თუ ერთხელაც ქალაქიდან პატარა ხელჩანთით გახვალ, თანაც სამიოდე დღით ლამის უცნობ ადამიანებთან მიტოვებულ სახლში მოთავსდები, ჰამაკიანი ეზოთი, მოშიებული კატებითა და ჩემოდნებში, ლამპებში, ნათურებში, ჩაიდნებში ჩალაგებული მცენარეებით, ცდილობ ანაკომის სუპები კეჩუპითა და ჩიფსებით გაახალისო, რომელიც უკვე იმდენად გეზიზღება, რამდენადაც მოკრძალებულია თქვენი ჯიბეები, მთავარია ღვინის თამაშობანი მეტაფიზიკურ საუბრებად არ აქციო, ამგვარად სახლის იმ იდუმალ კუნჭულს მიადგები, რომელსაც მიტოვებული წიგნების კარადა ჰქვია.
დიასახლისს ისტორიული ლიტერატურა და სამეცნიერო ფანტასტიკა ჰყვარებია. მაგრამ კითხვასთან ერთად თურმე, სტუდენტობისას კალამსაც ამოძრავებდა. დიახ, ისაა: აწ გარდაცვლილი ქალის დღიური ვიპოვნე და წავიკითხე კიდეც. ჩემი ცოდვები სინდისმა მაშინ დამიმძიმა, როდესაც მწერალი შემიყვარდა. 80-იანების მაგარი გოგო, რომელიც ქალთა თავისუფლებისთვის იბრძვის, 9 აპრილს გვიყვება, არის ვინმე კაცზე უიმედოდ შეყვარებული, წონის პრობლემა აწუხებს და.. უცებ აუპატიურებენ. მერე მშობლები და ნათესავები მის დღიურს იპოვნიან, წუწუნი პირადი ცხოვრების გაქრობაზე, შიგადაშიგ ლექციების ცხრილი და სასწავლო პროგრამების მსუბუქი გაშარჟება. ის ხვრელი, რომელიც გრჩება საიდუმლოს ამოთქმის დროს და სრულდება ახალი ენთუზიაზმის პოვნით. დღიურის წერისას ხომ ყველას, თუნდაც გულის პატარა კუნჭულში, გვაქვს მკითხველიან მწერლად ქცევის ამბიცია.
ამჟამად, რუტინულ ცხოვრებას დავუბრუნდი და დროდადრო საახალწლო გადაკარგვას ვიხსენებ, როცა მეგონა, რომ არ არსებობდნენ ადამიანები გარდა ამ სახლისა, ოთხი ლოთი გოგო-ბიჭისა, რომლებიც ვხატავდით, მტვრიანი ფირით სურათებს ვიღებდით, გიტარაზე ვუკრავდით და ირგვლივ მაგარი ქალის აჩრდილი დადიოდა. და როცა სამსახურში დღევანდელზე მკითხეს რა უნდა მესაუზმა, ვუპასუხე, რომ ანაკომის სუპი კეჩუპით. ვაი და რა, წყალწაღებული რომანტიკოსი ვარ.
Merz AnnA Blume 