უმერცხლო

ეს ამბავი მაშინ მოხდა, როცა რობოტებმა ადამიანები გამოიგონეს.
ჯერ კიდევ გამათბობელი გაზის ბალონებიდან აორთქლებულ ღრუბლებში,
ასფალტზე ჩრდილებს რომ აკეთებენ, შოშიები ფრინავდნენ დაბლა,
ვიდრე მომავალი შვილი შორეული სტრატოსფეროდან
მიკროსკოპით ხილულ კაფსულაში მაკვირდებოდა, ჩემი ცხოვრებები  ვნახე,
კანში დამალული და ძველი.

უმერცხლო

ბევრი ცხოვრების წინ ვამბობ, ერთი გახვრეტილი სკამის ქვეშ ცეცხლი დამინთეს და ისე დამსვეს, რომ საშვილეში ბოლი შესულიყო და ცეცხლი პირიდან ამომსვლოდა. მოვუყევი, რომ ნიორშედებულმა დავიძინე, მაგრამ მეორე დღისით სუნი პირიდან არ ამომსვლია. იმან კი თავი დამიქნია და მითხრა, რომ მისი მზისა და ჩემი ხარის ქედის მადლმა, უმერცხლო ვიყავი და მალე შვილი მეყოლებოდა. თქვა: ვხედავ ან ძეს, რომელიც მიწაზე ძევს თუ ვხედავ ასულს, ზეცაში ასულს. სულთა მხარეში გარდაიცვალა ამქვეყნად მომავალი შვილიო.

მე დაძარღვული ყვითელი ფოთლის კაბა ჩამოვიწიე და სირას ნაჩუქარი ბეჭედი ვკოცნე, ოდნავ ოვალური მავთულებისგან, ბოლოებხსნილი, თავჩაბრუნებული მახათი, მთელი ქონების სანაცვლოდ რომ დევებს გამოაჭდევინა დაბალმა, ჭინკასტანიანმა კაცმა, ჩემმა ქმარმა სირამ. ვითომ საკმაული უნდოდა, ხაფანგში შეიტყუა და იდგა დევი მაწვნის დედით მოთხვრილი ცხვირითა და თითებით, როცა ღვთისშვილმა გიორგიმ შვიდკეცი შვიდი მხარი მათრახი ლურჯას გადაჰკრა, კუპრში ამოვლებული სავარცხლისპირიანი ისრები დაუშინა. ქაჯვეთამდე სდია, სანამ ქვესკნელის შუაგულიდან გრდემლი,  ლუდი, ქვედამიწეთს მდინარეებად რომ ჩამოუდის და ქალი არ ამოიტან-ამოიყვანა, ქალი თორემ კაცის მკერდითა და საშოთი, მთელი მთვარისას კი ქალის მკერდითა და უსაშო.

სოფლის ქალებს რომ ვახარე, ბარი ხელში დამაკავეს, ბავშვი დიდი არ გაგეზარდოს, მშობიარობა გაგიჭირდებაო. ხარებს ნუ ეკარები, რქამ მუცელი არ დაგიზიანოსო. ამ ბოლო დროს ბავშვები მუცელშივე კვდებიან და მერე დანით კაფავენო. აწი მუჭაში დაგუბებული წყალი შესვი, ეგრევე წყაროს ნუ დაეწაფები, არ გადასცდესო. სისხლდენისას ორსულობისას ქალი გაღმაა გასულიო, ქაჯების მხარეშიო. ფუი, ფუი, მჭედელი მოდის და ცოლი მისი, მოძუნძულე მგელიო. ეგ რკინები ქაჯვეთიდან მოაქვთო. ხვთისშვილებს სეტყვებს ეგენი უჭედავენო. ხარიპარია გიორგისო. ქრისტესთვის ლურსმნები მაგათმა გამოჭედესო.

მხოლოდ ჩალა ავიღე ხარების სადგომიდან და მაკრატელი, ქმართან სიამეში შესწრებული დალი რითიც მოვკალი, მიტოვებული ვერძისთავას ქვაბულისკენ დავბრუნდი, სანამ სიარული შემეძლო, ვიარე, გზა ქაჯებს ავურიო და მუცელში ბავშვი შევაწუხო, შობა მალე მოუნდეს მეთქი. მედეას ქოთნები ავაფეთქე, რომელი ქაჯიც ჩემს შვილს მიეკარაბა, შუასკნელში ვაცხოვრებ მეთქი. ქვაბულში დატკეპნილი შავი მიწა ეყარა, ზედ ჩალა დავაფინე, მაკრატელი მასში დავფარე, საშვილე კარაქიანი რძით დავიზილე და დავწექი. წვიმის წვეთებზე ვიოცნებე, თითქოს მხარზე ორიოდე წვეთი დამეცა, მერე გახშირდა და ტანში, როგორც სილაში ისე გაიხსნა. ვხედავდი როგორ მიცემდა თითებში გული და უმძრახად ვსუნთქავდი, ხმას თუ გავიღებდი, ვიცოდი, ქაჯები მომაგნებდნენ. ქაჯები ჰაერის მცველები არიან და ქაჯები ქალებთან უმერცხლობისას მოდიან.

ადრე ვერძისთავას ქვაბული ჭიანჭველის სპირტით იყო სავსე, დედა-ქურუმმა ქილაში ნადები არყით რომ დაალბო და მზეს იქამდე გაუკიდა, სანამ არ დაიმწნა. იქვე შაბი ელაგა, ქაჯვეთიდან ამოსული მომწოვი ძალის მქონე ქვები, ჩირქიან იარებს რომ კურნავდა. ხარის თავიან შაშას ვლოცულობდი, მაგრამ გენაცვალები შენსა მზესა მეთქი, მედეას უმერცხლობის ამბავს ვუმადლოდი. ბავშვობაში დაფლულ კაცებს რომ მანახებდა, ავსულიანები არიან, ხმაურით ამთქნარებენო, სხვადასხვა ხეთა ტოტებისგან ვუნთებდით ცეცხლსა და ჭინჭრებით ვბრუნავდით: უჟმურო, გამოდი მისგანო, უჟმურო, გამოდი მისგანო.

კაცების ნაწოლარ მიწას ვთხრიდით, რადგან ავი თვალი მიწიდან და წყლიდან მოდიოდა ხოლმე და სუფთა ქოთანში ისე გადაგვქონდა, თითქოს ტყის ყვავილის გაშინაურება გვინდოდა. ამ დროს კაცი ღრიალებდა და იხოკდა სახეს, ასოებს, რაც სხეულისგან დარჩა. ღრიალებდა ქარიშხალში გაფრიალებული დროშასავით იქამდე, სანამ ძილი არ წაიღებდა. იმ ჩალისფერი აბრეშუმის ქსოვილისგან შექმნილი დროშასავით, ქარის დაბერვისგან ლომის ღრიალის ხმას რომ გამოსცემდა მტრების შესაშინებლად. მერე ქურუმი ამ ქოთნებს გოგირდით აავსებდა, ასფალტითა და ნავთით, ცეცხლს წაუკიდებდა და ისროდა.

თანდათან ფარშევანგების ქალაქი შეიცვალა, ქალაქი, სადაც ქალებს მიწაში მარხავდნენ, ხოლო კაცებს ხეებზე ჩამოაკონწიალებდნენ ხოლმე. რადგან კაცებმა საიდანღაც მოიგონეს, რომ ქალებში ბავშვებს თავად თესავდნენ და ქურუმებად ქცევა მოუნდათ. აქამდე გვარში მამაჩვენი შაშა გახურებული ქურიდან რკინას შიშველი ხელით აიღებდა, მუხლებზე გაიწვენდა და მუშტებით მოგვჭედავდა ხოლმე: ნაადამიანების ასოებს ერთ ვედრაში ხიკავდა და ერთმანეთს შეადნობდა. რკინის ძაფებით გვიკერავდა ხორცებს და ჭერში გვაწყობდა. არავინ იცოდა საიდან მოჰქონდა ხორცი და ძვალი, ამბობდნენ, ოქროს ვერძებმა მოიტანესო ან ქაჯვეთიდან იპარავსო.

ადრე საშვილეში ქარი რომ მიდგებოდა, სოფლის ქალები იღლიებში ხელებს შემაბჯენდნენ და წელში მხსნიდნენ. საღამოობით მდინარესთან გავდიოდით, ლუდითა და ხარისძირით ვბრუვდებოდით, წყაროსთავიდან სანადიროდ გასაშვებ ქმრებს ვეკეკლუცებოდით, მკერდზე თიხას წავისვამდით ფორმის მისაცემად და ქაჯვეთიდან ამოყვანილ ქალ-კაცას სხეულს ვუთვალიერებდით ქალური კითხვებით: ამირანი შენთან რომელი მთვარისას იყოო; მართალია, რომ ქაჯეთში ჩასულებს თავი ისევ შუამიწეთში ჰგონიათო.

გინდა, შვილო, მუცელში კაცისგან დანერგილო, გიამბო ამბავი, როგორ მიღალატა მამაშენმა,  ნაღალატევმა ქალებმა უკანასკნელი დედამთავრები როგორ დავხოცეთ ანუ ამბავი მანამდე არ არსებული მშობიარობის ჭინთვებისა, შურისძიების გამო შაშვის პირიდან დიდმა ხარებმა რომ დაგვაწყევლეს?! მისმინე:

მე და მამაშენი ვიყავით თუ არ ვიყავით, ლურჯაზე ამხედრებულ გიორგის გველეშაპთან საბრძოლველად ხმალი გამოვუჭედეთ. ვერაფერს გახდებოდა ხვთისშვილი ვერც ოქროს საცრიან და ცხრაძლიან ფანდურიან ქაჯევეთს უჩვენოდ. ქაჯვეთს, საიდანაც ამოვიღეთ მჭედლობისთვის ახალი გრდემლი. ვერაფერს, მაგრამ ისტორიას თაყვანსაცემად მოოქროვილი რძის საღებავით დაწერილი მზა ხატები უნდოდა, თაყვანისცემისას ვგულისხმობთ გამოთაყვანებას.

დიახ, ის გველი ჩვენ დავუმარცხეთ, ხახაში მიცემული ბასრი ლითონით მეტასტაზებივით რომ წაუვიდა თავები და როცა წყეული ამირანი ცხოვრების ხეს ისევე მიაჯაჭვა, როგორც ლობიო სარებს, ზემოდან ციცაბო გორა დაახურა. რომ არ აეწყვიტა, ყოველ დიდ ხუთშაბათს რამდენიმე ცხოვრება მორიგეობით მამიდან შვილი გრდემლზე უროს ვარტყამდით. მერე იმ გორაზე თქვენ ადიოდით და წრეებს არტყამდით. იმ გორაზე, საიდანაც ხვთისშვილები იყვნენ. იმ გრდემლზე, ნამდვილ ქაჯევეთს, ნაყოფიერების შემწე ქვეყანაში მცოდველები რომ მოჰყავდათ დასასჯელად ცოდვის შვილს ვაბამდით: იმ ამირანს, რომელიც ოქროსთმიანმა ტყიურმა დალიმ ჩემი ქმრისგან შვა დედამთავრულ წყობაში და ჩვენივე გამოჭედილი ხმლით ბაყბაყ დევებს კლავდა, მუცელში უჯდებოდა და კლავდა.

მამაშენმა ჯერ ჩემთან წოლის მარხვა შეინახა, ხმაც არ გაუცია, ისევე, როგორც გრდემლზე უროს დარტყმისას უმძრახად იყო. ვნებაჩახვეული ტყიური ქალი, ყურშასავით რომ გადაიხარა, ჩემმა ქმარმა კოჭებამდე დალალები უკანალიდან გვერდზე უმძრახად გადაუწია და შეუდო. მთიელებს ბილწი ენა გვაქვს, ხვნისას ნასწავლი, მიწა სიბილწით უფრო ნაყოფიერდებაო. იმ ყურშასავით გადახრილა, ჩემი ქმარი დალს ტყეში რომ გადაჰყარა: გაქცეული ძაღლი, დადევნებული სირა და ლეკვთან მოთამაშე დალი, ყურშასგან დანერწყვული ტუჩებით. დალის ყვირილზე ნედლი ხეები გამხმარან, ხოლო კლდეზე ცოცვისთვის გამოჭედილი სირას ეკლიანი ფეხსაცმელები მიწაში ჩაწეულა.

ვაი, მაშინ ჩვენ, ამირანმა რომ აიწყვიტოს. და ვაი ქალებსაც, – თავს თუ ვიხსნი, მდედრებს ამოვწყვეტო. ზედმეტად დედამთავრული ვიყავიო. და უფრო ვაი მჭედლის ქალებსო, ჩემზე გამოწეულა ამირანი. მაგრამ სიკვდილი ცელით იმიტომაც დადის, რომ ხალხი ფესვიდან კი არ ამოგლიჯოს, მოთიბოს. ასე უმძრახად მოვესწარით მამამთავრულში გადასვლას, კაცებს იარაღი გამოვუჭედეთ და სანადიროდ გავუშვით. მონადირეებმა რომ შექმნეს მამათმთავრობა, მჭედლებმა ხელით გამოვჭედეთ მათთვის იარაღები. მჭედლის ცოლებმა კი უკანასკნელ დედამთავრულ ქალებზე ვიეჭვიანეთ და დავხოცეთ. ცოტა ხანში სოფელში ატყდა ხმაური, რომ ქალები კაცებისგან მშობიარობდნენ. ჯერ ცოდვის შვილმა ქაჯვეთის ასული შეგვიცდინა, მერე ქალებმა თქვეს, იმის გამოა, რომ კაცები ამ ბოლო დროს ხახვებს ჭამენ და თესლი უდგებათო. მაშინ, როცა ქურუმიც კი უცხოეთში გადაიკარგა, ქალები შვილების გაჩენისგან გაწყდნენ,  ქაჯებს მიჰყავთო.

ახლა კი საბერტყელას ვიცემ მუცელზე, რომ ჩამომებერტყო, საყვარელო შვილო. მოვიკაკვე სხეული ოთხგზის, რათა შევიწროვდე და გამოხვიდე, როგორც ქურუმის გვამი უნდა მოიკაკვოს დასაფლავებისას. გახსოვდეს, რომ გვამი იმარხება, როგორც მუცელში დატეული ჩანასახი, მხარზე დაწოლილი და ოთხკეცი. სხვანაირად დაწოლის, შვილო, ძილის დროსაც გეშინოდეს ხოლმე. იმედია, ძეო, რომ არასდროს იმშობიარო. გამოდი, ძმები თივის დევებს აგიშენებენ და ზედ კუნტრუშით დაახტები. მოგატარებენ მეფის ვაზებში დანერგილ სისხლებს, რომლის ძირში რძის, ღვინის და სურნელოვანი ზეთის შადრევნები მოჩუხჩუხებს და მაინც იტყვი, რომ რკინის საწურე ქურის სითბოში ლუდი გირჩევნია.

ქაჯები დავინახე კარისმაგიერ აყუდებული შეშიდან მითვალთვალებდნენ როგორ გამისერი შიგნიდან სხეული და სისხლიანი ფეხები გამოყავი. რძეს მოყოლილი ნაღებივით შეგისრუტე, ოღონდაც უკნიდან არ დაიბადო მეთქი. ხელების დახმარებით ფეხები თაროებზე შემოვაწყე და ზურგზე გავწექი, იქნება თავით ამოტრიალდე მეთქი. ვიგრძენი როგორ გადატრიალდი მუცელში და მუხლის ჩოქვით დავდექი. გავიჭინთე, თითქოს ყელში ღვიძლი ბოღმა დავიტოვე და გულქვევითა ნაწილი მოგიშორე. შიშველ მუცელზე გამომესახა შენი სახე და ჩემიდან ხვლიკივით გამოსრიალდი, ბუკითა და ყვირილით. ორი თითის სიგრძეზე გადავჭერი ჭიპლარი და ვიგრძენი მომყოლი როგორ შემეჩურთა. ვიყვირე, როგორც თითეული ჩვენგან ნაწამები კაცი ღრიალებდა დანაკუწებისას და მივხვდი, რომ ქვაბულის ნაცვლად ქაჯვეთში ვიყავი.

ჩემი პატარა სხეული მომწონს. ჩამოდენილი ლუდის მდინარეებში ვაბანავებ ფეხებს, შაბზე მოვიკუნტები ხოლმე, მგონია, რომ შეწოვილი სითხე გამოაქვს. დედა მეუბნება, რომ ეს მდინარე ადრე იყო განიერი და სქელი, მერე კი ხვთისშვილმა გიორგიმ შეისრუტა, მამა მოუკლა, მისი და გაიტაცა. იმასაც მეუბნება, რომ ულევი ხანიდან მიტაცებული გვამებისთვის შურისძიება უნდა, შუასკნელში ავა, ადამიანებს ბეგარას გამოართმევს და მოვა. ვიციო სადაა მამაჩემი, შენხელა არისო, ვიღაცა წყეულისგან ქვაბულში დაბადებულიო, წამოსაყვანად მივდიოდით, ვერ მივუსწარითო. ტირილით მხრებზე შემოდგომის ფოთოლივით ვეკონწიალები და ლოდინში ვწყდები. როცა პირველად წამომივიდა თვიური სისხლი, დედა დაბრუნდა, ცხვრებითა და ძროხებით, მაწვნის დედებით, სავარცხელი მოგიტანეო, ხის ხშირი ტოტებისგან გამოთლილი და ჭრილობა მელაკუდით ამომივსეს. იმ ღამეს გრდემლზე დაკვრის ხმა ჩამესმა და ჩვენი ტანისხელა კაცი მომელანდა, ცოლი დამიძახა და შემეშინდა.

მედიანა

თუ შედიხარ კლინიკაში, ხედავ ავადმყოფს და არ იცი ის რითია დაავადებული, უნდა იფიქრო, რომ შიზოფრენიკია. რადგან სტატისტიკა მხოლოდ სტატისტიკურად სათანადო სიხშირეებს აღნუსხავს.

ყოველ სტატისტიკოსს ინდივიდების შეფასებისთვის ჰყავს მედიანა პიროვნება, რომელიც არსებული საექსპერიმენტო პიროვნებების შუაში მოხვდა. მისთვის მედიანა მე ვარ. განსაკუთრებით მაშინ თუ საექსპერიმენტო პიროვნებების ოდენობა ლუწია. სტატისტიკოსს კი ის-ღა დარჩენია შეგვკრიბოს, ორზე გაგვყოს და უხაროდეს, რომ საშუალო არითმეტიკული არასდროს იქნება ნული. ამას კი ბუდისტები ვერასდროს ეგუებიან დუალისტური იდეების გამო.

რაც შემეხება მე, არ მწყინს, რომ განაწილების საყრდენის ფუნქცია მაკისრია. არც მიხარია დიდად სიხშირეთა პოლიგონის ცენტრობა. სამაგიეროდ, ჩემი გადახრების ჯამი ნულის ტოლია. არა, მიხარია სიხშირეთა პოლიგონის ცენტრობა. მომხიბვლელია იდეა უარსებობის.

ინსტინქტი (მეორე)

როცა ვინმე იგებს, რომ ჩემი სამუშაო ადგილი მორგია, ანატომიური შეკითხვები უჩნდება, მაგალითად, რამდენ ხანში უდედდება გვამს სისხლი ან ორგანოებით თუ ვვაჭრობთ. მაგრამ უფრო ხშირია პირადი ხასიათის ინტერესი, მაგალითად, მარად სევდიან მუსიკას თუ ვუსმენ ან ახლობლის სიკვდილი მადარდებს თუ არა. პარალელურად ვმუშაობ კომპანიისთვის, რომელიც სექსოლოგიურ კლინიკასთანაა კავშირში. ეტყობა დეპროდუქციულობაზე ტასკმა რეპროდუქციულობისკენ დამლინკა.

ყველაზე რთული ქეისი გვაქვს ამჟამად, პოსტ საოპერაციო ლეველზე გვყავს ქალი და რეაბილიტაციას გადის, ვისაც საშო და საშვილოსნო არ გააჩნდა. ქირურგებმა არეალი ხელოვნურად გამოუშიგნეს, ნერვული დაბოლოებები შეუკოწიწეს, რადგან თავი სოციუმის სრულფასოვან წევრად ეგრძნო, თუმცა საქმის კურსშია, რომ შვილოსნობას ვერასდროს შეძლებს. ეს ფასადი უკვე ჩემამდე მიაწოდეს უფრო კომპეტენტურმა პირებმა. გინახავთ პლასტიკური ქირურგის სნობობა? გინახავთ სექსოლოგები როგორი სნობები არიან? და ახლა წარმოიდგინეთ პლასტიკური ქირურგი სექსოლოგიის განხრით. ჩემი აზრით, მათ უნდა მივათხოვოთ სილამაზის სალონში მომუშავე ქალები, ინერციებზე ან ჟანგბადის პროცედურებზე.

“ჩემსავით მორიელი ხარ? ალბათ ძალიან ერთგული ცოლი იქნები. აი, მეორე ქმარი მერწყული მყავდა და იმდენად ერთგული იყო, სხვისკენ არც მე გამიხედავს”, – მესაუბრება ერთ-ერთი ჩვეულებრივი სალონური საუბრებით კაცებზე. “არ ვიცი, არა”, – ეთიკის გამო ვპასუხობ პირად შეკითხვებს ორალურად, რადგან პირადზე მხოლოდ წერა მიყვარს. რომ მოეწერა ვეტყოდი, რომ პოლიგამი ვარ. ან არა, – “უნდა დაასწრო ღალატი სანამ ის გიღალატებს”, – ან რამე ასეთს, უფრო კომუნიკაბელურს.

ფრჩხილების გაკეთება ჩემთვის დიდ ნერვულ შეტევებთან ასოცირდება ქლიბისადმი ჩემი სენსიტიური გრძნობების გამო. არ ძალმიძს საკუთარ თავს ეს ტკივილი თავადვე მივაყენო, ამიტომ ვირჩევ მომსახურეობას, თან მაინცდამაინც ამ ქალს, ვისაც ცხოვრებაში არც ერთ ქმართან არ გაუმართლა, როგორც ვატყობ არც ამჟამინდელ საყვარელთან უმართლებს და იმდენად ბევრს მიყვება ამაზე, რომ მგონია მე მეხება. ეს მე ვიყავი მორიელი, ვისაც სხვადასხვა ზოდიაქოს ნიშანი უყვარდა. ან ეს მე ვარ თითქოს შვილი, რომელიც ავადმყოფ დედას უვლის. და, რომლის ძმაც საზღვარგარეთ გადაიხვეწა. მაინცდამაინც ამ ქალს, რადგან ჯადოსნური ქლიბის პატრონია. იმდენად დელიკატურად ქლიბავს ჩემს ძვლებს, რომ მალებში არ მღრღნის. “სად მუშაობ?” “იმპორტსა და ექსპორტზე მომუშავე კომპანიაში”, – ვუპასუხე.

და როცა თვეების მანძილზე ისტორიები მესამე წრეზე მომიყვა, დადგა დრო რომ მეკითხა: “რატომ შორდებოდით შენ და ის ქმრები?” – მეგონა მეტყოდა რომ ურთიერთობა რთული რამაა, კუდმოქნეულ ამბებს დამიცხობდა, მაგრამ ძალიან ლაკონურად მიპასუხა: “უშვილო ვარ”. ამის მოსმენაზე დამექლიბა ხერხემალი, მეშვიდე მალასთან ძვალი შევიწროვდა, – ქლიბმა თავისი ჯადოსნობა დაკარგა. მორგში როცა მივედი აბორტის ჩანასახები დამახვედრეს. ჩვენთვის აბორტის ჩანასახები სოკოებივით მრავლდება. გავიხსენე ეს ჯადოსნურ ქლიბიანი ქალი, ვაგინას გარეშე დაბადებული ბავშვი, რადიოში ტექნო ფმ დავიჭირე და ვიფიქრე: “ორგანოები უნდა გავყიდო!”

ღუზა

“ყველა ცარიელი ბოთლი სავსეა მოგონებებით”.
ფოტო აღებულია ღვინის სახლიდან.

მე დაშორება მიყვარს, როგორც ურთიერთობის იდენტიფიკატორი და პარტნიორის გასაზღვრის საშუალება. რადგან თუ ამ პარტნიორთან ცხოვრებას ვაპირებ, ნეგატივის კულმინაციის მომენტი უნდა გავიაროთ ერთმანეთის ამ კუთხით გაცნობით. პირადად მე ყველაზე დიდ შეცდომებს ამ მომენტში ვუშვებ და ვიღებ. ამიტომ მაინტერესებს სად მიდის სიყვარული დაშორების მერე, რამდენად ხარისხიანია დაშორებისას სიმწარე, კომპლექსები მოგვარებადი, ურთიერთობაში დაბანდებული ენერგია ადეკვატური. კიდევ სიყვარული პატარა საწოლზე დატევით უნდა გამოსცადო, რადგან ამ დროს მთელი არაცნობიერი პრობლემები იგრძნობა. ჯერ შენმა წრიალმა და კოშმარებმა უნდა შეგაწუხოს და ახლა სხვისი წრიალი და კოშმარები უნდა აიტანო. რაღაც ჰორორ ფილმის იდეა მაქვს, რამდენად მზად ხარ ამ ადამიანს ინსომნიაში შეეწყო?

ბამბუკის ტყეში არის ხის სახლი, წვიმისას სველი ხის სუნი რომ ასდის. შიგნით ერთი წყვილი ცხოვრობს, ვინც მიატოვა თბილისი. ფერმერები გახდნენ, ბავშვი ჩასახეს და სამი წლის მანძილზე არც კი უკამათიათ. ერთ უქმეებზე სხვა წყვილებს გაგვიმასპინძლდნენ. ორი გოგონა იყო ურთიერთობის საწყის ეტაპზე, არცერთი აღიარებდა დაქრაშულობას და თბილისში ორივეს კაცები ელოდებოდათ. მე ყოფილ კაცთან ერთად ვიყავი, განვითარების სხვადასხვა საფეხურზე რომ ვართ, – ის ექსტრავერტული პაემნებით არის დაკავებული, მე კიდევ მის მერე პაემანი სიზმარშიც არ მქონია. ასე შევიკარით სამი აბსოლუტურად განსხვავებულ ეტაპზე მდგარი წყვილები უკომფორტო სახლში.

წასვლამდე ერთმა ჭკვიანმა მეგობარმა მირჩია: “ბიჭისთვის თავის მოწონება თუ გინდა უნდა წაიქცე რომ დაგიჭიროს”. ვუპასუხე: “ერთ სახლში რომ ვიცხოვრებთ ეგ არაა საკმარისი?” მერე განვიხილეთ რომ ურთიერთობაში არსებული კომპრომისი ბასიანზე გადის, ვერაფრით ეგუება იმ აზრს, რომ ერთხელაც შეიძლება შეყვარებულს იქ გაყვეს. ბევრი ვისმინე თუ ცოტა ვისმინე ჯერ იყო და წყვილებმა მატარებელზე დავაგვიანეთ, ავტოსტოპში შეჯიბრებისას ბე პუნქტში ბოლო მივედი და ჩემს მეწყვილეს მასპინძლების კატები ეარშიყებოდნენ. ესეც ნებდნებოდა მათ და კბენის უფლებას აძლევდა. არ მიყვარს კატები. მათთან კონკურენციას ვგრძნობ. თუმცა პატივს ვცემ ინტერნეტის განვითარებაში შეტანილი წვლილისთვის. ერთ საწოლში ვიწექით მე, ის და კატა. და არა მხოლოდ კაცთან, კატასთან შეწყობაც მიწევდა. უძილობის მერე ციხისძირთან ტოლკინის სამყაროში მოვხვდით, საიდანაც ბებერ ხეებს ფეხები აედგათ. კლდოვან მდინარეებთან ბანანიანი ღვინო გავსინჯეთ ბუხართან შეყუჟულებმა. ორივე წყვილი ჩემზე ბედნიერი იყო, პლუს ჩემი ყოფილი – კატასთან.

მე დაშორება მიყვარს, რადგან ძალიან რთულია მასთან ურთიერთობა ვინც თავს შენზე მეტად გრძნობს. ადამიანები ხომ მაშინ შორდებიან ერთმანეთს, როცა ფიქრობენ რომ მეტს იმსახურებენ. ვუყურებდი იმ ფილმებს, რაც მას მოსწონდა, ვიყენებდი მის ფავორიტ ოპერატიულ სისტემას თავის მოსაწონებლად. მჩვევია პიროვნების ნაცვლად პიროვნების ინტერესების სიყვარული. დაშორების თვეების განმავლობაში რაღაც ღუზად მექცა, ჩემში რომანტიკა რომ გააჩერა. ვერ ვიტყვი რომ სიყვარულის გამო, უფრო იდეალური დაშორების ძიებაში. ჩვეულებრივი მწერლის კომპლექსი, ვისაც თავისი რომანისთვის საინტერესო დასასრული უნდა, არა და მხოლოდ დასაწყისში მოხდა კულმინაცია. და იცით ჩემი რომანი როგორ დასრულდა? წავიქეცი. ოღონდ არასპეციალურად. ამჯერად კოჭლი ვარ, გადაქლეტილი მუხლებით და ხელისგულებით, სახეზე შრამები მადევს, ისე მრცხვენია ყოფილ კაცს ხელსაც ვერ ვკიდებ, ალბათ აღარასდროს მოვეწონები და ჩემს ჭკვიან მეგობარს მივმართავ: ანუკი, თუ შენ ამ პოსტს კითხულობ, ბასიანზე მუშაობას გისურვებ.

მიწის ბოყინი გობუსტანში და დაცემენტებული ყვავილების ამბავი

ბაქოს სამხრეთ-დასავლეთით, კასპიის ზღვის ზოლზე მდებარეობს გობუსტანი, ერთ დროს ნაყოფიერი, ამჟამად წყლის ვულკანებით სავსე ადგილი, ხრიოკი გზიდან რამდენიმე ჰექტარზე გადაჭიმული ნაპრალებით. აქაურ რომანტიკოსებს სჯერათ, რომ ვიკინგებთან აზერების ნათესაობა გობუსტანში ამოტვიფრული რუნებით მტკიცდება. აქაური მიწის ბოყინი ნახევარი საუკუნის ხელაა. ხეები დედამიწის ღებინებამ შთანთქა. მინერალები კუჭის წვენებივით ამოიღო და ბალახი გაახმო. საინტერესოა გადმობრუნებული მიწა, როგორც აქლეტილი კანი სხეულზე. თითქოს გეუბნება რომ ექსტრავერტია.

როცა სამუშაო საათების მერე სამსახურში დარჩენა დავიწყე, მივხვდი, რომ ძალიან მოსაწყენი გოგო ვარ. ამიტომ ბარგი ჩავალაგე და გობუსტანში წავედი. თუ მინდა დავივიწყო, უნდა გავიხსენო. თუ მარტოობის მეშინია, მარტო უნდა დავრჩე მეთქი უცხო მხარეში. როცა სადმე მივდივარ, თანმდევს აზრი, რომ გასაღები ან საფულე დამრჩა. ამჯერად კი პირიქით მოხდა. მატარებელში ჩაჯდომისას გამახსენდა, რომ შემთხვევით გავიყოლე ნივთი სამსახურიდან, სექსოლოგიური დისფუნქციის კლინიკიდან, რომელიც საქართველოში ლეგალურია და აზერისთვის – კონტრაბანდული. ისეთი არაფერი, რაღაც სახეობის პერსინგ(ებ)ზე ვამბობ. შემეშინდა, რომ საზღვარზე დამიჭერდნენ, დამარეპორტებდნენ, სექსუალურ თემატიკას ძალიან რთულად აღიქვამენ მუსლიმები. თუმცა შავ ბაზარზე მონოპოლისტები არიან ამ სფეროში, სწორედ ეგენი აკონტროლებენ კანონს და საზღვრებს კონკურენციის შიშით. ვიცი ეს, მეორე წელია ამ თემაზე ვმუშაობ. შემოვიდა ქალი, რომელმაც უნდა გამიჩხრიკოს სხეული, ტანსაცმელი, ოთახი და ჩანთა. მეთქი, აი, დამერხა. რამე საეჭვო ხომ არ გაქვსო? არა მეთქი და წავიდა. რა?

მეგობრის სიტყვები გამახსენდა, აეროპორტში დაიწყო მუშაობა ტერორიზმთან ბრძოლის განყოფილებაში, ფრონტ ხაზზე. მეთქი რა სტრატეგიით იგებთ ტერორისტულ მისიას? ვეკითხებით ამაზეო. რა? ცოტა ხანში კუპეში შემომისახლეს ერთი აზერი ბიჭი, – ნახე, ვერავინ შეამჩნევსო, – სამკაულებიანი ჯიბეები გადმოიბრუნა. ოქროს შემფასებელი ყოფილა, ოქრო-ბრილიანტებით სავსე ჯიბეებით გაუბაჟებლად დაიარება თურმე. თურმე ეგ ამარაგებდა ბავშვთა სამყაროს. მთელი გზა მიყვებოდა ბავშვთა სამყაროს ისტორიას აზერების მხრიდან. საზღვარი შეუმოწმებლად გადავლახეთ. ცოტათი მეწყინა. იმ დღეს ვაგზალის სავაჭრო ცენტრის გახსნას იზეიმებდნენ.

რა ლამაზია ბაქომდე მისასვლელი გზა მატარებლით. დათოვლილი სალი კლდეების აქეთ ტბა არის ნისლიანი. მატარებელი მიდის და ნისლს არღვევს. გარღვეულ ნისლში მოჩანს აისი. კანტი-კუნტად განლაგებულ სახლებში ვიჭყიტები. ხელს, ძირითადად, ბავშვები მიქნევენ. თბილისიდან ბაქომდე მისასვლელ გზაზე ცვლილებებს ამჩნევ. ჯერ თუ გლეხს შეშა აქვს ზურგზე მოკიდებული, მერე კალისტრებიანი გლეხები გხვდებიან. შედის თუ არა მატარებელი ბაქოში ნისლს ცათამბრჯენები დაჰყურებს. მოდი, ამწეკრანების ქალაქს დავარქმევ. ყოველ კორპუსს თითო ამწეკრანი რომ აქვს, მეზობელგამოშვებით კი რემონტი მიმდინარეობს, ვულკანებისგან გადარჩენილი ყვავილები რომ დააცემენტონ. მატარებლიდან ჩამოსვლის მერე საეჭვო ტიპები ფულის დასტებით მოდიან შენკენ და ბანკთან შედარებით სახარბიელო კურსით გთხოვენ გადაცვალო ვალუტა. თუ დაუკვირვებლობა შეგატყვეს, იტყუებიან აღებული კუპიურების რაოდენობას. ბანკების 99% პრეზიდენტს ეკუთვნის. ამის მიუხედავად, მთავრობა სახელმწიფოსთვის არანაირ აღმშენობლობით საქმიანობაში არაა ჩართული.  მთელი ეს რეკონსტრუქცია კერძო ბიზნესმენების დამსახურებაა. ამიტომ უყვართ სააკაშვილი ალიევთან შედარებით, მარტო ეს პრეზიდენტი გყოლიათ, ვიზეც იტყვით, რომ რამე აგიშენათო.

ბაქოსთან ახლოს გობუსტანამდე სანამ მიხვალ, მდიდრების დასახლებაა უნდა გაიარო. მე არ ვიცი რა ხდება შიგნით აწოწილი კედლების გამო, წყალი ღარიბი აზერის თვალმაც რომ არ დალიოს. გაბადახი ქარხნების ქალაქიცაა. გემთმშენებლობის, აქ ტიტანიკისნაირ ვეებერთელა გემებს ვაშენებთო. ნავთობის გადამუშავების, აქედან ჩამოაქვთ თბილისში და თბილისიდან სტამბულშიო. ცემენტის ქარხანა, აქედან მარაგდება კავკასიაო, მხოლოდ ქიმიური ქარხანა არ გვაქვსო. სასადილოს პირდაპირ ნავთობის სასწავლებელია, სოკარი კურირებსო. პირველად ვნახე პრესტიჟული ადგილი შავ სამუშაოსთან. აი, ახლა რუსთავის ქარხანასთან ან ჭიათურის მარგანეცებთან რომ აიშენონ ოლიგარქებმა კერები. მესმის, სამსახურთან ახლოს იქნებიან, მაგრამ ჯანმრთელობა? ჯანდაცვა კიდევ სხვა თემაა. წავიქეცი და ხელი ოდნავ ამექლიტა. აფთიაქს მივმართე, პირველადი დახმარებისთვის რამე მომეცით მეთქი, წყალბადი ვიგულისხმე და ტკივილგამაყუჩებელი გამომიწერეს.

სასადილოზე გამახსენდა, ტოლმას აქ გუფთას ეძახიან. არავითარი კომბოსტო და ვაზი. იღებენ ცხვრის ფარშს და ერთ ცალ მოხარშულ კარტოფილს მწვანილიან წვენში. აქ ცხვრებს ცხენებივით კუდები აქვთ. აქ ჰინჯალს ხაჭაპურივით ხინკალს ეძახიან. აქ ქაბაბზე ერთი ყარაბახი აქვთ სომხებთან. აქ თეთრი ბროწეული მოდის და ვაშლისოდენა ალუჩა. აქაურები შავ ხიზილალას ვერ ნახულობენ, რადგან ბიზნესმენები ეგრევე ექსპორტზე უშვებენ. აქაურები შავ ხიზილალას საქართველოდან ყიდულობენ, რადგან ჩვენთან უფრო იაფია. რა? აქ ჩაიხანაში შესვლისას არავინ გეკითხება როგორი ჩაი გინდა, ყველას წითელში გადასული შავი უნდა. აქ ბევრ სიგარეტს ეწევიან, მაგრამ ჩაის უფრო მეტს სვამენ. აი, მძღოლები აჩერებენ მანქანებს სალოცავი რიტუალივით იმისთვის, რომ ჩაი დალიონ. ან იღვიძებენ იმისთვის, რომ ჩაი დალიონ და ისე შეიბრუნონ ძილი. მეც ყოველ ჯერზე ვთანხმდები შემოთავაზებულ ჩაის. რადგან ტრადიციების დაყოლით მგონია, რომ უფრო ვიგებ ამ მხარეს. გამოვიგონე ცრუ ბიოგრაფია ჩემთვის, ინდივიდი უნდა დავკარგო. დავინახე ქუჩაში როგორ ჩხუბობდნენ ბიჭები. უცხო საუბარში ერთმა ახსენა “ცაი” ანუ ჩაი და დაიშალნენ. ჩაი დალიეს და ჩხუბი განაგრძეს.

მანერული ვარ. ოჰ, ეს საზოგადოებაში არსებული წესები. ვითმენდი, რომ მატარებლის თანამეოთახეს ნაცნობი გამყოლები აღმოაჩნდა, რომლებიც ჩვენს ოთახში შემოვიდნენ და ჩემგან ზურგმოქცევით ხმამაღლა საუბრობენ უცხო ენაზე, ისე, რომ არ აინტერესებთ თუ ვიძინებ. ვითმენ, რომ ტურისტს ძალიან ბევრ შინაურ კითხვას მისვამენ უტაქტოდ. ვითმენ, რომ ქალები და კაცები ხელების მიუფარებლად მახველებენ, მაცემინებენ. ჩემდა გასაკვირად ისიც მოვითმინე, ჩემი დატოვებული წვნიანი უცხო კაცმა რომ შეჭამა, რადგან თავისი ულუფის ქვაბში ჩაბრუნება ეთხოვა პატარა მიმტანისთვის. ფულის დაზოგვის მიზნით, პლუს ჩემთვის თითქოს კარგი შთაბეჭდილების დასატოვებლად. პატარა მიმტანმა შეხედა ჩაკბეჭილი გუფთის ბურთულას და მიუგო: “უპრობლემოდ”. მორალი: შევხედე რა მიმტანის კარიესიან კბილებს, ვიფიქრე, “კეთილი ბიჭია”, ან “ბაქოში საკუთარი საკვებით იარეთ”.

როგორც ტურისტების მეინსტრიმმა, გობუსტანი მუზეუმის დათვალიერებით დავიწყე. ვულკანების ადგილმდებარეობების 3დე რუკა შევისწავლე და გაცოცხლებული პეტროგლიფების ისტორიას ვუყურე. ვნახე პოსტაზერთა საცხოვრისები კლდეებში, მათი მოყოლილი მეზოლითური ხანის დროინდელი ამბები რუნებით, ძროხამ რომ ვირის შვილი შეიფარა გასაზრდელად ან კასპიის ზღვაზე მფრინავი თეფშური ხომალდები რომ ააშენეს. ვნახე როგორ თევზაობდნენ და ნადირობდნენ აშელური ტიპები, გამოშიგნული ქვები მუსიკალური დასარტყამი ინსტრუმენტისთვის, დახაზული ხორუმული ცეკვების ინსტრუქციები ცეცხლის ირგვლივ თუ ცეცხლზე. ვნახე გორასამარხები. თურმე ზოროასტრიზმის პერიოდში აქ ანარქისტები ცხოვრობდნენ, მერე სუნიტური შირვანშაჰების მმართველობას შიიტები ემალებოდნენ. შემორჩენილია არაბული და ლათინური წარწერებიც. ზოგადად, აზერეთში აღმოჩენილია პირველი ევრაზიელის ნაშთები. ვნახე უძველესი ლოდები, საკუთარ თავებს რომ ჭამენ სიძველისგან. უტრანსპორტოდ გავიარე სწორი ზედაპირის ვულკანები, რამდენიმე კილომეტრზე გაჭიმულები. უცნაური შეგრძნება იყო, მიწა ფეხქვეშ რომ მითრთოდა. თავი კომპიუტერულ თამაშებში მეგონა, ჩემს პერსონაჟებს მიწა ეცვითება და უნდა მეხტუნა. მერე ავცოცდი 5 მეტრიან ვულკანზე და რევმატიზმის საწინააღმდეგო ტალახი შევაგროვე. მაგრამ ხელები ისე გამეყინა უხეო ველზე, რევმატიზმი დამემართა. არ ვიდარდე, წამალი მქონდა.

ბაქოში დაღლილი დავბრუნდი, ამიტომ ფეხით მხოლოდ ნახევარი ბულვარი გავიარე, გემების ქარხნიდან ძველ ქალაქამდე. მერე ავტობუსი და ავტოსტოპი გამოვიყენე. სამართალდამცავებს ვთხოვე და აკრძალულ სანაპიროზე შევაშვებინე თავი. გოგოებს უარს ვერ ეუბნებიან, მითუმეტეს, უცხოელებს. ბულვარში საკანალიზაციო ჭები არც ერთი ვარგოდა. რამდენსაც ფეხი დავაბიჯე (ძველი ჩვევა), იმდენი შეირყა. გამიკვირდა ცათამბრჯენების ქალაქში კანალიზაციის მოუწესრიგებლობა. პლუს თავი მარიოს პერსონაჟი მეგონა. აქ ზებრა გადასასვლელები არ აქვთ. ვინმეს თუ კითხავ, ეს ავტობუსი ამა და ამ ადგილზე თუ გაივლის, კილომეტრის მოშორებით რომც გაიაროს, მაინც გთანხმდებიან. ნავთობმა მდინარეები წალეკა. ბალახებს ცემენტი გადაეკრა. ბულვარზე ნორმალურად გამწვანებულ პარკს ვერ ნახავ. ბავშვები ტალახზე ცეცხლის დანთებით ერთობიან. აქ დანთებული ცეცხლი არ ქრება. ბუნებრივია მათი ცეცხლთაყვანისცემა. ცეცხლო, ცეცხლო, ცოდვები დამიწვი. ცეცხლო, ცეცხლო, ვნება მომეცი.

მატარებელს მივასწარი და სანამ დაიძვრებოდა, იქამდე ჩამეძინა. თანამგზავრი შემოვიდა კუპეში, აზერი ყმაწვილი, სტუდენტი თბილისში ბაქოდან. მისმა ფხაკუნმა გამაღვიძა. ბაქოს კორუფციის გამო გამოექცა და ახლა იქ სასამართლოს გამო დაბრუნდა. საუკეთესო მეგობრის მკვლელობას აბრალებენ. იმიტომ, რომ საქართველოში “გაირყვნა”, წაიბილწა ქრისტიანეთში, – ბრალმდებელის სიტყვებით. კიდევ იმიტომ, რომ ელექტროშოკი ჩაიტანა ბაქოში, ჩვენგან განსხვავებით, აზერში რომ აკრძალულია. კიდევ იმიტომ, რომ მეგობარი ბოლოს მან ნახა. ჰმმ, იქნებ მართლა მან მოკლა?! მე კიდევ ჩამოვუთვალე ჩემი სამსახურები, მორგიც ვახსენე და შეეშინდა. ჩემი შეეშინდა. რა რადიკალურია სექსოლოგია და კრემაციაო. ჩემოდნიდან საძილე აბები ამოიღო, ჩვენთან აკრძალული, აზერში ლეგალური ფსიქოტროპულებით, თან ირანში დამზადებული სასაცილო ნივთიერებებით, ირანელებს ისედაც უყვართ ნებისმიერ წამალში ნარკოტიკულის გარევა. გამახსენდა, რომ აქ ნებისმიერ პრობლემაზე გამაყუჩებელს გთავაზობენ. ჩემს მოწყობილებებზეც ვუამბე. ნუ გეშინია, ვერავინ შენიშნავსო. არ ვიცი რამდენად მომატყუა, მაგრამ მომიყვა როგორ უსაფრდებოდნენ აეროპორტებში ნარკოტიკების მედიატორებს. იმდენად ეშინიათ დეტექტორთან აღმოჩენილებს, პაკეტებს ეგრევე ძირს ყრიან და მერე მე, იმ გამქრალ მეგობართან ერთად ვფხიკავდითო.

და, აი, საზღვართან შემოვიდნენ მსუნაგი ძაღლები დაძრწოდნენ მატარებლის დერეფანში. ხოლო მარტოობა როცა მომაწვა, მოსაზღვრე ცუგას ველაპარაკე. აშკარად ნარკომანი ძაღლი არ იყო. მორალი: ჩვენ და აზერები ისეთი კარის მეზობლები ვართ, ერთმანეთზე ოჯახებში რომ ვჭორაობთ, მაგრამ კარებები გულუბრყვილოდ ღია გვაქვს. თბილისში რომ ჩამოვედი, სახლამდე მეგობართან შევიარე, ჩაის დაგალევინებო. ჩაიზე ამბავი გამახსენდა, კასპიის ზღვის ზოლზე რომ მდებარეობს გობუსტანი..

ეს ჩემი სახლი არ არის

ჩემი სააბაზანოს სარკმელი ისეა მოთავსებული, რომ მზის ეგზალტაციის პირველ მეორედში საშხაპე ონკანს თუ მოვუშვებ, ოთახში ცისარტყელა დგება. ამბობენ, თუ ცისარტყელას ქვეშ გაივლიან, გაბედნიერდებიან. მე კიდევ ვბანაობ, ვქაფდები და ცისარტყელას ფერებში ვბრჭყვინავ. ნეტა, სხვები თუ იქმნიან ცისარტყელებს სააბაზანოებში, მაგალითად, დედები წყლისმოშიშე შვილებს საბანაოდ ფერადოვნებით თუ იტყუებენ ან ფრიგიდული ქალები ცისარტყელას ქვეშ თუ ანძრევენ ოდესმე ბედნიერი ორგაზმის ლოდინში გოდოსავით.

ძველად ეზოდან ბაბუაწვერებს გავაფრენდი ხოლმე ბებიასთან მოსაკითხად და ქოშინით შემოვრბოდი სახლში ბებოსთან ტელეფონით გადასარეკად: “ბე, ბაბუაწვერა გამოვგზავნე და დახვდიი”. ის დრო იყო, როცა ზღაპრებს ჯერ კიდევ მშობლები მიყვებოდნენ და სატელეფონო ქსელები ერთმანეთზე იმდენად გადახლართულიყო, საჭირო ადგილას დასარეკად მთელი თბილისი უნდა შემოგეკითხა. და როცა სატელეფონო მილებივით ვიხუჭუჭებდი თითებზე თმას, ვფიქრობდი იმ ზღაპრულ სამყაროზე, სადაც დიდი ადამიანები ბინადრობენ და მე კი ბაბუაწვერა ვარ: ორი თითით ამიყვანდნენ ხელში კისერით, ვინაიდან მცენარეები თავდაღმა ვიზრდებით, რეპროდუქციული ორგანოებით მაღლა, სულს შემიბერავდნენ და ბებიების მოსაკითხად ათეულ ნაწილებად გამაცამტვერებდნენ. თითოეული ჩემი წვერი იწყებდა დამოუკიდებელ თავგადასავალს ბებიამდე მისასვლელ გზამდე.

ეს ის დრო იყო, როცა აფხაზები ჯერ კიდევ საქართველოს პასპორტებით მოგზაურობდნენ ევროპაში, რუსეთში ელცინის მდგომარეობა უარესდებოდა, ხოლო საქართველოში ტრამვაის მძღოლებს ჯერ კიდევ ამაოდ სჯეროდათ შევარდნაძე მუშაობის სანაცვლოდ რომ მათ ბინებს დაურიგებდა. ეს ის დრო იყო, როცა ვიცოდი, თუ ცუდად მოვიქცეოდი, სიკვდილის მერე ჯოჯოხეთის ცხელი წყლები მელოდა, მეთქი წინდახედული გოგო ვარ, ახლავე თუ შევეჩვევი სიცხეს, მერე აღარ გამიჭირდება, ამიტომ ადუღებულ წყალში ვბანაობდი. მხოლოდ ცივი წყალი რომ მოდიოდა და საღამოობით ვედროებით პლიტაზე ვაცხელებდით. მეზობელი გვსტუმრობდა ხოლმე ტელევიზორის საყურებლად და ერთხელაც დედას ჩემზე კითხა. “იცის?” არაო. მივხვდი, რომ რაღაც საიდუმლო არსებობდა და გავიფიცე. მახსოვს როგორ მომიჯდა პატარა სკამით სააბაზანოში ჯერ კიდევ თმაშეუღებავი დედა. ალბათ ყველა გოგოს ახსოვს სად და რა ვითარებაში გაიგო თვიურ სისხლდენასა და ფეხმძიმობაზე. ალბათ უნდა უარმეყო თავად დედა რომ დედობაზე გამეგო. გარდატეხა გამიჭირდა: თმა გამიუფერულდა, კბილები გამიტყდა, სათამაშოების ნაცვლად სახლში გულის ფეთქვის მზომი აპარატი დაიდგა, – ეტყობა რთულად ვიღებ სიახლეს.

ეს შენობა არ არის ჩემი სახლი, სიმყუდროვისთვის წითელი აგურებით ნაშენები, მშობლიურობისთვის ფეხქვეშ დაგებული ხეებით, სიმშვიდისთვის ქოთნებში გადარგული ყვავილებით. პირიქით, როცა ეს შენობა შემოდის ჩემში, თავს სახლში გრძნობს. “ეს ჩემი ხეა”, – მეუბნება მერამდენე მეგობარი უდაბურში ამოსულ ერთადერთ ხეზე ჩემი ერთი ბაბუაწვერული მოგზაურობისას. მე კიდევ თვალი ტყის რიგითი ხეებისკენ გამირბის, ტყის წყობაში არაფრით გამორჩეულისკენ და ვჩურჩულებ: “რომელიღაც ვარ, უინდივიდო”. ესაა ერთი კაფეში ყოფნის ისტორია.

ამ აგვისტოში ლინვილის მაგიდის ირგვლივ ერთმა მეგობარმა დანარჩენ ოთხს  გვითხრა, რომ უხმო პრობლემებზე ფილმის გადაღება უნდა, ბარის ხმაურში პარალელურად მიმდინარე ფიქრებზე. რამდენიმე დღეში დაუგეგმავად მისი ბებია-ბაბუის სანახავად წავედი ნახევარ საათში ჩალაგბული ჩანთით. უძღები შვილიშვილი წლების უნახავ დედულეთში ჩავიყვანეთ. ისე ეშინოდა რომ ვერ მიიღებდნენ, რომ მიღება ვერ შეამჩნია და დატანჯული წამოვიდა უკან. ალბათ თვითონ არ მიუღია ისინი, რადგან ახალგაზრდები ისე გავურბივართ ყოფილებს, როგორც ძველი ლექსების, წლების წინ გამოქვეყნებული ფეისბუქის სტატუსების, ან უარესი და ჰაი ფაი თუ მაისფეისის პროფილების თვალიერებას. სირცხვილი როგორც განვითარების შეგრძნება, რომ ისინი ვიყავით, მათში ვიყავით და შეგვიძლია მეტად გავიზარდოთ, გენი ხომ გენიოსებზე ისვენებს, წყდება. და მხოლოდ წმინდანები არ უნდა აჩენდნენ ბავშვებს. და მხოლოდ ცოდვილები უნდა აჩენდნენ ბავშვებს.

აი, იმ მაგიდიდან მეორე მეგობარი გოგო რვა წლის ასაკში წერილის ან ზარის გარეშე მიატოვა დედამ. ამ აქტით იგი ლოდინის ბავშვად აქცია, სათამაშოებს მოწყინებული, გაკვეთილებიდან გამოქცეული და ქალაქის ყველაზე მაღალ ხეზე მჯდარი ყოველ დღე. ობლები მარადმწვანე ბავშვებად რჩებიან. არ ვიცი რამდენად შევცდი, მაგრამ ამ შემოდგომით გადავწყვიტე ესეც ბებოსთან დედულეთში წამეყვანა ნათესავების მოსანახულებლად, თუნდაც უპასუხო კითხვების დასასმელად. რა ლამაზი სიტყვაა ნათესავი, თითქოს ნათესლი, დათესილი. მეშინია რომ შევცდი, მაგრამ ნათესავებში მეგობრის უჩუმრად უძღები დედის ცხოვრებაზე გამოვიკითხე. ცოცხალი ყოფილაო. გააზრებაც ვერ მოვასწარით ოცი წლის მერე ისე ვსხედვართ მე და ეს გოგო დედამისთან ერთად რუსთავის ასკილში და ვიცნობთ, ვიპრანჭებით, გვეშინია. მეშინია პასუხისმგებლობის რომელიც ავიღე, ძველ ოჯახში დაბრუნებული მეგობარი და ახალი ოჯახიდან ძველში გამოპარული დედა. საუბრები ვეგეტარიანიზმზე, მიტოვების ახსნაზე, ტურიზმზე, მომავლის გეგმებზე, მარიხუანას ლეგალიზაციაზე. მეშინია, რომ მეგობრების პრობლემებით ჩემს პრობლემებს გავექცე.

იმ მაგიდასთან მესამე გოგოც იჯდა, როგორც მისი ახლანდელი შეყვარებული იტყოდა სითბოთი, ეს გოგო ცარიელი გრძნობა ფიქრის გარეშე. გარდაცვლილი დედით, სიყვარულის ძიების პროცესში, დედად ქცევის ზეცნობიერი სურვილით. ცოტა ხანში დონაციას მიმართავს. გინეკოლოგები თუ ორსულობის ტესტები. სამეგობრო მის რეპროდუქციულ სურვილებში ვეშვებით, ვეჩხუბებით ან ვაქეზებთ, ის კიდევ დგას და იპრანჭება, ყოველდღიურად იცვლება ვარცხნილობების გამო.

იმ მაგიდასთან ერთი ბიჭიც იჯდა, ვინც რამდენიმე დღეში ჩვენ რომ პირველი გოგოს დედულეთში ვიქნებით, გარდაიცვლება, ქობულეთში წავა და ზღვაში დაიხრჩობა. უფრო სწორად, საკოლექციო ფირფტებში გააგრძელებს ცხოვრებას. სიკვდილი ეს წარმოდგენილი გეგმების ჩაშლაა. მთელი ცხოვრება მშობლიურ სახლს გაურბოდა და ირონიით, სასაფლაო მშობლიური სახლის გვერდითაა, ეზოში ლამის. ჩემი ბიძაშვილივით, რომელიც წინა აგვისტოში მოკვდა, მოტოციკლეტს დადევნებული პატრულის გამო, ვინც დედამ სამშობიაროში ისტერიით მიატოვა, მამამ კიდევ მოგვიანებით სხვა ქვეყანაში ცხოვრება არჩია, ახლა მშობლიურ სახლთან ასვენია. სხვადასხვა ქვეყანაში, ერთდროულად ორივე მოტოციკლეტზე გარდაიცვლებიან ძმები ერთმანეთის დაუტირებლად. აგვისტო ჩემთვის სიკვდილის თვეა.

მე სადღეგრძელოს დალევა ვიცი ჩუმად, ჭიქისთვის სურვილის ჩაჩურჩულება და უხმო დალევა მეგობრებთან ერთად. ზედმეტად გადაპრანჭული სიტყვებით ვფიქრობ თითქოს ძველი ვიყო: რომ ეს ჩემი სახლი არ არის, დედაჩემო, სავსე ძუძუები დახურული ჭერივით, როცა მანიქაშის სუნი ამდის და ხელებში უნდა ვცხოვრობდე. პირიქით, ეს ძუძუები შემოდის ჩემში და თავს სახლში გრძნობს. რომ ეს არ არის ჩემი სახლი თქვენს სხეულებში, წინაპრებო, ჩემს დასატევად რომ გამრავლდნენ როგორც სოკოები ხეებისთვის კიბოს გასაჩენად. მე მხოლოდ თქვენთან გიღალატებთ. ეს არ არის ჩემი სახლი, მეგობრებო, ველურ ბუნებაში წაყვანილებო, ძუძუმტესავით ღვინოს შეცილებულებო, მე მხოლოდ სითბოს გიზიარებთ თხილის გულივით. იმის თქმა მომენატრა, რომ მიყვარხართ, იმის თქმა მომენატრა, რომ სახლში ვარ. ამასობაში გარეთ მოთოვლილია მე კიდევ ცისარტყელას ქვეშ ვბანაობ.

 

დრონი, თევზი და ოპერაცია “საშა”

როგორც წესი, სანამ დრონს ვინმე შეიძენდეს, გუგლის ისტორია და ამაზონის ლისთი სავსე აქვს დრონის აქსესუარების გვერდებით. ასეც მოვიქეცი, სათამაშო ჯერ კიდევ შეძენამდე ორბო ქილად გავიხადე და ჩემი შემოსავლისთვის ცოტათი ძვირად შემომეყიდა. სახლში მიტანამდე აქეთ დავფრინავდი და დრონი პულტით აქეთ მმართავდა. გადავურეკე მეგობრებს და ველად გასაჭრელ გეგმებს ვაწყობდით. თბილისის ზღვა ხომ გადავიფრინე და სახლის ეზოში რომ შემოვედი, სტუმრად ძმიშვილი დამხვდა – ნიკოლა გვერდითა კორპუსიდან გადმოსული. მადლობაო, ეს რა კარგი საჩუქარი მომიტანეო, – ეგონა მისთვის ვიყიდე. შემომესივნენ მთელი ეზოს ბავშვები, მე კიდევ ვიდექი და ღიმილით ვფიქრობდი რასაც წინა წელს ვფიქრობდი: წელს მაინც ვისწავლო უარის თქმა.

****

მარიამმა და ეთერმა გადაწყვიტეს ჩემთვის სურპრიზი მოეწყოთ, გვიან რუსთაველზე დამიბარეს და თევზი მაჩუქეს.
აი, ნამდვილი თევზი, სააკვარიუმო, წყლიან პარკში დაცურავდა და ამბობდნენ, ჭაობისფერიაო, რომ გაგიცანით, თავს აკვარიუმის თევზს ადარებდიო. არც შემიხედავს ისე მოვუძახე განახლებული ლურჯი ფერის ურნაში და უკანმოუხედავად წავედი. ზემოდან დააყრიდნენ ნაგავს, მაგრამ მარიამი თავისი აკანკალებული ხელებით მაინც ამოიყვანდა ნარჩენებიდან და ვინმე გამვლელ ბავშვს აჩუქებდა. მარიამი ვერ მიხვდებოდა, რომ ეტკინა იმაზე ნაკლებად, ვიდრე რამდენიმე კვირაში თევზის მფლობელს ეტკინებოდა:
თევზს ბავშვი სახლად აკვარიუმს აჩუქებდა, ავეჯად კენჭებს ჩაუყრიდა, გაწირავდა მარტოობისთვის იმდენად შეიყვარებდა, საკვებს მოიკლებდა მის გამო, მაგრამ ერთ დილასაც მკვდარს იპოვნიდა. ბოროტებაა ჩუქნიდე მალე მომაკვდავებს. ძალიან ბოროტია მარიამი.

****

წიგნის ბიჭუნა შევარქვი საშას. ჰარიპოტერობაზე ვნახე პირველად და ეგრევე მივხვდი რომ ეს კრემისფერ სამოსიანი კაცი ამდენ თინეიჯერ ჯადოქრებში სწორედ ის წიგნის ბიჭუნა იქნებოდა ვის გამოც სანტა ესპერანსაში მოვხვდი. ეს ამბავი ცოტა ადრე დაიწყო:
თამარა რომ გავიცანი, “სანტა ესპერანსას” მენეჯერი ბიჭი მოსწონდა. მოსწონდა რა, შესვენებაზე დედა ენის ბაღს რომ შემოივლიდა ეს გოგო, სავარაუდოდ მტრედებისთვის ნამცეცების დასაყრელად, სანტაშიც შეივლიდა ვითომ წიგნების და რვეულების სათვარიელებლად. ოღონდ მაშინ არ იცოდა ამ კაცის სახელი და მე წიგნის ბიჭუნა შევარქვი.
აი, როგორ უნდა გაიცნოს ინტროვერტმა გოგომ ინტროვერტი ბიჭი დახლს აქედან, მითუმეტეს, თუ ეს ბიჭუნა 40+ კაცია და ყმაწვილობის მერე შეყვარებული აღარ ყოფილა?! არა, რამდენჯერმე მათი გზა გადაიკვეთა. მაგალითად, ღვინის ნაირსახეობებზე წიგნი გაქვთო, – ამან იკითხა და იმან, – საქართველო თითქოს ღვინის ქვეყანაა, მაგრამ წიგნი ამაზე არ არისო.
ორი წელი გასტანა ამგვარმა რომანტიკამ და ერთხელაც ჩვენმა მეგობარმა დაიწყო იმავე მაღაზიაში მუშაობა კონსულტანტად. დიახ, ჩვენი კაცი შემთხვევით შევუშვით ინფორმაციის გამოსატანად. დიახ, უკვე შეგვიძლია სანტაში მხოლოდ წიგნების საყიდლად არ შევიდეთ ხელფასამდე დარჩენილ ბოლო კვირაში. არა, ეს სვლა არ ყოფილა საკმარისი და საქმეში მესამე, უფრო აქტიური გოგო ჩაერთო: მან ჯერ ჩვენი მეგობარი კონსულტანტი გაიცნო, რომ მას საშა წარედგინა, რომ მერე საშა თამროსთვის გაეცნო.
იყო რაღაც მომენტიც, დენიელ კიზის წიგნების ეკრანიზაციებზე ვსაუბრობდით, ელჯერნონზე ფილმები არ მოგვწონდა, და საშამ – მილიგანზეც აპირებენ კინოს გადაღებასო. მაინცდამაინც მაშინ ჰქონდა შემოუხვეული თამარას ნაქსოვი კაშნე სიწვრილისგან რომ იპრუწებოდა. ეს ცალკე იდგა ჩუმად და ის კიდევ – ცალკე.
იმ კვირაში მე და თამარა აღმაშენებელზე ვაპირებთ სადილს, ბარემ სანტაშიც შევივლით და ვიკითხავთ, იქნებ გამოუშვეს წიგნი ღვინოზე. გეხვეწებით, ვინმემ გამოუშვით წიგნი ღვინოზე.

დედაო მართას ქოხი

შეიარე ხოლმე მიტოვებულ სახლებში. თუნდაც ორიოდე მეტრზე ქარისგან შეყრილი ნაგავი აიღო, რომ შუა თონეში კარავი გაშალო, მზის ამოსვლასთან ერთად გაიღვიძო, შუქზე ხელის ბუსუსები დაითვალო, მარილიანი კანი აილოკო. კი არა და.. აი, მე ხელებში რაღაც ნაპერწკალი მაკლია, ისე ვატარებ სოფლებში ღამეებს, რომ ნორმალურად ფეჩის დანთება არ გამომსვლია.

მომნატრებია უმეგობრო ჩემი თავი (ვაზვიადებ), მარტოსულად მოხეტიალე თავგადასავლის შეყრის იმედით, ონავარი, სოფლის სახლებში რომ იპარებოდა და უბოქლომო დღიურებს კითხულობდა, ნაჭრებში გახვეულ რვეულებს, ფოთლებით გაფორმებულს, კრაოტების ქვეშ ობობის ქსელებში ჩამალულებს. მე წავიკითხე მეამბოხე ქალის 9 აპრილი, ბიჭუნა წავიკითხე, რომელიც დილაობით კატებს ასეირნებდა, ბაყაყებს ბერავდა, თან რაღაც დასკვნები გამოჰქონდა, სამამულო ომიდან წერილები წავიკითხე ცოლისთვის დაწერილი. ოო, არ გამკიცხოთ, მათი არეული სახლი დავალაგე, თითო ჭიქით ფუძის ანგელოზები დავილოცე. მეგობრებმა, ნოლანის მდევნელივით არ დაამთავროო.

დედაო მართას შესახებ ქალთა მონასტრიდან გავიგე, წლების წლის წინ მონაზვნებმა სადაც შემიფარეს, ვლოცულობდით, მიწას ვამუშავებდით, თავისუფალ დროს კი ამბებს ვყვებოდით. აღიკვეცა, მაგრამ კაცი შეუყვარდაო, კვირაობით სხვა სოფლიდან მღვდელი წირვის საკითხავად ჩამოდიოდა და მასთან გაიპარაო. ეშმაკი შეეყარათო, მაჯებზე რომ ვარდის ზეთს უსვამდაო. კვეთებული უნდა წაუკითხონო. ბოლო დღეს რომ ვნახე, ბზას აქუცმაცებდა და ლოცვისას გული მისდიოდაო. იქნებ ფეხმძიმედ იყოო. სამაელისგანო. გაჩერდნენ. აღკვეცამდე აქვე ცხოვრობდა, ინგრევაო მისი ბუდე. თავზე ღამე თუ წამოგეწევა, შევლა არ გაბედო, უპატრონო სახლიდან კვამლი ამოდის, ჭინკები დაძრწიანო.

მედიტაციურია ბრინჯის რჩევა რუტინული ბუნებით, მეც ადიალას შემოვიხვევდი და ასობით ბრინჯის ინდივიდუალიზმი მიხვევდა თავბრუს. მონასტერში ორი დღე გავატარე. საუზმისთვის ბრინჯს ვარჩევდით, როცა ხმაური მოგვესმა, ტაძრის ეზოში ბატკანი შემოიყვანეს და კლავდნენ, ცხინვალში ომი ახალი დამთავრებული იყო. დედაოებმა არ დააკვლევინეს, ბატკანი მოიპარეს და ქალთა მონასტერში გადამალეს, კაცები ხომ ვერ შემოხვალთო. ბატკანს რძე დავალევინეთ, ლეკვთან ვათამაშეთ.

ამ დღეებში მართას ქოხში შევიარე. ფეჩიდან კვამლი ამოდიოდა. მოლაშქრეები დამხვდნენ სასმელებით და საძილე ტომრებით. მეთქი უპატრონო სახლში თურმე ვინ ახურებს ფეჩს ჭინკების ნაცვლად. რა გქვიაო. მექანიკურად ვუთხარი, რომ ანნა. ძალიან მომენატრა ანნაობა. ჰო და მართას სახლში ისევ ვიყავი ანნა. ანნა. ბევრჯერ უნდა ვიხმარო ტავტოლოგია. ან რას ერჩიან ტავტოლოგიას. თბილისში რომ ჩამოვედი, ვიღაც კაცი ასეირნებდა ავლაბარში ძალიან ბევრ კატას. ლამის გამოვეცნაურე. შეიძლება თქვენც შეგივლიათ მართას ქოხში.

ორსული დედის მუცელზე

ხანდახან გამოღვიძების მიზეზებზე ვფიქრობ. აი, გუშინ ჩემი მაქცია ხელები, მთელი ღამე ბალიშად რომ იყვნენ ქცეულნი, ამტკივდა და ამიტომ გამეღვიძა. თვალებამდე აწეული ტომარა წელამდე ჩავიწიე, ძვლები გავიტკაცუნე, თანაკარველები დავათვალიერე. ღმერთებმა ნათლობისას ფხიზელი ძილი დამაწყევლეს, ხასიათი ბოლომდე ძილშიც კი არ გაგეთიშება, შენ ღრმა სამყაროში რა გესაქმებაო, ლევიატაციის პირველ სართულებზე დარაჯობა თუ გამოგივაო. სახლში დარჩენილი დედაჩვენები წუხდნენ, ვეფხვიო, აფთარიო. დედა მეთქი, მაქსის მგელი ჰყავს მოკლული თუ ნაცემი, ძლიერია მეთქი, კუნთიანი. არა და წვრილძვლიანი და ცხოველთმოყვარეა, ამიტომ თამუნამ: ჰა-ჰა-ჰაო.

რადგან ღმერთებმა ფხიზელი ძილი დამაწყევლეს გემოვნებიანი უძილობით ვიცი, რომ წუხელ მაქსის ზურგზე ეძინა, თამუნა კი ჩემსავით ზედაპირულია, ძილზეც კი უჭირს კონცენტრირება და გვერდიდან გვერდზე ბრუნავდა. ვწრიალებდით ორნი კარავში, მაქსი კი: “ხფშშ..” – და კოღოს ნაკბენს იფხანდა. იმ კოღოს ნაკბენს, მე რომ კარავში შემოპარული ბუზი მეგონა და მაქსმა ძილში სწორედ მაშინ დაიფხანა ნაკბენი, როცა თამუნამ კოღოს კედელზე სისხლი გააფრთხობინა. თამუნა წიპა: “ეე, მაქსის სისხლი დავღვარე”. დაძინებამდე კი ნამცეცებმოგდებულ ჭიანჭველებს ტვირთის გადატანაში ეხმარებოდა, მიწოლითაც და მორალურადაც: “ასწიე, ჭიანჭველა ხარ თუ პროპკა”. მე და მაქსი: “ჰა-ჰა-ჰა”.

ტყეებში შეგიძლიათ იპოვნოთ გვირილები და ჩაი მოიხარშოთ, ნაყენი თავზე გადაივლოთ, დამამშვიდებსო, სახე გამისუფთავდებაო, თმა გამიღიავდებაო. გვედგა ქვაბი და ვხარშავდით, დაკრეფილი ტყემლით საწებელას ვამზადებდით,  სოკოს მოუხდებაო, ხეებში ამოსული ნორჩი მარწყვებიო, ათას ორასი წლის ხეო, თამარ მეფეს რომ დაუწყევლია, ამის ხელის მხლებსო ასე და ისეო, ვიღაცას დაუწვავსო, იქიდან აქლეტილი ქერქიც კი მოვხარშეთ, ბრძენი მცენარე დავლიოთო, თბილისიდან ჩატანილი ღვინოო. თამუნამ, თევზებმა დამკბინესო. თი-თიო, – თუ რაღაცა შეძახილით აფრთხობდა. მე კიდევ: “ჰა-ჰა-ჰა”.

თუ წყლისგან აჩქარებული გულით ხმელეთზე აბობღდები, მიწაზე პირქვე დაემხობი, ისეთი შეგრძნება გექნება, თითქოს დედამიწამ ჯერ ქვესკნელისკენ წაგიღო და მერე დაბლიდან მაღლა აგაგდო. ანუ შენი გულის ცემა იმდენად გიუცხოვდება, იბნევი და გგონია, შენ არა და, ასე დედამიწა სუნთქავს, დიადი მეძავის გაბერილ მუცელზე მოკალათებულხარ და უსმენ როგორ ხდება ფონი პორტრეტი. ისეთი ილუზიაა, მიმავალი მანქანიდან რომ გგონია, რომ ეს შენ კი არა, ხეები მიდიან. დედამიწა გავიგე მეთქი და ახლა თამუნამ და მაქსიმ: “ჰა-ჰა-ჰა”.

ჩვენი ფუძის ანგელოზი

ხანდახან, როცა ძალიან მოვიწყენ, მცენარეებში მოვკალათდები და სამ სტუდენტ გოგონას ვუთვალთვალებ ხოლმე. ცუდად არ გამიგოთ, სინამდვილეში მხოლოდ სახლს ვათვალიერებ, უბრალოდ დაემთხვა, რომ იმ სახლში ადამიანებიც ცხოვრობენ. გპირდები, მანიაკალური დეპრესიითაც კი არ ვიტანჯები, სულაც არ მტანჯავს.
არა თუ ადამიანებს, ოთახებსაც ვერ ვხედავ, ეზოდან მხოლოდ მეექვსე სართულის თეთრად შეღებილი რაფა მოჩანს, რაფა, რომელიც ოდესღაც ჩემი იყო. ეს არის სახლი მეექვსე სართულზე, ხის კარებით, რომელსაც ასაკის მთვლელი წრეები ისევ ემჩნევა და ის ჩემია.
ჩემი ფუძის ანგელოზი ერთხელ გასხლეტილი ფიქრების ხელაა. მე არ ვიცი სხვა ელემენტარებისგან თუ განსხვავდება, მაგრამ როგორც კაცებს მოსდით რაღაც ჰორმონალური ცვლილებები წითური გოგონების დანახვაზე, ისე, თითქოს ხარებს წითელი თავშალები აუფრიალესო, ინტელექტის მიუხედავად, ისეთივე აბორიგენული აქტია და ჩემი მოკრძალებული დაკვირვებით, ფესვებს იმაში პოულობს, ახლადშობილი მხოლოდ მზეს რომ ხედავს ანუ პრიმიტივისთვის აღსაქმელი ფერია, ინსტინქტური ფერია.
ვინაიდან ყველა ადამიანში და მომავალში კიბერმენში ცხოვრობს პირველყოფილი ინსტინქტები, ვიტყოდი: არაფერი ისე არ მიზიდავს, რამდენადაც მოგზაურობას ნაკლული ადამიანები სახლებით, ვინტაჟური საძინებლებითა და ვეგანური სამზარეულოთი.
გამომიცდია რამდენჯერმე გადაფიქრებული სადარბაზოში შეპარვა, ყოფილი მეზობლებისთვის გვერდის ოსტატურად ავლა და მეექვსე სართულზე კაკუნი: “გამარჯობა. მე ანნა ვარ და მე აქ ვცხოვრობდი. შეიძლება სახლი დავათვალიერო? თქვენთან ჩემი ფუძის ანგელოზი დამრჩა, რომელსაც წითელი ვაშლები მივუტანე”.
გამომიცდია წარმოდგენილი თანხმობაცა და უარიც, როგორც რუტინული სიზმრები, აივნიდან ალპინისტური ცოცვა და ცხოვრება ყოფილ საძინებელში, სანამ გოგონები ლექციებზე არიან, ბოლოს ჩვენება კოშმარულ სიღრმეებში რომ აღწევს და მეპატრონეები ფაქტზე წამასწრებენ.
რამდენიმე თვის წინ კი გადავწყვიტე სიზმრები თავგადასავლად მექცია, იმ სტუდენტ გოგონებს დავახლოვებოდი, რადგანაც სახლში დავეპატიჟებინე.
ყოველთვის მიტაცებდნენ ქალები, რომლებთანაც საზიარო კაცები მყავდა, მერე მივხვდი, რომ მათში ჩემი გემოვნება მიყვარდა, მათი კონტაქტი კი ურთიერთობის შესაძლო განვითარება, ალტერნატიული გზა იყო.
ამიტომ საერთო ინტერესიც მალე გამოგვიჩნდა და ორიოდე საათში სამედიცინო ინსტიტუტის ეზოსთან ისეთ საჭირბოროტო თემებს განვიხილავდით, როგორიცაა “აბაზანის მიღება ხშირად იმიტომ გვიწევს, რომ შხაპის ქვეშ ღვინოს ვერ დავლევთ”, “ამ ჭიქით ებრაელების იმ მეფისგან გათავისუფლებას გაუმარჯოს, რომელიც ჯოფრიზე უარესია”, და მსგავსი ტიპის ხუმრობები.
ერთხელაც, ეს არ მომხდარა ოცნებაში ან სიზმარში, მითხრეს, რომ სახლში მპატიჟებდნენ.
სახლს ისევ ხის კარები ჰქონდა, რომელსაც ასაკის მთვლელი წრეები ემჩნეოდა და გაღებისას ადგილი ჰქონდა სადაც ხმაურობდა. ოთახები ავეჯის გარეშე, გამიკვირდა და, პატარა ჩანდა. მეთქი, რასისტი ვარ, რადგან ინდოელ მძღოლს მხოლოდ იმიტომ ჩავეხუტე, რაჯი კუტრაპალი მეგონა. მათ ვაშლები გამომართვეს და ინდური ჩაი მომიხარშეს.
მეთქი, პატრიოტიზმი, თავისი ვრცელი არსით შეუძლებელია, რადგან არასდროს მომინდება აფხაზეთისა თუ სამაჩაბლოს დაბრუნება ისევე, როგორც ოჯახის. მეთქი წარმოუდგენელია გლობალური მასშტაბით შეყვარებული ადამიანი, რადგან შეყვარება ძლიერი ემოციაა იმისთვის, რომ ფართო ადგილებზე გადანაწილდეს.
მე კი ოჯახისა და სახლისადმი მიჯაჭვა ჩემი პატარა ნერვებით ისეთ დარტყმებს მიღწევს, შეუსწავლელი ადგილებისადმი ემოცია ნაკლებად მრჩება. მათ თავიანთი მშობლიური სახლი ამიღწერეს ინდოეთში. ინით მოვიხატეთ მუცლები და ვიცეკვეთ.
ჩემი ელემენტარი არიეტის ფერისაა და ზომით უფრო პატარა, სადღაც ნამცეცებისხელა, ოღონდ ტოტოროსავით მრგვალი.
არ ვიცი რომელ ასაკში შევწყვიტე ზრდა, მაგრამ სადღაც შუაში გავიჭედე, რადგან არასდროს დამსიზმრებია ახალი სახლები და სამსახურის შენობებიც სკოლის ინფრასტრუქტურით მინახავს. ერთხელაც მივატოვებ წარსულს, მაგრამ ჯერ – არა. რას მიშლის, იყოს.