ფასკუნჯი და მელაკუდა

ჯავახეთში არის პუნქტი, ზედმეტსახელად, ვინდოუსის ხედი, რადგან ძალიან ჰგავს მაიკროსოფტის შპალიერს. მე კიდევ იშვიათად მინახავს ამდენად ჰიპერაქტიური ღრუბლები, რომელიღაც თაიმ ლეფსის აპლიკაციით იხვეოდა მეგონა. სამხრეთის ალპური ქარის ენერგია დენით ფართო რეგიონს მოემსახურეობდა.

ჩემთვის ჯავახეთი არის მხარე, სადაც სტერეოტიპებს ვადა გაუვიდა. მაგალითად, ნაკელის ესთეტურობაზე, რომ პირამიდებს საქართველოშიც აშენებდნენ. ვნახე სახლები რუსული ფოლკლორიდან, ივანუშკას ამბების სათხრობად რომ უნდა გამოეხედა მოხუც მეზღაპრეს, სალათისფრად შეღებილი ფანჯრებიდან და ეთქვა: жили били старик со старухои. სანამ პანდას თვალებივით ამოღებილ სარკმლებს ვუყურებდი, თოლიები ფეხებში ისე მეჩრებოდნენ, როგორც კოლორადოს ჭიები კარტოფილის სეზონზე. ძაღლების ნაცვლად კი ოჯახებს ყარყატები მოეშინაურათ, მოსახლეობა რომ მათ მოფრენა-გამრავლება-გაფრენას უყურებს კალენდრის ნაცვლად. დაუმაგრებელი თივის ზვინები ფრინველებივით დაფრიალებდნენ, მათ შორის კი ერთი სლავური გარეგნობის თივისფერი გოგონა ველოსიპედის ბორბალს ჰაერით ტენიდა, გარეგნობით სალი მანის ქალიშვილს ჰგავდა. ალბათ ყველა დედა სალიმანია.

სახლიდან რომ გავდივარ, დედაჩემსაც ეშინია ჩემი. უკრაინაში მივდივარ მეთქი და ვინმეს სააკაშვილთან არ ეგონო და პოლიტპატიმარი არ გახდეო. ხევსურეთში მივდივარ მეთქი და სვანეთში წვიმამ მდინარე გაიტანაო. ჯავახეთში მივდივარ მეთქი და, მანდ ფასკუნჯები ბუდობენ, ჭრილობა ხომ არ გაქვს რომ სისხლზე მოვიდნენო. “ჭრილობა არა, მაგრამ თვიური ითვლება?” – ავკუნტრუშდი და როცა ჯავახეთში მეორედ მოვხვდი, ჩინური კიმონოსგან შეკერილი წითელი ფერის კაბა ჩავიცვი, იქნებ მიმეზიდა რომ დამენახა ეს ზღაპრული ძუძუმწოვარა. მთის კენწეროში ავედი და პლედზე დავწექი, რომ ფასკუნჯის ნაცვლად მელაკუდა მივიზიდე. ვინმეს გუგლიდან დედამიწისთვის რომ დაეხედა, ვინდოუსის შპალერის ყვითელ სივრცეში ორ წითელ წერტილს დაინახავდა.