როგორც იქნა დადგა ის დღე, როცა ჩემი ბავშვიანი მეგობრები პაბში უნდა შევკრიბო და გავართო. ოღონდ ამჯერად პამპერსებისა და საწოვრების თემებზე კი არა, დიდურ ამბებზე უნდა ვისაუბროთ. მაგალითად, როგორ უყვარს სამი წლის ბავშვს მანქანის წინა სავარძელში დაჯდომა, რაზეც მშობლები უარს არ ეუბნებიან, სპეციალური სავარძლის ყიდვისგან ფულს ზოგავენ, სამაგიეროდ, რემენს უკრავენ. ჭკვიანი ბავშვია, პატრულს რომ დაინახავს, სულ თავისით იმალება ქვემოთო. დამშვიდობებისას მეგობარს ქმარმა მოაკითხა, ბავშვი ისევ წინა სავარძელზე იჯდა და ტიროდა. ალბათ ხვდებით რაც მოხდა. საბედნიეროდ, მსხვერპლი არ არის, მხოლოდ თავი მიარტყა, მაგრამ რომც მომხდარიყო, მგონია, ამაში ეს მშობლები თავებს არ დაადანაშაულებდნენ. ასე ხდება, როცა წესების დაცვა იძულების წესით განხორციელდება და მოქალაქე თავის წილ პასუხისმგელობას ვერ გრძნობს კანონთა შექმნაში.
მეორე დღესვე სტატისტიკისა და მოძრაობის წესების გაცნობა დავიწყე, ზოგადი წესებით 14 წლამდე, სადღაც 135 სმ-მდე ბავშვების მანქანის წინა სავარძელში დაჯდომა სპეციალური სავარძლის გარეშე აკრძალულია. არასამთავრებო ორგანიზაციებიდან კი ასეთი პასუხი მივიღე: საქართველოშიც მოქმედებს მსგავსი კანონი, თუმცა არ არის სრულფასოვნად ჩამოყალიბებული და ინდივიდუალურ შემთხვევებში კანონის დარღვევა-არ დარღვევა სადავო ხდება. გამოკითხვა და სტატისტიკა ავიღე safedrive.ge-დან, რომლის მიხედვითაც, საგზაო-სატრანსპორტო შემთხვევების რიცხვი 2011 წლიდან ისევ იზრდება. ხოლო გამოკითხვაში მიღებული 1308 ხმიდან ნახევარზე მეტი აცხადებს, რომ ბავშვის წინა სავარძელზე დაჯდომა შეიძლება. აქ კი ჩნდება კითხვა: რამდენად მისაღები იქნება სრული დემოკრატიული მმართველობის ფორმა სახელმწიფოში და კანონთა დაწერის შემთხვევაში მოქალაქეთა ჩაბმულობა. ვფიქრობ, კანონთა დარღვევის რომანტიკას მისი გაუანალიზება ქმნის: ხელისფულებისა და მოქალაქის დისტანციური კავშირი, პროკურატურისადმი რიდი. არა და პატარა ქვეყანაა საქართველო, ურთიერთობაა ადვილი.
Merz AnnA Blume 