ამფხიკეს.
სიცხეზე მიმწვარი სხეულივით,
და სიბრტყეზე ვიგრძენი თავი,
უმისოდ,
უსრულოდ.
ემოციით ამოვისუნთე,
ტუჩები დავჭიმე და
ფილტვებიდან სული ამოვუშვი.
როცა ცივა,
მაშინაა შესაძლებელი
თიხაში ერთხელ ჩაბუდებული
სულის დანახვა.
მერე მას ხელები მივუშვირე
და გავათბე.
თუ ორთქლი იყო, სული კი არა.
ამფხიკეს.
ისე ამფხიკეს,
რომ აღარ დავრჩი.
მე მაინც მიყვარს. 
ფანჯრიდან ვუყურებ
სახურავებზე დადებულ ფიფქებს.
ჩემი სხეული ძალიან მაღალ
გორაკზე სუნთქავს.
ცხელი ღუმელი
მიორთქლებს ფიქრებს.
ფეხის წვერებზე ძალიან მაღლა
ვიკავებ სუნთქვას.
გავფრინდე უნდა.
ზეცა დადაბლა,
როგორც კი სუნთქვით ავიწიე
ფეხის წვერებზე.
ვიღაცას უთქვამს, სხეულის გარსი,
რომ ჩავიწიე
და სიტყვები ვნახე ხელებზე.
დავხუჭო გუგები.
ცოტაც და დავმშვიდდები.
დავთვალო ადამიანების რიგები.
შევკრა მუშტი.
ამოვიოხრო.
ჰო.
ახლა წადი.
ფოტო, რომელიც ვერ გადავიღე,
აუზში მოხდა.
წყალი იმდენად აივსო ქაფით,
დაფარა ტანი.
და ანარეკლი საკუთარი სხეულის
გაქრა.
ჭია, რომელსაც გზა აერია,
მიბობღავდა სადღაც ქვებისკენ.
თავზე დაგვნათოდა ჭაღი
და კედლები ირეკლავდნენ მას.
ვირწეოდი ქაფებში და მშიოდა ხე.
აი, ის, სახურავიდან
ცემენტის ფოთლებით,
და ვგვი
თითებით ქაფებს ჩემს ირგვლივ.
თქვენ გადაყრილ ბოთლებში აგდიხართ
და გწრუპავენ ჭიანჭველები.
ჩვენ ხომ მხოლოდ სისხლისგან შევდგებით.
და ფოთლები გვაფარია სახლზე.
კენჭად ვიქცევით თქვენს კუჭი, –
ასე განიცდიდა მუჰამედი,
როცა მე ვკითხულობდი ყურანს.
მომენტი, რომელიც არ დაჭერილა
ქაღალდზე, მოხდა მაისში
და ივნისში გავიმეორეთ.
წარმოიდგინე.
სადარბაზოში დადარაჯებულნი კატები კნავიან.
სანამ ვინმე მივა, მშივრები აგდიან.
მე ვამუშავებ უპრიან ნაბიჯებს.
გარემო მახსენებს იმაზე,
რომ ნულოვანი ეტაპი იდგა.
და რაც არ უნდა გავთიშო ფიქრი,
ამას მივაღწევ მხოლოდ
უსიზმრო ძილში.
უფუნქციო ნივთად ვიქეცი.
ვადა ჩემს ჩაისაც გაუვიდა, ხელებთან რომ მიდევს.
მეზარება მისი აწევა, დალევა და სხვ.
ცივი ვარ მისავით.
ხელებს ვიფარებ სახეზე, რომ გავთბე.
დამებლანდოს თვალები სინათლისგან შეუჩვევლობით.
მხოლოდ ვფიქრობ მიზეზ-შედეგობრივ კავშირებზე
ქუჩების ქაოსში.
მივდივარ დასკვნამდე, რომ მოძრაობა მიჭირს.
დავდივარ დასკვნამდე, რომ
სიყვარული სისასტიკის გარეშე რა სენტიმენტალურს მხდის.
ზედმეტ ენერგიას ვგრძნობდი და იმდენად არ ვავარჯიშე,
რომ ჭიქის აწევა მეზარება და სხვ.
შეიძლება არსებობს ბედნიერება
იქ, სადაც ნერვები იყრიან თავს.
–სახლში არის ვინმე?
ძილის წინ მომიყევი რამე.
წამიყვანე უსაათო ოთახში და იქ
მე ვაფუჭებ კოსმოსს,
რომელშიც ვცხოვრობდით
ქაოსის ქუჩაზე და კვდები.
მერე ვირევით და ვცვლით ადგილებს.
იმ დღეს სახვევები მომხსენი
ნაოპერაციები პირიდან
და გაკერილ ძაფებს პინცეტით ვიძრობ.
–სახლში არის ვინმე?
გადააგდე სიგარეტი.
ნუ მოწევ. მომწიე შენკენ.
ვაფუჭებ კოსმოსს,
რომელშიც ვცხოვრობდით
ქაოსის ქუჩაზე და კვდები.
ჩუ! ვერ გაიგებ, რომ ვარ კიბორგი
ან ემოციებს კოსმოსში ვკარგავ.
ვიღრიალე. ვიღრიალე. ვიღრიალე.
ვიღრიალე. ვიღრიალე. ვიღრიალე.
ვიღრიალე. ვიღრიალე. ვიღრიალე.
ვიღრიალე. ვიღრიალე. ვიღრიალე.
ვიღრიალე. ვიღრიალე. ვიღრიალე.
ვიღრიალე. ვიღრიალე. ვიღრიალე.
დაგროვილი დუმილიდან, სიჩუმიდან,
მოუთმენელი დეპრესიებიდან, სიწყნარიდან,
სიბნელიდან ვამბობ: დავმშვიდდი!
დაგროვებული ემოციებიდან, მიზნებიდან,
მოთმენილი ჩახუტებებიდან, სინაზიდან,
წყენებიდან ვამბობ: დავმშვიდდი!
(ტრისტან ტცარას)
იდარდე, –
ემოციები მჩხვლეტს.
და მედინება თეთრი სისველე.
გამჭირვალეა.
გაიყიდება ეს სახლიც.
დარჩება ჩვენთვის ნანგრევები,
სხვისთვის კი – ბინა.
მაწუხებს ჩხვლეტა.
ვითხოვ ჩემებურ ანესთეზიას.
მეკუმშება ხელები
შენი ჟაკეტის ჯიბეში არსებულ
ხურდებთან.
ვყიდით ბინას.
შემოდგომისთვის უნდა მოვასწროთ
ნაგავსაყრელზე დატოვება
ბავშვის,
ნამსხვრვების,
წვრილმანი სერვიზების
და ქილებში ჩატენილი ცხვირსახოცების.
სამზარეულო გაიტანეს და დარჩა
ფარდა.
ვიხურებ მხრებზე.
ვამბობ, რომ მცივა.
გავუძლებთ.
11.10.2010.
სარკეს ვერ ავიღებ ხელში. გამიტყდება. მოკვდები შენ.
გადაგაფარებენ იასამნისფერ იასამანებს. გიყვარდა ადრე.
ჰამაკში დათვერი ადრე ლუდით. და ირწევი. და წითლდები.
გახურებინებს თვალებს. მომწვანო ბალახებს არ დაგანახებს.
შენ ჰამაკს არწევ.
ან შევიშლები და თეთრი ჩამეცმევა. კი, მიხდება..
შენ თეთრი გიყვარდა და იასამანი.
ეს მე კი – არა.
სარკე მსხვრევადია. ხელში ნუ აიღებ. გაგიტყდება.
მოკვდები. მშობლები ოთახის სარკეებს გადაგაფარებენ ტირილით ნაჭრებს.
2008.
Merz AnnA Blume 