ჩარლი

მე და ის ვარსებობდით სამივე დროში თანადროულად განმეორებადი მეტასტაზებით. მერე შენობით ფორმაზე გადავედი. მერე ჩარლი გამოვიგონეთ.

როცა ჩარლი გავიცანი, ქაღალდის თვითმფრინავებს აწყობდა და ამბობდა: „მე მფრინავი ვარ“. მერე ის გაფრინდა. ოდესღაც, როცა გაიზარდა აზიაში გაფრენილმა ხომალდმა წაიყვანა.  დალაი ლამასთან წერილები გავატანე, მეგონა თოვლის ბაბუა იყო და დაწერილ სურვილს ამისრულებდა. „გადავცემ“, – მიპასუხა მან.

მე და ჩარლიმ კითხვა ერთად ვისწავლეთ. ასოების მნიშვნელობა რომ არ ვიცოდით, ბგერებს ვიგონებდით და ისე ვყვებდით. გამოვიგონეთ ამბავი ძაღლიან მაწანწალაზე, კანალიზაციის წყალში თავი რომ დაიხრჩო და ჩვენ მას ხურდები ჩავუყარეთ.

ტუჩს ზემოთ ღინღლების გამო მე და ჩემი და ჩარლის ვეძახდით.

„ჩარლი, მომწერე ხოლმე და ბგერები გამოვიგონოთ“.
ხელს მიქნევდა.

პატარაობაში ბუშტით და სილით სავსე ხელისგულებით მივრბოდი მასთან. მეზობელ ბიჭებს ერთად ვუწევდით ხელებს, გვიხაროდა, – ბავშვობაში გოგონები ბიჭებს ვერევით.

მტვრიან ასფალტებს ნაბიჯებით ვასუფთავებდით. მერე აზიაში გაფრინდა. კარგა ხანს გემო დამიტოვა  პირში უჰაერობის, თითქოს დასრისესო ჰაერი და დაიჭყლიტა.

„ძვირფასო ჩარლი, ხანდახან მგონია იჭმუჭნება ტროტუარი და ასფალტი ფეხებქვეშ მიდნება, ჩამოცვენილი ფოთლები აგურებივით მეცემა მხრებზე და გადაყვლეფილ სხეულზე მკოცნი, დაამების ნაცვლად, მტკივდება. მჭირდები, რომ არ ვიყო გიჟი“.

„ძვირფასო ჩარლი, შენ ჩემი სიამის ტყუპისცალი ხარ, როგორ მოეწყვე? ვინახავ ფოტოსურათებს“.

ერთ ფოტოზე ჩარლი იღიმება, ყურში ჩამღიმის და შეგრძნებაა, რომ მიმატოვებს.

როცა სიმშვიდე მოვიდა, მე ხელში ჯოხი მეჭირა, ვღრიალებდი და გავაგდე. ჩუმად იყავიო, ჩარლიმ. მერე ერთად ვითამაშეთ დამალობანა, ისე დაიმალა, ვეღარ ვიპოვნე. მერე მითხრა, რომ ამ თამაშს აღარ ვითამაშებდით.

გამივლის. თოვლის ბაბუების აღარ მჯერა და არც ჩარლის.

ის გაქრა. დარჩა მხოლოდ ჩემი ტყუპისცალი და დავრჩი მე. არ გვენატრება.