ყვავილი ჯიბეში

სამსახურის მერე ისე დავიღალე, ფეხსაცმელი დარეტიანებული ქალივით გავიძრე და სარკეში თვალში სილა ჩაყრილივით ჩავიხედე. მერე ეს სილები ხელის გულებზე ვაგორგოლავე და შევადარე დღის ბოლოს რამდენად ვიქეცი მიწად. ისევ ვერ ვხვდები, თბილ ამინდში მანქანით როგორ უნდა ვიარო, როცა შემიძლია შუა ქუჩაში ფეხით გავიჭრა და საკუთარი ორგანიზმით, ყოველი კუნთის არსებობით დავტკბე. ან რატომ უნდა შევიზღუდო თავი დიეტით, როცა ვარჯიშის შესაძლებლობა მაქვს. ამიტომაც მუდამ ვიღლები. ნახევრად მძინარემ პალტოს ჯიბიდან ყვავილი ამოვიღე, ერთმა უცნობმა დრედებიანმა გოგომ, დანახვისთანავე  რომ მომეწონა და მისმა ბავშვმა ტრანსპორტში მაჩუქეს. დამამახსოვრდა. გულში სითბო ჩამეღვარა, – რა ლამაზი სიტყვათშეთანხმებაა “სითბო ჩამეღვარა”. ასეთ დროს მგონია, თბილი ქვეყნები, სადაც ფრინველები მიფრინავენ, ყინულოვან მთებზე იღვრება, მთელი ქვეყანა იღვრება. აღარ დავიღალე, თითქოს არ მიმუშავია. არაფერი. მინდოდა დამეწერა. საქმე რაშია: არსებობენ უცნობები, რომლებსაც არ ვიცნობ, ვერასდროს შევხვდები, მაგრამ სიცოცხლის ენერგიას მაძლევენ, გულში სითბოს მიღვრიან თავის ფრინველებიანად. თვალში მიწა ისეთი მძიმე არაა.