – აღარ. პიროვნების გაორებამდე მივედი. მიყვარდა რამდენადაც შევიმეცნებ, ვხედავ. ეს ჯდება ლოგიკის ფარგლებში. ხოლო ინტუიცია ამ შემეცნების დამხმარე წევრია და შიგნიდან დაძაბული სიტუაციის დროს გამოვიდა: პირველად ვიჩხუბეთ. თანაც ისე, ომახიანად. ემოციები არ იქნებოდა სამყარო რომ ერთგვარი იყოს. ლოდინისგან მივიღე სიამოვნება ფიქრით: თავგადასავალი. მისგან ნებისყოფა ავიღე. დაშორების შემთხვევაშიც, მოგებული ვარ.