გლობალური დათბობის პოსტულატი პროვინციიდან ქალაქში დაბრუნებისას იგრძნობა, როცა სიმძიმისგან დახრილი ტყვიაშემცვლელი გამონაბოლქვი ფეხებს გითბობს, ხოლო ბავშვებს პირდაპირ ცხვირ-პირში ეჩრება. ასეთ დროს მინდება მაღალქუსლიანი ფეხსაცმლის ტარება და მეცინება ძველმოდურ სტერეოტიპზე, რომ მთაში შემოდგომის გახუნება ადრე იწყება. თუ საეჭვოა, ერთ დღეში მოიარეთ მწვანე თიანეთისა და ყვითელი თბილისის ეროვნული პარკები. ტრამვები მესამედ ქვეყნებზე უფრო აისახება. აი, თურმე პოსტ კიბერ გოთები მაღალი პადიომებით რატომ დადიან. მე მგონი ეს ჩვენი ფეხების სასჯელია, იმისთვის, რომ მხოლოდ საჭიროებისამებრ გამოვიყენოთ. ფეხებზე გამახსენდა..
90-იანების ანარქისტულობაზე ხომ მრავალი ისტორია მომისმენია, მაგრამ პირადი განცდა გამომეპარა, ალბათ კარგ ოჯახში გაზრდის გამო, ფაიფურის თოჯინასავით რომ მიფრთხილდებოდნენ სერვანდში. ამ თემაზე მოსმენილი ამბებიდან საქოვერე ეპიზოდი შეიძლება თბილისის ცენტრში მოსეირნე ტანკია, რომელიც უბნის სასურსათესთან ბულკის საყიდლად შეაჩერებს, მაგრამ ჩემთვის მამაჩემის ისტორიაა, რომელსაც ნახალოვკის დასაწყისში კარტოფილის ტომრის გამო მანქანა სახლიდან ააცალეს. ისტორია იმით დაგვირგვინდა, რომ მაშინ პოლიციელი მამაჩემი გამტაცებელს დაუმეგობრდა და სათანამდებო ვაუჩერით შესულ პურებს მის ოჯახსაც უნაწილებდა. ჩემთვის 90-იანების სიმბოლო ფრაზაა, რომლითაც თავი პოლიციელებმა გაიმართლეს მამაჩემის სიტყვებზე, რომ ქურდისთვის ხელი არ დაეკარათ. მაგრამ საკანში შესულს ქურდი ჩაბეგვილი დახვდა. “ხვიჩა, ხელი არ დაგვიკარებია, სულ წიხლებით ვურტყვით”, – გულწრფელად გაიკვირვეს.
Merz AnnA Blume 