ძველით ახალი წელი “მტკვარზე” ასტროფოტოების გამოფენაზე გავატარე, სადაც ვუსმენდით ელექტრონულ მუსიკას, შევხვდით “ნაციონალური გეოგრაფიის” წარმომადგენლებს, შესაძლებლობა გვქონდა ტელესკოპის საშუალებით შედარებით ახლოდან გვენახა სირიუსი, იუპიტერი თავისი თანამგზავრებითურთ და საჩუქრად გლინტვეინით გავმთბარიყავით. სახლში რომ დავბრუნდი, ავიღე ასტროზუმიანი მოწყობილობების სარჩევი და შევუდექი კითხვას, როგორ გადამეღო ვარსკვლავები, რა ლამაზი უნდა იყოს ადამიანი ვისაც ციურ სფეროებთან აქვს შეხება და სხვა. წლის დასაწყისში განვაახლე ნასას და ჰაბლის აპლიკაციები, რომ თვალყური მიმედევნებინა ყოველდღიური ციურ მოვლენებისთვის. ასევე ვაპირებ შარშანდელი გატაცება განვავითარო და მეტეორიტების, როგორც მინერალური ქვების, შესწავლა დავიწყო. ინტერნეტში ბევრი უფასო წიგნია ამაზე.
გუშინ კი ბენდუქიძის კამპუსში საგანგებოდ მიეძღვნა ლექცია ასტრონომიული გადაღების ტექნიკას: დავინახავთ თუ არა ტელესკოპში ისევე, როგორც ფოტოებზე ჩანს. რა თქმა უნდა, არა, თუ სუპერ აღჭურვილობა არ გვაქვს. ამიტომ კამერა უნდა დავაყენოთ დაყოვნებაზე, გავითვალისწინოთ პიქსელთა ინტენსივობისა და რაოდენობის პარალელი. მაგალითად, როგორ ვებრძოლოთ დიჯითალში გადაყვანის ხმაურს, თერმული ხმაურისთვის რომ ჩაციებაა საჭირო, აპარატი ქულერით. რომ ბნელი ცა თბილისში რთული საპოვნია და კარგი იქნება ცის კუნძულიდან გადაღება. რომ სასურველია სპეციალიზირებული აპარატი, რომელსაც ფერების ფილტრი ექნება, ნისლეულთა ფერები რთული გადასაღებია. ამიტომ ჰაბლის პალიტრას ეძახიან თუ ფოტოს წყალბადის, ჟანგბადისა და გოგორდის გამოსხივების მიხედვით შეურჩევენ ფერებს, თუმცა ასეთ ნამუშევარს აუცილებლად უნდა მივაწეროთ, რომ ჰაბლის პალიტრაა. ფოტოგრაფი შეეხო საკითხს თუ როგორაა შესაძლებელი ინდივიდუალობის გამომჟღავნება ნამუშევარში. მკვდარი სხეულების ანუ ღმერთის თვალის ყურებისას კი წარმოიდგინა, რომ მზის სისტემა როცა ჩაკვდება, უცხოპლანეტელები ამაში ესთეტიკას დაინახავენ.