როგორ ვიმართლებ თავს, როცა ვთვრები

რომელიღაც გაზეთში ამოიკითხა: მეორე კლასელ ნიკუშას სასწრაფოდ ესაჭიროვება სამეფო გვარის სისხლიო და ბევრი იფიქრა თუ ცოტა იფიქრა, დაასკვნა:
იმაზე უსამართლო არაფერია, სამართლიანად კვდებოდეო.
“ბულგაკოვსკი წაგიკითხავთ, სერ? ნუ ღელავთ, ქალბატონო, სისხლი რომელიც დაღვრილია, დიდი ხანია მიწაში გაიჟღინთა და იქიდან ვაზი ამოიზარდაო. ის მომენტი გახსოვთ? ეშმაკს დოსტოევსკი რომ გაუგია და თავს ასაღებს მე ვარო. კი, მაგრამ ის ხომ გარდაიცვალაო? და ამან: დოსტოევსკ ბეზ სმერწენ”, – ეროვნული აქცენტით თავს იწონებდა.
ლიტერატურაზე საუბარი გავნაგრძეთ და ანა ბლუმს მივადექით:
“ანა ბლუმ! ანა ბლოსსამ! გაყვავების პერიოდში მდგარი არარეალური მუზაა გასული საუკუნის რობოტული რომანტიკისა”.
“ალბათ თეთრი სახე და წითელი ლოყები ჰქონდა,”– ჩუმად ისიც ვიფიქრე, რომ განსაკუთრებით მიზიდავდნენ დაბალი ჰემოგლობინის მქონე ქალები, ფერმკრთალი ლოყებითა და ტუჩებით. შემატყო და შვილივით მომეფერა:
“ძალიან თეთრი ხარ, ანა ბლუმ, ანა ბლოსსამ!”

****

საკუთარი ხელით ამოჩიჩქნა გორები, მიცვალებული მიწას კი არ მიაბარა, დათესა.
მისნაირებზე იტყოდნენ, ისტორიაში კი არ შევიდა, ჩავარდაო. ჰოდა, იმდენი ამოჩიჩნა, ფეხი მოუცურდა და ჩავარდა.
მერე ყველანი დავცინოდით და ვაკოცე.
დიდხანს ამოგვყვავდა.

****

ჩახუტების არ სწამდა, ბრძენ ხალხთა ნათქვემებს ამეორებდა, არაფერი ისე არ ზღუდავს თავისუფლებას, როგორც ჩახუტებაო და ჩახუტებისას თვალებს ვერ ვხედავ და შეიძლება დანა დამარტყასო.
უკარება მოხუცი იყო, ფასკუნჯიზე ზღაპრები იცოდა, ადრე ცოლი ჰყავდა, ახლა დიდი ხანია შოკოლადზე გადავიდა.
ხელი და ფეხი არ ჰქონდა, ჩამოთალესო თითქოს მარცხენა მხრიდან.
სადღაც ისე ჩაეხლართა ცხოვრება, რომ ვეღარ გაეგო, უსაქმურობით დროს კლავდა თუ დრო კლავდა. ეგ მგონი ცხოვრებას ჯოჯოხეთში მოსახვედრ შესამზადებელ პერიოდად აღიქვამდა.
ამას წინათ დამკვირვებელთა აზრი გაგვიმეორა:
“სადგურს უფრო მეტი კოცნა ახსოვს, ვიდრე – ქორწინების სახლს, ხოლო საავადმყოფოს – ეკლესიებზე მეტი ლოცვაო.”

****

ქალს მუცელზე გამოუჩნდა სახე, რომელიც ჩაბერვისას ქვემოთ ჩაიწია, შვილისგან ამოჩიჩქნილი გორებივით მაღლა რომ აშვერილიყო, თეთრმა ქალმა კი ჭიპებით გაჰყო.
როცა ზოგიერთები ცხოვრების ხანმოკლეობაზე წუწუნებდნენ, ამან დაამთქნარა: ამიერიდან, ერთი ცხოვრება გაქვს, მაგრამ ყოველდღეო.
ისე გემრიელად დაამთქნარა, მეგონა დღეები მიყოლებით შთანთქა.
მერე სხვებიც მთქნარებაში აყვნენ და აყვნენ.
მთელი ოჯახი სამშობიაროში იდგა, მკურნალებზე და სამკურნალოებზე მეტნი იყვნენ.
ღმერთმა გამრავლოთო.

****

საზეიმო ლენტასავით გადაჭრილი ჭიპლარი სანაგვეში ერთჯერადი მოხმარების ნივთებთან ეგდო.
ეს მისი დიდი დაშორება იყო.
თიბვისას ერთხელაც ისე მოიქნია ნამგალი, ჯერ ხელ–ფეხი წაიჭრა. ის ნამგალი სათონეში ახლაც მიყუდებულია.

****

“ისევ?”
“ერთხელაც”.
“დუმილის უფლება გაქვთ, რასაც იტყვით ღმერთი თქვენს წინააღმდეგ გამოიყენებს.”

****

მანამდე საკუთარი სხეულის ნაწილაკი გამოჰყო და დასამუშავებლად ქალს მისცა, რომელიც ჭრელი ფონიდან წინა რიგში გამოარჩია. ისინიც მთელი ცხოვრება აჯერებდნენ ერთმანეთს, რატომ უნდა ჰყვარებოდათ ერთმანეთი სხვების ფონად, ბოლოს კი დაინახეს რას ჰგავდა მათი ურთიერთობა:
ქალს მუცელზე გამოუჩნდა სახე, რომელიც ჩაბერვისას ქვემოთ ჩამოიწია, მამისგან ამოჩიჩქნილი გორებივით მაღლა რომ აშვერილიყო, თეთრმა ქალმა კი ჭიპებით გაჰყო.
ეს მისი დიდი დაშორება იყო.
იმ სამშობიაროში მთელი ოჯახი მკურნალები და სამკურნალოები იყვნენ.
დაშორება ისე ეწყინა, ფონში აითქვიფა, ვერავინ გამოჰყო და ნამგალი მოიქნია.
ის ოჯახი სამშობიაროდ აღარ წასულა.
ეს უფრო დიდი დაშორება იყო.

****

– დებილი ადამიანი იცი ვინ არის? ვისაც გვარი არა აქვს, გენეტიკაში გაწყდა და სისხლი წინაპართა გამოცდილებას აღარ აგრძელებს, ახლიდან იწყებსო, – მიყვებოდა ხოლმე მისი უშვილ–ტომო შვილიშვილი, – უცხო–უცხო მკვლევარები იყვნენ, ცხოველებზე ჩაუტარებიათ ცდა, პირმშოებს თუ ეცოდინებოდათ სად იყო დამალული ნივთები, რომლებიც მათმა მშობლებმა იცოდნენ და მაგრამ მკვლევარები მხოლოდ იმას მიხვდნენ, რომ ვერ მიხვდნენ. ფოთოლი რომ გასცვდივდება, ვაზი მაშინ უნდა მოსხლა.
ღვინოს მაწოდებს, წინაპართაგან ამოსული სისხლი დავლიოთო. დალევამდე სურვილი წარმოთქვი და ამ სისხლის პატრონები შეგისრულებენო.
– სტატისტიკა იცი? დამერწმუნე, შობადობის რიცხვი იკლებდა, ადამიანები რომ არ თვრებოდნენ.
ჯერ კიდევ თეთრი ხარო, უსისხლოდ. თეთრი და ნელი.
– ხანდახან მგონია, რომ გვარი არა მაქვს, რაც შეიძლება მეტი ღვინო უნდა დავლიო, რომ მქონდეს.

ცხოვრება ნულოვანი მოსახლეობით

სუნს ვერ ვგრძნობო, – ჯერ ერთი პაციენტი გამოჩნდა აკვიატებული იდეეით. საგანგებო არ იქნებოდა, მაგრამ მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყანაში ანალოგიური შემთხვევებიც დაფიქსირდა. ვირუსს დააბრალეს, მაგრამ დარწმუნებით არ იცოდნენ როგორ ვრცელდებოდა. სცენარში აღქმის შეწყვეტა ყნოსვით დაიწყო, უფრო სწორედ, ჯერ განვლილ ცხოვრებაში ნაყნოსი მასალა ერთბაშად იგრძნეს, მათი ერთიანობით კი მომავლის ფობიები დაეწყო ქალაქს. შემდეგ ყნოსვა შეწყდა, როგორც განგაშის პირველი ნიშანი. შინაარსი საავადმყოფოსა და რესტორნის ირგვლივ მიმდინარეობდა. ხალხმა პირში ყველაფერი ჩაიტია და გემოვნებაც შეწყდა. ექიმები პანიკას არ ტეხდნენ, ცდილობდნენ კორექტულობა შეენარჩუნებინათ, მზარეულები კი მაინც ამზადებდნენ კერძებს იმ კლიენტთათვის, რესტორნები თავშეყრის ადგილად რომ აქციეს, იკრიბებოდნენ და საუბრობდნენ. ერთხელ იჩხუბეს. ექიმები ყნოსვასა და გემოს ერთმანეთს უკავშირებდნენ, თავს იმშვიდებდნენ, მეტ ორგანოს აპოკალიფსი აღარ შეეხებაო, მაგრამ უყვიროდნენ ერთმანეთს და სმენა დაკარგეს, პირდაპირი გაგებით მათ მოსმენა აღარ შეეძლოთ. სამაგიეროდ, ხედვა გაუმძაფრდათ, უყურებდნენ ერთმანეთს და თვალებში შესციცინებდნენ, მერე ხედვაც დაკარგეს. ეკრანი გაშავდა. გაშავდა, მაგრამ ვხვდებით, როგორ კონტაქტობენ ადამიანები, შეხებაში ატარებენ ცხოვრებას. ფილმი სრულდება. მაგრამ ლოგიკური დასასრულის საზარელი შეგრძნება დამრჩა, რომ ტკივილამდე შეეხებიან, იქამდე, სანამ უკანასკნელი ადამიანი მიკარების აღქმას დაკარგავს. ასე ადამიანები ვეღარ დაიბადებიან. ეს აპოკალიფსია.

სცენარი რეპროდუქციულად გამოუსადეგარი და მექალთანის სასიყვარულო კავშირის ირგვლივ მიმდინარეობდა, რომელიც სიყვარული არც ყოფილა, მე თუ მკითხავდით. არა და ზედმეტად რომანტიკულ ტალღაზე ჩანდა. უბრალოდ, სამყაროს დასასრულის შეგრძნება იმდენად გამძაფრდა, რომ მარტოობის გამო მათზე ძლიერ სამყაროში ადამიანებმა ერთმანეთი ხელოვნურად ირგძნეს, გაერთიანების შანსი აღიქვეს. ამით სცენარი რომანტიკულ იდეად შემოსაზღვრეს და გაერთიანების სხვა ხაზი მოსპეს. დედამიწის მოსპობის უამრავი იდეაა შემუშავებული, ჯერ კიდევ ქრისტეს თანამაცხოვრებლებს სწამდათ, რომ დესტრუქცია მათვე დაემუქრებოდათ, ციდან ჩამოფრენილი ანგელოზების სახით კოსმიური შეტაკებების, ეკოლოგიური თუ ომის მიზეზით, მაგრამ სამყაროს აღქმის დაკარგვა, ვფიქრობ, ყველა მიზეზს აერთიანებს. მეტიც, შეიძლება სწორედ აღქმის სურვილია ცხოვრების საფუძველი. ამ საკითხს კვანტური ფიზიკის კუთხით თუ მივუდგებით და შეხების არ არსებობაზე ვისაუბრებთ, თუ არც მატერია, როგორც ასეთი არ არსებობს და ის ენერგიის სახეობრივი გამოვლინება, მისი შეგრძნება  აღქმაზეა დამოკიდებული. აღქმაზე, რომელსაც თავისთავად მიმღეობა და პასიურობა ახასიათებს სიცარიელეში. სიცარიელეში იმიტომ, რომ არაფერი ეხება ერთმანეთს, ყველაფერი სიცარიელეა, ენერგიის ანუ ღმერთის სიმულაცია და მატერიას მას ანიჭებს გონება. თუ სამყარო ღვთისგან მისი პრაქტიკაში გამოცდის გამო შეიქმნა, რათა ღმერთს ენერგია მატერიად ეგრძნო, აღქმათა ლიკვიდაცია, თავისთავად მოიცავს დასასრულს. თუ საკითხს რელიგიური თვალსაზრისით მოვეკიდებით, ღმერთი/ები რომ მოკვდეს/ნენ, ეს კი დასაშვებია მისი/მათი ყოვლისშემძლეობის გამო, ალბათ შეუძლია(თ) თავის ლიკვიდაციაც, მთელი მისი სამყაროები განადგურდება. პირველ რიგში მისი აღქმა, რადგან რელიგიები იმაზე თანხმდებიან, რომ მატერიალური სამყარო შეცნობის, აღქმის გამო შეიქმნა.  მენდელბორტს აქვს სამყაროს გრაფიკული ანალიზი მოყვანილი, რომელიც იმ იდეას ემხრობა, რომ მატერია, როგორც ასეთი, არ არსებობს და ის ენერგიის გამოვლინებაა, აღქმის საშუალებით რომ სახეს ვაძლევთ. თეორიის მიხედვით სამყაროს გრაფიკული ანალიზი მოგვცა და მის შრეებს გაუსვა ხაზი. საბოლოო აპოკალიფსი ამ შრეთა გაქრობით თუა დასაწყისი.

ამ ბოლო დროს კი ძველად ნანახი სატელევიზიო შოუს ყურება განვაახლე, რომელსაც ”ცხოვრება ადამიანების შემდეგ” ჰქვია. ფილმი პოსტ-აპოკალიფსური სამეცნიერო ფიქციაა და ორიენტირებულია კაცობრიობის ამოწყვეტის შემდგომ მდგომარეობაზე. თითო სერიაში თითო საკითხია დასმული, მაგალითად, თუ ერთ სერიაში საუბარია შენობათა მდგომარეობაზე ადამიანთა შემდეგ, მეორეში საუბრობენ ცხოველების არსებობაზე უადამიანო სივრცეში. შექმნილია მოვლენათა განვითარების ვირტუალური დრო, რომელიც ასევე, სამეცნიერო ფიქციას წარმოადგენს. სამაგიეროდ, არ არის ნაჩვენები ადამიანთა განადგურების მიზეზები, არამედ – შედეგები. პროცესი ბოლო ადამიანის ამოწყვეტით იწყება და ამის გამო შეიძლება წინა ნახსენები ფილმის გაგრძელებად ჩავთვალოთ. მასში ნაჩვენებია ადამიანთა მხოლოდ გვამები და მათი გახრწნის შედეგები. იგი სტრუქტურულ-ბიოლოგიური ნგრევის მაგალითებს გვთავაზობს სპეც.ეფექტთა გამოყენებით და, როგორც მივხვდი, ძირითადად, ამერიკაზეა ლოკალიზებული, თუმცა მსოფლიოში მომცველია. ფილმისთვის მაბრუნებელი ფრაზაა: ”კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება დედამიწაზე ნულოვანი მოსახლეობით”. მოდი, ერთად ვადევნოთ თვალი:

1 საათის შემდეგ ჰიუსტონში (და სხვა ადგილებში) ნავთობის ტერმინალი ნადგურდება. ერთ ცისტერნაში მაინც გათავდება ნავთი, რის გამოც რეაქტორში წნევა მოიმატებს. მოხდება აფეთქება და განადგურდება მიმდებარე ტერიტორია. ხანძარი 1 თვის განმავლობაში იქნება.

 

1 დღის მერე ელექტრო სადგურების უმეტესობა მუშაობას შეწყვეტს და დენი ყველგან გაითიშება. ქარის გენარატორები აგრძელებენ მუშაობას, თუმცა დროთა განმავლობაში კომპიუტერული პროგრამები ბიძგის გაგზავნას წყვეტს და ქარის ტურბინი იმსხვრევა.
ჰუვერის კაშხალზე წყალი ახდენს ზემოქმედებას, ამის გამო მეთვალყურეობის გარეშე დიდხანს (თვეები, წელიწადიც) ძლებს. ასე რომ, ლას-ვეგასი ერთადერთი განათებული ადგილი იქნება და ეს კოსმოსიდანაც გამოჩნდება. მხოლოდ წყლით მოწოდებული ადგილები გადაურჩება დენის შეწყვეტას. მაგრამ დრო გავა და ბოძებიც ჩამოინგრევა.

 

2-3 დღეში ბევრი ქალაქის მეტრო სადგურები წყლით დაიფარება, რადგან მიწის ქვეშა წყლებს ვერავინ გააკონტროლებს.
ნავთობი უკონტროლოდ გაედინება მილებში და როცა ნაკადად მოაწვება, მილს გახეთქავს და ოკეანეს მოეფინება.
ფეთქვას დაიწყებს დენის გარეშე დარჩენილი ქარხანები.
მუზეუმებში ფიტულები ვენტილაციის სისტემის მოშლის გამო ჩამოიფშხვნება.
ალბათ ლამაზი სანახავი იქნება, შაქრის ქარხნის შეფერხება: შაქარი პუდრად იქცევა და ცაში აიფანტება. იმ დღეს მიწა გატკბილდება.

 

1 კვირაში – 10 დღეში საკვები გაფუჭდება.
შინაური ცხოველები და ფრიველები ნარჩენების ჭამას იწყებენ, სვამენ მაცივრებიდან გამოჟონილ წყალს, მერე ორი ვარიანტი აქვთ: გარეთ გააღწიონ ან შიმშილით მოკვდნენ.
ბუკინგემის სასახლეში სამეფო ძაღლები უფრო დიდ ხანს დარჩებიან.
ზოოპარკებიდან ცხოველები ვერ აღწევენ.წყლის სისტემა მწყობრიდან გამოვა. მილები დალბება და წყალი გამოჟონავს. რაც გზების დაშლას გამოიწვევს.
და აი, ბიგ ბენის საათიც გაჩერდება. გაჩერების მერე საუკუნე გაძლებს.
ატომურ სადგურებში წყალი შევა და დაიწყება სისტემატიური აფეთქებები.

 

1-2 თვის მერე გაუხრწნელად შენახული გვამებიც იწყებენ გახრწნას.
მარადიულ ცეცხლში ნავთობი გათავდება და პირველივე წვიმა ჩააქრობს მარადიულ ცეცხლს.
კომპიუტერით მარად მოძრავი მანქანებიც შეწყვეტენ გაკვალულ გზაზე სიარულს.

 

6 თვეში თაგვები და ხვლიკები ხრწნად მასალას შეჭამენ და ქალაქიდან გავლენ, ქალაქში ბინას მტაცებელი ცხოველები დაიდებენ.

 

ერთ წელში მცენარეები სკვერებში და შენობებზე ხრწნას დაიწყებენ. ადამიანებისგან დაცული კუნძულები წყლით დაიფარება.

 

2-3 წელში ელექტრონული საათებიც გაჩერდება.
ცხოველებსა და ქვეწარმავლებში დაიწყება კანიბალიზმი. შეუვალი ადგილებიდან  ავადმყოფური ფორმის ბალახები მოედება მიწას.

 

10-50 წელში ბალახები შენობებშიც ამოვა. მანქანები და თვითმფრინავები ნგრევას დაიწყებს. ამინდის გამო ინგრევა შენობები. ჩამოიშლება მხატვრული ხელოვნების ნიმუშები, ფრესკები.

თუთიყუში დამახსოვრებულ ლაპარაკს განაგრძობს. 

 

100 წლის მერე უკანასკნელი თუთიყუშიც მოკვდება, რომელიც ადამიანის ენაზე ილაპარაკებს.

 

1000 წლის მერე გამოქვაბულები მთლიანად დაკარგავენ თავიანთ იერსახეს.
გადაშენდებიან ბოლო ოჯახები, რომლებიც სიკვდილს დაემალნენ.
წყლით გაფართოვდებიან არხები.
წყლით დაფარულ დედამიწაზე ჩამოვარდებიან თანამგზავრები.

 

მილიონი წლების მერე დამარხული მიცვალებულები დაკარგავენ თავიანთ ჩონჩხსაც და მისი არსებობის თითქმის არანაირი კვალი აღარ შეინიშნება. ადამიანი ბუნებასთან აითქვიფება. ერთადერთი რაც დარჩება ადამიანს რომ გაახსენებს სამყაროს, ეს პლასტმასი იქნება.

 

 

ფილმი ან სერიალი თავად შეგიძლიათ ნახოთ, უფრო მეცნიერულად და წვრილად გადმოსცემს განადგურების თითოეულ ეტაპს. იმას წააგავს, ზღაპრებში ბოროტ ჯადოქარს თუ მოკლავდი, მთელი მისი ქმნილებები რომ ქრებოდა. როცა  შობადობისა და სიკვდილის საკითხებზე მეგობართან ვსაუბრობდი, კინო დარბაზში ვიყავი, პოპკორნი და კოლა მეჭირა, ტედის კონფერენციაზე ჰანს როსლინგის გამოსვლაზე მიამბო, რომ ადამიანთა რაოდენობა ათ ბილიონს არასდროს გადააჭარბებს, რომ პოლიტიკოსთაგან დაგეგმილი პანიკაა ის, რომ შიგადაშიგ სამყაროს ჰიგიენა ანუ ომი სჭირდება. ასე, რომ საერთაშორისო ურთიერთობის ლექციაზე მოსმენილი ფრაზა: ფუტურისტულ სამყაროში ადამიანები შიმშილისგან ერთმანეთს შევჭამთ, კიბერ ლიტერატურას რჩება. ავტორს თეორიის დასამტკიცებლად, რელიგიათა კლასიფიკაცია მოჰყავს, სხვადასხვა დროსა და სივრცეში შობადობის დონის აღნუსხვით და აღნიშნავს, რომ ადამიანები მოცემულ ზღვარს, ძალიანაც რომ უნდოდეთ, მომაკვდავი ბუნების გამო, ვერ გადააჭარბებენ. საინტერესოა, წარსულსა და აწმყოზე დაკვირვებით, მომავლის თეორია. პოსტი რომ 500 სიტყვაში ჩამეტია, დაზღვევის კონკურსზე წარვადგენდი. 🙂

კარტის პრინციპი

იქნებ რასაც ვეძებ, პარალელური მდებარეობა აქვს.
მაგალითად, არჩევნის წინაშე დადგომისას, ჩვენი მეები ყველა შესაძლო ვარიანტზე იქსაქსებიან და პარალელური სამყაროები იქმნება.
დროთა განმავლობაში ტოტები შეიძლება გადაიკვეთოს და სხვადასხვა მხრიდან მისულ მწვერვალზე შევვერთდეთ.
სიკვდილის მერე პარალელურ სამყაროში გავნაგრძოთ, ჩვეულებრივი ცხოვრება, ისევე, როგორც დაბადებამდე.
მისტიკას რომ თავი დავანებოთ და დედამიწა გავთხაროთ, მეორე ნახევარსფეროზე ამოვყოფთ თავს.
მიწის სივრცე რომ ჩავფუშოთ და შევკუმშოთ, ჩვენი ფეხები ერთმანეთს მიეკვრება კარტის პრინციპით.
აქეთ–იქით – ფეხები, შუაში – მიწა.
აქ ათასგვარი წარმოდგენა შეიძლება:
დგახარ, აბაკუნებ ფეხებს და ამ დროს შეიძლება “ენერგოტალღური” სისტემით “იმას” სიწყნარე უნდა.
ან სულაც “იქით” სასაფლაოა.
შეიძლება იმედი გაგიცრუვდეთ და თქვენი სახლის პარალელურ ადგილას, ადამიანი არ იყოს. ოკეანე.
ამ დროს რჩები კითხის ნიშნის ქვეშ: მე რომ წყალი ვიყო..
რომ გამერკვია, რაა ჩემი პარალელური, გუგლის დედამიწა გამოვიყენე.
შედეგი საიდუმლოა. 🙂

დაბადება

 

ახალი წელი ყოველთვის გეგმებს უკავშირდება: ”ამ დღიდან არავითარი ალკოჰოლი” ან ”ახლა მაინც დავიწყო კარგი სამსახური”, – სურვილები სტიმულს გვაძლებს ახალი ცხოვრება შევქმნათ ძველის მოკვლით, შენაცვლებით ანდაც მასთან თანაარსებობით. ახალი კალენდრის დადგომამ და მეგობრის დაორსულებამ ამ თემაზე დამაწერინა. ანუ მანქანის მიზეზსა და შედეგზე.  ამ საახალწლოდ ამეკვიატა ფრაზა, რომ ქრისტე  მკვლელობამდე დაბერდა. დაბადებამდე. არ ვმკრეხელობ. ხანდაზმულობა რადიკულიტს არ ნიშნავს მხოლოდ.

როგორც აღვნიშნე, ჩემი მეგობარი ორსულადაა. დიდი ხანია გაიგო და უხარია. მხოლოდ შარშან ამ დროს სამ მეგობარს გაუჩნდა ბავშვი, – დღემდე ვერ შევეჩვიე მათ ხელში დაჭერას. მგონია, ვატკენ. ვერც მოფერებას. მგონია, ჩემი შეეშინდებათ. მეგობრებს კი ჰგონიათ, ბავშვები არ მიყვარს. არ ვიცი. ალბათ პასიური ვარ. თუ არ მოდიან, იქით მე – ვერ.

მახსოვს, პირველად რომ ვნახე ბავშვი ექოზე, ოთხის ვიყავი. შავ-თეთრ მონიტორზე ბევრი შავ-თეთრი ლაქა რომაა და მკითხაობ, რომელი ლაქაა უცხო სხეული. მერე სქესს გეუბნებიან და გიკვირს, თანდათან იჯერებ. ოღონდ რომც სხვა ლაქაზე მიგითითონ, ალბათ მაინც დაიჯერება. ბოლოს ამგვარად სამი წლის წინ ვიყავი. ამჯერად, მეტად შედეგიანად. ვერის ბაღის მიწისქვეშა გამოვიარე. თეთრი ქსოვილი მახსოვს, ქალები რომ ყიდიდნენ ბავშვისთვის წინდებს.

სახლში მოვედი და გამუდმებით ვამტკიცებდი, რეინკარნაცია რომ არ არსებობდეს, რა უსამართლო იქნებოდა სამყარო. ღარიბების დაბადებას ვერ გავამართლებდით იმით, რომ ქონებას სხვათა საზიანოდ იყენებდნენ წინა ცხოვრებაში, რომ მტაცებელ ნადირად დაბადება ნიშნავს, წინაზე ხორცის ჭამის მოჭარბებულ იმპულსს, რომ ხეიბრებს უსამართლოდ არ მოქცევია  ცხოვრება უხელფეხოდ რომ დაიბადნენ, თავი მოიკლეს ფანჯრიდან ასფალტზე გადმოხტომით და სხეული დაუზიანდათ, რომ მილიონობით უდანაშაულო ადამიანი შიმშილობს ან ომში იღუპება, უსამართლობას როდი ნიშნავს, არამედ – სამართალს. მართლაც, რა უსამართლო იქნებოდა სამყარო, ადამიანთა უთანასწოროდ გაჩენის გამო.

ვცდილობ ხელის მიდებით ვიგრძნო, როგორ მოძრაობს ბავშვი მეგობრის მუცელში, წარმოვიდგინო როგორი ცხოვრება ჰქონდა. რატომღაც მგონია, რომ ჩვენ თავად ვირჩევთ, დაბადებამდე დიდი ხნით ადრე, დაბადების ადგილს, დროს, მშობლებს.. ვფიქრობ, რა მინდოდა ამ კონკრეტულ ქალაქში ან რატომ ავირჩიე ეს საუკუნე, 24 წლის ჩვეულებრივი წყვილი დედა და მამად. ამ დროში, იმის მაგივრად, რომ ღმერთის არარსებობას ადამიანისთვის ფუნქცია წაერთმია, პირიქით – გააძლიერა.

წლების წინ როცა ერთ მეგობარს ვკითხე წინა ცხოვრების შესახებ როგორ იგებდა, რამდენიმე წიგნი მირჩია, – მათი წაკითხვის მერე ხვდებიო. მერე ჰოროსკოპი შევადგინე, ანუ გრაფიკული ნახაზი ჩემი თვისებებისა. ამის მიხედვით, წინადან დაგროვილი გამოცდილება აწმყოში რეალიზდება. არ არსებობს შემთხვევითობა. სპონტანურად გადასხმული ყავაც კაბაზე დროის მანძილზე დაგროვილ ინსტინქტს უკავშირდება. ცხოვრების ანარეკლიაო და პროგნოზი, და არა წინასწარმეტყველებას, ვაკეთებ: წინა ცხოვრებაში ბავშვებს ცუდად ვექცეოდი. თუმცა დედად ვიღაცას მაინც მოვუნდები. ბიჭი უნდა იყოს. რატომღაც იოსები მინდა დავარქვა. ალბათ მასაც ექნება წარსული. მშობლად რომ ამირჩევს, ვფიქრობ, დედობაზე ზედაპირული შეხედულება ჰქონია. ნეტა, ქრისტეს რამდენი დაბადება ჰქონდა?

თავი ყოველთვის ფემინისტად მომქონდა, თუმცა ყველანაირ -ისტობას თავს ვარიდებდი. მომწონდა, როცა ჩემში ფემინური ჭარბობდა კაცურს, ინტუიციის, მიმღებობის, ჩაკეტილობის, დიალოგის (ანუ ყველა იმ რიგით, რითაც ქალს კაცისგან ანსხვავებენ) გამო ვაფასებდი. თუმცა ვიცი, ეს ყველაფერი პირობითია, ვამბობდი, რომ ქალად თავს სრულფასოვნად ვერ ვიგრძნობდი, თუ შვილი არ მეყოლებოდა. ეს სქესის უკვე პირობითი განმსაზღვრელი არ არის. არც საკეისრო კვეთა მირჩევნია ბუნებრივს. მინდა დაბადება რიტუალად ვაქციო. და რაც მეტად მაშინებენ მეგობრები, რომ ლამისაა მოკვდნენ, ცხოველებად იქცნენ, მით მეტად მინდა ჩემთვის ერთადერთი ქალურობის აღმნიშვნელი რიტუალი.

ამბობენ, ადამიანი კარმას რომც არაფერს აკეთებდეს, მაინც აკეთებსო. იმასაც ამბობენ, სიკვდილის წინა სურვილს დიდი მნიშვნელობა აქვსო, მაგრამ ის მთელი ცხოვრების განმავლობაში ყალიბდება. იმასაც ამბობენ, რომ მორიელის ზოდიაქო ტრანსფორმაციის პერიოდს უკავშირდება, – სიკვდილს და ხელახლა, ფერფლიდან დაბადებას, სიკვდილს და მემკვიდრეობის დატოვებას, მოკლედ, მომენტს დაბადება-სიკვდილსა და დაბადებას შორის. და ყოველ ჯერზე ვფიქრობ, თურმე ისე მიცხოვრია, სიკვდილ-სიცოცხლის განგაში დავდე. სინამდვილეში ძალიან დაბნეული ვარ. აღარც ხორციელი ღმერთის არსებობას გამოვრიცხავ, მაგრამ მაინც ვფიქრობ, ლამაზი სახელია იოსები.

ტყუპები

– გჯერა, რომ დაბადების მერე სიცოცხლე არის?

– სიცოცხლე? რა სისულელეა. ეგ როგორ უნდა მოხდეს?

– არ ვიცი როგორ, ან რა იქნება, მაგრამ ვფიქრობ, რომ ჩვენი ფეხებით ვივლით, ჩვენი ხელებით შევჭამთ. ზუსტად არ ვიცი.

– ჩვენ ვივლით, შევჭამთ ჩვენ თვითონ? რა სისულელეა. რაში გვჭირდება?

– არ ვიცი ზუსტად როგორ იქნება, მაგრამ მჯერა, რომ სიცოცხლე გველოდება. შენ დედის არ გჯერა?

– დედის? დედა არ არსებობს. მაშინ რატომ ვერ ვხედავთ, სადაა?

– არ ჩანს, მაგრამ ვგრძნობ, რომ ჩვენზე ზრუნავს.

– რასაც ვერ ხედავ, როგორ გწამს?

– აქ მისი წყალობით გავჩნდით, არ მგონია, რომ ჩვენით.

2007

/სადღაცას ვიპოვნე/