31

ბავშვობაში როცა ტორტზე სანთლებს ვაქრობდი ან ნებისმიერი აქტივობის დროს სადაც კი სურვილის ჩაფიქრება შემეძლო ყოველთვის ერთ ოცნებას ჩავიფიქრებდი ხოლმე – ლამაზი  ვყოფილიყავი. ლამაზი, აი, სტანდარტული გაგებით ლამაზი, როცა სახის და სხეულის ნაკვთები ერთმანეთთან სიმეტრიულადაა განლაგებული. ვდგებოდი სარკის წინ და ღმერთო, ღმერთო, ღმერთო, ოღონდ ლამაზი ვიყო და რასაც გინდა შეგისრულებ მეთქი, პლუს, მამაო ჩვენო. და ახლა იცით რას მივხვდი? ის პერიოდი, როცა ორგანიზმმა სილამაზის მაქსიმუმი გამოწურა უკვე განვლიე და ახლა ის-ღა დამრჩენია არსებული შევინარჩუნო. ანუ იმაზე ლამაზი ვიდრე ახლა ვარ, აღარასდროს ვიქნები, და უკეთეს შემთხვევაში, სიმეტრია მალე არ დამერღვევა.

ვორლდომეტერსის სტატისტიკით, საქართველოში საშუალო ასაკი 72 წელია. ანუ საშუალო ცხოვრების ზუსტად ნახევარი დამრჩა არასიმეტრიული სხეულით. პირველი ნახევარი სხეულის კონტროლს სწავლობ და მეორე ნახევარი უყურებ სხეულზე კონტროლი როგორ გენგრევა. სამაგიეროდ, ანალიტიკის უნარი მოიმატებს, ისიც სავარაუდოდ და ბევრი ბლაბლა, მაგრამ სხეულის სილამაზესთან დამშვიდობება მიჭირს.

დაბადების დღე გოგირდის აბანოში გადავიხადე მეგობრებთან ერთად. ტორტის ნაცვლად ალუბლის მურაბა გვქონდა, ღვინის მაგივრად – ჩაი. მეგობარს ვეუბნები რომ ტანზე ერთი ღერი თეთრი თმა ამომივიდა. თავზე კი არა, უკვე ტანზე. ამომივიდა და მერე გამიქრა. მე კიდევ თეთრი თმა ცხვირში გამომივიდაო. დიდხანს ვიცინოდით ერთმანეთზე. ასაკთან ერთად ინტერესებიც გვიქრება. მაგალითად, დალევა აღარ გვაინტერესებს, უფრო სპორტულები ვართ. სპორტულები რა, ჩავწვებით ხოლმე ცხელ აუზში და ერთმანეთს ვაქებთ: “რა ნაზი კანი გაქვს”, “გახდი ხო შენ?”