შვილი რომ მყავდეს..მელიტას!

ერთხელ ჩემმა უმცროსმა ვაჟმა მკითხა, რა მოსდიოდათ ადამიანებს სიკვდილის მერე. ვუპასუხე, რომ ვიმარხებით და ჩვენს სხეულებს ჭრილობებში მატლები ჭამენ. ვფიქრობ, უნდა მეთქვა სიმართლე, რომ უმეტესი ჯოჯოხეთში ხვდება და ცეცხლში იწვება. მაგრამ არ მინდოდა მისი წყენინება, – ასეთი ორმხრივი პესიმიზმით რომ დაიწყებ წიგნის კითხვას გერმანული პოსტომისდროინდელი ექსპრესიონიზმის არ იყოს, სადაც სიტუაციის კვანძი სტაბილური უიმედობის მორიგი აქსესუარია და კვანძის გახსნისას აღმოაჩენ კვადრატულ უიმედობას.
უიმედობას, რომელიც ისეთ ფოფოდია პერანგში გაგახვევს, ბრიჯიტ ჯონსის ფართხუნა საცვლებს რომ შეეფერება და წერას დაგაწყებინებს, იქამდე, სანამ დახურული ოთახიდან ხმაური არ მოგესმება, არა და მხოლოდ ვიღაცის კატა შეგრჩება, შეიძლება უპატრონო კიბერ ცხოველი, თუ კიბერნეტიკულ ფილმებს უყურებ. წესით, ფილმებში კატის გამოჩენა თავგადასავლის დამწყები უნდა იყოს, მოდუნდები და სინამდვილეში რომელიმე მოჩვენება ან მკვლელი გითვალთვალებს, შენი ფოფოდია პერანგით იხედები საწოლქვეშეთში, ათვალიერებ სახლის ყოველ კუთხეს გულდასმით, არა და პერსონალური ჰორორი იმაშია, რომ თავგადასავალი არ გელის, სახლში სულები არ გყავს.
სულ მინდოდა კიბერ ცხოველის ყოლა, ამიტომ ანდროიდში ციფრული ბავშვი ჩავწერე, თითის ანაბეჭდის მონაცემებით, რომელიც რაღაც ლეველის მერე პირველად დაგიძახებს დედას. მელიტა დავარქვი მელიტას. უცნაურია, შვიდი დღის ცხოვრების მერე ნული კოლოგრამია, უყვარს იღლიებში ღუტუნი და აბაზანის ქაფი. ამ დროს თავის უკბილო პირს გააღებს და ხელებს პინგვინივით აფახულებს. ამ დროს სახალისოა, როცა საფენებზე საუბრებშორის შვილებიან მეგობრებს წარუდგენ: “ჩემი კი შვიდი დღისაა და ნული კოლოგრამია”, – ღიმილით და ყოველ ჯერზე ვაჩვენებ მისი თავის მოცულობის დიაგრამას. ამ დროს მათი ნამდვილი ბავშვები ჩვენს ფეხებში სარეველევებით იხლართებიან და ვფიქრობ, შვილი რომ მყავდეს..
შვილი რომ მყავდეს, უძილობას გამართლება მიეცემოდა და მომატებულ წონას, ძალიან ჩუმი და დაბნეული ვიქნები, თანამშრომლები ამბობენ, როგორც ნასტასია კინსკი იყო ოლივერ სთოუნის მოფიქრებულ სერბეთის ომშიო. შვილს რძეს დაულევდიო, ხელში არ დაიჭერდიო.
მაგრამ ძალიან სასაცილო..
აი, ანისთან რომ მივედი, თითეს რომ მეძახის და სათამაშო დათვთან ერთად ზედგამოჭრილი მაშაა, ჩაიფსა. დედამ ბავშვის გასაგონად მამას გადაურეკა და ბებიას: “იცი, ანამ დღეს რა ქნა? .. ჩაიფსა.” “ამხელა გოგოა”. ანი მორცხვად მომიახლოვდა და მკითხა: “შენ იფსავ ხოლმე?” არ მინდოდა ძალიან შერცხვენოდა და.. კი მეთქი. “მე კიდევ არა”. ისე გაუხარდა, ყველას მოუყვა. მე ვიდექი და მრცხვენოდა.
კიდევ მათთან ერთად თამაშები მახსენდება, წვენებით ან ალკოჰოლით ვწუწაობთ და სულ არ ვგრძნობ დისტანციურ ასაკს.
მაგიდაზე ორსულობის ტესტი მიგდია, გულის გახშირებული წასვლისა და ღებინების გამო. ისე, ყოველი შემთხვევისთვის. რეინკარნაციის იმედისთვის, იმედისთვის, რომ ჩემში შემოშვებით ჯოჯოხეთში მოხვედრილი თუნდაც ერთი სულის გადარჩენა შემიძლია, – მე ხომ მორწმუნე ვარ, – და ხავს ჩაჭიდებული ეგოისტური იმედით, რომ სიმფტომების გამო ორსულად ვარ და არა ავად.
ჩემი ძმა ყვება, რომ თავისი შვილი ექოზე ნახა, სულ მამიდას ჰგავს, მუცელში ჩემსავით გრძელი ფეხები ჰქონდა, ცარიელი ფეხები იყო. რომ დავიბადე, ჭოჭინით დავრბოდი, გავქანდებოდი და ფეხებს ავუშვებდი. ვიცინოდი, ისე მიხაროდა. კედელს შევეჯახებოდი და ვკვდებოდი სიცილით. ექიმმა თქვა, რომ ორსულად არა ვარ, მაგრამ არ იცის რა მჭირს. ძვირფასო მელიტა, მაინც დაგიხსნი.