პატერსონები

მიკროავტობუსის ბოლო გაჩერებასთან ცხოვრების უპირატესობა ჯიმ ჯარმუშის პატერსონების გაცნობაში მდგომარეობს. პერსონაჟის, რომელმაც ქვეცნობიერებაში პროფესიული ფაშიზმი გააღვივა და თქვა, რომ მძღოლებს პროფესია არ აქვთ, მათ მხოლოდ პროფესიული ხალხის გადაადგილება ევალებათ.

ჩემი უბნის პატერსონებიც თავისებურად რომანტიკული ხალხია, წართმეული ორდიპლომიანი პროფესიებით, რომლებიც შესვენებებზე საარჩევნოდ გახსნილ საჯარო ტრენაჟორებზე ირთობენ თავს უკვე არაყის ნაცვლად. ხანდახან ნაცნობები დაემგზავრებათ და გადახდა-არგადახდის ცეკვას შეასრულებენ, ხანდახან საცობებში ვინმეს შეაგინებენ, მაგრამ წრიული მარშრუტით უკან მშვიდობით დაბრუნდებიან.

ხანდახან მგონია, რომ მგზავრებს იცნობენ, მაგალითად, ჩემზე ჩემი სამსახურის მისამართი იციან, სატელეფონო ზარებიდან ისიც იციან, რას ვსაქმიანობ. რამდენჯერმე ცრემლიანი სახით ვუნახივარ, თუნდაც ცუდი ვარცხნილობის დღეებში. იციან, რომ ვიღაც თამარაა ჩემი მეგობარი, დილაობით სამსახურის გზიდან რომ მეჭორავება და ა.შ.

რაღაცნაირად სხვა მგზავრები მეც გავიცანი. კაცი, ვისაც სასწაულად ეშინია სკლეროზის და გამუდმებით კროსვორდებს ავსებს. თუმცა შევსებული კუბიკების სივრცე მცირდება, მეუღლე გამუდმებით ამხნევებს, ბრძენის ეპითეტებით. ქალი, რომელიც ყოველ დილა მიკრობუსში ჯდება, ჩანთიდან სასიყვარულო წერილს იღებს სათაურით, “ძვირფასო, თამაზ”, – ეტყობა დღიურის ფურცლიდან რომ ამოხია, დაბრენდული 26 ოქტომბერი აწერია, – იღებს, კითხულობს და ისევ ჩანთაში აბრუნებს. ყოველ ჯერზე მინდება ვურჩიო, რომ ჩააბაროს წერილი ადრესატს, მაგრამ ყოველ ჯერზე ვჩუმდები.

პოეზიით სავსე მიკრობუსი კი მიდის. სულ გგონია, რომ პატერსონები გაიფიცებიან გადასახადების შემცირების მოთხოვნით, ხელფასების მომატების მოთხოვნით, სანტექნიკური მომსახურეობის მოთხოვნით, მაგრამ არასდროს გადადიან გზიდან. ერთი პატერსონი აფხაზეთიდანაა, ურჩევენ რუსეთის მოქალაქეობა მიიღოს, რომ დაბრუნდეს მშობლიურ სოხუმში, მაგრამ ყოველ ჯერზე თბილისის მიკროხაზებზე მხვდება.

პირადი ცხოვრების ურბანული ეგზისტენციალიზმი

შეყვარებული ვარ ერთ მუდო თამაშზე, რომელიც თავის დროზე ანა კორძაიასგან ვისწავლე, მაგრამ ჯერ ვერავისთვის მომიწონებია. ერთი მონაწილე იფიქრებს რამე რენდომ თარიღს და თითოული მონაწილე იხსენებს რას აკეთებდა მოცემულ დროს. მაგალითად, წინა კვირას ან ვარდების რევოლუციის დღეს.

ამჯერად, ლიკას დაბადების დღეზე გოგოები შევიკრიბეთ და იუბილარმა რომ იკითხა, საკუთარ დაბადების დღეებზე მოყევით, რომელიც დასამახსოვრებლად გაგიტარებიათო, თამაში ზედაპირზე ამომიტივტივდა და ერთ შვიდ ნოემბერზე მოვყევი. დედამ წინა ხელფასისგან შეკოწიწებული ფულისგან ლამაზი ტორტი რომ მიყიდა, მეგობრების დაპატიჟება არ მოგერიდოსო, მაგრამ არავინ მოვიდა, რადგან იმ დღეს აქცია ხელკეტებითა და ცრემლსადენებით დაურბევიათ. მაშინ პატარა გოგო ვიყავი და ხალხის ცემაზე მეტად ტორტი და მეგობრებისგან იზოლაცია მადარდებდა. ამბის თხრობა რომ დავასრულე, მივხვდი, რომ თამაშმა პოლიტიკური სახე მიიღო და რენდომ თარიღების ნაცლად აქციებს ვიხსენებდით.

სჩვევია ამ თამაშს დაკარგული მახსოვრობა პოლიტიკური ნიშნით გაიხსენო. რუსეთისგან განსხვავებით, სადაც პოლიტიკოსები ავტორიტეტს ატარებენ მათი სივრცული ფორმატიდან გამომდინარე, საქართველო მოკლე ქვეყანაა და ყოველი კანონ-პროექტი უშუალოდ ჩვენს პირად ცხოვრებაზე ტარდება.

მაგალითად, სსრკს საქართველოში მამაჩემმა ლამის თანამდებობა დაკარგა, როცა ვიბადებოდი, რადგან საშვიდნოემბრო პარადზე არ მივიდა. დამოუკიდებელ საქართველოში შსსში მუშაობდა და ეს აქციები ჩვენს ოჯახში იმდენად შემოვიდა, რომ თურმე იმის გახსენებაც შემიძლია წყნეთში სხვის ბინებში ჩასახლებულ ლტოლვილებს რომ პოლიცია ასახლებდა სასამართლოს გარეშე ან ზვიადისტები რომ რუსთაველზე სამემორიალო აქციებს მართავდნენ, რას ვაკეთებდი. და ჩემს ასაკში ყველას შეუძლია ითამაშოს თამაში “აქციის დროს რას აკეთებდი?”

ამჟამად, ორ წელზე მეტია მიგრძელდება საკუთრებრივი დავა სასამართლოში, რადგან ჩასახლებულ მდგმურს ჩემი კანონიერი სახლიდან არც წასვლა უნდა მესამე წელია და არც ქირის გადახდა. რადგან ამჟამინდელი პოლიტიკის თანახმად, ხალხი არ უნდა რჩებოდეს უბინაოდ და სასამართლო სხდომაზე დაუსწრებლობის უფლება შეუძლიათ პროცესის გასაჭიმად გამოიყენონ. ხანდახან მგონია, რომ ჩემი ბრალია, პატარა გოგო რომ ვიჯექი ტელევიზორთან და უბინაოდ დარჩენილი ხალხი მეცოდებოდა გამოსახლების პროცესში. ცხოვრებამ აქციის მეორე მხარეს გადამამისამართა.

 

Villa Del Balbianello

 

ვილა დელ ბალბიანელოს ნაპირას ძაღლის რემნებით დაბმულ ნავში წამოვწექი და პირღია იხვის ჭუკებს ნუტელიან კრუასანებს ვაჭმევდი. დამამშვიდეთ, რომ არ მომიწამლავს. ვუყურებდი დაისის დროს როგორ ალდებოდა თოვლიანი ალპები, სადღაც უბუნტუს ფერებში, და ნერდი შეყვარებულები ერთმანეთთან საქორწინო ფიცს დებდნენ. ზუსტად იმ ადგილას, სადაც მწვანე ქამასოკოსებრი ხის ჩრდილში ანაკინ სქაივოლქერმა პირველად აკოცა თავის პოტენციურ მეუღლეს და ჯორჯ ლუკასი ზაფხულობით ისვენებს.

მწყემსებმა ცხვრები მწვანე მინდვრებიდან ჩამორეკეს, მოსახლეობამ ქათმები და მამალი საქათმეში შერეკა, პადრემ ბოლო საქორწინო რიტუალი დაასრულა, ბარმენმა კაპუჩინოს მარაგი ხვალინდელი დღისთვის შეინახა. ეს ნიშნავს, რომ გვიანია და მე ავტობუსზე მაგვიანდება. აბა თუ მაგარი ხარ, ლომბარდიში ნასადილევს კაპუჩინო მოითხოვე, ეგრევე შენზე ჭორაობას დაიწყებენ თან რომ გესმოდეს, ორალურადაც და ჟესტიკულაციით, ამას ახლა კუჭი აეშლებაო, დროშის ფერი სპაგეტი ტყუილად გაგვამზადებინაო, 5 წუთი მომზადებაზე და 20 წუთი გაფორმებაზე დამახარჯვინაო, მზარეულის რეკურსებზე ტყუილად მატარაო. და მოგართმევენ ცხელ ჩაის, თან პომიდვრისაც არა, ჩვეულებრივს, ერთჯერად შავს ან მწვანეს, როგორც დამცირების მეტაფორას. იტალიაში მხოლოდ ავადმყოფებს ასმევენ ჩაის. ჰო და ბარმენმა რძე შეინახა და მე გვერდითა სოფელში უნდა მოვასწრო არბენა ბოლო ავტობუსისთვის.

ბოლო ავტობუსამდე ასასვლელად მომლოცველი ხეების ტყე უნდა გამეარა. ასე ვეძახი წვრილტოტებწაჭრილ ხეებს იტალიაში პარიზული სკოლის ფუძემდებლებმა რომ გამოთალეს, ბუტაფორიის ენაზე რომ ვთქვათ, მაკრატელხელება ედუარდმა ჩახუტების ნაცვლად აკრიჭა. ბიჭებო, აუცილებლად გადააღებინეთ ფოტო იტალიელს და გპირდებით, რომ ფოტოზე დავითებად გამოჩნდებით, სპორტული პოზიციით, მუცელზე კუბიკებით და ისეთივე უსასრულო ნაკვთებით, რამდენი სერიაცაა ჩენტო ვეტრინას შესახებ.

პოზირებაში ისე გავერთე, რომ ბოლო ავტობუსმა გამასწრო და ქალაქში ავტოსტოპით დაბრუნებაზე დავფიქრდი. გიმგზავრიათ მარტოს უცხო ქვეყანაში ავტოსტოპით? მუსლიმურ ქვეყანაში ვიმგზავრე და მილანისკენ რისი უნდა მეშინოდეს მეთქი და ცერა თითი ავიშვირე. ძალიან გამიჭირდა მანქანის გაჩერება, ლომბარდია ხომ საზოგადოებრივი ტრანსპორტის რაიონია. ველოსიპედის გაჩერება ცოტა მომერიდა, მოტოციკლის – შემეშინდა, და საბოლოოდ, წითელმა ლამბორჯინმა გამიჩერა. ფეხბურთელი ვარო, ინგლისური არ იცოდა, გუგლის თრაინსლეითით მესაუბრა ანუ დამწყები ფეხბურთელი იქნებოდა. ისეთი კლაუსტროფილიური, წვრილი ორმხრივი სამანქანო გზა გავიარეთ, როგორიც თუშეთის გზაა, ოღონდ ასფალტით. ისეთი ხშირი წიწვოვანი გზა გავიარეთ, როგორც ბორჯომ-ბაკურიანის ელმავლის რეისზეა, ოღონდ ალპების ძირში.

ვილაში, სიმეტრიულ ბალახზე წოლისას, უკიდეგანო სიჩუმე იდგა და ვფიქრობდი, რომ უცხო ქვეყანაში ტურისტულმა ცხოვრებამ ბევრი რამ მასწავლა: მაგალითად, ა) აბაზანაში მინის კაბინა რომ თავზე დამემხო, მხრებიდან ფეხებამდე გამასისხლიანა და პლუს შიშველი ფეხებით მომიწია მეტრანახევარი ნამსხვრევებზე ისე გავლა, რომ სელფი არ გადამიღია. ვინანე, სამახსოვროდ უნდა გადამეღო; ბ) პირველად ვიყავი გიკ კლუბში და ბოარდ გეიმის შექმნაში მივიღე მონაწილეობა. ვორჰამერს თუ ვინმე ითამაშებს, მე გამიხსენოს; გ) პირველად ვიჯექი მოტოციკლზე და ვიდრიფტავე. იმდენად კარგად, რომ შედეგად ახალი სენტავიკები დავიმატე; დ) ვნახე თევზი, რომელიც მანდარინი მეგონა და მანდარინთევზა დავარქვი. თუმცა ექნება სხვა ორიგინალი სახელი; და ბოლოს ე) სილამაზე მართლაც სიმეტრიაა.

გაექეცი პიკადეროს ქვეყნიდან

იმ ტიპაჟის გოგო ვარ, ხალხმრავლობაში კლაუსტრობოფიული შეტევა რომ ეწყება, კვირაობით წირვაზე რომ გული მისდის და რიგში საშუალო ასაკის მამაკაცებიც ასწრებენ, ორსულებსა და მოხუცებზე რომ არაფერი ვთქვათ. სამაგიეროდ, ნაკურთხი წყალი თქვენზე ხშირად უპკურებიათ ჩემს საანიჰალაციურ ჰაბიტუსზე.

მაგრამ კლაუსტროფობიული პრელუდია აეროპორტში ცოტა არ იყოს დისპუტური ყოფილა, მითუმეტეს, რა-ღა ამჟამად მოვინდომე უცხო ქვეყანაში როლური თამაში და ირანელი ქალის დისფლეითი წარვდექი. სამოგზაურო ახირებები მაქვს, ხან საშუალო ასაკის მარტოხელა დედა ვარ, ვისაც შვილები მობეზრდა და გულის გადასაყოლებლად სახეტიალოდ გამოვიდა, ხან მოგზაური მწერალი ალპინური ქვეყნიდან. თავად ქალაქი გიკარნახებს რა სთორილაინი უნდა მოხარშო.

ასე რომ წარმოიდგინეთ, ევროპის აეროპორტში ჩხრეკის რიგში მუსლიმურ კოსტუმში ჩამალული ქალი ფითრდება, ხელები უკანკალებს, ოფლიანდება და წრიალებს. შენიშვნა: მგონია, წრიალისას მეტ ჰაერს ვუჭამ ხალხს. ხალხს კი თავიდან იმისთვის ვეზიზღები, რომ შეიძლება ისინი მოვკლა, მოგვიანებით კი იმისთვის ვეზიზღები, რომ შემოწმებაზე გაცილებით მეტ დროს მითმობენ და რიგი იწელება. საკუთარი თავი კი იმისთვის მეზიზღება, რომ თავშალი თავზე გავიკეთე და არა ყელზე კაშნივით და არ დავაგვიანო რეისზე.

რეისი სამი საათით გადაიდო. მიზეზი არ ყოფილა უამინდობა, ოფიციალური ცნობით უადამიანობა იყო. ქართველებს უკანა გზის ბილეთები უყიდიათ, მაგრამ აეროპორტში აღარ გამოცხადებულან. ბაქანზე თითო-ოროლა მგზავრი ავედით, მოვყევით ისტორიები ემიგრაციაზე, გავიცანი ცოლები long distance relationship-ებში, შვილები, რომლებმაც მშობლები ბოლოჯერ ნახეს, რადგან თავად ამერიკაზე ოცნებობდნენ. საქართველო დისტანციური ურთიერთობების ქვეყანაა.

არა და წინა გზაზე უბილეთო მგზავრიც კი გვყავდა. თხრობას მეტად რომანტიკული ელფერი რომ შევძინო, გავიხსენებ ფაროსანას, როგორც უბილეთო მგზავრს. აეროპორტის ფანჯარაზე რომ იჯდა და იტალიაში მიფრინავდა. ღრუბლების ქვეშ იტალიურ ვენახებს რომ ვგულისხმობდი, ბორტზე შემოპარულმა ფაროსანამ აკლიმატიზაცია მარტივად გაიარა და ხედებით ტკბებოდა.

სათაური 2015 წლის ესპანური ფილმიდან ავიღე, გორკასა და ანეს მოწონების, თითქმის სიყვარულის შესახებ ეკონომიურ კრიზისში. გორკა საქორწინო ასაკს თითქმის გადაცილებული კაცია და სადღაც ორ ოთახიან სახლში მეხუთე სულად ცხოვრობს მშობლებთან, მშობლების მშობლებთან. ნათესავები ეკითხებიან: “ცოლი რატომ არ მოგყავს?” ბაბუამისი ეუბნება, ულვაში მოუშვი, იქნებ გოგოებმა შემოგხედონო. მაგრამ გორკას ანე უნდა, მისხელა ქალი, ვინც ასევე მშობლებთან ერთად ცხოვრობს. შესაბამისად, სექსი არა აქვთ.

პიკადერო არის საჯაროდ მოფარებული ადგილი, სადაც წყვილები სექსისთვის მანქანებით ადიან. მაგრამ გორკას და ანეს მანქანაც არ აქვთ. ვნებიან წყვილს ხან თავზე პოლიცია ადგებათ და ხან საჯარო საპირფარეშოში ქურდი პარავს ტანსაცმელს. როცა გორკა ძლივს რაღაც მანქანას ინათხოვრებს თანამშრომლისგან, როცა იმას კიდევ სხვისგან ჰქონდა ნათხოვარი, მიხვდება, რომ მთელი რომანტიკა ეკონომიურმა ფაქტორებმა გაუნადგურა და ერთმანეთზე აღარ უდგებათ.

ფილმის დასასრულს ანე ემიგრაციაში მიდის, იქიდან წერილს იწერება, რომ მოეწყო, სასტუმროში დამლაგებლად მუშაობს და ხანდახან მასთან ერთად გატარებული დრო ახსენდება. გორკას, როცა ამ წერილს კითხულობს, ულვაში აქვს. ჩემი აზრით, ეს ყველაზე სევდიანი კადრია ფილმში.

ჩამოვდივარ საქართველოში, თავსახვევს ყელსახვევად ვაქცევ და ვფიქრობ ჩემს შეთხელებულ სამშობლოზე მინუს ერთი ფაროსანით და მომრავლებული მაღალჭერიანი მანქანებით. თუ ყველა ნაციას თავისი დამახასიათებელი სუნი აქვს, ქართველებს ალბათ ტყვიის სუნი გვაქვს.

The Hanged Man

კლუბში საუბრობდნენ, რომ თავის დროზე თამაში მონოპოლია მონოპოლისტების გასაკრიტიკებლად შეიქმნა, თუმცა ხალხს მონოპოლია კიდევ უფრო შეაყვარაო. დაფიქრებულხართ რა გავლენას ახდენს ინდივიდის თუ სოციუმის განვითარებაზე სამაგიდო თუ საველე თამაშები? აი, 4 წლის ნიკოლას ისე უყვარს დამალობანას თამაში, რომ  ვხუმრობ ხოლმე, გაიზრდება და ბევრ გოგოს გაუკეთებს იგნორს. ან ბიჭს, გააჩნია.

საველე იქით იყოს, და მაფიოზობანასნაირი თამაშები სხვა პოსტში აქამდეც გამიკრიტკებია. იმიტომ, რომ აგებულია პანიკაზე, ჯერ განაჩენი გამოგაქვთ შემთხვევითობის პრინციპით, მტკიცებულების გარეშე, სიმართლეს კი განაჩენის შემდეგ გებულობ. შეიძლება ავალონის თუ მაქციის თუ რომელიმე მსგავსი საზღვრების მქონე თამაშის სცენარის ავტორსაც სოციუმისთვის საპირისპირო მიზნები ჰქონდა ჩაფიქრებული ან ისევე მემარჯვენე ყოფილიყო, როგორც ერთი იაპონური თამაშის კოპირაიტერი, ტაძრისთვის მონეტების შეწირვაზე რომ არის კონცენტრირებული.

ჯოკრის პერსონაჟმა ტაროთი დამაინტერესა. ესაა ადამიანის პირველი ინკარნაცია, რომელიც სულელია ანუ გამოუცდელი. დემონთან ერთად ყველაზე რთულ კარტად ითვლება. სამაგიეროდ, ჩემი საყვარელი კარტია “ჩამოხრჩობილი კაცი”. თითქოს უმოქმედობაა, თვითმსხვერპლი, დროის მსხვერპლი, მოსწავლის როლი და უკუღმა ყურება. მითუმეტეს, ალ. კროულის საიდეო დასტაში ამობრუნებული სამკუთხედით, Ankh. ერთადერთი ტაროა, რომელიც მაქვს. მეგობარმა მაჩუქა დაბადების დღეზე, შენსავით ჰაეროვანიაო ანუ ხმლის.

გითამაშია ტაროთი არასაწინასწარსამეტყველოდ, არამედ როგორც დავალებად? აი, როგორც “წითელი, ყვითელი, შავი” ან “ჯენგა” ფერებში. წიპა “ოო, ჩამოხრჩობილი კაცი ამომივიდა, არ უნდა გავინძრე.” ან “რეინკარნაცია ამომივიდა და ვარცხნილობა ხომ არ შემეცვალა?” როცა რუტინულ პალასაზე ვარ, იმ ბებერი, გარყვნილი კაცის დასტიდან იდეებს ვეძებ. აბა ფეისბუქი მე არა მაქვს და რამით ხომ უნდა გავერთო.

“იეჭვიანე.
შეიტანე ეჭვი საკუთარ თავში.
იეჭვიანე იმაში, რომ ეჭვიანობ საკუთარ თავზე.
იეჭვიანე ყველაფერში.
იეჭვიანე იმაშიც კი რომ ყველაფერში ეჭვიანობ. ხანდახან გეჩვენება, რომ ყველა ამ შეგნებული ეჭვიანობის მიღმა იმალება ღრმა თვითდაჯერებულობა. მოკალი იგი, დააღრჩე გველი. დეე აღიმართოს ეჭვიანობის თხის რქა.”
მერე რაღაც იყო მელაზეც.

ფინიკოს ოპტიმიზმი

Lingeries და მარინა აბრამოვიჩი

– მომეწონა შენთან ერთად შოპინგი.
– შოპინგი? ჩვენ ხომ მხოლოდ საათნახევარი ვიარეთ..

არა და ორი სავაჭრო ცენტრი მოვატარე ანუკის ჩემთვის ჩულქების ასარჩევად, აი, რეიტუზისდენიანი, მუხლზემაღალი ჩულქების, კაბის ქვეშიდან მხოლოდ მოძრაობის დროს რომ გამოუჩნდებოდა ბოლო.

რაც არ უნდა მომეზომა, ისე დაუღალავად მამხნევებდა, ლინგერიის მაღაზიის გასახდელში ან კაბების სექციაში კი არა, თავი გიფებში მეგონა. აი, წერწეტა გოგოები მოდური ბიუსჰალტერებით როქეთბუქებში რომ წერენ და თან ელებუხარში რომ ცეცხლი სიმეტრიულად გიზგიზებს და ფანჯრიდან ბევრქიმიანი თოვლის ფანტელები მოჩანს.

ლინგერიებით სიარული წიგნებმა შემაყვარეს, ჯერ კიდევ სკოლის მერე ლამპის შუქზე წაკითხულმა ფრანგულმა და გერმანულმა წიგნებმა, ქალებს რომ ანჟელიკები და ნიმფომანიური კორსეტები ეცვათ.

– იცოდე, ამ ბიჭსაც თუ დაკარგავ, არ გაპატიებ! – შეხვედრაზე მიმაცილა ანუკიმ.
ხომ იცი, რომ დავკარგავ მეთქი.

ბიჭუნას უპირატესობა ლამაზი თვალებია, კარგი მახსოვრობა და ანალოგიური ჯიბეა ზეინას კოსტუმზე. საქმე არა ფულშია, საკუთარ თავს თვითონვე მივხედავ, არამედ მის პროდუქტიულ უნარზე გამოირჩეოდეს სხვებისგან.

მოკლედ, არ ვეძებდი ისეთ კავშირს, როგორც მარინა აბრამოვიჩს ექნებოდა ულაისთან, რაიმე პერფორმანსულს, ჭრილობების მიყენება რომ გააესთეტიურა და დაშორებისას არც ჩინეთის დიდ კედელზე მოვაწყობდით ლაშქრობას. ჩვენ უფრო ამ კედელზე შემხვედრი ქვები იყო, მაგრამ ქვების შემჩნევასაც შრომა სჭირდება.

შეხვედრა მეგობრების გარემოცვაში მოაწყო, ეტყობა შინაურული გეგმების დასალინკად. მე ანუკის არჩეული კაბა და წინდები მეცვა. გოგოები ხომ სინამდვილეში ისევ გოგოებს ვეპრანჭებით, თორემ ბიჭები იშვიათად ხვდებიან რეიტუზი გვაცვია თუ ჩულქი, ჩულქი დამჭერზე იქაჩება თუ კანის წებოთი იმაგრება. აი, რაში აინტერესებთ.

სახლში რომ მაცილებდა, უკვე არ მომწონდა, ზედმეტად ექსტრემალური იყო ჩემთვის. ყველა შუქნიშანზე გაზით გაიარა და სავარძლის ქვეშ სანადირო თოფსაც მოვკარი თვალი. ან ვინ იწყებს პირველ პაემანზე ქორწილზე საუბარს?

გზაში თეთრეულზე ვფიქრობდი, თითქოს ქალებმა მეამბოხე ხმები სოციალური წყობიდან გამომდინარე შესაბამისი კაბების ქვეშ თეთრეულებში გადამალეს. მე ვნახე ქალი, ვისაც ზედმეტად ფემინური დეკოლტიანი კაბის ქვეშ ტომბოის ტრუსები ეცვა. დაილოცოს საჯარო საპირფარეშოები.

მარინას პერფორმანსი გამახსენდა ფაშიზმზე, სადაც არტისტი დროის მცირე მონაკვეთში ყველა იმ წამების ფორმას გამოცდიდა საკუთარ ტყავზე, რასაც მესამე რეიხი უტარებდა ტყვეებს. უფრო სწორად, აუდიტორია, სადაც ფილმი გადიოდა. 

მაშინ 22 წლისები ვიქნებოდით, კიდევ უფრო ნაკლებად შეუსწავალილი ნორჩი სხეულებით. წამებისთვის არც ერთ ჯგუფელს არ მოგვიშორებია თვალი. სისასტიკეც კი არ გვაკვირვებდა, ყველას გვაკვირვებდა ჩვენი ნორჩი სხეულების შესაძლებლობები. თითქოს ტანსაცმლის შიგნით ვიყოფდით ხელებს და ვლოცულობდით: – არ აგვტკივდეს! არ აგვტკივდეს!

რა შეიძლება გააკეთო მარინას სიკვდილის თამაშების პირველად ყურების მერე? აი, თქვენ რა გაგიკეთებიათ? ნეტა ვინმეს თუ უსვრია მშვილდისარი საკუთარ გულში საყვარელი კაცის ხელით, იმ ცნობილი ფოტოს გამო, კონცეპტის გარეშე რომ აზიარებდნენ სადღაც 5-6-7.. წლების წინ? აი, ჩვენ რომ გამოვედით სამხატვრო ფილმის ჩვენებიდან, ეტამში წავედით ლინგერიების ასარჩევად, თითქოს სალოცავად: – კვლავ შეგვიყვარდეს საკუთარი სხეული, ამინ!

Birdwatching ივრის ჭალებში

საბუკო არის ორგანიზაცია ბუნების კონსერვაციისთვის, რომელიც  ფრინველოლოგიით დაინტერესებული პირებისგანაა დაკომპლექტებული და სამეცნიერო სამუშაოებთან ერთად საველე გასვლებითაც გამოირჩევიან. პერიოდულად საზოგადოების ჩასაბმელად ღია ტურებს გეგმავენ და ლაშქრობას სემინარის ფორმას აძლევენ. როგორც ვიცი, სამეცნიერო გასვლები იშვიათად ეწყობა ქართველი ტურისტებისთვის, მითუმეტეს, ფრინველებზე დასაკვირვებელი ტურები მხოლოდ ერთ სააგენტოში შემხვედრია. ამიტომ შევუერთდი საბუკოს ბექობის (საიმპერატორო) არწივის საბუდარი ლოკაციების გადამოწმების ან დადგენის ღონისძიებაში. ისედაც, ყოველ კვირა სადღაც დავხეტიალობ და ბარემ წვლილის შემომტანი ყოფილიყოს ხეტიალი ჩემი ქვეყნისთვის მეთქი. მეორე ქვეცნობიერული მიზეზიც მქონდა, იქნებ კლდოვან კახეთში ზღაპრული ფასკუნჯისთვისაც მომეკრა თვალი. კაი, ამჯერად მაინც.

პირველად ბექობის არწივი რომ დავინახეთ, ჯერ კიდევ ამოდიოდა მზე და ზეცა მოწითალო ფერის იყო. გადმოვხტით მანქანიდან დურბინდებით, ტელესკოპებით და კამერებით, ვიღაცა მანქანაზე შეხტა, გამოუძინებელ “ბოტანებს” ეგრევე დრაივი მოგვიტანა წითელ ცაზე ბექობების ნავარდმა. ერთ არწივს ფეხებში ტოტი ეჭირა ანუ საბუდარი ადგილისკენ წაგვიყვანდა. შევახტით მანქანებს და ადგილობრივ მწყემსს მივადექით. ზღაპრებში მწყემსის სიმბოლო რაღაც ქარონის ტიპის მძღოლია, საიდანაც პირველადი ინფორმაცია მოედინება. ასეა ქრისტიანობაშიც, მუჰამედიანებშიც და სხვ. მწყემსმა ძაღლები გაგვიქშია და გაგვიმხილა რომ კლდეებში ინდაურისებრი არწივები იყვნენ. ეგრევე ყურები ვცქვიტე, რადგან ვიცოდი: ა) არწივები ხეებზე ბუდობენ და არა კლდეებში; ბ) ფასკუნჯები ბუდობენ კლდეებში და ინდაურებსაც ეგენი გვანან.  იმ დღეს კლდეებში ვერ ვილაშქრებდით, თან რა უნდაო მარტში ფასკუნჯებს და გზა ტყიან ადგილებში გავაგრძელეთ.

ბევრი ვიარეთ თუ ცოტა ვიარეთ, გზად უამრავი ფრინველი შეგვხვდა. უფრო სწორედ, მე ბეღურები მხვდებოდნენ, ბიჭებს კი ხვდებოდნენ ტოროლები, კულუმბურები, გრატაები, ვოლქრიფერები, სოიკები, დურაჯები და ათასი. გიდს ვეკითხები, როგორ ხვდება რომ კულუმბურია. მიხსნის, რომ ყვითელი სახე, თეთრი კისერი, ყავისფერი ბეჭები… გავიხედე კამერით და ჩიტი მთლიანად ხისფერია. გავიხედე დურბინდით და ჩიტი მთლიანად ხისფერია. გავიხედე ტელესკოპით და ჩიტი მთლიანად ხისფერია. სანამ კამერის დისფლეიზე არ მაჩვენეს ჭრელი კულუმბური, მეგონა რომ კარგი მხედველობა მქონდა, მეგონა რომ სექსისტი არ ვიყავი. მაგრამ ბიჭებმა ფერების აღქმაში როგორ უნდა მაჯობენ მეთქი. ეს იყო ჩემი მართლა პირველი გასვლა, სადაც გოგოთა სქესი მხოლობითში ვიყავი.

განტვირთვისთვის სხვა ფრინველებსაც ვაკვირდებოდით. მაგალითად, ხევში ხოხბების მოსაზიდი აუდიო აპპი ჩავრთეთ; ავედით კლდეზე, რომელზეც ფრესკები იყო გამოსახული სხვადასხვა შარავანდედიანი წმინდანების. ბიჭებმა კლდეზე ტელესკოპები ამოიტანეს და ვოლქრიფერი შეამჩნიეს, თურმე დიდი ხანია სურდათ ენახათ. მე ლეშიჭამიები შევამჩნიე, რაღაც ორბის მსგავსი წყვილი, რომლებზეც დავიჟინე, რომ ფასკუნჯები იყვნენ. ბიჭები მიყვებოდნენ კურიოზებს, როგორ ჩამოიტანეს ლეშები თბილისში მანქანით, რაშიც ახლა ვიჯექი. თავგადასავლებს, როგორ აძვრნენ ელექტრო ბოძებზე და ჯპს ნავიგატორები ჩაუმონტაჟეს მართვებს. ათი მართვედან 8 ელექტრო ბოძზე დაიღუპა, ორი კი ახლაც აგრძელებს ცხოვრებას არაბეთსა და ირანში. სამომავლო გეგმებზე ვკითხე. თურმე მაისში საერთაშორისო ორკვიანი ექსპედიცია ეწყობა ფასკუნჯების პრობლემების გასარკვევად და მათ გადასაჭრელად საქართველოში. საექსპედიციო ლაშქრობა მოიცავს სამცხე-ჯავახეთს, კახეთსა და ყაზბეგს. ფრინველოლოგიურ ფესტივალებზე აჭარაში, რომელიც შემოდგომობით უამრავ ტურისტს მასპინძლობს ყოველწლიურად.

იმის მიუხედავად, რომ ბექობის არწივები ახლოდან ვნახეთ, მაინც იმედგაცრუებულები ვიყავით, რადგან არ გვეყო. საქართველოში საკმარისი პირობების არქონის გამო მხოლოდ გადამფრენია და აქ ფეხს არ იკიდებს, ბუდეს არ იკეთებს. ამიტომ საბუკო ცდილობს არწივებს თავი მოაწონონ, ბუდე ხელოვნურად აუშენონ, ზიანის შემთხვევაში ელექტრო სადგურებს სანქციები დაუწესონ და სხვა. როცა მოსაღამოვდა და ხელოვნურ ბუდეს ჩავუარეთ, ანძაზე ბექობის წყვილი შევნიშნეთ. ისე გაგვიხარდა, დაღლილობა და უძილობა აღარ გვახსოვდა, ავვარდით გორაზე, თითქოს ახალი სული შთაგვბერეს.

ხომ არსებობს კადრები, რომლებიც არ დაფიქსირებულა, მაგრამ ნანობ და თვლი, რომ შენი საუკეთესო ფოტო იქნებოდა რომ გადაგეღო. აქამდე ხორბალში ჩაფლული გოგო მახსოვს, ხორბლისფერ თმიანი და კანიანი, ოქროსფერ ველოსიპედს რომ უჩხიკინებდა და ხორბლისფერი მზე დაჰნათოდა ჯავახეთში. აწი ვინანებ, რომ ვერ გადავიღე ივრის ჭალებში პატარა გოგო დედასთან ერთად. მზე ჩადიოდა. დედას ურიკით მიჰქონდა სარეცხი ხევისკენ, გოგონას კი სანადირო თოფი ეჭირა, ტანით მასზე დიდი, ხერხემალში რომ ხრიდა და ქარი თვალებს აჭუტვინებდა. და იცით? ყველაზე საინტერესო ფოტოები კადრს მიღმა რჩება. საბუკოს პროექტების მენეჯერი იყო მძღოლად. უკანა გზაზე საუცხოო თემებზე მესაუბრა. ალპინისტია, ცოცვა ზამთარში მიყვარსო. მიყვებოდა ჰალუცინაციებზე შვიდი ათას რაღაც მეტრზე ან მთაში ოთხ დღიან შიმშილობაზე, ამინდმა რომ ჩატოვა ოთხიათასზე. ცისარტყელა ახსენა ღრუბლებში, ნისლში წრიული იცისო და ახლოს. ფოტო რომ ჰქონოდა, რა ლამაზი კადრი იქნებოდა. შემშურდა. თქვენ მაინც თუ გეცლებათ მაისში ორი კვირით, წადით ზღაპრულ ექსპედიციაზე, ფასკუნჯებს სურათები გადაუღეთ და ინსტაგრამზე დამთაგეთ.

დათვების და მგლების გაკვალული გომის მთა

ზამთარში გომის მთის დალაშქვრაზე მოლაშქრეთა კლუბებიც ისევე ირონიით საუბრობდნენ, როგორც ერთი ბათუმელი დამსვენებელი ავტოსტოპით რომ დავემგზავრე: “გომი და ბახმარო? ზამთარში? გეშლება რაღაცა, სხვა კურორტში გერევა”.
ზამთარში ბახმაროს უცხოელი ტურისტები მაინც სტუმრობენ, თუმცა გომის მთა ზამთარში სრულად უკაცრიელი იყო. ამიტომ მივესალმე ერთმა ძირძველმა კლუბმა ზამთარში გომის ტრეკინგი რომ დააანონსა და გავყევი. კრახის შემთხვევაში გეგმა ბე-დ ოზურგეთში მეგობართან დარჩენა მოისაზრებოდა.
– არაფერი ნაციონალური კერძი არა აქვთ გურულებს ღვეზელის გარდა.
– საცივია გურული კერძი, – გაიხუმრა ვიღაცამ, რადგან ოზუგეთიდან გომის მთისკენ მიმავალ შესახვევს ვახტანგის საცივი ჰქვია, აი, როგორც ღრუიანი წიფელა და სხვა სასაცილო ტოპონიმები. მერე გავიგეთ, რომ საცივი გურულად წყაროს ნიშნავს. არ ვიცი ვახტანგი ვინ იყო, მაგრამ ლოკაციაზე ცივი წყალი კი მოდიოდა.
გურიაზე ჩხავერის ღვინო მახსენდება, აი, ის ვარდისფერ ტანინიანი ელექსირი უღვთო-უღვინო მუსლიმების გაჩეხვისგან რომ გადაარჩინა სტალინმა. ასე რომ თუ ვინმე შეგეკითხებათ, სტალინს საქართველოსთვის რა გაუკეთებიაო, თამამად შეგიძლიათ ამ უიშვიათესი ყურძნის ჯიშზე მიუთითოთ. თუ ამას გადარჩენა ჰქვია, ორი სოფლის ფერდობზე-ღაა დათესილი.
ოზურგეთში ისე გავიარ-გამოვიარეთ ბახვში არ გაგვივლია ამ ხვთიური სასმლისთვის, მაგრამ თავი ოლიმპოს ღმერთები გვეგონა ფაფუკ ღრუბლებს რომ ზემოდან დავყურებდით წიპა “ჰაჰაჰა, ადამიანებო, თქვენთვის ცა ღრუბლიანია, ჩვენთვის კი მზიანი, ჰაჰა”. ან “თქვენ მიწასა და ტალახში დადიხართ, ჩვენ კი ფეხებქვეშ სამმეტრიანი თოვლი გვაქვს, ჰაჰა”.
“მოკლეზე ხომ არ მოგვეჭრა?” – დიახ, ფილმებში ასეთი ფრაზა თავგადასავლით გრძელდება. ასეც მოხდა. ფეხსაცმლის წვერებით თოვლის ჭრა შემომესწავლა, თითქოს კაი წრიაპები ყოფილიყოს ჩემი ნაღდი ვიეტნამკები. თან ისე, რომ უკან მცოცავისთვის ზვავი არ გამომეწვია. ჰო, კაი, მაინც ვერ ვისწავლე. როცა კილომეტრის რადიუსში ისეთ გამწვანებულ და ეკლიან ჯუნგლებში ვიხტუნე და ვიბობღე, ნაკაწრები ტანსაცმლით დაფარულ კანზეც მოვიპოვე.
გომზე ასვლა შემდეგ კვირაში თქვენც შეგიძლიათ, შორი გზიდან მოივლიან, აწი სამანქანო გზებით ივლიან, ჩვენ მაინც ბლინების პირველი პარტია ვიყავით. წადით და მერე თქვენ მომიყევით, როგორ მოგეწონებათ მზის ჩასვლა ღრუბლებში, თოვლში ჩაფლული, ორსართულიანი კოტეჯების სახურავებზე სიარული და ფეჩზე გახუხული გორტექსის წინდები. ვუწევ რეკომენდაციას.
ბლინებზე გამახსენდა, საფეხმავლო გამყოლმა დილაუთენია რომ ნუტელიანად დაგვიცხო, ის პირველი დასხმაც კი ისეთი გემრიელი მომეჩვენა, უძილო ღამის მერე, რომ მარტო სუფთა ჰაერზე გურმანობისთვის ღირდა წამოსვლა. ან მარტო იმისთვის, რომ დათვების გაკვალულზე მეარა, მერე მგლების ნაკვალევზე გადავსულიყავი და ბოლოს ბაჭია გაგვსხლეტოდა თვალთახედვიდან.
ღამე კი გომზე უძილოდ უნდა გაათენო. ჩემი ხის ოთახის ფანჯრიდან, დვიჟოკის დენი რომ გამოვრთეთ და საძილე ტომრებში ხუთგზის ჩავიკუჭე, თერმული ხმაურისგან შედარებით გაწმენდილი გალაქტიკები გამოჩნდა, აი, ისეთი ასტროფოტოგრაფები რომ ასახავენ ნამუშევრებში. მიწვევდა რომ გადამეღო, ჰაბლის პალიტრა დამედო, სხვებმა გადაიღეს.
მირიანი ყვებოდა, რომ ყველაზე ლამაზი რაც გომზე ენახა შეყვარებულთან ერთად, მზის ჩასვლისას გადაფანტული ღრუბლებიდან გამოჩენილი ზღვა და ამ ზღვაში მოლივლივე ნავი იყო. ჩემთვის რომ გეკითხათ, ყველაზე მკვეთრად რა მახსოვდა ამ უქმეებიდან, გიპასუხებდით, რომ მყუდროება, თეთრი თოვლისა და ღრუბლების მიღმა ყოფნის შეგრძნება, ალიასკურ ფილმებში ნანახი თოვლის კიბეები, ლაფატკით თოვლის მაგიდის აშენების ნატვრა და თბილი ჩახუტებები იყო. თუმცა პოლიტიკაზე მაინც ვიკამათეთ და აიფონი მოერევა თუ ანდროიდი.

ბულინგი მეგობრობის სახელით

არ ფიქრობთ რომ ასაკში ნებაყოფლობითი ბულინგი მეგობრობის სახელით გვხვდება? განსაკუთრებით ძმაკაცები დასცინიან ერთმანეთის ფეილებს, თითქოს მშვიდობიანობის ჟამს სამომავლოდ მტერთან დახვედრისთვის ემზადებიან. აი, ამ კვირაში მოვისმინე ტრაბახი, რომ ძმაკაცებმა გოგოსთან პაემანზე წასულ მეგობარს საფულე ჩუმად ამოაცალეს. სხვა სამეგობროში პორნო ვიდეო გაუვრცელეს და ინტერნეტში დადებით აშანტაჟებენ. ან დათვრნენ და შეყვარებულები უგინეს ერთმანეთს. და ეს ადამიანები ერთმანეთთან მაინც მეგობრობენ, თითქოს სამეგობროდან წასვლა დაბულინგებულის ხუმრობის უუნარობაზე მეტყველებს ან მე რა მესმის, მეგობრობა ერთმანეთისთვის მხოლოდ კარგის ძახებით ხომ არ განისაზღვრება და სხვა.

შეიძლება მეგობრობის ცოტა რამ მესმის, მაგრამ საქმე აქამდე არასდროს მიმყავს. თუ ვატყობ, რომ მეგობარი ჩემდამი პატივისცემას კარგავს, ხელს მაჩვევს თუ ვერბალურ ძალადობას ეწევა, წერტილის დასმა არ მიჭირს სტაბილურ ურთიერთობაშიც კი. რადგან მომავლის იმედი მაქვს და მჯერა, რომ გამიმართლებს და ერთხელაც ჩემნაირ ადამიანს ვიპოვნი.

მეცადინეობა თავისუფალ ვარდნაში ნ1

არაცნობისმოყვარე ხალხი მაკვირვებს, წარსულში რომ დავბრუნდე, მაინც არაფერს შევცვლიდიო, რომ ღადადებენ. ბიტკოინს მაინც არ იყიდიდნენ? პარადოქსისთვის თავიანთ ბაბუებს არ მოკლავდნენ? და კიდევ ბუდას ფოლოუერები მაკვირვებენ. გაქვთ ისეთი რელიგია, რომლის რთული არქეტიპი თქვენ იქნებოდით? ჩემთვის ასეთია ბუდიზმი. აი, მე ეთერით თუ დანარჩენი არაასტრალური ტანით რიგითი, მედიუმ სტატისტიკური ქრისტიანი ვარ ვნების განსაცდელში “ცეცხლითა და მახვილით” მორკინალი. ბუდა მეუბნება, თუ გინდა ბედნიერი იყო, სურვილი არ უნდა გაგაჩნდესო. ქრისტე მეუბნება, თუ გინდა ბედნიერი იყო, მე უნდა გსურდეო. ამიტომ ქრისტეს ფოლოუერებს სურვილების მიმართვა უფრო გამოგვდის მათ დეზოლუციაზე მეტად. მგრძნობელობის ნაკადი სიარულშიც მეტყობა, რაშიც დაუკვირვებელი პირიც ამოიცნობს ჩემს ოჯახურ თუ კარიერულ სიტუაციას იმ ლოკალურ დროში: სწრაფი ნაბიჯებით, წაქცევებით, შუა გზაზე გაჩხერვით. აი, თამარამ, მყინვარის მეტეომდე ბასანოჩკებით ავდივარ ხოლმეო. მე კიდევ ჩემი სალაშქრო ტიპის ფეხსაცმლით ბორჯომის გოგირდის აუზებამდე ძლივს მივაღწიე მდინარის ქვები ისეთი მოყინული იყო. ჩამიქროლეს პენსიონერებმა ძაღლებით, ორსულებმა “კალიასკებით”, ჰოკინგიც კი იდრიფტავებდა თავისი სმარტ სავარძლით.

ამ ზაფხულს კოგნიტიური ფსიქოლოგიის თერაპევტს ვეწვიე, ვინც თავის პრაქტიკაში სხეულის ენას იყენებს სამკურნალოდ. ცდილობდა სხეული ზედმეტი დაჭიმულიობისგან ეხსნა, მაგალითად, ბუმბულით დაღუტუნების დროს იმდენად უნდა გამეთიშა ლოკალური ნერვებისგან ყურადღება, რომ აღარ გამცინებოდა. პრაქტიკას ტკივილზეც გავდიოდით, ხელოვნურად ვიღებდი და განვიზიდავდი მას. სეანსის დასაგვირგვინებელი ფაზა კი ერთდროულად ყველა კუნთის იმ დონეზე მოდუნება იყო, რომ წავქცეულიყავი. ინსტრუქტორმა მირჩია, როდესაც რაიმე საშიშის გაკეთება მიწევდა, რაიმე სასიამოვნო გამეხსენა ჩემი წარსულიდან. ანუ სასიამოვნო მოვლენის წარმოდგენის ქვეშ წავქცეულიყავი. თქვენ რა მოვლენას წარმოიდგენდით? აი, მე არაფრით წარმომედგინა რამე იმდენად სასიამოვნო, რომ წაქცევის დროს მუხლი ოდნავ მაინც არ შემეტეხა. შემრცხვა და ახალი გამოსავალი ვიპოვნე. ვარდნის დროს ოთახის ერთ-ერთი ჩუქურთმიანი აქსესუარი ამოვიჩემე და გონებაში იმ ჩუქურთმების ხაზვა დავიწყე. გამომივიდა. ესეც სუფთა ქრისტიანული მიდგომაა, როცა აბსტრაქციის მატერიალიზაციას ვახდენ.

ბორჯომის გოგირდული აუზი ტყიურ პირობებში საკმაოდ კომფორტულია, თუ გრილ წყალში ბანაობა გხიბლავთ. რადგან თოვლით გარშემორტყმული ცხელი წყალი საკუთარ ფარენჰეიტს ვერ ინარჩუნებს და ცივდება. აბასთუმანში გოგირდის ავზებს საბჭოთა არქიტექტურა ახურავს, ძველი სანატორიუმების მოზაიკები აგია და საღამოობით, მთვარის შუქი ჩაბნელებულ ინტერიერში სარკმელებიდან შემოდის, ისიც ხეთა ტოტები თუ განეფარებიან. შიგადაშიგ გვერდითა აუზიდან სომეხი ქალების ყიჟინა გაისმის, რომლებიც ტანსაცმლიანად შემოდიან წყალში, მაგრამ შებინდებისას შემიძლია ისე ვიწვე ამ ღვთისგან დალოცვილ ქიმიურ წყალში, რომ უქარო დაბაში საკუთარი ექოც არ მეყურადებოდეს. ვარ ამგვარ სიმშვიდეში, მოდის მირიანი და მახრჩობს, წყალში სამჯერ მაყურყუმელავებს. მერე ეგ და სანდრო წყალზე წოლას მასწავლიან. სანამ პირში ჰაერი გაქვს დაგუბებული, არ დაიხრჩობიო. მე კიდევ ძალიან მეშინია და იქამდე ვცურავ, სანამ ჰაერის შეკავება შემიძლია. სანდრო ჩემი რუმმეითია, მისი საწოლი ჩემგან ოთახის მეორე ბოლოშია. ოთხ საათზე, მაინც უნდა ავდგეთ, ამიტომ საუბრებით გაგვაქვს თავი. სიტყვა მიცვალებულებზე ჩამოვაგდეთ და ჩემი მორგის სოლო გამოცდილებები მოვუყევი, მერე სოლო ღამის ლაშქრობებიც. მთელი ღამე ეშინოდა, მგონი ჩემიც. უკვე მეჩვენებოდა მისგან აქა-იქ “მამაო ჩვენო”. როგორი უშიშარი ხარო, წარმოიდგინეთ, მე და უშიშარი. ტყუილია, მაგრამ ამის მოსმენა მაინც მესიამოვნა. რა ვიგრძენი? სიამოვნება? ხვალ ავდგები და სიამოვნების ქვეშ გავცურავ მეთქი. თბილისში რომ ჩავალ, სიამოვნების ქვეშ წავიქცევი მეთქი. შექებისგან გამოწვეული სიამოვნება უნდა დავიმახსოვრო მეთქი.