ვქენი რა ვქენი და მეორე დღეს წავედი უბნის პოლიციაში ქუჩის კამერების გადასამოწმებლად. შემავსებინეს განაცხადი და სახლში გამომიშვეს. სახლის გზაზე ჯიბიდან ტელეფონი ამოვიღე. ჩემი – არა, სხვისი ტელეფონი. შემთხვევით პოლიციელისთვის მომიპარავს. ხომ იცით როგორც ხდება, ხელი რომ მექანიკურად ეძებს ტელეფონს, თითქოს თვითგადარჩენის მერე შემდეგი ინსტინქტი იყოს.
მესამე დღეს თიბისიში შევედი თანხის მეგობართან ტრანზაქციისთვის, რომ მისთვის გაზის გადასახადის ჩემი წილი გადამერიცხა. ოპერატორს ვეუბნები, რომ არც ტელეფონი მაქვს და არც სიმ ბარათი, ამიტომ შესულიყვნენ ჩემს გვერდზე, ენახათ ესა და ეს ადამიანი კონტაქტებში და მისთვის ასი ლარი გადაერიცხათ, – თანხა გავუწოდე. ოპერატორმა ეს ასი ლარი შეიტანა ჩემს ანგარიშზე, მაგრამ შეცდომით, ჩემგან კი არ გადარიცხა ეს თანხა, არამედ, მეგობრისგან გადმორიცხა ჩემთან. თურმე ჰქონიათ ოპერატორებს ეს უნარიც.
მეოთხე დღეს ბუღალტერმა ხელფასი შემთხვევით ორჯერ ჩამირიცხა, მაგრამ საქმე იცით რაშია? მე კი მომდევნო თვეს დავრჩი ხელფასის გარეშე, მეგობარსაც დავუბრუნე სრული თანხა უკან, ღმერთო ჩემო, პოლიციელთანაც კი შევბრუნდი სინდისის ქენჯნით და ტელეფონით ხელში, მაგრამ ჩემი ლამაზი ანდროიდი წელიწადზე მეტია არ მინახავს. ხანდახან კომპიუტერიდან შევდივარ გუგლის ექაუნთზე და ლასთ სიინ-ის თარიღს ვაკვირდები. და მეღიმება იმ ოთხ ერთმანეთზე მიწყობილ დღეზე, როცა სამყარო თითქოს დაიბნა.
ნუ, მეხუთე დღეს ახალი ტელეფონი ვიყიდე, იმ ერთიანად ჩარიცხული ხელფასიდან, მაგრამ მეექვსე დღეს აზერბაიჯანის საზღვარზე მდინარეს გავატანე. თუმცა მე მირჩევნია აზერეთი დავიმახსოვრო კავკასიის აწ უკვე ვითომ დიდი კედლით, ბოსელები რომ აქვს მიშენებული, ან ფლომასტერით მიწერილი “მიყვარხარ”-ით ქართულად, ან იმით, რომ შექის რაიონში აფთიაქში რომ შევედი ჰიგიენური საფენის საყიდლად ბიჭი ფარმაცევტი გამექცა. პირდაპირი გაგებით, უსიტყვოდ გაწითლდა, დაიბნა, ჯერ ხელი შეაცურა ვიტრინის ქვეშ, თითქოს საფენს კი არა იარაღს იღებდა, მერე გადაიფიქრა და კულისებში შევარდა.
Merz AnnA Blume 