სამზარეულოდან ვწერ

ქართული ფოლკლორი ამბობს, როცა მათხოვრის სამოსში გადაცმული ქრისტე აბრაამთან პირველად მივიდა, მასპინძელმა სტუმარი გამოაგდო. დაისაჯა აბრაამის ოჯახი ორმოცი დღით სტუმრის მიუსვლელობით. წყევლამ უწია და მარტოსულმა სუფრა ვეღარ გაშალა, პირში ლუკმა ვეღარ ჩაიდო, პირს იხოკავდა და პატიებას ითხოვდა. როცა ქრისტე მეორეჯერ გამოჩნდა, სტუმარი მონატრებით მიიპატიჟა, ღვინო და ბატკანი გამოიტანა, შვილის დაკვლასაც დათანხმდა. სიმბოლური ამბავია სტუმარ-მასპინძლობითა და აბრაამის სინდრომით, ღმერთთან მოლაპარაკე კაცის და ღვთის სახელით მკვლელობით.
ჩემი ამბავი თავისუფალ დროს არქივში მაცხოვრებელი ქალისაა, სადაც ნაფტალინად ქცეული წიგნი თავადაა ბიოგრაფიის მატარებელი ინფორმაცია. ორი წელია გენეალოგიური ხის წერა დავიწყე, თავიანთი ორალური/წერითი ისტორიებით. და ეს პერიოდი იმდენად ასოციალური გავხდი, ხშირად მთელი დღე ისე გადის, ხმას არ გავიღებ. ცოტა უსამართლობას ვგრძნობ ხალხის მიმართ რომლებსაც მეგობრობა უნდათ, საუბრები, სითბო, ერთ საათიანი სტუმრობის მერე ხშირად თავად რომ ვეუბნები, წავიდნენ, ბოლოს ის კაცი გავაგდე, წლების წინ სიკვდილის შემდეგ ერთმანეთთან გამოცხადების პირობა რომ დავდეთ, სიკვდილის დროსაც ერთმანეთზე უნდა გვეფიქრა, მაგრამ მწყინდება.
დროდადრო მეტად არ მიყვარს ხალხთან, მითუმეტეს, მათი შეხება, განსაკუთრებით სამსახურის დილა არ მიყვარს, სველი ტუჩებით მისასალმებლად რომ მოცურავენ, წარმოვიდგენ როგორ შემეხებიან და დაზეპირებულ ფრაზას ვიშველიებ: – არ გადამკოცნო, გაციებული ვარ, – და ვიღაც მაინც გამოიწევა: გადატანილი მაქვს, – ამ დროს ვკივივარ, თითქოს გაძარცვას აპირებდნენ, ამ დროს ყველა შეშდება. შეხების შიშით მიკრო ავტობუსის მძღოლს ხურდას ვერ ვართმევ, მაგრამ თუ ვინმემ დაიჟინა, ვყვირი: აუცილებლად უნდა შემეხოთ? ნაცნობებმა უკვე იციან და არავინ მეხება. მერე მესმის ზურგს უკან ხმები: ბავშვობის ტრამვას აბრალებენ ან თვითგამოხატვის სპეციფიკურ სურვილს.
პატარა ოთახი ვიქირავე, ლოჯის გარეშე, სააბაზანოთი და სამზარეულოთი, ლოგინითა და სკამით. ჭიქაში ამეთვისტო ჩავაგდე და გამავალ წყალს შევუშვირე, მზეზე გავათბე და ვსვი. მერე პიცის პირველი წინაპარი გავაკეთე, ჯერ კიდევ სქლად დაჭრილი მასალით. ადრე გადაცემაში ვნახე სპეციალური აზოტისგან როგორ ამზადებნენ ნაყინს პირდაპირ ესპანურ სანაპიროებზე და მომეწონა მინის ირგვლივ წარმოქმნილი ღრუბელი, მეთქი გავაკეთო. მაგრამ აზოტის შოვნა გამიჭირდებოდა და დავივიწყე. საბოლოოდ ბროწეულის სალათა გავაკეთე, სანთლები ჩამოვქანი.
ერთი ტიბეტური ვეგენატიანული წვნიანის რეცეპტს გთავაზობთ: ჟასმინის ან მარილიან ჩაიში მრგვლად დაჭრილ გამომშრალ კარტოფილს მწვანილებთან ჩავყრით და რძეს მოვასხამთ. ტიბეტელები არასდროს ამატებენ შაქარს ჩაიში, მხოლოდ – მარილს, ხანდახან – სოდას. მცენარეულ კარაქს ისინი კი არ ატანენ, ნატეხებად ჩეხავენ და წყალში ყრიან. კიდევ ყველისა და ხორცის შემცვლელი ფარშის წვნიანი ვიცი, კიდევ ტიბეტური წვნიანი გავაკეთე ფქვილითა და წყლით, თითებს ჩაიკვნეტთ. მომოს ამზადებენ, რომელიც გარეგნობით ჩვენს ხინკალს ჰგავს, ისეთივე ნაოჭები აქვს, მაგრამ თავში ღიას ტოვებენ, ბოსტნეულით ამოვსებული მუცლით, ჩილის სოუზს ატანენ.
მეზობელი, რომელიც მესტუმრა, კარებიდან დავინახე და მოვიგონე, რომ სახლში არ ვარ, მე, დედამ ისააკისამ. ჩემგანაც წავიდოდა ქრისტე. და თუ დაბრუნდება შვილის მოკვლას მომთხოვს, სოფელში გაზრდილი ვერძის.