მითები პიემესის ირგვლივ

სანაცნობოში ყველაზე მძიმე გარდატეხის ასაკი მე მქონდა: 11 წლის ასაკში თმის 40% გამიჭაღარავდა, მტყდებოდა კბილები, შევწყვიტე სიმაღლეში ზრდა 23 წლამდე, მქონდა სუნთქვის უკმარისობები და ყოველ კვირა მიმდიოდა გული, რომ აღარაფერი ვთქვათ მუცლის ისეთ აუტანელ ტკივილებზე, რომელიც ერთ წერტილში სააბორტე ემბრიონივით გკუნტავს. თუ სხვა თინეიჯერ გოგონებს ოთახში ნიკიტას ან 2ფაქის პოსტერები ჰქონდათ, მე პულსის მზომი აპარატი მედგა საწოლთან და კედლებზე მისი ქაღალდები მქონდა მიმოფანტული. ექიმები კი დედას ამშვიდებდნენ: “არაფერია, გარდატეხის ასაკი აქვს, ჰორმონალური იქნება”. დედაც მშვიდდებოდა. მერე იყო ჩემი ძმა გულისა და ფეხების პრობლემებით. ექიმები დედას ისევ ამშვიდებდნენ: “ქალთან იქნება და გაუვლის”. გადიოდა დრო, იზრდებოდნენ ჩემი და ჩემი ძმისხელა ბიჭები იმ იმედით, რომ სექსი მათ ტკივილებს მოურჩენდა. ვიზრდებოდით გოგოები იმ იმედით, რომ ჰორმონალური ცუდად ყოფნები არაუშავს, მენსტრუაციამდელი პერიოდი არაუშავს.

მენსტრუაციამდელი პერიოდი კი უბრალოდ არ არსებობს, ყოველ შემთხვევაში იმ განხრით, რაც ჩვენს სოციუმში გვხვდება. “პიემესი მაქვს”, – ამით ქალები ვხსნით ისეთ ქცევებს, რაც სოციუმში მიღებული არ არის ან ახსნა გვიჭირს. დეპრესიას გავს, განწყობის გამოსახატავად ყველას პირზე გვაკერია, თუმცა, ვიცით, რომ დეპრესიის სინდრომი დეპრესიის სიმპტომებისგან განსხვავდება. პიემესიც მასეა, როგორც კლინიკური სინდრომი, რომლითაც მენსტრუაციული ციკლის მქონე ქალთა მხოლოდ 28%-ს აღენიშნება. დანარჩენს უბრალოდ პიემესის სიმპტომები გვაქვს, ნეგატიურის გვერდით პიემესს მრავალი დადებითი სიმპტომიც აქვს: ყნოსვისა და გემოს შეგრძნებები გვიძლიერდება, ძუძუები ატმებივით გვიხდება, ორგაზმი უფრო გვიხანგრძლივდება, იოგას უფრო მოქნილად ვვარჯიშობთ, გონება მეტად კრეატიულად ფიქრობს, გვაქვს მეტი ემოციური ინსაითები. მაგალითად, ჩემი მეგობარი, რომელიც საშინლად ტოქსიკურ ურთიერთობაშია, ოვულაციის დროს რომ ბედნიერია შეყვარებული კვერცხუჯრედების გამო, მხოლოდ პიემესის დროს გრძნობს საფრთხეს და ადეკვატურად იწყებს ფიქრს. მაგრამ, სამწუხაროდ, 1 კვირაში ისევ უბრუნდება ბედნიერ ტოქსიკურობას იდეით “უბრალოდ პიემესი მქონდა და არ ვიყავი ადეკვატური, თორემ შენი ღალატი, ეჭვიანობა და მანიპულაცია არ უნდა მწყენოდა, საყვარელო”.

ჩემთვის პიემესი ინდიკატორია თუ რამდენად გამართულად ვიყენებდი საკუთარ სხეულსა და ფსიქიკას თვის განმავლობაში. თუ საკუთარი გემოსა და ყნოსვის დათრგუნვას ვცდილობდი, პიემესის დროს მე არ მექნება ბერკეტი, რითიც ზედმეტ კვებას გავუმკლავდები. მაგრამ ამას საკუთარი სხეულის უცოდინრობით კი არა, პიემესის ქონით ავხსნი. არ მივაკითხავთ ფსიქოლოგებსა და ენდოკრინოლოგებს, იმიტომ, რომ ჰორმონალური პრობლემები წვრილმანია. ისევ ის 11 წლის გოგონები ვართ, სუნთქვა რომ არ გვყოფნიდა, ყველაფერზე ვღიზიანდებოდით და გვამშვიდებდნენ, “არაფერია, უბრალოდ ჰორმონალურია”. ძვირფასო ქალებო, დაანებეთ თავი ფლოს ან ემკალენდარს, ჩამოწერეთ რამე უფრო სამეცნიერო, არაჰეტერონორმატიული აპლიკაცია და გთხოვთ, არასდროს მოიხადოთ ბოდიში კაცებთან ან ოფიციალურ შეხვედრებზე თქვენი ემოციების გამო მითუმეტეს პიემესის დროს.