ვარსკვლავთგოგონა, რომელშიც ვცხოვრობ

ინდოელი ბრაჰმანები სურნელოვან ფლაკონებს ატარებდნენ, როდესაც რამე სასიამოვნო შეემთხვეოდათ, რომელიმეს იპკურებდნენ. გადიოდა ხანი და ძველი  სიამოვნების ხელახლა განსაცდელად, იგივე სურნელს იყნოსავდნენ. მაგრამ მე არა მაქვს სუნამოები.
სამაგიეროდ, თმა ისევ ცის ფერად გავიფერადე, კოჭებამდე კაბის ტარებას ვერაფრით გადავეჩვიე. ისევ მეშინია ფეხების. ისევ არ ვდგავარ პოლუს ქვემოთ მყარად.
მეტეორის ნამსხვრევი გამომიგზავნეს, დოკუმენტებით და ვარდნის ისტორიით. რა უნდა მექნა, ქვა გულზე დავიკიდე. იქნებ რომელიმე ღამით მოხეტიალე წყვილმა დაინახა ვარდნისას და, – ნახე, ვარსკვლავი ჩამოვარდაო. ჩემი დაკიდების ისტორია კი მეგობრის შეკითხვით დაიწყო: ”რა გინდა გაჩუქო?” ვარსკვლავი მაჩუქე მეთქი. მინდოდა, მე თუ არ წავიდოდი  კოსმოსი მოსულიყო ჩემთან.
არის ასეთი მდინარე აღმოსავლეთში – იორი – მას ძველი ადამიანები მცირე ალაზანს ეძახდნენ. დამბის უკან, ივრის არხში ტანსაცმლითვე ჩავწექი, ქვა დინებით წავათამაშე, ასე მოვნათლე. იმ მდინარეში შამაია გაწყვეტილა. ზედაპირზე იკვებებოდა და კაბის ირგვლივ ვხედავდი ხოლმე. ხანდახან ბადეში გახვეული თეთრეულაც მინახავს. შეიძლება ასე არ ჰქვია, პატარა ზომის შამაიებს ვეძახი. ჯიბის დანით აუცილებლად ვჭრიდი ბადეს თევზთა გათავისუფლებისთვის.
ვერაფრით ვისწავლე ცურვა. თავდაცვისთვის ლოდებს და ბალახებს ვეჭიდები. ამჯერად, ციოდა, ბალახი არ იყო. მინდოდა თევზები მოსულიყვნენ და ქვისთვის ეკოცნათ. ადამიანებო, გაწყდა თევზები. მეგონა, გავცივდებოდი. ვსაუბრობდი ივრის კანიონზე ჯიხოსთან, კანიონზე, რომელსაც ცისარტყელას ფერები ჰქონდა და ჩემგან ახლოს იყო. ტალღები გულზე მცემდნენ, ქვას ასე ვაბანავებდი.
საბურთალოს ქუჩაზე გავიზარდე: ყოველ დილით პიჟამოიანი ვხედავდი, როგორ ამოდიოდა მზე აღმოსავლეთ საირმის გორიდან და იპოდრომის დასავლეთში ჩაესვენებოდა. მე ადამიანივით, რომელიც მზესუმზირის მუტაციით შეიქმნა, მზესუმზირით, რომელიც კატასავით ქლესაა მცენარეთა გვარში, აღმოსავლეთ ოთახიდან საღამოთი დასავლეთში გადავინაცვლებდი.
მზის საძებნელად თუ წავალ, იპოდრომზე მივალ. მიუხედავად იმისა, რომ დოღები აღარ იმართება, სახლეები და ბაღები ააშენეს, შევუშვერ სახეს, თვალებს მოვჭუტავ, გულს გადავიხსნი, ქვას გამოვაჩენ. ახლა მე შუა იპოდრომიდან, სადაც მზე საშუადღეო ეგზალტირებას განიცდის, აღწევს, ჩემი ქვა მაწევს.
ჩემი ამჟამინდელი სამსახური, როგორც წინა უმეტესობა, მიწის ქვეშაა განლაგებული. ამის გამო სახეზე მზეთუნახავის ფერი მაქვს და ნელი სისხლი. გული გამუდმებით მიმდის და, სიმართლე ვთქვა, დედამიწის სიღრმეში ყოფნა ისევე მერომანტიკულება, როგორც დაქანცული ცხოვრების მერე ლოგინის ღრუში ჩაცურება.
რაც მთავარია, ჩემი ქვა (რატომ იკიდებენ ადამიანები გულზე ქვებს, ლოდებს?) მიწის ღრუში მოვითავსე, ქვიშითა და აგურებით დავმუხტე. თიხა და ცემენტი შევიზილეთ. როცა სარკეში ვიხედები და საღებავის ძირში ჭაღარები მიჩანს, მომეწონა. იმდენად მიმიზიდა, თმას აღარ შევიღებავ მეთქი.
ქვა ჰაერით როგორ უნდა დავმუხტო მეთქი და პარაპლანით გავფრინდი. ღრუბლებზე მაღლა ვერ ვიყავი, მაგრამ ფრენამ მხოლოდ დაცემა მასწავლა. უფრო სწორად, გამაგებინა, რომ დაცემა არ ვიცი. აქამდე თვითმფრინავითაც კი არ გავფრენილვარ და წლის გეგმა შევასრულე. მაგრამ როცა ჟურნალისტი მეკითხებოდა, რატომ გადავწყვიტე, უბრალოდ, ფრენა მინდოდა მეთქი.
თან სულ დავფრინავ, ყველაზე დაბნეული გოგო სამეგობროში.
აწი, როცა მომინდება ჩემი ცხოვრების ოთხი საინტერესო თემა გავიხსენო, ქვას გავიკეთებ. სამკაულებსაც აქვთ ისტორია.