“გარეთ ხარ?” – დავაკვირდი, რომ ყველაზე ხშირად გამოგზავნილი შეტყობინებაა ჩემს ტელეფონში. აი, “როგორ ხარ?”-ს რომ იკითხავ და პასუხს აღარ მოისმენ, რეაქციას ვარაუდობ, ისეთი.
ჩემი დილა წინა ღამის ანალიზით, შესაბამისად, ახალი დღის დაგეგმით იწყება: ორიოდე მეგობარი მყავს, ვისაც ჩემნაირად უყვარს სამსახურამდე ფეხით გასეირნება. ჰო, კაი, გზის რაღაც ნაწილის მაინც. გზაში კი ერთმანეთს შემართებით ვმუხტავთ. რამდენი მეგობარიც გყავს, იმდენი სამსახური გაქვსო, ვიტყოდი. იწყებ მათი სამუშაო პროცესების აღქმას. ბუნებრივია, მაინც პროლეტარიულია ჩემი სამეგობრო წრე. შეიძლება რომელიმეს სამსახურთან ახლოს სკვერში ან კაფეში სასაუზმოდ ჩამოვსხდეთ, რომ დღის გეგმა ისე დეტალურად განვიხილოთ, თითქოს უკვე მომხდარ ისტორიებს ვთხრობდეთ. მათ შორის ისიც ითქმება, რომ შესვენებაზე განვიხილავთ გეგმა როგორ მიმდინარეობს: “გარეთ ხარ?” – წვნიანისა და ჭიქა ღვინის ფონზე, კამერით – დედა ენის სკვერში, დანკინში – ვრაპით. ისევე როგორც საღამოს: “მოზაიკაში” ვარ და შენ გარეთ ხარ?”
იშვიათად, სადღაც წელიწადში ორჯერ, ჩემი ცხოვრება ვინტაჟით იფარება და ბავშვობის მეგობრებსაც ვხვდები. გაუცხოების გარეშე ექვსი თვის წინანდელზე იუმორით ვკითხულობთ: “რაზე გავჩერდით?” და მერე, სიტყვაზე, ჰო და ჩემს ნინიკოს კბილი რომ ასტკივდა, ეგ დავუპლომბეთ, ამოღებისთვის შეგვეცოდა ბავშვი და ბლაბლა, – აი, ხუთივეს გვახსოვს სად გაჩერდა წინა თემა. აი, თითქოს ისევ ყმაწვილი გოგოები ვიყოთ, ჯეელი, ერთმანეთის სახლის ტელეფონის ნომრები ახლაც კი ზეპირად გვახსოვს. იმ დღეს ვიხსენებდით, და მე, სკოლაში ან სადმე რომ მივდიოდით, მაშინაც “სან სეტთან” ვხვდებოდით, მაშინ ვინც აგვიანებდა, ახლაც იმან დააგვიანა მეთქი, და მერე მოვაყოლეთ ნომრებზე.
ეგ “სან სეტი” ეროტიკულად ლამაზი თეთრეულის მაღაზია იყო, მგონი შევარდნაძის დროს, სადღაც ვაჟაზე ასათიანის კუთხეში სანამ აუხვევდი. ნაწარმით სადღაც “ვიქტორიასა” და ჰიპსტერულ “ურბანს” შორის იყო. იმ ადვილას ახლა ვისკი იყიდება თუ რაღაც მსგავსი. ერთმანეთს რომ დავურეკავდით, გამოდი, შევიკრიბოთო, უთქმელად ვიცოდით, რომ სან სეტთან შევხვდებოდით, ვინაიდან ჩვენი საცხოვრებელი ადგილების, პლიუს-მინუს, შუა წერტილი გახლდათ. მერე სასაუბროდ რომელიმეს სახლში წავიდოდით, მაშინ სახლებში ვსაუბრობდით ხოლმე, შინ.
ამ შეხვედრებით ისე შემოგვეზარდა ერთმანეთი, რომ თითქოს მათ ნაცვლად შეცდომებსაც მე ვუშვებ, ხოლო ჩემი შეცდომები მათი კუთვნილებაა. ამ უკონტაქტო წლების მანძილზეც თითქოს ერთად ვაცდენდით სადიპლომოებს, თითქოს ერთად ვინგრევდით ჯანმრთელობას უბედური შემთხვევებით, თითქოს ერთად ვატყუებდით ერს მედიით, თითქოს ერთად გვღალატობდნენ ქმრები, ერთმანეთის კაცებს ვიყოფდით ან სხვებს ვურევდით ოჯახებს, თითქოს ერთად მოგვიკვდა შვილი, თითქოს ერთად დაგვაკავეს ფსიქიატრიულში, თითქოს ერთად გვიკითხავდნენ კვეთებულს, თითქოს ერთად ვარღვევდით კანონს, თითქოს ერთად ვიღებდით ვალებს.
და, აი, ახლაც, როცა “ეტამში” შევხვდით, თითქოს პატარა გოგოები ვიყოთ, თასმებიანი ჩულქები რომ პირველად ნახა და მაქმანებიანი ტრუსიკები. აი, მაჯაზე რომ საკონტროლო წერის “შპარგალკა” უწერია და თან ცდილობს კონსულტანტს თავი უფროსად მოაჩვენოს. აი, ტანსაცმელს რომ მშობლები მხოლოდ სემესტრის დასაწყისში ან დღესასწაულებზე ყიდულობენ, ზოგ ჩვენთაგანს კერტები რომ დაებერა, მაგრამ თვიური ჯერ არ წამოსვლია; შეკოწიწებული ფულით რომ ვიყიდეთ “ანჟელიკა” ლიფები, პიჟამოების ქვეშ ჩუმად ჩასაცმელი. დღეს სამსახურში თეთრეულის ხაზი ჩამომაქვს, სათხრობ ხაზებთან ერთად შუბლზე ნაოჭის ხაზები იმატებს, ხანდახან ვფიქრობ, რომ მეგობრობა ისევ შემიძლია. ხანდახან თავს ქალად აღვიქვამ. ხანდახან მგონია, რომ შინ ვარ.
Merz AnnA Blume 