ლაშქრობაზე ერთი გოგო შემიყვარდა, ან როგორ არ უნდა შემყვარებოდა, როცა პირველად ვნახე ვინმე ჩემნაირად ლაშქრობაში წამოსული კაბით. მე არ ვიცი საიდან მოდის სტერეოტიპი, რომ კაბა სიარულის დროს ხელის შემშლელია. პირიქით, ოფლიანობის პრევენციას ახდენს და ფეხის სასურველად გაშლის შესაძლებლობასაც გაძლევს. ერთნაირი საკვები გვქონდა წამოღებული, ნათალურ ჰოროსკოპში მხოლოდ ერთი ასპექტი გვქონდა რამდენიმე გრადუსით განსხვავებული. მაგრამ განსაკუთრებით მაშინ შემიყვარდა, როცა მასში ჩემი რელიგია აღმოვაჩინე: მცხუნვარე დღის მანძილზე, როცა სხვები ჩრდილში შეიყუჟნენ, ეს ისევ მზეს ეფიცხებოდა. აი, ჯორჯ მარტინი რომ წერდა ერთ პერსონაჟზე, ზაფხულის სიცხე არ აწუხებდაო.
აი, თვალები რომ დახუჭოთ და წარმოიდგინოთ რომ არსებულ რელიგიებს არ უარსებიათ თქვენს ცნობიერში, მესამე საბაზისო ინსტინქტის წყალობით, საკუთარ რელიგიას შექმნიდით. რწმენა ისეთი ინსტინქტია, საკუთარ თვალებს რომ უფრო ნაკლებად დაგაჯერებინებს კაცს ვიდრე მეუღლის ღალატს, რომელიც გიტოვებს შეგრძნებას, რომ ცუდი სიზმრიდან უნდა გაიღვიძო. ამიტომაა, რომ ყველაზე ეჭვიან ადამიანსაც კი ნდობის ინსტინქტი ეჭვიანობის ინსტინქტზე მძაფრი აქვს. რადგან ეჭვიანობა ანალიტიკური უნარის განვითარებისგან დაიბადა, ხოლო რწმენის ინსტინქტი ჯერ კიდევ მაშინ ჩაისახა, როცა არა თუ ანალიტიკური, მახსოვრობითი უნარიც კი გასაჩენი იყო. ამიტომ გაჩნდა შეგრძნება, რომ ათეისტი, ურწმუნო ხალხები უფრო ჭკვიანები არიან, ცნობიერება აქვთ განვითარებული ინსტინქტებზე მეტად, ეჭვის გაჩენა შეუძლიათ. რელიგიური წამომადგენლები სწორედ ამ ინსტინქტით მანიპულირებენ, რომელსაც მხოლოდ სექსისა და სიცოცხლის ინსტინქტი ერევა.
ჩემი აზრით, რელიგია ორგანიზმის სისუსტიდან ჩნდება. იმდენად მაკლდა ენდოფინები, რომ მწველ მზეშიც კი თავს ნაშიმშილევად ვგრძნობ. სწორედ ეს შეგრძნება დავინახე ამ გოგოშიც. ვიფიქრე, პირადი ნომერი რომ მქონოდა, შეიძლებოდა მისი ნომერი ჩამეწერა და კონტაქტი გაგვეგრძელებინა. ან ფეისბუქის ანგარიში რომ მქონოდა, მასთან ურთიერთობა უფრო გამიგრძელდებოდა. მაგრამ აღმოჩნდა რომ არც მას აქვს ტელეფონი და ფეისბუქიც გაუქმებული აქვს. თურმე ორი ერთნაირი ადამიანი ვერასდროს იმეგობრებს. ან ერთხელაც იქნებ გადავეკვეთოთ.
Merz AnnA Blume 