31

ბავშვობაში როცა ტორტზე სანთლებს ვაქრობდი ან ნებისმიერი აქტივობის დროს სადაც კი სურვილის ჩაფიქრება შემეძლო ყოველთვის ერთ ოცნებას ჩავიფიქრებდი ხოლმე – ლამაზი  ვყოფილიყავი. ლამაზი, აი, სტანდარტული გაგებით ლამაზი, როცა სახის და სხეულის ნაკვთები ერთმანეთთან სიმეტრიულადაა განლაგებული. ვდგებოდი სარკის წინ და ღმერთო, ღმერთო, ღმერთო, ოღონდ ლამაზი ვიყო და რასაც გინდა შეგისრულებ მეთქი, პლუს, მამაო ჩვენო. და ახლა იცით რას მივხვდი? ის პერიოდი, როცა ორგანიზმმა სილამაზის მაქსიმუმი გამოწურა უკვე განვლიე და ახლა ის-ღა დამრჩენია არსებული შევინარჩუნო. ანუ იმაზე ლამაზი ვიდრე ახლა ვარ, აღარასდროს ვიქნები, და უკეთეს შემთხვევაში, სიმეტრია მალე არ დამერღვევა.

ვორლდომეტერსის სტატისტიკით, საქართველოში საშუალო ასაკი 72 წელია. ანუ საშუალო ცხოვრების ზუსტად ნახევარი დამრჩა არასიმეტრიული სხეულით. პირველი ნახევარი სხეულის კონტროლს სწავლობ და მეორე ნახევარი უყურებ სხეულზე კონტროლი როგორ გენგრევა. სამაგიეროდ, ანალიტიკის უნარი მოიმატებს, ისიც სავარაუდოდ და ბევრი ბლაბლა, მაგრამ სხეულის სილამაზესთან დამშვიდობება მიჭირს.

დაბადების დღე გოგირდის აბანოში გადავიხადე მეგობრებთან ერთად. ტორტის ნაცვლად ალუბლის მურაბა გვქონდა, ღვინის მაგივრად – ჩაი. მეგობარს ვეუბნები რომ ტანზე ერთი ღერი თეთრი თმა ამომივიდა. თავზე კი არა, უკვე ტანზე. ამომივიდა და მერე გამიქრა. მე კიდევ თეთრი თმა ცხვირში გამომივიდაო. დიდხანს ვიცინოდით ერთმანეთზე. ასაკთან ერთად ინტერესებიც გვიქრება. მაგალითად, დალევა აღარ გვაინტერესებს, უფრო სპორტულები ვართ. სპორტულები რა, ჩავწვებით ხოლმე ცხელ აუზში და ერთმანეთს ვაქებთ: “რა ნაზი კანი გაქვს”, “გახდი ხო შენ?”

პოლიტკორექტულობა: იტალიკა და ამერიკა

ერთმა ქართულმა ტექნოლოგიების ბლოგმა გამოაცხადა ინოვაციური ბლოგპოსტების კონკურსი, სადაც ძირითად პირობებში მიუთითა, რომ ტექსტი აკრეფილი ყოფილიყო აუცილებლად ვორდის ფაილში აუცილებლად Sylfaen შრიფტით. ბარემ აკადნუსხური მიეთითა. მაიკროსოფტის ბობის სუნი მეცა. რამდენი გიკი იყენებს მაიკროსოფტის ოფისსა და შრიფტს? გარდა იმისა, რომ სილვაინს მოძველებული სტრუქტურა აქვს, სექსისტურია, ბოლდთან ერთად პატრიარქატულ ფონტად ითვლება. ამ სტერეოტიპს ხელი შეუწყო ფრაზამ – კაცები არიან მარსიდან, – რომელიც სილფაინის უხეში და წვეტიანი ფონტით დაიწერა და გაიტალიკებული ასოებით – ქალები არიან ვენერადან. ქალური ნაწილი იტალიკის ფონტით დაიწერა. იმ ირონიული სიმბოლიკით, რომ ქალების საქმე გადაწოლაა. იტალიკის ქალურ ფონტად წარმოჩენას მოყვნა ქალური საიტების მთლიანად დაწვენილი ფონტით წარმოება. გახსოვთ, ჯერ კიდევ 5 წლის წინ სადაც კი მაკიაჟისა თუ ბიუსჰალტერის შესახებ იწერებოდა, ყველგან ვარდისფერი იტალიკური ფონტი გვხვდებოდა?! დღეს იტალიკის ფონტი შედარებით ნაკლებად, იმ სიტყვებზე/ფრაზებზე ყურადღების გასამახვილებლად გვხვდება, რაც თვალში საცემი უნდა იყოს. აი, როგორც ბევრ ფილმშია, რიტუნულ პასაჟებ შორის ვამატებთ შიშველი ქალებით სცენას, – თვალს გადაახალისებს და შემდგომი დაძაბული პასაჟის აღქმისთვის გვამზადებს. იტალიკის ფონტს ყურადღების მობილიზაციის გარდა ვიყენებთ ჟარგონების, უცხო სიტყვების, ციტატების და სათაურების წერის დროს. თუმცა არის გამონაკლისებიც, ვერსად ნახავთ იტალიკის ფონტით დაწერილ სიტყვას – ბიბლია. ბიბლიას გადაწვენა არ შეიძლება.

დღევანდელი პოლიტკორექტულობა ამერიკის პოლიტიკაზე უფროა აგებული ვიდრე გლობალურზე. ზოგჯერ ბუნებრივია, რადგან სიტყვა bitch ქალის ობიექტად წარმოჩენას განასახიერებს, მაგრამ მისი ქართული შესატყვისი – ძუკნა – არა მარტო ქალის ცხოველურობას უკეთებს აქცენტს, ცხოველთა უფლებებსაც არღვევს. შემედავებით, თვითონ ქალები ეძახიან ერთმანეთს bitch-ს და კაცმა რომ ქალი იგივეთი მოიხსენიოს, რა მოხდა. იგივენაირიად შემედავებით, რომ niga’-ს, ქართულად ზანგები ეძახიან ერთმანეთს და არ სწყინთ ერთმანეთისგან, მაშ თეთრებმა რატომ უნდა შევიკავოთ თავი. პასუხია, რომ პოლიტკორექტულობა მოიცავს ხელისუფლების ზრუნვას დაჩაგრულ პირზე მაშინაც კი თუ დაჩაგრული ვერ გრძნობს თავს დაჩაგრულად. თუ ფემინისტი ქალი ვერ გრძნობს პრობლემას რომ სხვა ქალს ძუკნა ან კახპა დაუძახოს, ან თუ ნეო შავი პანტერელი ვერ გრძნობს პასუხისმგებლობას სიტყვა ზანგის მტკივნეულ აურაზე, ეს არ ნიშნავს რომ ხელისუფლება არ უნდა ჩაერიოს. და დიახ, როცა ქალი მოიხსენიებს ქალს კახპად და აფროამერიკელი ნათესავს ზანგად – მაინც ისჯება. თუმცა, რა თქმა უნდა, საპირისპირო მხრიდან უფრო მტკივნეულია. მაგრამ ამერიკის პოლიტიკაზე აგებული პოლიტკორექტულობა სხვა ქვეყნებისთვის ხშირად ბუნებრივი არ არის. მაგალითად, ბოლო ხანებში სიტყვა – შავკანიანი – დემონიზებული გახდა და შეიცვალა სიტყვით – აფროამერიკელი. იმ იდეით, რომ სიტყვა – შავკანიანი – გამოხატავს რა არის ადამიანი, ხოლო – აფროამერიკელი – გამოხატავს ვინ არის ადამიანი. მაგრამ საქართველოს ბაზაზე, სადაც ზანგები უფრო ხშირად აფრიკიდან არიან, ვიდრე აფროამერიკიდან, უფრო გამართლებულია მათი შავებად ან ზანგებად მოხსენიება. თორემ ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ პოლიტკორექტულობის ნიღბით ამერიკამ საკუთარი გლობალურობა ჩააშენა სხვა ერებში და იძახის, რომ ნიგერიელიც ამერიკელია, მაშინაც კი თუ მას ფეხი არ დაუდგამს ამერიკის მიწებზე.

თორი, ნოე და გარეული მხეცი

ყველა საქართველოს მოქალაქეს აქვს უფლება იცოდეს რა იცის მასზე სახელმწიფომ. ეს ინფორმაცია ინდივიდუალურად საჯაროა და, თუნდაც, სამთავრობო საიტზე აიდი პირადობის დასკანირებით არის პროსპექტიული. მაგალითად, ჩემზე სახელმწიფოს ჰგონია, რომ ა) არ მყავს ძმა, რომელიც რეალურად ახლა გვერდზე მიზის და ქილიკობს რომ მემკვიდრეობა არ დარჩება; და ბ) მამაჩემი ჩემს გაჩენამდე მოკვდა, სანამ დედაჩემს შეხვდებოდა, დაბადებისას, სიკვდილი იგივე წელს უფიქსირდება როცა დაიბადა. ანუ უკვე მემკვიდრე ვარ. სახელმწიფო მაწოდებს, რომ მამაჩემი შავი ხვრელია და სახელმწიფო სტრუქტურაში მისი მუშაობის 50წლიანი სტაჟი არაფერს ნიშნავს, არჩევნებში კანდიდატს მკვდარი სული აძლევდა ხმას და მემკვიდრეც მკვდარმა გააჩინა. არა, მე არ მჯერა, რომ სახელმწიფო არ მიცნობს, საქმე ალბათ ინფორმაციის თავმოყრაშია.

ყველა თაობას თავისი სპეციფიკური ფობია გააჩნია, ჩემს თაობას კი მასონური რეჟიმის ეშინია ანუ ლავკრაფტის ურჩხულები, საწოლის ქვეშ დამალული ჩონჩხები მოითელა და ახლა კარიერისტი ხალხისგან მართულობის გვეშინია. ჩემი აზრით, ეს იგივეა რაც ნეო ღმერთის შიში, ზემდგომის შიში, რომელიც გვაკონტროლებს და საჭიროა ჩვენი ეგზოფილიური მოთხოვნილებების დასაკმაყოფილებლად. მაგრამ ვუძალიანდებით, მაღალი სიხშირის კომპიუტერებს ვყიდულობთ, ჩვენს IP მისამართებს რომ ვერ დაგვეწიონ ახლობლები მაინც, რომ არ გაიგონ სინამდვილეში სად დავდივართ, ვიდეო თვალებს და მიკროფონებს იზოლენტათი ვფარავთ ან დისკონექციას ვაწვებით, სუფთა ვებს ვერიდებით, პორნოს თორის ბრაუზერით ვუყურებთ, თან ისე, რომ ბრაუზერის ზომა არ შევცვალოთ და მანამდე ჯავასკრიფტი გვქონდეს ოფლაინ, არ ვუსმენთ მუსიკას ონლაინ, მხოლოდ გადმოწერის მერე, ისიც ანტივურულ დეტექტორებს თუ გაივლის, არ ვხსნით მეგობრებისგან გაზიარებულ ლინკებს სადაც ავტორიზაციის გავლაა საჭირო, ვაი და პაროლი დაინახონ, სხვადასხვა საიტებზე სხვადასხვა მეილებით ვრეგისტრირდებით და ა.შ.

და ჩვენ რეალურად გვეშინია, ოღონდ არა დემონი მედუზების, არამედ ბიბლიაც როგორც ჰორორი ლიტერატურა ისე მოვირგეთ. აიდი ბარათების აღების ფობია ანტი გლობალისტების წრეში. კონტროლიზაციის შიში, რომელიც მცირე შემთხვევაში მხეცის ნიშნის სიმბოლიკით იყო გამოხატული. ამის გამო სახელმწიფო უმნიშვნელო დათმობაზე წავიდა, აიდი პირადობის ბოლო სამი ციფრი 666 მოხმარებიდან ამოიღო და 665-დან 667-ზე გადახტა. ეს 667 მე შემხვდა. ანუ მხეცი მე უნდა ვყოფილიყავი, მაგრამ გადავრჩი, გავხდი ბლოგერი, ოფისის მენეჯერი. არა, ეშვი კი მაქვს, დამატებითი კბილი ამომივიდა ერთ ღრძილზე ორი, მაგრამ თუ გავითვალისწინებთ ჩემს პრიორიტეტს ურბანული ცხოვრებისადმი, უფრო შინაური ცხოველი ვიქნებოდი, ვიდრე გარეული მხეცი. და ახლა როცა ვკითხულობ ჩემს მრავალავტორიან, ოფიციალურ ბიოგრაფიას, ცოტათი მწყინს კიდეც: რა მოსაწყენი 30 წელი გამივლია. აი, მხეცი რომ ვყოფილიყავი, ხომ ავიდოდი გრინვიჩზე ან მკვდარი ზღვის ნულოვან ზღვის დონეზე და სამყაროს შევაზანზარებდი. გამოვიდოდა ვინმე კეთილშობილი ნოე და სანათესაოს თუ სხვადასხვა ცხოველების რობოტებს პოსტ მეტროს მიწისქვეშაში შეაფარებდა. ნამდვილი რაინდები ქვეყნად არ დარჩნენო. მაგიტომ. მხეცი არ არსებობს და მისი ანტონიმიც არ იარსებებს თუ დონ კიხოტი არ გინდა. იტყოდა ნოე მიწისქვეშაში: მოდი დავიწყოთო თავიდან, სიგნალი ვაფრინოთო, – და თუ ვაი ფაი დაიჭერდა, ამოვიდოდნენ. და ვერ მიხვდებოდნენ, რომ ეს ჩემი ხრიკია, რომ ვაზი მოვაყვანინო, დავათვრო და გავაშიშვლო ისინი.

rocketbook everlast – ჭკვიანი რვეული

თუ დიზაინერები სახატავ ტაბლეტებს იყენებენ ხელით ხატვის ნოსტალგიის გამო, ბლოგერები ჭკვიან რვეულებს ვიყენებთ ხელით წერის ნოსტალგიის დროს. მე Rocketbook Everlast-ს უკვე წელიწადია ვიყენებ ანუ იმ ერთ-ერთი პირველთაგანი ვარ, ვინც ეს გაჯეტი ამაზონზე დადებისთანავე გამოწერა. რადგან ამ ხნის განმავლობაში სხვა ჭკვიან რვეულებთან შეხება მქონდა, შევეცდები მსურველები კომპარატიული პერსპექტივიდან დავაკვალიანო.

                                   

ისტორია და კონცეფცია

არის ასეთი კომპანია salesforce.com, რომელიც ტექნოლოგიური სიახლეებს უწევს მარკეტინგს. 2013 წელს მნიშვნელოვან კონფერენციაზე ამ კომპანიის წარმომადგენელ ჯო ლემეის სამუშაო რვეული აერია და, როგორც თავად დატვიტა, #meetingfail. ერთი წლის მერე პაბში გაიცნო დეველოპერი ჯეიქ ეფსთეინი და გაუმხილა, ქლაუდზე შეერთებული ფურცლის გამოგონება მინდაო. მუდამ ფრენის რეჟიმში იყოსო. სლოგანი – Always on airplane mode.

ასე დაწყეს ციფრული ფურცლების შექმნაზე მუშაობა, რომელიც ნაწერისგან მიკროტალღურ ღუმელში ჩაის გაცხელების ტემპერატურაზე დატოვებით ან მარკერის დაფასავით სველი ტილოთი გაწმენდით გასუფთავდებოდა. ინვესტორების კომენტარები იყო: “ელონ მასკი ხარ რვეულებში?” “რა აზრი აქვს მრავალჯერადი გამოყენების რვეულის გაყიდვას, ასე ხომ აღარავინ იყიდის მეორეს?”

                                 

ვადარებთ სხვა ჭკვიან რვეულებს

1. ზოგადად, Rocketbook-ის სერიის რვეულები მინიმალისტური დიზაინით გამოირჩევა და ვიზუალურად ე.წ. პრუჟინიან ბლოკნოტს ჰგავს. ბამბუკელებისგან განსხვავებით, რომლებიც გლამურულ, ბიზნეს კლასის ვიზუალს გვთავაზობენ მოპირკეთებული ტყავის ყრდით და ჯვარედინული გახსნის სისტემით სოლიდურობისკენ ლინკავს. მაგრამ ბამბუკელებს ერთი ნაკლი აქვთ, უსბ მხარდაჭერის გარეშე არ მუშაობენ, როცა როკეტბუქებს უსბ მედიუმი საერთოდ არ აქვთ. ევერლასთი სხვა რაკეტელების რვეულებისგან განსხვავებით შავი ფერისაა და მისი ქველოგოც იგივენაირი სინთეტიკური მწვანე ფერისაა, როგორიც სრულად Rocketbook-ს აქვს. ეს იმის მანიშნებელია, რომ Everlast რაკეტელების საბაზისო ნაწარმია.
2. Everlast გამოიცემა საშუალო ზომის 15.24*22.35 სმ-თი და 36 ფურცლით; დაახლოებით თაბახის ფურცლისხელა (Letter size) 32 ფურცლით; და მინი ევერლასთი ბლოკნოტის ზომის ჯიბით სატარებლად. მე საშუალო ზომის ევერლასთი მაქვს და საკუთარი გამოცდილებით ვიტყვი, რომ რახან ჩემი ცხოვრების არააკურატულ წესს, სალაშქრო ჩანთაში ჩატენვებს და საძილე ტომარაში ღამის გატარებას დაუზიანებლად გაუძლო, მინი ბუქი ჯიბით ტარებასაც გაუძლებს.
3. ევერლასთის ფურცლები სხვა ჭკვიანი რვეულებისგან განსხვავებით, ნორმალური სითხელისაა, განსაკუთრებით თუ Elfinbook-ს შევადარებთ, ამიტომ გადაფურცვლა არ უჭირს.  სამაგიეროდ, მელნის გაშრობას უფრო მეტ ხანს, თითქმის 15 წამს ანდომებს. ამ 15 წამის განმავლობაში ნაწერის წაშლას არ გირჩევდით და სასურველია თუ მელანს ხელითაც არ შეეხებით. თუ ელფინბუქის ფურცლები ნამდვილი რვეულებივითაა დახაზული, ევერლასთის ფურცლებს წერტილოვანი ბადეები აქვს. ამიტომ როცა ევერლასთის ფურცელს cloud-ზე ავტვირთავთ, ჩვენი ჩანაწერები სუფთა ფურცელზე გამოჩნდება, ელფინბუქის ფურცელი კი ნამდვილი რვეულივით, ხაზოვანი სისტემით გადამისამართდება. ამიტომ ევერლასთის რვეულს იყენებენ დიზაინერებიც ილუსტრაციების შექმნისთვის.
4. ილუსტრაციებისთვის ევერლასთზე მეტად გამართული როკეთბუქის Color არის. მისთვის მეტი ფერადი კალამია დამზადებული. როცა ევერლასთს მხოლოდ ერთი შავი კალამი მოყვება ტილოსთან ერთად. დასველებულ ტილოს საშლელის ფუნქცია აქვს. იმის მიუხედავად, რომ კალამს რეალური საშლელიც მოყვება, რეკომენდაციას უფრო ტილოთი წაშლას გავუწევდი, რადგან საშლელი ფურცელს აფუჭებს. როკეთბუქის Wave-ს ტილო არ მოყვება, რადგან მიკროტალღურ ღუმელში ჩაის გაცხელების ტემპერატურაზე სუფთავდება. არ აგერიოთ როკეთბუქის ევერლასთი Rocketbook Wave-ში, Everlast მიკროტალღურ ღუმელს არ უძლებს!

                         

     Rocketbook Everlast-ის გამოყენების წესები:

1. დაწერეთ ან დახატეთ ევერლესტზე სპეციალური კალმით ან მარკერით. გამოიყენება ჩვეულებრივი კალამიც, მაგრამ ნაკლები რეკომენდაციით.
2. ნამუშევარი ატვირთეთ ფურცლის ბოლოში დატანებული 8 სახის ქლაუდიდან რომელიმეს გადახაზვით. მაგალითად, თუ გადახაზავთ დრაივის სიმბოლოს, ნამუშევარი მოგივათ დრაივზე, თუ გადახაზავთ მეილის სიმბოლოს, ნიმუში მეილზე გამოგეგზავნებათ.
3. მოძებნეთ გაგზავნილი ფურცელი QR კოდის მიხედვით. ყოველ ფურცელზე, იმ ადგილზე სადაც ტრადიციულ ბლოკნოტებზე გვერდებია დანომრილი, Everlast-ზე დატანებულია QR კოდები. დაასკანირეთ კოდი წამკითხველი აპლიკაციით და ნამუშევარი ნაპოვნია.
4. წაშალეთ ევერლასთის ფურცლები სველი ტილოთი როგორც მარკერიანი დაფა და გამოიყენეთ თავიდან.

მოიპარე!

ერთი თეორიის თანახმად, თუ პირი ნივთებს ხშირად კარგავს, ეს შეიძლება ნიშნავდეს, რომ მოწყენილია, ავანტურა აკლია და პოტენციური მპოვნელების გაცნობა უნდა. ყოველ შემთხვევაში, ჩემმა ფსიქოლოგმა ასეთი რევიუ დაუტოვა ჩემს ინვალიდ კონცენტრაციას. გონებაში ეგრევე ყველა ნანახი ფილმის სცენა ამომიტივტივდა სადაც დაკარგული ნივთები ურთიერთობაში მედიატორია, რომანტიკული ტინდერია, სამეგობრო ჩატია, თუნდაც მტრად გადაკიდების შანსია. რაღაც წიგნიც მახსოვს ჩემნაირი დაბნეული გოგოს შესახებ, საფულე რომ დაკარგა და სიმპატიურმა მპოვნელმა დედამიწის გარშემო ამოგზაურა. ასეთი სცენარები ხომ ღარიბ და მარტოხელა გოგოებს სტიმულს გვაძლევს რომ კიდევ უფრო დაბნეულები ვიყოთ ან უბრალოდ ჩვენი დაბნეულობა თავგადასავალზე კონცენტრაციით ავხსნათ, ასე უფრო შინაარსიანია.

Anybooks-ის აპლიკაციით ახალი წიგნის კითხვა დავიწყე, რომელსაც “მოიპარე” ჰქვია. სადაც ორიგინალი ეს არის არაგამოვლენილი პლაგიატიზმი, ყოველი ლექსი კი გაზეთში წაკითხული სტატიით იწყება. ზოგადად, ყველა არტისტმა თუ მომხმარებელმა გავითავისეთ, რომ პოსტმოდერნიზმში ოქროს წესი მოქმედებს: თუ იდეას მოიპარავ ერთი პირისგან – არ არის ლეგალური, მაგრამ თუ მოიპარავ სხვადასხვა პირისგან – ლეგალურია. მწერალი რომ ვიყო, სიამოვნებით დავწერდი იმ უტოპიურ სამყაროზე, სადაც სუპერმარკეტიდან ტორტის მოპარვა ისჯება, მაგრამ ფქვილის, შაქრის და ნაღების სხვადასხვა სუპერმარკეტიდან აღება კანონიერია. ამ ბლოგისთვის მე მოვიპარე ქუჩაში ნანახიდან, ღრუბლების ფიგურებიდან, ტრამპის ტვიტებიდან და კიდევ ბევრი სხვა რესურსიდან. მაგრამ იქნებ იმიტომ ვკარგავ ნივთებს რომ ზედმეტად ბევრი მოვიპარე?

დანა-ჩანგლის როლი მარტოობისთვის

წიგნები უფლისწულისა და გლეხი გოგოს მელოდრამული ურთიერთობის შესახებ შეიძლება რომანტიკულია, მაგრამ კლასთა შორის განმასხვავებელ ფაქტორებს მალავს. მაგალითად, იმას, რომ გლეხი ჭამისას დანა-ჩანგალს არ იყენებს, საჭმელზე აცემინებს და შეუძლია საწოლშივე დაანერწყვოს. როცა უფლისწული სუფრასთან ჯდება და თეფშთან სამი სახეობის ჩანგალი ხვდება, მთლად პაზოლინი თუ არ ხარ არ აღწერ, რომ გლეხი გოგო წაკუზულია და წყალს შუა გუბიდან თქვლეფს. თან წარა-მარა საზარდულს იქავებს, რადგან საცვალი არ აქვს და კოკებოვანი დაავადებები სჭირს. როცა უფლისული მიჯნურს ეუბნება რა ლამაზი ღიმილი გაქვსო, გულწრფელობის ენაზე რომ გადავთარგმნოთ, ლამაზი ძაღლის, ვირის და პრუჟინის კბილები გაქვსო. რადგან სტომატოლოგიაში ადამიანური პროტეზი მხოლოდ მაღალი ფენის პრეროგატივა გახლდათ. სამაგიეროდ, ავტორი ხაზს უსვამს, რომ გოგონა კეთილია და პრანჭია სეფე ქალებს არ ჰგავს.

კლასთა შორის განმასხვავებელი ნიშანი, პირველ რიგში ეტიკეტი იყო, მითუმეტეს, სქესთა შორის დისბალანსის გამო, ქალების საზოგადოებისგან მოწყვეტის და განათლების ნაკლებობის გამო კონკიები ელემენტარულ ჰიგიენურ სტანდარტებში დაგვიანებით ჩასხდნენ. ეტიკეტმა მიღწეული სტანდარტი მაშინ დააფიქსირა, როცა სოციალური ცენტრიდან პერიფერიაში გადავიდა. არ იფიქროთ, რომ რომანტიკოსი არ ვარ, მწერალი რომ ვიყო ასეთ მელოდრამას დავწერდი: უფლისწულმა გლეხ გოგოს აკოცა, გლეხ გოგოს უფლისწულის კბილები მოეწონა და მას მერე კაკალი კბილებით აღარ ჩაუმტვრევია. იდიალური happy end.

რარიტეტულ წიგნებში რომ ვიტრიალოთ, როცა ბატალურ წიგნებს ვკითხულობ, სადაც სამამულო ან რომელიმე ომის თავგანწირვებია აღწერილი, სულ მინდა ვკითხულობდე ბიჭებზე, რომლებმაც აბჯარი აისხეს, ავანტგარდში დაეწყვნენ, მაგრამ ომში გრიპის ვირუსით მოკვდნენ ან უბრალოდ იმ დღეს კბილი სტკიოდათ და სუფთა დარიშხანი ჩაიდეს. სტატისტიკურადაც, ომებში ჭირიანობით უფრო იღუპებოდნენ, ვიდრე პირდაპირი შერკინებისას. ესეც იმ ელემენტარული ჰიგიენური ნორმების უცოდინრობით, რაც საზოგადოებამ გვიან გაითავისა. მხატვრულ ლიტერატურას რაღაც კაზუალ თემები აკლია, რის გამოც მთელი ეს მორალური ბატალურობები სადევ-გმირო რომანებად ან სულაც ჰაგიოგრაფიებად მევლინება.

თანამედროვეობაში ომი პირდაპირი შერკინებიდან ირიბ იმანენტურობაში გადავიდა, ბიოლოგიურ თუ კიბერნეტიკულ შერკინებებს მტერთან სხეულებრობრივი კავშირები მინიმუმამდე დაჰყავს. მტერზე ხელის გასვრა არ გვინდა, ხშირად არც მოყვარეზე და ამის დამადასტურებელია ჩანგალი. ჩანგალი პოსეიდონის ჯოხივითაა, ის მფლობელის კუთვნილება უნდა იყოს. დანა-ჩანგლით ჭამა ნიშნავს ადამიანის ინსტინქტურ შიშს, რომ თანამემსუფრე ავად არის. პლუს, შთანერგილი გვაქვს დასვრილობის შიში სისუფთავეზე კულტივირებულ საზოგადოებაში, რაც საკუთარ თავთან გვატისტანცირებს. მაგალითად, გასაგებია რატომ არ ვძიძგნით ხელებით სინაზე დადებულ გოჭს ერთდროულად, მაგრამ თეფშზე გადმოღებულ ულუფასაც ჩანგლით შევექცევით, რადგან არა თუ სხვისი, საკუთარი კიდურებიდანაც კი შეიძლება ავიკიდოთ ჭირი. ჩანგალი, ეს არის პრივატიზებით ლამის კბილის ჯაგრისისთან გათანაბრებული ატრიბუტი, რომელიც სიმბოლოა ადამიანების ნერწყვების განმაცალკევებელი და საკუთარი ნერწყვისგანაც დამაშორებელი. ჩანგლის რეკლამა სტუდიაში.

აღდგომა სვანეთში, ცხენისწყლის ხეობაში გავატარე. ასეთი ტრადიცია აქვთ: დააგდებენ სასაფლაოზე თონეში მთლიანად შემწვარ გოჭს ან ბეკეკას, ხოლო ირგვლივ იმა წლის სამზარეულო მიღწევებს შემოულაგებენ. ერთ კვირიანი კულინარიული დუელი ტარდება. მაგალითად, ჩემი მასპინძლის სუფრაზე სნიკერსის ტორტისა და სუშის როლების შუაში თონეში გამომცხვარი გოჭი გააწვინეს. ტრადიციაა, რომ გოჭი ხელებით გვეძიძგნა დანა-ჩანგლის გამოყენების გარეშე. მაგრამ სვანები ამას მხოლოდ დღესასწაულებზე სჩადიან, აქ შემონახულია წინაპრების ის წესები, რაც კულტურამ დავიწყებას მისცა. თუ ევროპული რენესანსი ჰიგიენის ნორმატიულობის განსამტკიცებლად ლიტერატურას ლიტერატურაზე ქმნიდა, ქართულ კულტურას ჰიგიენის აპოლოგეტი არ შეუქმნია. სუშის ხსენებაზე გამახსენდა, რაც შეეხება ჩინურ სამზარეულოს, აქ დანაა მონოპოლისტი. მე თუ მკითხავთ, ამ კუთხის კულინარიული პოპულარობა ცხოველთა სამყაროსადმი სინდისის ქენჯნით განისაზღვრება. თევზი იქნება, ქათამი თუ ძროხა, ისეთი მონდომებით გვინაწევრებენ ჩინელები საკვებში ბრინჯთან თუ კომბოსტოსთან ერთად, რომ შეგვიძლია სინდისი მოვატყუოთ, მაქსიმალურად დანაწევრებული ცხოველების მიღებით ცხოველურები აღარ ვართ, აი, როგორც სვანები დღესასწაულებზე.

დანა-ჩანგალი, როგორც ლეველური ეგალიტარისტი მიღებულ ცივილიზაციაში შეიძლება დამნაშავეა, რადგან ყველგან ჩვენს ნერწყვებს აღარ ვავრცელებთ, მაგრამ მარტოობაშიც აქვს ბრალი. ჩანგალში ადამიანის იზოლირება გამოიხატება სხვისი ან საკუთარი ნერწყვისადმი, როცა დანაში ილუზიის მორგება სინდისის ქენჯნის გამო. ჰიგიენის ნორმების დაცვისთვის საჭირო ყოფილა გარკვეული სახით იზოლაცია, მაგრამ იზოლაციას თითქოს მუხრუჭი აქვს სუსტი. ოჯახში თითქოს ყველას საკუთარი ჭურჭელი გვაქვს გარეცხვის მერეც კი. თანამედროვეობაში შეიძლება ჭირიანობის რიცხვმა იკლო, მაგრამ ფსიქიკურმა ავადმყოფობებმა იმატა. საუკუნეების მანძილზე ჩადებული სხვებისა და საკუთარი თავის შიში უკვალოდ არ გაქრა. ხანდახან კი ინსტინქტურ ლეველებზე ურთიერთობების დროს ჩვენი ქვეცნობიერი გვახსენებს რომ იყო დრო, როცა კოლექტივიზაციის პერიოდი იდგა, ინდივიდუალურობა გვაკლდა და ძალიან ვგავდით ერთმანეთს. აბა სხვანაირად როგორ ავხსნა, ცოლი რომ ქმარს ბასიანზე გაუშვებს და გულში ყველა რეივერ გოგოზე ეჭვიანობს, თავს სხვებთან აიგივებს და რახან ქმარი თვითონ მოსწონს ყველას უნდა მოეწონოს. უეჭველი კოლექტივიზაციის ნოსტალგიაა მიზეზი, სხვა რა უნდა იყოს.

აზრიანი და უაზრო ბილიკები

ალბათ ვიღაცამ, თავის დროზე, მდინარეზე გადასასვლელად რომელიმე სარწეველა ხიდი მთიდან მთაზე რომ გასდო, ის ღამე ხიდზე მწოლიარემ გაათენა. გადაიფარებდა რამე ცხვრის ტყავის ადიალას, უყურებდა ნისლიან მთებსა და ვარსკვლავიან ცას, ხოლო თუ პირქვე გადაბრუნდებოდა, თვალწინ მდინარე ჩაუქროლებდა. დილით ცოლთან და წვრილშვილებთან წავიდოდა, დაჭრიდა ცხვრის ტყავის ადიალას, ორ ხეს შორის გადებდა და ჰამაკს ასე გამოიგონებდა. პრეჰამაკში ჩაყრიდა ამ წვრილშვილებს ერთიანად, ცოლი კი იდარდებდა რომ ადიალა აღარ აქვთ.

მე მძინებია მდინარის თავზე აჭარაში თამარასთან და მაქსისთან ერთად. სიცივე ძვლებში გვატანდა და არც მდინარის ხმაური გვაძინებდა. ეს მოხდა აჭარაში. ახლაც მახსოვს დილით გადაკრული თაფლის არყის გემო და საზაკუსკო ნიგოზი, ნერვები რომ მომილბო. ერთხელ ვუღალატე თამარას და კარავში სხვასთან ერთად დავრჩი. წვიმას კარავში რომ შევასწარი და კარს შიგნიდან ვლუქავდი, ქარიშხალი მიძალიანდებოდა და ელვა გაგვიფუჭდა. არც თვითონ კარავი ვარგოდა, წვიმას არ აჩერებდა და დილით გუბეში გავიღვიძე, ტივტივებდა ჩემი თმა და ტელეფონი. არც მეწყვილე მივარგოდა, რადგან თავისი კარვით კმაყოფილი იყო. მე კიდევ ნერვები მეშლებოდა: არა, კარგი კარავი წვეთსაც არ უნდა ატანდეს მეთქი. მაგრამ ისეთი კმაყოფილი იყო რომ არ დაიხრჩო. მე არ ვიცი როგორ უნდა გავხდე უპრეტენზიო. ეს მოხდა თრიალეთზე.

გუდამაყარი არ გინახავთ, თუ ფეხსაცმლით გივლიათ. მოკლედ, გუდამაყარში ვარ, სადღაც დევების გამოქვაბულში, აქაურ რაპუნცელებს სადაც გამოამწყვდევდნენ ხოლმე. შეუსწავლელი მღვიმეა, რადგან მაგნიტური ველია და ტექნიკა სათანადოდ ვერ მუშაობს. აქაურებს კი სჯერათ, რომ ვინც მიუახლოვდება, დაიწყევლება. მაგალითად, მე დაშვებისას ცალი ბათინკი გამძვრა. შიშველი ფეხით ჩამოვედი ქვებზე, ხევზე, ეკლებსა და ჭინჭრებზე. მარტო პირველი წუთი იყო მტკივნეული. ბოლო კილომეტრზე ბიჭებმა დახეული ბათინკიდან ქოში შემიკერეს. თავი მოლაშქრე კონკია მეგონა. დანარჩენი არაფერი მომეწონა გუ&მაყრიდან. საღამოს მკერავი ბიჭი ვიღაცა გოგოსთვის გიტარაზე უკრავდა: ვერაფრით ვიპოვნე მიწა, სადაც დამავიწყდებიო.

თამარას ალპური ზონა უყვარს, ნაყარ ქვებზე ძრომიალი და კამკამა ტბები, დღისით არეკლილ ღრუბლებში რომ იცურავებს და ღამით – არეკლილ ვარსკვლავებში. ტბას, ცალ მხარეს გადასაჩეხი კალთა რომ აქვს, როგორც ამ ფოტოზე, თამარამ ტობაზე რომ გადაიღო. მე კი ჭაობები მიყვარს, ნაყოფიერი ჭაობები. ტანსაცმლიანად რომ შევალ ერთმანეთზე გადახლართულ მცენარეებში, ისეთი ტბები, საიდანაც ხეები იზრდება. რუკაზე ვცდილობდი ასეთი ადგილები შემენახა და მერე თავად დამეზვერა. მარიამჯვარის ტბაა მეთქი ასეთი. თან ჩემი სისუსტეა, ინტერნეტში ფოტოსურათებით დაკმაყოფილება. მაგრამ მარიამჯვრის მხოლოდ ორიოდე ფოტო ვიპოვნე და დავინტრიგდი დაუკმაყოფილებლობისგან. დღედაღამე მარიამჯვარზე ვფიქრობდი. მოვიკიდე გუდა-ნაბადი და წავედი. თამარა გამომყვა. არასდროს მყვარებია ეს გოგო ასე ძალიან როგორც მაშინ. ეკლიან ტყეში ვიარეთ, მდინარის ხრეშზე ვიარეთ, ნაყიდი წყალი დაგვიმთავრდა და წყალს მიწიდან ვწუწნიდით. ტიპური კახური გვალვა იდგა. თამარას მაშინ პრობლემები ჰქონდა, მაგრამ სიარულმა საკმაოდ გაახალისა. კოღოებმა დაგვკბინეს, ჭაობი ვაპოზიორეთ და წამოვედით. უკანა გზაზე თამარამ ისევ მოიწყინა, ტელეფონიდან სახე არ ამოუღია. ნეტა, რამე ადგილი თუ არის მიწაზე, რომელიც პრობლემებს დაგვავიწყებსო.

ავდექი და ხევში სალაშქროდ მარტო წავედი, მთის ყველაზე მკვეთრ ბილიკს გავუყევი. გაწყდა. მიმიყვანა ჭინჭრებამდე და ეკლებამდე. სახემდე მწვდებოდნენ და ვერ ვიგერიებდი. დამესერა კანი და დამესუსხა. დაუსუსხიხართ ჭინჭარს ჭრილობაში? არშემდგარი კაქტუსი ხარ მეთქი, ეკლებს ვაჯავრებდი. ჭინჭრები და ეკლები რომ გადავიარე, რომელ ბილიკს გავყვე მეთქი და ისევ ყველაზე მკვეთრი ბილიკი ავირჩიე. გაწყდა. გადასაჩეხთან მიმიყვანა. ჩავბობღდი. დასუსხვისგან და შიშისგან ფეხების კანკალით. არწივებმა გადამიფრინეს და თავბრუ დამეხვა. როცა ჩავბობღდი რამდენიმე ბილიკი გამოჩნდა. მათ შორის შედარებით სუსტი ავირჩიე და სოფლამდე მიმიყვანა. ალბათ ძველად მებილიკეს პროფესია არსებობდა. დადიოდნენ წინ და უკან და მცდარ, უაზრო ბილიკებს ტკეპნიდნენ მეზობელ მტერს რომ გზა აბნეოდა. ბილიკები შუაში გაწყვეტილიყვნენ და მტერი დაეღალათ. ნამდვილ ბილიკს კი მხოლოდ ოჯახის წევრებს ეუბნებოდნენ. ან უბრალოდ ბოლთას სცემდნენ ყოველგვარი მიზეზგარეშე. ამიტომ ამდენი უაზრო ბილიკი გვაქვს.                                                                        

იგავი 99 ბატკანზე

ანუკის ლუთერანულ ტაძარში ლიტურგიის სინქრონული თარგმნა შესთავაზეს გერმანულიდან ქართულ ენაზე. ბევრი ვიმსჯელეთ თუ რამდენადაა საკმარისი მართლმადიდებლური ტაძრისთვის ეკლესიიდან განკვეთა თუ სხვა აღმსარებლობის ეპისკოპოსთან ერთად ფაქტობრივად ლიტურგიას აღავლენ. ვიმსჯელეთ მსგავსებებსა და განსხვავებებზეც. ჩემი აზრით, ქართულსა და გერმანულ ტაძარ შორის პირველი განსხვავება, რაც ზედაპირზევე გხვდება, კვირა დილის წირვის აღსრულების დროა, – ქართველები წირვაზე იმაზე ერთი საათით ადრე უნდა გამოვცხადდეთ, ვიდრე სამსახური გვეწყება სხვა კვირის დღეებში, ანუ ათზე არა და ცხრაზე. მაგრამ გერმანელები წირვას სამსახურის სასტარტო საათიდან ერთი საათის მერე ანუ 11-ზე იწყებენ. მენიშნა.

გვენიშნა ისიც, რომ გერმანული ღმერთი ტიპური კაცია, – იგავის თანახმად, 99 ბატკნის მიტოვება შეუძლია თუ ერთი დაკარგული ბატკნის საძიებლად წავა. ან რა მაგალითს აძლევს ამ 99 ბატკანს, რომლებსაც მწყემსის ყურადღება უნდათ და დამჯერად ძოვენ ბალახს, იწველებიან, ქოჩორს აკრიჭინებენ? დავფიქრდი და ეს ისტორია უკვე კინოა. არავის აინტერესებს მწყემსის პერსონაჟი, რომელიც 99 ბატკანთან დარჩება, რადგან თუ ერთ ბატკანს გაეკიდები, სათავგადასავლო სიუჟეტის პერსპექტივაა. ან რას ფიქრობდა ერთი ბატკანი რომელიც გაიქცა? სავარაუდოდ არაფერს, მწვანე ტრამალს გაყვა და ხრამში გადავარდა. მაგრამ იქნებ მწყემსის ყურადღების მოპყრობა უნდოდა? გამორჩეულად უყვარდეს მაინც იმ ღმერთს ეს ცალი ბატკანი, მაგრამ ღმერთისთვის ხომ ყველა ბატკანი ერთნაირია, სიყვარულის კუთხით თანასწორი. რა დაემართათ იმ 99 ბატკანს, რომლებიც მწყემსის გარეშე დარჩნენ? იქნება გაიფანტნენ, მგლებმა დაგლიჯეს, თავიდან ჯერ გარიყულა ბატკნები დაძიძგნეს და ღამეში მთელი ფარა გაწყვიტეს? ხომ ვამბობდი უკვე კინოა.

ამიტომ ლიტურგიის მერე წავედით ფაბრიკაში უგემური პროსეკოს დასალევად, ვინილების გასამიქსად და ცოლიან გერმანელ ბიჭუნებზე საოცნებოდ. იქნება ღმერთი გამოგვკიდებოდა, ჩემგან მარტო ლიტურგია გინდათო. იქნება ჩვენი ცოდვებიც ღმერთთან ფლირტია, პლატონური, ადამიანურ-ღვთიური? მიმოვიხედეთ და წირვაზე მყოფი მთელი 99 გერმანელი არ დაგვადგა ფაბრიკაში? ამ ქალაქში ხომ ვერსად გაიქცევი. და მაშინ მივხვდით რომ ურბანული პაბები ღმერთის მოფიქრებაა, გაქცეული ბატკნები რომ ერთად შეგვყაროს.

პატერსონები

მიკროავტობუსის ბოლო გაჩერებასთან ცხოვრების უპირატესობა ჯიმ ჯარმუშის პატერსონების გაცნობაში მდგომარეობს. პერსონაჟის, რომელმაც ქვეცნობიერებაში პროფესიული ფაშიზმი გააღვივა და თქვა, რომ მძღოლებს პროფესია არ აქვთ, მათ მხოლოდ პროფესიული ხალხის გადაადგილება ევალებათ.

ჩემი უბნის პატერსონებიც თავისებურად რომანტიკული ხალხია, წართმეული ორდიპლომიანი პროფესიებით, რომლებიც შესვენებებზე საარჩევნოდ გახსნილ საჯარო ტრენაჟორებზე ირთობენ თავს უკვე არაყის ნაცვლად. ხანდახან ნაცნობები დაემგზავრებათ და გადახდა-არგადახდის ცეკვას შეასრულებენ, ხანდახან საცობებში ვინმეს შეაგინებენ, მაგრამ წრიული მარშრუტით უკან მშვიდობით დაბრუნდებიან.

ხანდახან მგონია, რომ მგზავრებს იცნობენ, მაგალითად, ჩემზე ჩემი სამსახურის მისამართი იციან, სატელეფონო ზარებიდან ისიც იციან, რას ვსაქმიანობ. რამდენჯერმე ცრემლიანი სახით ვუნახივარ, თუნდაც ცუდი ვარცხნილობის დღეებში. იციან, რომ ვიღაც თამარაა ჩემი მეგობარი, დილაობით სამსახურის გზიდან რომ მეჭორავება და ა.შ.

რაღაცნაირად სხვა მგზავრები მეც გავიცანი. კაცი, ვისაც სასწაულად ეშინია სკლეროზის და გამუდმებით კროსვორდებს ავსებს. თუმცა შევსებული კუბიკების სივრცე მცირდება, მეუღლე გამუდმებით ამხნევებს, ბრძენის ეპითეტებით. ქალი, რომელიც ყოველ დილა მიკრობუსში ჯდება, ჩანთიდან სასიყვარულო წერილს იღებს სათაურით, “ძვირფასო, თამაზ”, – ეტყობა დღიურის ფურცლიდან რომ ამოხია, დაბრენდული 26 ოქტომბერი აწერია, – იღებს, კითხულობს და ისევ ჩანთაში აბრუნებს. ყოველ ჯერზე მინდება ვურჩიო, რომ ჩააბაროს წერილი ადრესატს, მაგრამ ყოველ ჯერზე ვჩუმდები.

პოეზიით სავსე მიკრობუსი კი მიდის. სულ გგონია, რომ პატერსონები გაიფიცებიან გადასახადების შემცირების მოთხოვნით, ხელფასების მომატების მოთხოვნით, სანტექნიკური მომსახურეობის მოთხოვნით, მაგრამ არასდროს გადადიან გზიდან. ერთი პატერსონი აფხაზეთიდანაა, ურჩევენ რუსეთის მოქალაქეობა მიიღოს, რომ დაბრუნდეს მშობლიურ სოხუმში, მაგრამ ყოველ ჯერზე თბილისის მიკროხაზებზე მხვდება.

პირადი ცხოვრების ურბანული ეგზისტენციალიზმი

შეყვარებული ვარ ერთ მუდო თამაშზე, რომელიც თავის დროზე ანა კორძაიასგან ვისწავლე, მაგრამ ჯერ ვერავისთვის მომიწონებია. ერთი მონაწილე იფიქრებს რამე რენდომ თარიღს და თითოული მონაწილე იხსენებს რას აკეთებდა მოცემულ დროს. მაგალითად, წინა კვირას ან ვარდების რევოლუციის დღეს.

ამჯერად, ლიკას დაბადების დღეზე გოგოები შევიკრიბეთ და იუბილარმა რომ იკითხა, საკუთარ დაბადების დღეებზე მოყევით, რომელიც დასამახსოვრებლად გაგიტარებიათო, თამაში ზედაპირზე ამომიტივტივდა და ერთ შვიდ ნოემბერზე მოვყევი. დედამ წინა ხელფასისგან შეკოწიწებული ფულისგან ლამაზი ტორტი რომ მიყიდა, მეგობრების დაპატიჟება არ მოგერიდოსო, მაგრამ არავინ მოვიდა, რადგან იმ დღეს აქცია ხელკეტებითა და ცრემლსადენებით დაურბევიათ. მაშინ პატარა გოგო ვიყავი და ხალხის ცემაზე მეტად ტორტი და მეგობრებისგან იზოლაცია მადარდებდა. ამბის თხრობა რომ დავასრულე, მივხვდი, რომ თამაშმა პოლიტიკური სახე მიიღო და რენდომ თარიღების ნაცლად აქციებს ვიხსენებდით.

სჩვევია ამ თამაშს დაკარგული მახსოვრობა პოლიტიკური ნიშნით გაიხსენო. რუსეთისგან განსხვავებით, სადაც პოლიტიკოსები ავტორიტეტს ატარებენ მათი სივრცული ფორმატიდან გამომდინარე, საქართველო მოკლე ქვეყანაა და ყოველი კანონ-პროექტი უშუალოდ ჩვენს პირად ცხოვრებაზე ტარდება.

მაგალითად, სსრკს საქართველოში მამაჩემმა ლამის თანამდებობა დაკარგა, როცა ვიბადებოდი, რადგან საშვიდნოემბრო პარადზე არ მივიდა. დამოუკიდებელ საქართველოში შსსში მუშაობდა და ეს აქციები ჩვენს ოჯახში იმდენად შემოვიდა, რომ თურმე იმის გახსენებაც შემიძლია წყნეთში სხვის ბინებში ჩასახლებულ ლტოლვილებს რომ პოლიცია ასახლებდა სასამართლოს გარეშე ან ზვიადისტები რომ რუსთაველზე სამემორიალო აქციებს მართავდნენ, რას ვაკეთებდი. და ჩემს ასაკში ყველას შეუძლია ითამაშოს თამაში “აქციის დროს რას აკეთებდი?”

ამჟამად, ორ წელზე მეტია მიგრძელდება საკუთრებრივი დავა სასამართლოში, რადგან ჩასახლებულ მდგმურს ჩემი კანონიერი სახლიდან არც წასვლა უნდა მესამე წელია და არც ქირის გადახდა. რადგან ამჟამინდელი პოლიტიკის თანახმად, ხალხი არ უნდა რჩებოდეს უბინაოდ და სასამართლო სხდომაზე დაუსწრებლობის უფლება შეუძლიათ პროცესის გასაჭიმად გამოიყენონ. ხანდახან მგონია, რომ ჩემი ბრალია, პატარა გოგო რომ ვიჯექი ტელევიზორთან და უბინაოდ დარჩენილი ხალხი მეცოდებოდა გამოსახლების პროცესში. ცხოვრებამ აქციის მეორე მხარეს გადამამისამართა.