წლევანდელი საახალწლო ისტორია მინდა მოგიყვეთ. სტუდენტობის მეგობარს დეკემბრის ბოლო კვირას მამა გარდაეცვალა სიმსივნით. სამძიმრისთვის სენაკში მომიწია წასვლა. უკვე მეოთხე გარდაცვლილი მამაა ჩვენს სამეგობროში. გოგოები ერთმანეთს ვუყურებთ და ვფიქრობთ: “ნეტა ჩემი არ იყოს შემდეგი”.
პანაშვიდზე დარჩენა გამიჭირდა, თან სამსახურში მეჩქარებოდა და მიკრობუსის ბოლო რეისით თბილისში დაბრუნება ვარჩიე. მგზავრობის საფასური გადავიხადე და ადგილი დავიკავე. დიზელის ძრავაზე მომიხვდა თვალი, 5 მილიონ რაღაც ჰქონდა გარბენი. აქამდე არ მენახა ამდენი გარბენი. ალბათ ჩამოყრილი არ იყო.
ნახევარი საათის მერე მძღოლმა, შენი დიდი ხათრი მაქვს, მაგრამ ვერ წაგიყვანო. თბილისში გოჭების გადაზიდვა მეტად სარფიანიაო. გადაირეკა ჭირისუფალთან, რომელიც მიკრო სატრანსპორტოს დირექტორი იყო, მაგრამ შეკამათებაში “მარკეტინგის მენეჯერმა” მოიგო.
რა უნდა მექნა, სენაკი-თბილისის ბოლო რეისიც აივსო გოჭებით, მე კიდევ ტრასაზე გავედი, იქნება ფოთის გამავალ ტრანსპორტს გავყოლოდი. ნესტიანი ქარი პირდაპირ ძვლებში მატანდა და 5.1-ით წვიმდა. მაგრამ საკუთარ თავგადასავალზე მეცინებოდა, გამავალ მიკრობუსებს რომ ამაოდ ვუქნევდი ხელს და იქიდან გოჭები თითქოს ლოცულობდნენ, ალაჰი ირწმუნეთო, იუდეიზმი მიიღეთო.
Merz AnnA Blume 