მესაფლავე

სტატისტიკურად ნეტა რამდენი ადამიანი ფიქრობს, სანამ უპასუხებდეს, როგორაა. მითუმეტეს, კარგად ვერ მოცილებული თმასავთ ფიქრებს აბრუნებდეს. არც ის ფიქრობდა. არ ვიცი ახლა. ბავშვი რომ ვიყავი, მასთან ვმუშაობდი.

ყოველ დღისით გასვენებებს ხედავს, საღამოობით ტელევიზორს უყურებს, ადიალას ჩაიჭმუჭნის თეძოებთან და მაგიდაზე წვება. მაგიდას გაზეთი აქვს მიკრული, ტელევიზორს კი ხელის დარტყმა სჭირდება. ამას წინათ ცოლი გააცილა, მთელი ცხოვრება რომ თავად უჭამდა ტვინს, რაც დარჩა, ის ნაწილი სიმსივნემ შეუჭამა, გათავდა. ამბობენ, კიბო სიკვდილის მერეც იზრდებაო, მან კი მუხას თავისი ხელით დაუჭედა ლურსმნები. ალბათ ისევე, როგორც დაღლილი დღის მერე ლოგინს ეჯაჭვები.

არაფერი ისე არ გახსენებს ყველაფერს, როგორც უძილობა და კროსვორდის შევსება.

ეს თმასავით ჩაბრუნებული ფიქრებია. ვეჯაჭვები. მერე ვიზრდები და მაინც ვერაფრით ვისწავლე ქალურად გადმოვიდე ლოგინიდან. დალურჯებული მუხლების მიუხედავად, გადმომეწია ფეხები თანაბრად, ესთეტიურად, სინქრონიაში. შემოდგომის დადგომა საშემოდგომო საბნით ვიგრძენი. შევიჩოჩე და არაფერი ისე არ მახსენებს ყველაფერს, როგორც უძილობა, თუ პირიქით, უძილობა შედეგი შეიძლება იყოს.

აი, ბებია და ბაბუა ერთმანეთს ხელებს გაუყრიან და ფეჩისთვის აგროვებენ ტოტებს, მე კი ვრწმუნდები, რომ თაობებს არაფერი ისე არ აერთიანებთ, როგორც ფრაზა: ადრე უკეთესი ცხოვრება იყო.

ღმერთის მეშინია. აი, ყველაზე საშიში კოშმარია ჩემთვის, იგი თუ ვნახე. ირგვლივ ისე გამალებით ცდილობდნენ მყვარებოდა, რომ შემაშინეს. შემეძლო დამეფიცა, რომ ის მცენარე მგავდა, ერთმანეთში გადახლართული ტოტები ჰქონდა და ფოთლები იჩხირებოდნენ ერთმანეთში. ისე წამოვიღე სოფლიდან, ერთხელაც არ მომივლია, არა და მაშინ შემეძლო დამეფიცა, რომ მუდამ ვიზრუნებდი მასზე.

ვამბობ, ჩემი ცხოვრების გამო რომ ვწუხვარ, მაგრამ ეტყობა, რადგან ვაკეთებ სათანადოდ არ შევწუხდი.
თუ ახალ ცხოვრებას მომცემდნენ, იგივენაირად არ ვიცხოვრებდი. არა, ეს არ ნიშნავს, რომ აუცილებლად ძველი ვინანო, უბრალოდ ახალი თავგადასავალი მინდა. და მაინც ვერ გავიგე, რატომ ამბობენ ადამიანები, რომ იგივენაირად იცხოვრებენ, ცნობისმოყვარეობა არ აქვთ?

– შეუძლებელია დააგვიანო საკუთარ პანაშვიდზე, – თქვა და ზიზღით გადაუშვა ნახევარსპირტი, მე კი მაშინ გავიგე, რომ ძმამ მოტოციკლეტი იყიდა და გასასინჯად წავედი, მანამდე ინტერნეტით საგზაო წესები მოვძებნე, ხოლო დედამ ერთი უბნის არსებობა გამახსენა. ადრე ბინას ვეძებდი და ერთი საკმაოდ მისაღებ მდგომარეობაში ვნახეთ, სახელის გამო რომ დავიწუნეთ. ან ვინ მოიფიქრა, დაერქმიათ: გარდაცვლილთა უბანი? იცით, სადაა? მგონი მაშინდელი აგვისტოს მერე დაურქმევიათ.

და მე ის მესაფლავე გამახსენდა, რომელიც რადიოში უსმენდა პარლამენტის სხდომებს. ალბათ ახლაც ტელევოზორსაა მიჩერებული. მე მისგან წამოვედი, ის ალბათ განაგრძობს. ვიფარებ საბანს და ვეუბნები მუცელს, როგორც აღქმით ორგანიზმს:

– გამოუშვი ყველა შენი ტყუილი და ირონია, გამოუშვი ტკივილებით დაგროვილი, მწერებივით, გამოუშვი ცრემლები,  იქამდე, სანამ არ ამოწურავ, – ბედნიერება აპირებს მოსვლას. სამი, ორი, ერ–..

რეგულირების ბიურო

ნაწერის სათაური ჩემი არ არის, თანამედროვე ფილმიდან ავიღე, როცა ზეციური ბიურო სახელმწიფოს პოტენციურ მმართველს ეცხადება და პირობებს წარუდგენს: თუ გინდა მთავრობაში იყო.. მერე ეს კაცი დაიხურავს ქუდს, როგორც ცოდნის სიმბოლოს, ავა ცათამბრჯენზე, როგორც ბაბილონის გოდოლის სიმბოლოზე, რომ ღმერთს პირისპირ ჩახედოს და უთხრას: ორივე მინდა. მერე მოხდება დაპირისპირება ანგელოზებს შორის, ვიღაცა ბედისწერას განუდგაო და ამ კაცს წიგნი შეაჩეჩეს ხელში: აგერ, მთელი შენი ცხოვრება წერია, სხვაგვარად ვერ იზამო. ბოლოს ირკვევა, რომ ბედისწერა ბრბოსთვისაა განკუთვნილი, მხოლოდ ერთეულები თუ ცდილობენ დამოუკიდებელ ნაბიჯებს და ეს ღმერთს მოსწონსო.

ეს სათაურის ახსნისთვის მოკლე შინაარსად, ფილმი იქით და მაგიაზე ვფიქრობ, როგორც განგების შეცვლის ერთ, მაგრამ არა ერთადერთ საშუალებად და ვამბობ, მისი ცალსახად უარყოფა არ შეიძლება, მთავარია, როგორ გამოიყენებ. თუ დაკვირვებიხართ, თუნდაც წიგნებში ჭეშმარიტების შეცნობა ეშმაკისთვის სულის მიყიდვით იწყება, მაგრამ მასზე არ ჩერდებიან, მუდმივ მოძრაობაში არიან. აქ არ იმაზე, რამდენადაა მაგიურობა სარწმუნო, მხოლოდ მის მორალურ ასპექტებზე გავამახვილებ ყურადღებას.

შაგრენის ტყავი რომ ავიღოთ, როგორც სურვილების შემსრულებელი სიმბოლო, გამოხატული მატერიალურად, ცხვარი, მედეას თუ აბრაამის დროიდან, ოდითგანვე იმ სოციალურ კატეგორიაში გადის, სიცოცხლეს მსხვერპლად რომ ეწირება. ამ შემთხვევაში, აბრაამი შაგრენთან იდენტური ხდება, რამდენადაც სურვილისა და მოსურნეს საერთო აღქმა ხდება. სიცოცხლის ბოლოს ტყავი კაცთან ერთიანდება და მთლიანობაში ხდება დაღუპვა.

აღვნიშნავ, რომ გენეტიკური მდგომარეობის მიუხედავად, მისი პრაქტიკისთვის არასდროს მიმიმართავს. იმ მიზეზით არა, რომ ცოდვად მივიჩნევდი, ეკლესიაშიც კი სამიოდე სურვილი თუ მექნება ნათქვამი ხატისთვის. საქმე იმაშია, რომ მძაფრი სურვილები არ მაქვს და ჩემი პრობლემა შინაგანის დაზიანებულ აღქმაშია. დაზიანებული გარემოსთვის ითქმის, თორემ როგორც ფრთხილი, ისე აღვიქვამ, ვიცი, რომ ნებისმიერ სურვილს ნეგატიური მხარე მოყვება და მეშინია მათი ახდენის. ამიტომაც ვამბობ: კონკრეტული სურვილები არ მაქვს.

ვთვლი, რომ ”ვსიო კ ლუჩშემუ”, აი, როცა ერთმა ახლობელმა მაგიის მეშვეობით სურვილი ჩაიფიქრა, სასურველ თანამდებობაზე მოწყობისთვის, სხვაგან უკეთესი პირობები გამოუჩნდა, მაგრამ ვეღარ გამოიყენა, იმ ახდენილი წინა თანამდებობის გამო. ან როცა ჩემმა წინაპარმა საყვარელი ქმარი მოაჯადოვა, შემდგომში თავად გადაუყვარდა და მუდამ ღალატობდა. ეტყობა ის გამოჩნდა, ვისაც ის განგების ნებით უყვარდა. მაგრამ გამაღიზიანებელი ის არის, რომ როცა დროისა და ექიმის გაიგივებას ახდენენ, მგონია, მაფურთხებენ, რადგან ვთვლი, რომ იდეები არსებობს, რომლებიც დროსა და სივრცეზე მეტია. მე კი არ ვიცი, რომელი სურვილი საუკუნოდ მიღირს, ნებისმიერ ფასად, დროსა და სივრცეზე მეტად, ამიტომაც მძაფრი სურვილები არ მაქვს. თან მე ძალა არ მაქვს, რადგან სათანადო ხედვა არ მაქვს.

თან სწორედ გაიგეთ, წეღან ლოცვა ღმერთისადმი და მაგიის გამოყენება სათხოვნელად ერთ კონტექსტში მოვაქციე, – საბოლოოდ, ორივე შემთხვევაში სურვილი მაინც ღმერთამდე აღწევს, მხოლოდ მეორეში სურვილის ახდენისთვის სიტყვასთან ერთად მისი იდეის გამატერიალურება უნდა მოვახდინო, თუ პირველის შემთხვევაში მხოლოდ სიტყვის ძალა მოქმედებს.

მის მავნებლობაზე რომ გავამახვილო ყურადღება, ზოგი თვლის, რომ თხოვნის გაგზავნას უარყოფითი შედეგი არ აქვს. მე მაინც ვთვლი, რომ ორივე შემთხვევაში, სანაცვლოდ რაღაცის დათმობა გიწევს. ცხოვრებას ერთგვარ ”ლეველებად” აღვიქვამ, ანუ რაც უნდა დახარჯულიყო შენი ცხოვრების ერთ სფეროში, ენერგია იქიდან გადმოდის და ამ თხოვნისთვის ლოკალიზდება, ანუ საკუთარი საჭიროებებიც ყოველთვის ერთმანეთის პროპორციულია. ამიტომაა მაგია ბნელი, რადგან თვლიან, რომ სამყარომ უფრო იცის შენი საჭიროებები, ვიდრე თავად შეგიძლია მისი გარჩევა. მაგალითად რომ ავიღოთ სატურნის თილისმანის დამზადება, რომელიც ეხმარება მაღალი თანამდებობის მოსაპოვებლად, მის მატარებელს ენერგიულსა და ძალაუფლებიანს ხდის, სამაგიეროდ, უბედურების მომტანია სასოფლო სამეურნეობის საქმეებში, პირად კონფლიქრებში და მშობიარობის შემთხვევებში.

ხოლო ოკულტიზმსა და მაგიას შორის განსხვავება არა, უფრო საფეხურებია, რამდენადაც პირველი შეცნობაზე ლოკალიზდება და თეორიულია, ხოლო მეორე ამ თეორიის გამოყენებაა პრაქტიკაში. ეს ფაუსტური ლოგიკაა, რამდენადაც თეორიული ცოდნა ბედნიერების მომტანი არ არის ინტროვერსიული, გარემოსგან იზოლირებული ბუნების გამო. ოკულტიზმის დიდი წვლილი იმაშია, რომ მდგომარეობას ამყარებს შენსა და ზედა სამყაროს შორის. მაგია ერთგვარი გასროლაა იარაღის გარეშე. მისი მოქმედება იმაში მდგომარეობს, რომ გარეგნობა შინაგანის მკრთალი, მაგრამ მაინც ანარეკლია, ცოცხალი ორგანიზმები და მაგნეტიკური სხეულები გამოყოფენ ბნელ ფლუიდებს, სენსორების მიერ ხილულს. ეს ფლუიდები არის უხილავი ძალის გამოვლინება. ვფიქრობ, ცოდვა ის კი არ არის, რომ ეს ძალა იქნას გამოყენებული, არამედ ის, რომ ეს შექმნილი ძალა, გამოუყენებლად იკარგებოდეს, მასთან კონტაქტის გარეშე ვკვდებოდეთ. მთავარია  ხედვის, აღქმის მდგომარეობა, რეალობასთან იყოს კავშირში.

ეს ზოგადად, მაგიასთან დაკავშირებით აზრი რომ მეთქვა. თქვენს ნებისმიერ შეხედულებას ინტერესით მივიღებ. თუ სურვილი იქნება, შემდეგი თემებისთვის ვაპირებ, ძველ ქართული მაგიიდან რამდენიმე საქორწინო რეცეპტი გასწავლოთ, სასიყვარულო ელექსირები წავიკითხოთ ან ზოდიაქოს ნიშნების მიხედვით თილისმანები დავამზადოთ.

რა ვისწავლეთ 5 მილიონი წიგნიდან?

მას შემდეგ, რაც სამსახური დავკარგე, გადავწყვიტე წავიკითხო ყველა წიგნი რაც ეროვნულ ბიბლიოთეკაში დევს და ვუყურო ყველა ფილმს, რაც ”ონლაინში” დევს. იქამდე მაინც, სანამ ახალი ჰობი არ გამიჩნდება. აღმოჩნდა, რომ ადამიანები წაკითხულ წიგნებს ითვლიან და შედეგიც გამოაქვთ. ტედის კონფერენციაში ერთ გაერთიანებას მივაგენი, ინგლისურ წიგნებს რომ აჯამებენ. ბევრი წაიკითხეს თუ ცოტა წაიკითხეს, ასეთი საუბარი დაიწყეს (სრული შინაარსი შეგიძლიათ მოისმინოთ აქ, მე მოკლე შინაარსს მოგიყვებით, თუ გაგრძელება გინდათ, დაგუგლეთ.) :

– ამბობენ, ერთხელ ნახატი ათას სიტყვად ღირსო. მაგრამ ჰარვარდელები არ ვიქნებოდით, რომ არ დავეჭვებულიყავით და გადამოწმება ვცადეთ. დავასკვენით, რომ ნახატი არ ღირს ათას სიტყვად, მეტიც, ისეთი ნახატებიც ვნახეთ, 5 მილიარდ სიტყვად რომ გიღირთ.

– ვფიქრობდით, როგორ მიგვეღო კაცობრიობის კულტურისა და ისტორიის საერთო გეგმა. ამის გამო გადავწყვიტეთ, წაგვეკითხა მთელი ეს მილიონი წიგნი. კომპანია გუგლმა (სპონსორმა) წლების წინ 15 მილიონი წიგნი გააციფრულა და კითხვას შევუდექით.

– მოდით, ახლა მოვყვეთ, როგორ იქმნებოდა წიგნები. უხსოვარი დროიდან ცხოვრობდნენ ავტორები, რომლებიც რაც ძალი და ღონე ჰქონდათ, წერდნენ. მერე საბეჭდი მანქანა გაჩნდა და წერას დაუჩქარეს, მერე გუგლმა გააციფრულა ისინი. ეს ტექსტები ერთიანად რომ დავწეროთ, მთვარეს მიაღწევს და უკან დაბრუნდება, წავა და მოვა 10-ჯერ.

– კი ვიფიქრეთ, სიმბოლურად ამ წიგნების კოლექტიური ვერსია გამოგვეცა, თუმცა არაპრაქტიკული იქნებოდა. საქმეს პრაქტიკულად შევუდექით და სტატისტიკა გამოვაქვეყნეთ. მაგალითად, ავიღეთ ფრაზა ”ბედნიერების გაელვება” («A gleam of happiness ») და 1801 წ-დან 2008 წ-მდე რამდენჯერაა ნახსენები, ვნახეთ. ამოწერამ 2 მილიარდი სტრიქონი წაიღო.

– რომელი ვარიანტი უნდა ვიხმარო: გუშინ მე გავიფურჩქნე (throve) თუ გუშინ მე გავიფურჩქნე (thrived)? აი, ასე იცვლებოდა ამ სიტყვების ურთიერთობა წლების მიხედვით:

– წაკითხულ 500 მილიონი სიტყვიდან სიტყვა ”გრიპის” რაოდენობით იმ წლებს ვარკვევთ, როცა ეპიდემია პიკზე იყო.

– ცხრილზე გამოვსახეთ, ასევე, ზღვების აღელვებისა და მსოფლიოს ტემპერატურის ცვალებადობა.

– ხოლო ამ დიაგრამის ნახვისას ნიცშეს ვეუბნებით, რომ ღმერთი არ მომკვდარა, მას უკეთესი პუბლიცისტი სჭირდება.

– ამ ინსტრუმენტის წყალობით, აბსტრაქტულ კონცეფციებში ჩავიხედოთ. მაგალითად, ნება მიბოძეთ მოგითხროთ, 1950 წლის შესახებ. იგი ათას შვიდასიან, რვაასიან, ცხრაასიან წლებში არავის ადარდებდა. არც 20-იანი და 30-იანი წლები იკლავდნენ თავს. მაგრამ 40-იანებში მიხვდნენ, რომ დრო მოვა და 1950 წელი მოვა. ჰყვებოდნენ, რას აკეთებდნენ/გააკეთებდნენ ამ წელს, იმ განუხორციელებელ ოცნებებზეც, რომლებსაც აიხდენდნენ და სხვა. სინამდვილეში, ეს იმდენად აღმაფრთოვანებელი წელი იყო, რომ ხალხი აგრძელებდა საუბარს ყველა იმ საოცრებაზე, რაც მოხდა 1951-ში, 52-ში, 53-ში და 54-ში ვიღაცამ აღმოაჩინა, რომ მოძველდა 1950.

ეს 1950 წლის ისტორია მეორდება სხვადასხვა წელს, რამდენადაც გრაფიკზე ვხედავთ და ვასკვნით: წარსული ძალიან მალე გვავიწყდება.

– პატარა რჩევა კარიერაზე: მათთვის, ვისაც დიდება უნდა, შეუძლია ისწავლოს 25 პოლიტიკოსისგან, ავტორისგან, მსახიობისგან.. თუ ცნობილი გინდათ იყოთ ადრეულ ასაკში, იმიტომ, რომ მათი წარმატება მესამე ათეულის ბოლო წლებში იწყება. მწერალი – 40 წლამდე, პოლიტიკოსი მეექვსე ათეულის ბოლოს გახდები. ცნობილი მეცნიერი 70 წლისთვის იქნები. ეს იმდენივე დიდებაა, რაც მსახიობობა 30 წლის ასაკში.

შენიშვნა: მათემატიკოსებს არ გეხებათ. თქვენ არავის აინტერესებთ.

– გვაქვს მარკ შაგალის (1887-ში დაიბადა) ცხრილი, სადაც გერმანული ენის ცნობილობაა აღწერილი.

– ცენზურის ცხრილი ასე გამოიყურება. როგორც ხედავთ, ერთ ადგილასაა თავმოყრილი. აღმოჩნდა, რომ აღმ. გერმანიაში საჭიროზე  10-ჯერ ნაკლებს ლაპარაკობდნენ.

– მერე ენგრამა გავაკეთეთ, პროგრამა, სადაც შეგიძლიათ მიუთითოთ ფრაზა და გაიგოთ მისი კულტურული, ეტიმოლოგიური თუ სხვა ასავალ-დასავალი.

– პირველივე დღეს მილიონმა ადამიანმა ისარგებლა ამით. რა აღარ ჩაწერეს. ადამიანები საკუთარი ცუდი განწყობის გამოხატვა  ”აჰ”-ს ხმარებით ახერხებდა და ახერხებს, ოღონდ ამჯერად, ”ა”-ს რაოდენობაა გაზრდილი. 80-იანი წლებიდან იზრდება. ეტყობა რეიგანმა იქონია გავლენა.

– გუგლმა გააციფრულა 15 მილიონი წიგნი, რაც არის 12% ყველა დაბეჭდილი წიგნისა.

შედეგი ჩვენი ენის, ისტორიისა და კულტურის გაგებას შეცვლისო.

იქ, სადაც

უფუნქციო ნივთად ვიქეცი.
ვადა ჩემს ჩაისაც გაუვიდა, ხელებთან რომ მიდევს.
მეზარება მისი აწევა, დალევა და სხვ.
ცივი ვარ მისავით.
ხელებს ვიფარებ სახეზე, რომ გავთბე.
დამებლანდოს თვალები სინათლისგან შეუჩვევლობით.
მხოლოდ ვფიქრობ მიზეზ-შედეგობრივ კავშირებზე
ქუჩების ქაოსში.
მივდივარ დასკვნამდე, რომ მოძრაობა მიჭირს.
დავდივარ დასკვნამდე, რომ
სიყვარული სისასტიკის გარეშე რა სენტიმენტალურს მხდის.
ზედმეტ ენერგიას ვგრძნობდი და იმდენად არ ვავარჯიშე,
რომ ჭიქის აწევა მეზარება და სხვ.
შეიძლება არსებობს ბედნიერება
იქ, სადაც ნერვები იყრიან თავს.